ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ: ΨΑΛΜΟΣ 17. IΖ'.

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2019

ΨΑΛΜΟΣ 17. IΖ'.

«…Εἰς τὸ τέλος· τῷ παιδὶ Κυρίου τῷ Δαυΐδ, ἃ ἐλάλησεν τῷ Κυρίῳ τοὺς λόγους τῆς ᾠδῆς ταύτης ἐν ἡμέρᾳ, ᾗ ἐῤῥύσατο αὐτὸν ὁ Κύριος ἐκ χειρὸς πάντων τῶν ἐχθρῶν αὐτοῦ καὶ ἐκ χειρὸς Σαούλ, καὶ εἶπεν·…».

Κατά το περιεχόμενο του ψαλμού 17, εκτιμάται πως ο Δαβίδ τον συνέθεσε κατά το τέλος του βίου του, όταν ο Κύριος τον ανέδειξε νικητή κατά των εχθρών του. Το ποίημα είναι ένα μέγα «αλληλούια». Ο ποιητής ρίχνει το βλέμμα πίσω και βλέπει τη ζωή του σε κάθε φάση. Επισημαίνει πως η χείρα του Θεού, είναι έτοιμη να τον σώσει σε κάθε περίσταση. Η καρδία του γεμίζει από χαρά. Η κύρια ιδέα όλου του ποιήματος είναι ότι ο Κύριος έκανε τον Δαβίδ να είναι ότι είναι.

Στους τελευταίους στίχους ο ποιητής, ανέρχεται εις υψηλότερα επίπεδα Μεσσιακά, κηρύττων τον γενικό χαρακτήρα της βασιλείας του Χριστού.

Ο ψαλμός αυτός διαιρείται σε τρία μεγάλα μέρη:

1. Στίχ. 2-4: Πρόλογος
2. Στιχ. 5-20: Ο Δαβίδ φέρεται λυτρωμένος από τον Κύριο, απ’ όλους τους εσωτερικούς εχθρούς του.
3. Στιχ. 21-31: Έχει χαρακτήρα διδακτικό, οι λόγοι της λυτρώσεως.
4. Στιχ. 32-46: Έχει χαρακτήρα λυρικό, ο Δαβίδ λυτρωμένος απ’ όλους τους εξωτερικούς εχθρούς του.
5. Στιχ. 37-51: Επίλογος

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Στίχ. 2-4: Παράθεση πλήθους ονομασιών του Θεού εκ πολλής του αγάπης και ευγνωμοσύνης.

Ψαλ. 17,2 - Ἀγαπήσω σε, Κύριε, ἡ ἰσχύς μου.

Ψαλ. 17,2 (Νεοελληνική απόδοση) – Πάντοτε θα σ’ αγαπώ, Κύριε, Συ, ο οποίος είσαι η ακατανίκητος ισχύς μου.

Ψαλ. 17,3 - Κύριος στερέωμά μου καὶ καταφυγή μου καὶ ῥύστης μου. Ὁ Θεός μου βοηθός μου, ἐλπιῶ ἐπ᾿ αὐτόν, ὑπερασπιστής μου καὶ κέρας σωτηρίας μου καὶ ἀντιλήπτωρ μου.

Ψαλ. 17,3 (Νεοελληνική απόδοση) - Ο Κύριος είναι το ασάλευτο θεμέλιο, επί του οποίου ακλόνητος έχω στερεωθεί. Είναι το οχυρό καταφύγιό μου και ο σωτήρ μου. Ο Θεός είναι ο βοηθός μου και εις Αυτόν, εγώ θα ελπίζω πάντοτε. Αυτός είναι ο υπερασπιστής μου, η ισχυρά δύναμις, η οποία, ως ακατανίκητος παράταξης, εξασφαλίζει την σωτηρία μου. Αυτός είναι ο ταχύς προστάτης μου εις κάθε περίσταση.

Ψαλ. 17,4 - αἰνῶν ἐπικαλέσομαι τὸν Κύριον καὶ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου σωθήσομαι.

Ψαλ. 17,4 (Νεοελληνική απόδοση) - Με ύμνους δοξολογίας και ευχαριστίας θα ζητήσω εις βοήθειά μου τον Κύριο, και με την προστασία Του θα σωθώ από τους εχθρούς μου.

1^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 5-20: Το μοναδικό αγαθό του ποιητή.

Ψαλ. 17,5 - περιέσχον με ὠδῖνες θανάτου, καὶ χείμαῤῥοι ἀνομίας ἐξετάραξάν με

Ψαλ. 17,5 (Νεοελληνική απόδοση) - Ωσάν αφόρητοι πόνοι τοκετού με περιέσφιξαν κίνδυνοι θανάτου, τους οποίους παράνομοι άνθρωποι εξαπέλυσαν, ωσάν ορμητικούς χείμαρρους, εναντίον μου και με συγκλόνισαν.

Ψαλ. 17,6 - ὠδῖνες ᾅδου περιεκύκλωσάν με, προέφθασάν με παγίδες θανάτου.

Ψαλ. 17,6 (Νεοελληνική απόδοση) - Συνταρακτικές και θανάσιμες αγωνίες Άδου με έχουν περικυκλώσει, με πρόφθασαν παγίδες, αι οποίες έκρυπταν τον θάνατον.

