Ζ'. ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ

"...καταλιπόντες εὐθεῖαν ὁδὸν, ἐπλανήθησαν…" Β’ Πε. (2,15)

Κύριε, στο δρόμο που μας χάραξες,

των ανθρώπων σωτήρια,

καλούμαι Πατέρα μου και εγώ,

να πάρω την πορεία.

Τον εγκόσμιο τον Γολγοθά, ξεκίνησα να ανέβω,

πυξίδα μου, της Βηθλεέμ το άστρο, αυτό πιστεύω

να μου θυμίζει πάντοτε, δρόμο ευδαιμονίας

της ένωσης με τον Θεό, αιώνιας κοινωνίας.

Συ είσαι το φως το αληθινό, ο ήλιος της αγάπης,

το καταφύγιο των πιστών, ο πανταχού προστάτης,

παρηγοριά αμαρτωλών, πεσόντων ορθοστάτης.

Ω γλυκύτατε μου Ιησού, Υιέ Θεού Πατέρα,

προς σε ανατρέχω πάντοτε, και νύχτα και ήμερα.

Μα πού να πάω Κύριε, Πατέρα μου Θεέ μου,

μακριά από την αγκάλη Σου, τη θέρμη, τη στοργή Σου;

Ορφανό θε να γινώ, άπορο και πεινασμένο

και θα ψάχνω περίλυπος ο δύστυχος, τη θεία την τροφή σου.

Μακριά σου Κύριε χάνομαι, κρυώνω και ματώνω,

κοντά σου πάλι ευφραίνομαι, πετάω, δυναμώνω.

Γι’ αυτό Πατέρα κράτα με,

και μη με εγκαταλείπεις,

τη φωνή της δέησης,

Πατέρα μην παρίδεις.

Ελάφροσών με Κύριε, από τις αμαρτίες,

για να φτεροπετώ αγγελικά, μακριά από ασωτίες.

Κάνε η καρδιά μου να κτυπά,

στους κτύπους της αγάπης,

γεμάτη θείο έρωτα, γεμάτη ευφροσύνη,

να μαρτυράει ακλόνητα, γεμάτη καλοσύνη.

Μαχητή της πίστεως, αξίωσέ με Θεέ μου,

και δώσε μου ταπείνωση, εγκράτεια και συμπόνια,

τη φιλαυτία να νικώ, τη φιληδονία να πατώ, τη δε φιλαργυρία να εκδιώκω,

τους γίγαντες κακών παθών και πονηρών να λιώνω.

Με όπλο μου την προσευχή και το σταυρό σημαία,

δύσκολο δρόμο να διαβώ προς Σε, με λεβεντιά ωραία.

Στο τέρμα της ζωής μου εκεί, κοντά Σου όταν φθάσω,

στο πλήρωμα του χρόνου, πια με Σε να ξαποστάσω.

Σε εσέ θ’ αφήσω Κύριε, την άθλια την ψυχή μου,

και ανάπαυσόν με Ιησού, και σώσε τη ψυχή μου,

γιατί στου θάνατου την ώρα,

το χθες και το μετά γίνονται τώρα.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------=======================================================================