Του τελώνη τη μετάνοια απέκτησε ψυχή μου,
και δες πως απορρέει δια της αμαρτίας η ενοχή
μου.
Κλίνε ευλαβικά το κεφάλι με λύπη καταγής,
και ζήτησε το έλεος της θείας Του στοργής.
Μίσησε του Φαρισαίου την υπερήφανο φωνή,
και ζήλεψε του Τελώνη την ταπεινή ιαχή.
«…Ο περιπατών και υψών τον εαυτό του,
ταπεινωθήσεται,
ενώ ο περιπατών και ταπεινών τον εαυτό του,
υψωθήσεται.[1]…»
Μας προτρέπει ο Κύριος δια μέσου του Ευαγγελίου,
και αυτή είναι η πολιτεία, του αγωνιζομένου εν
τω κόσμω αγίου.
Ο Θεός παραγγέλλει «…«άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ
άγιός ειμί…»[2]
γι’ αυτό μόνο με έργα ταπείνωσης το πνεύμα
ηρεμεί.
Μόνο με ταπείνωση θα επέλθει, ψυχή
μου, η ανάβαση,
γιατί τα ενάρετα έργα, δεν αποτρέπουν την
κατάβαση.
Η εσωτερική ανάβαση προϋποθέτει αγώνα και αίμα,
ενώ η εξωτερική ανάβαση την διέπει ο δόλος και
το ψέμα.
Ανασηκώσου και ντύσου ψυχή μου την αγία
ταπείνωση,
και ενδύσου τον Ίδιο το Χριστό, εις πνευματική
αλλοίωση.
Αποδέξου όπως ο Τελώνης τις κατηγορίες που σου
προσάγουν,
και σιωπηρά υπέμεινε τον άδικο εξευτελισμό που
σου φυλάγουν.
Δέξου την κατά καιρούς γελοιοποίηση και την
αδοξία,
γιατί μ’ αυτά ο Θεός αμείβει για την άνω
πολιτεία.
Μίσησε ψυχή μου τους επαίνους τούτου του κόσμου,
γίνε «μωρή δια Χριστόν», μέχρι των ματιών χαθεί
το φως μου.
Γίνε βουβή και άλαλη κρατώντας το στόμα ερμητικά
κλειστό[3],
και γίνου άνθρωπος χωρίς απόκριση, όσο αυτό
είναι δυνατό.
Η αρχή του Τριωδίου ξεκινά με την παραβολή του
Τελώνη
ώστε όλοι να νοήσουν πως μόνο η ταπείνωση μας
εξυψώνει.
Η ταπεινοφροσύνη είναι η αρχή, το μέσο αλλά και
το τέλος της Μετανοίας,
και μόνο αν γίνει βίωμα, ο άνθρωπος γίνεται
μέτοχος, θειας παραμυθίας.
Η μετάνοια του Τελώνη τον ανέδειξε
«εκ νεκρών ζώντα».
στο ναό του Υψίστου τον οδήγησε, σκυμμένο και κεκραγότα.
Ο Φαρισαίος καυχιότανε πως γνώριζε και έπραττε τα του Νόμου,
αλλά αγνοούσε ότι η αγάπη προς πλησίον είναι το
«πλήρωμα του Νόμου».
Όλες οι αρετές αφανίζονται όταν
συζευχθούν με την υπερηφάνεια,
γιατί τότε βασιλεύει η αφροσύνη και η παράνοια.
Εφαρμόστε τα έργα του Φαρισαίου και την
ταπείνωση του Τελώνη,
και δείτε πως ο ελεήμων Θεός, κατ’ οικονομία,
τον άνθρωπο χαριτώνει.
Μόνο η ταπείνωση νικά τον μνησίκακο εχθρό,
που θέλει
τον άνθρωπο από ζώντα νεκρό.
Ας κράξουμε από τα βάθη της ψυχής μας όπως ο
τελώνης
«…Ο Θεός ιλάσθητί μοι, τω αμαρτωλώ…»,
ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΚΥΡΙΕ μας σώζεις.
[1] Λουκά (18, 14) - «…ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν
ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται…».
[2] (Λευϊτ. 20,7,26· Α΄ Πέτρ. 1,16)
[3] Ψαλμός (37, 14-15)
