21. ΜΗ ΚΑΘΕΥΔΕΙΣ! ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΟΥ!

Α. Εισαγωγή

Αγαπητοί μου αδερφοί χαίρετε εν Κυρίῳ. Διανύουμε την περίοδο των Χριστουγέννων, μία περίοδο χαράς, ευφροσύνης, μιας εορτής δια της οποίας ανοίχθηκε για τους ανθρώπους ο ουρανός και εστάλη στους ανθρώπους το Πνεύμα του Θεού. Είναι η εορτή δια της οποίας κατακρημνίσθει ο μεσότοιχος που χώριζε τον άνθρωπο από το Θεό «…αὐτὸς γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας…» Εφ. (2,14), έσβησε το σκότος και έλαμψε το φως, η γη δέχθηκε Εκείνον που κάθεται επί Χερουβείμ, οι δούλοι έγιναν ελεύθεροι, οι εχθροί του Θεού έγιναν υιοί του Θεού και εκείνοι που ήσαν ξένοι δια τον Θεό έγιναν κληρονόμοι του Θεού.

Η ενότητα αυτή συντάχθηκε κατόπιν προτροπής του πνευματικού μου πατέρα και καθοδηγητή μου, τον οποίο υπεραγαπώ και ελπίζω ο Θεός να τον εντάξει στον χορό των Αγίων Του, στο χορό των δικαίων, στα άνω εκείνα «σκηνώματα» Ψαλμός (83, 2), που ετοίμασε ο Κύριος εκ καταβολής κόσμου, για εκείνους που τον αγαπούν. Σε μια συζήτηση που είχαμε πρόσφατα, μου εξέφρασε τη λύπη του για την πνευματική νωθρότητα του κόσμου, στο ότι δεν αποζητά πλέον ο κόσμος ένα πνευματικό βιβλίο να διαβάσει, να γαλουχηθεί εν Κυρίω και να διοχετεύσει την ορμή του σε κανάλια δημιουργικά και ευάρεστα στο Θεό. Αφουγκραζόμενος την ανησυχία της σκέψης του και την πατερική του αγάπη, που απλώνεται και σκεπάζει τον πλησίον του, θέλω να αφιερώσω την ενότητα αυτή πρωτίστως στον ίδιο – μιας και το περισσότερο υλικό της ενότητας ταύτης συγκεντρώθηκε από ένα πανέμορφο βιβλίο του Αγίου Χρυσοστόμου, δωρεάς του ιδίου, σε μένα τον ασήμαντο – αλλά και σ’ όλους τους πανταχού αγωνισθέντες εν Κυρίω αδερφούς, αποτελώντας σημείο αναφοράς προς εξύψωση του πνευματικού μας ζήλου, στο δια Χριστόν αγώνα μας. 

Θέλω να ξεκινήσω την ενότητα ταύτη, με την επιστολή το απ. Παύλου προς  Τιμόθεο, στην οποία ο απόστολος, παραγγέλλει τους υπηρέτες να έχουν μεγάλη υπακοή στους κυρίους τους. Αν ο απόστολος δίνει τόση έμφαση και προσοχή στο γεγονός αυτό, τότε ποια θα πρέπει να είναι η δικιά μας στάση και συμπεριφορά, απέναντι στο Δεσπότη μας και Μέγα Αρχιερέα Ιησού Χριστό, ο οποίος μας έδωσε ζωή και ύπαρξη και μας παρέχει τα απαραίτητα, στην πρόσκαιρη εν κόσμο ζωή μας; 

Οι δούλοι και αν διατάσσονται να εκτελέσουν κάτι δύσκολο και βαρύ, δεν δυσανασχετούν, διότι ως δούλοι αισθάνονται ευγνωμοσύνη στον κύριό τους. Εμείς όμως τουναντίον! Παρόλο που το ίδιο το Ευαγγέλιο μας ονομάζει φίλους του Θεού, (Ιωα. 15, 15) και επιθυμεί να μας καταστήσει βασιλείς της δόξης Του, αποφεύγουμε να πράξουμε τα του Θεού! Πόσο υπόλογοι είμαστε και γινώμεθα επί των πράξεών μας;

Οι υπηρέτες, εξ ανάγκης, κάνουν υπομονή ανεχόμενοι την κατάστασή τους, έχοντας μόνο τροφή και σκεπάσματα. Σκεφτείτε, εμείς που τα έχουμε όλα και ζούμε μέσα στις απολαύσεις, σταυρώνουμε το Χριστό μας καθημερινά με την αδιαφορία μας, την παντελώς έλλειψη αγωνιστικού φρονήματος και με την άνομη ζωή που ζούμε. 

Ο φόβος του κυρίου ευρίσκεται πάντοτε εμπρός εις τους οφθαλμούς των υπηρετών, ενώ από μας ουδέποτε λαμβάνεται υπ’ όψιν ο φόβος του Θεού. Οι πόλεμοι καθημερινοί, καταποντισμοί, αμέτρητες καταστροφές εκτυλίσσονται ολόγυρά μας, μας κυκλώνει συνεχώς η οργή του Θεού και εμείς μένουμε τελείως ασυγκίνητοι!

Ας παραδειγματιστούμε από τους εν κόσμω υπηρέτες τον κανόνα της πραγματικής πνευματικής φιλοσοφίας. Η Αγία Γραφή μας προτρέπει να μιμούμεθα ακόμα και τα ζώα, όπως του μύρμηγκες και τις μέλισσες (Παροιμ. 6, 8) που με τη μεθοδική και φιλόπονη ζωή τους αποταμιεύουν το «θησαυρό» τους τω καιρώ του θέρους προνοώντας για τα μελλούμενα. 

               «…ἕως τίνος, ὀκνηρέ, κατάκεισαι; πότε δὲ ἐξ ὕπνου ἐγερθήσῃ;…»

Ο Κύριος δεν έχει την ανάγκη μας, όπως έχουν οι επίγειοι κύριοι τους υπηρέτες τους. Εμείς έχουμε ανάγκη τον Θεό και όχι ο Θεός εμάς! Η υπακοή του υπηρέτη ωφελεί τον κύριον, εις την περίπτωση του Θεού, η υπακοή του δούλου, τον Θεό εις τίποτα δεν τον ωφελεί! Η εξ αυτής όμως ωφέλεια, επιστρέφει πάλιν εις τον δούλο. Όπως λέει και ο ψαλμωδός «…ὅτι ἐμά ἐστι πάντα τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ, κτήνη ἐν τοῖς ὄρεσι καὶ βόες. ἔγνωκα πάντα τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ὡραιότης ἀγροῦ μετ᾿ ἐμοῦ ἐστιν. ἐὰν πεινάσω, οὐ μή σοι εἴπω· ἐμὴ γάρ ἐστιν ἡ οἰκουμένη καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς. μὴ φάγομαι κρέα ταύρων, ἢ αἷμα τράγων πίομαι; θῦσον τῷ Θεῷ θυσίαν αἰνέσεως καὶ ἀπόδος τῷ Ὑψίστῳ τὰς εὐχάς σου·καὶ ἐπικάλεσαί με ἐν ἡμέρᾳ θλίψεώς σου, καὶ ἐξελοῦμαί σε, καὶ δοξάσεις με…» (Ψαλ. 49, 10-15) Δηλ. ο Θεός δεν έχει ανάγκη των θυσιών μας αλλά ούτε και των υπηρεσιών μας, είναι ο Θεός των πάντων, σ’ Αυτόν ανήκουν όλα, απ’ Αυτόν ξεκινούν και σ’ Αυτόν καταλήγουν τα πάντα. Γι’ αυτό αγαπητέ μου πρόσφερε στο Θεό τη δοξολογία σου και Αυτός θα σε απαλλάξει από τη θλίψη σου.

