12. ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΟ «ΚΑΣΤΡΟ» ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ – ΤΟ «ΠΡΟΠΥΡΓΙΟ» ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΓΩΝΑ

Κρατήστε το "κάστρο" της οικογένειας

Σας χαιρετώ και πάλι αγαπητοί μου φίλοι. Ελπίζω να είστε καλά και να πορεύεσθε με δύναμη και αγάπη Θεού. Σ’ αυτήν τη θεματική ενότητα θα μιλήσουμε για το θεσμό της οικογένειας, ένα θεσμό που οι αξίες του και το βάρος της σημασίας του κλυδωνίζεται στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.

Βλέποντας πολλά ζευγάρια - γνωστοί μου και μη - να χάνουν την μάχη της εδραίωσης ή καλύτερα το να κρατήσουν ή να διαφυλάξουν το θεσμό του γάμου, πήρα το θάρρος, να αφιερώσω αυτήν την ενότητα προς προτροπή και νουθεσία όλων μας, στο πως ο άνθρωπος πρέπει να πορευθεί για να διαφυλάξει το «επίγειο» αλλά και «ουράνιο» στεφάνι του.

ΜΕΓΑ ΔΩΡΟ του Θεού ο γάμος

Ο γάμος είναι ένα από τα μεγαλύτερα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Είναι το Μυστήριο στο οποίο ο άνδρας και γυναίκα ενώπιόν του Θεού γίνονται ΕΝΑ, ο βαθμός της συγγένειας δηλαδή είναι μηδέν - αν βάζαμε κάποιο δείκτη μέτρησης - ενώ με τους γονείς μας, η σχέση μας είναι πρώτου βαθμού κ.ο.κ. Το ανδρόγυνο ευλογείται δια της χάριτος του παναγίου πνεύματος. Είναι ΜΕΓΑ δώρο του Θεού ο γάμος και η προσέλευση στο μυστήριο αυτό πρέπει να γίνεται συνειδητά και με σύνεση.

Ο θεσμός του γάμου είναι πράγμα ιερό και όταν ένα ζευγάρι προσέρχεται εις το μυστήριο του γάμου, δίδει λόγο ενώπιον Θεού και ανθρώπων, για το πώς θα πορευθεί σε τούτη τη ζωή, την πρόσκαιρη και παροδική. Δύο είναι οι δρόμοι που οδηγούν στην θέωση και αγιότητα, μου έλεγε ο πατήρ Παΐσιος ο Κρητικός ο αγιορείτης.

π. Παϋσιος ο Κρητικός

Ο 1^ος δρόμος είναι μέσω του γάμου και ο 2^ος δια του μοναχικού βίου.

Αφού λοιπόν αποφασίσουμε, έχοντας συναίσθηση των δυνατοτήτων μας και των ευθυνών που μας αναλογούν,  μπορούμε να πορευθούμε και να εργασθούμε μέσα στην κλήση, την οποία εμείς διαλέξαμε (σ’ αυτήν την περίπτωση που είναι ο έγγαμος βίος) και σε αυτή να μείνουμε, δίχως μετεωρισμούς του «πέραν δώθεν», μέχρι το τέλος της ζωής μας.

Το λέει ξεκάθαρα άλλωστε και ο Απόστολος των εθνών: «…ἕκαστον ὡς κέκληκεν ὁ Κύριος, οὕτω περιπατείτω… ἕκαστος ἐν τῇ κλήσει ᾗ ἐκλήθη, ἐν ταύτῃ μενέτω… » Α’ Κορ. (7,17 & 7,20), δηλ «…ο καθένας ας προσπαθεί να ζει και να πορεύεται σύμφωνα με τις συνθήκες της ζωής, τις οποίες ο Θεός εν τη πρόνοια Του, κανόνισε στον άνθρωπο για τον ομαλό του βίο… Καθένας ας μένει εις την κατάσταση που ήταν, όταν εκλήθη από τον Θεό εις την πίστη...». Να φροντίζει μόνο πάντοτε να αγωνίζεται για να είναι κοντά στον Θεό.

Ο απόστολος των εθνών

Δια στόματος λοιπόν του Αποστόλου Παύλου είδαμε αγαπητοί μου φίλοι, ότι η οδός του γάμου είναι εξίσου ευλογημένη από το Θεό και μπορούμε να αγωνιστούμε για την αγάπη Του και από αυτήν την οδό. Αύτη την κλήση που θα κληθούμε να επιλέξουμε, σ’ αυτή να μείνουμε και να την διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού, από αλλότριους κύνες που θέλουν να μας παρασύρουν από το να φέρουμε το έργο μας εις πέρας.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οποιαδήποτε και αν η επίγεια κλήση μας, αυτή μας οδηγεί στη σωτηρία, με την προϋπόθεση ότι θα τη σηκώσουμε με πίστη, ταπείνωση υπομονή και κυρίως αγάπη στο όνομα του Χριστού και να την εκτελέσουμε ως εντολή του Θεού. Τότε κάθε έργο, κάθε κόπος, ολόκληρη η ζωή του ανθρώπου αποκτά πνευματικό χαρακτήρα και μετατρέπεται ολότελα σε ένα ακατάπαυστο αγώνα για την σωτηρία.

