ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ: 5. ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ - ΜΕΡΟΣ Β’ - ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΠΑΛΑΙΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ»

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2016

5. ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ - ΜΕΡΟΣ Β’ - ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΠΑΛΑΙΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ»

Όπως αναφέραμε στην Θεματική Ενότητα «Εξομολόγηση – Μέρος Α’», ο άνθρωπος για να καθαριστεί από τα πάθη του πρέπει να διέλθει μέσω του μυστηρίου της εξομολόγησης. Ο άνθρωπος πρέπει αφού μετανοήσει για τα αμαρτήματα στα οποία υπέπεσε, να πάει στον εξομολόγο του - αν δεν έχει εξομολόγο, να βρει κάποιον μόνιμο στον οποίο να εξομολογείται και όχι να πηγαίνει μία στον ένα εφημέριο, την άλλη φορά σε άλλο – και να ομολογήσει ενώπιόν του της αμαρτίες του.

Η συνεχή αλλαγή των πνευματικών πατέρων, δείχνει μια τάση φυγοπονίας, έλλειψη σεβασμού, και έλλειψη υπακοής σ’ εκείνο το άτομο που θα προσπαθήσει γνωρίζοντάς σε φυσικά, να σε βοηθήσει να καλλιεργήσεις τις αρετές εκείνες που θα σε βοηθήσουν να χαράξεις την πορεία σου. (φυσικά αν συντρέχει πνευματικός σοβαρός λόγος μπορεί να γίνει αλλαγή πνευματικού πατρός).

Φυγοπονίας, γιατί δεν αντέχεις στον οποιοδήποτε κανόνα ή συμβουλή που σου προτρέπει ο πνευματικός για να σε οδηγήσει σε οδό μετάνοιας.

Έλλειψη σεβασμού, είτε γιατί δεν αποδέχεσαι, είτε δεν δίνεις τον απαιτούμενο χρόνο στον πνευματικό εκείνο που προσπαθεί να σε βοηθήσει γνωρίζοντάς σε.

Έλλειψη υπακοής, γιατί όταν στριφογυρνάς δεξιά και αριστερά σημαίνει ότι δεν έχεις βάλει αρχή στον αγώνα σου και την στιγμή που δεν έχεις αρχή, δεν θα έχεις ούτε και τέλος.

Αυτό μου θυμίζει ιστορίες μοναχών, που άλλαζαν συχνά τις μονές και τις σκήτες τους, γιατί την μια δεν ήταν καλός ο ηγούμενος, τη δε άλλη δεν ήταν στα μέτρα τους το πρόγραμμα της μονής, τη με άλλη είχε πολύ φασαρία από επισκέπτες κι άλλες πολλές προφάσεις. Η συνεχή αυτή μετακίνηση όμως, αντί να τους ηρεμεί περισσότερο τους αγρίευε. Εκεί που έλεγαν να καταλαγιάσουν και να ξεκινήσουν τον αγώνα τους, οι λογισμοί και ο πονηρός δεν τους άφηναν και τους παρακινούσαν να βρουν κάτι άλλο, έτσι ο αγώνας ποτέ δεν ξεκινούσε. Ο καλός Θεός όμως οικονομούσε και τους άνοιγε τα πνευματικά μάτια για τη σωτηρία της ψυχής τους και έβλεπαν τον πονηρό που κάγχαζε και να τους περιγελά. Όταν ρωτούσαν μερικοί το πονηρό πνεύμα που περίμενε στην πόρτα του κελιού τους ποιον περιμένει και γελά, αυτός τους απαντούσε «…Μ’ εσένα γελάω και σε περιμένω να πάμε σ’ άλλο μοναστήρι…» και τότε συντετριμμένοι και μετανοημένοι οι μοναχοί παρέμεναν στον τόπο τους μέχρι το τέλος της ζωής τους.

Βλέπετε λοιπόν ο καθορισμός ενός πνευματικού πατέρα είναι πολύ σημαντικός, γιατί με αυτόν ο κάθε άνθρωπος θα κτίσει την πνευματική του πορεία. Πολλές φορές ο καλός Θεός οικονομάει οι πνευματικοί πατέρες να έχουν περάσει από λάθη, από ατοπήματα. Να έχουν πέσει και να έχουν σηκωθεί, έτσι ώστε να ξέρουν να προσεγγίζουν και ν’ αντιλαμβάνονται τον πόνο του άλλου, μέσα από τις δυσκολίες, την ροπή του προς την αμαρτία. Δεν χρειάζονται χαρισματικοί πατέρες για να εξομολογηθούμε. «Καρδιογνώστες» χρειάζονται, να γνωρίζουν τις δυνατότητες και τις αδυναμίες μας, έτσι ώστε να μας διοχετεύσουν σε κανάλια δημιουργικά.

Η υπακοή έλεγε ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ είναι ανώτερη από την προσευχή και τη νηστεία μαζί. Μέσω της υπακοής πατάς το σαρκικό σου φρόνημα, την περηφάνια που πηγάζει από το «εγώ» και θέτεις τις βάσεις της ταπείνωσης. Γυρνώντας από τον ένα πνευματικό στον άλλο σε ποιον κάνεις υπακοή; Μέχρι να σε γνωρίσει ο ένας πνευματικός καταλήγεις στον άλλο και πάει λέγοντας, και καταντάς όπως και το παράδειγμα με τους μοναχούς ποιο πάνω, αντί να ημερέψεις, και να αποκτήσεις ειρήνη Θεού μέσα σου, καταντάς ανασφαλής και αγριεύεις.

Ο πνευματικός πατέρας για να ολοκληρώσω είναι κλειδί εξομολόγησης και θείας κοινωνίας[1] και η συμβολή του στον πνευματικό μας αγώνα είναι απαραίτητη.

Επηρεασμένος από ένα βιβλίο στο οποίο διάβαζα «Η ψυχή μετά το Θάνατο» του π. Σεραφείμ Ρόουζ, ένας σύγχρονος άγιος του 20^ου αιώνα - δεν έχει ανακηρυχτεί ακόμα γιατί είναι πολύ νωρίς, αν και έχουν σημειωθεί αρκετά περιστατικά που καταδεικνύουν την αγιότητά του - κοιμήθηκε σε νεαρή ηλικία (48 ετών) και έχει συγγράψει πλήθος βιβλίων (Η Αποκάλυψη του Άγιου Ιωάννη, Η Θέση του Ιερού Αυγουστίνου στην Ορθόδοξη Εκκλησία, Μηδενισμός κ.α).

Στο βιβλίο αυτό αναφέρει παραδείγματα μεταθανάτιων εμπειριών ανθρώπων από όλο τον κόσμο αντιπαραβάλλοντας και εξηγώντας τα με βάση την ορθόδοξη διδασκαλία. Σε μια μεταθανάτια εμπειρία κάποιου ανθρώπου αναφέρει ότι όταν εξήλθε από το σώμα η ψυχή του ξεκίνησε να ανεβαίνει προς τον ουρανό. Τον πλησίασαν δαίμονες που ξεκίνησαν να αναριθμούν τα κακά που έκανε στην ζωή του καθώς και δύο (2) άγγελοι που κρατούσαν ένα μικρό μπαούλο στο οποίο περικλείονταν οι αγαθοεργίες του. Οι δαίμονες σταμάτησαν σε ένα περιστατικό της ζωής του στο οποίο όταν βρισκόταν μεταξύ κάποιων συναδέλφων του και συζητούσαν περί θρησκείας, κάποιος από τους συναδέλφους του ανάφερε ότι δεν υπάρχει Θεός και ότι όλα περί θρησκείας είναι για χειραγώγηση του πλήθους. Αυτός δεν απάντησε συγκαταβατικά αλλά με μία φράση που και πάλι δεν ηρνείτο την ετυμηγορία του συναδέλφου του. Οι δαίμονες σταμάτησαν και ζητούσαν άμεσα τη ψυχή του ανθρώπου να την πάρουν μαζί τους στα τάρταρα. Ο άνθρωπος κλονισμένος φώναζε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια, δεν ομολόγησε άθεος και ότι επρόκειτο για ικεσία και όχι παραδοχή. Οι άγγελοι του Θεού του απάντησαν ότι θα ξανά επιστρέψει πίσω να αναλογιστεί τις πράξεις του, τον χαμένο χρόνο που απώλεσε μακριά από την κατήχηση και τις διδασκαλίες του Θεού - όντας περιορισμένος στη ζωή του από το σπίτι στη δουλειά και από τη δουλειά στο σπίτι, χωρίς πνευματική προκοπή - και να γρηγορεί να ετοιμάσει τη ψυχή του.

Αυτό το περιστατικό σε συνδυασμό με άλλα που διάβασα με έβαλε στις έξης σκέψεις:

Το πόσο λυσσαλέα μάχεται ο διάβολος για να ρίξει την ψυχή του ανθρώπου στην κόλαση.
Στο ότι θα χρησιμοποιήσει ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια από την ζωή του κάθε ανθρώπου που αντιβαίνει στο Θείο Λόγο.
Θα χρησιμοποιήσει ακόμα και πράγματα τα οποία δεν είπαμε ή και είπαμε και στην παρούσα ζωή δεν τα ενθυμούμεθα, και δεν τα εξομολογηθήκαμε για να προκαλέσει εκείνη την ώρα φόβο, απόγνωση, απελπισία.

Αγαπητοί μου αναγνώστες, φίλοι μου. Ο λόγος που γράφω αυτή την Θεματική Ενότητα είναι για να ετοιμάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τον εαυτό μας ώστε να είμαστε έτοιμοι να προϋπαντήσουμε τον Κύριο, να καθαρίσουμε αν θέλετε την καρδία μας από τα πάθη μας, μέσα από την εξομολόγηση η οποία προέρχεται από τη μετάνοια.

Το λέω αυτό και είναι σημαντικό, με βάση ομολογίες που άκουσα από πατέρες, ότι τα τελευταία χρόνια ναι μεν αυξήθηκε ο αριθμός των ανθρώπων που πάνε για εξομολόγηση, χωρίς φυσικά να έχουν μετανοήσει γι’ αυτά που κάνανε, ή για να πούνε ότι τα είπα στον ιερέα και καθάρισα, ή πάνε και περιμένουνε τον ιερέα να τους ερωτήσει αν κάνουν αυτό ή εκείνο για να το εξομολογηθούν, ή καταφεύγουν σε χαρισματικούς πνευματικούς για να δουν τα άδυτα της ψυχής τους και να τους πουν αυτοί τα αμαρτήματά τους. ΟΧΙ αγαπητοί μου, δεν είναι έτσι η εξομολόγηση. Είναι συναίσθηση των αμαρτημάτων μας, είναι η δικιά μας ομολογία στον ιερέα τον οποίο εξουσιοδότησε ο Κύριος να ακούει τις αμαρτίες μας και μέσω της συγχωρητικής ευχής που θα πει ο ιερέας, να αφεθούν και οι αμαρτίες μας.

Γνωρίζετε ότι τα παλαιότερα χρόνια οι εξομολογήσεις γινόντουσαν επί την παρουσία ιερέα μπροστά σε πλήθος; Ήταν μια ομολογία μπροστά σε όλους, για να ταπεινωθεί περισσότερο ο άνθρωπος, να δείξει εμπράκτως ότι είναι παρών του συνόλου της εκκλησίας και ότι δεν τον ανησυχεί η υπόληψή του, ο σεβασμός ή η δόξα των ανθρώπων που απόκτησε με τις καλές του πράξεις. Ήταν μια στιγμή τρομερής ταπείνωσης. Αυτός ο θεσμός σταμάτησε να γίνεται γιατί κάποιοι σκανδαλίζονταν και έτσι αντί για πνευματική προκοπή είχαμε τα αντίθετα αποτελέσματα.

Εσύ αγαπητέ μου αναγνώστη, έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις αυτό; Να ομολογήσεις τις αμαρτίες σου μπροστά σε κόσμο, τις κρυφές σου και μη; Αν ναι, τότε πορεύεσαι σωστά στο μυστήριο της εξομολόγησης και ότι δεν χρειάζεται να ανησυχείς, γιατί ο Πάνσοφος Θεός ο «…ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς…» Ψαλμός (7, 10), ξέρει τα κρύφια και άδυτα της ψυχής σου και να μην φοβάσαι! Αν όχι, μέσα σου κρύβεις ακόμα την αμαρτία της περηφάνιας, που αυτή η αμαρτία αντιμάχεται τον άνθρωπο και στη στερνή του ώρα, αυτή η αμαρτία έριξε τους αγγέλους του Θεού από το παράδεισο, αυτή η αμαρτία είναι η δυσκολότερη απ’ όλες και μπορεί να σου κλέψει ότι έκτισες με τις αρετές σου!

Επίσης μετά την σωστή εξομολόγηση οι αμαρτίες μας φεύγουν, διαγράφονται από τον Πανάγαθο Θεό, αλλά δεν σημαίνει ότι φεύγει και η θύμησή τους. Η θύμησή τους είναι εκεί παραμένει, «…η αμαρτία ενώπιον μου εστί διαπαντός…» Ψαλμός 50^ος για να λειτουργά όχι βασανιστικά και να μας προκαλεί απελπισία, αλλά πνευματικά, να μας καλλιεργήσει την ταπείνωση μέσα μας την αρετή των αρετών ώστε να πορευθούμε δια Θεό.

Το Μυστήριο της εξομολόγησης διαγράφει τα αμαρτήματα μας, ο άνθρωπος αναζωογονείται και μπορεί βάζοντας αρχή να ξανά ξεκινήσει την πνευματική του πορεία.

π. Σεραφείμ Ρόουζ

Αναλογιζόμενος λοιπόν το περιστατικό που ανάφερα πιο πάνω στο βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ, ήρθα αντιμέτωπος με το λογισμό, πώς ο άνθρωπος θα καθαρισθεί πλήρως - να απαλλαγεί από το παλαιόν άνθρωπο - αλλά και μετά να κινηθεί προς την τελειοποίηση ή αν θέλετε αγιοποίηση.

Τι γίνεται στις περιπτώσεις εκείνες, που ο άνθρωπος έμενε ακοινώνητος και ανεξομολόγητος για πάρα πολύ καιρό; Τι γίνεται στις περιπτώσεις που προσερχόμαστε στην εξομολόγηση ταπεινά και ευλαβικά και δεν ενθυμούμεθα όλα τα περιστατικά της ζωής μας; Καλό θα ήταν ο άνθρωπος να πορευόταν από την αρχή κοντά στο Θεό, να εξομολογείτο τακτικά να κοινωνούσε τακτικά, αλλά δυστυχώς δεν είναι πάντα έτσι.

Καλό θα ήταν να είχαμε κάποιο σημειωματάριο και να καταγράφουμε τις πτώσεις μας και τα αμαρτήματά μας. Σε περίπτωση που δεν το κάνουμε είναι και τώρα μια καλή αρχή να το ξεκινήσουμε ώστε τότε που θα πάμε στον πνευματικό μας (και καλό είναι να μην αφήνουμε τις αμαρτίες μας να μαζεύονται) να έχουμε από πριν επίγνωση το τί θα πούμε και πού επιπέσαμε.

Σε μια από τις επικλήσεις μου προς τον Κύριο ήταν να μου δείξει λοιπόν τον δρόμο πώς να απαλλαγώ από τον «παλαιόν άνθρωπο», να ομολογήσω όλες μου τις αμαρτίες μικρές και μεγάλες, ικεσίες και μη, για να μη δώσω δικαίωμα στον πονηρό να με διαβάλλει και να εξουσιάσει τη ψυχή μου.

Στην Θεματική Ενότητα «Εξομολόγηση Μέρος Α’» προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε το Μυστήριο της Εξομολόγησης με ένα παράδειγμα από την καθημερινότητά μας. Δείξαμε ότι μέσω της εξομολόγησης ο άνθρωπος καθαρίζεται, εξαγνίζεται και προβάλαμε με το πενιχρό μας μυαλό την ΑΠΕΡΑΝΤΗ αγάπη του Θεού και Πατέρα μας. Στα ερωτήματα πώς θα απαλλαγούμε από τον «παλαιόν άνθρωπο» δηλαδή από τα πάθη που έχουν ριζώσει μέσα μας, που με την πρώτη ευκαιρία, μετά την εξομολόγηση πέφτουμε σ’ αυτά, είτε γιατί δεν έχουμε μετανοήσει πραγματικά είτε απλούστατα δεν τα έχουμε εντοπίσει.

