8. Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ - ΜΕΡΟΣ Α'

Αγαπητοί μου αδερφοί θα ήθελα και πάλι ταπεινά να μοιραστώ κάποιες σκέψεις σε σχέση με τον πνευματικό μας αγώνα. Ο αγώνας αυτός είναι ο πιο δύσκολος αγώνας που έχει ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει στην πρόσκαιρη αυτή ζωή που ζούμε. Ξεχάστε πολέμους, ξεχάστε οικονομική κρίση, ξεχάστε πείνα, αυτός ο αγώνας ο πνευματικός είναι ο πιο δύσκολος απ’ όλους.

Μονή Φιλοθέου (1765). Η νίκη του Λόγου του Θεού 

κατά των αντίθεων δυνάμεων (Αποκ. ιθ΄, 11-21)

Χαρακτηριστικά είναι και τα λόγια του απ. Παύλου περί του πνευματικού αγώνα: «…Ουκ έστιν ημίν ή πάλη προς αίμα και σάρκα, άλλα προς τάς αρχάς, προς τάς εξουσίας... προς τά πνευματικά της πονηρίας» (Έφ. 6:12)

Αυτός ο πόλεμος δεν γίνεται σώμα με σώμα, στήθος με στήθος αλλά ο πόλεμος αυτός γίνεται κατά των πνευμάτων της πονηρίας. Δίδουμε ένα ισόβιο αγώνα κατά «τας αρχάς και τας εξουσίας…» μ’ ένα εχθρό που δεν καταβάλλεται εύκολα αλλά πολύ σκληρό και δόλιο, που για να καθαγιαστείς πρέπει να δώσεις αίμα για να πάρεις πνεύμα. Πρέπει να πορευόμαστε «συν πάσι τοις αγίοις», μέχρι το τέρμα του αγώνα μας, που είναι ο Χριστός.

Μην ξεχνάτε ότι αυτά τα πνεύματα πριν γίνουν πεπτωκότοι άγγελοι υπήρξαν άγγελοι Θεού, αλλά η περηφάνεια τούς έριξε από το παράδεισο. Αποβάλλανε την «ταπεινοφροσύνη» που κοσμούσε τους αγγέλους και είναι η αιτία όλων των καλών. Θελήσανε να εξομοιωθούν με το Θεό στην εξουσία «επεθύμησεν υπερηφάνως εξομοιωθήναι κατ’ εξουσίαν τω Κτίσαντι». (Γρ. Παλ.)

Εξαιτίας αυτής της παρακοής τους - η πνευματική τους φύση που ανήκε στο «καλό», γιατί ο Θεός «εποίησε τα πάντα καλά λίαν», - τη μεταποίησε σε κακή και έγινε εχθρός του Θεού και αρχηγός του κακού.

Οι πεπτωκότοι άγγελοι αυτοί έχουνε κάποιες δυνατότητες που ένας άνθρωπος δεν έχει και όταν ο άνθρωπος προσπαθήσει να αγωνιστεί χωρίς να κτίσει πνευματικές αρετές θα λυγίσει. Η δύναμη των δαιμόνων είναι αναμφίβολα μεγαλύτερη των ανθρώπων γιατί ο Θεός δεν τους αφαίρεσε τα φυσικά ιδιώματα που έχουν είχαν ως άγγελοι «…ἀμεταμέλητα γὰρ τὰ χαρίσματα καὶ ἡ κλῆσις τοῦ Θεοῦ…». Οι ίδιοι όμως τα «αμαύρωσαν» και τα διέστρεψαν με την αποστασία τους.

Ο τρόπος της νίκης είναι η «κατά Χριστό» ζωή και πολιτεία και η τήρηση των αγίων εντολών Του, στις οποίες «μυστικώς» υπάρχει ο Ίδιος. Αντίθετα με την παρακοή στον Θεό γινόμαστε δούλοι στην αμαρτία και τον διάβολο.

Ο Κύριος μας έδειξε τον τρόπο πώς να αντιμαχόμαστε. Τι ήταν αυτό που έριξε τους Αγγέλους από το παράδεισο; H περηφάνια![2] Και ποιο είναι το όπλο κατά της περηφάνιας; H ταπείνωση! Μέσω αυτής της αρετής, την μητέρα των αρετών, ας μου επιτραπεί η έκφραση, ο άνθρωπος πορεύεται ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και γι’ αυτόν που θα ανταπεξέλθει και βγει νικητής από αυτόν τον αγώνα, οι καρποί του μόχθου του θα είναι τόσο γλυκύτατοι που δεν μπορούμε να τους περιγράψουμε.

