22. ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ Ή ΚΟΛΑΣΗ; ΕΣΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙΣ!!!

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Αγαπητοί μου εν Χριστώ αδερφοί. Είμαι στη δυσάρεστη θέση, να μοιραστώ μαζί σας την λύπη και στεναχώρια μου, που απαντάται στην λανθασμένη αντίληψη πολλών συνανθρώπων μας, για το πώς προσεγγίζουν τις έννοιες παράδεισος και κόλαση.  

Άλλοι γελούν και διακωμωδούν με αστεία περί παραδείσου και κολάσεως. Άλλοι στη θέα του αγώνος και της σωφροσύνης, εμπαίζουν λέγοντας βλασφημίες, «…ότι στην κόλαση είναι καλύτερα, θα πάνε οι περισσότεροι, θα κάνουμε και παρτάκια…». Άλλοι τονίζουν, ότι δεν υπάρχει τίποτα μετά θάνατο, όλα σβήνουν, όλα χάνονται.  Τονίζουν απερίφραστα ότι εδώ είναι η κόλαση και ο παράδεισος. Άλλοι πάλι, έχουν πλάσει το δικό τους παραμύθι, ξεπερνώντας ακόμα και τον Αίσωπο, λέγοντας, ότι οι άδικοι θα πάνε στη κόλαση για ένα διάστημα, μέχρι να εξιλεωθούν των αμαρτημάτων τους και μετά θα έρθουν να κατοικήσουν μαζί με τους «δίκαιους» και έτσι θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Άλλοι δε λένε ότι δεν υπάρχει κόλαση, και ότι όλοι θα κατοικήσουν εν τοις ουρανοίς, με τον ουράνιο Πατέρα μας, απλά οι δίκαιοι θα τύχουν περισσότερων δωρεών, προφασιζόμενοι της φιλανθρωπίας του Θεού.

Το να προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε έννοιες, οι οποίες δεν μπορεί να τις κατανοήσει η ανθρώπινη λογική, ένεκα του ζήλου μας και της πεποίθησης μας να γνωρίσουμε όσα εν σοφία ο Κύριος εποίησε, το καταλαβαίνω και ας κάνουμε και λάθη. Άνθρωποι είμαστε, την ροπή στην αμαρτία μας την έχουμε στο αίμα μας «…ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου…» Ψαλ. (50, 7). Αλλά στο να φθάνουμε στο άλλο άκρο, να περιγελούμε και να μην φρονούμε την θεία Πρόνοια του Θεού, νομίζω έχουμε ξεπέσει κατά πολύ και ο εχθρός που μας βλέπει, μας περιγελά για το πώς καταντήσαμε από «Υιοί του Θεού» να γίνουμε «Υιοί του διαβόλου».

Ο Θεός ένα μόνο Υιό είχε μονογενή και γνήσιο, και δεν τον λυπήθηκε προς χάρη μας, στέλνοντάς Τον, στο μαρτυρικό σταυρικό θάνατο για την δική μας σωτηρία! Εμείς, όμως, προτιμούμε αντί Αυτού, τα προστάγματα του Σατανά. Επομένως, δεν είναι πρέπον να επιβληθεί σε μας «γέενα» και κόλασης;

Δεν φοβάσαι άνθρωπε για τα κακά σου έργα; Δεν διαβάζεις τι λένε οι Γραφές;

Α. «…Αποκαλύπτεται γὰρ ὀργὴ Θεοῦ ἀπ᾿ οὐρανοῦ ἐπὶ πᾶσαν ἀσέβειαν καὶ ἀδικίαν ἀνθρώπων τῶν τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίᾳ κατεχόντων…» Ρωμ. (1, 18)

Β. «…πῦρ ἐνώπιον αὐτοῦ καυθήσεται, καὶ κύκλῳ αὐτοῦ καταιγὶς σφόδρα…» Ψαλμ (49, 3), και «…πῦρ ἐναντίον αὐτοῦ προπορεύσεται καὶ φλογιεῖ κύκλῳ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ·…» Ψαλ.(96, 3)

Γ. «…Διότι ἰδοὺ ἡμέρα Κυρίου ἔρχεται καιομένη ὡς κλίβανος καὶ φλέξει αὐτούς, καὶ ἔσονται πάντες οἱ ἀλλογενεῖς καὶ πάντες οἱ ποιοῦντες ἄνομα καλάμη, καὶ ἀνάψει αὐτοὺς ἡ ἡμέρα ἡ ἐρχομένη, λέγει Κύριος παντοκράτωρ, καὶ οὐ μὴ ὑπολειφθῇ ἐξ αὐτῶν ῥίζα οὐδὲ κλῆμα…» Μαλαχίας (4, 1) Δηλ. η τρομερά ημέρα του Κυρίου έρχεται σαν καιόμενος κλίβανος και θα κατακαύσει όλους τους αλλοεθνείς και όλους όσους εργάζονται την ανομία, ωσάν την καλαμιά.  Τίποτα δεν θα απομείνει από αυτούς, ούτε ρίζα ούτε κλάδος.

Κανείς, όπως φαίνεται, δεν φοβάται αυτά τα λόγια! Περιφρονούνται σαν τα παραμύθια και καταπατούνται. Με ποιο τρόπο θα αποφύγουμε τη τιμωρία; «…Απολώμαμεν, παρανηλώμεθα…»[1] Αριθμ. (17, 27) Γίναμε περίγελως των εχθρών μας, των εθνικιστών και των δαιμόνων.

Ο τόνος που θα χρησιμοποιηθεί στο κείμενο αυτό θα είναι συμβουλευτικός, αλλά σε μερικά σημεία θα είναι αυστηρός, όχι για να σας τρομάξω, αλλά για να σας αφυπνίσω, τώρα που είναι καιρός, τώρα που είμαστε ακόμα εν ζωή, και έχουμε ακόμα καιρό να αποφασίσουμε τι θέλουμε και ποιο δρόμο θέλουμε να χαράξουμε.

Η ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Θα μου πουν τώρα κάποιοι, «…Πως ο Θεός που είναι Φιλάνθρωπος να επιτρέπει την αιώνια τιμωρία και καταδίκη του ανθρώπου; Αυτό δεν παραπέμπει στον Θεό της ΑΓΑΠΗΣ!...».

Ο Θεός, γι’ αυτούς που επικαλούνται την φιλανθρωπία Του και επαναπαύονται, ΝΑΙ είναι φιλάνθρωπος, αλλά για να είναι φιλάνθρωπος, πρέπει να είναι και ΔΙΚΑΙΟΣ. Ο Αναστάσιος Μάλαμας, ένας εν Χριστώ ασκητής εν τω κόσμω, έλεγε «…η Φιλανθρωπία του Θεού, προηγείται της δικαιοσύνης Του…». Και είναι αλήθεια αυτό!

Αν εξετάσουμε τα πράγματα με το βαθμό της δικαιοσύνης, θα έπρεπε όλοι να είχαμε εξαφανιστεί σύμφωνα με το δίκαιο, αλλά δεν πάθαμε τίποτα, και αυτό πάλιν είναι ακόμα μια ένδειξη της φιλανθρωπίας του Θεού που προηγείται της δικαιοσύνης Του!

Ο  απόστολος των εθνών Παύλος, αυτή η μακάρια ψυχή, πατέρας και διδάσκαλος της οικουμένης, θα έπρεπε να καταδικασθεί στην απώλεια, γιατί στην αρχή ήταν διώκτης των ορθοδόξων χριστιανών! Ο απόστολος Πέτρος στου οποίου ο Κύριος τόνισε «…ότι θα ήταν η πέτρα, πάνω στην οποία θα έχτιζε την εκκλησία Του…» (Ιω. 1,35-43), τον πρόδωσε (τον αρνήθηκε) 3 φορές κατά την παράδοσή Του στους Ιουδαίους! Έπρεπε ο απόστολος να ριχθεί στην απώλεια; Ο προφήτης Δαβίδ, που σκότωσε και διάπραξε μοιχεία, του οποίου οι ψαλμοί είναι οι κατανυκτικότεροι που έχουν γραφεί ποτέ από άνθρωπο, γιατί έχουν πολύ δύναμη και ισχύ, στους οποίους αναπαύεται πολύ ο Κύριος, από κάποιον που τους λέει, έπρεπε ο προφήτης να ριχθεί στα τάρταρα;

Ο Θεός μας δείχνει την μακροθυμία του, μας δίνει δυνατότητα δια της μετάνοιας, έτσι ώστε μήτε το ανθρώπινο γένος να εξαφανισθεί, αλλά και να μη στερήσει την σωτηρία στους μετανοημένους, αν τους έπαιρνε πρόωρα από τη ζωή.

Η αγαθότητα και η φιλανθρωπία του Θεού, διαφαίνεται μέσα από την ιστορία της αγίας μας Εκκλησίας, που όχι μόνο δεν τιμωρεί, αλλά παιδαγωγεί και μακροθυμεί, φουντώνοντας έτσι περισσότερο τον ζήλο στους κατά καιρό παραστρατούντες, να επανέλθουν στο σωστό δρόμο και να αγωνισθούν δριμύτερα και με περισσότερο σθένος, χύνοντας το αίμα τους και ορθώνοντας ναούς πίστεως.

Γιατί δεν φοβάσαι, όταν τολμάς να πείς ότι ο Θεός είναι φιλάνθρωπος και δεν τιμωρεί;

Δεν θεωρείς τον εαυτόν σου άξιον τιμωρίας όταν αμαρτάνεις; Δεν σου τα είπε όλα εκ των προτέρων ο Θεός; Δεν σε παιδαγώγησε; Δεν σε βοήθησε; Δεν σε νουθέτησε και ακόμα ποιεί πολλά για τη σωτηρία σου;

Γιατί ο Θεός προσπαθεί ανελλιπώς να μας παραδειγματίσει; Γιατί ξέρει αυτά που ακολουθούν! Ξέρει τι θα υποστεί η αμετανόητη εκείνη ψυχή που προτιμά να μείνει αποκομμένη! Αν δεν ενδιαφερόταν ο Θεός, θα συνέχιζε να μας παιδαγωγεί; Αν ήταν όλα ρόδινα, όπως κάποιοι πονηροί θέλουν να πιστεύουν, για να εκμεταλλεύονται και να καπηλεύονται τον πλησίον τους, η αγαθότητα του Θεού που «…θέλει ακόμα και οι βάρβαροι να σωθούν…» Β’ Τιμ. (2, 4), θα συνέχιζε να ελέγχει και νουθετεί;

Επίσης αν δεν τιμωρούνται οι πονηροί, κάποιος μπορεί να πει ΟΥΤΕ οι δίκαιοι αμείβονται! Πού είναι τότε η φιλανθρωπία και η δικαιοκρισία του Θεού;

Αν οι δικαστές, οι διδάσκαλοι, οι άρχοντες τους μεν αγαθούς τιμούν, τους δε κακούς τιμωρούν, κατά ποια λογική θα συνέβαινε το αντίθετο με το Θεό, έχοντας καλούς και τους κακούς να απολαμβάνουν τας ίδιας τιμάς;

Αν λοιπόν συμβαίνει τούτο πως θα νουθετηθούν οι πονηροί;  Και αν παρά ταύτα γνωρίζουν τι τους περιμένει – τους μεν κακούς το πυρ το εξώτερο και η αιώνια κόλαση – και πάλι δεν απομακρύνονται από την κακία, τι θα συμβεί αν ΠΑΥΣΟΥΝ να έχουν αυτόν το φόβο;

Αν κανείς δεν τιμωρείται εδώ στη γη, οι περισσότεροι θα γίνονταν αδιάφοροι, και ΠΑΛΙ ΘΑ ΕΛΕΓΑΝ ότι δεν υπάρχει θεία πρόνοια! Διότι και τώρα που βλέπουν πολλούς να τιμωρούνται και πάλι δεν τηρούν τα πρέποντα, εις ποια παραφροσύνη θα έφθαναν;

Γι’ αυτό ο Θεός κάποιους τιμωρεί εδώ και κάποιους δεν τιμωρεί. Τιμωρεί μερικούς ώστε με τον τρόπο αυτό να εξαφανίσει την κακία τους, ή να κάμει ελαφρότερα την τιμωρία την οποία θα υποστούν εκεί, κάνοντάς τους εκείνους που ζουν μέσα στην κακία να γίνουν φρονιμότεροι.

Άλλους πάλι δεν τους τιμωρεί, και αν προσέξουν και μετανοήσουν σεβόμενοι την μακροθυμία Του, θα κερδίσουν την αιώνια ζωή, αν πάλι όμως, καταπατήσουν τις εντολές Του και περιφρονήσουν την μακροθυμία Του, ωφελούμενοι από την ανεξικακία του Θεού, θα υποστούν εκεί δριμύτερα τα δεινά της κολάσεως για την περιφρόνηση την οποία έδειξαν.

Όταν τιμώμεθα από το Θεό την στιγμή που εμείς οι ίδιοι αμαρτάνουμε, αντί να τιμωρούμαστε γι’ αυτό, αυτό θα μας οδηγήσει κατά μείζονα λόγο εις το πυρ της κολάσεως. Και όπως η ατιμωρησία δια της αμαρτίας κάνει αυστηρότερη εκεί την τιμωρία, κατά τον ίδιο τρόπο και η απόλαυσης πολλών ανέσεων και πλούτου από τους αμαρτωλούς, γίνεται αιτία μεγαλύτερης κολάσεως.

ΠΑΙΔΑΓΩΓΕΙ Ο ΘΕΟΣ

Ο Θεός μας απειλεί με την κόλαση, όχι για να μας ρίψει εις την κόλαση αλλά για να μας απαλλάξει από αυτή. Διότι αν πραγματικός ήθελε να μας κολάσει, δεν θα μας φοβέριζε εκ των προτέρων, ώστε να αποφύγουμε τις τιμωρίες οι οποίες ακολουθούν. Μας φοβίζει, για να ΜΗΝ μας τιμωρήσει!

