6. ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ - ΜΕΡΟΣ Γ'

ð  ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΘΕΜ. ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ - ΜΕΡΟΣ Β’ è

πατήστε ένα εκ των "link" για να μεταβείτε είτε στο Μέρος Α' ή Μέρος Β' της ενότητας

6. ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΕΡΟΣ Α' ΄///+++/// 6. ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΕΡΟΣ Β'

Τώρα ήρθε η σειρά των ευλαβών μοναχών. Από την οσιακή θωριά  τους ξεχύνονταν μια ευωδία πνευματική. Τα δοξασμένα πρόσωπά τους άστραφταν σαν ήλιος σκορπίζοντας θεόφωτες μαρμαριές. Δόθηκαν στον καθένα από έξι φτερά και έτσι με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος έγιναν όλοι σαν τα φρικτά Χερουβείμ και Σεραφείμ. Άρχισαν τότε να ψάλλουν δυνατά:

-          Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξῃς αὐτοῦ.

Η δόξα τους ήταν τρισμέγιστη και τα καταστόλιστα στεφάνια τους ανάλογα με τους αγώνες και τους ιδρώτες του καθενός.

Πίσω από τους αγίους μοναχούς μπήκε ο χορός των αγίων προφητών. Σ’ αυτούς δόθηκε το άσμα των ασμάτων, το ψαλτήρι του Δαβίδ, με τύμπανα και με χορούς, φως αστραπόβουλο, κάλος ουράνιο, αγαλλίαση απέραντη και η δοξολογία του Αγίου Πνεύματος. Τα δικά τους στεφάνια ήταν ολόχρυσα και αστραφτερά. Ο Δεσπότης του Θείου νυμφώνα τους ζήτησε να ψάλλουν κάτι και εκείνοι τον ύμνησαν με ένα άσμα, τόσο τερπνό που σκίρτησαν από ευφροσύνη όλοι οι συναγμένοι άγιοι.

Αφού όλοι πια είχαν πάρει τα δώρα τους, από το άχραντο χέρι του Σωτήρα, περίμεναν ακόμα τα αγαθά εκείνα «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβῃ».

Τότε μπήκε όλος ο χορός των ανθρώπων, που σώθηκαν μέσα στον κόσμο: Φτωχοί και πλούσιοι, κυβερνήτες και υπήκοοι, δούλοι και ελεύθεροι. Στάθηκαν όλοι μπροστά στο Θείο Νυμφίο, τον Κύριο.

Πρώτα, πρώτα ξεχώρισε αυτούς που ήταν ελεήμονες και τους χάρισε την τρυφή του παραδείσου της Εδέμ. Παλάτια ουράνια και ολόφωτα. Στεφάνια πολύτιμα, αγιασμό ευφρόσυνο, θρόνους και σκήπτρα και αγγέλους φωτεινούς για να τους υπηρετούν.

Ακολούθησαν όσοι έγιναν για το Χριστό, «πτωχοὶ τῷ πνεύματι». Αυτοί υψώθηκαν τώρα υπερβολικά. Πήραν από το χέρι του Κυρίου στεφάνια πανέμορφα και κληρονόμησαν τη βασιλεία των ουρανών.

Ήρθαν έπειτα οι πενθούντες, αυτοί που έκλαψαν για τις αμαρτίες τους, με μετάνοια θερμή και τους δόθηκε μεγάλη παρηγοριά της Αγίας Τριάδος και χαρά του παραδείσου.

Να τώρα και «οἱ πραεῖς» και άκακοι που κληρονόμησαν τη γη της επαγγελίας όπου το πνεύμα του Θεού αποστάζει, το γλυκασμό και την ευωδία του. Πόση τέρψη και αγαλλίαση βλέποντας πως κέρδισαν την μακαριότητα και πως σκίρτησε από ηδονή η ψυχή τους όταν ο Κύριος τους στόλισε με στεφάνια ροδόχρωμα, περίτεχνα αστραφτερά.

