16. Απόστολος Κυριακής ΣΤ΄, του τυφλού- Πραξ. (16, 16-34)

Πραξ. (16, 16-34)

«…Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο δὲ πορευομένων ἡμῶν τῶν Ἀποστόλων εἰς προσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνος ἀπαντῆσαι ἡμῖν, ἥτις ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχε τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη. 17 αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας. 18 τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. διαπονηθεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε· παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι  Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῆς. καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ. 19  Ἰδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας, 20 καὶ προσαγαγόντες αὐτοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶπον· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν  Ἰουδαῖοι ὑπάρχοντες. 21 καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδὲ ποιεῖν Ρωμαίοις οὖσι. 22 καὶ συνεπέστη ὁ ὄχλος κατ᾿ αὐτῶν. καὶ οἱ στρατηγοὶ περιρρήξαντες αὐτῶν τὰ ἱμάτια ἐκέλευον ραβδίζειν, 23 πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγὰς ἔβαλον εἰς φυλακήν, παραγγείλαντες τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς· 24 ὃς παραγγελίαν τοιαύτην εἰληφὼς ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας αὐτῶν ἠσφαλίσατο εἰς τὸ ξύλον. 25 Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν· ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι. 26 ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σαλευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου, ἀνεῴχθησάν τε παραχρῆμα αἱ θύραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη. 27 ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὁ δεσμοφύλαξ καὶ ἰδὼν ἀνεῳγμένας τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, σπασάμενος μάχαιραν ἔμελλεν ἑαυτὸν ἀναιρεῖν, νομίζων ἐκπεφευγέναι τοὺς δεσμίους. 28 ἐφώνησε δὲ φωνῇ μεγάλῃ ὁ Παῦλος λέγων· μηδὲν πράξῃς σεαυτῷ κακόν· ἅπαντες γάρ ἐσμεν ἐνθάδε. 29 αἰτήσας δὲ φῶτα εἰσεπήδησε, καὶ ἔντρομος γενόμενος προσέπεσε τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ, 30 καὶ προαγαγὼν αὐτοὺς ἔξω ἔφη· κύριοι, τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ; 31 οἱ δὲ εἶπον· πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον  Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου. 32 καὶ ἐλάλησαν αὐτῷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. 33 καὶ παραλαβὼν αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τῆς νυκτὸς ἔλουσεν ἀπὸ τῶν πληγῶν, καὶ ἐβαπτίσθη αὐτὸς καὶ οἱ αὐτοῦ πάντες παραχρῆμα, 34 ἀναγαγών τε αὐτοὺς εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρέθηκε τράπεζαν, καὶ ἠγαλλιάσατο πανοικὶ πεπιστευκὼς τῷ Θεῷ...».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Η Χάρις του Θεού οδηγεί τον απ. Παύλο από την Ασία στην Ευρώπη. Η 1^η αρχαία Μακεδονική πόλη που δέχτηκε το κήρυγμα του Χριστού, ήταν η πόλη των Φιλίππων. Το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα μας αφηγείται μερικά θαυμαστά περιστατικά που συνέβησαν κατά την παραμονή των αποστόλων και που σημάδεψαν το ξεκίνημα της Εκκλησίας σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Η παρούσα Κυριακή είναι η Κυριακή του τυφλού και η ανάγνωση της συγκεκριμένης αποστολικής περικοπής δεν είναι διόλου τυχαία. Αν εξετάσουμε τα δύο αναγνώσματα της ημέρας, θα επισημάνουμε, ορισμένες εμφανέστατες αντιστοιχίες.  

1. Το θαύμα του τυφλού αλλά και το θαύμα της δαιμονόληπτης δούλης των Φιλίππων προκάλεσαν παρόμοιες αντιδράσεις. Τον δε τυφλό λογοκρίνουν οι Φαρισαίοι για το ποιος και τι είναι αυτός που τέλεσε το θαύμα, στη δε δαιμονιούσα δούλη, οι απόστολοι προσέρχονται πρόσθεν των αρχόντων, δια των κυριών αυτής για να κριθούν για τις πράξεις τους και την χριστιανική τους διδασκαλία.
2. Και στα δύο αναγνώσματα καταλήγουν με ομολογία και καταφυγή στο πρόσωπο Αυτού, του Κυρίου Ιησού Χριστού, ως Μόνου Θεού και Σωτήρα. Ο δε τυφλός ομολογεί μπροστά στους Φαρισαίους και κατόπιν κηρύττει το Λόγο του Ευαγγελίου ενώ στο αποστολικό ανάγνωσμα ο δεσμοφύλακας, ομολογεί και πιστεύει στον Κύριο Ιησού Χριστό και ΟΛΟΙ στην οικογένειά του βαπτίζονται χριστιανοί.

