13. ΘΕΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΔΟΣΜΕΝΗ ΣΕ ΜΑΣ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΨΥΧΗ

Έχουμε αναφέρει σε παλαιότερες θεματικές ενότητες για τη θεία τη συνείδηση που δίδεται από το Θεό στον άνθρωπο. Τι είναι αυτή η συνείδηση που τόσο μιλάμε γι’ αυτήν και δεν μπορούμε να την προσδιορίσουμε, να την περιγράψουμε;

Θα τη χαρακτήριζα σαν ένα «θείο δώρο», μια ευλογία που στέλλει ο Πανάγαθος Θεό στον άνθρωπο για να τον καθοδηγήσει στο διάβα της ζωής του.

Ο Θεός δίνει ψυχή ζώσα και κάνει τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα» και «καθ’ ομοίωσιν» αλλά σύμφωνα με το Μέγα Βασίλειο, ο Θεός δεν αρκείται μόνο στο «κατ’ εικόνα» και «καθ’ ομοίωσιν», αλλά του εγχειρίζει «συνείδηση ζωής», δηλαδή του δίνει την αυτοσυνειδησία του, το ποιός είναι, του γνωστοποιεί ότι είναι η κορωνίδα των δημιουργημάτων Του, και ότι, είναι αυτός που θα χρειαστεί να εξομοιωθεί με το Θεό κατά Χάριν, για να τελειοποιήσει το καθ’ ομοίωσιν.

"...εγώ ειμί το ΦΩΣ του κόσμου..."

Ο Θεός εγχείρησε στον άνθρωπο λίγη από την πανάγια φωνή Του και αυτήν την πανάγια φωνή είναι που οι πατέρες της εκκλησίας μας την ονομάζουν συνείδηση!

O Ιωάννης ο Χρυσόστομος περί συνειδήσεως προσθέτει: «…Είναι αυτή η λεπτή αύρα μέσα στην καρδιά μας, μέσα στο είναι μας, η φωνή της συνειδήσεώς μας. Είναι ο Χριστός που προσπαθεί να μας έλξει στην δική του πορεία, να μας έλξει προς τον εαυτό Του…».

Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας

Ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας επίσης προσθέτει: «…όχι μόνο από τη φωνή του έδωσε ο Χριστός, αλλά και το άκτιστο φως Του. Και το έχουμε μέσα στη ψυχούλα μας σαν μια μικρή πυγολαμπίδα, που φέγγει μέσα στο ψηλαφητό σκοτάδι μας. Και αν αυτή την πυγολαμπίδα την αναπτύξουμε, την καλλιεργήσουμε και την μεταποιήσουμε σε φλόγα, τότε θα παρηγορηθούμε και θα μάθουμε να περιπατούμε προς Αυτόν…» και ο Άγιος Αθανάσιος πατριάρχης Αλεξανδρείας προσθέτει ότι: «…αυτή η φλογίτσα δεν φυλάγεται μόνο σ’ ένα γυάλινο κάτοπτρο, αλλά είναι και ένας καθρέπτης καθαρός, που εμείς αν στιλβώσουμε, τότε θα μπορούμε να αντανακλούμε τη χάρη του Θεού που προέρχεται δια των άκτιστων ενεργειών Του, προς τη ψυχή του ανθρώπου…».

Άγιος ΑθανάσιοςΠατριάρχης Αλεξάνδρειας

Περί συνειδήσεως αναφέρει πολύ όμορφα και ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή (2:14 – 16) «…ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος, οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμένων, ἐν ἡμέρᾳ ὅτε κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ…».

