Η εξομολόγηση είναι η ζωοποιός δύναμη
του ανθρώπου. Είναι το μέσο προς καθαρισμό των αμαρτιών και των ανομιών μας που
σαν άνθρωποι πέφτουμε ακατάπαυστα. Είναι το μυστήριο εκείνο της εκκλησίας που
εξαγιάζει τον άνθρωπο και τον καθιστά άξιο κληρονόμο της βασιλείας των ουρανών.
Ο 50ος ψαλμός της εκκλησίας,
άλλως ψαλμός της μετανοίας ο οποίος ψάλλετε και πιο συχνά στις ακολουθίες της
εκκλησίας μας, μας λέει «…ἰδοὺ γὰρ ἐν
ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου…» Ψαλ. (50,7). Σ’ αυτό το στίχο ο
ψαλμωδός δεν θέλει να μας πει ότι συνελήφθηκε κάποιος παράνομα αλλά απλά ότι
από τότε που οι πρωτόπλαστοι αμάρτησαν άρχισε αυτή η ροπή προς την αμαρτία,
διεφθάρη η ανθρώπινη φύση. Όλοι οι άνθρωποι έχουν τάση προς την αμαρτία ένεκα
της ανθρώπινης φύσης τους.
Για να μας απαλλάξει ο
Θεός από αυτόν τον πνευματικό θάνατο και να μας οδηγήσει στη ζωή το
πραγματοποίησε δια του Σταυρού και της Αναστάσεως. Η ανάσταση που γιορτάζουμε
σήμερα είναι η ανάσταση του ανθρώπου, της ανθρώπινης φύσεως, γιατί ο Χριστός,
ποτέ δεν έπεσε για να αναστηθεί, ποτέ δεν αρνήθηκε το θέλημα του Θεού που είναι
η ζωή και η ανάσταση. Αναστήθηκε το «πρόσλημμα», η ανθρώπινη φύση, που πήρε από
μας και την έκανε σώμα Του, για να νικήσει την αμαρτία και το θάνατο, που αυτή
έφερε.[1]
Πώς το κατάφερε όμως αυτό;
Μέσα από τη «ζωοποιό
νέκρωση» απ’ όλα τα αισθητά «κατέκρινε» (καταδίκασε) μέσα στο ίδιο του το σώμα
την αμαρτία, που έφερε τον θάνατο στον άνθρωπο. Πάτησε τον θάνατο «θανάτω»,
δηλαδή με τον θάνατο. Επειδή το σώμα του ήταν αναμάρτητον, με το θάνατο δεν
χωρίστηκε από τη ψυχή, η θεότητα δεν χωρίστηκε – μυστήριο που δεν γνώριζε ο
διάβολος – και προσπαθώντας να αιχμαλωτίσει το σώμα του Χριστού, συνάντησε τη
θεότητα που βρισκόταν σ’ αυτό και έπαθε πανωλεθρία.
Η οδός του Κυρίου
πρέπει να μας γίνει παράδειγμα ζωής. Διαφορετικά ΟΛΟΙ θα αναστηθούμε αλλά δεν
θα δοξασθούμε όλοι, δεν θα γίνουμε «κατά χάριν» θεοί.[2]
Αυτήν την δυνατότητα
στο να γίνουμε «κατά χάριν» θεοί μας την προσφέρει το μυστήριο της
εξομολογήσεως. Με την εξομολόγηση ο άνθρωπος επανέρχεται στο αρχικό στάδιο της
βαπτίσεως, καθαρίζετε, διαγράφονται τα ανομήματά του. Όπως λέει και πάλι ο ψαλμός
(50, 4 & 9) «…ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με…ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι…» Μετάφραση: Συ ο οποίος με έπλυνες και θα
με ξαναπλύνεις από την παρανομία μου και από το ρύπο της αμαρτίας μου… Θα με πλύνεις
με την χάριν σου και θα γίνω τόσον καθαρός, ώστε θα είμαι λευκότερος από το
χιόνι…».
