Αγαπητοί μου αναγνώστες σας χαιρετώ και εύχομαι από καρδίας η αγάπη του Κυρίου μας να μας πλαισιώνει όλους, ανεξαίρετα, και να μας δίνει κάθε πνευματική προκοπή και κουράγιο στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.
Το θέμα
μας σήμερα είναι περί ανθρωπίνων νόμων και περί των του Θεού νόμων. Αν και το
θέμα δεν χωρεί συζήτηση για τους ποιούς νόμους πρέπει να υπακούει πιστά ο
άνθρωπος και αυτοί φυσικά είναι οι εκ Θεού νόμοι. Θα ξεκινήσουμε αυτήν τη
θεματική ενότητα κάνοντας αναφορά στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου Κεφ.3 «Νόμος
ή Πίστη;» προς τους Γαλάτας και σιγά σιγά θα κτίσουμε πάνω σ’ αυτές.
Συγκεκριμένα στις παραγράφους 2 & 5 του
προαναφερθέντος κεφαλαίου, ο Απ. Παύλος ερωτάει τους Γαλάτες: «…Αυτό μόνο
θέλω να μάθω από εσάς: από τα έργα του νόμου λάβατε το Πνεύμα ή από την ακοή
στο κήρυγμα της πίστης;… Αυτός, λοιπόν, που σας χορηγεί άφθονα το Πνεύμα και
ενεργεί θαυματουργικές δυνάμεις μεταξύ σας το κάνει από τα έργα του νόμου ή από
την ακοή στο κήρυγμα της πίστης;…»
Ο απόστολος των εθνών συνεχίζοντας δίδει την
απάντηση στις παρακάτω παραγράφους (7 & 10 & 11):
« …ας γνωρίζετε ότι όσοι προέρχονται από την πίστη, αυτοί είναι γιοι του
Αβραάμ…»
«…Γιατί όσοι εξαρτώνται από τα έργα του νόμου είναι κάτω από κατάρα…»
«…Αλλά ότι με το νόμο κανείς δε δικαιώνεται μπροστά στο Θεό είναι φανερό,
γιατί ο δίκαιος θα ζήσει από την πίστη…»
Τις απαντήσεις αυτές του αποστόλου έρχεται να τις
ενισχύσει με την επιστολή του ιδίου προς Γαλάτας στο κεφάλαιο 2 στην παράγραφο
16: «…Επειδή όμως ξέρουμε ότι δε δικαιώνεται ο άνθρωπος από τα έργα του
νόμου παρά μόνο μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό, γι’ αυτό και εμείς πιστέψαμε
στο Χριστό Ιησού, για να δικαιωθούμε από την πίστη στο Χριστό και όχι από τα
έργα του νόμου, γιατί από τα έργα του νόμου δε θα δικαιωθεί καμιά σάρκα…».
Βλέπουμε ότι ο Απόστολος Παύλος τονίζει ξεκάθαρα ότι
παιδιά του Θεού θα θεωρηθούν αυτοί που τηρούν τους θείους νόμους και όχι τους
ανθρώπινους. Ο άνθρωπος που διέπεται από τη ροπή προς την αμαρτία, τείνει να
θεσμοθετεί νόμους, για να κατοχυρώσει την αρμονική βίωση μέσα στην
κοινωνία, που πολλές φορές αποκλίνουν
από τους θείους. Η παράβαση αυτών των νόμων δεν ισοδυναμεί με πνευματικό
θάνατο, αλλά αντιθέτως τον καθιστά «παραβάτη» της κοινωνίας που έχει θεσπίσει
τους εκάστοτε νόμους και στην οποία τείνει να ζει.
Ως βέλτιστο και φρονιμότερο θα ήταν οι χριστιανοί να
λύνουν τις διαφορές τους μεταξύ τους και όχι μέσω δικαστηρίων, να υπήρχε αγάπη
μεταξύ μας και ο καθένας μας να οπισθοχωρεί στο θέλημα του άλλου. Ο κόσμος δεν
θα φοβόταν από την εγκληματικότητα και θα υπήρχε παντού ειρήνη, ομόνοια και
ευμάρεια. Ένας εγκόσμιος παράδεισος. Αλλά δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι έτσι!
Όπως λέει και ο απ. Παύλος στην επιστολή του προς Γαλάτες με θέμα «Η σωτηρία
προέρχεται από το Χριστό και όχι από το Νόμο» στην παράγραφο 21 «…Δεν
απορρίπτω τη χάρη του Θεού. γιατί αν μέσω του νόμου επιτυγχάνεται η δικαίωση,
άρα ο Χριστός χωρίς λόγο πέθανε…» Όπως βλέπετε αγαπητοί μου αναγνώστες αν
υπήρχε δικαίωση σε αυτό τον κόσμο δια μέσω του νόμου τότε ο ίδιος ο Θεός δεν θα
χρειαζόταν να γίνει άνθρωπος, να υποστεί τόσο μαρτύρια, να υποστεί χλευασμό,
και στο τέλος να σταυρωθεί και θανατωθεί για τη σωτηρία των ψυχών μας.