Μετά από αυτούς ήρθαν οι «πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην». Τους δόθηκε ο μισθός της δικαιοσύνης, πλούσιος για να χορτάσουν και με την αγαθή τους προαίρεση ευφράνθηκαν βλέποντας τον βασιλιά Χριστό να υμνείται και να τιμάται και να δοξάζεται από τους αγίους αγγέλους. Τα δικά τους στεφάνια ήταν περίλαμπα και καλαίσθητα καμωμένα με πολύ τέχνη.

 Ύστερα ξεχωρίστηκαν από τον Κύριο οι «καθαροί την καρδίαν». Σ’ αυτούς έδωσε πανίσχυρα μυστικά, μάτια και όραση πνευματική, πιο δυνατή και από το φως για να βλέπουν καθαρά το πρόσωπο του Θεού εις τους αιώνας των αιώνων. Τους έδωσε και στεφάνια ιδιόμορφα που πίσω και μπροστά είχαν κρυστάλλινους σταυρούς, ενώ δεξιά και αριστερά ζωγραφισμένους Χερουβικούς οφθαλμούς.

Έπειτα μαζεύτηκαν σε μία ομάδα οι ειρηνοποιοί. Τους δόθηκαν ειρήνη και η σοφία του Πνεύματος, του Θεού, και ευδοκία και έλεος και φωτισμός από το φως του Χριστού.

Ένα αόρατο χέρι που κρατούσε μια ουράνια γραφίδα τους πλησίασε και έγραψε στα μέτωπά τους, «Ιησούς Χριστός, Υιός του Θεού του Ζώντος». Τέλος τους δόθηκαν και στεφάνια αστραφτερά που είχαν πάνω τους γραμμένα τα ονόματα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Μετά ήρθαν οι «δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης». Τους δόθηκαν Θείος αίνος και πολυθαύμαστη ζωή και θρόνοι άθραυστοι της Βασιλείας των ουρανών. Τα στεφάνια τους ήταν από Θεϊκό άυλο χρυσάφι που η λάμψη τους έκανε τους χορούς των αγγέλων να ευφραίνονται.

Ακολούθησαν εκείνοι που υπέμειναν ονειδισμούς, και διωγμούς και κακολογίες για χάρη του Χριστού. Αυτοί πήραν τον άγιο μακαρισμό του Θεού και τον έπαινο των αγγέλων Tου και περισσότερη τιμή και δόξα, τους χαρίστηκαν και θρόνοι ποικίλο-στολιστεί και σκήπτρα βασιλικά και πανέμορφα.

Ύστερα απ’ όλους αυτούς οδηγήθηκαν μπροστά στον Κύριον εκείνοι που από τη μια μετανόησαν για τις αμαρτίες αλλά από την άλλη όμως δεν έκαναν συνεπή πνευματική ζωή με προσευχές και με νηστείες και με ότι άλλο ορίζει η εκκλησία μας. Ξεμάκρυναν όμως από τα πονηρά τους έργα, δεν εργάσθηκαν όμως με ζήλο και ακρίβεια τα αγαθά.

-          Και που γλιτώσατε την κόλαση πολύ σας είναι!, τους είπε ο Νυμφίος και τους έδωσε μονάχα από μία βέργα, σημάδι ότι δεν θα κολάζονταν, για να μη ριχτούν στο πυρ, αλλά να ενταχθούν σε τόπο άφεγγο, ούτε φωτεινό, ούτε ζοφερό.

Πίσω τους ήρθαν άλλοι που είχαν κάνει πολλές αγαθοεργίες και αμέτρητες ελεημοσύνες. Επειδή όμως έπεφταν είτε σε κατάκριση, είτε σε καταλαλιά των συνανθρώπων τους, είτε σε σαρκικά αμαρτήματα, τάχθηκαν και αυτοί στο κατώτερο σκότος με την ομίχλη και την υγρασία όπου μόλις φτάνουν κάποιες αμυδρές ανταύγειες φωτός.