Οι ρύποι των ανομιών που κάθονται επί
του «μανδύα» της βαπτίσεως καθαρίζονται. Ο «μανδύας» που τον ενδυθήκαμε με το
Άγιο βάπτισμα, θα γίνει λαμπρότερος από χιόνι – δεν υπάρχει κάτι πιο λευκό από
το χιόνι σ’ αυτήν τη ζωή – θα φωτιστεί και θα λουστεί από το ΜΕΓΑ ΕΛΕΟΣ του
Κυρίου. Μ’ αυτόν την όμορφο παραλληλισμό, ο ψαλμωδός περιγράφει την κατόρθωση
για αγιοποίηση του ανθρώπου, με το μυστήριο της εξομολογήσεως.
Αυτό το μέγα μυστήριο δώρισε ο
Πανάγαθος Θεός στον άνθρωπο, για να κρατηθεί αλώβητος μέσα από τις πάμπολλες
πτώσεις του ένεκα της ροπής του προς την αμαρτία. Η αμαρτία ένεκα της πτώσης σημαδεύει
τη ζωή του μετανοήσαντος ανθρώπου. Είναι ενώπιον του, στην καρδιά στη σκέψη,
τον τυραννούν αλλά παράλληλα και τον νουθετούν και διαπαιδαγωγούν.
Χαρακτηριστικοί είναι και οι ψαλμοί (50:5) & (37:18) «…ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι
διαπαντός…» και «…ὅτι ἐγὼ εἰς μάστιγας ἕτοιμος, καὶ ἡ ἀλγηδών μου ἐνώπιόν μού
ἐστι διαπαντός…».
Η θύμησή των πτώσεων κάνει τον αγωνιζόμενο να είναι σε εγρήγορση και να επαγρυπνεί στις
επάλξεις γιατί ο «λέων» (ο διάβολος) καραδοκεί απόκρυφα και προσπαθεί να
κτυπήσει ξανά με δόλο «Ψαλ. 16,12
….ὑπέλαβόν με ὡσεὶ λέων ἕτοιμος εἰς θήραν καὶ ὡσεὶ σκύμνος οἰκῶν ἐν
ἀποκρύφοις…» για να συμπαρασύρουν ξανά
τον άνθρωπο εις τον Άδη.
Ο άνθρωπος το μόνο που
έχει να κάνει είναι να ομολογήσει τις αμαρτίες του, να τις βάλει στα πόδια του
Θεού και να ζητήσει το έλεός Του και τότε ο Πανάγαθος Θεός, του οποίου το έλεος
προηγείται της δικαιοσύνης Του θα τις απομακρύνει από μας όσο απρόσιτη είναι και
η ανατολή από τη δύση «…Ψαλ. 102,12
καθόσον ἀπέχουσιν ἀνατολαὶ ἀπὸ δυσμῶν, ἐμάκρυνεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὰς ἀνομίας ἡμῶν…» για
να μπορέσουμε να ενωθούμε κατά «χάριν» μ’ Αυτόν.
Ο άνθρωπος λοιπόν
συντετριμμένα θα πρέπει να προσέλθει ενώπιον εξομολόγου και να εξομολογήσει
όλες του τις αμαρτίες με γνώμονα να μην τις ξαναεπαναλάβει «…Ψαλ. 37,19 ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ ἀναγγελῶ καὶ μεριμνήσω ὑπὲρ τῆς ἁμαρτίας μου…».
Αγαπητέ μου φίλε το
έλεος του Θεού είναι ανεξάντλητο «…Ψαλ.
106,1 Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι χρηστός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ…» το
μόνο που θέλει ο Θεός από μας είναι να βάλουμε τις αμαρτίες μας μπροστά στο
άχραντα πόδια Του και αυτός θα τις εξαφανίσει σαν να μην έγιναν ποτέ.