Εκείνος που δεν πιστεύει στην ανάσταση των νεκρών και ότι δεν θα δώσει λόγο για τις πράξεις του, επειδή νομίζει ότι όλα τελειώνουν, και τίποτα δεν υπάρχει, αυτός θα προχωρήσει εις κάθε είδους πονηρία. Αυτός όμως που φοβάται την Μέλλουσα Κρίση και βλέπει μπροστά του διαρκώς το φοβερό εκείνο δικαστήριο, θα φροντίσει να είναι σώφρων και να εκτελεί παν ενάρετων έργο. Ο φόβος της κολάσεως θα μας χαρίσει τον στέφανο της Βασιλείας. 

Η παιδαγωγική μορφή του Θεού, γίνεται για να:

1. μας αφυπνίσει

2.  για να μας καταστήσει προθυμότερους στον αγώνα

3. να μας κάνει πιο επιμελείς και προσεκτικούς παρά ράθυμους και οκνηρούς.

Ο Θεός είναι δίκαιος, ισχυρός και μακρόθυμος και δεν εξαπολύει την οργή του εναντίον μας κάθε μέρα. Αν όμως φανούμε αμελείς και ράθυμοι εκμεταλλευόμενοι την μακροθυμία του, θα επέλθει κάποτε καιρός που θα επιβάλλει την τιμωρία του.

Να σας δώσω ένα παράδειγμα που υποδηλώνει, ότι ΔΕΝ φταίει ο Θεός για τη συμφορά μας, παρά του ότι τόσες πολλές φορές τον πληγώσαμε, αυτός μακροθυμεί και μας κτυπάει συνεχώς την πόρτα της καρδίας μας για να εισέλθει φέρνοντας συνάμα και τη δική μας ανάσταση!

Υπάρχει ένα ηλεκτροφόρο καλώδιο που καλύπτει την περίφραξη ενός σπιτιού και πάνω σ’ αυτό υπάρχει μια πινακίδα, στην οποία αναγράφει, μην εισέλθετε, υπάρχει «Κίνδυνος - Θάνατος» ένεκα ηλεκτροπληξίας.

Ο κλέφτης παρόλο που βλέπει τον κίνδυνο αδιαφορεί, και προσπαθεί να οικειοποιηθεί τα ξένα αγαθά, με αποτέλεσμα να πάθει ηλεκτροπληξία και να πέσει κάτω νεκρός. Ποιος θα κατηγορήσει τον ιδιοκτήτη της περιουσίας για το θάνατο αυτό; Κανείς! Παρόμοια και ο Θεός θέσπισε τα όρια της ζωής μας, με τα οποία μας αποτρέπει από την αμαρτία και το θάνατο όπου αυτή μας οδηγεί.

Θυμάστε τον ψαλμό στην πρώτη ακολουθία του ημερονυκτίου - στο Μεσονυκτικό -  Μ. Δευτέρα, λίγο πριν ψάλλουμε το «…Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυχτός…»;

 Λέμε το εξής «…ὀρθρίζει τὸ πνεῦμα μου πρός σε, ὁ Θεός, διότι φῶς τὰ προστάγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς…» Ησαΐας (26, 9)

Τα προστάγματά Σου Κύριε, είναι επί της γης! Τα έκανες γνωστά σε όλη την οικουμένη και υπάρχουν χαραγμένες στις καρδιές όλων των ανθρώπων. Αν εμείς εν γνώσει μας παραβαίνουμε το θέλημα του Θεού, περιφρονούμε τις εντολές Του και πίνουμε καθημερινά από το ποτήρι της αμαρτίας, φυσικό είναι να οδηγηθούμε στον πνευματικό, στον αιώνιο θάνατο, στην κόλαση. Δεν μπορούμε όμως να κατηγορήσουμε γι’ αυτό τον Θεό, διότι ακριβώς το θέλημα και η εντολή Του, γίνεται αιτία σωτηρίας για εκείνους που υπακούν.

Ο Θεός είναι «πυρ» καταναλίσκον. Το πυρ έχει δύο ιδιότητες! Την καυστική και φωτιστική ιδιότητα, γι’ αυτό καίει και φωτίζει. Έτσι, οι άξιοι της φωτιάς θα αισθανθούν την καυστική ιδιότητα της και οι άξιοι του φωτισμού θα αισθανθούν την φωτιστική ιδιότητα του πυρός.

Επομένως, το πυρ της Κολάσεως θα είναι αλαμπές, θα στερείται της φωτιστικής ιδιότητος, ενώ το φως των δικαίων θα είναι άκαυστο, θα στερείται της καυστικής ιδιότητος, και αυτό θα είναι αποτέλεσμα της διαφορετικής ενεργείας του Θεού.

Το φως της Θεότητας, όπως εξηγεί ο Μ. Βασίλειος, τους μεν δικαίους, τους εκλεκτούς και τους μετανοημένους αμαρτωλούς τους φωτίζει και τους ευφραίνει, ενώ για τους αδίκους και τους αμετανόητους γίνεται φωτιά που τους καίει.

Ανάλογα με την καθαρότητα της καρδιάς και του νου ο άνθρωπος θα γεύεται της μιας και της αυτής άχτιστου ενεργείας του Θεού.

Ο ίδιος ο Τριαδικός Θεός είναι και έλλαμψη και κόλαση για τους ανθρώπους.

ΤΙ ΕΣΤΙ ΚΟΛΑΣΗ

Όταν συζητάτε αυτό το θέμα, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό του ανθρώπου, είναι αν υπάρχει κόλαση και πως συμβιβάζεται η σκληρή και αιώνια τιμωρία των ανθρώπων, με την αγαθότητα και ευσπλαχνία του Θεού.

Η κόλαση ναι είναι μια τραγική πραγματικότητα, την οποία γνωρίζουν οι ασεβείς και αμετανόητοι άνθρωποι, που δεν αναγνωρίζουν τον Κύριο και δεν δέχονται τη σωτηρία που Αυτός προσφέρει.

Η κόλαση είναι αποτέλεσμα της αποστασίας του διαβόλου και των  αγγέλων που έπεσαν μαζί του, που απομακρύνθηκαν από το Θεό, «…Πορεύεσθε απ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού…» (Ματθ. 25, 41).

Οι άνθρωποι που παραδόθηκαν στον διάβολο με την πληθώρα των ανομημάτων τους, κι έκοψαν κάθε δεσμό που τους ένωνε με τον Θεό, ΜΟΝΟΙ τους τοποθετούν τον εαυτό τους στην κόλαση. Αυτοί, κι αν ακόμη υποθέσουμε ότι ο Θεός τους ανάγκαζε να μείνουν στον παράδεισο, δεν θα τον άντεχαν, διότι οι ίδιοι, δεν αντέχουν την παρουσία του Θεού.

