10. ΤΙ ΕΣΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ!

Αγαπητοί μου αναγνώστες, πλησιάζουμε προς το Πάσχα του καλοκαιριού - περίοδος νηστείας και πιο έντονης πνευματικής άσκησης - οδηγούμενοι στην κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Οι συζητήσεις περί της ζωής και διδασκαλίας του Κυρίου ημών και πώς αντικατοπτρίζονται στη σύγχρονη πλέον κοινωνία δεν σταματούν να εκλείπουν, και αυτό είναι ευχάριστο, φτάνει τον Λόγο του Θεού να τον εφαρμόζουμε ώστε να είμαστε μέτοχοι από τώρα της ουράνιας βασιλείας του Κυρίου, μιας βασιλείας «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν.» (Α΄ Κορ. 2,9). Μιας βασιλείας που ο Κύριος δίδει στους πιστούς φίλους Του, στα παιδιά Του δωρεάν, απλόχερα, ως αντίτιμο της ενάρετης και εν Χριστώ ζωή τους.

Θα μου πείτε τώρα, καλά πώς ζούμε από τώρα την ουράνια βασιλεία του Κυρίου την στιγμή που ζούμε ακόμα εν τω κόσμο;

Οι Αγίοι λένε όποιος αγαπά ζει τον παράδεισο της τρυφής. Παράδεισος είναι η κοινωνία των αγαπημένων προσώπων. Ανάλογα με το βαθμό που αγαπάμε το Θεό και τους συνανθρώπους μας, ζούμε τον Παράδεισο και προγευόμαστε την πληρότητα του μέλλοντος.

Το γνωρίζετε ότι άνθρωποι ανάπηροι, ταλαιπωρημένοι, που επί χρόνια βασανίστηκαν επί κλίνης, ένεκα κάποιας γενετής αρρώστιας, ή κάποιου αναπάντεχου ατυχήματος, κάνοντας υπομονή και με πίστη στο Θεό, αξιώθηκαν να τειχιστούν με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Μα να τώρα που τους δίδεται η ευκαιρία, είτε μέσω της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, είτε μέσω της ραγδαίας ανάπτυξης της τεχνολογίας, να έχουν την δυνατότητα να ξαναγίνουν υγιείς σαν πρώτα, αυτοί αδιαφορούν, γιατί το βάσανό τους έγινε η αιτία να χαριτωθούν εν Θεώ.

Είναι τόση η ευφροσύνη τους, τόση η χαρά τους που δεν τους ενδιαφέρει πλέον να πορευθούν έτσι μέχρι τέλος της ζωής τους, για να μην απεμπολήσουν αυτήν την απερίγραπτη ευτυχία, αυτή την καταπληκτική μέθη, που νοιώθει ο κάθε άνθρωπος, όταν πλαισιώνεται με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Άρα αγαπητοί μου, ο άνθρωπος (ο ευλαβής χριστιανός), δια τούτης της ζωής προγεύεται αυτών που θα ακολουθήσουν, αυτά που ο Κύριος μας ετοίμασε γι’ αυτούς που Τον αγαπούν. Αυτά που ο Λυτρωτής μας έχει υποσχεθεί για τους αγωνιστές χριστιανούς, να τους καθίσει εις τον δικόν Του πανένδοξο θρόνο, το Βασιλικό. (Αποκάλυψη, γ’ 21).

Επειδή έχω παρατηρήσει μέσα από συναθροίσεις, ότι υπάρχει εσφαλμένη αντίληψη περί της σημασίας της αγάπης, και το τι εστί πραγματική αγάπη οφείλω αυτήν την θεματική ενότητα να την αφιερώσω στην ανάλυση του όρους αυτού και πώς θα οδηγηθούμε στην «τέλεια αγάπη»[1] για να είμαστε και εμείς κοινωνοί της βασιλείας των ουρανών.

"...Η ορθή πίστη υιοθετά την τέλεια αγάπη..."