Αδελφοί μου ο Θεός δεν
απομακρύνεται από μας, αλλά ο άνθρωπος απομακρύνεται από το Θεό. Ο Κύριος
σταυρώθηκε για μας, βασανίστηκε για μας. Γιατί το έκανε αυτό; Γιατί ο ίδιος ο
Κύριος, ο Θεός των θεών (ψαλμός 83 του Δαβίδ), δέχτηκε ύβρεις,
ταπεινώθηκε, μαστιγώθηκε, σταυρώθηκε, μαρτύρησε; Πολύ απλά για την ΑΠΕΙΡΗ Του
αγάπη για το ΑΜΕΤΡΗΤΟ Του έλεος για τη ΣΩΤΗΡΙΑ εμάς των ανθρώπων. Ο
εσταυρωμένος Κύριος ημών έχοντας απλωμένα τα χέρια του πάνω στο σταυρό είναι
σαν να μας φωνάζει, να μας λέει είμαι εδώ και σας περιμένω με ανοιχτές τις
αγκάλες, να μας αγκαλιάσει, να μας κάνει κοινωνούς της Βασιλείας Του.
Ας μου επιτραπεί να
σας δώσω ένα αλληγορικό παράδειγμα για να σας δείξω την άπειρη αγάπη του Κυρίου
μας. Ένα απόγευμα έκανα το παιδί μου μπάνιο. Είχα γεμίσει την μπανιέρα με ζεστό
νερό και τον έβαλα μέσα να παίξει δίνοντας του και μερικά από τα παιχνίδια του
(πλοία, μπαλίτσες, ψαράκια κτλ). Ξαφνικά η μπανιέρα γέμισε από ακαθαρσίες, κάτι
σαν μαύρες λίγδες, που βγήκαν από τα παιχνίδια λόγω της συνεχής επαφής τους με
το νερό.
«...Πατέρα!, Κοίτα!!!»...
μου λέει
«...Τί είναι παιδί μου
του λέω;...»
«...Γέμισε το μπάνιο
πουφ...» (εννοώντας τις ακαθαρσίες, τις βρωμιές)
«...Μην ανησυχείς
παιδί μου θα τα καθαρίσω…» ανταποκρίθηκα.
Το παιδάκι μου
βλέποντας τα, δεν άντεξε και ζήτησε να βγει από το μπάνιο.
«...Αγάπη μου...»
ανταποκρίθηκα, «...θα αρρωστήσεις, δεν κάνει να βγεις έξω!...»
Αυτό επέμενε και βγήκε. Αλλά μετά από
λίγο μου είπε περίλυπο. «…Πατέρα κρυώνω!...»
«…Παιδί μου μην ανησυχείς, θα τα καθαρίσει
όλα ο πατέρας σου. Μην κλαις παιδάκι μου. Έλα μπες μέσα και θα τα μαζέψω...»
Μετά από λίγο ξαναμπήκε και εγώ
συνέχισα αδιάκοπα να μαζεύω αυτές τις λίγδες που είχαν μαζευτεί στην μπανιέρα
του μικρού.
Όταν τελείωσα, έκανα να φύγω, το παιδί
μου φώναξε. «…Πατέρα μη φεύγεις! ...Μείνε εδώ...»
«…Εδώ θα είμαι καρδούλα μου δε φεύγω…»
«…Πατέρα έχει κι άλλα…», μου λέει, και
μου έδειχνε κάποιες ακαθαρσίες που τις έβλεπε μπροστά του.
Έσκυψα και τις καθάρισα αλλά και
καθάρισα και αυτές που ήτο από πίσω του, και δεν τες έβλεπε.
Μετά από λίγο, μου ξαναφώναξε. «…Μπαμπά
έχει πάλι πουφ!...»
Και ξανά και ξανά μέχρι που το νερό
καθάρισε τελείως!
«…Μπαμπά μη φεύγεις, μείνε εδώ!...»
«...Θα είμαι για πάντα εδώ ματάκια
μου...»