Με όσο περισσότερη επιμέλεια υπηρετήσουμε το Θεό, τόσο περισσότερο θα ωφελήσουμε τους εαυτούς μας, τόσο περισσότερο θα κερδίσουμε. 

Ο Θεός είναι ΑΥΤΑΡΚΗΣ, και τίποτα και κανένα δεν έχει ανάγκη, η αμοιβή και το κέρδος, της υπηρεσίας μας αυτής, πάλι σε μας τους ιδίους επιστρέφουν. 

Β. Περί νουθεσίας

Μην καθεύδεις αδερφέ και μην αδιαφορείς εις τον πνευματικό σου αγώνα γιατί «…την ώρα που αδιαφορείς, την ώρα που εσύ δεν ενδιαφέρεσαι, κάποιος δαίμων, εξελθών από εκεί θα βρει την ψυχή σου αδιάφορο και καθαρά, και θα εισέρθει εις αυτή με πολύ ευκολία, γιατί θα την βρει χωρίς θύρα...» Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Σπουδαίο παράδειγμα ας αποτελέσει για όλους μας ο απόστολος των εθνών Παύλος, που καθημερινή επιδίωξη του ήταν η «…μέριμνα πασών των Εκκλησιών…» (Β’ Κορ. 11, 28). Το αντιλαμβάνεσθε αυτό;

Όχι μόνο 2 ή 3 εκκλησιών αλλά όλων των Εκκλησιών που υπάρχουν σ’ όλη την οικουμένη. Σκεφτείτε από πόση μέριμνα και φροντίδα κυριευόταν ο μακάριος Παύλος. Καίγονταν και φλογίζονταν τα σπλάγχνα και η καρδία του, ακόμα και για εκείνους που σκανδαλίζονταν, «…τίς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι;…» (B’ Κορ. 11, 29).

Πόση φιλοστοργία και αγρυπνία είχε ο Παύλος; Ποιά σπλάγχνα υπήρξαν θερμότερα από τα σπλάχνα του Παύλου, ο οποίος έτρεχε προς όλα τα μήκη και πλάτη της οικουμένης άλλοτε ως κατάδικος, άλλοτε λιθοβολημένος, άλλοτε αλυσοδεμένος, δια να ελευθερώσει από τα δεσμά της αμαρτίας τους δέσμιους εις αυτήν και να τους φέρει προς το μέρος του. Ανάσκαπτε εκ θεμελίων και κατακρήμνιζε και σύντριβε τα οχυρώματα του διαβόλου, ανατρέποντας της πανουργίας των δαιμόνων χωρίς να παίρνει την παραμικρή αναπνοή, επιτιθέμενος άλλοτε εναντίων των δε και από τους δε έναντι άλλων, όπως ένας άριστος στρατηγός, στήνοντας τρόπαια νίκης ανά πάσα στιγμή και ώρα.

Ακόμα και όταν φυλάκιζαν τον μακάριο Παύλο, δεν αποτελούσε αιτία και αφορμή να κατευνάσει τις προσπάθειες του αγώνα του, αλλά συνέχιζε να νουθετεί και τους φύλακες!

Βλέπετε ανδρεία, αγώνα, αγρυπνία, θυσία! Πού είμαστε εμείς σε όλα αυτά; Δεν απορείτε πώς ένας άνθρωπος κατόρθωσε να συγκεντρώσει εις τον εαυτόν του όλες τις αρετές, ενώ οι πλείστοι από μας αδυνατούμε να κατορθώσουμε το πρώτο τυχόν καλόν έργο; 

Ούτε στη σκιά του αποστόλου δεν είμαστε άξιοι να θεωρηθούμε. Αλλά όλα αυτά γιατί τα λέω;! Για να ξεκινήσεις και εσύ και εγώ αδερφέ μου να προσπαθήσουμε στο ελάχιστο να μιμηθούμε τον μακάριο Παύλο στον ζήλο και στην ανδρεία που καθημερινώς επιδείκνυε! Είμαστε και εμείς παιδιά του Θεού του Υψίστου «…θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ Ὑψίστου πάντες·...» Ψαλ. (81, 6). 

Η φύσις μας είναι η ίδια με του Παύλου! Δεν στερούμεθα σε τίποτα! Ζήλο θέλει, αυταπάρνηση, μέθοδο. Κάνε την αρχή αδερφέ! Ξεκίνα να τροφοδοτείς την ψυχή σου με οτιδήποτε πνευματικό!

Μας φωνάζει καθημερινά η φωνή της συνείδησή μας προς νουθεσία, αλλά την θάβουμε! Ζητά η ψυχή μας λόγο πνευματικό αλλά δεν την ακούμε! Θλίβετε η ψυχή μας από την αδιαφορία μας, αλλά «αγρόν αγοράζομεν».  Αν θέλουμε τα ονόματά μας  να γραφτούν, μόνιμα και ανεξίτηλα στο βιβλίο της ζωής, πρέπει να ξυπνήσουμε, να σταθούμε στα πόδια μας, με ότι δυνάμεις και αν έχουμε να ξεκινήσουμε να κτίζουμε. Ας βάλουμε τον πρώτο λίθο και σιγά σιγά θα μπει ο θεμελιός. Κάποια πράγματα μετέπειτα θα έρχονται από μόνα τους. Ας κάνουμε λοιπόν την αρχή. Το «τώρα» λοιπόν, είναι καιρός ευπρόσδεκτος εις τον Θεό, καιρός σωτηρίας και καιρός μετανοίας. Μην το αμελείς. Μη λέτε «άστο για άλλη μέρα, για τον άλλο μήνα, ή για τον άλλο χρόνο...». Κανείς δεν μας εγγυάται ότι θα ζήσουμε και την άλλη μέρα, πόσο μάλλον για τον άλλο μήνα και χρόνο. Το «τώρα» λοιπόν και όχι «αύριο», ας μπει επιτέλους δυναμικά στην ζωή μας! Μας προτρέπει ο Απόστολος Παύλος ότι «…τώρα είναι ο καιρός της χάριτος, τώρα είναι η ημέρα της σωτηρίας…» (Β΄ Κορ. 6, 2)

Όταν ο δαίμων δει την ψυχή σου εις θέρμη και αγρυπνούντα, αποφασιστικό και αφοσιωμένο στον ουρανό, τότε ούτε να σε αντικρύσει δεν θα τολμήσει. Διότι αν σε δει κοιμώμενο και αδιάφορο τότε θα εισέρθει ωσάν ένα εγκαταλελειμμένο κατάλυμα. Γι’ αυτό αγαπητέ μου φίλε ΜΗΝ καθεύδεις! Πάρε κάτι διάβασε… ετοιμάσου για τον επικείμενο πόλεμο που έρχεται! Μην παραδίδεσαι αμαχητί.