Ψαλ. 17,7 - καὶ ἐν τῷ θλίβεσθαί με ἐπεκαλεσάμην τὸν Κύριον καὶ πρὸς τὸν Θεόν μου ἐκέκραξα· ἤκουσεν ἐκ ναοῦ ἁγίου αὐτοῦ φωνῆς μου, καὶ ἡ κραυγή μου ἐνώπιον αὐτοῦ εἰσελεύσεται εἰς τὰ ὦτα αὐτοῦ.

Ψαλ. 17,7 (Νεοελληνική απόδοση) - Αλλά εν μέσω της μεγάλης αυτής οδύνης μου επικαλέσθηκα δια της προσευχής τον Κύριο και με κραυγή μεγάλη εφώναξα προς τον Θεό. Ο δε Θεός ήκουσε την φωνή μου από την εις ουρανούς κατοικία Του και η κραυγή της αγωνίας μου έφθασε ενώπιων Του, εισήλθε εις τα ώτα Του.

Ψαλ. 17,8 - καὶ ἐσαλεύθη καὶ ἔντρομος ἐγενήθη ἡ γῆ, καὶ τὰ θεμέλια τῶν ὀρέων ἐταράχθησαν καὶ ἐσαλεύθησαν, ὅτι ὠργίσθη αὐτοῖς ὁ Θεός.

Ψαλ. 17,8 (Νεοελληνική απόδοση) – ‘Ηλθεν εις βοήθειά μου. Εσείσθει και άρχισε να τρέμει ολόκληρος η γη, τα θεμέλια των ορέων συνταράχτηκαν και κλονίστηκαν διότι οργίστηκε εναντίον αυτών ο Θεός.

Ψαλ. 17,9 - ἀνέβη καπνὸς ἐν ὀργῇ αὐτοῦ καὶ πῦρ ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ καταφλεγήσεται, ἄνθρακες ἀνήφθησαν ἀπ᾿ αὐτοῦ.

Ψαλ. 17,9 (Νεοελληνική απόδοση) - Ως καπνός ηφαιστείου ανέβη υψηλά ο θυμός Του, φωτιά και λάβα ηφαιστείου άναψε η παρουσία Του και εις αναμμένα κάρβουνα μετεβλήθησαν όλα τα γύρω από Αυτόν.

Ψαλ. 17,10 - καὶ ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη, καὶ γνόφος ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ

Ψαλ. 17,10 (Νεοελληνική απόδοση) - Χαμήλωσε τους ουρανούς και κατέβη εις την γη. Μαύρο σκοτεινό νέφος απλώνεται κάτω από τους πόδας Του.

Ψαλ. 17,11 - καὶ ἐπέβη ἐπὶ Χερουβὶμ καὶ ἐπετάσθη, ἐπετάσθη ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων.

Ψαλ. 17,11 (Νεοελληνική απόδοση) - Ανέβη και κάθισε, ωσάν επάνω εις ουράνιο άρμα, επί των Χερουβίμ και πετούσε. Επέταξε γρήγορα και έτρεχε, σαν να φερόταν επί πτερύγων ανέμων.

Ψαλ. 17,12 - καὶ ἔθετο σκότος ἀποκρυφὴν αὐτοῦ· κύκλῳ αὐτοῦ ἡ σκηνὴ αὐτοῦ, σκοτεινὸν ὕδωρ ἐν νεφέλαις ἀέρων.

Ψαλ. 17,12 (Νεοελληνική απόδοση) - Σκότος άπλωσε ολόγυρά Του και απέκρυψε το άπειρον μεγαλείον Του. Γύρω του απλώθηκε η σκηνή Του κατασκευασμένη όχι από υφάσματα και δέρματα, αλλά από σκοτεινά νέφη βροχής, τα οποία μεταφέρονται από τους πνέοντας ανέμους.

Ψαλ. 17,13 - ἀπὸ τῆς τηλαυγήσεως ἐνώπιον αὐτοῦ αἱ νεφέλαι διῆλθον, χάλαζα καὶ ἄνθρακες πυρός..

Ψαλ. 17,13 (Νεοελληνική απόδοση) - Από την απαστράπτουσα λαμπρότητα της θείας παρουσίας Του περνούσαν τα σύννεφα και εξαπολύθηκε χαλάζι και κεραυνοί, αναμμένα κάρβουνα, εναντίον των εχθρών του.

Ψαλ. 17,14 - καὶ ἐβρόντησεν ἐξ οὐρανοῦ Κύριος, καὶ ὁ Ὕψιστος ἔδωκε φωνὴν αὐτοῦ·

Ψαλ. 17,14 (Νεοελληνική απόδοση) - Ο Κύριος έστειλε από τον ουρανό τις βροντές Του με τους κεραυνούς Του. Ο Ύψιστος αφήκε να ακουσθεί η τρομερή φωνή Του εναντίον των εχθρών Του.

Ψαλ. 17,15 - ἐξαπέστειλε βέλη καὶ ἐσκόρπισεν αὐτοὺς καὶ ἀστραπὰς ἐπλήθυνε καὶ συνετάραξεν αὐτούς.

Ψαλ. 17,15 (Νεοελληνική απόδοση) - Εξαπέστειλε τα ιδικά του πύρινα βέλη και τους διασκόρπισε· πλήθος από αστραπές και βροντές και κεραυνούς και τους συντάραξε.

Ψαλ. 17,16 - καὶ ὤφθησαν αἱ πηγαὶ τῶν ὑδάτων, καὶ ἀνεκαλύφθη τὰ θεμέλια τῆς οἰκουμένης ἀπὸ ἐπιτιμήσεώς σου, Κύριε, ἀπὸ ἐμπνεύσεως πνεύματος ὀργῆς σου.

Ψαλ. 17,16 (Νεοελληνική απόδοση) - Σαν να στέγνωσαν τα ύδατα της γης, ώστε φάνηκαν αι πηγές των υδάτων και αι κοίτες των ποταμών, οι πυθμένες των ωκεανών και αυτά τα θεμέλια της γης, από τον δριμύ έλεγχό σου, Κύριε, από μίαν και μόνην πνοή της συνταρακτικής οργής Σου.

Ψαλ. 17,17 - ἐξαπέστειλεν ἐξ ὕψους καὶ ἔλαβέ με, προσελάβετό με ἐξ ὑδάτων πολλῶν.

Ψαλ. 17,17 (Νεοελληνική απόδοση) - Και εν μέσω της τρομερής αυτής αναστατώσεως ο Κύριος άπλωσε το χέρι Του από τον ουρανό, με έπιασε και με έφερε πλησίον Του, με ανέσυρε από τους πολλούς κινδύνους, οι οποίοι σαν πολλά ύδατα απειλούσαν να πνίξουν την ζωή μου.

Ψαλ. 17,18 - ῥύσεταί με ἐξ ἐχθρῶν μου δυνατῶν, καὶ ἐκ τῶν μισούντων με, ὅτι ἐστερεώθησαν ὑπὲρ ἐμέ.

Ψαλ. 17,18 (Νεοελληνική απόδοση) - Με γλύτωσε και θα με γλυτώσει ο Κύριος από τους ισχυρούς εχθρούς μου, οι οποίοι με μισούν, οσονδήποτε ισχυρότεροι από εμέ και αν είναι αυτοί.

Ψαλ. 17,19 - προέφθασάν με ἐν ἡμέρᾳ κακώσεώς μου, καὶ ἐγένετο Κύριος ἀντιστήριγμά μου.

Ψαλ. 17,19 (Νεοελληνική απόδοση) - Αυτοί με πρόφθασαν αιφνιδίως εις τις πλέον κρίσιμους και περιπετειώδεις στιγμές της ζωής μου, αλλά ο Κύριος υπήρξε το στήριγμά μου και ο υπερασπιστής μου εναντίον αυτών.

Ψαλ. 17,20 - καὶ ἐξήγαγέ με εἰς πλατυσμόν, ῥύσεταί με, ὅτι ἠθέλησέ με.

Ψαλ. 17,20 (Νεοελληνική απόδοση) - Από την στενόχωρο θέση μου με έβγαλε εις άνεση και αναψυχή. Με γλύτωσε από τους εχθρούς, διότι με αγάπησε.

2^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 21-31: Συναισθήματα χαράς και ευγνωμοσύνης εκ των ανωτέρων.

Ψαλ. 17,21 - καὶ ἀνταποδώσει μοι Κύριος κατὰ τὴν δικαιοσύνην μου καὶ κατὰ τὴν καθαριότητα τῶν χειρῶν μου ἀνταποδώσει μοι.

Ψαλ. 17,21 (Νεοελληνική απόδοση) - Ο Κύριος έτσι με αντάμειψε δια την αθωότητά μου. Σύμφωνα με την καθαρότητα των χειρών μου, ο Κύριος μου ανταπέδωσε και θα μου ανταποδώσει αμοιβές και ευεργεσίες.

Ψαλ. 17,22 - ὅτι ἐφύλαξα τὰς ὁδοὺς Κυρίου καὶ οὐκ ἠσέβησα ἀπὸ τοῦ Θεοῦ μου.

Ψαλ. 17,22 (Νεοελληνική απόδοση) - διότι εγώ εφύλαξα τας εντολές του Κυρίου, δεν ασέβησα απέναντι του Θεού μου.

Ψαλ. 17,23 - ὅτι πάντα τὰ κρίματα αὐτοῦ ἐνώπιόν μου, καὶ τὰ δικαιώματα αὐτοῦ οὐκ ἀπέστησαν ἀπ᾿ ἐμοῦ.

Ψαλ. 17,23 (Νεοελληνική απόδοση) - Διότι πάντοτε είχα και έχω προ οφθαλμών τις δίκαιες του κρίσεις και ποτέ οι εντολές Του δεν απομακρύνθηκαν από την σκέψη και την καρδία μου.

Ψαλ. 17,24 - καὶ ἔσομαι ἄμωμος μετ᾿ αὐτοῦ καὶ φυλάξομαι ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου.

Ψαλ. 17,24 (Νεοελληνική απόδοση) - Θα είμαι άμωμος και ειλικρινής απέναντί του και θα προφυλαχθώ από κάθε αμαρτία.

Ψαλ. 17,25 - καὶ ἀνταποδώσει μοι Κύριος κατὰ τὴν δικαιοσύνην μου καὶ κατὰ τὴν καθαριότητα τῶν χειρῶν μου ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ.

