43. Κυριακή ΚΕ' Επιστολών, Εφεσ. (4, 1-7)

Εφε. (4, 1-7)

«…Ἀδελφοί, παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πρᾳότητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν·εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν. Ἑνὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ...».

ΑΝΑΛΥΣΗ

 

Το παρόν ανάγνωσμα της παρούσας Κυριακής υπογραμμίζει την ανάγκη της ενότητας της Εκκλησίας και υποδεικνύει στους πιστούς τρόπους ζωής και συμπεριφοράς του ενός προς τον άλλον, οι οποίοι συντείνουν στη διατήρηση και αύξηση της ενότητας μεταξύ τους.  

                                                                   

«...Ἀδελφοί, παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε...». στιχ. 1

Αυτό που συνιστά ο απόστολος προς τους Εφεσίους είναι «…αξίως περιπατήσαι της κλήσεως…», μιας κλήσεως στην οποία έχουμε προσκληθεί από τον Θεό «…ης εκλήθητε…».

Η σταθερή και συνεπής κατά Χριστόν ζωή είναι το «…περιπατείν αξίως της κλήσεως…», το οποίο αποτελεί κοινή υποχρέωση όλων των πιστών έναντι του Θεού Πατρός.

Επιμέρους χαρακτηριστικά γνωρίσματα του «…περιπατείν αξίως της κλήσεως…», είναι η ταπεινοφροσύνη, η πραότητα, η μακροθυμία και η ανοχή των αδερφών εν αγάπη, τα οποία απαριθμεί ο Παύλος στον επόμενο στίχο.

«...μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πρᾳότητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ...». στιχ. 2

1. «…Μετά πάσης ταπεινοφροσύνης…». Η ταπεινοφροσύνη αποτελεί κορυφαία αρετή της εν Χριστώ ζωής, «…το θεμέλιο κάθε αρετής…» κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη.
2. Η «Πραότης» είναι ο πιστός να μην οργίζεται αλλά να παραμένει γαλήνιος και ήρεμος.
3. Μακροθυμία είναι η μεγαλοψυχία. Μακρόθυμος είναι ο άνθρωπος που είναι επιεικής, αυτός που συγκρατεί την οργή του και δεν παρασύρεται γρήγορα στο να εκδικηθεί τον άλλο. Μακροθυμώντας έναντι των αδερφών μας, μιμούμαστε τη μακροθυμία του Θεού απέναντι στον κόσμο. Πώς μπορούμε να είμαστε τώρα ανεκτικοί προς τους αδερφούς μας;
4.  «…Έν αγάπη…»!!! Όπου υπάρχει αγάπη τα πάντα είναι ανεκτά. Η εν Χριστώ αληθινή και ειλικρινής αγάπη μας δίνει τη δύναμη να δείχνουμε ανοχή και υπομονή μπροστά στις αδυναμίες και την κακή συμπεριφορά των αδερφών μας.

«...Σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης…» στιχ. 3

Η «…ενότης του Πνεύματος…» είναι η ενότητα του σώματος της Εκκλησίας, η ενότητα των πιστών, η οποία αποτελεί κατά βάσιν έργο και δωρεά του αγίου Πνεύματος.

Την ενότητα όμως τραυματίζουν οι αιρέσεις, τα σχίσματα, οι διαιρέσεις που προκαλούν οι αμαρτίες των ανθρώπων. Γι’ αυτό και ο απόστολος προτρέπει να δείξουμε «…σπουδή…», δηλαδή να αγωνιζόμαστε και να προσπαθούμε να διατηρήσουμε την ενότητα του εκκλησιαστικού σώματος.

Η ενότητα της Εκκλησίας επιτυγχάνεται «…εν τω συνδέσμω της ειρήνης…». Η ειρήνη είναι η δύναμη που κατ’ εξοχή καλλιεργεί και διασφαλίζει την ενότητα των πιστών. Όταν οι χριστιανοί ζουν ενωμένοι με το δεσμό της εν Χριστώ αγάπης και ειρήνης, τότε εύκολα αποκρούουν καθετί που τους διχάζει και διαταράσσει την ενότητα που απεργάζεται η παρουσία του αγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία.

«...ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν...». στιχ. 4

Η Εκκλησία αποτελεί το σώμα το Χριστού και όλοι οι εις Χριστόν πιστεύσαντες, είμαστε μέλη αυτού του σώματος. Ανήκοντας οι χριστιανοί στο ένα σώμα της Εκκλησίας, είμαστε σε κοινωνία και αδιάσπαστη ενότητα τόσο με το Χριστό που είναι η κεφαλή του σώματος όσο και με τους αδελφούς μας με τους οποίους συγκροτούμε ως μέλη το ένα εκκλησιαστικό σώμα.

Η Εκκλησία είναι «εν (ΕΝΑ) σώμα» γιατί τη συνέχει και τη ζωογονεί το «εν (ΕΝΑ) Πνεύμα», το Πνεύμα το άγιο του Θεού. Ποια είναι αυτή η ελπίς της κλήσεως την οποία αναφέρει ο απόστολος;

Είναι η ελπίδα της αναστάσεως και της βασιλείας του Θεού. Η ανάσταση των νεκρών αποτελεί την κοινή προσδοκία όλων μας. Η είσοδος μας στη βασιλεία του Θεού, «…την ητοιμασμένην από καταβολής κόσμου…», συνιστά την «ζώσαν ελπίδα» την «επικείμενην ημίν εν τοις ουρανοίς».

«…εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα…» στιχ. 5

Σ τον προηγούμενο στίχο ο απόστολος μας τόνισε πως συνιστάται η ενότητα της Εκκλησίας. Στον παρόν στίχο μας τονίζει την πηγή αυτής της ενότητας, «…εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα…». Η Εκκλησία μας αναγνωρίζει ΕΝΑ Κύριο, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι η πηγή της ενότητας της. Κ Κυριότητα του Χριστού είναι καθολική και απόλυτη, διότι αυτός είναι ο Λυτρωτής και Σωτήρας όλων μας.

«…εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν…» στιχ. 6

Συνεχίζοντας ο απόστολος την αναφορά του στην ενότητα της Εκκλησίας, προσθέτει ότι η πηγή αυτής της ενότητας είναι ο ένας Θεός και Πατέρας όλων. Το «επι παντων» αυτό ενδεικνύει ότι είναι επάνω απ’ όλους. Τέλος είναι και «εν πάσιν ημίν» δηλ. κατοικεί σε όλους μας.

«…Ἑνὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ…» στιχ. 7

Η ποικιλία των χαρισμάτων που δίνει ο Θεός στους πιστούς με σκοπό την οικοδομή ολόκληρης της Εκκλησίας αποτελεί ένα ακόμη παράγοντα που συνεργεί στην εκκλησιαστική ενότητα. «Η χάρις» που δίδεται «ένι εκάστω», δηλ. στον κάθε πιστό-μέλος της Εκκλησίας ξεχωριστά, είναι τα ποίκιλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

Τα χαρίσματα δεν δίνονται αυθαίρετα και τυχαία, αλλά κατά το «μέτρον της δωρεάς του Χριστού», δηλ. σύμφωνα με το μέτρο που χρησιμοποιεί ο Χριστός στη διανομή τους. Προσερχόμενα όλα τα χαρίσματα από μια πηγή, τον Χριστό, αποσκοπούν, όπως αναφέρει πιο κάτω ο Απόστολος, «εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού».

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

«…Ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη…»! Η ανοχή ως στάση και συμπεριφορά απέναντι στους γύρω μας, αποτελεί μια σημαντική παράμετρο του χριστιανικού ήθους, της χριστιανικής μας κλήσεως για την οποία μίλησε ο απόστολος στο παρόν ανάγνωσμα.

Πιστεύουμε στον ένα Κύριο και Θεό ημών, ανήκουμε στο ένα σώμα της Εκκλησίας και εμφορούμαστε από την ίδια ελπίδα, εκμεταλλευόμενοι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που μας δώρισε στον καθένα μας ξεχωριστά ο Κύριος. Έχοντας ο καθένας μας ξεχωριστούς χαρακτήρες, πεποιθήσεις, αντιλήψεις πρέπει ν’ αξιώσουμε να ζούμε αρμονικά και ειρηνικά αναμεταξύ μας και αυτό πετυχαίνετε φερόμενοι με ανεκτικότητα. Σεβόμενοι την προσωπικότητα και τις επιθυμίες των άλλων, στοιχεία τα οποία έχουν και διαφέρουν από μας. Πρέπει να δείχνουμε κατανόηση και υπομονή στις όποιες ανθρώπινες ατέλειες και αδυναμίες σκεφτόμενοι και φειδόμενοι και τα δικά μας λάθη.

Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μόνο αν έχουμε αγάπη για τους άλλους. Η ανοχή πηγάζει από την αγάπη, την κορυφαία αυτή χριστιανική αρετή. Μόνο αν αγαπούμε ειλικρινά κάποιον, μπορούμε να φερόμαστε κατά τρόπο ανυπόκριτο και ανεκτικό απέναντί του.

Ως αδύνατοι και συχνά εμπίπτοντες στην αμαρτία καταφεύγουμε συχνά πυκνά με ταπείνωση στη μακροθυμία, την ανοχή και το έλεος του Θεού. Όμως δεν δικαιούμαστε να έχουμε μερίδιο σ’ αυτήν την μακροθυμία του Θεού αν κι εμείς δεν ανεχόμαστε τις αδυναμίες και τις ατέλειες των άλλων. Μόνο αυτός που ανέχεται τον άλλο «εν αγάπη» μπορεί να ελπίζει κι ο ίδιος στην ανοχή του Θεού. Γένοιτο.