Σαν πολίτες υπαγόμαστε σε ένα σύνολο, ζούμε μέσα σε μια
κοινωνία ανθρώπων, εύλογο είναι λοιπόν να μας διέπουν κάποιοι ανθρώπινοι νόμοι
που κρατούν αν θέλετε την ασφάλεια και την τάξη μέσα στην κοινωνία. Κάποιες
εγχώριες διατάξεις όσο και αν δεν μας αντικατοπτρίζουν αποτελούν μέρος της ζωής
μας, μέρος της πειθαρχίας του συνόλου, έτσι ώστε ο καθένας να μην κάνει ότι
θέλει και να υπάρχει όσο γίνετε, αρμονική και ομαλή διαβίωση του
πολίτη-ανθρώπου. Αυτοί οι νόμοι/διατάξεις μιας κοινωνίας πρέπει να
χαρακτηρίζονται από «φόβο Θεού»[1]
διαφορετικά το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό όχι μόνο για την κοινωνία αλλά
και κατ’επέκταση στον άνθρωπο σαν προσωπικότητα και ξεχωριστή οντότητα.
Οι πολιτικοί φέρουν την μεγαλύτερη ευθύνη στην κατρακύλα
ενός κράτους, γιατί όσο ψηφίζονται νόμοι που δεν διέπονται από τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις της
εκκλησίας μας τότε περισσότερο σαν έθνος απεμπολούμε την αγάπη μας προς το Θεό
και τότε ουαί και αλλοίμονο μας.
Έλεγε ο μακαριστός Αναστάσιος Μάλαμας (μεγάλος εγκόσμιος ασκητής) για την οργή Θεού «…Σκεφτείτε την κοινωνία σαν ένα μεγάλο κοπάδι από πρόβατα που το καθένα προσφέρει στην παραγωγή ένα συγκεκριμένο ποσό γάλα. Αν τα πρόβατα σταματήσουν να παράγουν (γάλα, μαλλί κοκ) παρόλη την φροντίδα και μέριμνα του βοσκού για το αντίθετο, τότε ο βοσκός τι θα πει βλέποντας τη μη παραγωγικότητα των προβάτων του και προπάντων την τάση για ροπή προς μη καρποφόρο βοσκή. Στο τέλος ο βοσκός θα θυμώσει γιατί είναι ανώφελο να τα συντηρεί και θα αποφασίσει να τα στείλει στο σφαγείο για σφαγή. Κάπως έτσι θα είναι και η οργή του Θεού επί των ασεβών ανθρώπων που με το βίο τους απομακρύνονται από την καθοδήγηση και προστασία του Πανάγαθου και Μακρόθυμου Θεού και τότε αλλοίμονο στη γενιά των ανθρώπων που θα τα ζήσει αυτά…».
Πιστεύετε ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι νόμοι που να μας δυσφημούν
ως έθνος; Πιστεύετε ότι δεν υπάρχουν νόμοι που να αντιβαίνουν στην παράδοση και
διδασκαλία της εκκλησίας μας;
Σας παραθέτω μερικούς νόμους που δεικνύουν την έλλειψη
«φόβου Θεού». Μέχρι τώρα έχει ψηφιστεί:
α. Ο νόμος για παντρειά ανθρώπων του
ιδίου φύλου. Να διευκρινίσω κάτι πολύ σημαντικό για να μην παρεξηγηθώ. Ο κάθε άνθρωπος δικαιούται να κάνει ότι θέλει στη ζωή του! Η κάθε κοινωνία πρέπει να σεβαστεί τις
πεποιθήσεις του κάθε ανθρώπου όποιες και να είναι αυτές, αλλά δεν σημαίνει ότι
θα πρέπει και να τις κατοχυρώσει δια
νόμου, ως ένδειξη εναγκαλισμού και αποδοχής. Η κοινωνία θα πρέπει να
συνεχίσει να αγαπά, να σέβεται τον άνθρωπο, γιατί στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου
είναι η προσωποποίηση του Θεού, αλλά δεν πρέπει να αποδεχόμαστε την ανομία που
εκπορεύεται δια της πράξης αυτής. Ξεκάθαρα είναι και τα λόγια του Αποστόλου Παύλου
περί ομοφυλοφιλίας «…9 ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι
βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε
μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται…». Εμείς
τι θα πρέπει να κάνουμε βίωμα; Το νόμο του κράτους, ή τα λόγια του Αποστόλου;
β. Ο νόμος
για αποτέφρωση των νεκρών (πρόσφατος). Η πράξη αυτή έρχεται σ’ αντίθεση με τη θέση και
παράδοση της εκκλησίας. Το σώμα του ανθρώπου είναι κατοικία πνεύματος Θεού και
ο σεβασμός που πρέπει να φέρει όχι μόνο όταν είμαστε εν ζωή αλλά και μετά θάνατο
πρέπει να είναι ο ενδεικνυόμενος. Το σώμα μας είναι «ναός πνεύματος» γιατί αποτελεί μέρος πολλών μυστηρίων της
Εκκλησίας μας, του βαπτίσματος, του χρίσματος, του αγίου ευχέλαιου, της θείας
κοινωνίας κλπ
Ακόμη βλέπουμε ότι πολλοί άγιοι άνθρωποι επιλέγουν που
επιθυμούν να θαφτούν, σηματοδοτώντας τη σημασία της ταφής που πρέπει να έχει το
σώμα.