Γιατί επιμένω να διαβάσετε, να μελετήσετε, να γαλουχηθείτε;  Γνωρίζετε;

Γιατί «…Η άγνοια είναι γκρεμός και βαθύ χάσμα. Το να αγνοείς είναι μεγάλη προδοσία της σωτηρίας…» Μακάριος Επιφάνιος

«…Αν δεν υποκύψεις στην απελπισία και την αμέλεια, θα πρέπει να θαυμάζεις και να δοξάζεις το Θεό, όταν βλέπεις πως σε μεταβάλλει από την ανυπαρξία στην ύπαρξη (από αμαρτωλό σε δίκαιο)…» Άγιος Βαρσανούφιος ο Μέγας.

Βάλε αγαπητέ μου τη ζωή σου σε μια σειρά!!! «…Απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ…» Ματθ. (22, 2). Τέλεσε τις αστικές σου, κοινωνικές υποχρεώσεις αλλά αφιέρωσε και ώρα στην πνευματική σου ανάταση.

Εκείνοι που έχουν πλήξη και βαρεμάρα, είναι αυτοί που η ζωή τους δεν έχει μπει σε τάξη. Όταν κατανικάς τα πάθη σου, κατανικάς τη θλίψη, Όταν βαθμιαία αποκτάς την απάθεια και «την περιφρόνηση του κόσμου» (Α’ Ιωαν. 2, 16) μπορείς με την εμπειρία σου – όπως και τόσοι άγιοι – να βοηθήσεις και τους άλλους  μεταδίδοντάς τους το πνεύμα της Θείας χαράς.

Τι ευλογημένο και μέγα, είναι να μπορείς να βοηθάς τον πλησίον σου!!! Αλλά για να το επιτύχεις αυτό, πρέπει ο καρπός να ωριμάσει! Αν δεν ωριμάσει ο καρπός και παραμένει άγουρος - γιατί εμείς δεν φροντίζουμε καθημερινά να τον ποτίζουμε με το «Ύδωρ της ζωής», τον Λόγο του Θεού - τότε δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τους γύρω μας, μιας και εμείς οδηγούμαστε στην απώλεια, αποκομμένοι από τον «ενδυναμούντα» Χριστόν μας. 

Η σωτηρία σου αδερφέ περνά μέσα από το πλησίον σου! Και να σας πω και κάτι, είναι επιτακτική και αναγκαία η παροχή οποιασδήποτε μορφή βοήθειας στους γύρω μας, γιατί η βοήθεια και η προστασία των γύρω μας, κατοχυρώνει και σε μας την δική μας ασφάλεια!

Όταν βλέπεις ότι η οικία του γείτονά σου καίεται - ακόμα και αν είναι ο ασπονδότερος εχθρός σου - θα τρέξεις να τον βοηθήσεις να την κατασβέσεις, φοβούμενος μήπως η πυρκαγιά επεκταθεί και εις τη δική σου οικία. Το ίδιο αγαπητέ μου αναγνώστη, πρέπει να προστρέχουμε εις βοήθεια των αδερφών μας, οι οποίοι ευρίσκονται αιχμάλωτοι των παθών - υπό την επήρεια των ακάθαρτων δαιμόνων - διότι η ενέργεια των δαιμόνων ομοιάζει με τη φωτιά, που θέλει να συμπαρασύρει τα πάντα στο διάβα της.

Για να δεις πόσο μέγα καλό είναι, εφόσον αξιωθείς δια Θεό, να μπορείς να σώσεις μια πλανεμένη ψυχή, θα το αντιληφτείτε  από τα λόγια του προφήτη Ιερεμία που λέει «…ἐὰν ἐξαγάγῃς τίμιον ἀπὸ ἀναξίου, ὡς τὸ στόμα μου ἔσῃ…» (Ιερ. 15, 19) Εκείνος ο οποίος οδηγεί κάποιον προς την αλήθεια, όσο του επιτρέπει φυσικά η ανθρώπινη του δύναμις, Εμένα μιμείται. Εκείνος που δημιουργεί ένα τίμιο από ένα ανάξιο θα είναι όπως το στόμα μου, λέγει η Γραφή. 

Μια σωσμένη ψυχή μπορεί να εξαφανίσει το πλήθος των ανομιών μας και να γίνει την ημέρα της κρίσεως σωτηρία ψυχής. Όσοι θα τύχουν βοήθεια εις τον κόσμο τούτο εκ μέρους σου, θα σταθούν ολόγυρά σου την μέρα της Κρίσεως και θα απολαύσεις πολλή φιλανθρωπία εκ μέρους του Θεού.

Όποιος καταφέρει να σώσει μια ψυχή γίνεται όμοιος του Πέτρου και του Παύλου, αλλά και αν παρά τις νουθεσίες δεν καταφέρεις να πείσεις θα λάβεις το μισθό σου εις το ακέραιο. Διότι και οι Απόστολοι αν και δεν έπεισαν τους πάντες να ακολουθήσουν το Χριστό, αφού δίδαξαν τους πάντες, έλαβαν το μισθό τον οποίο δικαιούνταν, για όλους.

Δεν είμαι εγώ αυτός που σας δίδω αυτές τις υποσχέσεις αλλά ο ίδιος ο Θεός το είπε!

Ο Θεός συνηθίζει να ανταποδίδει τις αμοιβές, όχι ανάλογα με τα κατορθώματα τα οποία επιτυγχάνομαι, αλλά ανάλογα προς την προσπάθεια εκείνων που αγωνίζονται να κατορθώσουν κάτι.

Μην λες ότι είσαι κοσμικός, ότι έχεις γυναίκα και παιδιά και ότι αυτά είναι καθήκοντα των ιερέων και των μοναχών. Όταν βλέπεις ότι μια ψυχή έχει ανάγκη τον λόγο σου, την συμπόνια σου, την φροντίδα σου, τότε να θεωρείς τον πλησίον σου ως θησαυρό τον οποίο έχεις βρεί.

Όταν κρεμάσει κάποιος την φωτογραφία ή την εικόνα του παιδιού του ή του φίλου του ή κάποιου συγγενούς του, εκτός της αγάπης την οποία δεικνύει προς το εικονιζόμενο πρόσωπο, τον φέρνει εις συνεχή θύμηση και τον έχει διαρκώς στη σκέψη του. Έτσι και ο άνθρωπος πολύ περισσότερο αισθάνεται δια της μελέτης της Αγίας Γραφής! Αισθάνεται την παρουσία των Αγίων, διότι κατ’ αυτόν τον τρόπο έχομε την εικόνα, όχι των σωμάτων, αλλά των ψυχών τους, διότι όσα έχουν πει οι Άγιοι, είναι εικόνες των ψυχών των.

Τειχιστείτε πνευματικά! Διαβάστε άπαντες και νουθετηθείτε γιατί και εκείνοι που δεν ασεβούν, αλλά δεν εμποδίζουν την ανομία των άλλων, την στιγμή που μπορούν να τους διαφυλάξουν από την ασέβεια, επειδή δεν θέλουν να το πράξουν, είναι υπόλογοι και θα υποστούν την ίδια τιμωρία με τους άλλους.

Αν ο Θεός παρήγγειλε στους Ιουδαίους να μην αδιαφορούν ακόμα και δια τα ζώα των εχθρών τους, πώς δύναμαι εμείς να περιφρονήσουμε τις ψυχές των αδερφών μας, όταν καθημερινά ζώνονται και υποσκελίζονται την αμαρτία; Αγωνίσου μέχρι θανάτου δια την αλήθεια και ο Κύριος θα πολεμήσει για σένα[1]. Αρκεί ένας και μόνο άνθρωπος, κινούμενος από τη φλόγα του ιερού ζήλου, να διορθώσει ολόκληρο λαό.

+ Ποιος από σας επήρε εις τα χέρια του ένα χριστιανικό βιβλίο, είτε την Αγία Γραφή και μελέτησε τα γραφόμενα με κατανόηση;

Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ έλεγε πως όταν διαβάζει κανείς την Βίβλο με κατανόηση, ο Κύριος δεν θα στερήσει το έλεός Του, αλλά θα αυξήσει σ’ αυτόν το χάρισμα της κατανόησης.

Να σας δώσω επί τούτου ένα παράδειγμα για να το κατανοήσετε καλύτερα. Οι χορδές της κιθάρας που κρούονται από ένα έμπειρο τεχνίτη και ένα άπειρο τεχνίτη, βγάζουν μια συγκεκριμένη μελωδία. Του δε δεύτερου, η μελωδία προκαλεί δυσφορία στον ακροατή, ενώ του πρώτου προκαλεί ευφορία. Τα δάκτυλα είναι τα ΙΔΙΑ αλλά η εμπειρία διαφέρει. Το ίδιο συμβαίνει και με την ανάγνωση των Γραφών. Πολλοί μεν ακούν τα θεία λόγια, αλλά δεν κερδίζουν όλοι, ούτε όλοι ωφελούνται. Αιτία είναι ότι δεν εμβαθύνουν όλοι τα νοήματα των θείων λόγων, ούτε κτυπούν με τέχνη τις χορδές της κιθάρας.

Επίσης όποιος διαβάζει την Αγία Γραφή, δέχεται μέσα του μια θερμότητα, η οποία στην μόνωση φέρνει δάκρυα, από αυτά τα δάκρυα ο άνθρωπος θερμαίνεται όλος και γεμίζει πνευματικά χαρίσματα – χαροποιούν το νου και την καρδία απερίγραπτα. 

Όλα αυτά συντείνουν στο να αποκτήσει κάποιος ψυχική ειρήνη συμφώνα με το Ψαλμωδό (118:165) «…εἰρήνη πολλὴ τοῖς ἀγαπῶσι τὸν νόμον σου, καὶ οὐκ ἔστιν αὐτοῖς σκάνδαλον…» Δηλ. Ειρήνη πολλή βασιλεύει εις την καρδία εκείνων, που αγαπούν και φυλάσσουν τον νόμο Σου. Δεν υπάρχει εις αυτούς σκάνδαλο, που να σκοντάφτουν επάνω του, να τους αναταράσσει και να τους κλονίζει

Τα βιβλία δεν τα αγοράζουμε για επίδειξη του πλούτου μας και της φιλοτιμίας μας. Τα βιβλία είναι σήμα κατατεθέν του ζήλου μας και της φλεγόμενης από την αγάπη του Χριστού καρδιάς μας. Στις αρχές του 21ου αιώνα, ένα καλό πνευματικό βιβλίο, είναι μια πνευματική ανάσα και ανάταση. Είναι αντίσταση στην φθορά, προστασία στο ανεξέλεγκτο του ψηφιακού κόσμου. Είναι πηγή που τρέφει και καλλιεργεί, που αφυπνίζει και εμψυχώνει. Προσφέρει άνοιγμα προς τη γνώση και ενδυναμώνει τη δημιουργική και κριτική σκέψη. Είναι η «χειροπιαστή» ελπίδα μας.

Σκεφθήκατε ποτέ ότι με την αγορά κάποιων βιβλίων, τα έσοδα μπορεί  να χρησιμοποιηθούν για φιλανθρωπικό σκοπό, συμβάλλοντας έτσι με έμμεσο τρόπο, στην παροχή βοήθειας;

Πώς θα κάνουμε πράξη αυτά που είπε ο Κύριος όταν δεν γνωρίζουμε τους Λόγους του; Πώς θα γίνουμε μιμητές Του, όταν δεν γνωρίζουμε τον άγιο βίο Του;

Πως θα ερμηνεύσουμε σωστότερα την Αγία Γραφή αν δεν μιμηθούμε τους βίους των κατά καιρώ Αγίων, Αποστόλων, Οσίων, Μαρτύρων, που εφάρμοσαν πιστά τα λόγια της Γραφής; Πώς θα εννοήσουμε τα γραφόμενα αν δεν μελετήσουμε εις βάθος τις Γραφές; Βλέπετε τι συμβαίνει στις μέρες μας, δεν είσθε τυφλοί!!!

Πώς δημιουργούνται οι αιρέσεις και οι κατά καιρόν θρησκείες; Ο κάθε κενόδοξος άνθρωπος ερμήνευσε την Αγία Γραφή, με βάση το κατά δοκούν συμφέρον του και οριοθέτησε τη δική του θρησκεία με βάση τα δικά του πρότυπα! Ερμήνευσαν και παραποίησαν την ΜΙΑ, ΟΡΘΗ και ΚΑΘΟΛΙΚΗ Ορθόδοξη πίστη, με βάση τα δικά τους δεδομένα και δίδοντάς της την ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ερμηνεία. Αδερφέ, πώς θα σταθείς ενώπον αυτών που διασαλεύουν την πίστη σου, όταν εσύ ο ίδιος αδιαφορείς για την πνευματική σου πρόοδο; Πώς θα σώσεις τον δίπλα σου, όταν αυτός σε έχει ανάγκη; Πιστέψτε με αδερφοί μου, ο «δίκαιος» του Θεού, που φέρει την «ειρήνη» του Θεού, είναι σαν ΜΑΓΝΗΤΗΣ που προσελκύει μυριάδες κοντά του προς σωματική και πνευματική ανάπαυση! 

Πολλές λοιπόν είναι οι αιρέσεις, που θέλουν να συμπαρασύρουν με τα νερά τους, τους πιστούς. Πρέπει να αγρυπνούμε γιατί οι εχθροί της ψυχής είναι πολλοί! «…Στενά μοι πάντοθεν…» Β’ Βασιλ. (24, 14) Από παντού δύσκολα τα πράγματα. Αν μείνουμε αδιόρθωτοι, είτε από οκνηρία, είτε από αμέλεια, είτε από άγνοια επικαλούμενοι πως δήθεν δεν γνωρίζαμε, αυτό δεν μας καθιστά λιγότερο υπεύθυνους!!! Προσέξτε καλά, γιατί ο Θεός ο «…ετάζων καρδιές…» Ψαλμ. (7, 10), γνωρίζει τα απέραντα της καρδιάς μας, ακόμα και την άδολη ή δόλια πρόθεσή μας και ουαί και αλλοίμονο σ’ αυτόν που θα παραδοθεί εις τας χείρας του δίκαιου Κρητού, παραμένοντας υποκρινόμενος και αμετανόητος.

Την θέση δυστυχώς των βιβλίων, την έχουν αντικαταστήσει τα χαρτιά, οι κονσόλες παιχνιδιών, το διαδίκτυο, τα dvd, τα επιτραπέζια κοκ. Βιβλία πουθενά, παρά μόνο ελάχιστα! Αλλά και αυτοί που τα έχουν κάμνουν το ίδιο με εκείνους που δεν τα έχουν! Αφού τα στοιχειοθέτησαν πάνω σε ένα ράφι στο τοίχο του σπιτιού τους, ή τα έδεσαν τα έκλεισαν σε κιβώτια διαπαντός.

Αντί να βιβλία αυτά να μας στολίζουν το σπίτι, φρονιμότερο και πρέπον θα ήταν να στόλιζαν τις ψυχές μας και να αποτελούσαν εφόδια ανάτασης και πνευματικού αγώνα. Δυστυχώς τώρα ένα βιβλίο εξετάζεται από το κάλυμμα του, το εξώφυλλό του, από τη ωραιότητα των γραμμάτων και τα μηνύματα που εκπηγάζουν είναι δευτερευούσης σημασίας.

Τα βιβλία τα αποκτούμε για να μας βοηθήσουν στον αγώνα μας. Περιέχουν στοιχεία της Ιεράς μας Παράδοσης, βίους των «λαμψάντων» αγίων, των πραγματικών πρεσβευτών της πίστεως, που δια του δικού τους βίου, εφάρμοσαν πιστά όσα λένε οι Γραφές. Τα βιβλία τα αποκτούμε για να ωφεληθούμε, για να κερδίσουμε από την ανάγνωση, να ΜΗΝ πλέουμε πλέον εις το πέλαγος της ΑΓΝΟΙΑΣ. Αλλά να υπάρξουμε και εμείς με την σειρά μας ζωντανοί πυλώνες πίστεως, που φέρουν το σημείο του σταυρού, το σημείο της νίκης. Να παρελαύνουμε ως άλλοι μετα-λαμπαδηφόροι, της πραγματικής Αλήθειας, που δεν είναι άλλη, από τον Θεάνθρωπο Χριστό.

Η άγνοια λοιπόν, καθιστά την ψυχή άνανδρο και δειλή, όχι εκ φύσεως, αλλά εκ προαιρέσεως. Διότι και οι μαθητές του Κυρίου ήσαν πάρα πολύ δειλοί, πριν να μάθουν εκείνα τα οποία ήταν αναγκαίο να μάθουν και να αξιωθούν να λάβουν τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ύστερα όμως έγιναν γενναιότεροι από τους λέοντες. 

Ας τειχιζόμαστε με το Λόγο του Θεού διαρκώς, έτσι όταν προκληθούμε σε αγώνα (πνευματικό) να τον αντιμετωπίσουμε με γενναιότητα και απερίφραστο ζήλο. Γιατί για να κάνει κάποιος χρήση της παρρησίας του, στον αρμόδιο καιρό και στο ανάλογο επιβαλλόμενο μέτρο και φρόνηση, χρειάζεται ψυχή πολύ μεγάλη και θαυμαστή.

Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα του Γολιάθ και του Δαυίδ. Ο μεν Γολιάθ οπλίσθηκε με τη δύναμη των όπλων του, ενώ ο Δαυίδ οπλίσθηκε με τη πίστη και τη συμμαχία του Θεού (Α’ Βασ. 17, 45) και τα όσα έγιναν ήσαν θαυμαστά  και παράδοξα, γιατί ο έμπειρος και οπλισμένος, κειτόταν νεκρός από τον άπειρο και άοπλο Δαυίδ, που εκτός από την τέχνη του βοσκού δεν γνώριζε. 

Ένα άλλο βροντερό παράδειγμα ανδρείας και αυταπάρνησης, είναι της γενναίας εκείνης μητέρας των Μακκαβαίων. Η γενναία αυτή γυναίκα έδωσε 7 τέκνα εις τον χορό των Αγίων, βλέποντας τα να οδηγούνται σε μαρτυρικό θάνατο, υπομένοντας σαν μητέρα την πληγή του καθενός ξεχωριστά, αφού τους παρακίνησε εις το μαρτύριο, υψώνοντας έτσι 7 ναούς εις το Θεό. Ο τύραννος της γυναικός ταύτης, νικημένος ανεχώρει, διότι την στιγμή που εκείνος πολιορκούσε με τα όπλα, αυτή τον ενίκα με την προθυμία. Όταν εκείνος άναψε την κάμινο, αυτή πύρωνε περισσότερο από τη πνευματική κάμινο. Όταν εκείνος κινούσε στρατό, αυτή μετεκινείτο προς την παράταξη των αγγέλων. Έβλεπε κάτω εις τη γη τον τύραννο και εις το νου της είχε τον επουράνιο Βασιλέα. Έβλεπε τα βασανιστήρια κάτω εις την γη και μετρούσε τα ουράνια βραβεία, τα οποία θα ελάμβαναν τα τέκνα της εις τους ουρανούς. Έβλεπε την τιμωρία των τέκνων της και εις την σκέψη της είχε τη μέλλουσα ζωή και αθανασία. 

Ας παραδειγματιστούμε από αυτή την ανδρεία εκείνη γυναίκα, ας αποκτήσουμε και εμείς αυτήν την πνευματική αυτή κάμινο, που έφλεγε τα σωθικά της, ας είναι η ζωή μας μια προσευχή, μια δοξολογία στο Θεό. Τα βράδια μας ας τα συνοδεύουν οι ζωντανοί βίοι των αγίων μας που υπήρξαν πραγματικοί πρεσβευτές της πίστεως μας. Ας προσπαθήσουμε να τους μιμηθούμε έστω στο ελάχιστο, για να είμαστε άξιοι των δικών τους πρεσβειών και μεσιτειών προς τον Κύριον στον οποίο ανήκει όλη η δόξα από του νυν και εις τους αιώνας.

Αν δει κάποιος στρατιώτη να επιστρέφει από το πόλεμο πληγωμένος και κατατσακισμένος ΚΑΝΕΙΣ, ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ δεν θα τον κατηγορήσει! Αλλά αν κάποιος πετάξει τα όπλα και φύγει μακριά από τους εχθρούς αυτός είναι άξιος καταισχύνης και εμπτυσμού. Μένετε λοιπόν ενωμένοι με το Σώμα της Εκκλησίας μας, γιατί τειχισμένοι μέσα από το κάστρο της Εκκλησίας, αν και πολεμούμενοι, ΚΑΝΕΙΣ, ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να μας κυριεύσει! Τα όπλα και οι πολεμικές μηχανές του εχθρού θα είναι σαν τον ιστό της αράχνης που με ένα φύσημα θα σβήνουν, θα χάνονται. 

Αλλά αγαπητέ μου φίλε, αν δεν παραμένεις ενωμένος, με το Σώμα της Εκκλησίας, μας θα γίνεις παρανάλωμα του πυρός του εχθρού, γιατί πλέον θα είσαι ευάλωτος, τρωτός, και εύκολη λεία του διαβόλου που σαν λέων ωρυόμενος περιπατεί και ψάχνει τι να καταπιεί.

Ο ευνούχος ο οποίος αναφέρεται στις Πράξεις των αποστόλων, ο οποίος ήττον απασχολημένος με πάρα πολλές φροντίδες, παρότι δεν καταλάβαινε τι διάβαζε, αναγίγνωσκε πάνω στην άμαξα του. Αν αυτός ο άνθρωπος, δεν δεχόταν να μείνει χωρίς ανάγνωση κατά το χρόνο της πορείας του, πόσο μάλλον θα επέτρεπε στον εαυτό του να μείνει χωρίς ανάγνωση όταν ήττον στο σπίτι του. Και αφού δεν καταλάβαινε πολύ περισσότερο θα μελετούσε για να καταλάβει.

Όπως η πείνα είναι σημείο σωματικής υγείας, έτσι και να ενδιαφέρεται κανείς για τους Λόγους του Θεού, μπορεί να το θεωρήσει κανείς ως απόδειξη ψυχικής υγείας. Καλό είναι εις πολλά θέματα να συνηθίσουμε, να μην παίρνουμε μασημένη την τροφή αλλά να ευρίσκομε και μόνοι μας την απάντηση κάποιου νοήματος.

Έτσι αποκτούμε τριβή και εμβαθύνουμε και με την πάροδο του χρόνου ο Θεός μας δίνει διάκριση να ξεχωρίσουμε το ορθόν και το πρέπον.

+ Πώς θα ωφεληθούμε λοιπόν από πού να ξεκινήσουμε μπορεί κάποιος να με ρωτήσει; Τι πρέπει να διαβάζουμε; 

Θα πράττομε ωσάν να έχουμε μπροστά μας ένα άρρωστο ο οποίος έχει ανάγκη της δικής μας μέριμνας για να τραφεί για να γίνει καλά. Ο άρρωστος ένεκα της αρρώστιας του γίνεται δύστροπος στο να φάει και να ενδυναμωθεί.

Πρέπει λοιπόν να του ετοιμάσουμε διάφορα φαγητά, ώστε όταν αν δεν θέλει το ένα, να δοκιμάσει λίγο απ’ τ’ άλλο και έτσι να ικανοποιήσουμε την ιδιοτροπία του ασθενούς. Έτσι είναι και οι πνευματικά νοσούντες. Πρέπει να φέρομε πολλά και ποικίλα παραδείγματα, ώστε να γίνεται εύκολος η εκλογή εκείνων, που είναι για το συμφέρον της ψυχής μας.

Το γνωρίζετε ότι όσοι περιφρονούν την ακρόαση των θείων λόγων, έχασαν το χάρισμα, του να είναι άνθρωποι και εξέπεσαν από την ευγένεια της ανθρώπινης φύσεως;

Ο προφήτης Ησαΐας, αφού εισήλθε εις την πόλη των Ιουδαίων και εστάθη εις το μέσο της αγοράς εφώναξε λέγοντας; «…Ήλθον και ουκ ην άνθρωπος εκάλεσα και ουκ ην ο υπακούων…» (Ησ. 50, 2) Και επειδή δίδαξε και κανείς δεν ήττον πρόθυμος να ακούσει, δια τούτο απευθύνει τους λόγους του προς τα στοιχεία της φύσεως και λέει «…άκουε ουρανέ και ενωτίζου γη…» (Ησ. 1, 2) Ο προφήτης στάθηκε από το Θεό προς τους ανθρώπους, αλλά σε ποιους ανθρώπους; Σ’ αυτούς που έχουν νουν, λογική και αίσθηση. Αλλά επειδή ταύτα δεν τυγχάνουν, απευθύνεται προς τα στοιχεία της φύσης ως προς καταισχύνη αυτών, τους οποίους τίμησε ο Θεός με αίσθηση, αλλά δεν κάμνουν χρήση της τιμής την οποία τους περιέβαλλε ο Θεός. 

Το ίδιο και ο προφήτης Ιερεμίας, σταθείς εν μέσω του πλήθους των Ιουδαίων εφώναζε «...πρὸς τίνα λαλήσω καὶ διαμαρτύρωμαι;…» (Ιερ. 6, 10). Πλήθος σωμάτων που δεν είχαν ακοή. «…ἀπερίτμητα τὰ ὦτα αὐτῶν, καὶ οὐ δυνήσονται ἀκούειν …» Ιερ. (6, 10) 

Πρέπει λοιπόν να προσέξουμε την προαίρεσή μας και την διάθεσή μας!!!

Για να καλλιεργήσουμε λοιπόν τη συνείδησή μας και τη διάθεσή μας, ας ξεκινήσουμε να εφαρμόζουμε μια-μια τις εντολές του Θεού, έτσι ώστε η εκτέλεση της μιας, να δίνει ώθηση και ελπίδα να προχωρήσουμε, ώστε, καταλαμβάνοντας ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια, να εκτελέσουμε και τις άλλες εντολές του Θεού. 