===========================================================

«...Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο δὲ πορευομένων ἡμῶν τῶν Ἀποστόλων εἰς προσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνος ἀπαντῆσαι ἡμῖν, ἥτις ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχε τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη...». στιχ. 16

Η παρουσία και η ιεραποστολική δραστηριότητα των αποστόλων είχε αρχίσει να γίνεται ευρύτερα γνωστή στην πόλη των Φιλίππων. Κατά την μετάβαση τους στην τακτή ώρα στο σημείο που μαζεύονταν για να τελέσουν προσευχή, μια νεαρή δούλη έχοντας «…πνεῦμα πύθωνος…»[1] συναντά τους αποστόλους.

«...αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα• οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας...». στιχ. 17

Αυτή παρακινημένη από το πνεύμα ακολουθούσε τους αποστόλους και φώναζε ξοπίσω τους, διακηρύσσοντας ότι ήταν δούλοι του Θεού του Υψίστου και κηρύττουν τη το δρόμο της σωτηρίας. Όπως έκανε ο Κύριος έτσι και εδώ ο Παύλος απορρίπτει την μαρτυρία του μαντικού πνεύματος και το εμποδίζει να ομολογεί την ιδιότητά του.

Γιατί το κάνει αυτό ο απόστολος γνωρίζετε; Γιατί εμποδίζει το δαιμόνιο αφού έλεγε την αλήθεια;

Την απάντηση μας τη δίνει ο ιερός Χρυσόστομος, «…το δαιμόνιο το έκανε από κακουργία, ενώ ο απόστολος από σύνεση… Αν ο απόστολος δεχόταν την μαρτυρία του, θα μπορούσε να εξαπατήσει και άλλους πολλούς πιστούς, αφού θα είχαν γίνει δεκτά από αυτόν, εκείνα που ο ίδιος ομολογούσε…».

Η αφέλεια, η δεισιδαιμονία, είναι φαινόμενα που παρατηρούνται την κάθε εποχή. Πολλοί άνθρωποι αρνούνται την πίστη και καταφεύγουν στην αστρολογία, τη μαντεία, τα μάγια και σε τόσα άλλα. Εγκαταλείπουν τον αληθινό Θεό και παραδίδουν τη ψυχή τους στο σατανά. Δεν εμπιστεύονται την ύπαρξή τους στην αγάπη και στην πρόνοια του Θεού και δίνουν εμπιστοσύνη στον πρώτο τυχόντα που με δαιμονική επιτηδειότητα εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη αφέλεια και ευπιστία. Και επιβεβαιώνεται και ο προφητικός λόγος του απ. Παύλου που λέει «…ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων…» Α’ Τιμ. (4, 1).

«...τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. διαπονηθεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε• παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι  Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῆς. καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ...» στιχ. 18

Ο Παύλος αντιλαμβανόμενος ότι η γυναίκα είναι δαιμονισμένη και γι’ αυτό αισθάνεται αγανάκτηση, βλέποντας την αλήθεια να διακηρύσσεται βέβηλα και δόλια από το πνεύμα το πονηρό που την οδηγούσε. Μπροστά στην παντοδυναμία της επίκλησης του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το δαιμόνιο δεν μπορεί ν’ αντισταθεί και φεύγει ελευθερώνοντας την άμοιρη και ταλαίπωρη δούλη.

«...Ἰδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας...» στιχ. 19

Βλέποντάς τα αυτό οι κύριοι της δούλης γυναίκας, και βλέποντας ότι το μαντικό δαιμόνιο εξήλθε από αυτή, και συνειδητοποιώντας ότι η δούλη τους επρόκειτο τώρα ν’ απολέσει τις μαντικές τις ιδιότητες, τις οποίες εκμεταλλεύονταν για να καρπώνονται και να πλουτίζουν, οργίσθηκαν και συνέλαβαν τον Παύλο και το Σίλα και τους έσυραν στην αγορά ενώπιον των ανθρώπων.

«...καὶ προσαγαγόντες αὐτοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶπον• οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν  Ἰουδαῖοι ὑπάρχοντες, καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδὲ ποιεῖν Ρωμαίοις οὖσι...» στιχ. 20-21

Οι στρατηγοί που αναφέρει εδώ ο ευαγγελιστής Λουκάς ήσαν κατά πάσα πιθανότητα Ρωμαίοι αξιωματικοί που στις Ρωμαϊκές αποικίες ασκούσαν πολιτική και στρατιωτική εξουσία.

Η κατηγορία των αποστόλων ως Ιουδαίων φανερώνει επίσης πόσο μισητοί ήσαν οι Ιουδαίοι στοιχείο που πιστοποιείται με το ότι ο Κλαύδιος τους είχε διώξει από τη Ρώμη. Για τους Ρωμαίους οι ξένες θρησκείες ήταν ανεκτές και οι θεοί των χωρών που κατακτήθηκαν προστατεύονταν. Αυτό που ήταν απαγορευμένο είναι να διαδίδονται οι ξένες θεότητες μεταξύ των Ρωμαίων και να διαταράσσεται η δημόσια τάξη με τον προσηλυτισμό. Επίσης απαγορευόταν να εγκαταλείπουν οι Ρωμαίοι τη δική τους θρησκεία και ν’ ασπάζονται άλλη θρησκεία.

«…καὶ συνεπέστη ὁ ὄχλος κατ᾿ αὐτῶν. καὶ οἱ στρατηγοὶ περιρρήξαντες αὐτῶν τὰ ἱμάτια ἐκέλευον ραβδίζειν…» στιχ. 22

Η δημόσια καταγγελία είχε αποτέλεσμα να μαζευτεί και ο «όχλος». Ακόμα ένα στοιχείο μίσους και αποστροφής των Ρωμαίων προς τους Ιουδαίους. Η ποινή που τους καταβάλλεται του ραβδισμού για τους Ρωμαίους θεωρείτο ατιμωτική και δεν επιβαλλόταν σε Ρωμαίους πολίτες.

Και το θαυμαστό εδώ που είναι; Ο απ. Παύλος δεν διακηρύσσει τον εαυτό του Ρωμαίο πολίτη για ν’ αποφύγει την ατιμωτική μεταχείριση που του επιφυλάσσουν αλλά κάθεται αγόγγυστα και υπομένει το σταυρό του.

«…πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγὰς ἔβαλον εἰς φυλακήν, παραγγείλαντες τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς• ὃς παραγγελίαν τοιαύτην εἰληφὼς ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας αὐτῶν ἠσφαλίσατο εἰς τὸ ξύλον…» στιχ. 23-24

Αφού οι άρχοντες ήταν και κάτω από την επήρεια του όχλου, τους κτύπησαν πολύ (ραβδισμός), τους φυλάκισαν και διέταξαν την αυστηρή φρούρησή τους.

Το «…ἐσωτέρο της φυλακὴς…» δείχνει το σκοτάδι και την απομόνωση στην οποία θα περιέλθουν οι απόστολοι, καταδεικνύοντας συνάμα και το αδύνατο να αποδράσουν. Το «…ξύλο…» είναι ένα ξύλινο όργανο που είχε οπές απ’ όπου περνούσαν και έδεναν τα πόδια των κρατουμένων. Όπως μας φανερώνει ο ιερός Χρυσόστομος, «…όσω ακριβεστέρα η φυλακή γίνεται, τοσούτω το θαύμα λαμπρότερο…».

Τα παθήματα των αποστόλων επιβεβαιώνουν τα όσα προφητικά είπε ο Κύριος «…παραδώσουσι γὰρ ὑμᾶς εἰς συνέδρια καὶ ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς· καὶ ἐπὶ ἡγεμόνας δὲ καὶ βασιλεῖς ἀχθήσεσθε ἕνεκεν ἐμοῦ…» Ματθ. (10, 17-18)

«…Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν• ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι...» στιχ. 26

Ωστόσο καμιά δοκιμασία δεν μπορεί να κάμψει το ηρωικό φρόνημα ή να μαράνει τη ζώσα ελπίδα των αγίων.

Η σκοτεινή και ανήλια φυλακή μεταβάλλεται σε περίλαμπρο ναό! Ο χρόνος της καταδίκης και της οδύνης γίνεται ώρα ελπίδας και χαράς! Οι φυλακισμένοι έκπληκτοι ακούνε τους θεσπέσιους ύμνους των χριστιανών, ν’ αντηχούν μέσα στα σκοτεινά μπουντρούμια των φυλακών.

Ο ιερός Χρυσόστομος με θαυμασμό παρατηρεί «…μαστιγώθηκαν με πολλά χτυπήματα, τους εξύβρισαν, διέτρεξαν έσχατο κίνδυνο, τους προσέδεσαν στην ξυλοπέδη και τους έβαλαν στο πιο απομονωμένο μέρος της φυλακής, αλλά πάρα αυτά δεν ανέχονταν να κοιμούνται, αγρυπνούσαν… Δεν τους κατέβαλε η τυραννική ανάγκη του ύπνου, δεν τους έκαμψε ο πόνος, δεν τους οδήγησε ο φόβος σε απογοήτευση… αλλά όλα αυτά τους γέμισαν χαρά…».

Το παράδειγμα των αποστόλων μας δείχνει και σε μας περίτρανα πως καμιά δοκιμασία δεν μπορεί να κόψει τα δεσμά επικοινωνίας με το Θεό της καρδιάς μας. Και η προσευχή ως μέσο επικοινωνίας όταν γίνεται από τα βάθη της καρδιάς μας υπερνικά κάθε εξωτερική δυσκολία.

«…ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σαλευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου, ἀνεῴχθησάν τε παραχρῆμα αἱ θύραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη...» στιχ. 27

Η μεσονύχτια προσευχή των φυλακισμένων είχε μια απροσδόκητη και συγκλονιστική συνέχεια. Αιφνίδια έγινε ισχυρός σεισμός που συντάραξε το κτίριο της φυλακή εκ θεμελίων. Οι πόρτες όλες άνοιξαν και λύθηκαν τα δεσμά όλων των κρατουμένων. Ο σεισμός έρχεται σαν απάντηση του Θεού στις προσευχές του Παύλου και του Σίλα. Από το δέος του σεισμού που διόλου δεν ήταν τυχαίος ο δεσμοφύλακας προσπίπτει στα πόδια του Παύλου και Σιλά στοιχείο που αποδεικνύει ότι ο σεισμός οφειλόταν στην δική τους παρουσία.  

«…ἐφώνησε δὲ φωνῇ μεγάλῃ ὁ Παῦλος λέγων• μηδὲν πράξῃς σεαυτῷ κακόν• ἅπαντες γάρ ἐσμεν ἐνθάδε...» στιχ. 28

Ο Παύλος αποτρέπει τον δεσμοφύλακα να πράξει αυτοχειρία. Αν η ζωή αποτελεί δώρο του Θεού, τότε σε καμιά περίπτωση ο άνθρωπος δεν επιτρέπεται να τη διακόψει αυτόβουλα με την αυτοκτονία.

Στο ερώτημα που παρατηρείται, πώς ο Παύλος γνώριζε ότι όλοι ο κρατούμενοι ήταν εκεί και κανένας δεν έχει αποδράσει, είτε στη θέση στην οποία βρισκόταν που μπορούσε να ελέγχει όλα τα κελιά της φυλακής, είτε από φωτισμό που έλαβε άνωθεν.

«…αἰτήσας δὲ φῶτα εἰσεπήδησε, καὶ ἔντρομος γενόμενος προσέπεσε τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ, 30 καὶ προαγαγὼν αὐτοὺς ἔξω ἔφη• κύριοι, τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ;...» στιχ. 29-30

Τα λόγια του Παύλου ανέκοψαν το δεσμοφύλακα από το εγχείρημα της αυτοχειρίας, αλλά δεν τον έπεισαν απολύτως, γι’ αυτό και ζήτησε φως. Η διαπίστωση πως παρά του ότι λύθηκαν τα δεσμά όλοι οι κρατούμενοι παρέμειναν εκεί αυτό τον γεμίζει με περισσότερο φόβο γιατί ξεκινά και καταλαβαίνει πως το θαύμα έγινε χάρη των δύο φυλακισμένων που ευρίσκοντο εκεί.

Βλέποντας το θαύμα και θυμούμενος όλα αυτά που λέγονταν για τους δύο αποστόλους, ότι ήταν υπηρέτες κάποιου άγνωστου και ξένου Θεού, συνειδητοποιεί ότι μπροστά του έχει δύο υπηρέτες ΑΛΗΘΙΝΟΥ Θεού.  

Καταλαμβάνεται από δέος και τρόμο και πέφτει στα πόδια του Παύλου και Σίλα, ικετεύοντας τι πρέπει να κάνει για να σωθεί. Είναι η μεγάλη στιγμή της χάριτος!

«…οἱ δὲ εἶπον· πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον  Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου. καὶ ἐλάλησαν αὐτῷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ…» στιχ. 31-32

Στο ερώτημα του δεσμοφύλακα οι απόστολοι του συνιστούν να πιστέψει στον Κύριο Ιησού Χριστό, ως μοναδικού Κυρίου και Θεού. Σπεύδουν να τον κατηχήσουν στην καινούρια πίστη – αγνοώντας την κούραση, τον πόνο, την ταλαιπωρία που τους διέπει – ώστε να τον κάνουν να γνωρίσει το Λόγο του Θεού και μέσω αυτού θα σωθούν και όλα τα μέλη της οικογένειάς του.     

«…καὶ παραλαβὼν αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τῆς νυκτὸς ἔλουσεν ἀπὸ τῶν πληγῶν, καὶ ἐβαπτίσθη αὐτὸς καὶ οἱ αὐτοῦ πάντες παραχρῆμα, ἀναγαγών τε αὐτοὺς εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρέθηκε τράπεζαν, καὶ ἠγαλλιάσατο πανοικὶ πεπιστευκὼς τῷ Θεῷ...». στιχ. 33-34

Στη συνέχεια ο δεσμοφύλακας παρέλαβε τους αποστόλους και τους «…έλουσεν…» δηλ. τους έπλυνε το σώμα από τις πληγές και τους μώλωπες από τα χτυπήματα της άδικης ποινής που τους επεβλήθη. Η πράξη αυτή όπως μας διαμηνύει και ο ιερός Χρυσόστομος, είναι μια πράξη αγάπης και μεταστροφής τρόπου ζωής και όπως αυτός έλουσε τους αποστόλους, «…ελούσθην…» και αυτός από των κηλίδων των αμαρτιών.

Βλέπουμε εδώ πως ο άνθρωπος αγάλλεται και χαίρει όταν ανακαλύπτει τον ζώντα Θεό. Τόσο το σώμα όσο και η ψυχή ευφραίνεται και απονέμει δόξα και τιμή Σ’ Αυτόν που ποθεί τη σωτηρία της.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ένα από τα στοιχεία που μας διδάσκει το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα είναι η αιφνίδια μεταστροφή του δεσμοφύλακα. Εκ της θέας του θαύματος ζήτησε να κατηχηθεί και να βαπτισθεί (παραχρήμα). Κάτω από την επενέργεια της παντοδυναμίας της χάριτος, φωτίζεται ο νους, θερμαίνεται η καρδία, ξυπνά η συνείδηση.

Η πίστη γεννιέται μετά τη μυστική συνάντηση της θείας χάριτος και της δικής μας ελεύθερης προαίρεσης στα βάθη της υπάρξεώς μας.

Ακόμα ένα άξιο σημείο αναφοράς είναι ότι ο δεσμοφύλακας γνωρίζει τον αληθινό Θεό μέσα στη φυλακή, σ’ ένα μέρος σκοτεινό, βρώμικο. Σ’ ένα μέρος που στους τοίχους του αντηχούν οι πόνοι τόσο και τόσο βασανισμένων και ταλαιπωρημένων. Δεν συναντά το Θεό ούτε σε περίλαμπρο ναό, ούτε σε σωρούς βιβλίων κάποιου θεολογικού σπουδαστηρίου.

Το θαύμα της πίστεως τελετουργείται παντού. Ο Θεός μας καλεί κοντά Του μέσα από τους πιο απίστευτους χώρους και τις πλέον αναπάντεχες στιγμές. Η ζωντανή πίστη αλλάζει τον άνθρωπο, αλλάζει την προοπτική της ζωής του, μεταβάλλει την ηθική συμπεριφορά του και αναμορφώνει τις σχέσεις του με τους γύρω του. Ζωή μας λοιπόν η ζωή του Χριστού και στόχος και προορισμός μας η βασιλεία του. Γένοιτο.

---

[1] Σύμφωνα με την αρχαία μυθολογία, ο πύθων ήταν το φίδι που ενέπνεε τους χρησμούς στο μαντείο των Δελφών. Από εκεί βγήκε και το όνομα Πυθεία. Με άλλα λόγια το πνεύμα που είχε καταλάβει τη δούλη ήταν δαιμόνιο μαντικό.