Και το νόμο του Θεού να μην έχουν διδαχθεί οι συνάνθρωποί μας, μέσα τους υπάρχει ο νόμος.[1] Οι εντολές του νόμου είναι γραμμένες στις καρδιές μας και περί τήρησης του Νόμου λειτουργά και η συνείδησή μας. Η φωνή της συνειδήσεως επιτιμά ή επαινεί ανάλογα με τη διαγωγή μας και τον τρόπο ζωή μας. Έτσι τα έθνη ΜΗ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΝΟΜΟ, κάνουν και πράττουν, αυτό που απαιτεί ο νόμος. Βλέπετε λοιπόν αδελφοί μου τη μεγάλη δύναμη και συμβολή που έχει η συνείδηση στη ζωή μας.

Όσοι αμάρτησαν χωρίς να ξέρουν το νόμο του Θεού, θα καταδικαστούν όχι με κριτήριο το νόμο, ενώ όσοι αμάρτησαν γνωρίζοντας το νόμο θα δικαστούν με κριτήριο το νόμο. Γιατί στο θεϊκό δικαστήριο θα δικαιωθούν αυτοί που εποίησαν και τήρησαν το νόμο και όχι απλά και μόνο τον γνώρισαν. Σας προτρέπω να μη σκεφτείτε πονηρά και να αποτρέψετε τους εαυτούς σας από το να αναζητήσουν την αλήθεια, το Λόγο του Θεού, γιατί ο Θεός «…ετάζει καρδιές…» και κανένας δεν μπορεί να κρυφτεί αλλά και ούτε να αποφύγει τη θεία δίκη.

Η επιστολή Παύλου λύνει και τις απορίες πολλών συνανθρώπων μου, που ρωτούν: «…καλά τόσες ψυχές, τόσοι άνθρωποι που δεν είναι ορθόδοξοι ή που δεν γνώρισαν ή διδάχθηκαν το Λόγο του Θεού, ένεκα της φτώχιας τους και της τριτοκοσμικής φύσης της χώρας που διαμένουν, όλοι λοιπόν αυτοί δεν θα σωθούν;…».

Μην ανησυχείς αδελφέ, ο καλός Θεός, όλα τα οικονομάει ακόμα και γι’ αυτούς! Αν αγαπητέ μου, εσύ ενδιαφέρεσαι μια φορά για τον κάθε άνθρωπο του κόσμου τούτου, πόσο μάλλον ο Πανάγαθος Θεός, που θέλει όλα τα παιδιά του να σωθούν και να είναι υπό τη σκέπη του!

Χαρακτηριστικό είναι και το όραμα που αποκαλύφθηκε στον πατήρ Νήφων, το οποίο εξετάσαμε στη θεματική ενότητα περί Δευτέρας Παρουσίας Μέρος Γ΄ (6. ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΕΡΟΣ Γ'). Σας παραθέτω το σχετικό απόσπασμα, από την ενότητα, που κάνει ακόμα πιο ξεκάθαρη σε μας τους πνευματικά «τυφλούς» την αδέκαστη κρίση του δίκαιου Κριτή.

ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

«…Μετά από αυτού μπήκαν οι ειδωλολάτρες, πλήθος πολύ, που δεν γνώρισαν το νόμο του Χριστού, αλλά οδηγήθηκαν από τη συνείδησή τους και τον τήρησαν ανεπίγνωστα. Ήταν εκείνοι που είχαν να δείξουν το έργο του νόμου εν τις καρδίες αυτών, συμμαρτυρούσης της συνειδήσεώς τους. Πολλοί από αυτούς έλαμπαν σαν τον ήλιο από την αγνότητα και την καθαρότητά τους. Αυτοί αξιώθηκαν να κληρονομήσουν την ουράνια βασιλεία και την απόλαυση του Θεού. Στεφανώθηκαν και με στεφάνια υπέροχα, πλεγμένα με ρόδα και κρίνα. Ένα μονάχα έφερναν βαριά ότι ήταν αβάπτιστοι και σαν αβάπτιστοι ήσαν τυφλοί και σαν τυφλοί δεν μπορούσαν να δουν τη δόξα και το φως του Θεού, γιατί είναι φως και μάτι της ψυχής το Άγιο Βάπτισμα και όποιος το στερηθεί όσα καλά και να κάνει κληρονομεί βέβαια τον παράδεισο και κάτι δοκιμάζει από την ευωδία και τη γλυκύτητα του αλλά δεν βλέπει τίποτα…»

Μετά την πτώση, η συνείδησή μας «αμαυρώθηκε». Από σταθερή και ατενίζουσα στο Χριστό, έγινε μεταβλητή, ευάλωτη και αποπροσανατολισμένη!!!