Γιατί σας είπα αυτό το παράδειγμα και
σας βασανίζω περί του οίκου μου. Θα σας πω αμέσως. Αυτό το συμβάν μου έδωσε ένα
ωραίο παράδειγμα για να σας μεταφέρω αλληγορικά την κατάσταση που φέρνει το
μυστήριο της εξομολόγησης χωρίς να σημαίνει ότι το ερμηνεύουμε κιόλας, ή
προσπαθούμε να κατανοήσουμε την άπειρη σοφία Του Κυρίου μας, απλά θέλω μέσα από
το πιο πάνω περιστατικό να σας πω πώς το ερμήνευσα με τα φτωχά μου μάτια και το
συσχέτισα με την προσπάθεια του ανθρώπου να λυτρωθεί από τα πάθη του, τα
αμαρτήματά του, βρίσκοντας παρηγοριά στις αγκάλες του Κυρίου μας.
Το παιδί μου στην αφήγηση αναφωνεί και
επικαλείται τον πατέρα του να τον απαλλάξει από τις ακαθαρσίες που έχει η
μπανιέρα, απελπίζεται και δεν μπορεί άλλο να μείνει εκεί, νιώθει, πίεση,
δυσφορία, και θέλει να βγει από την μπανιέρα από το ζεστό νερό. Ο πατέρας του
τον προτρέπει να μην το κάνει χωρίς φυσικά να τον πιέσει να πράξει το αντίθετο.
Το παιδί βγαίνει από την μπανιέρα, αλλά συνειδητοποιεί ότι έξω από αυτή κάνει
κρύο, δυσκολεύεται και ζητά από τον πατέρα του να ξαναμπεί εντός του μπάνιου.
Ας το αναλύσουμε λίγο αυτό. Ας
θεωρήσουμε ότι ακαθαρσίες είναι τα αμαρτήματά μας, η μπανιέρα είναι η Εκκλησία
μας, το παιδί μου, οποιοσδήποτε άνθρωπος/παιδί που αποζητά το έλεος του Θεού
και στη θέση του πατέρα ας βάλουμε τον Κύριο και Πατέρα μας.
Ο άνθρωπος βλέποντας πολλές φορές την
αμαρτωλότητά του ή το πλήθος των αμαρτημάτων του απελπίζεται, ανατρέχει καμιά
φορά στη λύτρωση με το να είναι μακριά από το σύνολο μακριά από ανθρώπους που
τον αγαπούν και το νοιάζονται. Όταν βγει από το χώρο των αγαπημένων προσώπων σ'
αυτή την περίπτωση (μπανιέρα - εκκλησία) και καταπονηθεί, κτυπηθεί, ταπεινωθεί
(περίπτωση παραβολής του Ασώτου Υιού) επιθυμεί την επανένωση του με το Πατέρα
του, με την οικογένειά του. Έτσι και εδώ συνειδητοποιεί ότι έξω από την μπανιέρα
(Εκκλησία) κρυώνει, δυσκολεύεται, δεν αναπνέει. Ζητά τη θέρμη, τη ζεστασιά, τη
θαλπωρή της μπανιέρας (Εκκλησίας) και επιζητεί να ξανά-ενταχθεί. Ο Πατέρας τον
βοηθάει και τον καλωσορίζει – όπως μας εξιστορούν και οι πατέρες της εκκλησίας
γίνετε χορός αγγέλων και ψάλλονται υμνωδίες στα ουράνια για τη ψυχή αυτή που
ξαναβρήκε πάλι το δρόμο της – έτσι έγινε και στην παραβολή του ασώτου, ο
πατέρας έστησε γλέντι, ετοίμασε μεγάλο τραπέζι με φαγητά, για να υποδεχθεί το
υιό του που ήττον χαμένος και βρέθηκε, ήταν νεκρός και αναστήθηκε.
