44. Της αγίας Αικατερίνης, προς Γαλάτας (6, 11 - 18)

Γαλάτας (6, 11 - 18)

«…11 Ἴδετε πηλίκοις ὑμῖν γράμμασιν ἔγραψα τῇ ἐμῇ χειρί.12 ὅσοι θέλουσιν εὐπροσωπῆσαι ἐν σαρκί, οὗτοι ἀναγκάζουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι, μόνον ἵνα μὴ τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ διώκωνται.13 οὐδὲ γὰρ οἱ περιτετμημένοι αὐτοὶ νόμον φυλάσσουσιν, ἀλλὰ θέλουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι, ἵνα ἐν τῇ ὑμετέρᾳ σαρκὶ καυχήσωνται.14 ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ.15 ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ οὔτε περιτομή τι ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλὰ καινὴ κτίσις.16 καὶ ὅσοι τῷ κανόνι τούτῳ στοιχήσουσιν, εἰρήνη ἐπ᾿ αὐτοὺς καὶ ἔλεος, καὶ ἐπὶ τὸν Ἰσραὴλ τοῦ Θεοῦ.17 Τοῦ λοιποῦ κόπους μοι μηδεὶς παρεχέτω· ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω.18 Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μετὰ τοῦ πνεύματος ὑμῶν, ἀδελφοί· ἀμήν.....».

 

ΑΝΑΛΥΣΗ

«...ὅσοι θέλουσιν εὐπροσωπῆσαι ἐν σαρκί, οὗτοι ἀναγκάζουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι...». στιχ. 12

Οι «ευπροσωπούντες εν σαρκί» αποτελούσαν ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που αντιμετώπισε ο Παύλος στο αποστολικό του έργο. Ήσαν εξ Εβραίων χριστιανοί, που παρά το κήρυγμα της εν Χριστώ ελευθερίας που έφερε ο Παύλος στους Γαλάτες, έμεναν δεμένοι με τον Ιουδαϊκό νόμο και κάνοντας τους διδασκάλους δίδαξαν τους Γαλάτες χριστιανούς να κρατούν την περιτομή και τα άλλα Ιουδαϊκά έθιμα.

Όμως ο Ιουδαϊκός νόμος είχε ελευθερωθεί από την ελευθερία της Χάρης. Μ’ αυτό τον τρόπο δίδασκαν «έτερον Ευαγγέλιον», διαστρέφοντας το Ευαγγέλιο του Χριστού.

Και αυτό δεν το έκαναν από ευσεβείς και ταπεινούς λόγους αλλά για ιδιοτελείς λόγους. Ήθελαν να «ευπροσωπήσουν εν σαρκί», να φαίνονται ωραίοι, καλοί και ευχάριστοι στους αμετανόητους συντοπίτες τους, που μη θέλοντας οι ίδιοι να πιστεύσουν στο Χριστό, ονείδιζαν τους ομόθρησκούς τους που είχαν δεχθεί το Χριστό, ότι έτσι εγκατέλειπαν τα έθιμα των πατέρων τους.

Μερικοί περιτέμνονταν για να τα έχουν καλά μαζί τους – συμβιβάζονταν δηλ. με τους διώκτες και εχθρούς του Σταυρού – για να έχουν την εύνοια τους και για να μην ελέγχονται, διότι δεν εδέχθησαν όλη την αλήθεια του Σταυρού όπως οι άλλοι χριστιανοί.     

      

«...Οι αρέσκοντες τοις ανθρώποις…»

Στην ιστορία της Εκκλησίας μας συναντάμε συχνά τέτοιους χριστιανούς, που σε περιόδους χαλαρώσεως και κρίσεων της πίστεως, νοθεύουν τη μαρτυρία της. Κατά τον ιερό Χρυσόστομο όλοι αυτοί «…αιρούνται Θεώ προσκρούσαι, ίνα ανθρώποις αρέσκωσι...». Δηλ. προτιμούν να προσβάλλουν το Θεό, για ν’ αρέσουν στους ανθρώπους.

Έτσι προβαλλόμενοι και καυχούμενοι, γεμίζουν με κενοδοξία, και για να έχουν και αυτοί μαθητές εμφανίζονται ως διδάσκαλοι, μιας και δεν μπορούν ν’ αποκτήσουν πραγματικά πνευματικά τέκνα, αφού δεν είναι άξιοι για Πνευματικοί Πατέρες και συμπαρασύρουν και άλλους στη δική τους απάτη και πλάνη.

Η ζωή του Σταυρού προϋποθέτει πάντα αγώνες και θυσίες και όποιος σηκώνει με ταπείνωση το Σταυρό του Χριστού μπορεί να οδηγηθεί και να οδηγήσει στην ελευθερία της Χάρης. Σταυρός και φρόνημα κοσμικό δεν συμβιβάζονται.

Όση αγαπούν τη δόξα του κόσμου περισσότερο από τη δόξα του Θεού, που είναι μαρτυρική και σταυρική, βρίσκουν τρόπους και μεθοδείες ώστε και τα του κόσμου ν’ απολαμβάνουν και καλοί χριστιανοί να φαίνονται. Είναι ένα είδος διπλής ζωής, ή αλλιώς διπλοπροσωπίας, που μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη, γιατί τέτοιοι άνθρωποι καταντούν ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΠΑΓΙΔΕΣ για τους γύρω τους.

Νοθεύουν το χριστιανικό φρόνημα και ήθος και παρασύρουν όσους δεν έχουν γερά θεμέλια στον τρόπο της δικής τους ζωής, που μόνο χριστιανική δεν είναι παρά τη χριστιανοφάνειά της.

Την Εκκλησία δεν την θέλουν όπως την ίδρυσε και μας την παρέδωσεν ο Θεάνθρωπος Κύριος, αλλά τη θέλουν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τα δικά τους γιατί επιζητούν να πορεύονται όχι όπως το θέλημα του Θεού αλλά με βάση τις δικές τους επιθυμίες.

Οι άνθρωποι αυτοί συμπαρασύρουν είτε προς την υπερβολή είτε προς τη χαλάρωση, γιατί το μόνο που απεχθάνονται είναι η εν Χριστώ ισορροπία.

Αρνούμενοι τη συσταύρωση με το Χριστό, θα καταγγέλλουν την ευσέβεια ως υπερβολή, την εγκράτεια ως μη αναγκαία και παλαιομοδίτικη, την αγωνιστικότητα και το γενναίο φρόνημα σαν «ταλιμπανισμό» και ζηλωτισμό - φανατισμό.

Θα κηρύσσουν την ανάγκη εκσυγχρονισμού με την έννοια όμως του συμβιβασμού με τον κόσμο. Θα προβάλλουν την ψευδοκοινωνικότητά τους, που συνιστάται  στη ζωή της αποδοχής του κόσμου, ως γνήσιου τρόπου ζωής και κοινωνίας. Θα οδηγούν πάντα στο ψέμα, όπως οι Γαλάτες της εποχής του Παύλου.

Γι’ αυτό ο γνήσιος χριστιανός της κάθε εποχής δεν ακολουθεί τους όποιους διδασκάλους, αλλά μόνο τους Αγίους. Γιατί μόνο οι άγιοι είναι εκείνοι που διασώζουν τη γνησιότητα της παραδόσεως και την μεταδίδουν αλώβητη και ανόθευτη στους πιστούς όλων των αιώνων.

Μαθητής του Παύλου και όλων των αγίων είναι ο ορθόδοξος χριστιανός και συντονίζει τα βήματα της δικής του πορείας με τα ίχνη, που άφησαν εκείνοι μέσα στην ιστορία. Αμήν.