"...η συνείδηση είναι σαν την πηγή..."

Ο π. Διονύσιος[2], παρουσιάζει την συνείδηση σαν την πηγή που ενώ αυτή έχει γάργαρο νερό και μπορεί να μας δροσίσει, να μας ξεδιψάσει και να μας νίψει, εμείς αντ’ αυτού, παίρνουμε ένα φτυάρι και τη σκεπάζουμε!

Προσπαθούμε να την αφοπλίσουμε, να την αποστομώσουμε, ρυθμίζουμε κατά το δοκούν, όπως συμφέρει τα πάθη μας, έτσι γίνεται θολή.[3] Θολές οι σκέψεις μας, θολές οι αποφάσεις μας, θολές και οι πράξεις μας. Μέσα σ’ αυτή τη θολούρα σας ερωτώ πως θα δούμε, πως θα ατενίσουμε το Χριστό; O καλός μας Χριστός είναι καθαρός και μέσα στην καθαρότητα αναπαύεται.

Ο άνθρωπος αν δεν ζει συνετά και να τρέφεται με το Λόγο του Θεού δεν θα μπορέσει να κρατήσει την συνείδησή του όπως ήταν από βρεφική ηλικία, η συνείδηση μετά αμβλύνεται, σκληραίνει, δεν ελέγχει τον άνθρωπο. Την στιγμή που «αφέθηκες» - δεν αγωνίζεσαι όπως πρέπει - «ενδίδεις» οπισθοχωρείς, υπαναχωρείς στα θέλω σου και στο τι σε βολεύει!

Ο προφήτης Νάθαν συνετίζει τον
βασιλιά Δαυίδ

Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα του προφητάνακτα Δαυίδ. Οι ψαλμοί του Δαυίδ αντηχούσαν κατευθείαν στην καρδιά του Κυρίου και ο ίδιος ο Κύριος αναπαυόταν εις την καρδία του Δαυίδ. Όταν όμως ο Δαυίδ υπέπεσε σε διπλούν αμάρτημα, μοιχείας αλλά και φόνου, η συνείδηση του «αμαυρώθηκε», αλλοιώθηκε. Και αυτό φαίνεται από το γεγονός, όταν ο προφήτης Νάθαν για να το συνετίσει, του είπε την παραβολή του βασιλιά με τα πρόβατα. Όταν δέχθηκε κάποιον ταξιδιώτη - επισκέπτη ο βασιλιάς, αντί να θυσιάσει ένα από τα πολλά του πρόβατα, πήρε την μοναδική αμνάδα του φτωχού, την έσφαξε και την ετοίμασε για τον ταξιδιώτη του. Ο Δαυίδ τότε θυμωμένα είπε ότι ο άνθρωπος αυτός είναι άξιος θανάτου που φέρθηκε απάνθρωπα. Ο προφήτης Νάθαν τον συνέτισε και του είπε ότι εσύ είσαι αυτός ο βασιλιάς που λέει η παραβολή και τον οδήγησε σε μετάνοια.

Βλέπουμε εδώ πως όταν αμαυρωθεί η συνείδηση του ανθρώπου, πόσο θολές είναι οι σκέψεις, οι κρίσεις αλλά και οι πράξεις μας και πόσο απέχουν από το Λόγο του Θεού.