Η Καινή Διαθήκη, δηλώνει την κατάσταση της κολάσεως με τα εξής ονόματα: απώλεια Φιλ. (3, 19) και Β´ Πέτ. (2, 3), όλεθρος αιώνιος Β´ Θεσ. (1, 9), θλίψις μεγάλη Ματθ. (24, 21), μέλλουσα οργή Ματθ. (3,7) και Λουκά (3, 7), κόλασις αιώνιος Ματθ. (25, 46), πυρ αιώνιον Ματθ. (18, 8), πυρ άσβεστον Μαρ. (9, 43), όπου ο σκώληξ αυτών ου τελευτά και το πυρ ου σβέννυται Μαρ. (9, 44), πυρ εσθίον τους υπεναντίους Εβρ. (10, 27), κάμινος του πυρός (Ματθ. 13, 42), σκότος εξώτερον Ματθ (8, 12),  (22, 13), (25, 30), ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων Ματθ (8, 12), (24, 51), Λουκά (13,28), ζόφος του σκότους εις τον αιώνα τετηρημένος Β´ Πέτ (2, 17), (14, 13), θάνατος Αποκ. (21, 4), δεύτερος θάνατος Αποκ. (20, 14).

Αλλά η πιο συγκλονιστική ονομασία της κολάσεως ήταν «γέεννα»[2] Μθ (5, 22), (5, 29), (10, 28) κ.α. Μαρ. (9, 43 & 47), Λουκ (12, 5) και Λουκ (11, 3 & 6), διότι σήμαινε έναν συγκεκριμένο τόπο, τον οποίο γνώριζαν όλοι.

Η ζωή στη κόλαση

Μερικά βιβλία όπως «Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ» του Μητροπολίτη της Ναυπάκτου Ιεροθέου, με βάση τις αφηγήσεις των ανθρώπων, που έζησαν μεταθανάτιες εμπειρίες, γίνεται νύξη για διαφορετικά στάδια της κολάσεως.

Η Βίβλος δεν λέει τίποτα άμεσα για τα διαφορετικά επίπεδα της κολάσεως, αλλά η Αποκάλυψη (20:11-15) τονίζει ότι οι άνθρωποι δικάζονται σύμφωνα με τα έργα τους.

Γι’ αυτό όταν απέλθει η ψυχή από την πρόσκαιρη ταύτη ζωή, θα βρεθεί ενώπιων του δίκαιου Κριτή, για να δικαιωθεί ή να κατακριθεί ανάλογα με τα πεπραγμένα της.

Έχετε ποτέ ακούσει για περιστατικά ετοιμοθάνατων ανθρώπων, που δυσκολεύεται ο άνθρωπος να ξεψυχήσει και υποφέρει;

Αυτό τις πλείστες φορές γίνεται, γιατί η ψυχή δεν θέλει να εγκαταλείψει το σώμα, γιατί αμαυρισμένη και τετραχηλισμένη που ήταν, παρέμεινε αμετανόητη, και τώρα ντρέπεται και φοβάται, να παρουσιασθεί ενώπιων του Θεού, γιατί ξέρει τι την περιμένει. Το δικαστήριο του Θεού, θα ορίσει πόσο σοβαρή θα είναι η ποινή στην κόλαση (αν και εφόσον ο εν λόγω άνθρωπος είναι άξιος καταδίκης). Όποιος όμως κι αν είναι ο βαθμός της καταδίκης, δεν αποτελεί παρηγοριά όταν θα βασανίζεσαι αιώνια. Όποια κι αν είναι τα επίπεδα της τιμωρίας στην κόλαση ένα είναι το σίγουρο, πως πρόκειται για μέρος που πρέπει να αποφεύγουμε!!!

Δεν θα κάνουμε ανάλυση, με βάση το πιο πάνω βιβλίο, των σταδίων της κολάσεως, γιατί οι μεταθανάτιες εμπειρίες που έζησαν οι αναφερθέντες στο βιβλίο συνάνθρωποί μας, συγκλίνουν, δεν είναι οι ίδιες, χωρίς όμως να σημαίνει ότι είναι και απόλυτα σωστές! Ο καθένας την μεταθανάτιο εμπειρία του, την μετέφερε όπως ο ίδιος την κατανόησε, με βάση την ανθρώπινη αντίληψη και όχι την θεϊκή και υπερφυσική. Για να νοήσετε αυτά που λέω, θα σας δώσω δύο παραδείγματα.

Σε όλους αυτούς πρέπει να εξηγήσουμε ότι η μεταφυσική πραγματικότητα υπάρχει σε μία άλλη διάσταση, σε άλλη συχνότητα, την πνευματική. Είναι αδύνατο να την κατανοήσει, πολύ περισσότερο να την εκφράσει ο άνθρωπος.

Υποθέστε, ότι μία μέλισσα με κάποιο υπερφυσικό τρόπο γινόταν άνθρωπος, γνώριζε τον ανθρώπινο πολιτισμό, ζούσε στην ανθρώπινη κοινωνία και έπειτα επανερχόταν στην κατάσταση της μέλισσας και αναλάμβανε να μεταφέρει στις άλλες μέλισσες τι είδε και τι άκουσε ως άνθρωπος. Είναι δυνατόν ποτέ να καταφέρει η μέλισσα να μεταδώσει τι έζησε και στις άλλες μέλισσες μόνο με το «bzzzz»; Είναι αδύνατο! Σε σε άλλη διάσταση ζει η μέλισσα και σε άλλη ο άνθρωπος!

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τη δική μας νόηση, που είναι της τάξης του «bzzzz» μπροστά στη σοφία του Θεού, μπροστά στη θέα των μελλούμενων, μπροστά σ’ αυτά που θ’ ακολουθήσουν μεταθάνατο.

Να σας δώσω τώρα ένα πιο χειροπιαστό παράδειγμα για να το νοήσετε καλύτερα. Σκεφθείτε ότι παίρνουμε έναν πρωτόγονο, υπανάπτυκτο άνθρωπο, από αυτούς που ζουν στις ζούγκλες και στις ερήμους, ο οποίος έχει ένα πενιχρότατο λεξιλόγιο 300-500 λέξεων, το οποίο χρησιμοποιεί για να συνεννοείται με την φυλή του.

Τον άνθρωπο αυτόν, τον παίρνουμε και τον εγκαθιστούμε σε κάποια από τις μεγαλουπόλεις του κόσμου. Φαντασθείτε τον να περιεργάζεται και να χρησιμοποιεί τα σύγχρονα επιτεύγματα του πολιτισμού, να χειρίζεται υπολογιστές, να κάνει ένα διαστημικό ταξίδι.

Μετά από όλα αυτά, τον ξαναφέρνουμε στους ανθρώπους της φυλής του. Γεμάτοι ενδιαφέρον εκείνοι ζητούν να μάθουν τις εμπειρίες που γνώρισε στη νέα του ζωή. Τον πολιορκούν με επίμονες ερωτήσεις. Τι να τους πει όμως; Πως να εκφράσει αυτά που γνώρισε;

Θα επαναλαμβάνει ότι είδε και άκουσε παράξενα πράγματα, ότι είχε πρωτόγνωρες εμπειρίες, αλλά δεν θα χει τη δυνατότητα να μεταφέρει τίποτε από αυτά που έζησε! Κάθε περιγραφή, αυτόν μεν, δεν θα τον ικανοποιεί, διότι δεν θα αποδίδει την πραγματικότητα, στους ομοφύλους του, γιατί θα τους δίνει μια πολύ υποτυπώδη εικόνα.

Αυτό ακριβώς εννοεί και ο απόστολος Παύλος όταν αρπάχτηκε στον 3ον ουρανό, χρησιμοποιώντας την εικόνα του νηπίου, Α´ Κορ. (13, 11) «…ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην· ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου…». Είναι πολύ νηπιώδης η κατάστασή μας εδώ στη γη. Δεν μας παρέχει τις προϋποθέσεις για να συλλάβουμε και να εννοήσουμε την πέραν του τάφου πραγματικότητα.

Αλλά δεν θα αφήσω την περιέργειά σας ακάλυπτη! Θα σας δώσω ένα ζοφερό, ζωντανό παράδειγμα, το τι «εστί κόλασης», έχοντας ως πηγή το βιβλίο «Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ» του αρχιμανδρίτη π. Λάζαρου Μούρ, ενός από τους πολυαγαπημένους μου αγίους.

Ο Μοτοβίλωφ, ήττον ένα από τα πνευματικοπαίδια του γέροντα Σεραφείμ του Σαρώφ, που μετά τον θάνατο του γέροντα, προσπάθησε να συγκεντρώσει υλικό για να γράψει τον βίο του αγίου. Όπως τακτοποιούσε τα έγγραφα του, από τις διάφορες μαρτυρίες που σύλλεξε, ήρθε μπροστά του μια μαρτυρία της θεραπείας μιας δαιμονισμένης γυναικός που ονομαζόταν Ερόπκιν. Ο Μοτοβίλωφ διερωτήθηκε πως γίνεται μια χριστιανή να καταληφθεί από δαιμόνιο πάνω από 50 χρόνια και να είναι κοινωνός τον αχράντων μυστηρίων. «…Είναι αδύνατον! Μονολόγησε. Θα ήθελα να δω πως ο δαίμονας θα τολμούσε να κάνει κατοικητήριο του σε εμένα, τη στιγμή που καταφεύγω συχνά στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας...»

Την ίδια στιγμή τον περιέβαλε ένα τρομερό, κρύο, δυσώδες σύννεφο το οποίο άρχισε να μπαίνει στο στόμα του, ενώ αυτός έκανε σπασμωδικές προσπάθειες να το κρατήσει κλειστό. Αγωνίσθηκε απελπισμένα, προσπαθώντας να προστατεύσει τον εαυτό του από τη δυσωδία και τη παγωνιά του νέφους, που βαθμιαία εισχωρούσε μέσα του. Παρ’ όλες όμως τις προσπάθειες, μπήκε μέσα του τελείως. Τα χέρια του έμειναν παράλυτα και δεν μπορούσε να κάνει καν το σημείο του Σταυρού. Ο νους του πάγωσε από τον τρόμο και δεν μπορούσε να θυμηθεί το σωτήριο όνομα του Ιησού.

Σε παρόμοιο βαθμό αλλά ποιο έντονο και αποκρουστικό κατά παραχώρηση Θεού έγινε στον Νικόλαο Αλεξάνδροβιτς. Ένα χειρόγραφο που διασώζεται με το γραφικό του χαρακτήρα μας περιγράφει την οδύνη των βασάνων του.

Ο Κύριος κατά παραχώρηση του έδωσε να δοκιμάσει στο σώμα του, και ΟΧΙ σε όραμα ή σε οπτασία, τους 3 βασάνους της κολάσεως. 

Α. Η πρώτη είναι της φωτιάς. Εδώ δεν υπάρχει καθόλου φως (παρόλο του ότι η φωτιά εκβάλλει φως) και ο άνθρωπος καίγεται από την φωτιά η οποία δεν τον κατατρώει. Χρειαζόταν να τον ξύνουν 10 με 11 φορές την μέρα, για να βγάλουν την κάπνα της κολάσεως από πάνω του και η οποία ήταν ορατή από όλους.

Αυτή η βάσανος έπαψε, μετά την εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία, δια μέσου των προσευχών του Αρχιεπισκόπου Αντωνίου του Βορονέζ και λιτανειών από 45 ναούς και μοναστήρια, της δικαιοδοσίας του.

Κράτησε για 3 μέρες

Β.  Η δεύτερη είναι αβάσταχτο κρύο. Το αβάσταχτο κρύο του Ταρτάρου με τέτοιο τρόπο, που η φωτιά δεν μπορούσε να τον κάψει, ούτε να τον θερμάνει. Ο αρχιεπίσκοπος βαστούσε το χέρι του πάνω από ένα κερί για μισή ώρα και δεν θερμαινόταν ούτε στο ελάχιστο. Με τη βοήθεια της Θείας Κοινωνίας μπορούσε να λάβει τροφή και ποτό και να κοιμηθεί κάπως.

Το περιστατικό αυτό ήταν πάλι ορατό από όλους.

Κράτησε 2 μέρες

Γ. Η τρίτη βάσανος και η πιο δυσβάστακτη, ήταν η βάσανος της Γέενας. Προκάλεσε τον μεγαλύτερο τρόμο και το μεγαλύτερο μαρτύριο, διότι ήταν κάτι το απερίγραπτο και ακατανόητο. Ήταν θαύμα όπως αφηγείται που έμεινε ζωντανός. Αυτή η βάσανος ήταν ο ακοίμητος σκώληκας[3] της Γέενας. Το ολέθριο σκουλήκι σερνόταν μέσα του κατατρώγοντάς του τα ζωτικά όργανα. Ο σκώληκας αυτός σερνόταν έβγαινε από την μύτη, το στόμα, τα αυτιά και επίστρεφε πάλι μέσα.

Στην περίπτωση αυτή ο σκώληκας, ήταν ορατός μόνο στον αρχιεπίσκοπο Αντώνιο και στον ίδιο. Ο Θεός του έδωσε κάποια εξουσία και μπορούσε να το παίρνει στα χέρια του και να το τεντώνει σαν λάστιχο.

Και αυτό το βάσανο εξαφανίστηκε μετά από εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία (την οποία τέλεσε ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος).

Κράτησε 1.5 μέρα και ήταν η χειρότερη και φοβερότερη από τις προαναφερθείσης.

Στην περίπτωση του Μοτοβίλωφ το μαρτύριο του κράτησε 30 χρόνια^[4] και σε όραμα του, είδε τον γέροντα Σεραφείμ του Σαρώφ, να τον καθησυχάζει και να του λέει ότι θα θεραπευόταν, στην ανακομιδή του λειψάνου, του άγιου Τύχωνα του Ζαντόσκ. Όπως και έγινε.