Μετά από αυτού μπήκαν οι ειδωλολάτρες, πλήθος πολύ, που δεν γνώρισαν το νόμο του Χριστού αλλά οδηγήθηκαν από τη συνείδησή τους και τον τήρησαν ανεπίγνωστα. Ήταν εκείνοι που είχαν να δείξουν το έργο του νόμου γραπτών εν τις καρδίες αυτών, συμμαρτυρούσης αυτόν της συνειδήσεως. Πολλοί από αυτούς έλαμπαν σαν τον ήλιο από την αγνότητα και την καθαρότητά τους. Αυτοί αξιώθηκαν να κληρονομήσουν την ουράνια βασιλεία και την απόλαυση του Θεού. Στεφανώθηκαν και με στεφάνια υπέροχα, πλεγμένα με ρόδα και κρίνα. Ένα μονάχα έφερναν βαριά ότι ήταν αβάπτιστοι και σαν αβάπτιστοι ήσαν τυφλοί και σαν τυφλοί δεν μπορούσαν να δουν τη δόξα και το φως του Θεού, γιατί είναι φως και μάτι της ψυχής το Άγιο Βάπτισμα και όποιος το στερηθεί όσα καλά και να κάνει κληρονομεί βέβαια τον παράδεισο και κάτι δοκιμάζει από την ευωδία και τη γλυκύτητα του αλλά δεν βλέπει τίποτα.

Τους ειδωλολάτρες ακολούθησε ένα άλλο τάγμα αγίων. Ήταν παιδιά χριστιανών που έφυγαν από τη ζωή πρόωρα. Όλοι φαίνονταν τριάντα (30) χρονών πάνω κάτω. 

Ο Νυμφίος τους έριξε βλέμμα συμπαθητικό και είπε:

-          Ο χιτώνας τους βαπτίσματός σας είναι άσπιλος, έργα όμως πουθενά. Τί να κάνω λοιπόν με σας;

Τότε του λένε και αυτοί θαρρετά:

-          Κύριε μας, μας στέρησες τα ουράνια αγαθά σου. Μην μας στερήσεις τουλάχιστον και τα επουράνια.

Χαμογέλασε ο Νυμφίος και τους χάρισε τα αιώνια αγαθά. Τους έδωσε στεφάνια πίστεως και αγνοίας, ακακίας και μακαριότητας. Με πολύ θαυμασμό τους κοίταζαν οι ουράνιες στρατιές. Μα και οι ίδιοι με χαρά φορούσαν τα άφθαρτα στεφάνια τους. Ήταν θαύμα να ακούει κανείς τους αγγέλους που βλέποντας συγκεντρωμένα τα τάγματα όλων των αγίων έψαλλαν άσματα πανευφρόσυνα, γεμάτη αγαλλίαση και θάμπος, και θεία ηδονή.

Όταν λοιπόν όλοι αυτοί είχαν μπει στο νυμφώνα και είχαν στεφανωθεί είδε ο δίκαιος Νήφων να παρουσιάζει το Νυμφίο μια θεόφωτη νύμφη. Είχε όψη αστραφτερή φοβερή και σεβάσμια μαζί. Μόλις την είδα οι Άγιοι άγγελοι σκίρτησαν από χαρά και ευδαιμονία. Από τα πόδια της καθώς βάδιζε ξεχύνονταν αστραποβολιές. Τα μάτια της φεγγοβολούσαν. Στο πέρασμα της σκόρπιζε ουράνια ευωδία σαν από Θεϊκά αρώματα. Ήταν ντυμένη με φορέματα βασιλικά απ’ έξω κατακόκκινη πορφύρα και από μέσα λευκό λινό χιτώνων. Στην πανώρια κεφαλή της φορούσε στέμμα Θεϊκό και όμοιό του δεν είχε σε λαμπρότητα και ομορφιά. Κατάπληκτοι οι άγγελοι και θαμπωμένοι οι άγιοι παρατηρούσαν τις θείες ακτίνες που σκορπίζονταν ολόγυρα από τον ουράνιο εκείνο διάδημα. Καθώς η νύμφη μπήκε στον νυμφώνα, φάνηκε πίσω στο πλήθος ένα αναρίθμητο πλήθος παρθένων που την ακολούθησαν ψάλλοντας και δοξολογώντας τα μεγαλεία του Θεού. Όταν πια ήρθε κοντά στο Νυμφίο τον προσκύνησε τρείς (3) φορές μαζί με όλες τις αγίες εκείνες παρθένες κι’ Αυτός χαμογελώντας ευφρόσυνα έσκυψε το κεφάλι Του και την τίμησε σαν άσπιλη Μητέρα Του. Τότε εκείνη, σταυρώνοντας τα χέρια της με συστολή, Τον πλησίασε με πολύ ευλάβεια και χάρη και φίλησε τα αθάνατα και ακοίμητα μάτια Του, καθώς και τα σπλαχνικά Του χέρια.

Μετά τον Θείο εκείνο ασπασμό ο Κύριος χάρισε στις παρθένες αστραφτερά φορέματα και άχραντα στεφάνια.

Έπειτα ήρθαν οι νοερές Δυνάμεις και οι χοροί των Αγίων, μακαρίζοντάς την και δοξάζοντάς την και τις έψαλλαν ύμνους και μακαρισμούς και μεγαλυνάρια με τα χέρια υψωμένα από ιερό ενθουσιασμό.

Ύστερα σηκώθηκε ο Νυμφίος από το Θρόνο Του, και έχοντας στα δεξιά Του την πανάχραντη Μητέρα Του, και στ’ αριστερά το μεγάλο και θαυμαστό προφήτη και Πρόδρομο, πέρασε από τον νυμφώνα στο θεϊκό θάλαμο, εκεί όπου βρίσκονταν τα άγνωστα και ανήκουστα και άφραστα αγαθά, τα ετοιμασμένα για όσους αγάπησαν το Θεό.

Μαζί Του μπήκαν στο θαυμαστό και ολοφώτεινο εκείνο θάλαμο, όλοι οι Άγιοι που μόλις είδαν τα αγαθά εκείνα κυριεύθηκαν από ανείπωτη αγαλλίαση και ευθυμία. Άρχισαν τότε μέσα σ’ ένα παραλήρημα ουράνιας χαράς να χορεύουν και να τραγουδούν και να πανηγυρίζουν.

Αυτά όμως δεν μπόρεσε ο φιλόθεος Νήφων να μου τα περιγράψει, μολονότι τον πίεσα πολύ δεν μου είπε το παραμικρό.

-          Δεν μπορώ, μου έλεγε στενάζοντας, να παραστήσω με την γλώσσα μου ή να παρομοιάσω με κάποια επίγεια πράγματα, τα ουράνια. Ήταν πέρα από κάθε φαντασία και σύγκριση, πέρα από κάθε σκέψη και όραση, πέρα από όλα τα ορατά και αόρατα.

 Όταν ο Κύριος μοίρασε στους Αγίους τα αγαθά που ήταν εκεί, πρόσταξε τα Χερουβείμ να κυκλώσουν τον ουράνιο θάλαμο, όπως κυκλώνει το τοίχος μια πόλη. Έδωσε έπειτα διαταγή τα Σεραφείμ να κυκλώσουν τα Χερουβείμ, οι Θρόνοι τα Σεραφείμ, οι Κυριότητες τους Θρόνους, οι Αρχές τις Κυριότητες, οι Εξουσίες τις Αρχές και τέλος οι Δυνάμεις των ουρανών τις Εξουσίες. Έτσι όπως το τοίχος κυκλώνει μια πόλη, το ένα τάγμα κύκλωσε το άλλο, σχηματίζοντας επτά (7) αλλεπάλληλα διαζώματα.

Στα δεξιά του αιώνιου θαλάμου, στάθηκαν σε τέλεια παράταξη ο Μιχαήλ και το τάγμα του.

Στα αριστερά, παρατάχθηκαν με πολύ ευλάβεια ο Γαβριήλ και το δικό του τάγμα.

Ο Ραφαήλ στα ανατολικά και ο Ουριήλ στα δυτικά με τα δικά τους. Τις θέσεις αυτές πήραν με προσταγή του Κυρίου. Οι παρατάξεις τους ήταν τεράστιες και μαζί με τα τάγματα των αχράντων δυνάμεων, κύκλωναν το θάλαμο του Θεού με πολύ λαμπρότητα.

Μετά από όλα αυτά και ο Κύριος ο Υιός του Θεού υποτάχθηκε στον Πατέρα Του, που είχε υποτάξει σ’ Αυτόν τα πάντα και Του παρέδωσε όλη τη βασιλεία και την κυριαρχία και την εξουσία που Εκείνος Του είχε δώσει. Ο ίδιος πάλι μπήκε στο θείο και απρόσιτο θάλαμο, κληρονόμος του Πατέρα Του και βασιλιάς και αρχιερέας αιώνιος μαζί με όλους τους συγκληρονόμους Του αγίους.

Στο τέλος των μυστηρίων που αξιώθηκε να αντικρίσει ο δίκαιος Νήφων, είδε και τούτη τη φοβερή αποκάλυψη. Ο ίδιος ο Πατέρας και Γενετής του Μονογενούς Υιού το Φως το απρόσιτο και ακατάληπτο ανέτειλε ξαφνικά λάμποντας πάνω από τον απέραντο εκείνο θάλαμο της θείας ευπρέπειας και πάνω από τις κυκλικές παρατάξεις των αγγελικών ταγμάτων. Φώτιζε τον θάλαμο, όπως ο ήλιος φωτίζει τον κόσμο, ευφραίνοντας με την Θεότητά Του και την θεία θερμότητα του φωτός Του, όλους τους αγίους. Και όπως το σφουγγάρι ρουφάει και συγκρατεί το νερό έτσι και οι άγιοι απορροφούσαν την Πατρική θεότητα και ενώνονταν μαζί της. Για να ζήσουν αιώνια με το Θεό στη βασιλεία Του από τότε πια δεν υπήρχε γι’ αυτούς ούτε μέρα, ούτε νύχτα. Υπήρχε μόνο ο Θεός και Πατέρας, Υιός και Πνεύμα, φώς και τρυφή, ζωή και αίγλη, ηδονή και τέρψη. Τώρα απλώθηκε απόλυτη σιγή.

Στα μάτια του μακάριου Νήφωνα δόθηκε όραση ουράνια για να δει τα έσχατα μυστήρια. 

Το πρώτο (1^ο) τάγμα που κύκλωνε το θάλαμο έλαβε σαν κληρονομιά αιώνια ένα άσμα. Ασύγκριτη και υπέρκαλη ήταν η ηδονή του. Αμέσως το θείο και φοβερό τάγμα άρχισε μία ανέκφραστη δοξολογία ενώ οι καρδιές των αγίων σκιρτούσαν από τη χαρά και από την απόλαυση.

Από το πρώτο τάγμα ο απερίγραπτος εκείνος ύμνος, μεταδόθηκε στο δεύτερο στα Σεραφείμ και άρχισαν και εκείνα να ψάλλουν ύμνο παναρμόνιο και ακατάληπτο που σαν μέλι γλυκύτατο, εύφραινε όλες τις αισθήσεις των αγίων. Με τα μάτια τους έβλεπαν το απρόσιτο φως, με την όσφρησή τους, οσφραίνονταν την ευωδία του Θεού, με τα αυτιά τους άκουγαν την θεία υμνωδία των αχράντων δυνάμεων. Με το στόμα τους γεύονταν καινούριο το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Με τα χέρια τους ψηλαφούσαν τα αιώνια αγαθά και με τα πόδια τους χόρευαν μέσα σε απερίγραπτη ομορφιά του ουράνιου θαλάμου. Μέγιστη τρυφή, ακατάληπτη ηδονή, ανερμήνευτη χαρά. Έπειτα μεταδόθηκε ο θείος εκείνος ύμνος από το δεύτερο έως το τρίτον τάγμα και από το τρίτον στο τέταρτο και σ’ όλα τα επόμενα με τη σειρά ώσπου έγινε απειρόστομος. Μα δεν μπορεί κανείς να περιγράψει με λόγια τη μελιχρότητα και την αρμονικότητα και την ευρυθμία και τη μεγαλοπρέπεια της μελωδίας εκείνης. Το πιο εξαίσιο ήταν ότι δεν έψαλλαν τον ίδιο ύμνο όλα τα τάγματα αλλά πολλούς και ποικίλους άγνωστους και πρωτάκουστους επουράνιους και θεσπέσιους ύμνους. Το κάθε τάγμα το δικό του, που συμπλέκονταν όμως και δένονταν μεταξύ τους τέλεια, έτσι καλοταίριαστα συνάρμοζαν τα μέλη τους τα’ αγγελικά στρατεύματα, δοξολογώντας το Θεό και τέρποντας τους αγίους Του.

Όταν η πανστρατιά των ασωμάτων δυνάμεων συμπλήρωσε την αιθέρια δοξολογία της, τα τέσσερα τάγματα των Αρχαγγέλων άρχισαν τον τρισάγιο ύμνο. Έψαλλε το τάγμα του Μιχαήλ κι αντιφωνούσε το τάγμα του Γαβριήλ. Όμοια πάλι υμνολογούσε το άλλο, του Ραφαήλ, και ολοκλήρωνε εκείνο το Ουριήλ. Και η δική τους ψαλμωδία ήταν υπέροχη και πρωτάκουστη. Οι φωνές των τεσσάρων αρχιστράτηγων ξεχώριζαν μέσα από τις αναρίθμητες άλλες των δυνάμεων τους, κι ήταν πιο γλυκείες μα και πιο επιβλητικές.

Παρακινημένοι από την άπειρη εκείνη ευφροσύνη και τρυφή οι Άγιοι Πάντες, άρχισαν τότε κι αυτοί μέσα απ’ τον ουράνιο θάλαμο να ψάλλουν και να υμνούν τα μεγαλεία του Θεού.

Έτσι λοιπόν αντηχούσαν ύμνοι μέσα, ύμνοι έξω, ύμνοι παντού, ύμνοι που φλόγιζαν τις καρδιές των αγίων με την πάναγνη και τρισμακάρια ηδονή. Και τα υπέρλογα και υπέροχα εκείνα άσματα ξεχύνονταν στα επουράνια σκηνώματα ακατάπαυστα, στους ατελεύτητους αιώνες.

Μετά απ’ όλα αυτά που είδε ο μακάριος Νήφων, έχοντας πέσει σε έκσταση, άκουσε τη φωνή του Θεού να του λέει:

-          Νήφων, Νήφων! Ωραία ήταν η προφητική σου οπτασία και θεωρία. Γράψε λοιπόν με κάθε ακρίβεια όσα είδες και άκουσες, γιατί έτσι θαυμαστά θα γίνουν όλα. Τα φανέρωσα σ’ εσένα, σαν πιστό φίλο και αγαπητό γιο και κληρονόμο της βασιλείας μου, για να καταλάβεις πόσο σ’ αγαπώ. Διαπίστωσε λοιπόν τώρα, που γνώρισες τούτα τα φρικτά μυστήρια όπως ακριβώς θα πραγματοποιηθούν, τη μεγάλη μου φιλανθρωπία για σένα και όλους όσοι προσκυνούν με ταπείνωση τη βασιλεία και την εξουσία μου. Γιατί εγώ πάντα χαίρομαι να επιβλέπω επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου.

Και μ’ αυτά τα λόγια τον έλυσε ο Κύριος από τη φοβερή και πολυθαύμαστη θεωρία, που κράτησε δυο ολόκληρες εβδομάδες…».

==============================================

------------------------------------------------------------------------

==================================