Αυτά τα πάθη είναι βαθιά μέσα στην καρδιά μας και δεν τα βλέπουμε, ή πρέπει να έρθει κάποιος να μας το πει ή να μας νουθετήσει. Είναι ακόμα και εκείνα τα πάθη που μας λένε καθημερινά «…όλα καλά θα πάνε, μην φοβάσαι…», είναι εκείνα που λένε «…κάνεις πολύ περισσότερα από τον καθένα, είσαι άγιος!…».

Ε, λοιπόν ας μου επιτραπεί με το φτωχό μου το μυαλό, πάντοτε όμως με φόβο και αγάπη Θεού, να προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου. Τις σκέψεις μου αυτές συνέδεσα τρία διαφορετικά περιστατικά:

α. Όταν άκουσα από το περί Δευτέρας Παρουσίας (ακολουθεί Θεματική Ενότητα) όπως την αποκάλυψε ο Κύριος μας στον πιστό του φίλο π. Νήφωνα.
β. Όταν έπεσαν από το κουτί, στο οποίο ήταν φυλαγμένα, πάρα πολλά μικρά χαρτάκια που χρησιμοποιεί ο γιός μου για να ζωγραφίζει με ψηφιδοκόλληση, πάνω στο χαλί του σαλονιού του σπιτιού μου.

γ. Διαβάζοντας ένα απόσπασμα από το έργο του αγίου Αντωνίου του Μεγάλου που συγγράφηκε από ένα άλλο μεγάλο άγιο τον Μέγα Αθανάσιο.

Θα ξεκινήσω ανάποδα και να αναφέρω το απόσπασμα που διάβασα από το βιβλίο του βίου του Μεγάλου Αντωνίου «…πήγαινε 3μμ, ένοιωσε μέσα του να συναρπάζεται νοερά και το παράδοξο, ότι στεκόταν και έβλεπε τον εαυτό του σαν να ήταν έξω από τον εαυτό του, και πως τον οδηγούσαν άγγελοι στον αέρα. Έπειτα έβλεπε μερικούς μοχθηρούς και φοβερούς δαίμονας να στέκονται στον αέρα και να θέλουν να τον εμποδίσουν να μη διαβεί προς τον ουρανό. Επειδή εκείνοι που τον οδηγούσαν αντιμάχονταν, αυτοί τους ζητούσαν το λόγο πώς και γιατί παίρναν την ευθύνη του. Ήθελαν να ζητήσουν λογαριασμό της ζωής του από τότε που γεννήθηκε. Αλλά τους εμπόδιζαν οι οδηγούντες τον Αντώνιον, λέγοντάς τους:

«Τα μεν αμαρτήματα από της γεννήσεώς του τα έσβησε ο Κύριος, αφ’ ότου δε έγινε μοναχός και αφοσιώθηκε στο Θεό σας επιτρέπομε να κάμετε λόγο.»

Τότε επειδή οι δαίμονες κατηγορούσαν μόνον χωρίς να έχουν επιχειρήματα, αφέθηκε ελεύθερος και ανεμπόδιστος ο δρόμος και αμέσως είδε τον εαυτό του να σαν να ερχόταν και να στέκεται κοντά του και ήταν και πάλι ο ίδιος ο Αντώνιος…».

Από εδώ ας κρατήσουμε δύο (2) στοιχεία:

α. Τα αμαρτήματά από γεννήσεως τα έσβησε ο Κύριος μέχρις ότου έγινε μοναχός. Δηλαδή όταν κάποιος ντυθεί με το αγγελικό σχήμα (μοναχού) παραγράφονται όλες οι πριν αμαρτίες του και λογοδοτεί για αμαρτήματα που διέπραξε από τότε και στο εξής.

β. Βλέπομαι ξανά την λύσσα των δαιμόνων να προσπαθούν να βρουν κάτι. Ξεστομίζουν πράγματα που δεν ελέχθησαν και κατηγορούν χωρίς να έχουν καν επιχειρήματα. Αυτό μαρτυράει στο ότι ο πόλεμος συνεχίζει να εφίσταται και ακόμα όταν βγει η ψυχή από το σώμα για να προκαλέσουν φόβο, ταραχή, αμφιβολία, δυσπιστία, απελπισία μπροστά στην Απέραντη Μεγαλοσύνη του Κυρίου και Θεού μας. (Αναλυτικότερα περί τελωνείων θα πούμε σε άλλη Θεματική ενότητα).

Το ερώτημα που εδώ με βασάνιζε ήταν το εξής. Εμείς που ζούμε στα εγκόσμια και δεν ενδυθήκαμε κανένα αγγελικό σχήμα πώς θα πορευθούμε και εντοπίσουμε τα αμαρτήματα που έχουν ήδη ριζώσει μέσα - μένοντας έξω από τα μυστήρια της εξομολόγησης, του εκκλησιασμού και της μετάνοιας - χωρίς να τα γνωρίζουμε; Πώς θα βρούμε εκείνα τα αμαρτήματα που διαπράξαμε χωρίς καν να τα ενθυμούμεθα; Πώς θα απαλλαγούμε από το «Παλαιό Άνθρωπο»; Αυτές λοιπόν οι σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό μου.

Κατόπιν, άκουσα το όραμα του αγίου Νήφωνος περί Δευτέρας παρουσίας στην οποία περιγράφει τους θησαυρούς που φυλάει ο Κύριος για τους πιστούς του (όσον φυσικά εμείς οι ταλαίπωροι μπορούμε να τους κατανοήσουμε). «...Έβαλε στην αρχή τους μαθητές Του να τον πλαισιώσουν δίπλα στο θρόνο Του, από κάτω τους αποστόλους, πιο μετά τους μάρτυρες, τους αγίους, τους οσίους κοκ. Σε κάθε περίπτωση ο θησαυρός ήταν διαφορετικός, άλλοι έλαμπαν περισσότερο άλλοι λιγότερο. Μέχρις ότου φθάσαμε στο σημείο των τιμών εκείνοι που μετανόησαν και εξομολογήθηκαν. Αναφέρει τα στέφανα και τις τιμές που τους δόθηκαν. Σ’ αυτούς που μετανόησαν, εξομολογήθηκαν και έκαναν πράξη το Λόγο του, μελέτησαν τη διδασκαλία Του και κόπιασαν, βίασαν τους εαυτούς τους για την αγάπη του Κυρίου, έρχεται ο Κύριος και τους δίδει και άλλες τιμές. (Περισσότερα στη Θεματική Ενότητα 6 περί Δευτέρας Παρουσίας). Ξεκίνησε το μυαλό μου να φωτίζεται. Να σκέφτεται, όλα περί εξομολόγησης, μετανοίας και πως όλα αυτά δένουν μεταξύ τους.

Τώρα ήρθε και το γεγονός με τα χαρτάκια και θα σας πω πώς τα συνέδεσα. Εφόσον ο «κανακάρης» μου έριξε τα μικρά χαρτάκια της ψηφιδοκόλλησής του πάνω στο χαλί, ο Θεός να τον έχει υπό τη σκέπη Του, ξεκίνησα και εγώ να τα μαζεύω. Στην αρχή με έπιασε πανικός, βλέποντας την ζημιά και την ταλαιπωρία που θα υποστούσα να τα μαζέψω μικρά - μικρά όπως είναι και να τα ξαναβάλω πίσω στο κουτί. Στο σαλόνι μας το χαλί που έχουμε, για να κατανοήσετε και εσείς, είναι με πλούσιο και πυκνό πέλος. Κάποια εκ πρώτης όψης φαίνονταν, άλλα όμως είχαν κρυφτεί μέσα στο πυκνό πέλος και δεν φαινόντουσαν.

Ξεκίνησα σιγά - σιγά με υπομονή να μαζεύω πρώτα αυτά που ήσαν από πάνω. Αφού καθάρισα αρκετά, ήρθε και η πεθερά μου (που έτυχε να μας επισκεφθεί εκείνη τη μέρα) και έσκυψε να βοηθήσει και εκείνη. Με βοήθησε να μαζέψω αρκετά και κατόπιν αναχώρησε να κάνει κάποιες άλλες δουλειές του σπιτιού. Κατόπιν αφού μάζεψα αυτά που εκ πρώτης όψεως φαίνονται, συνέχισα να μαζεύω αυτά που είχαν ριζώσει μέσα στο πυκνό πέλος. Μου έφαγε αρκετή ώρα αυτή η διαδικασία. Μετά από αυτό, άρχισα με το χέρι μου να μετακινώ δεξιά αριστερά το πέλος και να ψάχνω στη ρίζα μήπως καταχώνιασε κανένα εκεί. Μου έφαγε και αυτό αρκετή ώρα. Κατόπιν, στάθηκα όρθιος, το ξανακοίταξα και από άλλη γωνία, μάζεψα ακόμη λίγα. Φαινόταν υπέροχο σαν πριν. Πού θέλω να καταλήξω; Περιμένετε θα σας πω.

Την επόμενη μέρα η συνεχής επαφή με το χαλί είτε που ξαπλώνουμε σ’ αυτό, είτε που διερχόμαστε από πάνω του, έφερε στην επιφάνεια και άλλα χαρτάκια τα οποία μάζεψα και αυτά. Την επόμενη μέρα το ίδιο. Ο χρόνος πέρασε μέχρις ότου σταμάτησαν να βγαίνουν στην επιφάνεια αυτά τα μικρά χαρτάκια, αλλά έβγαιναν αραιά και που μερικά καινούρια κατάλοιπα προερχόμενα από παιχνίδια του παιδιού μου. Ξαφνικά φωτίστηκα.

Ας υποθέσουμε ότι τα μικρά χαρτάκια είναι οι αμαρτίες μας που περιλούζουν την ψυχή μας. Το χαλί είναι το λευκό σεντόνι/μανδύας που ενδυθήκαμε με τη βάπτισή μας σαν χριστιανοί Ορθόδοξοι - πολύ βασικό - (αυτό απαντάει και στην προηγούμενη μου απορία περί το τί εμείς είμαστε ενδεδυμένοι, γιατί πολλοί συνάνθρωποί μας δεν αποτελούν σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας) και το οποίο αυτό σεντόνι πρέπει να το περιφρουρούμε - όπως και οι μοναχοί το αγγελικό τους σχήμα – και να το διαφυλάττουμε όσο γίνεται καθαρότερο. Είναι σαν μία ομολογία προς τον Κύριον – όσο καθαρότερο είναι το σεντόνι τόσο ποιο πολύ εμείς διαφυλάξαμε το Λόγο και τα Έργα Του.

Αυτές οι αμαρτίες ήρθαν και κάθισαν πάνω στο σεντόνι της βαπτίσεώς μας. Ο πιστός χριστιανός μετά την πτώση στην αμαρτία θα προσπαθήσει να την καθαρίσει με το μυστήριο της εξομολόγησης. Στην αρχή θα καθαρίσει τον εαυτό του (σεντόνι της βάπτισης) με τα αμαρτήματα που εκ πρώτης όψεως φαίνονται. Κατόπιν με την υπομονή και την πίστη θα συνεχίσει να πορεύεται. Αναφέρω κάπου στην βοήθεια της πεθεράς μου (ας υποθέσουμε ότι εδώ μπορεί να είναι οποιοσδήποτε πνευματικός μας φίλος ή φίλη, ο πνευματικός μας ή κάποιος γέροντας κοκ) που τον έστειλε ο καλός Θεός να μας συμβουλέψει ή να μας δώσει θάρρος να συνεχίσουμε. Προχωράμε ενδότερα και ενδότερα στο πέλος (στα άδυτα δηλαδή της καρδιάς) μας και ψάχνουμε να βρούμε και εκεί τις αμαρτίες που είχαν ριζώσει μέσα μας, που μας διέφυγαν ή αγνοούσαμε. Πώς θα έρθει αυτό; Με υπομονή, συνεχή άσκηση, μέσω του πνευματικού μας, πνευματικού φίλου/ης, μέσα από την ανάγνωση του Ευαγγελίου. Κατόπιν όπως αναφέρω στο περιστατικό, σηκώθηκα, κοίταξα το χαλί από άλλη ματιά. Αυτό είναι η συνεχής τριβή με το Ευαγγέλιο, η συνεχής ανάγνωση του Λόγου του Θεού. Όπως μου έλεγε παλιά ένας συμμαθητής μου στη Σχολή όταν σπουδάζαμε, «…Όποτε διαβάζω ξανά και ξανά την Αγία Γραφή βλέπω και αντιλαμβάνομαι πράγματα που πριν δεν έβλεπα ή δεν κατανοούσα!...».