Η ζωή στη κόλαση είναι ένα ατελείωτο μαρτύριο, γιατί πλέον εκεί οι άνθρωποι ζουν αποκομμένοι από το Θεό, χωρίς καμιά ελπίδα αλλαγής. Φαντασθείτε τον εαυτό σας, χωρίς να σας τυχαίνουν τα πιο πάνω, κλεισμένοι εφ όρου ζωής σ’ ένα κελί ή μπουντρούμι, ή ακόμα και σ’ ένα ωραίο δωμάτιο, αλλά να είσθε τελείως ΜΟΝΟΣ. Μόνο στην ιδέα και μόνο της μοναξιάς, ο άνθρωπος τρομάζει, πόσο μάλλον να βιώνει και τα δεινά της κολάσεως! Της οποίας δεσμά δεν είναι από σίδηρο αλλά από ΑΣΒΕΣΤΟ πυρ, αλλά και θα μας επιτηρούν άγγελοι φοβεροί, χωρίς καμίαν συμπόνια, τους οποίους δεν θα δυνάμεθα να κοιτάξουμε καν, διότι θα είναι φοβερά οργισμένοι επειδή προσβάλλαμε το Κύριο.

Μην σκανδαλίζεστε και ειρωνεύεστε οι πονηροί, ότι θα έχει «παρτάκια» γιατί θα μαζευτούν πολύ εκεί κατά την Γραφή, επειδή «…πλατιά είναι η πύλη και ευρύχωρος ο δρόμος που φέρνει στην απώλεια και πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα απ' αυτή. Ενώ, στενή είναι η πύλη και θλιμμένος ο δρόμος που φέρνει στη ζωή και λίγοι είναι αυτοί που τη βρίσκουν…» Ματθαίο (7: 13-14).

Να σας θυμίσω εν συντομία το περιστατικό με τον αββά Μακάριο στην Αίγυπτο. Ο άγιος περιφερόμενος εν τη ερήμω, βλέπει μπροστά του ένα κρανίο. Το ακούμπησε με την ράβδο του και το κρανίο του μίλησε λέγοντάς του ότι ήταν αρχιερέας των ειδώλων και των ειδωλολατρών που έμεναν εκεί. Το κρανίο του ειδωλολάτρη ιερέα, που γνώριζε με ποιον συνομιλούσε[5], τόνισε στον άγιο, ότι παίρνουν λίγη ανακούφιση οι ψυχές που βρίσκονται στη κόλαση, όταν ο ίδιος σαν πνευματοφορος που είναι, προσεύχεται υπέρ αυτών.

Του λέει τότε ο αββάς:

«…Ποια είναι η ανακούφιση και ποια η τιμωρία;…»

Του λέει:

«…Όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, τόσο είναι το πυρ από κάτω μας, ενώ στεκόμαστε μέσα στο πυρ από τα ποδιά έως το κεφάλι και δεν είναι δυνατό να δει κανείς τον άλλον πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά το πρόσωπο του καθενός είναι κολλημένο προς την πλάτη του άλλου[6]…»

«…Όταν λοιπόν εσύ εύχεσαι για μας, τότε βλέπει κανείς λίγο το πρόσωπο του άλλου. Αυτή είναι η ανακούφιση...».

Και ο γέρων κλαίγοντας αναφώνησε λέγων: «…Αλίμονο στην μέρα που γεννήθηκε ο άνθρωπος αν αυτή είναι η ανακούφιση από την τιμωρία. Υπάρχει άλλη βάσανος χειρότερη;…»

Του λέει τότε το κρανίο:

-Χειρότερη βάσανος είναι από κάτω μας.[7] Εμείς με την δικαιολογία ότι δεν γνωρίσαμε τον Θεό, ελεούμαστε λίγο τουλάχιστον, ενώ εκείνοι που είχαν γνωρίσει τον Θεό και Τον έχουν αρνηθεί, είναι από κάτω μας.[8]

Ανάλογα στο βαθμό που έχουμε απομακρυνθεί από το Θεό, θα βιώσουμε και σε ανάλογο βαθμό τα δεινά της κολάσεως! Γι’ αυτό αδερφέ μου «…μη τω ύπνω κατενεχθής, ίνα μη τω θανάτω παραδοθής και της βασιλείας έξω κλεισθής…».!!!

Όσο περισσότερο αγωνιστούμε και «χαριτωθούμε εν Πνευματι Αγίω», τόσο πιο κοντά θα είμαστε στο Θεό και τόση περισσότερη χαρά και ευφροσύνη θα νιώθουμε!!! Σήκω αγωνίσου, ακόμα και τώρα! Έλεγε ένας γέροντας μέσα από το γεροντικό, ο άνθρωπος αν πραγματικά το θέλει και το ζητήσει, μπορεί μέσα σε μια μέρα να γίνει άγιος!!! Τώρα αδερφέ μου είναι η στιγμή, τώρα!

Η ερώτηση που πρέπει να κάνουμε συνεχώς στον εαυτό μας είναι «Σε ποιό δρόμο βρίσκομαι»;

Οι περισσότεροι άνθρωποι, που βαδίζουν τον δρόμο τον πλατύ, έχουν ΟΛΟΙ ένα κοινό. Έχουν απορρίψει τον Κύριο. Ο Ιησούς όμως το λέει και το τονίζει «…Εγώ είμαι ο Δρόμος και η Αλήθεια και η Ζωή, κανένας δεν έρχεται στον Πατέρα, παρά μόνον διαμέσου Εμού…» Ιωάννη (14: 6). Όποιος λοιπόν δεν ακολουθεί το Χριστό, βαδίζει τον φαρδύ δρόμο του χαμού και της απώλειας και αν στην κόλαση υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα τιμωριών ή όχι, ένα είναι το σίγουρο, ότι το βάσανο είναι ανυπόφορο, τρομερό, αιώνιο και πρέπει και δύναται να αποφευχθεί.

ΤΙ ΕΣΤΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Όπως η κόλαση, έτσι και ο παράδεισος είναι μία κατάσταση ασύλληπτη και απερίγραπτη με τις δυνατότητες που διαθέτει ο άνθρωπος. Όπως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε και να περιγράψουμε τον Θεό, διότι «…Θεός καταλαμβανόμενος ουκ εστί Θεός…» (Μ. Αθανάσιος), έτσι και ο παράδεισος είναι μία κατάσταση ασύλληπτη, που ούτε άγγελος μπορεί να μας εξηγήσει τον παράδεισο καθώς είναι.

Αυτά που ετοίμασε ο Θεός για τους αγαπητούς του είναι τόσο εξαίσια, που όχι μόνο δεν τα γεύθηκαν οι ανθρώπινες αισθήσεις, αλλά ούτε κι αυτή η φαντασία δεν έχει τη δυνατότητα να τα συλλάβει ποτέ. Στη Β´ προς Κορινθίους Επιστολή ο ίδιος απόστολος χαρακτηρίζει τον παράδεισο με τη φράση «…άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι…» (Β´ Κο 12,4). Η παραδείσια κατάσταση είναι κατά τον Παύλο άρρητη, ανέκφραστη. Αυτό σημαίνει το «…α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι…», δεν μπορεί ο άνθρωπος να τα εκφράσει με λόγια.

Πώς να σας δώσω να νοήσετε αυτή την απερίγραπτη χαρά του παραδείσου; Ότι και να πούμε θα’ ναι λίγο, αλλά δια του παραδείγματος του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, θα νοήσουμε καλύτερα τα άνω μεγαλεία που ετοίμασε ο Κύριος ημών για τους δίκαιους.

Σκεφθείτε ότι είσθε άστεγος, πεινασμένος, ταλαιπωρημένος, τρώτε ότι βρείτε στον δρόμο και ξαφνικά μια μέρα σας εναποθέτουν τον άρχοντα της γης όλης. Σας καθιστούν βασιλεύ της οικουμένης και όλα τα βασίλεια υπό την επίβλεψή σας και διαταγή σας. Αλλά και ακόμα δεν κατάφερα να σας το περιγράψω! Γιατί όταν είσαι βασιλιάς της οικουμένης και έχεις τόσους να σε υπηρετούν νιώθεις μια χαρά, μια ανάπαυση, μια ηδονή αλλά αυτή την πρώτη μέρα. Ώσπου περνάει ο καιρός επέρχεται ο κορεσμός και η αρχική λαχτάρα εξασθενεί, σβήνει. ΑΥΤΟ ΣΤΗΝ ΜΕΛΛΟΥΣΑ ζωή, δεν συμβαίνει ΠΟΤΕ! ΑΥΤΗ η αρχική ηδονή και ευφορία αυξάνει και συνεχίζει ν’ αυξάνει χωρίς ποτέ να φθάνει σε κορεσμό!

Αλλά και πάλι το πιο πάνω παράδειγμα, απέχει από την πραγματικότητα, τα οποία «…οφθαλμός ουκ είδε, και ους ουκ ήκουσε…» (Α’ Κορ. 2, 9). Το φαντάζεστε αυτό; Τι υπάρχει μακαριότερο από εκείνους που κληρονομούν την αιώνια ζωή και τι υπάρχει αθλιότερο από αυτούς που την απωλούν;

Αν εκείνον που εκδιώκεται και χάνει την κληρονομιά, του τον κλαίμε - γιατί είναι προς λύπηση – σκεφτείτε  τι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτόν που έχασε την ουράνια βασιλεία;! Δεν είναι ισάξιο δακρύων, αλλά θρήνων και συνεχούς πένθους, αφού και ο ίδιος ο Χριστός μας πένθησε και δάκρυσε για την Ιερουσαλήμ, που ήταν βυθισμένη στη ασέβεια.

O απόστολος Παύλος στην προς Κολασσαείς επιστολή του χαρακτηρίζει «…εν δόξη…» την παραδείσια κατάσταση. «…Οταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη…» (Κολ. 3, 4). Δόξα, δηλαδή λάμψη και ακτινοβολία, εκπέμπει η ζωή του παραδείσου.

Αλλά και ο ευαγγελιστής Ιωάννης λέει «…καὶ οὕπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα· οἴδαμεν δὲ ὅτι ἐάν φανερωθῇ, ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα αὐτὸν καθώς ἐστι…» Δηλ. όταν ο Χριστός φανερωθεί με όλη του τη δόξα, θα γίνουμε και ημείς όμοιοι με αυτόν κατά την δόξα, διότι θα τον ίδωμεν, όπως είναι εις όλη του την θεία δόξα, η οποία θα είναι και ιδική μας δόξα.

Στον παράδεισο θα ζούμε σαν άγγελοι, και αυτό το υποδηλώνει ο ίδιος ο Χριστός, στην απορία των Σαδδουκαίων Ματθ. (22, 30) «…γὰρ τῇ ἀναστάσει οὔτε γαμοῦσιν οὔτε ἐκγαμίζονται, ἀλλ᾿ ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσι…» Δηλ. στην ανάσταση ούτε οι άνδρες νυμφεύονται, ούτε οι γυναίκες υπανδρεύονται, αλλά είναι όλοι σαν άγγελοι του Θεού στον ουρανό.

Ο παράδεισος λοιπόν τι είναι; Είναι η ζωή με το Χριστό μας! «…αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν...» Ιωα. (17, 3). Γι’ αυτό και ο μακάριος άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε «…Αν πάω στον παράδεισο και μου πούνε, ότι ο Χριστός δεν είναι εκεί αλλά στην κόλαση, θα ζητήσω να πάω στην κόλαση, διότι η κόλαση με τον Χριστό γίνεται παράδεισος, όπως και ο παράδεισος χωρίς τον Χριστό γίνεται κόλαση…».

Ο γλυκός μας Ιησούς, τα ετοίμασε όλα με τέτοιο τρόπο και σοφία, ώστε οι μεν δίκαιοι να μην βλέπουν τους κολασμένους και να στεναχωριούνται[9] και να μην απολαμβάνουν τον παράδεισο! Επίσης ο καλός Θεός προέβλεψε όχι μόνο να μην τους βλέπουν, αλλά ούτε και να θυμούνται αν είχαν αδελφό ή πατέρα ή μητέρα, αν δεν είναι κι εκείνοι στον Παράδεισο!

«…Εν εκείνη τη ημέρα απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού…» λέει ο Ψαλμωδός. Γιατί, άμα, τους θυμούνται, πως θα είναι Παράδεισος; Αυτοί μάλιστα που θα είναι στον Παράδεισο, θα νομίζουν ότι δεν θα υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, ούτε θα θυμούνται τις αμαρτίες που είχαν κάνει. Γιατί, αν θυμούνται τις αμαρτίες τους, δεν θα αντέχουν από φιλότιμο στην σκέψη ότι λύπησαν τον Θεό.

Η ποσότητα πάλι της χαράς του καθενός στον Παράδεισο θα είναι διαφορετική. Άλλος θα έχει μια δαχτυλήθρα χαρά, άλλος ένα ποτήρι, άλλος μια ολόκληρη δεξαμενή. Όλοι όμως θα αισθάνονται πλήρεις και κανένας δεν θα ξέρη το μέγεθος της χαράς, της αγαλλιάσεως, του άλλου.

Τα κανόνισε έτσι ο Καλός Θεός, γιατί, αν γνώριζε ο ένας ότι ο άλλος έχει περισσότερη χαρά, δεν θα ήταν τότε Παράδεισος, επειδή θα υπήρχε το «…γιατί εκείνος να έχει περισσότερη χαρά και εγώ λιγότερη;…».

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Θα κλείσουμε την ενότητά μας, με βάση την αποφθεγματική γνώμη του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου «…Ο Θεός κρύβει από τους ανθρώπους κάθε δρόμο για τον παράδεισο, για να μη γίνει αυτός κτήμα των πλουσίων. Διότι τότε, μόνο εκείνοι που διαθέτουν χρήμα θα μπορούσαν να φθάσουν σ’ αυτόν. Άφησε μόνο ένα δρόμο, εκείνον της αρετής! Μ’ αυτό το δρόμο όχι μόνο βρίσκει ο άνθρωπος τον παράδεισο, αλλά και μπαίνει σ’ αυτόν κι απολαμβάνει τα αγαθά του...».