"Νύμφη" πανώρια και πολύτιμη!
Ματθ. 16,18 πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς 

Ο πνευματικός αγώνας δεν είναι την Κυριακή στην εκκλησία. Δεν είναι αυτός ο αγώνας! Μετά από τον εκκλησιασμό ξεκινά ο πνευματικός αγώνας.  Η εκκλησία είναι αυτή η ζωοδότης δύναμη που μεταλλάσει τον άνθρωπο, τον σηκώνει από τις πτώσεις του, τον γαλουχά, τον διδάσκει πώς να μάχεται, πώς να αντιμετωπίζει τα προβλήματά του. Γιατί στην εκκλησία υπάρχουν τα Μυστήρια της Θείας Κοινωνίας - της Ένωσης μας με το Θεό -  το Μυστήριο της Μετανοίας και της Εξομολόγησης, που αναθαρρεύει ο άνθρωπος μετά από τις πτώσεις του, για να συνεχίσει τον αγώνα του, είναι το Άγιο Ευαγγέλιο, ο Λόγος του Θεού. (Αν εφαρμόζουμε πιστά τον Λόγο του Θεού τότε δεν έχει να φοβηθούμε για τίποτα, το είπε ο Κύριος, τέλος δεν χωράει άλλο συζήτηση). Λοιπόν αυτός ο Λόγος του Θεού πρέπει να μας γίνει βίωμα ζωής, διαφορετικά πολύ εύκολα θα πέφτουμε σε παγίδες και σε αδιέξοδα. Όλα τα προβλήματα μας σύγχρονα και μη, η λύση είναι μέσα στο Άγιο Ευαγγέλιο.

  

Το Άγιο Ευαγγέλιο

«…Η αποφυγή της αμαρτίας επιτυγχάνεται με την ανάγνωση της αγίας Γραφής… ενώ τα βιβλία (χριστιανικά) μας παρακινούν να ανοίξουμε τα μάτια όλο και περισσότερο προς το θέλημα του Θεού… Το να αγνοείς όμως είναι γκρεμός και βαθύ χάσμα, είναι ΠΡΟΔΟΣΙΑ της σωτηρίας…»

Αφού λοιπόν γεμίσουμε τις μπαταριές μας - όπως λέμε στην λαϊκή μας ρήση – ανακτήσουμε τη χαμένη μας ενέργεια, ξαναβρούμε ξανά τη δύναμη, τα ψυχικά αποθέματα που απωλέσαμε, καλούμαστε να ξαναβγούμε ξανά στην μάχη, και καλούμαστε τις διδαχές που ακούσαμε να τις κάνουμε πράξη. Με όπλο την προσευχή και με γνώμονα το Λόγο του Θεού θα πορευθούμε ειρηνικά, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς σκαμπανεβάσματα, και οι πράξεις μας να μαρτυράνε συνέχεια τον Κύριο.

Αδιαλείπτως προσεύχεστε

Η προσευχή δεν σταματάει στην Θεία Λειτουργία της Κυριακής. Η προσευχή πρέπει να μας συντροφεύει όχι μόνο στην εκκλησία αλλά στο σπίτι, στην εξοχή, στο γήπεδο, στη θάλασσα, στη δουλειά αλλά παντού και πάντοτε «…ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω…» (Ψαλμός του Δαβίδ 145 ΡΜΕ΄). Ο Κύριος είναι δίπλα μας, μας ακούει αδιάλειπτα, και περιμένει, το πότε, μόνο Αυτός ξέρει, να μας υποδεχθεί κοντά Του, και να μας κάνει κοινωνούς της Βασιλείας των Ουρανών.

 Γι’ αυτό αδελφοί διαβάζετε συνεχώς το Ευαγγέλιο, την Αγία Γραφή για να καλλιεργήσουμε ακόμα περισσότερο τη θεία συνείδηση, έτσι ώστε να μας ελέγχει στο διάβα της πορείας, της ένωσης με το Θεό, της αιώνιας κοινωνίας. Θυμάμαι κάποτε στη σχολή ένα παιδί μου είπε το εξής: «…Eγώ την Αγία Γραφή την διάβασα μέχρι τώρα 6 φορές. Ότι πρόβλημα είχα στη ζωή μου το έλυνα και το έβρισκα μέσα από την Αγία Γραφή. Επίσης μου λέει κάθε φορά που τη διαβάζω καταλαβαίνω ακόμα και καλύτερα τις διδαχές και τα μηνύματα που εκπορεύονται από Αυτή…».

Μία είναι η μόρφωση, το να μάθουμε πώς να αγαπάμε το Θεό.

Όταν δεν γνωρίζουμε αρκούμαστε στο σκοτάδι.

Έτσι είναι και ο άνθρωπος, ώσπου καθαρίζει τον εαυτό του βλέπει καλύτερα, βλέπει πράγματα που πριν δεν τα έβλεπε ή και τα έβλεπε απλά δεν του προκαλούσαν συγκίνηση. Φανταστείτε ένα λυχνάρι που το γυαλί του είναι θολό. Τί θα γίνει αν το καθαρίσω απ’ έξω δεν θα φωτίσει περισσότερο, δεν θα δω λίγο παραπέρα απ’ ότι έβλεπα πριν. Έτσι και η ψυχή του ανθρώπου. Αν δεν καθαριστεί, δεν μπορεί να δει παραπέρα.

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας

Έτσι και εμείς με την μελέτη και την προσευχή θα φωτιζόμαστε περισσότερο και θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε καλύτερα τις παγίδες του πονηρού και να αντιμαχώμεθα καλύτερα.

Ο Μέγας ασκητής της ερήμου Άγιος Αντώνιος έφθασε σε τέτοια πνευματικά επίπεδα που ο Θεός τον αξίωσε και έβλεπε ακόμα και τους πεπτωκότες αγγέλους. Μια μέρα είχε δει όλη τη γη τυλιγμένη από τις παγίδες των πεπτωκότων αγγέλων και αναφώνησε στον Πανάγαθο Θεό. «Θεέ μου, πώς μπορεί να αποφύγει τόσες παγίδες ο άνθρωπος;» και ακούστηκε φωνή Κυρίου εξ ουρανού να του λέει «… Η Ταπείνωσις…».

Α. ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ ΜΕΝΟΣ

Ο δίαβολος είναι μισάνθρωπος!
Θέλει να συμπαρασύρει στον Άδη
όσους περισσότερους μπορεί.

Ο απόστολος Πέτρος λέει το εξής «…Ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ…», παρακολουθεί ανύσταχτα τις ψυχές μας και σαν αιμοβόρο λιοντάρι ψάχνει να βρει ευκαιρία για να τις κατασπαράξει. Ο διάβολος φθονεί πολύ τον άνθρωπο γιατί ο Θεός τον προορίζει για την αιώνια ζωή και μακαριότητα, για τη θέωση. Θέλει να μας κάνει δυστυχισμένους. Θα μας αφάνιζε αν ο Θεός δεν τον αναχαίτιζε, αν του παρέδιδε την εξουσία «εν λευκώ». Το βλέπουμε άλλωστε και στο ευαγγέλιο, όταν πλήθος δαιμόνων όταν εξήλθαν από τους ανθρώπους, μπήκαν στους χοίρους[1] και ρίχτηκαν στον γκρεμό.

Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον, Κεφ. 5

Ο πλήρης αφανισμός – σώματος και ψυχής – είναι ο διαρκής τους στόχος. Είναι μισάνθρωποι και ανθρωποκτόνοι. Ο στόχος τους είναι να μας δημιουργήσουν μια ζωή «εκτός Θεού», για να μπορέσουν να μας κάνουν κτήμα τους.

Ιδιαίτερος φθόνος και άσπονδο μίσος των δαιμόνων είναι εναντίον της ισάγγελης μοναχικής πολιτείας, γιατί προορίζεται να αναπληρώσει τη θέση τάγματος των αγγέλων που λόγω της έπαρσής των έγιναν αποστάτες και έπεσαν στη γη, που με βάση την μοναστική παράδοση, θα έχουν αρχηγό τους τον Τίμιο Πρόδρομο.

Β. ΤΟΠΟΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ

Ως τόπος κατοικίας αναφέρονται πολλές φορές στην Αγία Γραφή, στα Συναξάρια και στα γεροντικά κάποιοι επίγειοι συγκεκριμένοι τόποι, όπως είναι έρημες τοποθεσίες, ερειπωμένες πόλεις ή σπίτια, ναοί και ιερά ειδώλων, μνήματα νεκρών, πηγές, λίμνες κ.α

Μολονότι η έρημος γενικά χαρακτηρίζεται ως κατοικητήριο των δαιμόνων, δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι αυτή αποτελεί φυσική κατοικία του σατανά και ότι βρίσκεται από τη μόνιμη κυριαρχία του.

Το αξιοθαύμαστο εδώ ποιο είναι;

Πνευματικές παλαίστρες 
στα βάθη της ερήμου

Ότι οι άγιοι μοναχοί μας πηγαίνουν και κτίζουν ναούς και μοναστήρια, μέσα στα βάθη της ερήμου, σε περιοχές που οι δαίμονες τη θεωρούσαν δική τους. Δεν φοβούνται τον πόλεμο κατά του διαβόλου, με βοηθό και συμπαραστάτη το Θεό, πάνε και κτίζουνε τους ναούς και τα μοναστήρια, τους προμαχώνες της πίστεως, μέσα στην καρδιά της ερήμου, την φωλιά του διαβόλου. Αγωνίζονται σκληρά νύχτα, μέρα, με προσευχή, με μετάνοια, εγκράτεια, ταπείνωση για να μπορέσουν να αξιωθούν κατά Θεό. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αγίων που απόκτησαν και χαρίσματα κατά των δαιμόνων είναι οι άγιοι Αντώνιος, ο άγιος Σάββας, ο άγιος Μακάριος κ.α

Πολλοί από μας λένε απερίσκεπτα δεν έχουν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που έχουμε εμείς στα εγκόσμια, και ότι έχουμε περισσότερους πειρασμούς. Όχι αγαπητοί μου δεν είναι έτσι. Οι πειρασμοί αυξάνονται όταν ο άνθρωπος προκόβει σε αρετές. Όταν ζεις εφησυχαστικά και πλανεμένα οι πειρασμοί δεν αυξάνουν, οι δαίμονες σε έχουνε δικό τους, και όπου σου σφυρίσουνε πας, όπως το στάχυ μες στον κάμπο, όπου φυσήσει ο αέρας πάει. Πιο πάνω σας ανάφερα δύο παραδείγματα για το μίσος και το μένος που έχουν οι δαίμονες κατά των μοναχών αλλά και τον αξιοθαύμαστο ζήλο των μοναχών για προκοπή και αρετή. Γιατί να μην τους μιμηθούμε; Γιατί και εμείς να μην γίνουμε «μαχητές του Χριστού» μας και να καταφέρουμε και εμείς να αξιωθούμε κατά Θεό;

Γ. ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΣΟΥ

Για να μάθουμε να αγωνιζόμαστε κατά του πονηρού πρέπει να γνωρίζουμε τον εχθρό μας και τι είναι ικανός να κάνει για να μπορούμε να αμυνθούμε.

Θα ξεκινήσω με τη μελέτη του εχθρού με αυτό που λέει ο αββάς Ματώης: «…Ο σατανάς δεν γνωρίζει από πιο πάθος νικιέται η ψυχή. Σπέρνει βέβαια τους εμπαθείς λογισμούς (πώς θα τους αντιμετωπίσουμε θα αναφέρω πιο κάτω) όπως της πορνείας, της καταλαλιάς και των άλλων, αλλά δεν ξέρει αν θα θερίσει, αν δηλαδή θα τους δεχθούμε ή αν θ’ αμαρτήσουμε. Μόλις όμως διαπιστώσει από τις αντιδράσεις του σώματος σε ποιο πάθος κλίνει η ψυχή, μ’ αυτό την πολεμάει…». Εγρηγορείτε λοιπόν και μην φανερώνετε στον πονηρό τις αδυναμίες σας, τα τρωτά σας σημεία γιατί εκεί θα κτυπάει περισσότερο.

Άγιος Ιωάννης
της Κλίμακος

Άγιος Ιωάννης
ο Δαμασκηνός

Ο Ιωάννης της Κλίμακος λέει: «…Τίποτα το μελλοντικό δεν γνωρίζουν οι δαίμονες από προγνωστική δύναμη, γιατί τότε θα μπορούσαν και οι μάγοι να μας προλέγουν το θάνατό μας…». Συμπεραίνουν μόνο το τι πρόκειται να συμβεί παρατηρώντας τις αρχές και τις αιτίες και αξιοποιώντας τα με την πολυχιλιετή πείρα τους. Το γενικό μέλλον το γνωρίζουν μόνο στις περιπτώσεις, που το φανερώνει ο ίδιος ο Θεός, προκειμένου να υπηρετήσουν κάποιο σχέδιό Του.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει: «τα μελλοντικά ούτε οι άγγελοι του Θεού, ούτε οι δαίμονες τα γνωρίζουν, ωστόσο τα προλέγουν». Άρα λοιπόν οράματα ή ψευδοπροφητείες (από μάγους, μάντεις, χαρτορίχτρες και από άλλα όργανα του διαβόλου) από σολομώντειες τελετές, ή αν θέλετε ειδωλολατρικές τελετές μη τα πιστεύετε, μη πτοείσθε γιατί έχουν σκοπό περισσότερο να αποπλανήσουν παρά να νουθετήσουν. Έχουν σκοπό να πιστέψεις την ψευδο-προφητική τους δύναμη και αφού ενδώσεις να σε αιχμαλωτίσουν.

Οι δαίμονες χωρίζονται σε κατηγορίες και ομάδες στο πως ενεργούν και εργάζονται. Από τους «γίγαντες των παθών» - φιλαυτία, φιλαργυρία, φιληδονία (εκ των οποίων πολεμήθηκε ο Χριστός στην έρημο) - εκπορεύονται όλα τα άλλα πάθη. Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος (μας αποκαλύπτει την δομή (πονηρή δικτύωση και διαπλοκή των δαιμόνων) επισημαίνοντας ποια είναι τα κυρίαρχα πάθη («μητέρες») και ποια γεννιούνται απ’ αυτά («θυγατέρες»). «Με τη βοήθεια της Αγίας Τριάδος, ας εξοπλιστούμε εναντίον των τριών (παθών της φιληδονίας, φιλαργυρίας και της φιλοδοξίας), μέσω των τριών (αρετών της εγκράτειας, της αγάπης και της ταπεινοφροσύνης). Ειδάλλως θα υποστούμε πάρα πολλούς κόπους». Στην Κλίμακα γίνεται λόγος για μια ψυχή, που το πρωί την πολεμούσαν οι δαίμονες της κενοδοξίας και της κακής επιθυμίας, το μεσημέρι οι δαίμονες της ακηδίας, της λύπης και της οργής ενώ το απόγευμα οι φιλόκοπροι και τυραννικοί δαίμονες, υπεύθυνοι για τα άθλια πάθη της κοιλιάς. Βλέπουμε εδώ ότι οι δαίμονες χωρίζονται χρονικά σε ομάδες στο πως επιχειρούν, άλλοι το πρωί, άλλοι το μεσημέρι και άλλοι τη νύχτα.  Επίσης συνεργάζονται μεταξύ τους για να βυθίσουν τον άνθρωπο σε περισσότερα πάθη, π.χ ο δαίμονας της γαστριμαργίας παραδίδει το θύμα του στο δαίμονα της πορνείας, αυτός μετά στο δαίμονα της απελπισίας κοκ

Η δύναμη των δαιμόνων όπως αναφέραμε και πιο πάνω είναι μεγαλύτερη από εκείνη των ανθρώπων, γνωρίζουν καλά τη δύναμή τους και αρέσκονται να εμφανίζονται ως κοσμοκράτορες που εξουσιάζουν «πάσας τας βασιλείας του κόσμου» (Ματθ. 4:8). Εντυπωσιακή φαντάζει η δύναμη των δαιμόνων στο βιβλίο της Αποκαλύψεως όπου τολμούν να πολεμήσουν τον αρχάγγελο Μιχαήλ.

Ο Ταξιάρχης πάνω από Τουρκική πολεμική φρεγάτα

Ο αρχηγός τους, ο σατανάς, εμφανίζεται σαν τρομερός δράκοντας, που με την ουρά του παρασέρνει στη γη το ένα τρίτο από τα αστέρια του ουρανού και από το στόμα του ξεχύνει ένα ποτάμι νερό. Μεταβιβάζει την εξουσία του στον Αντίχριστο και αυτός με τη σειρά του πλανά τους ανθρώπους…». Φυσικά η δύναμης των δαιμόνων δεν είναι ανεξέλεγκτη. Κινείται πάντοτε μέσα σε όρια που καθορίζει ο Θεός, γι΄αυτό και ο Αββάς Άμμωνας τονίζει πως οι δαιμονικοί πειρασμοί δεν συμβαίνουν επειδή τους επιβάλλει ο διάβολος αλλά επειδή τους παραχωρεί ο Θεός. «…Είναι αδύνατον στο διάβολο να πειράξει χριστιανό, αν δεν του τον παραδώσει ο Θεός…». Ο Κύριος ορίζει λοιπόν το μέγεθος και την έκταση του πειρασμού ανάλογα με την πνευματική αρετή του κάθε ανθρώπου ή και από την καταισχυντία του.

Οι περιπτώσεις δαιμονισμένων πώς συμβαίνουν; Όσο πιο μεγάλη είναι η αποξένωση από το Θεό, τόσο πιο δυνατή η κατάκτηση του διαβόλου. Το πονηρό πνεύμα βρίσκει τη ψυχή του αποστάτη ανθρώπου, «έρημη Θεού», και την κατακτά.

Στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο στο κεφάλαιο 22 λέει «…εἶπεν οὖν αὐτοῖς· ἀλλὰ νῦν ὁ ἔχων βαλλάντιον ἀράτω, ὁμοίως καὶ πήραν, καὶ ὁ μὴ ἔχων πωλήσει τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ καὶ ἀγοράσει μάχαιραν…» Λουκ. (22,36)        

Με τα λόγια του αυτά ο Κύριος μας συστήνει ΟΧΙ να οπλισθούμε με φονικά όργανα, δια να αντισταθούμε στους εχθρούς σας, αλλά για να εννοήσουμε, ότι θα συναντήσουμε θανάσιμους εχθρούς δια το όνομά Του, απέναντι των οποίων πρέπει να φερόμαστε με σταθερότητα και σύνεση. Γι’ αυτό πρέπει να οπλισθούμε με τα πνευματικά όπλα της πίστεως και της αρετής.

Άγιος Κασσιανός

Μέσα απ’ όλα αυτά ο άγιος Κασσιανός τονίζει ότι ο πόλεμος που κάνουνε εναντίον μας δεν είναι καθόλου εύκολος άκοπος και ακίνδυνος, διαφορετικά δεν θα μιλούσαμε για μάχη ανάμεσα σε μας και σ’ αυτούς. Όπως πέφτουμε και εμείς πέφτουνε και αυτοί όταν ηττηθούν σε μεγάλη σύγχυση και θλίψη. Γι’ αυτό ο Μέγας Αντώνιος μας συμβουλεύει να ΜΗΝ τους φοβόμαστε αλλά να είμαστε άγρυπνοι και να φυλάμε την καρδία μας από την πανουργία τους. 

Δ. ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ

Καρδιακή προσευχή είναι
"μαστίγιο" κατά του διαβόλου

Πρέπει να προετοιμάσουμε το εαυτό μας, πώς θα αντιμάχεται και πως θα αμύνεται στις επιθέσεις που δέχεται η ψυχή. Με βάση ένα πρόσφατο βιβλίο που διάβασα περί «Μετανοίας» ο π. Διονύσιος αναφέρει ότι για να πέσουμε στην αμαρτία υπάρχουν 5 στάδια. Η ρίζα της αμαρτίας βρίσκεται στο νου του ανθρώπου. Είναι ο κακός λογισμός, η σκέψη δηλαδή για τη διάπραξη της αμαρτίας. Ο διάβολος λοιπόν κάνει την πρώτη επίθεση με την αμαρτωλή σκέψη. Μετά την προσβολή ακολουθεί ο συνδυασμός (2^ο στάδιο), δηλαδή η συνομιλία της ψυχής με την αμαρτωλή σκέψη, με πάθος ή και χωρίς πάθος. Έπειτα έρχεται η πάλης (3^ο στάδιο), η προσπάθεια του ανθρώπου να διώξει απ’ το μυαλό του την αμαρτωλή σκέψη. Αν τελικά δεν το πετύχει (υπάρχει δηλ. συγκατάθεση), η αμαρτωλή σκέψη κατεβαίνει, στην καρδία του, γίνεται επιθυμία και αμαρτάνει στη διάνοιά του, περνώντας έτσι στο 4^ο στάδιο, της αιχμαλωσία. Στο 5^ο στάδιο ο κακός λογισμός τελικά γίνεται πράξη και πάθος του ανθρώπου.

Τα πρώτα 3 στάδια (προβολή, ο συνδυασμός, και η πάλη) δεν θεωρούνται αμαρτίες. Το 4^ο και 5^ο στάδιο όμως (η συγκατάθεση και η πράξη) θεωρούνται αμαρτίες. Καλύτερα όμως να τα προσέχομε από την αρχή τους ώστε να μην έχουν δύναμη και να τα αποκόπτουμε στην γέννησή τους.

Αυτά όσο εύκολα και αν ακούγονται, δεν είναι και πολύ εύκολα στην πράξη γιατί ακόμα και οι έμπειροι πνευματικά άνθρωποι, δεν μπορούν να το διακρίνουν από την αρχή τον λογισμό, δηλαδή αν είναι αμαρτωλός και προέρχεται από το διάβολο ή αν είναι αγαθός που θα τον οδηγήσει σε μια καλή πράξη. Ξεκινάει λοιπόν μια εσωτερική πάλη χωρίς να καταλήξει κάπου και χωρίς να γνωρίζει και τον αντίπαλο. Εδώ μερικές φορές μπορεί να χρειαστεί η παρέμβαση πνευματικού που θα ξεδιαλύνει το πράμα.

Στην περίπτωση καλού λογισμού γίνεται η ίδια εσωτερική διαδικασία. Απλά στο 1^ο στάδιο έχουμε την επίσκεψη του καλού λογισμού ενώ στο 3^ο που είχαμε την πάλη του εμπαθούς ανθρώπου με τον αγαθό λογισμό, ενώ στην περίπτωση του κακού λογισμού έχουμε την πάλη του καλοπροαίρετου ανθρώπου με την αμαρτωλή σκέψη.

Από τα προαναφερθείσα βλέπουμε ότι οι δαίμονες δεν έχουν καμία εξουσία πάνω μας - παρά μόνο αν τους δώσει ο Θεός -  και είναι λάθος να μεταθέτουμε όλη την ευθύνη για τις πτώσεις μας αποκλειστικά σ’ εκεινούς. Στο χέρι μας είναι να δεχθούμε την προσβολή ή τον κακό λογισμό που εμφυτεύουν. Δεν έχουν την άδεια να θίξουν την ελευθερία μας. Η δύναμη που διαθέτουν είναι προτρεπτική και όχι αναγκαστική, που σημαίνει ότι ο άνθρωπος μπορεί να αντιδράσει και όχι να υπακούσει ή συναινέσει.

è ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΘΕΜ. ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ - ΜΕΡΟΣ Β’ è

πατήστε το σύνδεσμο για να μεταβείτε στο Μέρος Β' της θεματικής ενότητας

8. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΡΟΣ Β'

http://meagapitheou.blogspot.com.cy/2016/07/8_9.html

---

[1] Οι χοίροι είναι σύμβολο των ακάθαρτων ανθρώπων που συντηρούν τα πάθη στις ψυχές τους και ζουν «χοιρώδη» ζωή. Ο άσωτος μετανόησε και εγκατέλειψε τον «χοιρώδη βίο».

[2] Όπως η ταπείνωση είναι η αιτία όλων των καλών και η περηφάνια είναι η αιτία όλων των κακών! Ἐπίσης στοῦ Ἀγαπίου μοναχοῦ τοῦ Κρητός, Ἀμαρτωλῶν Σωτηρία, ἐν Ἀθήναις 1899, σ. 25, ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «…Ἡ ὑπερηφανία εἶναι ῥίζα καί πηγή πάσης ἁμαρτίας…» Ὁ Διάλογος Γρηγόριος… λέγει «…οὕτως· ἡ Ὑπερηφανία, ἡ βασίλισσα πάσης ἁμαρτίας… εἶναι μητέρα πασῶν τῶν ἀνομιῶν».