Γ. Περί σωστής αντίληψης και προσέγγισης

Όσοι περηφανεύονται για τα καλά τους έργα και αγνοούν την πίστη στο Θεό, μοιάζουν με λείψανα νεκρών, τα οποία είναι μεν ενδεδυμένα με ωραία ενδύματα, αλλά δεν έχουν αίσθηση των ωραίων αυτών ενδυμάτων. Ποιο το όφελος ο άνθρωπος να έχει ψυχή ενδεδυμένη με αγαθά έργα αλλά νεκρά; Τα έργα γίνονται με την ελπίδα αμοιβής και βραβείων. Εάν λοιπόν, αγνοείς Εκείνον, ο οποίος προκηρύσσει τα βραβεία, τότε δια ποιον αγωνίζεσαι; 

Έτσι είναι και στους ανθρώπους, πρώτον πρέπει να είναι ζωντανοί και κατόπιν να τρώγουν, γιατί αν δεν έχεις ζωή, ποιος δύναται φάγει; Γι’ αυτό λοιπόν ο άνθρωπος πρέπει και δύναται να παραμένει πρώτα ζωντανός, (με την ζώσα πίστη)  και κατόπιν να τρέφεται με αγαθά έργα. 

Η ψυχή όμως, η οποία έκανε συμφωνία με την αμαρτία, η οποία έγινε άσπλαχνος, προσθέτει ακόμη περισσότερο εις την ασθένειά της. Όπως τον χοίρο, που όταν κυλιέται στην λάσπη ευχαριστιέται, έτσι και η ψυχή όταν κυριευθεί από την κακή συνήθεια, ούτε αντιλαμβάνεται τη δυσωδία των αμαρτιών της.

Όπως η γη αν δεν ποτισθεί από τη βροχή, όσο σπόρο και αν ρίψουμε δεν μπορεί να δώσει σίτων, έτσι και η ψυχή δεν δύναται να παρουσιάσει καρπών αρετής, αν δεν φωτισθεί προηγουμένως από τας Αγίας Γραφάς, έστω και αν σπείρει χίλια λόγια κανείς εις αυτή. 

Και όπως η γη αν δεν σπέρνεται και αν δεν φυτεύεται, δίδει μόνο χόρτα, έτσι και η ψυχή αν δεν τροφοδοτείται και ποιεί τα αναγκαία, επειδή δεν μπορεί να μένει αργή, παραδίδεται στην εκτέλεση πονηρών έργων.

Ο Θεός μας έδωσε το σώμα πλασμένο από την γη για να το αναβιβάσουμε και αυτό εις τον ουρανό και όχι δια του σώματος να κατακρημνίσουμε και την ψυχή εις τη γη.

Και είναι τρομερό πως ο κάθε ένας από μας παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τα ζητήματα της παρούσης ζωής, ενώ δια τα μέλλοντα ούτε σκέψη περνά από το μυαλό μας. Δια τις σωματικές απολαύσεις όλοι βιάζονται διαρκώς, ενώ τις ψυχές μας τις αφήνουμε να λειώνουν από την πνευματική πείνα. Και έτσι ο άνθρωπος φροντίζει δια του σώματος πέραν του δέοντος, ενώ την άμοιρη την ψυχή, την αφήνουμε αποξηραμένη και μολυσμένη και ενοχλείται από αμέτρητα κακά.

Έτσι λοιπόν όταν αμελούμε την τροφή της ψυχής μας, την αφήνουμε έρμαια, απροστάτευτη, καταποντίζεται, λυπάται βασανίζεται και αποξεραίνεται. Αλλά περισσότερο φοβάται και φρίττει γιατί όταν φθάσει η στερνή εκείνη ώρα του θανάτου και θα πρέπει να αποχωρισθεί από το σώμα, τρέμει και αποσύρεται προς τα πίσω, διότι γνωρίζει έχοντας αμαυρωμένη τη συνείδησή της – γιατί πλέον βλέπει καθαρά – ότι δεν δύναται να σταθεί και να δώσει λόγο των πράξεων της, επί του φοβερού βήματος του Θεού.

Δ. Περί Πρόνοιας του Θεού

Πώς θα έρθουμε αντιμέτωποι με τις λυσσαλέες επιθέσεις του διαβόλου – του μισανθρώπου όταν δεν έχουμε πνευματική κατήχηση; Πώς θα ενδυναμωθούμε χωρίς το Λόγο του Θεού που είναι μάχαιρα και μαστίγιο κατά του διαβόλου; Πώς θα θριαμβεύσομε όταν δεν γνωρίζουμε τις μεθοδεύσεις και πανουργίες του εχθρού; Πώς; Θα έρθει από μόνη της η χάρη του Θεού χωρίς αγώνα, χωρίς θυσίες, χωρίς μελέτη, χωρίς ζήλο, χωρίς επαγρύπνηση;

Και αν πάλι, φέρνεις εις τον λογισμό σου κακόδοξες αντιλήψεις όπως «…δεν θα αγιάσουμε κιόλας…» ή «…έχουμε καιρό…», τότε αγαπητέ μου, λυπάμαι που το λέω, αλλά κοιμάσαι και μάλιστα οικτρά!

1^ον γιατί αυτοονομάστηκες προφήτης, γνωρίζοντας δήθεν τα μελλούμενα, χωρίς να δύνασαι καν, να γνωρίζεις τι θα σου συμβεί στο επόμενο λεπτό!

2^ον ΚΑΝΕΙΣ, ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ δεν γνωρίζει, αν κάποιος δύναται να σωθεί, παρά μόνο ο Θεός! Γι’ αυτό και εμείς εργαζόμαστε σαν όλα να εξαρτώνται από εμάς και προσευχόμαστε σαν τα πάντα να εξαρτώνται από το Θεό, όπως και είναι δηλαδή.

Ο καλύτερος τρόπος είναι να αφήσεις τα προβλήματά σου, στα χέρια του Θεού, αλλά εσύ να συνεχίσεις να σπουδάζεις την σοφία του Θεού, η οποία περικλείεται μέσα στο Λόγο Του. 

Γι’ αυτό αγαπητοί μου ενδυθείτε την πανοπλία του Θεού και πατάξατε τις ορδές του εχθρού. Αφιερώστε 5 λεπτά αρχικά από το χρόνο σας εις τροφοδοσία της ψυχής σας με πνευματικό λόγο, και ενδυθείτε τον αγαπημένο μας Χριστό, ώστε να μείνουμε ασάλευτοι και κραταιοί στον αγώνα μας. Στην περίπτωση των αθλητών για να νικήσεις τον αντίπαλο σου πρέπει να τον καταβάλεις, ενώ στην περίπτωση των πνευματικών αγωνισθέντων πρέπει να μην καταβληθείς, να μην επιπέσεις στην αμαρτία, τότε θα στεφθείς νικητής και άξιος των μελλοντικών σου στεφάνων.