Ο δρόμος της Ορθοδοξίας, είναι ο δρόμος των Αγίων, που βιωματικά μετέχουν στην αλήθεια του Χριστού και ως Θεοφόροι μεταβάλλουν το σκοτάδι σε φώς, μετατρέποντας την καρδιά από κόλαση παράδεισο.

Έχεις αγάπη, καλοσύνη; Είσαι άγγελος και, όπου πας ή σταθείς μεταφέρεις τον Παράδεισο. Έχεις πάθη, κακία; Έχεις μέσα σου τον διάβολο και, όπου πας ή σταθείς, μεταφέρεις την κόλαση.

Αν είσαι απάνθρωπος και ανελεήμων, ενθυμήσου τις παρθένες εκείνες οι οποίες έμειναν έξω του νυμφώνος, οι οποίες αδιαφορούσαν και γρήγορα θα γίνεις φιλάνθρωπος.

Αν είσαι άρπαγας και κλέπτης να θυμάσαι του λόγους του Δικαστή «…δήσαντες αὐτοῦ πόδας καὶ χεῖρας ἄρατε αὐτὸν καὶ ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων…».

Αν επιθυμείς να μεθάς και να ευφραίνεσαι, άκουσε τον πλούσιο που κράζει στον Αβραάμ «…στείλε τον Λάζαρο να μου δροσίσει τη φλογισμένη γλώσσα μου…» χωρίς να ικανοποιείται η επιθυμία του και γρήγορα θα εγκαταλείψης το πάθος αυτό.

Αν σε κυριεύει το πάθος μιας αισχρής επιθυμίας, φέρε στο νου σου τη φωτιά της κολάσεως και αμέσως το πυρ της αισχρής επιθυμίας θα σβήσει.

Μετά το θάνατο, δεν υπάρχει τροπή μήτε μετάνοια, όχι επειδή ο Θεός δεν δέχεται μετάνοια, αλλά επειδή η ψυχή δεν αλλάζει πια. Οι άνθρωποι μετά το θάνατο, έχουν το άτρεπτο, ώστε από το ένα μέρος οι δίκαιοι ποθώντας το Θεό και έχοντας Αυτόν πάντοτε να ευφραίνονται, ενώ οι αμαρτωλοί ποθώντας την αμαρτία και μην έχοντας το υλικό της αμαρτίας, να κολάζονται χωρίς να έχουν καμιά παρηγοριά. Γιατί τι είναι κόλαση, παρά η στέρηση εκείνου που σφοδρά επιθυμεί κανείς; Κατά την αναλογία λοιπόν του πόθου, όσοι ποθούν το Θεό ευφραίνονται και όσοι ποθούν την αμαρτία κολάζονται.

Εσύ αγαπητέ μου αναγνώστη ποια βασιλεία θέλεις να κερδίσεις, την εγκόσμια ή την Βασιλεία των Ουρανών;

Δικιά σου είναι η επιλογή! Ο θησαυρός σου - και με βάση αυτόν και η αμοιβή σου - είναι αυτός, στον οποίο βρίσκεται και αναπαύεται η καρδία σου!

«…ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν…»

 Ματθ (6, 21)

---

[1] Χαθήκαμε, εξαφανισθήκαμε

[2]Γέεννα, ή φάραγξ του Εννόμ, λεγόταν ένα φαράγγι, μία χαράδρα έξω από τα Ιεροσόλυμα, ο οποίος είχε μιανθεί με τη λατρεία του ειδωλολατρικού θεού Μολώχ, στον οποίο γίνονταν ανθρωποθυσίες.

Πάνω στα χέρια του πυρωμένου χάλκινου αγάλματος εναπέθεταν οι Ισραηλίτισσες τα βρέφη τους, για να καούν ζωντανά και να συμμετέχουν έτσι στη βάρβαρη και αποτροπιαστική λατρεία του Μολώχ.

Αργότερα, όταν ο λαός μετανόησε για την παρεκτροπή, έδειξε κι όλη την αποστροφή του στον βδελυρό τόπο της γεέννης. Τον μετέτρεψε σε κοπρώνα, όπου πετούσαν όλα τα σκουπίδια, τις ακαθαρσίες της πόλεως και τα ψοφίμια, τα οποία καθώς σάπιζαν έτρεφαν πλήθος σκουληκιών που μαζεύονταν εκεί.

Επειδή η χαράδρα γέμιζε και η αποσύνθεση μόλυνε την ατμόσφαιρα, μετέφεραν εκεί πίσσα από τη γειτονική Νεκρά θάλασσα κι έβαζαν φωτιά στο σκουπιδότοπο, που έκαιγε ακατάπαυστα μέρα και νύχτα. Ετσι, ακαθαρσία, φωτιά, βρόμα και καπνός γέμιζαν συνεχώς την περιοχή. Αυτό το χώρο ο Χριστός τον χρησιμοποιούσε ως συμβολική εικόνα της κολάσεως των αμαρτωλών.

[3] Αναφορά περί του ακοίμητου σκώληκα, γίνεται και στην Καινή Διαθήκη Μαρκ. (9, 44) «…ὅπου ὁ σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτᾷ καὶ τὸ πῦρ οὐ σβέννυται…»

[4] Φυσικά ο δαίμονας που κατοικούσε μέσα του δεν τον βασάνιζε τόσο σκληρά όσο στην περίπτωση του Νικόλαου Αλεξάνδροβιτς

[5] Προσέξτε εδώ την κατάσταση στην οποία περιέρχεται η ψυχή του ανθρώπου. Γνωρίζουν τα πάντα και βρίσκονται αντιμέτωποι με την αλήθεια. Εκεί βλέπουν τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Οι σκληροί και άσπλαχνοι διαπιστώνουν ότι οι δυστυχισμένοι για τους οποίους αδιαφόρησαν είναι οι αδελφοί του Ιησού Χριστού, ο ίδιος ο Κύριος. Οι εγκληματίες και κακούργοι αναγνωρίζουν ότι σκότωσαν όχι έναν ξένο, όχι έναν εχθρό, αλλά τον ίδιο τον αδελφό τους, που ο Θεός τον είχε βάλει δίπλα τους για να τον αγαπήσουν.

Οι υπερήφανοι αναγνωρίζουν ότι περιφρόνησαν και πλήγωσαν τον ίδιο τον εαυτό τους, οι αλαζόνες βρίσκονται αντιμέτωποι με το κενό τους και οι φθονεροί διαπιστώνουν ότι πλήγωσαν και φαρμάκωσαν όχι κάποιον ξένο, αλλά τον εαυτό τους. 

[6] Ο καθένας στην κόλαση, μπορεί να περιστοιχίζετε από πολλούς, αλλά είναι και παραμένει ΜΟΝΟΣ του, δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερο την αιώνια τιμωρία. 

[7] Πιστοποιείται εδώ ότι υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα κολάσεως.

[8] «…όσοι γνώρισαν το Θεό και δεν τήρησαν το θέλημά Του, αυτοί είναι πιο κάτω από τους ειδολωλάτρες…» Αββάς Παμβώ

[9] «…ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός….»