Οι μέρες περνούν, ο αγώνας ο πνευματικός συνεχίζεται και κάθε μέρα αποκαλύπτεται και κάτι άλλο, μέχρις ότου να μην υπάρχει κάτι από τον «παλαιόν άνθρωπο». Αυτό για τον κάθε άνθρωπο δεν γνωρίζω πόσο θα κρατήσει. Μπορεί να πάρει μήνες, χρόνια, μία ολόκληρη ζωή (μόνο ο Θεός γνωρίζει).

Στο τέλος της ιστορίας μου ανέφερα ότι ήρθαν στην επιφάνεια άλλα κατάλοιπα ή ακαθαρσίες από τα παιχνίδια του παιδιού μου. Αφού λοιπόν ο άνθρωπος καθαρίστηκε από τον «παλαιόν άνθρωπο», η ροπή προς την αμαρτία δεν σταματάει. Ώσπου αποκτούμε φυσικά αρετές και ανεβαίνουμε πνευματικά ο πονηρός θα μας πολεμάει ακόμα πιο λυσσαλέα, με πιο πολύ μένος, για να μας επισύρει στην πτώση. Ο Κύριος μας όμως δεν θα μας αφήσει ανυπεράσπιστους. Πολλοί είναι και οι ψαλμοί που δείχνουν την προστασία του Κυρίου επί των παιδιών Του. Ψαλ. (3, 8) «…ἀνάστα, Κύριε, σῶσόν με, ὁ Θεός μου, ὅτι σὺ ἐπάταξας πάντας τοὺς ἐχθραίνοντάς μοι ματαίως, ὀδόντας ἁμαρτωλῶν συνέτριψας…(15, 10) … ὅτι οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδην… (17,17) ἐξαπέστειλεν ἐξ ὕψους καὶ ἔλαβέ με, προσελάβετό με ἐξ ὑδάτων πολλῶν… (17: 2, 3 & 31) Ἀγαπήσω σε, Κύριε, ἡ ἰσχύς μου, Κύριος στερέωμά μου καὶ καταφυγή μου καὶ ῥύστης μου. Ὁ Θεός μου βοηθός μου, ἐλπιῶ ἐπ᾿ αὐτόν, ὑπερασπιστής μου καὶ κέρας σωτηρίας μου καὶ ἀντιλήπτωρ μου… ὑπερασπιστής ἐστι πάντων τῶν ἐλπιζόντων ἐπ᾿ αὐτόν…»

Θα οικονομήσει και για μας με την ΑΠΕΡΑΝΤΗ Του αγάπη. Η σημασία είναι μέχρι την στερνή μας ώρα, να παλεύουμε για τη σωτηρία μας. Να εγρηγορούμε και να ετοιμαζώμεθα να απαντήσουμε το Κύριο, για να μας δώσει το δακτυλίδι του αρραβώνα, το δακτυλίδι της βασιλείας των Ουρανών.

Άγιε μου Αντώνιε, Μεγάλε ασκητή της ερήμου, Πάτερ Νήφων, πιστέ φίλε του Κυρίου, πάτηρ Σεραφείμ Ρόουζ, πρεσβεύσατε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

πατήστε το σύνδεσμο για να μεταβείτε στο Μέρος Α' της θεματικής ενότητας

4. ΕΞΟΜΟΛΟΓΗ ΜΕΡΟΣ Α'

http://meagapitheou.blogspot.com.cy/2016/06/4.html

=================================================

--------------------------------------------------

=================================================