Για κάποιους ο πνευματικός αγώνας μέσα από ένα γάμο είναι σκληρός, δύσκολος ανέφικτος, απρόσιτος! Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν υπάρχει αγάπη!

Όταν αγαπάς δεν κουράσαι! Αγρυπνάς, πολεμάς, προσεύχεσαι!

Οι πατέρες στο Άγιο Όρος λένε ότι, η πνευματική ζωή είναι παιχνιδάκι! Πολλοί όμως θεωρούν ότι η καλογερική είναι βαριά και δύσκολη. Οι πατέρες όμως διαφωνούν! Είναι βαριά γι’ αυτόν που δεν έχει αγάπη! Άμα αγαπάς δεν κουράζεσαι!!! Αγρυπνάς, πολεμάς, προσεύχεσαι! Πολλές είναι και οι αγρυπνίες που πάνε και 12ωρα, αλλά παρά την κόπωση ο άνθρωπος αναπαύεται, αγάλλεται! Είναι ωραία η χριστιανική ζωή, είναι όμορφος ο δρόμος του Κυρίου, γιατί μέσα σ’ αυτήν την ένδοξη οδό, ο άνθρωπος «…αναπαύεται εν τη κοπώσει…».

Έτσι και εμείς φίλοι μου, στον αγώνα μας θα ριχθούμε με όπλο την αγάπη, και αν δεν έχουμε, θα την καλλιεργήσουμε! Να θυμάστε πάντα τα μέτρα που έδωσε ο Κύριος για την αγάπη, «…αγάπησε τον πλησίον σου ως σεαυτόν…» (Ματθ. ε’ 43-44) αλλά και το μεγαλύτερο μέτρο όπως ο Θεός «ηγάπησεν ημάς» (Α’ Ιω. Δ’ 11).

Το αντίθετο της αγάπης είναι... η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ!

Αγάπη σημαίνει θυσία, σταυρός!! Η αγάπη ισούται με ένα επίπονο αγώνα και όχι με τηλεοράσεις, σύλλογο, ποδόσφαιρο, χαρτιά κοκ. Αγάπη επίσης δεν είναι ούτε θυσία για υπερωρίες και εξασφάλιση προς το ζην, αλλά θυσία στο ν' ακούσεις τη φωνη του/της συζύγου σου, του παιδιού σου! Να αφιερώσεις χρόνο, ν' αφουγκραστείς, ν' ακούσεις τον πόνο του, να συμμετέχεις στο παιχνίδι του, στη χαρά του. Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η αδιαφορία, η έλλειψη ενδιαφέροντος!

Αν σας ρωτούσα ποιος είναι ο σκοπός του γάμου, τι θα μου απαντούσατε; Πολλοί σίγουρα θα μου λέγανε η τεκνογονία, το «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε». ΔΕΝ είναι όμως έτσι τα πράγματα! 

Την απάντηση θα την δώσω δια στόματος του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου που λέει ότι «…ο 1^ος σκοπός του γάμου δεν είναι η τεκνογονία ή τεκνοποίηση, αλλά πως το ένα μέλος θα βοηθήσει το άλλο να φθάσει στην αγιότητα…».

Όπως ο σκοπός του μοναχισμού είναι ο «γάμος»[1] έτσι και ο σκοπός του γάμου είναι ο ίδιος, η αγιότητα. Η αγιότητα είναι εφικτή, κατορθωτή για όλους τους βαπτισμένους στην αγία κολυμβήθρα. Οι άγιοι δεν ήταν μόνο μοναχοί, επίσκοποι, ιερείς αλλά και έγγαμοι.

Ο γάμος λοιπόν, είναι έργο ζωής. Είναι εύκολος μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Η πιστότητα είναι βασική για την ευτυχία. Όταν ήμασταν παιδιά θυμάμαι που ο δάσκαλος στο σχολείο μας γαλουχούσε με το τρίπτυχο ΠΙΣΤΗ - ΠΑΤΡΙΔΑ - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, δείχνοντας μας την σημασία των αξιών αυτών, έχοντας την πίστη ως κορόνα στο κεφάλι μας. Γιατί μέσα από την πίστη πορευόμαστε και «…ταύτα πάντα προστεθήσεται…» (3^η Κυριακή του Ματθαίου (6, 22-23).

