3. ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ματθ. (2, 1 – 12)

«…13 ᾿Αναχωρησάντων δὲ αὐτῶν ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ᾿ ὄναρ τῷ ᾿Ιωσὴφ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ ῾Ηρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό. 14 ῾Ο δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον, 15 καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς ῾Ηρῴδου, ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου.

16 Τότε ῾Ηρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων, ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλε πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλεὲμ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω, κατὰ τὸν χρόνον ὃν ἠκρίβωσε παρὰ τῶν μάγων. 17 τότε ἐπληρώθη τὸ ρηθὲν ὑπὸ ῾Ιερεμίου τοῦ προφήτου λέγοντος· 18 φωνὴ ἐν Ραμᾷ ἠκούσθη, θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς· Ραχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν.

19 Τελευτήσαντος δὲ τοῦ ῾Ηρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ φαίνεται τῷ ᾿Ιωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ 20 λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν ᾿Ισραήλ· τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου. 21 ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἦλθεν εἰς γῆν ᾿Ισραήλ. 22 ἀκούσας δὲ ὅτι ᾿Αρχέλαος βασιλεύει ἐπὶ τῆς ᾿Ιουδαίας ἀντὶ ῾Ηρῴδου τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν· χρηματισθεὶς δὲ κατ᾿ ὄναρ ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας, 23 καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται. …».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Το σημερινό Ευαγγέλιο αναφέρεται στη φυγή του «παιδίου Ιησού» στην Αίγυπτο, μαζί με την Μητέρα Του και τον Ιωσήφ, επειδή ο Ηρώδης τυφλωμένος από την αλαζονεία του ήθελε να θανατώσει τον Ιησού.

Βλέπουμε ότι το μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, που ξεκίνησε από τη Βηθλεέμ για να σώσει τον άνθρωπο, δεν τελείωσε, αλλά αποτελεί την απαρχή. Τα γεγονότα που θα εξελιχθούν στη συνέχεια και αφορούν τη ζωή του Κυρίου μας, είναι η συνέχεια του μυστηρίου της Σαρκώσεως και έχουν σχέση με τη σωτηρία μας.

Ας δούμε μαζί ποιο είναι το βαθύτερο νόημα του σημερινού Ευαγγελίου.

1. Η αρχή της καινής κτίσεως

 

Στην Βηθλεέμ γίνεται η αρχή. Γεννάται ο Θεάνθρωπος! Ο «επί πάντων Θεός εις τους αιώνας» Ρωμ. (9, 5) ενώνεται με τον άνθρωπο. Γίνεται «παιδίον» όμοιο με τα άλλα παιδιά, τρώει και πίνει όπως και τα άλλα παιδιά, ακολουθεί τους νόμους της φύσεως για να μην υπάρχει έστω και η ελάχιστη αμφιβολία ότι «αληθώς ενηνθρώπησε». Η σωτηρία αρχίζει να πραγματοποιείται!!!

Η ανθρώπινη φύση που ήταν νεκρωμένη επειδή απεσκίρτησε από το Θεό και «απεδήμησεν εις χώραν μακράν», επιστρέφει κοντά Του, προσλαμβάνεται από τον Θεό Λόγο, ενούται μαζί Του, σε μια θεανθρώπινη ένωση. Όπως ψάλλει και η αγία μας Εκκλησία, «…το άναρχον της αιωνίου Βασιλείας του Θεού εκαινουργήθη…» δηλ. έλαβε αρχή αλλά δεν ολοκληρώθηκε!

Ο Χριστός με την γέννησή Του, θα εισέλθει στην οικία του «ισχυρού», ως ο απόλυτα «κραταιός και δυνατός» και θα «τὰ σκεύη αὐτοῦ ἁρπάσαι» Ματθ. (12, 29), αυτούς δηλ. που πλάνησε ο διάβολος και ζουν αυτόνομα, «έρημοι Θεού», που νεκρώθηκαν ως «κατά σάρκα ζώντες» Ρωμ. (8, 13). Αυτό το βλέπουμε και από τους Ποιμένες και τους Μάγους «οι τοις άστροις λατρεύοντες, ελλαμφθέντες υπό της θείας Δυνάμεως…» εγκαταλείπουν τον «άρχοντα του σκότους», προσέρχονται στον Χριστό και τον προσκυνούν ως Θεό. Το δηλώνουν και με τα δώρα που του προσέφεραν. Τον διακηρύττουν ως Θεάνθρωπο, το λιβάνι, ο χρυσός και η σμύρνα αντιστοιχούν στο Θεό και στον άνθρωπο,. Είναι η απαρχή της προσέλευσης των εθνών, που θα δεχθούν το δικό Του τρόπο ζωής και θα συνθέσουν το Σώμα Του, την πανώρια νύμφη Του, την Αυτού Εκκλησία.  

Όλος αυτός ο κόσμος, «ὃν ἀριθμῆσαι οὐδεὶς δύναται», θα προέρχεται «παντὸς ἔθνους καὶ φυλῶν καὶ λαῶν καὶ γλωσσῶν» Αποκ. (7, 9), χάρη στη θεία Ενανθρώπηση, «έγιναν εγγύς» Εφε. (2, 13) δηλ. κοντά στο Θεό, «…ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου… με στολάς λευκάς…» Αποκ. (7, 9)

Για να φθάσουμε σ’ αυτήν την ολοκλήρωση, θα πρέπει ο κόσμος να γνωρίσει την οδό αυτή, η οποία είναι αυτή που χάραξε ο Κύριος μας με το βίο και τη διδασκαλία Του. Όπως είπε και ο ίδιος «…ο ποιμήν… ἔμπροσθεν αὐτῶν πορεύεται, καὶ τὰ πρόβατα αὐτῷ ἀκολουθεῖ…» Ιωα. (10, 4)

2. Η οδός του σταυρού, οδός Ζωής

Ο Χριστός μας με τον τρόπο ζωής Του, έγινε αναιρέτης του θανάτου και φορέας της ζωής «άνευ θανάτου». Ο τρόπος ζωής Του είναι η αγάπη προς τον Πατέρα Του και η ελευθερία από παντός του κόσμου. Γι’ αυτό μένει αχώριστος προς τον Πατέρα, τον υπακούει και «ποιεί το θέλημά Του». Η ανθρώπινη φύση Του γίνεται καινή, αγία και άμωμος, γιατί δεν δημιουργεί διάσταση μεταξύ του θελήματός της και του θελήματος του Θεού Πατέρα. Ο οδός της θυσίας και του σταυρού θα γίνει τρόπος ζωής Του.

Όταν ο Ενανθρωπήσας Θεός Λόγος, αρχίσει να διδάσκει τον Ευαγγελικό Λόγο Του, δεν θα διδάξει δικά του πράγματα, αλλά «…α ήκουσε παρά του Πατρός Του, ταύτα λαλήσει..» Ιωα. (8, 26). Η εντολή του Πατέρα Του είναι «ζωή αιώνιος» Ιωα. (12, 50). Ο ίδιος ο Θεός βρίσκεται μυστικώς μέσα στις εντολές Του, όπως μας διδάσκει και ο άγιος Μάξιμος, και όποιος αγωνίζεται να τηρήσει μια εντολή δέχεται μέσα του τον Θεό, που υπάρχει σ’ αυτή και περιλάμπεται από θεία δόξα.

3. «…Εκ σπαργάνων…»

Ο Χριστός μας ακολουθεί το σταυρικό τρόπο ζωής και της θυσίας. Παρουσιάζεται στον κόσμο με «δούλου μορφή», «…ως βρέφον εσπαργανωμένων κείμενον εν φάτνη…» Λουκ. (2, 12) αλλά και κυνηγημένος από τη ματαιοδοξία του Ηρώδη να τον σκοτώσει.

Ο Κύριος καταλύει τον θάνατο «…εκ σπαργάνων…», γιατί δεν κάνει το δικό Του θέλημα. ΌΧΙ! Σαν Παντοδύναμος Θεός μπορούσε να αφανίσει τον Ηρώδη και τα στρατεύματά Του και να σταματήσει την επικείμενη γενοκτονία, αλλά δεν το κάνει! Δεν κάνει χρήσιν της εξουσίας του, γιατί ήρθε να διδάξει Αγάπη. Δεν είναι Τιμωρός αλλά Λυτρωτής του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου που είναι υποχείριος των παθών του, ένεκα του αμαρτωλού και ερήμην Θεού τρόπου ζωής. Τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο Ηρώδης, δέσμιος των πολλών αμαρτημάτων του, που θόλωναν την κρίση Του και τον γέμιζαν αλαζονεία και υπερηφάνεια.

Μπαίνει από νήπιο σε πορεία σταυρική, σε πορεία βασάνων και οδύνης. Μεγαλώνει ξενιτεμένος και κυνηγημένος χωρίς να έχει που την κεφαλή κλίνει. Δέχεται την εσχάτη φτώχεια και αδοξία, την στιγμή που τα πάντα ανήκουν σ’ αυτά και καθημερινώς δοξολογείται και ανυμνείται από μυριάδες τάγματα αγγέλων.

Αλλά πρέπει να τα υποστεί αυτά και άλλα που έπονται μέχρι την μαρτυρική ανάβαση εις το Γολγοθά και θα τα υποστεί αγόγγυστα, ώστε να νεκρώσει την αμαρτία της αλαζονείας και της παρακοής των «εξ Αδάμ» που έφεραν το θάνατο. Υπομένει και υπόκειται της σταυρικής πορείας, για να χαρίσει στον άνθρωπο δόξα και τιμή. Για να μπορέσει να δει ο άνθρωπος την ωραιότητα του αιωνίου κόσμου, που είναι «μετά του Θεού», που δεν φθείρεται και δεν πεθαίνει.

Μόνο αν φύγει η αμαρτία από τη μέση, είναι δυνατό ο άνθρωπος να συναφθεί με το Θεό. Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει η ανθρώπινη φύση του, να θέλει και ανά επιζητεί αυτό που θέλει και η θεία φύση, που φέρουμε μέσα μας, το θέλημα δηλαδή του Πατρός μας.

4. Μήνυμα Σωτηρίας

Το μήνυμα που στέλνει ο ενανθρωπήσας Θεός, είναι να δεχθεί ο κάθε άνθρωπος μέσα του το Θεό, η καρδία του κάθε ανθρώπου να γίνει θρόνος Θεού, ώστε η ανθρώπινη φύση μας να ενωθεί με τη θεία. Όταν ο άνθρωπος έχει αυτό έχει τα πάντα, ακόμη και όταν ζει σε σκοτεινό σπήλαιο, με τις πιο αντίξοες συνθήκες ζωής. Αυτή η κατάσταση προϋποθέτει ταπείνωση και υπακοή στο άγιο θέλημα του Θεού.

Η Βασιλεία του Χριστού, είναι Βασιλεία Αγάπης, γι’ αυτό και είναι ατελεύτητη. Επειδή αγαπά όλους καλεί όλους να μετάσχουν στη Βασιλεία Του και θυσιάζεται για να ζήσουν όλοι, σε αντίθεση με τον Ηρώδη, που δύναται να τους θυσιάσει όλους για να ζήσει αυτός. Η Βασιλεία του Θεού είναι παράδεισος γιατί όλοι μπορούν να μετάσχουν.

Τον σταυρό και την οδύνη της δικής μας παρακοής τον σηκώνει, παίρνοντας το δρόμο της εξορίας, του πόνου, των ποικίλων κινδύνων, των αντίξοων καιρικών συνθηκών, της κούρασης, της ταλαιπωρίας, της εγκατάστασης σε μια ξένη και άγνωστη χώρα, που θεωρείτο καταγώγιο ειδώλων, κέντρο διαφθοράς και ακολασίας. Όλα όμως τα υπερβαίνει για να σώσει τον άνθρωπο, για να μεταποιήσει τον θάνατο σε ζωή, τη φθορά μας σε αφθαρσία, για να έχουμε μετοχή στη Βασιλεία Του. Είναι νεκρωμένος για όλα τα ιδεατά του κόσμου, γι’ αυτό και ελεύθερος απ’ αυτά, για τα οποία εγκαταλείψαμε το Θεό, τα κάναμε θεούς και τα λατρεύσαμε.

Με τον δικό Του τρόπο ζωής, της αγάπης, της σχέσεως και της κοινωνίας με το Θεό, θα φωτίσει τους προσκυνητές των ειδώλων, τους «καθήμενους εν χώρα και σκιά θανάτου», να απαλλαγούν από τον ρύπο της ειδωλομανίας και να προσεγγίσουν το Θεό τον αληθινό, που είναι παράδεισος «τρυφής».

Δεν απορρίπτει κανένα, θα πάρει τους νεκρούς πνευματικά και δια του Αγίου Πνεύματος θα τους ζωοποιήσει αφού κληθούν σε μετάνοια. Θα κάνει τις πόρνες αγίες και μάρτυρες και τους ληστές θεολόγους. Έτσι εσκύλευσεν (κατήργησεν, τον κατετρόπωσεν) τον θάνατο. Ας μας αξιώσει η αγάπη Του, να υπάρξουμε και εμείς «λύχνοι πνεύματος». Γένοιτο.