Παλιότερα σε μία σύναξη με συναδέλφους, μετά την κυριακή του κατά Ματθαίου Ευαγγελίου «Η θεραπεία της κόρης της Χαναναίας» Ματθ. (15, 21-28), αναφέρθηκε το θέμα περί αγάπης. Ένας συνάδελφος μου, ο οποίος μου είπε ότι εκκλησιάζεται τακτικά - το γιατί το αναφέρω αυτό και την περίοδο που λέχθηκε ο διάλογος θα σας το εξηγήσω πιο κάτω-. Σε ερώτηση που του έκανα αν αγαπάς το πλησίον σου, με περίσσεια φωνή και αυταπάρνηση μου είπε:

- Βεβαίως και τον αγαπώ!

- Αγαπάς και τον εχθρό σου;

- Εξαρτάται, θ’ αγαπήσω τους Τούρκους τους αλλόθρησκους; Βεβαίως και όχι! Θ’ αγαπήσω αυτούς που είναι δίπλα μου, τον συνάδελφο μου, τον γείτονα μου τον κόσμο γύρω μου!

- Αυτά σε δίδαξε η εκκλησία;

- Εμάς αυτά μας είπε ο πάτερ στην εκκλησία που πάμε. Αυτά ξέρω!

Τώρα αυτό πόση αλήθεια κρύβουν τα λόγια του δεν το ξέρω, αλλά δεν θα σταθώ εδώ, δεν είμαι σε θέση να κρίνω άλλωστε και δεν είναι και το θέμα μας, περί ορθού λόγου. Το θέμα μας είναι η αγάπη και εκεί θα εστιάσουμε. Ανάφερα τη συζήτηση για να τονίσω ότι αυτή η αντίληψη δεν οριοθετείται μόνο στον συνάδελφό μου, αλλά υπάρχει δυστυχώς και τρέφει τις ψυχές πολλών συνανθρώπων μου.

Ο Χριστός στο κατά Μάρκο Ευαγγέλιο (12, 30), επισυνάπτει την αγάπη που θα δείξουμε στον Ίδιο με την αγάπη στον πλησίον μας. Δεν αρκέστηκε να πει «…αγαπήσεις το Θεόν σου εξ’ όλης της ψυχής σου και εξ’ όλης της καρδιάς σου» αλλά πρόσθεσε και «τον πλησίον σου ως σ’ εαυτόν…».  Αν πραγματικά αγαπούμε το Θεό είναι αδύνατο να μη συμπεριλάβουμε στην αγάπη αυτή και τον κάθε άνθρωπο που είναι εικόνα δική Του, ακόμη και τον εχθρό μας.

Στην θεματική ενότητα περί «Πνευματικού αγώνα» ο Απ. Παύλος μας προτρέπει να ενδυθούμε «…την πανοπλίαν του Θεού…»  (Εφ. 6:11) και ένα από τα μέρη της πανοπλίας αυτής είναι και η αγάπη, «…Να ντυθούμε σαν πνευματικό θώρακα την αγάπη…»  (Α΄Θεσ. 5:8).  «…Η αγάπη περιβάλλει και προστατεύει τα ζωτικά κομμάτια της καρδιάς μας και αντιστέκεται στα θανάσιμα κτυπήματα που προκαλούν τα πάθη…». 

Η αγάπη Θεού που αναφέρεται εδώ ο Απ. Παύλος είναι εκείνη η αγάπη που αγκαλιάζει, περιστοιχίζει ακόμα και τους εχθρούς μας. Το ίδιο μας λέει και ο Κύριος να κάνουμε «…ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν…» (κατά Ματθαίο (5,44) και κατά Λουκά (6,35)) γιατί τότε θα είμαστε πραγματικοί χριστιανοί.

Χαρακτηριστική είναι και η παραβολή του καλού Σαμαρείτη (εχθρού των Ιουδαίων) που περιποιήθηκε τις πληγές του τραυματία Ιουδαίου «…κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον…» (Ευαγγέλιο Κυριακής: Λουκά 10, 25-37) και τον μετέφερε σε πανδοχείο για να αναπαυθεί και να αναρρώσει.

Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη

Δεν σκέφθηκε τον κίνδυνο από τους ληστές, πρόθυμος να θυσιάσει και τη ζωή του, γιατί είχε απαρνηθεί τον εαυτό του, προκειμένου να σώσει τον πλησίον του. Το «ως εαυτόν» το ανήγαγε στο «υπερ εαυτόν». Δεν σκέφθηκε αν ο πληγωμένος ήταν ομοεθνής ή ξένος. Στην καρδιά του Σαμαρείτη χωρούσε ο κάθε άνθρωπος, γιατί ήταν εικόνα Θεού.

Και λέει κατόπιν ο Κύριος «…Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως…» (Ευαγγέλιο Κυριακής: Λουκά 10, 25-37). Πρέπει αγαπητοί μου αναγνώστες να αποκτήσουμε αυτή την καρδιά του Σαμαρείτη που ομολογά «εισέλθετε πάντες».

Επίσης στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο (6,32) «…Και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσι…».

Αν αγαπούμε αυτούς που μας αγαπούν (δηλαδή από συμφέρον) τότε τι αμοιβή μας αξίζει; Γιατί και οι αμαρτωλοί αγαπούν εκείνους που τους αγαπούν. Να μην φτάσουμε και στο σημείο να αγαπάμε μόνο τον εαυτό μας, γιατί και ο πονηρός μόνο τον εαυτόν του αγαπά και κανένα άλλο. Να αγαπάς λοιπόν, αυτό που σε αγαπά, δεν λέει και πολλά πράγματα. Να αγαπάς αυτόν όμως, που δεν σ’ αγαπά αυτό είναι μεγαλείο.

• Η αγάπη της φύσεως θα μείνει αμισθί τονίζει ο Χριστός, γιατί είναι αγάπη συμφεροντολογική, σε όσους μας κάνουν καλό, στους «αγαθοποιούντας ημάς». 
• Η αγάπη στον εχθρό ξεπερνά τη φύση και είναι η ζωή της Χάριτος. Αυτή αμείβεται με «μισθόν πολύν» και κάνει τον άνθρωπο «υιόν του Υψίστου». Όσο υπερβαίνουμε τη φύση, τόσο φθάνουμε στην τελείωση και όσο φθάνουμε στην τελείωση ο Θεός θα μας δοξάσει με μισθό μοναδικό.

Η αγάπη είναι σταυρός και θυσία και ο άνθρωπος της αμαρτίας αρνείται κάθε θυσία και σταυρό που έχει σχέση με την υλική ύπαρξη του.

Το να αγαπήσει αυτόν που σε αγαπά είναι εύκολο, δεν προϋποθέτει σταυρό, ενώ το να αγαπήσεις τον εχθρό σου που σε μισεί και θέλει να σε καταστρέψει είναι μαρτύριο. Είναι σταυρός και μαρτύριο να ευεργετείς ανθρώπους που ποτέ τους δεν έκαναν προς σε το παραμικρό. Επίσης μαρτύριο είναι να δανείζεις χρήματα και να μην περιμένεις όχι τους τόκους αλλά το ίδιο το κεφάλαιο.

Ο Κύριος ζητά να μην περιορίζουμε την αγάπη μας «αγαπώντας αυτόν», ούτε να κάνουμε το καλό μόνο σε κείνους που μας αγαπούν και ευεργετούν αλλά να αγαπούμε ακόμα και τους εχθρούς μας. Προσκαλεί τον κάθε άνθρωπο σε κάτι που ήταν έμφυτο, που συνιστούσε τη ζωή του. Ο άνθρωπος ζούσε επειδή αγαπούσε! Ζωή του ήταν η αγάπη και η αγάπη ήταν ζωή!

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να δίνει αγάπη και να παίρνει αγάπη και να δημιουργεί αδερφοσύνη. Εφ’ όσον ο Θεός «Αγάπη εστί» και ο άνθρωπος έγινε κατ’ εικόνα του αγαπώντος ημάς Θεού, το αγαθό της αγάπης έπρεπε να αναβλύζει αβίαστα από την καρδιά του.  Είναι ο Νόμος της Χάριτος και της φιλανθρωπίας του Θεού που έπρεπε να κυριαρχεί μέσα μας. Πρέπει να γίνουμε «οικτίρμονες» όπως ο «εν ουρανοίς» Πατέρας μας.

Ο άνθρωπος ο οποίος αγαπά επιλεκτικά ευεργετώντας αυτούς που τον ευεργετούν, δεν αντλεί ζωή από τον Θεό. Αντιθέτως προσπαθεί από τους ανθρώπους να εξασφαλίσει κάποια επιβίωση, που καταλήγει δυστυχώς στη φθορά και στο θάνατο.

Αν οι άνθρωποι ζουν απομονωμένοι και αποξενωμένοι από το Θεό και μεταξύ τους, αυτή είναι η κόλασή τους και το «πυρ το αιώνιον». Αυτή η κατάσταση ξεκινά από εδώ και ολοκληρώνεται στην αιωνιότητα.

Αββάς Ισαάκ ο Σύρος

Όταν λείπει η αγάπη υπάρχει το «κολαστήριο» που είναι ένα διαρκές μαστίγιο που βασανίζει τον άνθρωπο. «…Τι πικρόν και σφοδρόν το κολαστήριο της αγάπης… Όσοι έπταισαν στην αγάπη, βρίσκονται στην πιο μεγάλη κόλαση… Η οδύνη της ψυχής που δεν αγαπά είναι οξυτέρα από κάθε άλλη κόλαση…» αββάς Ισαάκ

Γιατί η έλλειψη της αγάπης είναι το πιο σφοδρό κολαστήριο;

Γιατί η έλλειψη της αγάπης, σημαίνει ταυτοχρόνως και απουσία του Θεού από τον άνθρωπο, στοιχείο που καταντά αφόρητη τη ζωή του ανθρώπου!!! «…Ο μη αγαπων το αδελφον μένει εν τω θανάτω…» Ιωα. (3, 14).

Ο Ευαγγελιστής της
Αγάπης

Η απουσία της αγάπης είναι κόλαση για τον άνθρωπο. Η πρόσκληση του Κυρίου είναι να ξαναβρούμε την αληθινή ζωή, που είναι αγάπη.

Χαρακτηριστικά είναι και τα παραδείγματα μέσα στην εκκλησία μας τα οποία οι μας  άγιοι μας ανυψώθηκαν «υπέρ την φύσιν» και έφθασαν σε τέλεια επίπεδα αγάπης. Ας μου επιτραπεί να αριθμήσω μερικά:

Ο πρωτομάρτυρος
Στέφανος

Α. Του πρωτομάρτυρος Στέφανου, που κακό δεν έκανε σε κανένα, που καθώς τον πετροβολούσαν γονάτισε και με κραυγή μεγάλη είπε: «…Κύριε μή καταλογίσεις σ’ αὐτούς αὐτή τήν ἁμαρτία…» και λέγοντας αυτά εξέπνευσε.

Β. Του Αδελφόθεου Ιάκωβου που προσευχόταν για όλο τον κόσμο. Στο τέλος της ζωής του τον ανέβασαν στο πτερύγιο του ναού του Σολομώντος και από εκεί τον έριξαν κάτω. Κατόπιν όπως ήταν πληγωμένος ξεκίνησαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι να τον λιθοβολούν και αυτός με όση δύναμη του απέμεινε αναφώνησε: «…Κύριε Θεέ Πάτερ, συγχώρεσε τους γιατί δεν γνωρίζουν τι κάνουν…».

Ο Αδελφόθεος Ιάκωβος

Γ. Όλοι οι άγιοι απόστολοι που ήσαν άνθρωποι της αγάπης, της αυταπάρνησης, της προσφοράς στον πλησίον, ο κόσμος τους μισούσε, τους καταδίωκε. Χαρακτηριστική είναι η φράση του Απ. Παύλου για την αντίδραση των Αγίων Αποστόλων «…λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν…». (Προς Α’ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ 4, 9 – 16)

Ο άγιος Διονύσιος

Δ. Ο άγιος Διονύσιος Ζακύνθου που φυγάδεψε τον φονιά του αδερφού του. Τι τρομερή κίνηση μεγαλοψυχίας και αγάπης. Αφού τον έκρυψε, του έδωσε φαγητό και χρήματα και τον συμβούλεψε πώς να αποφύγει τη σύλληψη.

Ε. Ο Άγιος Σεραπίων ο σινδόνιος, πέρασε τη ζωή του βοηθώντας το πλησίον του. Ονομάσθηκε σινδόνιος γιατί έδωσε τα πάντα για ελεημοσύνη, ακόμη και τα ρούχα που φορούσε και έμεινε τυλιγμένος μ’ ένα σεντόνι. Μια μέρα ενώ καθόταν στην άκρη ενός δρόμου είδε ένα ζητιάνο να τρέμει από το κρύο και του έδωσε και το σεντόνι. Επειδή έγινε νεκρός και ανύπαρκτος για τον κόσμο τον κάλυπτε η Χάρις του Θεού και δεν ένοιωθε ντροπή.  Το μόνο που του έμεινε ήταν το Ευαγγέλιο.

Ο Άγιος Σεραπίων

Κάποια μέρα ένας περαστικός τον ρώτησε: «Ποιος σε έγδυσε;»

Και ο άγιος λέει «Αυτό» δείχνοντας το Ευαγγέλιο που κρατούσε. Στη συνέχεια φτάνει ένας άνθρωπος που τον έσερναν στη φυλακή για χρέη. Ο άγιος πωλεί το ευαγγέλιο και δίνει τα χρήματα να πληρώσει τα χρέη του ξένου. Όταν τον ρωτούσαν γιατί το πώλησε τους έλεγε: «μου έλεγε (το ευαγγέλιο) συνεχώς, ότι έχεις πώλησε τα και δώστα στους φτωχούς. Και το άκουσα».

Ο άγιος Παυλίνος
επίσκοπος Καμπανίας,
 Γαλλίας

ΣΤ. Ο άγιος Παυλίνος επίσκοπος μιας πόλις στην Καμπανία της Γαλλίας, ξόδεψε την περιουσία του για την εξαγορά αιχμαλώτων. Οι αιχμάλωτοι ήσαν δυστυχώς πολλοί και τα χρήματα δεν αρκούσαν. Εντούτοις τον επισκέφθηκε μια μητέρα που έπιασαν τον γιο της αιχμάλωτο και τον παρακαλούσε να τον ελευθερώσει. Ο Παυλίνος την λυπήθηκε, αλλά επειδή δεν του έμεινε τίποτα, πήγε και αντάλλαξε τον εαυτό του για να ελευθερωθεί ο γιος της. Οδηγήθηκε στην Αφρική με πολλούς άλλους αιχμαλώτους, όπου με τη καλή του συμπεριφορά, την αγάπη του προς τους κυρίους αλλά και με τη θαυματουργική χάρη που του έδωσε ο Θεός, έκανε τους κυρίους να τον ελευθερώσουν μαζί με όλους τους αιχμαλώτους.

Ο Αββάς Αγάθων

Ζ.  Ο Αββάς Αγάθων που είχε φθάσει σε υψηλά επίπεδα αγάπης ήθελε να βρει ένα λεπρόν, να του δώσει το σώμα του και να πάρει το δικό του. Αυτή και αν είναι αληθινή ένδειξη αγάπης.

Πολλά και αναρίθμητα είναι τα παραδείγματα που δείχνουν την μεγαλοψυχία και αγάπη του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπό του. Βλέπουμε αγαπητοί μου αναγνώστες ότι η «τέλεια αγάπη» δεν είναι ακατόρθωτη.

Ακόμα ο Απ. Παύλος στον ύμνο της αγάπης Α’ επιστολή προς Κορινθίους λέει: «…Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι…».

Εδώ ο Απ. Παύλος μας λέει ότι και να ξέρουμε να μιλούμε όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχουμε αγάπη, τότε γινώμεθα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Ακόμα αν έχουμε χάρισμα να προφητεύουμε και να γνωρίζουμε όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, αν έχουμε όλη την πίστη, ώστε να μετακινούμε με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχουμε αγάπη, τότε είμεθα ένα τίποτα απολύτως.

Γι’ αυτό και την αγάπη, την ονομάζει «σύνδεσμον της τελειότητος» δηλαδή κρίκο που δένει όλες τις αρετές σαν ένα τέλειο σύνολον.

Κάθισα και συνδύασα τα λόγια του Απ. Παύλου, με το λόγο του μητροπολίτη Λεμεσού π. Αθανασίου «Περί Αγάπης», κατά την διάρκεια λειτουργίας που τελέστηκε στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου. Ο π. Αθανάσιος είπε: «…Και να εκκλησιαζόμεθα τακτικά αλλά να ΜΗΝ προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε μέσα μας την «τέλεια αγάπη» τότε δεν ωφελούμεθα…».

Αυτό μου έλυσε και το ερώτημα που δημιουργήθηκε μέσα μου, πώς ενώ εκκλησιαζόταν ο συνάδελφός μου, εντούτοις οι σκέψεις του ήσαν μακριά από την αλήθεια. Πρέπει αδελφοί μου όταν εκκλησιαζόμεθα να είμαστε συγκεντρωμένοι σ’ αυτά που ακούμε, στον Λόγο του Θεού, γιατί μετά από τον εκκλησιασμό καλούμαστε, τον Λόγο του Θεού να τον κάνουμε πράξη!

Είπαμε ότι η εκκλησία είναι η ζωοποιός δύναμη, και ο πνευματικός αγώνας δεν είναι εκείνες οι τρεις (3) ώρες κατά προσέγγιση λειτουργία της Κυριακής. Μετά από τον εκκλησιασμό ξεκινά ο πνευματικός αγώνας! Μέσα στην κοινωνία, μέσα από την καθημερινότητά μας, μέσα από το διάβα της ζωής μας, μέσα από τα έργα μας, τις πράξεις μας.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος (ο Ευαγγελιστής της αγάπης) σημειώνει ότι ο «…Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ…».

Η αγάπη μας κάνει θεόμορφους. Όλος ο Νόμος και οι Προφήτες περιέχονται στην εντολή της αγάπης, πρώτα στον Θεόν και ύστερα στον πλησίον. Ο Θεός δεν οργίζεται αν είναι πολλές οι αμαρτίες μας, αλλά για την άρνησή μας να δείξουμε αγάπη και συγχώρεση στον συνάνθρωπό μας.

Ο πιστός λοιπόν οφείλει να αγαπά με αληθινή αγάπη το πλησίον του. Ο Θεός δίδει δύο μέτρα στον άνθρωπο για να μετρούμε την αγάπη μας.

Α. Να αγαπούμε το πλησίον μας όπως αγαπούμε τον εαυτό μας (Ματθ. ε’ 43-44)

Β. Όπως ο Θεός «ηγάπησεν ημάς» (Α’ Ιω. Δ’ 11). «…ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους…» (Ιω. Ιγ’ 34)

Βλέπετε αγαπητοί μου αναγνώστες πόσο μεγάλη αξία δίδει ο Θεός για της αγάπης, «Ως εαυτόν» και όπως ο Θεός αγάπησε ημάς «απείρως».

Θα θελα να το προχωρήσω ακόμη λίγο και να πω το εξής. Θέλω να σας αναφέρω ένα δικό μου παράδειγμα, που οδήγησε να καταλάβω πόσο χαμηλά είμαι στο θέμα της αγάπης.

Μια καλή μέρα έπρεπε να κάνω μερικές οικογενειακές - αν θέλετε διακονίες - τις οποίες είχα στο πρόγραμμα μου. Αφού περατώθηκαν κάποιες απ’ αυτές, μου ζητήθηκε να πράξω ακόμη μερικές έκτακτες, τις οποίες εγώ δεν είχα αν θέλετε προγραμματίσει, αλλά τί να κάνουμε προέκυψαν, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούσαν να γίνουν κάποια άλλη στιγμή, αλλά προς παραδειγματισμό μου φαίνεται, συνέπεσε να μου ζητηθεί να τις κάνω εκείνη την ώρα. Αντέδρασα, με πήρε το παράπονο. Με διέβαλε η θλίψη και η στεναχώρια. Βγήκα εκτός προγράμματος. Ξαφνικά θυμήθηκα ένα πρόσφατο βιβλίο που διάβασα, τον βίο του μακαριστού γέροντος Σάββα Σταυροβουνιώτη - συνέθεσα και ένα ποίημα εις μνήμη του προς βοήθειά μας, θα το βρείτε στην θεματική ενότητα ποιήματα προσευχές - που ο άγιος τονίζει ότι «…όπου υπάρχει αγάπη δεν υπάρχει καταναγκασμός…».

Κατόπιν θυμήθηκα του αγίους μας, που αγόγγυστα, και πρόθυμα εκτελούσαν τις διακονίες τους χωρίς παράπονο και χωρίς στεναχώρια, δίχως να προβληματίζονται για την ώρα που στερούνται την προσευχή, χωρίς να κοπιάζουν, γιατί γνωρίζουν ότι αυτό είναι το πραγματικό θέλημα του Θεού, η προσφορά του εαυτού μας στις υπηρεσίες των συνανθρώπων μας.

"...οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ..."

Ενθυμήθηκα και την επιστολή προς Ρωμαίους (8,18) «…Λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς…» Τί πανέμορφος στίχος για τον κάθε πιστό που κοπιάζει για την αγάπη του Θεού! Δόξα σοι ο Θεός ημών γιατί κατάλαβα και αντιλήφτηκα πόσο αμελητέα είναι η αγάπη μου και ότι πρέπει να συνεχίσω με περισσότερο ζήλο τον αγώνα μου.

Θέλεις και εσύ αγαπητέ μου αναγνώστη να μάθεις σε ποιο σημείο φτάνει η αγάπη σου;

Επιδόσου σε διακονήματα και άλλες φιλανθρωπίες και δες μέχρι πότε ξεκινάς να γογγύζεις! Δεν χρειάζεται να είναι σε κάποιο ξένο προς σε σ’ ένα άτομο. Ξεκίνα πρώτα με τα «εν οίκω». Επιδόσου σε εργασίες που είναι συνυφασμένες με τις οικογενειακές σου υποχρεώσεις. Μην ανησυχείς η κάθε μέρα έχει αρκετές πολλές δοκιμασίες!!! Αν ξεκινήσεις να σκιρτάς και να σε παίρνει το παράπονο για την κούραση που ξεκίνησε να σε καταβάλλει, τότε αγαπητέ μου φίλε κάπου εκεί φθάνει το μέτρο της δικής σου αγάπης (στις 2, 3 ή και 10 οικογενειακές ή και φιλανθρωπικές διακονίες). Αν πάντοτε ενεργείς χαρούμενα δοξάζοντας τον Πανάγαθο και Πάνσοφο Θεό που εργάζεται καθημερινά για τη δική σου σωτηρία, τότε έχεις κάνει ένα σημαντικό βήμα προς τη θέωση. 

Δεν το λέω για να φοβερίσω, αλλά για να προβληματίσω, όπως και εγώ προβληματίστηκα. Να καλλιεργήσουμε όλοι το αίσθημα της πραγματικής αγάπης μέσα μας. Να αγαπήσουμε όπως ο Κύριος ημών αγάπησε εμάς!!! Το εύχομαι από καρδιάς!!!

Χαρακτηριστικά είναι και τα παραδείγματα πατέρων σύγχρονων και μη, που η αγάπη τους δεν τους περιόρισε στη ζώνη ευθύνης τους, στην περιοχή που αρχικά τους ανατέθηκε να κατευθύνουν το ποίμνιό τους, αλλά με την αμέτρητη τους αγάπη επιδόθηκαν και σε άλλες ευάρεστες στο Θεό φιλανθρωπικές αποστολές πέρα των νοητών «συνόρων», προσηλυτίζοντας αλλόθρησκους, αναθερμαίνοντας την πίστη, απαλύνοντας των πόνων και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος.

Θέλω να επανέλθω στη συζήτηση που είχα με τον συνάδελφό μου που συνέπεσε την Κυριακή του Ευαγγελίου της «Χαναναίας» και να σταθώ στο σημείο εκείνο που ο συνάδελφος μου χρησιμοποίησε τη λέξη αλλόθρησκος, «…θ’ αγαπήσω τους Τούρκους τους αλλόθρησκους;…».

Θέλω να το τονίσω αυτό γιατί μερικές φορές πάμε εκκλησία και δεν κατανοούμε το Λόγο του Ευαγγελίου.

Το θαύμα της κόρης της Χαναναίας

Η Χαναναία ήταν ένας τόπος που οι κάτοικοι ήσαν ειδωλολάτρες (αλλόθρησκοι), και εκτός από την λατρεία των ειδώλων, επιδίδονταν και στην μαγεία. Χωρίς να το γνωρίζουν, είχαν παραδώσει τους εαυτούς τους στο πνεύμα του πονηρού. Ο Χριστός όμως, επισκεπτόμενος την περιοχή, δείχνει ότι ήρθε στον κόσμο για να φέρει το μήνυμα της Βασιλείας των Ουρανών κηρύσσοντας μετάνοια ανάμεσα στους αμαρτωλούς. Δεν είναι ένας Θεός που αρκείται σ’ αυτούς που Τον ακολουθούν. Τολμά και βγαίνει από τα όρια του περιούσιου λαού. Τολμά και βγαίνει από τα συνηθισμένα, προκειμένου να κηρύξει μετάνοια και να δώσει ελπίδα και νόημα σε όλο τον κόσμο.  Παράλληλα, δεν κάνει ότι ευχαριστεί τους δικούς Του.[2]

Δεν απολύει κανέναν που Τον αναζητά!!!

Δεν είναι σωστό να προσαρμόζουμε το Λόγο του Ευαγγελίου και να τον αναγάγουμε στον δικό μας τρόπο σκέψης.

"...ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου·..."
(Ἰωάνν. κεφ. η΄ στίχ. 12).

Βλέπετε αγαπητοί μου ότι ο Κύριος μας δίδει το παράδειγμα, και μας προτρέπει ότι ακόμα και σε αλλόθρησκους να δίδουμε το έλεος και την αγάπη μας, γιατί όλοι πλαστήκαμε «…Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν…» και όλοι μπορούμε να γίνουμε μέτοχοι της βασιλείας των ουρανών.

Αν δεν μπορούμε να αγαπούμε τουλάχιστον ας μη μισούμε και να μη καταριόμαστε κανένα. Και αν δεν μπορούμε να ευεργετούμε τους εχθρούς μας, τουλάχιστον να μην τους αδικούμε. Αν όμως μπορέσουμε να ευεργετήσουμε αυτούς που μας μισούν και μας αδικούν, θα πάρουμε λαμπρότερο στεφάνι λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Λουδοβίκος ΙΒ'

Κλείνοντας θα ήθελα συμβουλέψω και να σας παροτρύνω να κάνετε ότι έκανε και ο Λουδοβίκος ΙΒ’ της Γαλλίας, όταν έγινε βασιλιάς. Έκανε ένα κατάλογο με το ονόματα των εχθρών του και δίπλα τους έβαλε ένα σταυρό. Οι εχθροί του όταν το έμαθαν τρόμαξαν και προσπάθησαν να φύγουν μακριά γιατί νόμισαν ότι θα τους θανατώσει. Ο βασιλιάς όμως τους καθησύχασε και τους είπε να μην ανησυχούν και τους διαμήνυσε ότι τον σταυρό τον έβαλε δίπλα στα ονόματά τους για να τους συγχωρέσει.

Αν έχεις και εσύ αγαπητέ μου αναγνώστη εχθρούς, κάνε και εσύ ένα κατάλογο με τα ονόματα αυτών, βάλε ένα σταυρό πλάι στα ονόματα αυτών, συγχώρησέ τους και αγάπησέ τους σαν να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός!

Καλή συνέχεια, καλό αγώνα και θα τα πούμε σύντομα, Θεού θέλοντος!

===========================================================

---

[1] Ἡ ὀρθή πίστη ὅταν υἱοθετηθεῖ, γεννᾶ, στήν συνέχεια, τήν τέλεια ἀγάπη, ἡ ὁποία εἶναι ἡ κατ' ἐξοχήν ἀρετή, πού χαρακτηρίζει τήν ὀρθόδοξη πνευματική ζωή. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

[2] http://themistoklismourtzanos.blogspot.com.cy/2013/02/blog-post_15.html