Το βασικό σφάλμα που κάνουν τα παντρεμένα ζευγάρια είναι ότι καθένας φροντίζει να δει τί θα πάρει παρά τί θα δώσει. Ο απ. Παύλος όμως στην Α’ Κορ. Επιστολή είπε «…η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής…» δηλ. η αγάπη δεν ζητάει το συμφέρον της. Δεν ζητάει τι θα πάρει και τι θα δώσει!! Η αγάπη δίνει τα πάντα και δεν περιμένει τίποτα. Αυτή είναι η αγάπη! Δεν είναι εμπόριο η αγάπη!!!

Ο καθένας σκέφτεται τι «θ’ αντλήσει» από τον μέλλοντα ή μέλλουσα σύζυγό του και πάνω σ’ αυτό έγκειται και το σαθρό θεμέλιο του εκάστοτε γάμου. Μπορεί λοιπόν κρατηθεί ένα οικοδόμημα πάνω σ’ αυτό το σαθρό θεμέλιο του εγωισμού; Σαφώς και όχι. Με το παραμικρό εμπόδιο ή πρόβλημα που θα παρουσιασθεί τα θεμέλια του γάμου θα αρχίσουν να κλυδωνίζονται και μια ξαφνική μέρα θα γίνουν στάχτη και συντρίμμια.

Το μυστικό επιτυχίας στον γάμο βρίσκεται στην προσφορά και όχι στην απόκτηση και τούτο πρέπει να μας γίνει βίωμα αν θέλετε να χαίρεστε και γενικά να χαρούμε σπίτια ευτυχισμένα. Χαρακτηριστικά είναι και τα λόγια του Κυρίου: «…Μακάριον ἐστιν μᾶλλόν διδόναι ἤ λαμβάνειν…». (Πράξεις 20, 28-36)

Μέσα σ’ ένα γάμο υπάρχουν δυστυχώς ή ευτυχώς πολλά προβλήματα, θλίψεις, στεναγμοί, ανησυχίες. Μέσα από αυτές τις δυσκολίες, ο άνθρωπος θα πρέπει να αντεπεξέλθει, να σηκώσει τον σταυρό του αγόγγυστα και χωρίς παράπονο (σε κανένα ο Θεός δεν δίνει δοκιμασίες πέρα των δυνατοτήτων του) ώστε μέσα από αυτές να βγούμε δυνατότεροι και πνευματικά λαμπρότεροι. Τα προβλήματα είναι χάδι Θεού. Το εύκολο πολλές φορές δεν είναι και το αρεστό.

Όσοι μεν από τους οικογενειάρχες είναι άνθρωποι με πίστη και ελπίδα στο Θεό, βρίσκουν τις καλύτερες λύσεις, εμπιστεύονται την πρόνοια του Θεού και ειρηνεύουν. Όσα συμβαίνουν εντός της οικογένειας αν δεν αντιμετωπιστούν με υπομονή, αγάπη και πίστη στο Θεό, τότε δημιουργείται μια κατάσταση ανυπόφορος η οποία μπορεί να έχει θλιβερές συνέπειες.

Σήκωσε τον σταυρό σου αδερφέ και ακολούθα τον Κύριο

Αν παρά ταύτα οι χριστιανοί ανακαλύψουν ότι δεν μπορούν να ζουν μαζί και συνεχίζουν να ζουν μαζί για τα παιδιά τους, για την Εκκλησία και για το Θεό, αυτό μπορεί να σημαίνει μεγάλο μαρτύριο αλλά αυτός ο έγγαμος βίος είναι ο δρόμος για τον ουρανό. Γιατί μόνο εκείνοι που μπορούν να σηκώσουν το σταυρό μπορούν να ακολουθήσουν τον Χριστό «…καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστιν μου ἄξιος...» (Α΄ Κυριακή του Ματθαίου 6:38).

Ας κάνουμε πράξη τα λόγια του αποστόλου Παύλου που έλεγε «…Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός…» (Γαλ. β’ 20).

Ο άνθρωπος θα δικαιωθεί με την πίστη στον Ιησού Χριστό. Όταν ό Απ. Παύλος έγραφε πώς έπαυσε πια να ζει ο ίδιος, και πώς μέσα του ζούσε ό ίδιος ό Χριστός, ήθελε να υπογράμμιση την απόλυτη ταύτιση του εαυτού του με το πνεύμα του Χριστού. Την υποχώρηση δηλ. κάθε προσωπικού βιώματος κάθε σαρκικού φρονήματος πού μπορούσε να έρχεται σε σύγκρουση με το θέλημα του Χριστού, και την ολοκληρωτική επικράτηση μέσα του εκείνου, πού ό Χριστός επέβαλλε.