Από μας εξαρτάται αν θα κυριαρχήσει πάνω μας ο διάβολος, διότι με τη δική μας θέληση υποτασσόμαστε σ’ αυτόν και όχι δια της βίας! Πολλοί είναι αυτοί που τον νίκησαν και πολλοί είναι αυτοί που θα τον νικήσουν αλλά δυστυχώς και αλλοίμονο σ’ αυτούς που θα νικηθούν, γιατί θα επιπέσουν με τον διάβολο εις τα δεινά της κολάσεως!

Θα μου πείτε τώρα, γιατί ο Θεός επέτρεψε στο διάβολο να μας πειράζει και να μηχανουργεί εναντίον μας; Αναρωτηθήκατε ποτέ σας γιατί ο Θεός δεν έκανε 2 κατηγορίες ανθρώπων τους «δίκαιους» και τους «ανόμους»;

Για να απαντήσουμε την πρώτη (1^η) ερώτηση, ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ένας αντίπαλος (διάβολος) και δυο παλαιστές, οι οποίοι δύναται να τον αντιμετωπίσουν. Ο ένας εκ των δυο από την λαιμαργία του, την αργία του και την οκνηρή ζωή του, είναι πλαδαρός, αγύμναστος, χωρίς δύναμη, ενώ ο δεύτερος γυμνάζεται συνεχώς, προσέχει την διατροφή του και είναι γενικά σε αγωνιστική κατάσταση.

Αν λοιπόν εξαφανίσεις τον αντίπαλο, ποίον εκ των δύο παλαιστών θα ζημιώσεις;  

Φυσικά τον γυμνασμένο και τον γρηγορούντα, διότι δεν θα έχει λόγο να γρηγορεί, εφόσον δεν υπάρχει αντίπαλος, εκπίπτοντας σιγά σιγά στον εφησυχασμό, χάρη του οκνηρού και πλαδαρού! Στην περίπτωση πάλι που παραμείνει ο αντίπαλος, ο πλαδαρός δεν θα οδηγηθεί στην απώλεια ένεκα της ραθυμίας του. Βλέπετε την Πρόνοια και Σοφία του Θεού που θέλει άπαντες σωθήναι. «…ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε· πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας…» Ψαλμ. (93, 24)

Μπορούσε επίσης ο Θεός να χώριζε τους δίκαιους από τους ανόμους, τους ράθυμους από τους οκνηρούς, τους αγωνιστές από τους δειλούς κοκ αλλά ποιό το όφελος; Τοποθετώντας όλους μαζί και οι μεν βοηθούνται από τους δε (οι άσωτοι βρίσκουν παρηγοριά στους δίκαιους ένεκα της παρρησίας τους στο Θεό) αλλά και οι μεν δίκαιοι ωφελούνται και επαγρυπνούν για όλους, μιας και το «είναι» τους δεν περικλείεται πλέον στο «εγώ» τους, αλλά συμπάσχουν και πονούν με τους γύρω τους, με το κάθε άνθρωπο, γιατί θέλουν και ποθούν, να συμμετάσχουν ΟΛΟΙ σ’ αυτό το πανηγύρι της χαράς, σ’ αυτήν την γιορτινή και χαρμόσυνη ατμόσφαιρα που προσφέρει ο Χριστός, σ’ όσους τον αγαπούν.

Ο διάβολος είναι κακός δια τον εαυτό του και όχι για εμάς. Διότι εμείς αν θέλουμε, πολλά έχουμε να κερδίσουμε μέσω αυτού, χωρίς τη θέλησή του. Το δε θαύμα, έτσι γίνεται μεγαλύτερο και αποδεικνύεται η απεραντοσύνη της φιλανθρωπίας του Θεού. Όταν η βελτίωσή μας γίνεται εξ αιτίας αυτού του ιδίου, τότε δεν ημπορεί να υποφέρει την συμφορά του.

Ο Θεός λοιπόν ενδιαφέρεται και εργάζεται για τη σωτηρία μας! Άφησε τον διάβολο για να αγρυπνούμε, ώστε περιμένοντας την έφοδο του εχθρού, κάθε νίκη να συνοδεύετε δια στεφάνων. 

Την κόλαση και το αιώνιο πυρ το κατασκεύασε, για να διεγείρει τη ραθυμία μας, να μας δημιουργήσει αφορμή να αγωνιστούμε, να σώσουμε τη ψυχή μας. Να μας καλλιεργήσει τον πόθο, που άγει προς τη Βασιλεία των Ουρανών. Μελέτα αδερφέ, διάβασε, μη καθεύδεις! Μας κρατάει ο Κύριος! Αυτός είναι ο καλός ποιμήν, ο καπετάνιος της ζωής μας! Αν αφήσεις ένα πλοίο χωρίς πλοίαρχο (Κύριος) και χωρίς ναύτες (λαμψάντες εν ζωή άγιοι) θα το δεις αμέσως να καταποντίζεται. Αλλά ο κόσμος μας τίποτα τοιούτον δεν έπαθε, γιατί ο Θεός είναι εδώ, στις καρδιές των κάθε ανθρώπων, κατευθύνει, ποιμαίνει, οδηγά, ελεεί, ευεργετεί, τιμωρεί προς νουθεσία, παιδαγωγεί, γιατί είναι ο ουράνιος Πατέρας μας!

Σήκω και αγωνίσου αδερφέ, μη καθεύδεις! Πρόκειται να καθίσουμε μαζί με το Χριστό μας, εις τον βασιλικόν του θρόνο και συ αποστρέφεσαι αυτήν την υπέρτατη τιμή και αμελείς;

Βάλε μια αρχή άνθρωπέ μου, έστω και τώρα την ύστατη ώρα! Αυτή η αρχή θα είναι η σωτηρία σου, αυτή η αρχή θα σε οδηγήσει στις πύλες του παραδείσου! Κάνε την αρχή, ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗΣΟΥ, αλλά κάνε την, και θα νιώσεις την προστατευτική δεξιά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, που σ’ Αυτόν πρέπει τιμή και δόξα πάντοτε, από του νυν και έως τους αιώνας. Γένοιτο.

---

[1] «…πάντα τὰ ἔθνη ὡς σταγὼν ἀπὸ κάδου καὶ ὡς ῥοπὴ ζυγοῦ ἐλογίσθησαν καὶ ὡς σίελος λογισθήσονται·…» (Ησ. 40, 15). Όπως μια σταγόνα ύδατος που πίπτει από ένα κάδο, το ίδιο είναι όλα τα έθνη ενώπιον του παντοδύναμου Θεού. Για το Θεό το ίδιο εύκολο είναι να εξαφανίσει το παν και να το δημιουργήσει πάλιν.