Πρωτότυπο Κείμενο
«…Τεκνον Τιμόθεε, παρηκολούθηκάς μου τη διδασκαλία, τη αγωγή,
τη προθέσει, τη πίστει, τη μακροθυμία, τη αγάπη, τη υπομονή, τοις διωγμοίς,
τοις παθήμασιν, οία μοι εγένοντο εν Αντιοχεία, εν Ικονίω, εν Λυστροις. Οίους διωγμούς υπήνεγκα! Και εκ πάντων με ερρύσατο ο Κυριος. Και πάντες δε οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν
Χριστώ Ιησού διωχθήσονται· πονηροί δε άνθρωποι και γόητες προκόψουσιν
επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι. Συ δε μένε εν οίς έμαθες και επιστώθης,
ειδώς παρά τίνος έμαθες, και ότι από βρέφους τα ιερά γράμματα οίδας, τα
δυνάμενά σε σοφίσαι εις σωτηρίαν δια πίστεως της εν Χριστώ Ιησού…».
Νεοελληνική Απόδοση
Παιδί μου Τιμόθεε, εσύ
με παρακολούθησες στη διδασκαλία, στον τρόπο ζωής, στους σκοπούς, στην πίστη,
στη μακροθυμία, στην αγάπη, στην υπομονή, στους διωγμούς, στα παθήματα σαν αυτά
που υπέμεινα στην Αντιόχεια, στο Ικόνιο, στα Λύστρα. Τι διωγμούς υπέφερα! Κι
απ’ όλα με γλίτωσε ο Κύριος. Κι όχι μόνο εγώ, αλλά και όλοι όσοι θέλουν να
ζήσουν με ευσέβεια, σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού, θα αντιμετωπίσουν
διωγμούς. Μόνο οι πονηροί άνθρωποι κι οι απατεώνες θα προκόβουν στο χειρότερο΄
θα εξαπατούν τους άλλους και οι άλλοι θα τους εξαπατούν. Εσύ όμως να μείνεις σ’
αυτά που έμαθες και που για την αξιοπιστία τους έχεις τεκμήρια. Ξέρεις από
ποιον το έμαθες, και μη λησμονείς ότι από τη βρεφική σου ηλικία γνωρίζεις τη
Γραφή, που μπορεί να σε κάνει σοφό οδηγώντας σε στη σωτηρία δια της πίστεως
στον Ιησού Χριστό.
Το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, τοποθετείται στην αρχή του Τριωδίου, μιας
πνευματικής περιόδου κατά την οποία ο άνθρωπος καλείται ν’ αγωνιστεί και να
προετοιμάσει πνευματικά τον εαυτό του, για τη βίωση του Πάθους και της
Αναστάσεως του Κυρίου μας.
Μέσα
από το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα προβάλλονται μερικά ουσιώδη στοιχεία,
μερικές υποθήκες πνευματικής ζωής, που μας αφορούν όλους, και που συνοδεύουν
την πνευματική ζωή των ορθώς εν πίστη αγωνιζομένων, οι οποίες είναι:
Α. η άσκηση Β. η κακοπάθεια Γ. Οι ποικίλες
δοκιμασίες (ονειδισμοί, διωγμοί, εμπαιγμοί κτλ) που
όχι απλά δεν πρέπει να κάψουν τον άνθρωπο αλλά, να του θεμελιώσουν την πίστη
του, να την κρατήσουν κραταιά και ακλόνητον. Και όσοι το ποθούν, θα τα
καταφέρουν γιατί πίνουν «…ἐκ πνευματικῆς ἀκολουθούσης πέτρας, ἡ δὲ πέτρα
ἦν ὁ Χριστός…».
Ο
Απόστολος Παύλος, για να στηρίξει τον Τιμόθεο, αλλά και κάθε άνθρωπο στον
πνευματικό αγώνα, προβάλλει το προσωπικό του παράδειγμα, μέσα από την εν Χριστώ
ζωή του, που είναι συνυφασμένη με πίστη, αγάπη, υπομονή, και αγώνα προς τον
φιλάνθρωπο Θεό. Και τι κέρδισε; Κέρδισε διωγμούς και παθήματα, ταλαιπωρία και
θλίψεις! Αρρώστιες και ονειδισμούς! Μια συνεχή πάλη με εχθρούς φυσικούς και
νοητούς. Ήταν μια πάλη ενάντια στους εχθρούς της Αγάπης, αλλά στο τέλος κέρδισε
τα πάντα, τον ίδιο το Χριστό!
Πολλές φορές προκαλεί την ψυχή μας το γεγονός ότι οι άνθρωποι του Θεού,
αυτοί που αγωνίζονται να ζήσουν με δικαιοσύνη, με καθαρότητα και αγάπη,
συναντούν θλίψεις και διωγμούς, κινδύνους και δυσκολίες. Και λες μέσα σου; Γιατί
ψυχή μου τα περνάς όλα αυτά; Πως γίνεται να διαβάλλεσαι τόσο τη στιγμή που
υπηρετάς την αγάπη; Τι κακό μπορεί να ποιεί κάποιος που απλά αγαπά; Γιατί αυτός
που αγαπά να εκδιώκεται, την στιγμή που θέλει να προσφέρει;
Αλλά ο απόστολος της σημερινής Κυριακής μας το λέει ξεκάθαρα «…Όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν ευσεβώς εν Χριστώ
Ιησού θα διωχθούν…». Ο Τιμόθεος γνωρίζει πολύ καλά τους διωγμούς
και τα μαρτύρια που ο διδάσκαλός του αντιμετώπισε στο παρελθόν αλλά και
αντιμετωπίζει στο παρόν της επιστολής όντας δέσμιος στη Ρώμη. Ταυτόχρονα όμως
γνωρίζει ότι, «…εκ πάντων ερρύσατο ο Κύριος…», δηλ. αυτοί που
προστρέχουν στο Θεό και επικαλούνται το άγιο όνομά Του, θα βρουν ανάπαυση και
την πολυπόθητη λύτρωση.
Ο ίδιος
ο Χριστός το έθεσε ξεκάθαρα στον 8ο και 9ο μακαρισμό,
«…Μακάριοι είναι όσοι έχουν καταδιωχθεί
για χάρη της δικαιοσύνη…Μακάριοι κι ευτυχισμένοι να αισθάνεστε όταν σας
κακολογούν και σας καταδιώκουν και λένε εναντίον σας κάθε ψεύτικη κατηγορία για
χάρη μου…». (Ματθ. ε’ 10-12).
Άλλωστε
και ο Κύριος μας από νήπιο διώχθηκε και αναγκάστηκε να ξενιτευτεί για ν’
αποφύγει τη μανία του Ηρώδη. «…Ιδού άγγελος Κυρίου φαίνεται κατ’ όναρ τω Ιωσήφ λέγων˙ εγερθείς παράλαβε
το παιδίον και φεύγε εις Αίγυπτον, και ίσθι εκεί έως αν είπω σοι˙ μέλλει γαρ
Ηρώδης ζητείν το παιδίον του απολέσαι αυτό…» (Ματθ. β’ 13). Και πάλι όταν άρχισε το κήρυγμά Του και επιτελούσε πλήθος θαυμάτων, άλλοι
ήθελαν να Τον ρίξουν από τον γκρεμό, άλλοι Τον ονόμαζαν δαιμονισμένο (Ματθ. 9,
34), άλλοι οινοπότη και ψευδοπροφήτη (Λουκ. 7, 34), ώσπου εν τέλει να Τον συλλάβουν
και να τον οδηγήσουν στο Πάθος και στο Σταυρό.
Ο Σταυρός επομένως, είναι το κέντρο, είναι η σφραγίδα το αποσφράγισμα της
οποίας ορίζει τη γνησιότητα της πορείας του αγωνιστή.
Οι «πονηροί» άνθρωποι σε κάθε
εποχή θα προκόψουν, ναι, αλλά η προκοπή τους θα’ ναι φαινομενική! Μπορεί να
πλουτίζουν, να έχουν ζωή χαρισάμενη, ζώντας στην μυθοπλασία των δικών τους
πεποιθήσεων, αλλά στην ουσία θα οδηγηθούν στο χειρότερο, γιατί θα οδηγούνται
από την εωσφορική πλάνη που λέει «…πορεύεσθε
ως θεοί…», παρασύροντας δυστυχώς και άλλους ανθρώπους. Θα κερδίζουν
αξιώματα, χρήματα, δόξα, αλλά δεν θα έχουν κατά νου, αυτό που ψάλλεται στην
νεκρώσιμη ακολουθία «…πάντα ματαιότης τα
ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον…».
Η πραγματική σοφία δεν είναι η πρόοδος της επιστήμης, η εξωτερική πολιτική
που εφαρμόζουν τα κράτη, οι χιλιάδες επιστημονικές ανακαλύψεις και καινοτόμες
ιδέες που υπάρχουν κατά καιρούς, γιατί η εν λόγω σοφία «…μωρία παρά τω Θεώ εστί…».
«…Αρχή σοφίας φόβος Θεού…» κηρύττει ο προφήτης Δαβίδ και μας καλεί από βρεφική ηλικία να διδαχθούμε τα
ιερά γράμματα, δηλ. τον Λόγο του Θεού,
που μπορεί να μας κάνει σοφούς, οδηγώντας μας στη σωτηρία, διά της πίστεως στον
Ιησού Χριστό. Εμείς σαν γονείς είμαστε υπόλογοι στα παιδιά μας, να τα
κατηχήσουμε σωστά και να τους διδάξουμε την μεγαλύτερη αξία της ζωής τους, που
δεν είναι άλλη από το να μάθουν να ζουν παρά Θεό.
Η σοφία προέρχεται άνωθεν και διαχέεται στους ανθρώπους, ασχέτως του
μορφωτικού τους επιπέδου ή του βαθμού της αναγνωρισιμότητάς τους μέσα στην
κοινωνία. Η όντως σοφία του Θεού ταυτίζεται με το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ο
οποίος, κατά τον Μέγα Βασίλειο, είναι η αυτοσοφία, πράγμα που σημαίνει ότι
σοφός είναι εκείνος που τελειοποιείται διαρκώς, μετέχοντας στην ζωή του
Χριστού, καθόσον ο Χριστός είναι η σοφία.
Η πίστη μας δεν αρνείται την σοφία και τη γνώση, αναδεικνύει, όμως, την
σπουδαιότητα και την αληθινή τους αξία, εντάσσοντάς τες στη λογική του
Ευαγγελίου και στην ζωή του Χριστού. Η όντως σοφία του Θεού, την οποία
οφείλουμε να επιζητούμε, επιτυγχάνεται διά της συνεχούς μελέτης του Λόγου του
Θεού, της πίστεως στον Χριστό και της αγάπης προς τον Θεό και τους ανθρώπους.
Αυτή η σοφία μας καθιστά Ανθρώπους, δίνει νόημα στην παρούσα ζωή και ανοίγει
τον δρόμο για την αιωνιότητα, την οποία είθε όλοι να κατακτήσουμε.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Να μην παρασυρόμαστε από αυτά που βλέπουμε να κάνει ο κόσμος. Να πάρουμε δύναμη από το παράδειγμα του Χριστού, των Αποστόλων και των Αγίων μας οι οποίοι και αυτοί αντιμετώπισαν θλίψεις και διωγμούς στη ζωή τους, στην προσπάθεια τους να ζήσουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Να θυμόμαστε πάντα όταν διωκόμαστε, προσπαθώντας να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ότι αυτά θα συμβούν, και όσο προσπαθούμε οι δυσκολίες θα γίνονται δριμύτερες, αλλά μετά από μια σταυρική πορεία, ακολουθεί πάντα η Ανάσταση.