Έντονη είναι και η απόδειξη λειψάνων μεγάλων ασκητών που
ευωδιάζουν, άλλων μένουν άφθαρτα, άλλα χρησιμοποιούνται προς λαϊκό προσκύνημα.
Πολλές φορές μέσω αυτών γίνονται αναρίθμητα θαύματα. Ο απόστολος των εθνών
λέει«…17 ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι…» Επιστ
Κορ. Α’ (6, 17). (Μετάφραση:
Όποιος όμως προσκολλάται στον Κύριο είναι ένα πνεύμα μ’ αυτόν.)
Βλέπουμε πως απορρέει άφθονη η Χάρη του Θεού στους
πιστούς φίλους Του και πως ανταμείβει τα σώματα αυτών που εργάσθηκαν για την
αγάπη Του, ακόμα και μετά θάνατον τους ευεργετεί για να γνωρίσουν όχι μόνο τη
δόξα του Θεού αλλά και των ανθρώπων. Αποτελούν «πορθμεία της Θείας Χάριτος», μέσα δηλαδή εκ των οποίων μεταδίδεται
η Θεία χάρις στους πιστούς. Πόσο ζωντανή είναι η πίστη μας, πόσο Θεέ μου, «…θαυμαστός ο Θεός ημών εν τοις αγίοις
αυτού…».
Παρόλα ταύτα και αποτέφρωση του νεκρού να γίνει, στην
πρώτη Ανάσταση θα συμμετέχουν όλοι, ακόμα κι αυτοί που το σώμα τους χάθηκε,
έλιωσε, έγινε τροφή άγριων θηρίων σε ξηρά και θάλασσα. Ο Κύριος της «ζωής και
του «θανάτου» θα αναστήσει τον κάθε άνθρωπο και θα αποδώσει σαν δίκαιος Κριτής
κατά τα «έργα» που έχει ποιήσει ο καθένας μας. Εύχομαι θερμά μέσα από την
καρδιά μου να αξιωθούμε να γνωρίσουμε τον Κύριο και να είμαστε μέρος και της
«Δεύτερης Ανάστασης» της σωτηρίας των ψυχών και της «αιώνιας ένωσης» με το Θεό.
Η ζωή του Κυρίου πρέπει να μας σημαδεύει, να μας
παραδειγματίζει και να μας κατευθύνει. Πρέπει συνέχει να λέμε μέσα μας «…Τι επιθυμεί από με ο Ύψιστος αυτήν την
στιγμή να κάνω;…»
Ο Απ. Παύλος προτρέπει να αποδίδουμε τιμή στο σώμα «…Ουκ οίδατε ότι τα σώματα υμών μέλη
Χριστού εστίν;.... η ουκ οίδατε ότι το σώμα υμών ναός του εν υμίν Αγίου
Πνεύματος εστίν, ου έχετε από Θεού, και ουκ έστε εαυτών;... δοξάσατε τον Θεόν
εν τω σώματι υμών και εν τω πνεύματι υμών, άτινα εστι του Θεού…» (Α' Κορ. στ'
15-20). Έτσι και η Εκκλησία μας προχωρεί στην ταφή και κηδεία του νεκρού.
Εξάλλου η περιγραφή της ταφής του Χριστού, του Λαζάρου καθώς του Ιωσήφ και του
Ιακώβ προτρέπει προς σ’ αυτήν την κατεύθυνση και όχι αντιθέτως.
Σε αντίθετη
περίπτωση μέσω ανακοίνωσης που εξέδωσε η εκκλησία της Κύπρου, δεν θα προβεί στο
να τελέσει γι' αυτούς που αποφασίσουν την αποτέφρωση των σωμάτων τους, την
εξόδιο ακολουθία, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο προς τα πιστεύω και την
παράδοση της.
è ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ
Η ΘΕΜ. ΕΝΟΤΗΤΑ «ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΝΟΜΟΙ» - ΜΕΡΟΣ Β’ è
πατήστε το σύνδεσμο για να μεταβείτε στο μέρος Β' της θεματικής ενότητας
3. ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΝΟΜΟΙ - ΜΕΡΟΣ Β'
3. ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΝΟΜΟΙ - ΜΕΡΟΣ Β'
http://meagapitheou.blogspot.com.cy/2016/06/3_41.html
[1] «…ένας άνθρωπος που συμφωνεί με τη
γνώμη κάποιου, ενώ είναι απών ο Θεός, αυτός δεν έχει μέσα του φόβο Θεού… Μέγα
Γεροντικό Β’»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου