Χαιρετώ
εν Κυρίω!
Λίγες ώρες έμειναν πριν ξανανιώσουμε και ξαναβιώσουμε
όπως κάθε χρόνο, την ένδοξη Ανάσταση του Κυρίου μας, ώστε να πλημμυρίσουν ξανά
οι καρδιές μας, με την σωτήρια ελπίδα που φέρει ο Αναστάς Χριστός, που ερχόμενος
με την θέλησή Του, εκουσίως, προς το σταυρικό πάθος και υπομένοντας στο τέλος
τον ανθρώπινο εξευτελισμό, θέλησε να μας αναγάγει και φέρει κοντά του και ως
άλλοι θεοί, να γίνουμε μέτοχοι της ανεκλάλητης και ευφρόσυνης ουράνιας Αυτού δόξης.
Όλη η περίοδος του Τριωδίου, είναι μια πορεία προς το
εκούσιον πάθος! Μια πορεία «ανάβασις» εις τα Ιεροσόλυμα, μέσα από επαλήθευση
προφητειών και παροχή θεϊκών διαχρονικών διδασκαλιών, ώστε να παγιδεύσει το
διάβολο, που νόμιζε πως στέλνοντας το Χριστό στον Άδη θα τον αιχμαλώτιζε οριστικά
και θα ελευθερωνόταν από τη δυσβάσταχτη γι’ αυτόν παρουσία Του, που έβλεπε όλες
τις μηχανουργίες και τα σχέδια του, να ξεσκεπάζονται και να σβήνουν με την
θεϊκή Του παρουσία.
Όμως η κατάβαση του Χριστού στον Άδη ήταν το τελειωτικό
κτύπημα της αιχμαλωσίας των ανθρώπων, γιατί ο Άδης ήρθε αντιμέτωπος με την
ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ της θεότητας, και πλέον ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ η εξουσία του επάνω στους
ανθρώπους.
Ο Χριστός μάς δίδαξε πως ΜΟΝΟ μέσα από τη σταυρική πορεία
μπορούμε να βιώσουμε τη ΣΩΤΗΡΙΑ ανάσταση! Διαφορετικά θ’ αναστηθούμε ΟΛΟΙ αλλά
δεν θα σωθούμε αν πριν δεν σταυρωθούμε…
Γι’ αυτό και όλη την Μ. Εβδομάδα προσπαθούμε να βιώσουμε
αυτήν τη χρηστόηθη σταύρωση, για να βιώσουμε όσο περισσότερο μέσα μας την
Σωτήρια Ανάσταση και τη Χαρά που θα περιλουστεί η ψυχή μας βιώνοντας ξεχωριστά
ο καθένας μας το ΜΕΓΑ αυτό Μυστήριο!
Τη Μ. Δευτέρα
ακούσαμε το «…«Πρόσθες αὐτοῖς κακά,
Κύριε, πρόσθες αὐτοῖς κακὰ τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς…» (Ἡσ. 26, 15), μια ικεσία
αλλιώτικη, που ο άνθρωπος ζητά δοκιμασίες, δυσκολίες… αλλά προς τί; Ωστε να
συνταυτιστούμε, να συμβιώσουμε, με τα σεπτά πάθη του Κυρίου μας… Για να
γευτούμε όσο γίνετε καλύτερα τη Χαρά της Αναστάσεως! Την ίδια μέρα ακούσαμε και τον πανέμορφο ύμνο
«…Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς
νυκτός καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα·…». Ένας ύμνος που μας
καλεί να ξυπνήσουμε από το λήθαργο
της αμαρτίας και να βγούμε έξω (στον αγώνα) να προϋπαντήσουμε τον Κύριο, που
έρχεται να νυμφθεί με την αγία Εκκλησία… Αλλά για να ενωθούμε με το Ζωοδότα
Χριστό, πρέπει να είμαστε μέσα στην αγία Εκκλησία… Και τί σημαίνει να είμαστε
μέσα στην αγία Εκκλησία; Ν’ ακολουθούμε τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας και
όχι την κατά δοκούν και κατά περίπτωση ζωή (εν λοιμό), που αλλότριοι μας τρομοκρατούν…
Την Μ. Τρίτη
ακούσαμε το «…Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν Ἁγίων
σου, πῶς εἰσελεύσομαι ὁ ἀνάξιος; ἐὰν γὰρ τολμήσω συνεισελθεῖν εἰς τὸν νυμφῶνα, ὁ
χιτών με ἐλέγχει, ὅτι οὐκ ἔστι τοῦ γάμου, καὶ δέσμιος ἐκβαλοῦμαι ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων,
καθάρισον Κύριε, τὸν ῥύπον τῆς ψυχῆς μου, καὶ σῶσόν με ὡς φιλάνθρωπος…».
Κράζουμε δηλαδή στο Φιλάνθρωπο Θεό, να μας καταστήσει άξιους μετόχους του
μελλοντικού γάμου Του με την αγία Εκκλησία, γεγονός που προϋποθέτει καθαρισμό
του «χιτώνος» που ενδυθήκαμε με τη βάπτιση μας, από τους ρύπους των ποικίλων αμαρτιών
μας, ώστε να μπορούμε συμμετέχουμε «εν τη λαμπρότητι» στη χαρά του Κυρίου μας.
Μ.
Τετάρτη… Μυστικός Δείπνος και η
προδοσία των 30κοντα αργυρίων… Θλίψη και οδυρμός που ο άνθρωπος προδίδει το
Φιλάνθρωπο Θεό… Μια προδοσία που επαναλαμβάνεται μέσα στους αιώνες μέχρι και σήμερα…
Μια προδοσία που παίρνει σάρκα και οστά με τη ΜΗ τήρηση του αγίου Του θελήματος
αλλά και των εντολών Του… Εντολών που εκβάλλουν μέσα από την απεριόριστη Πατρική
Του αγάπη προς τον άνθρωπο, που το μόνο μέλημα της είναι η σωτηρία του κάθε
ανθρώπου. Μέσα από την καθημερινή μας άρνηση να Τον ακολουθήσουμε, Αυτός
συνεχίζει να μας αγαπά προβάλλοντας μας το πάθος της Μ. Πέμπτη, της Σταυρώσεως,
που με τα χέρια ανοιχτά πάνω στο Σταυρό μας θυμίζει πως πάντα θ’ αποτελεί μια
αγκαλιά στοργής στον κάθε «παραπεσούντα» άνθρωπο που επιθυμεί να επιστρέψει και
να ζήσει κάτω από το άγιο και σωτήριο θέλημά Του… Χαρακτηριστικός ψαλμός
(ιδιόμελο) της ημέρας είναι «…Ἐξέδυσάν
με τὰ ἱμάτιά μου καὶ ἐνέδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην ἔθηκαν ἐπὶ τὴν κεφαλήν μου
στέφανον ἐξ ἀκανθῶν καὶ ἐπὶ τὴν δεξιάν μου χείρα ἔδωκαν κάλαμον ἵνα συντρίψω αὐτοὺς
ὡς σκεύη κεραμέως…».
Μπαίνοντας στην Μ.
Παρασκευή, βιώνοντας τα σεπτά πάθη του Κυρίου ψάλλουμε τον κατανυκτικό ύμνο
«…Προσκυνοῦμεν σου τά Πάθη, Χριστέ. Δεῖξον
ἡμῖν καί τήν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν…». Καθώς προσκυνούμε τα άχραντα Πάθη
Του, καθώς ασπαζόμαστε το Σταυρό Του, ταυτόχρονα Τον παρακαλούμε να μας δείξει
και την Ανάστασή Του! Ο Σταυρός και η Ανάστασή Του θα επισφραγίσουν τη σταυρική
Του θυσία, θα επιβεβαιώσουν την πληρότητα της θεϊκής Του παρουσίας, θα
καταργήσουν το θάνατο, θα εξαλείψουν το φόβο από τη ζωή μας και θα μας χαρίσει
σε όλους το πλήρωμα της αληθινής ζωής.
Μεγάλο
Σάββατο σήμερα και ακούσαμε
μετά συγκίνησης δακρύων και αναζωπυρωμένης καρδίας που γεννά η ελπίδα στον
Κύριο το, «…Ανάστα ο Θεός κρίνων την
γην, ότι συ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσι…». Ένα θριαμβευτικό
προανάκρουσμα της Αναστάσεως που πρόκειται να βιώσουμε τα μεσάνυχτα του Μ.
Σαββάτου. Αφού συμπορευθήκαμε και συσταυρωθήκαμε με το Χριστό και Θεό ημών,
τώρα κράζουμε προσδοκώμενοι και αναμένοντας την Ανάστασή Του, ώστε να
συναναστηθούμε μαζί Του και γευθούμε την Ουράνια δόξα Του, δίνοντας ένα
προμήνυμα ΝΙΚΗΣ, σε όλους αυτούς που εχθρεύονται την αγία Αυτού Εκκλησία, ένα
μήνυμα ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΗΣ ΧΑΡΑΣ για κάθε άνθρωπο που θα παραμείνει σε κοινωνία μαζί
Του.
Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου η πολυπόθητη Ανάσταση
του Κυρίου μας να συνοδευτεί με την επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος μέσα στις
καρδιές μας, ώστε όχι μόνο να νοήσουμε την αξία του Μυστηρίου, αλλά και για να
καταλάβουμε «…την ματαιότητα του κόσμου…» μπροστά στην ευφρόσυνο Χαρά που δίνει
στις ψυχές ο Αναστάς Χριστός! Αμήν