Ψαλ. 17,25 (Νεοελληνική απόδοση) - Ο Κύριος θα μου ανταποδώσει, σύμφωνα με τον αγώνα μου να ζω κατά το θέλημά Του και σύμφωνα με την προσπάθειά μου να διατηρώ τας χείρας μου αγνά και καθαρά ενώπιον των οφθαλμών Του.

Ψαλ. 17,26 - μετὰ ὁσίου ὅσιος ἔσῃ, καὶ μετὰ ἀνδρὸς ἀθῴου ἀθῷος ἔσῃ.

Ψαλ. 17,26 (Νεοελληνική απόδοση) - Συ, Κύριε, προς τον αφοσιωμένο εις Σε θα φέρεσαι με στοργή και αγάπη. Προς τον αθώον και ηθικώς άμεμπτων θα δείχνεσαι αθώος και άμεμπτος.

Ψαλ. 17,27 - καὶ μετὰ ἐκλεκτοῦ ἐκλεκτὸς ἔσῃ καὶ μετὰ στρεβλοῦ διαστρέψεις.

Ψαλ. 17,27 (Νεοελληνική απόδοση) - Με τον εκλεκτόν θα είσαι Συ πάντοτε εκλεκτός. Απέναντι όμως του διεστραμμένου ανθρώπου θα αλλάζεις τρόπον και θα φαίνεται στρεβλή η ιδική Σου ευθεία και δικαία συμπεριφορά.

Ψαλ. 17,28 - ὅτι σὺ λαὸν ταπεινὸν σώσεις καὶ ὀφθαλμοὺς ὑπερηφάνων ταπεινώσεις.

Ψαλ. 17,28 (Νεοελληνική απόδοση) - Διότι συ τον ταπεινωμένο και το έλεός Σου ζητούντα λαό τον σώζεις και τον ευλογείς πάντοτε. Ενώ τους αλαζονικούς οφθαλμούς των υπερήφανων τους αναγκάζεις να χαμηλώσουν κατησχυμένοι εις την γη.

Ψαλ. 17,29 - ὅτι σὺ φωτιεῖς λύχνον μου, Κύριε ὁ Θεός μου, φωτιεῖς τὸ σκότος μου.

Ψαλ. 17,29 (Νεοελληνική απόδοση) - Συ, Κύριε, αναζωογόνησες και θα αναζωογονείς τον λίχνον της ζωής μου. Συ, Κύριε ο Θεός μου, έρριψες το φως της χαράς και διέλυσες το σκοτάδι της δυστυχίας μου.

Ψαλ. 17,30 - ὅτι ἐν σοὶ ῥυσθήσομαι ἀπὸ πειρατηρίου καὶ ἐν τῷ Θεῷ μου ὑπερβήσομαι τεῖχος.

Ψαλ. 17,30 (Νεοελληνική απόδοση) - Με την δύναμιν Σου πάντοτε θα σώζομαι από τους κινδύνους και τους πειρασμούς και με την βοήθειά Σου θα υπερπηδώ κάθε ανυπέρβλητο δια τις ανθρώπινες δυνάμεις τείχος, κάθε δυσκολία.

Ψαλ. 17,31 - ὁ Θεός μου, ἄμωμος ἡ ὁδὸς αὐτοῦ, τὰ λόγια Κυρίου πεπυρωμένα, ὑπερασπιστής ἐστι πάντων τῶν ἐλπιζόντων ἐπ᾿ αὐτόν.

Ψαλ. 17,31 (Νεοελληνική απόδοση) - Ο δρόμος και ο τρόπος της ενεργείας του Θεού μου είναι άμεμπτα. Τα λόγια του Κυρίου είναι, πυρ, που φωτίζει και κατακαίει. Είναι υπερασπιστής όλων εκείνων, οι οποίοι ελπίζουν εις Αυτόν.

3^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 32-46: Συναισθήματα χαράς και ευγνωμοσύνης εκ των ανωτέρων.

Ψαλ. 17,32 - ὅτι τίς Θεὸς πλὴν τοῦ Κυρίου, καὶ τίς Θεὸς πλὴν τοῦ Θεοῦ ἡμῶν;

Ψαλ. 17,32 (Νεοελληνική απόδοση) - Διότι, ποιός άλλος Θεός είναι αληθινός και πραγματικός εκτός του Κυρίου μας; Και ποιός Θεός είναι τόσον ισχυρός και αγαθός πλην του Θεού μας;

Ψαλ. 17,33 - ὁ Θεὸς ὁ περιζωννύων με δύναμιν καὶ ἔθετο ἄμωμον τὴν ὁδόν μου.

Ψαλ. 17,33 (Νεοελληνική απόδοση) - Αυτός ο αληθινός και παντοδύναμος Θεός με περίζωσε με μεγάλη και ακατανίκητο δύναμιν, με ανέδειξε άμεμπτο και καθαρό στους δρόμους της ζωής μου.

Ψαλ. 17,34 - καταρτιζόμενος τοὺς πόδας μου ὡσεὶ ἐλάφου καὶ ἐπὶ τὰ ὑψηλὰ ἱστῶν με·

Ψαλ. 17,34 (Νεοελληνική απόδοση) - Αυτός κάμνει ευκίνητα τα πόδια μου, τους δίδει την ταχύτητα της ελάφου, ώστε με ευκολία να υπερπηδώ κινδύνους και δυσκολίας. Αυτός με ανεβάζει εις τα όρη τα υψηλά, ασφαλή από κάθε απειλή.

Ψαλ. 17,35 - διδάσκων χεῖράς μου εἰς πόλεμον καὶ ἔθου τόξον χαλκοῦν τοὺς βραχίονάς μου·

Ψαλ. 17,35 (Νεοελληνική απόδοση) - Αυτός γυμνάζει και διδάσκει τα χέρια μου, να πολεμούν νικηφόρος. Κατέστησε τους βραχίονάς μου ευκινήτους και ισχυρούς ωσάν χάλκινο τόξο.

Ψαλ. 17,36 - καὶ ἔδωκάς μοι ὑπερασπισμὸν σωτηρίας, καὶ ἡ δεξιά σου ἀντελάβετό μου, καὶ ἡ παιδεία σου ἀνώρθωσέ με εἰς τέλος, καὶ ἡ παιδεία σου αὐτή με διδάξει.

Ψαλ. 17,36 (Νεοελληνική απόδοση) - Συ, Κύριε, ευδόκησες να με υπερασπίσεις απέναντι των εχθρών μου και να μου χαρίσεις την σωτηρία. Η προστατευτική δεξιά Σου με υποβάσταξε, η πατρική σου παιδαγωγία και καθοδήγησης με ανόρθωσε τελείως. Αυτή η παιδαγωγία Σου, Κύριε, θα εξακολουθεί να με διδάσκει.

Ψαλ. 17,37 - πλάτυνας τὰ διαβήματά μου ὑποκάτω μου, καὶ οὐκ ἠσθένησαν τὰ ἴχνη μου.

Ψαλ. 17,37 (Νεοελληνική απόδοση) - άνοιξες δρόμους πλατύς και ασφαλείς εις την πορεία της ζωής μου, Κύριε, και δεν κουράστηκαν ούτε εξασθένησαν τα πέλματά μου.

Ψαλ. 17,38 - καταδιώξω τοὺς ἐχθρούς μου καὶ καταλήψομαι αὐτοὺς καὶ οὐκ ἀποστραφήσομαι, ἕως ἂν ἐκλίπωσιν·

Ψαλ. 17,38 (Νεοελληνική απόδοση) - Κατεδίωξα τους εχθρούς μου και τους κατέφθασα, ενώ έφευγαν πανικόβλητοι, και δεν γύρισα οπίσω, μέχρις ότου εκείνοι εξοντώθηκαν και εξαλήφθηκαν.

Ψαλ. 17,39 - ἐκθλίψω αὐτούς, καὶ οὐ μὴ δύνωνται στῆναι, πεσοῦνται ὑπὸ τοὺς πόδας μου.

Ψαλ. 17,39 (Νεοελληνική απόδοση) - Τους συνέθλιψα με την δύναμιν Σου και δεν ημπόρεσαν να σταθούν, αλλ' έπεσαν κάτω από τα πόδιά μου.

Ψαλ. 17,40 - καὶ περιέζωσάς με δύναμιν εἰς πόλεμον, συνεπόδισας πάντας τοὺς ἐπανισταμένους ἐπ᾿ ἐμὲ ὑποκάτω μου.

Ψαλ. 17,40 (Νεοελληνική απόδοση) - Συ από όλα τα σημεία με ενέδυσες με δύναμιν, δια να πολεμώ πάντοτε νικηφόρος. Περιέπλεξες τα πόδια των και έπεσαν κάτω από τα πόδια μου όλοι εκείνοι, οι οποίοι επαναστατούν εναντίον μου.

Ψαλ. 17,41 - καὶ τοὺς ἐχθρούς μου ἔδωκάς μοι νῶτον καὶ τοὺς μισοῦντάς με ἐξωλόθρευσας.

Ψαλ. 17,41 (Νεοελληνική απόδοση) - Έτρεψες εις φυγή τους εχθρούς μου. Πανικόβλητοι γύρισαν προς εμέ την πλάτη τους. Παρέδωσες εις ολοκληρωτική καταστροφή εκείνους, οι οποίοι με μισούσαν.

Ψαλ. 17,42 - ἐκέκραξαν, καὶ οὐκ ἦν ὁ σῴζων, πρὸς Κύριον, καὶ οὐκ εἰσήκουσεν αὐτῶν.

Ψαλ. 17,42 (Νεοελληνική απόδοση) - Και επάνω εις την απέλπιδα φυγή και τον πανικό των κραυγαζόμενων ζητούμενων την βοήθειά Σου, αλλά δεν υπήρχε δι' αυτούς Σωτήρ. Εκέκραξαν προς Σε, αλλά δεν τους εισάκουσες.

Ψαλ. 17,43 - καὶ λεπτυνῶ αὐτοὺς ὡσεὶ χνοῦν κατὰ πρόσωπον ἀνέμου, ὡς πηλὸν πλατειῶν λεανῶ αὐτούς.

Ψαλ. 17,43 (Νεοελληνική απόδοση) - Με την ιδικήν σου βοήθεια τους συνέτριψα. Τους έκαμα σαν ανάλαφρο χνούδι, το οποίον διασκορπίζει ο άνεμος. Τους πολτοποίησα ωσάν την λάσπη, που πατούν οι άνθρωποι εις τας πλατείας.

Ψαλ. 17,44 - ῥύσῃ με ἐξ ἀντιλογίας λαοῦ, καταστήσεις με εἰς κεφαλὴν ἐθνῶν. λαός, ὃν οὐκ ἔγνων, ἐδούλευσέ μοι.

Ψαλ. 17,44 (Νεοελληνική απόδοση) - Με γλύτωσες, γλύτωσε με και στο μέλλον από αντιθέσεις και εμφυλίους πολέμους του ισραηλιτικού λαού. Με εγκατέστησες κυρίαρχο και εις άλλα – ειδωλολατρικά - έθνη. Λαός, τον οποίον δεν γνώριζα προηγουμένως, έγινε υποτελής εις εμέ.

Ψαλ. 17,45 - εἰς ἀκοὴν ὠτίου ὑπήκουσέ μου· υἱοὶ ἀλλότριοι ἐψεύσαντό μοι

Ψαλ. 17,45 (Νεοελληνική απόδοση) - Όταν ήκουσε την φήμη των κατορθωμάτων και της δόξης μου, έγινε υπήκοός μου. Ξένοι λαοί ένεκα φόβου υποκρίθηκαν φιλία και υποταγή εις εμέ.

Ψαλ. 17,46 - υἱοὶ ἀλλότριοι ἐπαλαιώθησαν καὶ ἐχώλαναν ἀπὸ τῶν τρίβων αὐτῶν.

Ψαλ. 17,46 (Νεοελληνική απόδοση) - Αλλοεθνείς λαοί αχρηστεύθηκαν σαν παλαιά φθαρμένα ενδύματα, σαν χωλοί εσκόνταφταν στους δρόμους τους.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Στίχ. 47-51: Ευχαριστίες και δοξολογίες του Δαβίδ

Ψαλ. 17,47 - ζῇ Κύριος, καὶ εὐλογητὸς ὁ Θεός μου καὶ ὑψωθήτω ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου.

Ψαλ. 17,47 (Νεοελληνική απόδοση) - Ο Κύριος όμως ζει και θριαμβεύει. Ας είναι δοξασμένος και ευλογημένος ο Θεός μου και ας υψώνεται και ας υμνολογείται ο Θεός της σωτηρίας μου.

Ψαλ. 17,48 - ὁ Θεὸς ὁ διδοὺς ἐκδικήσεις ἐμοί, καὶ ὑποτάξας λαοὺς ὑπ᾿ ἐμέ.

Ψαλ. 17,48 (Νεοελληνική απόδοση) - διότι ο Θεός μου ξεδικήθηκε τους εχθρούς μου και υπέταξε λαούς ολοκλήρους κάτω από τα πόδιά μου.

Ψαλ. 17,49 - ὁ ῥύστης μου ἐξ ἐχθρῶν μου ὀργίλων, ἀπὸ τῶν ἐπανισταμένων ἐπ᾿ ἐμὲ ὑψώσεις με, ἀπὸ ἀνδρὸς ἀδίκου ῥῦσαί με.

Ψαλ. 17,49 (Νεοελληνική απόδοση) - Αυτός με γλύτωσε από εχθρούς γεμάτους οργή και μανία εναντίον μου. Συ, Κύριε, με ανέδειξες νικητή, με ανύψωσες και με δόξασες απέναντι εκείνων, οι οποίοι είχαν επαναστατήσει εναντίον μου. Λύτρωσε με και στο μέλλον από κάθε άνδρα δόλιο και άδικο.

Ψαλ. 17,50 - διὰ τοῦτο ἐξομολογήσομαί σοι ἐν ἔθνεσι, Κύριε, καὶ τῷ ὀνόματί σου ψαλῶ.

Ψαλ. 17,50 (Νεοελληνική απόδοση) - Δι' όλα αυτά, Κύριε, θα σε δοξολογώ και θα σε ευγνωμονώ. Μεταξύ των εθνών θα ψάλλω και θα υμνολογώ το όνομά Σου.

Ψαλ. 17,51 - μεγαλύνων τὰς σωτηρίας τοῦ βασιλέως αὐτοῦ, καὶ ποιῶν ἔλεος τῷ χριστῷ αὐτοῦ, τῷ Δαυΐδ, καὶ τῷ σπέρματι αὐτοῦ ἕως αἰῶνος.

Ψαλ. 17,51 (Νεοελληνική απόδοση) - Δοξολογίας και ευχαριστίας θα αναπέμπω προς τον Θεό μου, ο οποίος πραγματοποίησε μεγαλειώδεις σωτηρίας υπέρ του βασιλέως, που Αυτός τον ανέδειξε και ο οποίος δεικνύει πάντοτε έλεος στον βασιλέα, που έχρισε, στον Δαυίδ και στους απογόνους του, εις όλες τις κατόπιν γενεάς.

Επιλεκτική ερμηνεία Ψαλμού 17. ΙΖ’

Στον παρόντα ψαλμό θα εστιάσω σε 6 συμπτυσσόμενους στίχους.

1. «…Ἀγαπήσω σε, Κύριε, ἡ ἰσχύς μου. Κύριος στερέωμά μου καὶ καταφυγή μου καὶ ῥύστης μου…» στίχ. (2-3)
2. «…περιέσχον με ὠδῖνες θανάτου, καὶ χείμαῤῥοι ἀνομίας ἐξετάραξάν με…» στίχ. (5)
3. «…καὶ ἀνταποδώσει μοι Κύριος κατὰ τὴν δικαιοσύνην μου καὶ κατὰ τὴν καθαριότητα τῶν χειρῶν μου ἀνταποδώσει μοι …» στίχ. (21)
4. «…μετὰ ὁσίου ὅσιος ἔσῃ, καὶ μετὰ ἀνδρὸς ἀθῴου ἀθῷος ἔσῃ καὶ μετὰ ἐκλεκτοῦ ἐκλεκτὸς ἔσῃ καὶ μετὰ στρεβλοῦ διαστρέψεις…» στίχ. (26-27)
5. «…ὅτι σὺ φωτιεῖς λύχνον μου, Κύριε ὁ Θεός μου, φωτιεῖς τὸ σκότος μου ὅτι ἐν σοὶ ῥυσθήσομαι ἀπὸ πειρατηρίου καὶ ἐν τῷ Θεῷ μου ὑπερβήσομαι τεῖχος… πλάτυνας τὰ διαβήματά μου ὑποκάτω μου, καὶ οὐκ ἠσθένησαν τὰ ἴχνη μου…» στίχ. (29-30 & 37)
6. «…ζῇ Κύριος, καὶ εὐλογητὸς ὁ Θεός μου καὶ ὑψωθήτω ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου…» στίχ. (47)

«…Ἀγαπήσω σε, Κύριε, ἡ ἰσχύς μου. Κύριος στερέωμά μου καὶ καταφυγή μου καὶ ῥύστης μου…» στίχ. (2-3). Όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιεί ο Δαβίδ δίδουν μεγάλο τόνο και τρυφερότητα. Το «…αγαπήσω σε…» μου θυμίζει την πρώτη και πάντων όλων εντολή που έδωσε ο Κύριος στο λαό του Ισραήλ και κατ’ επέκταση στον κόσμο όλο που είναι «…ν’ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου…» Λουκ. (12, 29-30). Αυτή η εντολή σε συνδυασμό με τη δεύτερη που είναι «…ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν…» Λουκ. (12, 31) αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο, το θεμέλιο, πάνω στο οποίο στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της αγιότατης μας Εκκλησίας. Ο Κύριος τότε ως Θεός δεν θα μας είναι κάτι άγνωστο, κάτι απρόσωπο, κάτι γενικό και αφηρημένο. Ο Κύριος και Θεός ημών, τότε γίνεται Πατέρας, ένας προσωπικός Θεός, η δύναμή μας, το στερέωμά μας, η καταφυγή μας, η ίδια η σωτηρία μας!

«…περιέσχον με ὠδῖνες θανάτου, καὶ χείμαῤῥοι ἀνομίας ἐξετάραξάν με …». Οι εχθροί της ψυχής μας είναι πολλοί. Δεν είναι μόνο εξωτερικοί αλλά και εσωτερικοί. Για να μπορέσει ο άνθρωπος να πλησιάσει το Θεό θα πρέπει να νικήσει τις δικές του προσωπικές φοβίες που εκπηγάζουν από την απομάκρυνση και μη τήρηση των εντολών του Θεού. Αυτές οι εσωτερικές φοβίες δημιουργήθηκαν μέσα από την ζωή άνευ Θεού που έτρεφαν τον άνθρωπο μόνο υλικά και όχι πνευματικά. Ο αντίδικος ημών διάβολος όταν δει τον άνθρωπο να επιθυμεί ξαφνικά να μεταστραφεί και ν’ αναζητήσει το Θεό ξεκινά να θυμίσει στον άνθρωπο τη ζωή του, να του λέει «…που πάς κακομοίρη, εσύ που έκανες αυτό και αυτό τώρα θες να πας στο Θεό;… δεν υπάρχει για σένα σωτηρία… είναι πλέον αργά… μείνε εδώ που κάθεσαι και απόλαυσε την εναπομείναν ζωή σου όσο πιο καλά μπορείς…». Ξεκινάει μέσα στον άνθρωπο ένας εσωτερικός πόλεμος, μια εσωτερική μάχη, που ο άνθρωπος πρέπει να πολεμήσει, πρέπει να υπερνικήσει ώστε δια της Χάριτος να οδηγηθεί στο φως και στον ευθύ δρόμο της σωτηρίας που έχει χαράξει ο Χριστός δια της ενανθρωπήσεώς Του σ’ αυτούς που θέλουν να τον ακολουθήσουν. Αυτός ο αγώνας πρέπει να είναι συνεχής ώστε να εφαρμοστεί η ρήση «…η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον…».

«…καὶ ἀνταποδώσει μοι Κύριος κατὰ τὴν δικαιοσύνην μου καὶ κατὰ τὴν καθαριότητα τῶν χειρῶν μου ἀνταποδώσει μοι…». Η δόξα του Θεού που θ’ αντανακλάται στον κάθε άνθρωπο κατά τη φοβερά ημέρα της κρίσεως θα είναι ανάλογη του αγώνα και του μέτρου της αγάπης που αξιώθηκε ο κάθε άνθρωπος να επιτύχει στην κατά κόσμο ζωή του. Η δόξα αυτή που θα μετουσιώνεται σε εσωτερική ευφροσύνη και απερίγραπτη χαρά, θα είναι διαφορετική για κάθε άνθρωπο αλλά συνάμα θα είναι η τροφός δύναμη της αέναης και ατελεύτητης ζωής των δίκαιων παρά τω Θεώ ανθρώπων. Ο βαθμός συμμετοχής στη σταύρωση θα δώσει και τον αντίστοιχο βαθμό συμμετοχής στην ανάσταση.

«…μετὰ ὁσίου ὅσιος ἔσῃ, καὶ μετὰ ἀνδρὸς ἀθῴου ἀθῷος ἔσῃ καὶ μετὰ ἐκλεκτοῦ ἐκλεκτὸς ἔσῃ καὶ μετὰ στρεβλοῦ διαστρέψεις…». Αυτή είναι η αρχή κατά την οποία ρυθμίζει συνήθως ο Κύριος τις σχέσεις Του με τους ανθρώπους. Όταν ο Κύριος ενεργεί δια τους ευσεβείς εκδηλώνοντας την ικανοποίησή Του από τη διαγωγή τους, συμπεριφέρεται ομοίως προς αυτούς. Οσίως φέρεται ο αφοσιωμένος προς το Θεό ευσεβής. Στους οσίους ο Θεός παρέχει εκ της οσιότητας άξια. Όταν ο άνθρωπος είναι αθώος απέναντι στο Θεό, τότε και ο Θεός αθώος είναι και Εκείνος φερόμενος προς το κάθε άνθρωπο χωρίς τιμωρία, χωρίς κακό. Εκλεκτός καθαρός είναι ο ευσεβής, εκλεκτός και καθαρός είναι και ο Θεός προς αυτόν. Αλλά, έναντι του διεστραμμένου ανθρώπου, έχει και ο Θεός διαφορετικούς και πλάγιους τρόπους, δαιδαλώδεις, για να συλλάβει τους ασεβείς, μέσα στη πανουργία τους. Στους μεν καλούς ο Θεός βοηθά εις το έργο τους, ενώ εις τους κακούς και άδικους αντιτάσσεται διότι τον βλέπουν ως τραχύ και άδικο. Με άλλα λόγια η διαγωγή του Θεού προς ημάς είναι ανάλογη της διαγωγής ημών προς Αυτόν. Ανάλογα της δικής μας ηθικής ποιότητας, βλέπουμε και το Θεό.

«…ὅτι σὺ φωτιεῖς λύχνον μου, Κύριε ὁ Θεός μου, φωτιεῖς τὸ σκότος μου ὅτι ἐν σοὶ ῥυσθήσομαι ἀπὸ πειρατηρίου καὶ ἐν τῷ Θεῷ μου ὑπερβήσομαι τεῖχος… πλάτυνας τὰ διαβήματά μου ὑποκάτω μου, καὶ οὐκ ἠσθένησαν τὰ ἴχνη μου…» στίχ. (29-30 & 37) Ο λύχνος και το φως είναι σύμβολα της ζωής, χαράς και ευτυχίας. Το δε σκότος σύμβολο της δυστυχίας. Ο Θεός χύνοντας έλαιον σωτηρίας (Χάρη του Θεού), εις το λύχνο του κάθε ανθρώπου, επιτυγχάνεται η κατάργηση του σκότους του θανάτου. Η χαρίτωση του ανθρώπου γίνεται και επιτυγχάνεται μέσα από τα μυστήρια που παρέχει η αγία μας εκκλησία και ο άνθρωπος καλείται να μείνει επιβάτης μέσα στο σωτήριο πλοίο της εκκλησίας, που αποτελεί κατ’ επέκταση και το σώμα του Χριστού μας. Οι υποσχέσεις και οι εντολές του Θεού είναι λόγια «… πεπυρωμένα…», περασμένα μέσα από τη φωτιά του χωνευτηρίου, όπως ο άργυρος, δηλ. λόγια καθαρά, απαλλαγμένα πάσης σκωρίας, απαλλαγμένα πάσης πλάνης και υποψίας!

«…πλάτυνας τὰ διαβήματά…». Επίσης μέσα στο δρόμο της ζωής μας, όταν συναντούμε εμπόδια, ο δρόμος στενεύει και έτσι βαδίζουμε με αργά μικρά βήματα. Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας, ανοίγει το βήμα μας, αφαιρεί τα κάθε λογής προβλήματα που τείνουν να κάνουν στενή την τεθλιμμένη οδό και κάνει το δρόμο ευρύ, πλατύ και εύκολο στην προσπέλαση.

«…ζῇ Κύριος, καὶ εὐλογητὸς ὁ Θεός μου καὶ ὑψωθήτω ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου…» στίχ. (47) Ξέρετε κατά την επέλευση της βασιλείας των κατά καιρόν εκάστοτε γενεών ανθρώπων, οι υπήκοοι φώναζαν από κάτω, ΖΗΤΩ, διότι επιθυμούσαν να ζήσει ο βασιλεύς πολλά χρόνια. Εδώ όμως ο προφήτης Δαβίδ λέει, «…ΖΗ ΚΥΡΙΟΣ…» δια να δηλωθεί ότι ο Κύριος είναι η ΑΥΤΟΖΩΗ, εκ του οποίου αντλείται πάσα ζωή. Ας είναι λοιπόν ευλογημένος και δοξασμένος ο Θεός πάντοτε και ας φανεί η ανωτερότητά Του, που είναι υπεράνω των άλλων θεών, ώστε άπαντες να γευθούν την ατέρμονη χαρά που διασφαλίζει η δεξιά Του. Γένοιτο.