+ Θα μου πείτε καλά πως θα κάνω πράξη τα λόγια του αποστόλου μέσα στον οίκο μου και πως θα πορευθώ έτσι ώστε να είμαι αρεστός/ή στο Θεό;

Δεν θα συνεχίσω να μιλώ ιδεατά, θα σας απαντήσω με επίγνωση! Είναι πολύ δύσκολο και θέλει θέληση και υπέρμετρη αγάπη για να επιτευχθεί αυτό που είπε ο Απόστολος Παύλος, αλλά δεν είναι αδύνατο! «…ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν…». (Λουκά 18:27). Τα πάντα είναι δυνατά με βοηθό και προστάτη το Θεό! «…ἔστρεψας τὸν κοπετόν μου εἰς χαρὰν ἐμοί… καὶ περιέζωσάς με εὐφροσύνην…» (Ψαλμός 29, 12). Αλλά όπως λέει και ο Ψαλμωδός, ο Θεός θα δει τον κοπετόν (θλίψη μου) η οποία εκπηγάζει από την ταπείνωσή μου και θα τη μεταβάλει σε χαρά, θα με ενδυναμώσει και θα με περιβάλλει με ευφροσύνη!

Τώρα πως θα το καταφέρουμε αυτό, θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Πείτε ότι είχατε μια φιλονικία με το/τη σύζυγο σας και υπάρχει γενικά ένα τεταμένο και αρνητικό κλίμα ή στάση του ενός έναντι του άλλου. Για να κάνεις τα λόγια του αποστόλου πράξη θα πρέπει να πατάξεις το θέλημά σου, το «εγώ»[2] που εκ πηγάζει από το πνεύμα περηφάνιας.

Αν πατάξουμε το «εγώ» μας, που οδηγεί στην αμετάκλητη στάση μας και μέσω της ταπείνωσης που σιγά σιγά θα ξεκινήσει να κτίζεται μέσα μας, να γίνουμε δεκτικοί και στο θέλημα του συντρόφου μας, όποιο και να είναι, όσο παράφορο και είναι, όσο άδικο και αν είναι, όσο καταπτωτικό και αν είναι, γιατί αυτή η δοκιμασία θα σε αναδείξει στα μάτια του Θεού, θα σε υψώσει.

Η πάταξη αυτή λοιπόν του «εγώ» γίνεται με το μεγαλύτερο όπλο του τωρινού αιώνα τη σιωπή. Η σιωπή είναι το μυστήριο του μέλλοντος αιώνος ενώ τα λόγια δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα όπλα αυτού του κόσμου (Φιλοκαλία Ε’ μοναχοί Κάλλιστος και Ιγνάτιος).

Το βροντερότερο κήρυγμα του Αγίου Όρους είναι η σιωπή, γι’ αυτό πολλές φορές θα ακούσετε να το λένε, το «Όρος της Σιωπής». Η γλυκιά μας Παναγιά μιλούσε με τη σιωπή της. Λίγα λόγια της Θεομήτωρ σώζονται.

Ας εφαρμόσουμε τα λόγια του ψαλμωδού (ψαλμός 76) που λέει «…εταράχθην και ούκ ελάλησα…» μπορεί να αναστατώθηκε η καρδία μας, μπορεί να την κατέλαβε η θλίψη και ο πόνος, μπορεί να μαστιγώνετε από την αδικία αλλά αγαπητέ μου φίλε κράτα σιωπή, κράτα σιωπή γιατί μετά, αυτή η σιωπή, θα σου σώσει τον γάμο σου.

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει «…Η οικογένεια είναι στίβος…». Πολλές φορές πρέπει να σιωπούμε, να κάνουμε το χαζό, όχι γιατί δεν μπορούμε να αντιμιλήσουμε, να εκφραστούμε, αλλά χάρη της ενότητας, χάρη της ειρήνης και ο Θεός θα μας αμείψει για την υπομονή, την εγκράτεια, την ταπείνωσή μας!!!

Απαξίωσε τη φωνή του πονηρού που σου φωνάζει μέσα σου, «ΜΗΝ ΤΑ ΔΕΧΘΕΙΣ, ΣΕ ΔΙΑΒΑΛΛΟΥΝ, ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΙΑ, ΠΩΣ ΤΑ ΑΝΕΧΕΣΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ» αγνόησε τη φωνή αυτή αδελφέ μου, δεν είσαι εσύ αυτός. Η ψυχή του κάθε ανθρώπου από το Θεό δοθείσα δεν ξέρει να ποιεί το κακό, να επιβάλλεται. Είναι αγνή, αθώα και έτσι πρέπει να την παραδώσουμε την μέρα της Κρίσεως και όχι γεμάτη από τις κηλίδες των αμαρτιών μας.

Αφού ξεπεράσεις με υπομονή και καρτερία αυτό το στάδιο θα οδηγηθείς σ’ ένα πιο δύσκολο στάδιο, «…μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία…» (Ιωα. 14:1), όπως μας λέει και ο Άγιος Ιωάννης στο Ευαγγέλιο. Αν καταφέρουμε να κάνουμε πράξη αυτό που λέει ο Άγιος Ιωάννης θα έχουμε φτάσει πολύ ψηλά. Θα αποξενωθούμε από αυτά που μας τρέπουν στην αμαρτία, τον θυμό, την περηφάνια, την καταισχύνη, την αδικία θα είναι σαν να ζούμε σε ένα κόσμο αλλιώτικο που δεν έχει καμία σχέση με τον υπαρκτό. Είναι σαν να ζούμε και να μην ζούμε, γιατί τότε για να μην ταράσσεται ούτε η καρδία σημαίνει ότι όλο μας το «είναι» θα ποιεί το θέλημα του Θεού, η καρδία μας θα κτυπά στους κτύπους του θείου έρωτα και δεν θα μας ακουμπάει τίποτα από τη ματαιότητα του κόσμου τούτου.

Το μόνο να ΜΗΝ απελπίζεσαι! Αυτός είναι ο πρωταρχικός στόχος του διαβόλου να σε ρίξει σε απόγνωση, σε απελπισία, να σου πει ότι όλα αυτά που περνάς δεν τα αξίζεις, αξίζεις κάτι καλύτερο, ή ακόμα αυτός/ή που σου έλαχε δεν είναι για σένα, απαλλάξου από δαύτον/η για να ηρεμήσεις και ξαναπαντρέψου! Μην ακούτε αυτή την φωνή που εκπορεύεται από μέσα σας! Ο διάβολος τότε βάλλει κατά του «κάστρου της οικογένειας» που είναι ένα από τα πιο σημαντικά θεμέλια της πνευματικής σου πορείας.

Η οικογένεια είναι το "προπύργιο" του ορθόδοξου αγώνα

Μέσα από τις δοκιμασίες του γάμου, τα προβλήματα που εκπορεύονται απ’ αυτό, καθώς επίσης και της ανιδιοτελούς προσφοράς στην κοινωνία και τι έργο θα ποιήσει ο «εν κόσμω» άνθρωπος, θα αξιολογηθεί και θα κριθεί. Ο πονηρός όταν κλυδωνίζει τις σχέσεις του ζευγαριού, βάλλει κατά του τοίχους εκείνου του κάστρου, που μέσα ανδρώνεται το ορθόδοξο χριστιανικό πνεύμα. Εκεί που ανασυγκροτείται ο ζήλος και η θέληση για ζωή προς Κυρίου δόξα! Εκεί που έχεις βάλει τα θεμέλια της κλίσης σου, για το πώς θα πορευθείς, υμνώντας και δοξάζοντας το Θεό.

Ο «δόλιος» πονηρός και μισάνθρωπος, προσπαθεί λοιπόν, να ρίξει, να λεηλατήσει, να κάνει συντρίμμια το κάστρο εκείνο που κτίζουμε τις κατά Θεό αρετές μας. Στο κάστρο εκείνο που ευδοκιμεί η χριστιανική χαρά και η ευτυχία και δίνει ασφάλεια στο διάβα της πορείας του ανθρώπου.

Ύψωσε τη σημαία της πίστεως
όσο πιο ψηλά μπορείς

ΜΗΝ ΤΟΝ ΑΦΗΣΕΤΕ!!! Υψώστε την σημαία της πίστεως όσο πιο ψηλά γίνεται. Δείξετε στον εχθρό ότι μέσα σ’ αυτόν το κάστρο, δεσπόζει η βασιλεία των ουρανών και κανένας δεν πρόκειται να το καταλάβει!

Αποστραφείτε τα λόγια του εχθρού που παραπέμπουν στο να χάσουμε το θησαυρό που ετοίμασε ο Θεός γι’ αυτούς που τον αγαπούν, γι’ αυτούς που ποιούν το θέλημα του. «…ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται…» (Λουκ. ιη’ 10-14)

Πολλοί τώρα θα μου πουν καλά όλα αυτά, αλλά πες ότι υποχωρώ 1 φορά, 2 φορές ακόμα και 3 φορές και βλέπω ότι η στάση του/της είναι αμετάκλητη. Η στάση του/της και η συμπεριφορά του/της συνεχίζουν να είναι άδικες προς εμέ, τότε τι πρέπει να κάνω; Θα πρέπει να τα ανεχτώ όλα αυτά;

Εδώ λοιπόν έρχεται το δεύτερο στάδιο που πρέπει να προσέξουμε, τη στάση που μετέπειτα πρέπει να τηρήσουμε μετά την πάταξη του ιδίου μας θελήματος. Εδώ είναι ακόμα που τα πράγματα δυσκολεύουν, αλλά ο καλός Θεός δεν θα αφήσει τους δίκαιους απροστάτευτους και επεξηγώ.

"...εκ δυνάμεως εις δύναμιν..." ψαλμός 83

Μέσα από αυτό τον ονειδισμό, θα πρέπει να βρεις τα αποθέματα εκείνα να συνεχίσεις να αγαπάς όπως αρχικά αγαπούσες τον άντρα/γυναίκα σου όσο και αν έσφαλλε, όσο λάθος και να είχε! Και όταν πάλι το ξανακάνει, πάλι θα πρέπει να ξαναβρείς αγάπη να δώσεις, αλλά εδώ είναι, που ο καλός Θεός βλέποντας την προσπάθεια μας, μας τειχίζει με τη δύναμη του έτσι ώστε να πορευθούμε «…εκ δυνάμεως εις δύναμιν…».

Είναι ακατόρθωτο να φθάσουμε σε σημεία τελειότητας χωρίς τη βοήθεια του Θεού, «…Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει. Εις τόπον χλόης, εκεί με κατεσκήνωσεν, επί ύδατος αναπαύσεως εξέθρεψε με. Την ψυχήν μου  επέστρεψεν, οδήγησε με επί τρίβους δικαιοσύνης, ένεκεν του ονόματος αυτού. Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ μετ΄ εμού ει…» (Ψαλμός 22). Ο Κύριος λοιπόν ως στοργικός ποιμήν μας περιφρουρεί, μας συντηρεί, μας τρέφει… Και έτσι εις την λιποψυχήσαν ψυχή μας, επανέδωσε σφρίγος και ζωτικότητα. Θα μας οδηγήσει στοργικώς στους ευθείς και χαρούμενους δρόμους της δικαιοσύνης, όχι δια την αξία μας αλλά δια το Πανάγαθο Όνομά του.

Μην ολιγοψυχείτε! Θαρρέυετε γιατί
ο Κύριος είναι μαζί μας!

Εσύ φίλε μου καλέ γιατί ολιγοψυχείς!!! Στο διαμηνύει ο ίδιος ο Θεός με τα λόγια του προφήτη Δαβίδ! Μας το επιβεβαιώνει με τα λόγια Του: «…Ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον…» (Ιωα. 16:33) Μετάφραση: Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη, αλλά θαρρεύετε, εγώ έχω νικήσει τον κόσμο. Μην απογοητεύεσαι αδελφέ γιατί «…ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς…».

Πρέπει και να «…είπερ συμπάσχομεν ίνα και συνδοξασθώμεν…» (Ρωμ. 8:17)

Αν κατορθώσουμε να υπερβαίνουμε τα εμπόδια με υπομονή και ταπείνωση θα φθάσουμε πλέον σε σημείο να έχουμε τέτοια ειρήνη μέσα μας, που οτιδήποτε και να μας κάνουν, οτιδήποτε και να μας πουν, θα μένουμε απαθής, αμέτοχοι.

Μάθε να αγαπάς!!!

Με αυτή την προσπάθεια θα μάθεις άνθρωπέ μου, να αγαπάς μέσα από την αδικία.  Να μάθεις να αγαπάς όπως ο Κύριος αγάπησε, μέσα από ύβρεις, μαστιγώματα, χλευασμό, σταυρώθηκε για να σωθείς εσύ άνθρωπέ μου! Ναι για σένα, για μένα, για τον καθένα, που με το παραμικρό οδηγούμαστε σε διαζύγια και αντιπαλότητες. Για σένα άνθρωπε που ούτε προσπάθεια δεν είσαι σε θέση να κάνεις, επειδή τα βλέπεις μπροστά σου όλα βουνό! Αν είχες πίστη όπως λέει ο Κύριος «κόκκο σινάπεως» θα μετακινούσες βουνά όχι βουνό! Στο χέρι σου είναι!

Επίσης εδώ θα ήθελα να επισημάνω το εξής. Αν βλέπετε ότι είσαστε πιο δυνατός, με περισσότερη υπομονή και πίστη, μην αφήνετε το/τη σύντροφο/η να πέφτει σε απελπισία και απόγνωση. Γίνετε στοργικοί, δώστε περισσότερη αγάπη, εγκαρδιότητα ώστε να φύγει η αγριότητα, ταπεινωθείτε ακόμα περισσότερο για να προβάλλει άπλετη η φιλανθρωπία του Θεού.

"...Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε..."

«…Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού…» (Γαλ. 6:2)

Ο Κύριος μας δίνει την εντολή να αγαπάμε ο ένας τον άλλο, έτσι ώστε παρηγορώντας ο ένας τον άλλο με την αμοιβαία αγάπη να ελαφρύνουμε την θλιμμένη και στενή οδό του ταξιδιού προς την ουράνια χώρα.

Ο αββάς Άμμωνας βλέποντας ένα μοναχό κατά την διάρκεια αγρυπνίας να αποκοιμάται δεν πήγε να τον επιπλήξει και να τον ξυπνήσει αλλά πήγε εκεί που καθόταν ο μοναχός πήρε το κεφάλι του και το στήριξε στον ώμο του κάνοντας διπλή προσευχή και για τον αδύνατο αδελφό του. Αυτό να κάνεις και εσύ αγαπητέ φίλε μου. Να καταβάλεις διπλή προσπάθεια και να ανασηκώσεις στις πλάτες σου και το αδύναμο μέλος της οικογένειάς σου και ο μισθός σου από το Θεό θα είναι πλούσιος.

ΜΗΝ αφήνεις τα προβλήματα να μαζεύονται! Αυτό είναι ΜΕΓΑ λάθος και μπορεί να αποβεί μοιραίο! Προσπάθησε να τα επιλύεις όταν παρουσιάζονται. Μην τα αφήσεις να μαζεύονται και στο τέλος να μην ελέγχονται και απελπιστείς. Δια της υπομονής θα βαδίζεις και θα ποιείς αναλόγως του εκάστοτε προβλήματος.

«…Υπομονής έχετε χρείαν, ίνα τό θέλημα τού Θεού ποιήσαντες κομίσησθε τήν επαγγελίαν…» (Εβρ. 10,36).

Αυτοί που υπομένουν αγόγγυστα και με καρτερία τα πάντα, μένουν πιστοί στο θέλημα τού Θεού. Κι αυτοί που μένουν πιστοί στο θέλημα τού Θεού, θα πάρουν την αμοιβή πού υποσχέθηκε o Χριστός, τη βασιλεία των ουρανών. Η υπομονή στις δοκιμασίες είναι ασφαλές μέσο για να ενωθούμε με τον Θεό. Όσο o γογγυσμός χωρίζει από τον Θεό τόσο η υπομονή σφυρηλατεί την ενότητα μαζί Του. Αν λοιπόν υπομένουμε με ευγνωμοσύνη όλες τις δοκιμασίες για χάρη Του, θα μας ανταποδώσει την αιώνια μακαριότητα.

Τελευταίο και δυνατότερο όπλο ας είναι η προσευχή! Με την προσευχή να σκεπάσουμε την οικογένειά μας. Το άγχος των προβλημάτων, είναι αντιχριστιανικό, εγωιστικό, είναι έργο του διαβόλου. Μέσα από το πλήθος των προβλημάτων ο εγκόσμιος ο άνθρωπος, αντί να προσευχηθεί, κλείνεται στον εαυτό του, πλήττεται από μοναξιά, ενώ ο μοναχός που κατ’ εξοχήν είναι μόνος, δεν πλήττει, γιατί έχει το Θεό παραστάτη.

Ας γίνουμε άνθρωποι της δοξολογίας. Ένα «Κύριε ελέησον» όπως λένε και οι πατέρες 100δρχ ένα «δόξα σοι» 1000δρχ.

Πριν κλείσουμε την θεματική μας ενότητα θα ήθελα να πω κάτι τελευταίο όσο αφορά για την κατήχηση των παιδιών, των νέων αυτών ανθρώπων που βγαίνοντας από την σκέπη της οικογένειας θα ριχτούν μετέπειτα στην κοινωνία. Να σας τροφοδοτήσω με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην επιστολή του προς Εφεσίους επιστολή (6:4) «…οι γονείς εκτρέφετε τα τέκνα υμών εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου…». Πάντα να νουθετάτε τα παιδιά σας στο δρόμο του Θεού και «…καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν…» (Ματθ. 6:33). Αυτό να είναι πάντα το αρχικό θεμέλιο, η αγάπη του Θεού, και μετά όλα τα άλλα θα’ ρθουν. Γιατί κάποιος που λαλεί όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχει αγάπη (δηλ. δεν έχει Θεό)… τότε δεν είναι τίποτε απολύτως. (Απόστολος Παύλος, Ύμνος της αγάπης).

Πρέπει λοιπόν, να εκτρέφουμε τα παιδιά κατά παιδεία και νουθεσία Κυρίου και όχι κατά παιδεία και νουθεσία δική μας. Να είμαστε παράδειγμα στα παιδιά μας. Οι νουθεσίες μας να συνάδουν με τις πράξεις μας!

Μέγας Αντώνιος

Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα του Αγίου Αντωνίου με τους 3 προσκυνητές που πήγαιναν στον Άγιο να τον δουν να συνομιλήσουν, και να τους πει κανένα σωτήριο λόγο για τη σωτηρία της ψυχής τους! Οι δύο πρώτοι κάθε φορά που πήγαιναν τον ρωτούσαν διάφορα ψυχοφέλημα ερωτήματα και έφευγαν αναπαυμένοι, ω δε 3^ος όμως δεν ρωτούσε τίποτα. Όπως πήγαινε έφευγε! Το παρατήρησε αυτό ο Άγιος Αντώνιος και μια μέρα τον ρώτησε: «…Εσύ παιδί μου δεν έχεις να με ρωτήσεις κάτι;…» και να του δίδει αυτή την πολύ όμορφη απάντηση «…Αρκεί του βλέπει σε πάτερ…».

Να θυμάστε όμως, ότι, ΟΥΤΕ οι γονείς θα σώσουν τα παιδιά τους, ΟΥΤΕ οι πνευματικοί τα δικά τους πνευματικά παιδιά, ΟΥΤΕ οι δάσκαλοι τους μαθητές τους, ΟΥΤΕ οι αξιωματικοί τους στρατιώτες τους. Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΩΣΕΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ.

Προσευχή λοιπόν και πάλι προσευχή, γιατί ο Κύριος μας θέλει όλους κοντά Του, ένας Θεός που έγινε υπηρέτης, ένας Θεός που δεν θέλει δούλους αλλά φίλους, ένας Θεός που λέει «…ζητείται και θα λάβετε…», ένας Θεός που ήρθε να «διακονήσει» και όχι «…διακονηθήναι…», ένας Θεός που θέλει «…ὃς πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν…» Α’ Τιμ. (2,4).

Γι’ αυτό αν δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας, ας τα εμπιστευτούμε στο Θεό. Αν δεν μπορούμε να μιλήσουμε για το Θεό στα παιδιά μας, ας παρακαλέσουμε το Θεό να μιλήσει Αυτός για μας.^[3] Το έλεος του Θεού θα εκμεταλλευτεί τα λάθη μας και θα βγάλει κάτι καλό.

«…καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω…»

Στην αρχή της θείας λειτουργίας ο διάκος λέει στον ιερέα μυστικώς στο ιερό «…καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω…» δηλ. είναι καιρός να δράσει ο Κύριος.

Αυτή είναι η στάση του Χριστού, ΟΧΙ μόνο στη θεία λειτουργία, αλλά κάθε στιγμή. Αυτή πρέπει να’ ναι η σχέση πατέρα και μητέρας. Καιρός του «…ποιήσαι τω Κυρίω…» και ας αφήσουμε περιθώριο να κάνει κάτι ο Θεός στα παιδιά.

Έτσι τα παιδιά θα ριχτούν στην κοινωνία και θα λάμπουν σαν φώτα σωτηρίας, ως φωτεινοί λύχνοι, θα ξεχωρίζουν σαν την καλαμιά στον κάμπο, θα είναι στήριγμα πολλών ανθρώπων, θα αποτελούν φάρο και παράδειγμα προς κάθε άνθρωπο. Γιατί; Γιατί θα έχουν τον Λόγο του Θεού μέσα στις καρδιές τους και αυτόν κανένας άνθρωπος δεν πρόκειται να τους τον κλέψει, ούτε η αλλοπρόσαλλη κοινωνία μπορεί να τους τον πάρει!

++++=====++++=====++++

---

[1] Ο γάμος εδώ σημαίνει αρραβώνας με το Νυμφίο, ένωση με το Θεό.

[2] Το δικό μας θέλημα (ανθρώπινο), που είναι και το δεύτερο από τα τρία θελήματα που υπάρχουν όπως διδάσκει και περιγράφει ο Άγιος Αντώνιος, δεν είναι καταστροφικό αλλά ούτε και σωτήριο. Μας προτρέπει να κάνουμε τα πάντα για να κολακεύουμε τα πάθη μας, ή αλλιώς ότι μας παραπέμπει ο εχθρός μας ο διάβολος να κάνουμε, που μπορεί να είναι και καλή πράξη, αλλά αυτή να γίνεται εν ονόματι του καλού, και όχι για χάρη και προς δόξα Θεού, και αυτό συντελεί στο να μην παίρνουμε το μισθό της καλής μας πράξης. 

[3] Άγιος Πορφύριος