Μπαίνοντας το παιδί στη μπανιέρα ζητά
από τον Πατέρα του να εξαλείψει τις ακαθαρσίες, τις αμαρτίες. Ο στοργικός
Πατέρας, Κύριος και Θεός μας δια της εξομολόγησης τις εξαφανίζει όλες ακόμα και
αυτές που δεν είδε το παιδί γιατί η ΑΓΑΠΗ του Κυρίου μας είναι ΑΠΕΙΡΗ, το ΕΛΕΟΣ
ΤΟΥ ΑΜΕΤΡΗΤΟ. Σκεφτείτε εγώ ο ασήμαντος με την τόσο ελάχιστη έως μηδαμινή αγάπη
που μπορεί να έχω μέσα μου, που και αυτή πάλι δώρο Θεού είναι, έσκυψα να
καθαρίσω και τις ακαθαρσίες που το παιδί μου δεν είχε δει.
Σκεφτείτε λοιπόν αδελφοί μου πόσα
μπορεί να κάνει για μας ο Θεός με την Άπειρη του Αγάπη, φτάνει φυσικά να μην
έχουμε δόλο και να προσπαθούμε να κρύψουμε συμβάντα και σημεία.
Ο άνθρωπος δεμένος από την σάρκα, του
είναι αναπόφευκτο να σκοντάφτει συνεχώς, να πέφτει συνεχώς σε αμαρτήματα. Αλλά
η εξομολόγηση και η μετάνοια ζωοποιούν ξανά τον άνθρωπο και τον παρακινούν να
συνεχίσει να ζητά το έλεος του Θεού μέχρι να υπερνικήσει τα πάθη του, να πατάξει
τον πονηρό και εν τέλει, το σώμα του γίνει κατοικία του Αγίου Πνεύματος. Το πώς
το πετυχαίνει ο άνθρωπος αυτό ακριβώς θα το αναλύσουμε σε άλλο κεφάλαιο περί
πνευματικού αγώνα.
Το παιδί βλέποντας τις ακαθαρσίες να
σβήνουν σιγά σιγά ξεκινά να ευφραίνεται, να χαίρεται και συνεχώς επικαλείται
τον Πατέρα του. «...Πατέρα μην φύγεις! Μείνε εδώ μαζί μου!» Και ο Πατέρας
απαντά, «…Μη φοβάσαι παιδί μου! Είμαι εδώ μαζί σου δε φεύγω...!».
Βλέπετε ότι το παιδί πλέον νοιώθει
ασφάλεια δίπλα στον πατέρα του, πόσο μάλλον αγαπητοί μου εμείς οι άνθρωποι
πόσοι ασφάλεια νιώθουμε όταν είμαστε κοντά στο Θεό Πατέρα, προστάτη και οδηγό
μας. Ο Θεός που περιμένει τους πάντες προς σωτηρία, ο «αίρων» την αμαρτία του
κόσμου, τι περισσότερο θα μπορούσαμε να περιμένουμε εμείς που τον καλούμε ή
προσευχόμαστε σ’ Αυτόν συνεχώς.
Υπομονή, ο Θεός ξέρει, δεν κινείται ο
Θεός με τις δικές μας ταχύτητες. (Βλέπε Θεματική Ενότητα Υπομονή για
περισσότερες πληροφορίες περί της αρετής της Υπομονής). Ας μείνουμε λοιπόν
κοντά στο Θεό και ας καθαρίσουμε την καρδία μας μέσω της εξομολόγησης, άσκησης
και μετανοίας.
Όπως λέει και ο Κύριος μας «…μακάριοι οι καθαροί
τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται…» (Ματθ. Ε’). Μέσα από την
εξομολόγηση και την μετάνοια ας συντριφτούμε να καθαρίσουμε τις καρδιές μας για
να αξιωθούμε να δούμε, να απαντήσουμε τον Κύριον, γιατί μετά έρχεται η Χάρης
του Θεού και κατοικά μέσα μας και μετά ο άνθρωπος γαληνεμένος, ήρεμος,
ειρηνικός πορεύεται με Χάρη Θεού και ποθεί μόνο τα άνω, «…ανω σχωμεν τας καρδίας…», της αιώνιας ένωσεως με τον Θεό.
πατήστε το σύνδεσμο για να μεταβείτε στο Μέρος Β' της θεματικής ενότητας
----------------------------------------------------------------------------
=================================
---------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου