3. ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ Ι.Ν. ΑΠ. ΒΑΡΝΑΒΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 08-12 ΙΟΥΝΗ 2018

Ο ιερός ναός του απ. Βαρνάβα, θα υποδεχθεί την ιερά εικόνα των αγίων Αναργύρων που εμπεριέχει τεμάχια των λειψάνων των αγίων και θαυματουργών Αναργύρων, Κοσμά και Δαμιανού. Βοήθειά μας. 

Παρατίθεται πιο κάτω πρόγραμμα του ιερού ναού του απ. Βαρνάβα, εις βοήθεια και καθοδήγηση, όσων προσκυνητών επιθυμούν και αξιωθούν να επισκεφθούν το ναό.

Σας παρατίθεται επίσης χάρτης, στον οποίο διαφαίνεται η τοποθεσία του ι.ν. του απ. Βαρνάβα.

2. ΥΙΟΘΕΣΙΑ ΠΑΙΔΙΩΝ ΑΠΟ ΟΜΟΦΥΛΙΚΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ

ΟΣΟΙ ΕΠΙΘΥΜΕΙΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΑΖΕΥΤΟΥΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΠΑΣΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΤΕ ΤΟ ΕΝΤΥΠΟ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΕΙΛΕΤΕ ΤΟ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΟΥ EMAIL tsissiosantonis@gmail.com

17. Απόστολος Κυριακής Ζ΄, των Αγίων Πατέρων - Πραξ. (20, 16-18 & 28-36)

Πραξ. (20, 16-18 & 28-36)

«…Εν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἔκρινεν ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν ῎Εφεσον, ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ ᾿Ασίᾳ· ἔσπευδε γάρ, εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς ῾Ιεροσόλυμα. ᾿Απὸ δὲ τῆς Μιλήτου πέμψας εἰς ῎Εφεσον μετεκαλέσατο τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας. ῾Ως δὲ παρεγένοντο πρὸς αὐτόν, εἶπεν αὐτοῖς· Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος. ᾿Εγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. Διὸ γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον. Καὶ τὰ νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καὶ δοῦναι ὑμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν. ᾿Αργυρίου ἢ χρυσίου ἢ ἱματισμοῦ οὐδενὸς ἐπεθύμησα· αὐτοὶ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ᾿ ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται. Πάντα ὑπέδειξα ὑμῖν ὅτι οὕτω κοπιῶντας δεῖ ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενούντων, μνημονεύειν τε τὸν λόγον τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ, ὅτι αὐτὸς εἶπε· Μακάριόν ἐστιν μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν. Καὶ ταῦτα εἰπών, θεὶς τὰ γόνατα αὐτοῦ σὺν πᾶσιν αὐτοῖς προσηύξατο...».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Η σημερινή Κυριακή είναι αφιερωμένη στη μνήμη των αγίων Πατέρων που συγκρότησαν την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, γι’ αυτό και το συγκεκριμένο χωρίο ανταποκρίνεται κατά κάποιο τρόπο στο νόημα του εορταζόμενου γεγονότος.

Η αποστολική περικοπή προέρχεται από το βιβλίο των Πράξεων, από το οποίο έχουν επιλεγεί όλα τα αποστολικά αναγνώσματα του Πεντηκοσταρίου (Κυριακή του Πάσχα μέχρι με την Κυριακή της Πεντηκοστής).

Ο απόστολος τερματίζοντας την 3^η περιοδεία, επείγεται να βρεθεί στα Ιεροσόλυμα την εορτή της Πεντηκοστής. Παρακάμπτει την Έφεσο για να μη χρονοτριβήσει και στέλνει ανθρώπους στην Έφεσο για να τον συναντήσουν στη Μίλητο.

Ο λόγος του θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί αποχαιρετιστήριος αλλά ταυτόχρονα διδακτικός και παραινετικός. Υπενθυμίζει στους πρεσβυτέρους τον τρόπο και τις συνθήκες κάτω από ποιες συνθήκες κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Ασία (για να τους καταστήσει σαφές ότι ο δρόμος που θα διαβούν δεν θα είναι ρόδινος) και να’ ναι άγρυπνοι και αφοσιωμένοι στο καθήκον τους στιχ. (28-31). Προβάλλοντας την ανιδιοτέλειά του, συνιστά την έμπρακτη και ειλικρινή έκφραση της αδελφικής αγάπης προς τα μέλη της Εκκλησίας.

Ο λόγος του αποστόλου που διαποτίζεται από θερμή αγάπη του για την Εκκλησία, αποκαλύπτει μ’ ένα τρόπο που συγκλονίζει την αγωνία και το ανύσταχτο ενδιαφέρον του για τη διαφύλαξη της ενότητας της Εκκλησίας και της καθαρότητας της διδαχής της.

Αυτά τα στοιχεία ενέπνεαν την πίστη και κατεύθυναν τους αγώνες των αγίων Πατέρων διαμέσου των αιώνων, προσπαθώντας να διαφυλάξουν αλώβητη την παρακαταθήκη της πίστεως.

===========================================================

«...Εν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἔκρινεν ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν ῎Εφεσον, ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ ᾿Ασίᾳ• ἔσπευδε γάρ, εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς ῾Ιεροσόλυμα...». στιχ. 16

Βρισκόμαστε στο τέλος της 3^ης αποστολικής περιοδείας του Παύλου, και ο απόστολος κατευθύνεται προς τα Ιεροσόλυμα. Πρόθεσή του είναι να βρεθεί εκεί οπωσδήποτε την ημέρα της Πεντηκοστής. Το ταξίδι αυτό για τα Ιεροσόλυμα αναμένεται να’ ναι το τελευταίο. «…Πορεύεται εις Ιερουσαλήμ δεδεμένος τω Πνεύματι…» στιχ. (22-23) δηλ. κατευθυνόταν από το Πνεύμα του Θεού και ενώ έβλεπε τις θλίψεις, τα δεσμά και την επερχόμενη δοκιμασία, αφήνεται μ’ εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού.

«...Απὸ δὲ τῆς Μιλήτου πέμψας εἰς ῎Εφεσον μετεκαλέσατο τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας. ῾Ως δὲ παρεγένοντο πρὸς αὐτόν, εἶπεν αὐτοῖς...». στιχ. (17-18)

Φθάνοντας στη Μίλητο στέλνει απεσταλμένους στην Έφεσο να έρθουν να τον συναντήσουν. Ο απόστολος επείγεται αλλά επιθυμεί να συναντήσει τους επικεφαλείς της πολυάνθρωπης Εκκλησίας της Εφέσου, για να τους χαιρετήσει και να τους απευθύνει τις ύστατες υποθήκες του.

«...Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος...» στιχ. 28

Εκείνο με το οποίο οφείλει να’ ναι οπλισμένος ο «ποιμήν» είναι η προσοχή, δηλ. η εγρήγορση και η αίσθηση της ιερής ευθύνης.

Ο Παύλος συνιστά να προσέχουν πρώτα τον εαυτό τους και μετά το ποίμνιο. Το «…προσέχειν εαυτοίς…» εμπερικλείει την ακεραιότητα του ήθους, την ακατάγνωστη αναστροφή και την ορθή διδασκαλία, στοιχεία θεμελιώδη για όσους επωμίζονται το έργο της διαποίμανσης των πιστών.

Γιατί συνιστά ο απόστολος να προσέχουμε πρώτα τους εαυτούς μας;

1.    Γιατί μέσα από την ακεραιότητα της δικής μας ζωής θα χαράξουμε το δρόμο και για τους άλλους.

2.    Η ακεραιότητα του χαρακτήρα μας είναι αυτή που θα διδάξει και θα κατευθύνει όσους αναπροσανατολιστούν.

3.    Η ακεραιότητα του ήθους συνδυασμένος με αγάπη είναι αυτό που θα σηκώσει τα βάρη, τα λάθη και τις ατέλειες των συνανθρώπων μας, ώστε και αυτοί ν’ ανασηκωθούν και να συνεχίσουν.

Η ιερότητα του έργου και η σημασία της αποστολής των πρεσβυτέρων αποδεικνύεται και με όσα λέει ο Παύλος για την Εκκλησία. Η Εκκλησία που «επισκοπούν» οι πρεσβύτεροι είναι του Θεού, εκείνη που ο Κύριος απέκτησε με το δικό του αίμα. Αν λοιπόν ο ίδιος ο Θεός με το αίμα του Μονογενούς Υιού Του σώζει και εξαγιάζει την Εκκλησία, η παραμέληση της Εκκλησίας, ισοδυναμεί με περιφρόνηση του τιμίου αίματός Του που έχασε για χάρη της. Αυτό καταδεικνύει το πόσο πολύτιμο πράγμα είναι η Εκκλησία και πόση ευθύνη φέρουν αυτήν που την διακονούν.

«...᾿Εγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου• καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. Διὸ γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον...» στιχ. (29-31)

Ο απόστολος θέλοντας να προσδώσει έμφαση στα λεγόμενά του, και να αιτιολογήσει την αξίωση που προέβαλε για επίδειξη της προσοχής εκ μέρους των πρεσβυτέρων, προτάσσει τη ζωηρή πρόταση «…εγώ οίδα τούτο…».

Σε δύο κατηγορίες διακρίνει ο Παύλος τους εχθρούς της Εκκλησίας που έμελλε να εμφανιστούν.

Τους μεν πρώτους τους ονομάζει «βαρείς λύκους» και θα συμπεριφέρονται απέναντι στο ποίμνιο άσπλαχνα και σκληρά επιδιώκοντας τον αφανισμό τους, και αυτοί θα προέλθουν απ’ έξω.

Οι δε δεύτεροι είναι εκείνοι που θα προέλθουν από τα «σπάργανα» της ίδιας της Εκκλησίας, θα διαστρέφουν την αλήθεια, κηρύσσοντας διάφορες αιρετικές διδασκαλίες και θα διασπούν την ενότητα του εκκλησιαστικού σώματος, παρασύροντας τους χριστιανούς στις πλάνες και τα σχίσματα.

Οι πρεσβύτεροι της Εκκλησίας αποβάλλοντας τη ραθυμία και το νυσταγμό της ψυχής οφείλουν να παραμείνουν άγρυπνοι, προφυλάσσοντας το ποίμνιο του Χριστού από την αρπακτική μανία των προβατόσχημων λύκων, αλλά και να διαφυλάξουν την εκκλησιαστική αλήθεια από τον κίνδυνο της νοθείας και της διαστροφής. Ο απόστολος προβάλλοντας τον εαυτό του, τους καθιστά σαφές πως απαραίτητα στοιχεία για να το επιτύχουν αυτό είναι η αυταπάρνηση, η αφοσίωση στην αποστολή, η απεριόριστη στοργή και αγάπη προς το ποίμνιο. Και ναι ο απόστολος δεν λυπόταν ούτε έκλεγε όταν έβλεπε πολλούς, ή όταν πολλοί μαζεύονταν, αλλά πονούσε και εργαζόταν για κάθε ψυχή ξεχωριστά, (στιχ. 31)

«...Καὶ τὰ νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καὶ δοῦναι ὑμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν...» στιχ. 32

Μετά τη διδαχή του ο απόστολος αναθέτει τους πρεσβυτέρους στην πρόνοια, στη φροντίδα και την προστασία του ιδίου του Θεού. Εκείνος πλέον θα τους οδηγήσει, θα τους διδάξει δια της Χάριτος. Παράλληλα ο Ίδιος δίνει και τη «κληρονομία» δηλ. μετοχή στη σωτηρία. «Κληρονομία» όμως που; Στους ηγιασμένους δηλ. στους χριστιανούς, σ’ όσους ενδύθηκαν τον Ιησού Χριστό.

«…Αργυρίου ἢ χρυσίου ἢ ἱματισμοῦ οὐδενὸς ἐπεθύμησα• αὐτοὶ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ᾿ ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται…» στιχ. (33-34)

Ο απόστολος ως πνευματικός πατέρας και γεννήτωρ της Εφεσιανής Εκκλησίας προβάλλοντας το παράδειγμά του, τους εφιστά την προσοχή να παραμείνουν ανιδιοτελής και αφιλοχρήματοι. Η ανιδιοτέλεια και η αφιλοχρηματία αποτελούν την φανερή και ορατή αρετή ενός εκκλησιαστικού ποιμένος και είναι μια από τις βασικές εγγυήσεις του ιερατικού ήθους και της εσωτερικής του αγιότητας.

Πέρα από την ανιδιοτέλεια ο απόστολος εργαζόταν όχι μόνο για τα δικά του, αλλά και των συνεργατών του, προβάλλοντας έτσι την αγάπη του προς πάσα κατεύθυνση που υπερνικούσε την κούραση, τους κόπους και την ταλαιπωρία. Παράδειγμα πράγματι ηρωικό και μέτρο σύγκρισης αξεπέραστο για τους ποιμένες της Εκκλησίας, που δεν φτάνει μόνο να είναι διάδοχοι, αλλά χρειάζεται να’ ναι και ομότροποι των αποστόλων.

«…Πάντα ὑπέδειξα ὑμῖν ὅτι οὕτω κοπιῶντας δεῖ ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενούντων, μνημονεύειν τε τὸν λόγον τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ, ὅτι αὐτὸς εἶπε• Μακάριόν ἐστιν μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν…» στιχ. 35

Εδώ πάλι ο απόστολος, μέσω του προσωπικού του παραδείγματος, συνιστά στους πρεσβυτέρους τον τρόπο με τον οποίο οφείλουν ν’ αντιλαμβάνονται τους ασθενώντας[1]. Πρέπει να βοηθούμε με το προϊόν του κόπου της εργασίας μας.

Η προσφορά προς τους αδερφούς μας – και μάλιστα εκείνους που βρίσκονται σε ανάγκη – είναι μια πράξη που μας εξομοιώνει με τον ίδιο τον Θεό και Πατέρα μας, ο οποίος δίνει σε όλους, χωρίς Αυτός να λαμβάνει το παραμικρό από κανένα.

«…Καὶ ταῦτα εἰπών, θεὶς τὰ γόνατα αὐτοῦ σὺν πᾶσιν αὐτοῖς προσηύξατο...» στιχ. 36

Ο απ. Παύλος με το πέρας της αποχαιρετιστήριας ομιλίας του, γονατίζει και προσεύχεται για τελευταία φορά μαζί τους. Η προσευχή προς τον Κύριο σφραγίζει την ενότητά τους και την αταλάντευτη εμπιστοσύνη στη θεϊκή φροντίδα. Στο σημείο τούτο ο Παύλος μιμείται τον Κύριο, που μετά την ομιλία Του στο υπερώο των Ιεροσολύμων, την επισφράγισε με την αρχιερατική του προσευχή. Το ότι ο απ. Παύλος προσεύχεται γονατιστός φανερώνει την ταπείνωση, τη συντριβή και τη λατρευτική διάθεση εκείνου που προσεύχεται.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

«…Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους…».

Η σύσταση αυτή του απ. Παύλου εμπερικλείει ορισμένες αλήθειες:

(1) Το λειτούργημα των πρεσβυτέρων δεν είναι κάτι τυχαίο, αλλά είναι έργο Αγίου Πνεύματος. Λειτουργούν καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα. Οι κληρικοί δεν είναι υπάλληλοι που έλαβαν κάποιον διορισμό ή κάποιοι που μπορούμε και εκλέγουμε, όπως εκλέγουμε ένα δήμαρχο ή ένα κοινοτάρχη.

Οι εκκλησιαστικοί ηγέτες είναι φορείς ενός χαρίσματος, της ιερωσύνης, που λαμβάνουν κατά την ώρα της χειροτονίας τους από το Άγιο Πνεύμα. Αναδέχονται την άσκηση ενός λειτουργήματος, μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα, ΟΧΙ εξ ονόματος των πιστών, αλλά από τον ίδιο τον Θεό, δια του μυστηρίου της ιερωσύνης.

(2) Οι πρεσβύτεροι, και ιδιαίτερα οι Επίσκοποι, είναι διάδοχοι των αγίων αποστόλων. Συνεχίζουν το δικό τους έργο και αναλαμβάνουν τη δική τους αποστολή. Είναι οι οικονόμοι των μυστηρίων του Θεού. Κανένας άλλος, ας είναι και άγιος.

(3) Είναι οδηγοί ψυχών και διδάσκαλοι του λαού και αγωνίζονται να οδηγήσουν τους πιστούς στην πηγή της αληθινής ζωής.

Ένα τέτοιο έργο όμως είναι ιδιαίτερα δύσκολο και επίπονο γι’ αυτό ο απόστολος εφιστά προσοχή. Πολλά μάτια είναι στραμμένα στους κληρικούς γι’ αυτό και η ακεραιότητα του ήθους και του χαρακτήρα τους είναι επιβεβλημένη.  

Ας επαγρυπνούμε και ας στηρίξουμε τους κληρικούς μας στο δύσκολο έργο που τους δόθηκε από το Θεό και ας προσευχηθούμε γι’ αυτούς ο Θεός να τους δίνει δύναμη και στήριξη στον επικείμενο τους αγώνα. Γένοιτο.

---

[1] Εδώ ο απόστολος ασθενείς εννοεί όσους έχουν ανάγκη, τους φτωχούς, τους ασθενείς προς την πίστη κοκ

31. "...ΜΗ ΚΡΙΝΕΤΕ, ΙΝΑ ΜΗ ΚΡΙΘΗΤΕ..."

Κάποτε είχε πάει ένας κοσμικός στην Σκήτη των Καυσοκαλύβων στο Άγιο όρος, για να γίνει Μοναχός. Οι Πατέρες όμως της Σκήτης δεν τον δέχονταν, γιατί, εκτός που ήταν ράθυμος και αμελής, ήταν και πολύ σκανδαλοποιός και δημιουργούσε συνέχεια θέματα.

Επειδή εκείνος αναπαυόταν στη Σκήτη, παρακαλούσε τους Πατέρες να τον αφήσουν να μένει ως λαϊκός και να εργάζεται καμιά φορά.

Έτσι λοιπόν πέρασε την ζωή του με ραθυμία και αμέσως μέχρι την ώρα του θανάτου του που έπεσε πια στο κρεβάτι και ψυχορραγούσε. Οι Πατέρες όμως του συμπαραστέκονταν και βρίσκονταν συνέχεια κοντά του. Μια μέρα ο ετοιμοθάνατος είχε έρθει σε έκσταση και έκανε νοήματα. Οι Πατέρες απορούσαν τι να συμβαίνει! Όταν συνήλθε τους διηγήθηκε το εξής φοβερό:

Είδα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ μ’ ένα χαρτί στα χέρια του, που είχε όλες τις αμαρτίες μου, και μου είπε:

«…Βλέπεις, αυτά εδώ τα έκανες όλα, γι’ αυτόν ετοιμάσου να πας στην κόλαση…».

Τότε εγώ του λέω:

«…Για κοίταξε, ανάμεσα σ’ αυτά τα αμαρτήματα, υπάρχει το αμάρτημα της κατακρίσεως;…»

Ψάχνει ο Αρχάγγελος και μου λέει : «…Όχι , δεν υπάρχει…».

«…Οπότε, του λέω, δεν πρέπει να πάω στην κόλαση, σύμφωνα με αυτό που είπε ο Κύριος. «…Μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε…».

Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έσκισε το χαρτί με τα αμαρτήματά μου. Έτσι, Πατέρες μου, θα πάω στον Παράδεισο . Όταν μου είχατε πει ότι δεν κάνω για Μοναχός στην Σκήτη και εργαζόμουν ως λαϊκός και εκκλησιαζόμουν στον Κυριακό τις εορτές, είχα ακούσει τα λόγια του Ευαγγελίου «…Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε…» και είπα: «…Ταλαίπωρε, τουλάχιστον αυτό να εφαρμόσεις…», και αυτό με έσωσε δίχως άλλον κόπο. Μόλις τελείωσε αυτά τα λόγια, παρέδωσε την ψυχή του στον Αρχάγγελο Μιχαήλ.

30. Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΓΑΠΗ ΑΛΛΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Μερικοί, λοιπόν, Αρχιερείς Αδελφοί μας υπερτονίζουν την Αγάπη και αγνοούν τα της Δικαιοσύνης του Θεού! Γιατί άραγε; Διότι θέλουν να εξασφαλίζουν την συμπάθεια των ισχυρών της ημέρας, των Κυβερνώντων κλπ. Πρόκειται για τους«αγαπούληδες», όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ!

Η γλώσσα της Εκκλησίας, βεβαίως είναι η γλώσσα της αγάπης. ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ ΤΩΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ! Άρα και των θρασύτατα αμαρτανόντων παραγόντων του Δημοσίου Βίου στην σύγχρονη εποχή. Γι' αυτούς η προσευχή της Εκκλησίας είναι: «Εκλείποιεν αμαρτωλοί από της γης και άνομοι, ώστε μη υπάρχειν αυτούς». Αμήν! 

Και αυτό γίνεται όχι από μίσος προς τον άνθρωπο, αλλά από την υπερέχουσα αγάπη μου προς τον Θεό. Συγχωρώ τον συνάνθρωπό μου, οσάκις με βλάπτει, με μάχεται, με ζημιώνει προσωπικά αλλά μάχομαι και αντιμάχομαι τον συνάνθρωπό μου, οσάκις παραβιάζει τα δικαιώματα του Θεού! Μάχομαι και αντιμάχομαι τον εχθρό του Χριστού μου!

Του Σεβ. Καλαβρύτων Αμβρόσιου

29. Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑ

Πάμε στον πνευματικό να εξομολογηθούμε κι εκεί φυσικά, δεν του μιλάμε για το πόσο καλοί άνθρωποι είμαστε… Ίσα-ίσα, το αντίθετο. Του λέμε τις αμαρτίες μας, τα πάθη μας, τις κακίες μας, τα «χάλια» μας…

Κι εκείνος, μετά, όταν μας βλέπει, την κάθε φορά που μας συναντάει, όταν μας μιλάει, έχει τόση αγάπη στη ματιά του, τόση καλοσύνη, μας μιλάει τόσο γλυκά, τόσο πατρικά… σα να μην έχει ακούσει αυτά που του είπαμε, σαν να του μιλήσαμε για το πόσο άγιοι είμαστε, και τότε τρελαινόμαστε…

Μα τόσο πολύ μας αγαπάει; Μήπως δεν άκουσε τί του είπαμε; Αν ποτέ ήμουν εξομολόγος, λέω, αν, …και μου έλεγε κάποιος τα αμαρτήματά του, ίσως και να τον κοίταγα και λίγο «στραβά» μετά… Ο πνευματικός όμως, με την χάρη του Θεού, «δανείζεται» την αγάπη Του… και μας την μεταδίδει απλόχερα… Με την δική μας την μετάνοια, «ξεχνάει» κι αυτός, όπως ακριβώς «ξεχνάει» και ο Θεός.

Για σκεφτείτε λοιπόν… Αν τόσο μας αγαπάει ο πνευματικός, που κι αυτός άνθρωπος είναι, για σκεφτείτε… πόσο απέραντα μας αγαπάει ο Θεός, με τόσα που Του κάνουμε! Ποτέ δεν μας κρατά κακία, ποτέ δεν μας εκδικείται, ποτέ δεν «θυμάται»… Με ένα δικό μας «ήμαρτον» , όλα στο λεπτό τα ξεχνάει…

Αυτό και μόνο, πρέπει να μας κάνει να πέσουμε στα γόνατα και να Του πούμε από τα συθέμελα της ψυχής μας ένα «συγνώμη» κι ένα «ευχαριστώ».

16. Απόστολος Κυριακής ΣΤ΄, του τυφλού- Πραξ. (16, 16-34)

Πραξ. (16, 16-34)

«…Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο δὲ πορευομένων ἡμῶν τῶν Ἀποστόλων εἰς προσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνος ἀπαντῆσαι ἡμῖν, ἥτις ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχε τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη. 17 αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας. 18 τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. διαπονηθεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε· παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι  Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῆς. καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ. 19  Ἰδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας, 20 καὶ προσαγαγόντες αὐτοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶπον· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν  Ἰουδαῖοι ὑπάρχοντες. 21 καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδὲ ποιεῖν Ρωμαίοις οὖσι. 22 καὶ συνεπέστη ὁ ὄχλος κατ᾿ αὐτῶν. καὶ οἱ στρατηγοὶ περιρρήξαντες αὐτῶν τὰ ἱμάτια ἐκέλευον ραβδίζειν, 23 πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγὰς ἔβαλον εἰς φυλακήν, παραγγείλαντες τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς· 24 ὃς παραγγελίαν τοιαύτην εἰληφὼς ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας αὐτῶν ἠσφαλίσατο εἰς τὸ ξύλον. 25 Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν· ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι. 26 ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σαλευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου, ἀνεῴχθησάν τε παραχρῆμα αἱ θύραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη. 27 ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὁ δεσμοφύλαξ καὶ ἰδὼν ἀνεῳγμένας τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, σπασάμενος μάχαιραν ἔμελλεν ἑαυτὸν ἀναιρεῖν, νομίζων ἐκπεφευγέναι τοὺς δεσμίους. 28 ἐφώνησε δὲ φωνῇ μεγάλῃ ὁ Παῦλος λέγων· μηδὲν πράξῃς σεαυτῷ κακόν· ἅπαντες γάρ ἐσμεν ἐνθάδε. 29 αἰτήσας δὲ φῶτα εἰσεπήδησε, καὶ ἔντρομος γενόμενος προσέπεσε τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ, 30 καὶ προαγαγὼν αὐτοὺς ἔξω ἔφη· κύριοι, τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ; 31 οἱ δὲ εἶπον· πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον  Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου. 32 καὶ ἐλάλησαν αὐτῷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. 33 καὶ παραλαβὼν αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τῆς νυκτὸς ἔλουσεν ἀπὸ τῶν πληγῶν, καὶ ἐβαπτίσθη αὐτὸς καὶ οἱ αὐτοῦ πάντες παραχρῆμα, 34 ἀναγαγών τε αὐτοὺς εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρέθηκε τράπεζαν, καὶ ἠγαλλιάσατο πανοικὶ πεπιστευκὼς τῷ Θεῷ...».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Η Χάρις του Θεού οδηγεί τον απ. Παύλο από την Ασία στην Ευρώπη. Η 1^η αρχαία Μακεδονική πόλη που δέχτηκε το κήρυγμα του Χριστού, ήταν η πόλη των Φιλίππων. Το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα μας αφηγείται μερικά θαυμαστά περιστατικά που συνέβησαν κατά την παραμονή των αποστόλων και που σημάδεψαν το ξεκίνημα της Εκκλησίας σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Η παρούσα Κυριακή είναι η Κυριακή του τυφλού και η ανάγνωση της συγκεκριμένης αποστολικής περικοπής δεν είναι διόλου τυχαία. Αν εξετάσουμε τα δύο αναγνώσματα της ημέρας, θα επισημάνουμε, ορισμένες εμφανέστατες αντιστοιχίες.  

1. Το θαύμα του τυφλού αλλά και το θαύμα της δαιμονόληπτης δούλης των Φιλίππων προκάλεσαν παρόμοιες αντιδράσεις. Τον δε τυφλό λογοκρίνουν οι Φαρισαίοι για το ποιος και τι είναι αυτός που τέλεσε το θαύμα, στη δε δαιμονιούσα δούλη, οι απόστολοι προσέρχονται πρόσθεν των αρχόντων, δια των κυριών αυτής για να κριθούν για τις πράξεις τους και την χριστιανική τους διδασκαλία.
2. Και στα δύο αναγνώσματα καταλήγουν με ομολογία και καταφυγή στο πρόσωπο Αυτού, του Κυρίου Ιησού Χριστού, ως Μόνου Θεού και Σωτήρα. Ο δε τυφλός ομολογεί μπροστά στους Φαρισαίους και κατόπιν κηρύττει το Λόγο του Ευαγγελίου ενώ στο αποστολικό ανάγνωσμα ο δεσμοφύλακας, ομολογεί και πιστεύει στον Κύριο Ιησού Χριστό και ΟΛΟΙ στην οικογένειά του βαπτίζονται χριστιανοί.

===========================================================

«...Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο δὲ πορευομένων ἡμῶν τῶν Ἀποστόλων εἰς προσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνος ἀπαντῆσαι ἡμῖν, ἥτις ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχε τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη...». στιχ. 16

Η παρουσία και η ιεραποστολική δραστηριότητα των αποστόλων είχε αρχίσει να γίνεται ευρύτερα γνωστή στην πόλη των Φιλίππων. Κατά την μετάβαση τους στην τακτή ώρα στο σημείο που μαζεύονταν για να τελέσουν προσευχή, μια νεαρή δούλη έχοντας «…πνεῦμα πύθωνος…»[1] συναντά τους αποστόλους.

«...αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα• οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας...». στιχ. 17

Αυτή παρακινημένη από το πνεύμα ακολουθούσε τους αποστόλους και φώναζε ξοπίσω τους, διακηρύσσοντας ότι ήταν δούλοι του Θεού του Υψίστου και κηρύττουν τη το δρόμο της σωτηρίας. Όπως έκανε ο Κύριος έτσι και εδώ ο Παύλος απορρίπτει την μαρτυρία του μαντικού πνεύματος και το εμποδίζει να ομολογεί την ιδιότητά του.

Γιατί το κάνει αυτό ο απόστολος γνωρίζετε; Γιατί εμποδίζει το δαιμόνιο αφού έλεγε την αλήθεια;

Την απάντηση μας τη δίνει ο ιερός Χρυσόστομος, «…το δαιμόνιο το έκανε από κακουργία, ενώ ο απόστολος από σύνεση… Αν ο απόστολος δεχόταν την μαρτυρία του, θα μπορούσε να εξαπατήσει και άλλους πολλούς πιστούς, αφού θα είχαν γίνει δεκτά από αυτόν, εκείνα που ο ίδιος ομολογούσε…».

Η αφέλεια, η δεισιδαιμονία, είναι φαινόμενα που παρατηρούνται την κάθε εποχή. Πολλοί άνθρωποι αρνούνται την πίστη και καταφεύγουν στην αστρολογία, τη μαντεία, τα μάγια και σε τόσα άλλα. Εγκαταλείπουν τον αληθινό Θεό και παραδίδουν τη ψυχή τους στο σατανά. Δεν εμπιστεύονται την ύπαρξή τους στην αγάπη και στην πρόνοια του Θεού και δίνουν εμπιστοσύνη στον πρώτο τυχόντα που με δαιμονική επιτηδειότητα εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη αφέλεια και ευπιστία. Και επιβεβαιώνεται και ο προφητικός λόγος του απ. Παύλου που λέει «…ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων…» Α’ Τιμ. (4, 1).

«...τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. διαπονηθεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε• παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι  Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῆς. καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ...» στιχ. 18

Ο Παύλος αντιλαμβανόμενος ότι η γυναίκα είναι δαιμονισμένη και γι’ αυτό αισθάνεται αγανάκτηση, βλέποντας την αλήθεια να διακηρύσσεται βέβηλα και δόλια από το πνεύμα το πονηρό που την οδηγούσε. Μπροστά στην παντοδυναμία της επίκλησης του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το δαιμόνιο δεν μπορεί ν’ αντισταθεί και φεύγει ελευθερώνοντας την άμοιρη και ταλαίπωρη δούλη.

«...Ἰδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας...» στιχ. 19

Βλέποντάς τα αυτό οι κύριοι της δούλης γυναίκας, και βλέποντας ότι το μαντικό δαιμόνιο εξήλθε από αυτή, και συνειδητοποιώντας ότι η δούλη τους επρόκειτο τώρα ν’ απολέσει τις μαντικές τις ιδιότητες, τις οποίες εκμεταλλεύονταν για να καρπώνονται και να πλουτίζουν, οργίσθηκαν και συνέλαβαν τον Παύλο και το Σίλα και τους έσυραν στην αγορά ενώπιον των ανθρώπων.

«...καὶ προσαγαγόντες αὐτοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶπον• οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν  Ἰουδαῖοι ὑπάρχοντες, καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδὲ ποιεῖν Ρωμαίοις οὖσι...» στιχ. 20-21

Οι στρατηγοί που αναφέρει εδώ ο ευαγγελιστής Λουκάς ήσαν κατά πάσα πιθανότητα Ρωμαίοι αξιωματικοί που στις Ρωμαϊκές αποικίες ασκούσαν πολιτική και στρατιωτική εξουσία.

Η κατηγορία των αποστόλων ως Ιουδαίων φανερώνει επίσης πόσο μισητοί ήσαν οι Ιουδαίοι στοιχείο που πιστοποιείται με το ότι ο Κλαύδιος τους είχε διώξει από τη Ρώμη. Για τους Ρωμαίους οι ξένες θρησκείες ήταν ανεκτές και οι θεοί των χωρών που κατακτήθηκαν προστατεύονταν. Αυτό που ήταν απαγορευμένο είναι να διαδίδονται οι ξένες θεότητες μεταξύ των Ρωμαίων και να διαταράσσεται η δημόσια τάξη με τον προσηλυτισμό. Επίσης απαγορευόταν να εγκαταλείπουν οι Ρωμαίοι τη δική τους θρησκεία και ν’ ασπάζονται άλλη θρησκεία.

«…καὶ συνεπέστη ὁ ὄχλος κατ᾿ αὐτῶν. καὶ οἱ στρατηγοὶ περιρρήξαντες αὐτῶν τὰ ἱμάτια ἐκέλευον ραβδίζειν…» στιχ. 22

Η δημόσια καταγγελία είχε αποτέλεσμα να μαζευτεί και ο «όχλος». Ακόμα ένα στοιχείο μίσους και αποστροφής των Ρωμαίων προς τους Ιουδαίους. Η ποινή που τους καταβάλλεται του ραβδισμού για τους Ρωμαίους θεωρείτο ατιμωτική και δεν επιβαλλόταν σε Ρωμαίους πολίτες.

Και το θαυμαστό εδώ που είναι; Ο απ. Παύλος δεν διακηρύσσει τον εαυτό του Ρωμαίο πολίτη για ν’ αποφύγει την ατιμωτική μεταχείριση που του επιφυλάσσουν αλλά κάθεται αγόγγυστα και υπομένει το σταυρό του.

«…πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγὰς ἔβαλον εἰς φυλακήν, παραγγείλαντες τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς• ὃς παραγγελίαν τοιαύτην εἰληφὼς ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας αὐτῶν ἠσφαλίσατο εἰς τὸ ξύλον…» στιχ. 23-24

Αφού οι άρχοντες ήταν και κάτω από την επήρεια του όχλου, τους κτύπησαν πολύ (ραβδισμός), τους φυλάκισαν και διέταξαν την αυστηρή φρούρησή τους.

Το «…ἐσωτέρο της φυλακὴς…» δείχνει το σκοτάδι και την απομόνωση στην οποία θα περιέλθουν οι απόστολοι, καταδεικνύοντας συνάμα και το αδύνατο να αποδράσουν. Το «…ξύλο…» είναι ένα ξύλινο όργανο που είχε οπές απ’ όπου περνούσαν και έδεναν τα πόδια των κρατουμένων. Όπως μας φανερώνει ο ιερός Χρυσόστομος, «…όσω ακριβεστέρα η φυλακή γίνεται, τοσούτω το θαύμα λαμπρότερο…».

Τα παθήματα των αποστόλων επιβεβαιώνουν τα όσα προφητικά είπε ο Κύριος «…παραδώσουσι γὰρ ὑμᾶς εἰς συνέδρια καὶ ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς· καὶ ἐπὶ ἡγεμόνας δὲ καὶ βασιλεῖς ἀχθήσεσθε ἕνεκεν ἐμοῦ…» Ματθ. (10, 17-18)

«…Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν• ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι...» στιχ. 26

Ωστόσο καμιά δοκιμασία δεν μπορεί να κάμψει το ηρωικό φρόνημα ή να μαράνει τη ζώσα ελπίδα των αγίων.

Η σκοτεινή και ανήλια φυλακή μεταβάλλεται σε περίλαμπρο ναό! Ο χρόνος της καταδίκης και της οδύνης γίνεται ώρα ελπίδας και χαράς! Οι φυλακισμένοι έκπληκτοι ακούνε τους θεσπέσιους ύμνους των χριστιανών, ν’ αντηχούν μέσα στα σκοτεινά μπουντρούμια των φυλακών.

Ο ιερός Χρυσόστομος με θαυμασμό παρατηρεί «…μαστιγώθηκαν με πολλά χτυπήματα, τους εξύβρισαν, διέτρεξαν έσχατο κίνδυνο, τους προσέδεσαν στην ξυλοπέδη και τους έβαλαν στο πιο απομονωμένο μέρος της φυλακής, αλλά πάρα αυτά δεν ανέχονταν να κοιμούνται, αγρυπνούσαν… Δεν τους κατέβαλε η τυραννική ανάγκη του ύπνου, δεν τους έκαμψε ο πόνος, δεν τους οδήγησε ο φόβος σε απογοήτευση… αλλά όλα αυτά τους γέμισαν χαρά…».

Το παράδειγμα των αποστόλων μας δείχνει και σε μας περίτρανα πως καμιά δοκιμασία δεν μπορεί να κόψει τα δεσμά επικοινωνίας με το Θεό της καρδιάς μας. Και η προσευχή ως μέσο επικοινωνίας όταν γίνεται από τα βάθη της καρδιάς μας υπερνικά κάθε εξωτερική δυσκολία.

«…ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σαλευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου, ἀνεῴχθησάν τε παραχρῆμα αἱ θύραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη...» στιχ. 27

Η μεσονύχτια προσευχή των φυλακισμένων είχε μια απροσδόκητη και συγκλονιστική συνέχεια. Αιφνίδια έγινε ισχυρός σεισμός που συντάραξε το κτίριο της φυλακή εκ θεμελίων. Οι πόρτες όλες άνοιξαν και λύθηκαν τα δεσμά όλων των κρατουμένων. Ο σεισμός έρχεται σαν απάντηση του Θεού στις προσευχές του Παύλου και του Σίλα. Από το δέος του σεισμού που διόλου δεν ήταν τυχαίος ο δεσμοφύλακας προσπίπτει στα πόδια του Παύλου και Σιλά στοιχείο που αποδεικνύει ότι ο σεισμός οφειλόταν στην δική τους παρουσία.  

«…ἐφώνησε δὲ φωνῇ μεγάλῃ ὁ Παῦλος λέγων• μηδὲν πράξῃς σεαυτῷ κακόν• ἅπαντες γάρ ἐσμεν ἐνθάδε...» στιχ. 28

Ο Παύλος αποτρέπει τον δεσμοφύλακα να πράξει αυτοχειρία. Αν η ζωή αποτελεί δώρο του Θεού, τότε σε καμιά περίπτωση ο άνθρωπος δεν επιτρέπεται να τη διακόψει αυτόβουλα με την αυτοκτονία.

Στο ερώτημα που παρατηρείται, πώς ο Παύλος γνώριζε ότι όλοι ο κρατούμενοι ήταν εκεί και κανένας δεν έχει αποδράσει, είτε στη θέση στην οποία βρισκόταν που μπορούσε να ελέγχει όλα τα κελιά της φυλακής, είτε από φωτισμό που έλαβε άνωθεν.

«…αἰτήσας δὲ φῶτα εἰσεπήδησε, καὶ ἔντρομος γενόμενος προσέπεσε τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ, 30 καὶ προαγαγὼν αὐτοὺς ἔξω ἔφη• κύριοι, τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ;...» στιχ. 29-30

Τα λόγια του Παύλου ανέκοψαν το δεσμοφύλακα από το εγχείρημα της αυτοχειρίας, αλλά δεν τον έπεισαν απολύτως, γι’ αυτό και ζήτησε φως. Η διαπίστωση πως παρά του ότι λύθηκαν τα δεσμά όλοι οι κρατούμενοι παρέμειναν εκεί αυτό τον γεμίζει με περισσότερο φόβο γιατί ξεκινά και καταλαβαίνει πως το θαύμα έγινε χάρη των δύο φυλακισμένων που ευρίσκοντο εκεί.

Βλέποντας το θαύμα και θυμούμενος όλα αυτά που λέγονταν για τους δύο αποστόλους, ότι ήταν υπηρέτες κάποιου άγνωστου και ξένου Θεού, συνειδητοποιεί ότι μπροστά του έχει δύο υπηρέτες ΑΛΗΘΙΝΟΥ Θεού.  

Καταλαμβάνεται από δέος και τρόμο και πέφτει στα πόδια του Παύλου και Σίλα, ικετεύοντας τι πρέπει να κάνει για να σωθεί. Είναι η μεγάλη στιγμή της χάριτος!

«…οἱ δὲ εἶπον· πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον  Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου. καὶ ἐλάλησαν αὐτῷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ…» στιχ. 31-32

Στο ερώτημα του δεσμοφύλακα οι απόστολοι του συνιστούν να πιστέψει στον Κύριο Ιησού Χριστό, ως μοναδικού Κυρίου και Θεού. Σπεύδουν να τον κατηχήσουν στην καινούρια πίστη – αγνοώντας την κούραση, τον πόνο, την ταλαιπωρία που τους διέπει – ώστε να τον κάνουν να γνωρίσει το Λόγο του Θεού και μέσω αυτού θα σωθούν και όλα τα μέλη της οικογένειάς του.     

«…καὶ παραλαβὼν αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τῆς νυκτὸς ἔλουσεν ἀπὸ τῶν πληγῶν, καὶ ἐβαπτίσθη αὐτὸς καὶ οἱ αὐτοῦ πάντες παραχρῆμα, ἀναγαγών τε αὐτοὺς εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρέθηκε τράπεζαν, καὶ ἠγαλλιάσατο πανοικὶ πεπιστευκὼς τῷ Θεῷ...». στιχ. 33-34

Στη συνέχεια ο δεσμοφύλακας παρέλαβε τους αποστόλους και τους «…έλουσεν…» δηλ. τους έπλυνε το σώμα από τις πληγές και τους μώλωπες από τα χτυπήματα της άδικης ποινής που τους επεβλήθη. Η πράξη αυτή όπως μας διαμηνύει και ο ιερός Χρυσόστομος, είναι μια πράξη αγάπης και μεταστροφής τρόπου ζωής και όπως αυτός έλουσε τους αποστόλους, «…ελούσθην…» και αυτός από των κηλίδων των αμαρτιών.

Βλέπουμε εδώ πως ο άνθρωπος αγάλλεται και χαίρει όταν ανακαλύπτει τον ζώντα Θεό. Τόσο το σώμα όσο και η ψυχή ευφραίνεται και απονέμει δόξα και τιμή Σ’ Αυτόν που ποθεί τη σωτηρία της.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ένα από τα στοιχεία που μας διδάσκει το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα είναι η αιφνίδια μεταστροφή του δεσμοφύλακα. Εκ της θέας του θαύματος ζήτησε να κατηχηθεί και να βαπτισθεί (παραχρήμα). Κάτω από την επενέργεια της παντοδυναμίας της χάριτος, φωτίζεται ο νους, θερμαίνεται η καρδία, ξυπνά η συνείδηση.

Η πίστη γεννιέται μετά τη μυστική συνάντηση της θείας χάριτος και της δικής μας ελεύθερης προαίρεσης στα βάθη της υπάρξεώς μας.

Ακόμα ένα άξιο σημείο αναφοράς είναι ότι ο δεσμοφύλακας γνωρίζει τον αληθινό Θεό μέσα στη φυλακή, σ’ ένα μέρος σκοτεινό, βρώμικο. Σ’ ένα μέρος που στους τοίχους του αντηχούν οι πόνοι τόσο και τόσο βασανισμένων και ταλαιπωρημένων. Δεν συναντά το Θεό ούτε σε περίλαμπρο ναό, ούτε σε σωρούς βιβλίων κάποιου θεολογικού σπουδαστηρίου.

Το θαύμα της πίστεως τελετουργείται παντού. Ο Θεός μας καλεί κοντά Του μέσα από τους πιο απίστευτους χώρους και τις πλέον αναπάντεχες στιγμές. Η ζωντανή πίστη αλλάζει τον άνθρωπο, αλλάζει την προοπτική της ζωής του, μεταβάλλει την ηθική συμπεριφορά του και αναμορφώνει τις σχέσεις του με τους γύρω του. Ζωή μας λοιπόν η ζωή του Χριστού και στόχος και προορισμός μας η βασιλεία του. Γένοιτο.

---

[1] Σύμφωνα με την αρχαία μυθολογία, ο πύθων ήταν το φίδι που ενέπνεε τους χρησμούς στο μαντείο των Δελφών. Από εκεί βγήκε και το όνομα Πυθεία. Με άλλα λόγια το πνεύμα που είχε καταλάβει τη δούλη ήταν δαιμόνιο μαντικό.