Αμαυρώνοντας και σκεπάζοντας τη φωνή της συνείδησή μας, αφήνουμε όλα τα «απαγορευτικά» στοιχεία της ζωής μας και τα εντάσσουμε μέσα στο πλαίσιο της «αποδοχής» ταυτίζοντάς τα ως «νόμιμα». Τα έχουμε εντάξει μέσα στη γενικότερη και αόριστη σφαίρα του καλού, αδιαφορώντας αν πραγματικά είναι όντως έτσι! Γιατί όλα αυτά αδελφέ ξέρεις;

"...ο τρισμέγιστος Σεραφείμ του
Σαρώφ..."

Όλα αυτά απορρέουν από την αποτυχία μας να κατανοήσουμε, να αντιληφθούμε το σωστό και το λάθος, το πρέπει από το δεν βαριέσαι. Προκύπτουν όπως έλεγε και ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, επειδή απομακρυνθήκαμε από την απλότητα της πρωταρχικής χριστιανικής γνώσης!

Όλα είναι απλά σε εκείνους που βρίσκουν τη γνώση. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς δεν ζητάμε τη Θεία γνώση (η οποία δεν είναι εκ του κόσμου τούτου). Η γνώση αυτή που είναι αγάπη για το Θεό και τον πλησίον μας οικοδομεί τον κάθε άνθρωπο για την σωτηρία του. Σχετικά με τη γνώσιν αυτή ο Κύριος είπε ότι ο Θεός «…θέλει πάντας ανθρώποις σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας έλθιν…» (Α’ Τιμ. 2:4)

Αν ξεχάσουμε την πνευματική μας κληρονομιά θα χαθούμε σε συμφορές σε ένα αιματηρό αγώνα για την ύπαρξη, και σε προσπάθειες που θα μας δώσουν μια ψεύτικη χαρά και όχι τη χαρά του Κυρίου, την πραγματική χαρά, αυτήν που μόνο η χάρης του Θεού μπορεί να δώσει!

ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ

Αυτή η έλλειψη της θείας γνώσης, μας οδηγεί σε μια σωρεία λαθών που πρέπει να προσέξουμε για να σταματήσουμε να σπιλώνουμε και να αμαυρώνουμε τη συνείδησή μας ακόμη περισσότερο.

 1^ο Λάθος

ΤΕΛΩΝΗΣ          &        ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ

Καθόμαστε και συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με άλλους και παρηγορούμε τους εαυτούς μας, αισθανόμενοι δικαίωση. Συνειδητά και ασυνείδητα λέμε «…έχω και εγώ τα χάλια μου αλλά δεν είμαι σαν και αυτόν…». Δείτε εδώ αγαπητοί μου πως ξεπέφτουμε στα μάτια του Θεού. Όχι μόνο πέφτουμε στην καταλαλιά αλλά γινόμεθα και υποκριτές όπως το Φαρισαίο, που δάκτυλο-έδειχνε τον τελώνη, λέγοντας ειρωνικά και με έπαρση «…δεν είμαι σαν και αυτό…».

2^ο Λάθος

"...όσα δεν φτάνει η αλεπού..."

Συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους αγίους και όταν βλέπουμε τα μαρτύρια τους, τους αγώνες και τις θυσίες τους, λέμε «…α πα πα…», δεν είναι για μένα αυτά, και ξεκινά να μας διαβάλλει μια ολιγοψυχία την οποία ενισχύει ο μισάνθρωπος πονηρός και μας λέει, «…μην τα σκέφτεστε αυτά, άλλες μέρες τότε, άλλες τώρα, άλλος καιρός διαφορετικός. Τώρα οι συνθήκες ζωής είναι πολύ διαφορετικές…».

Και καταντούμε όπως την αλεπού, που έβλεπε το σταφύλι και επειδή δεν μπορούσε να το φτάσει, για να μην ντροπιαστεί, έλεγε ότι είναι άγουρα! Είναι πολύ εύκολο να υποτιμούμε γι’ αυτά που δεν μπορούμε να καταφέρουμε!

3^ο Λάθος

Όπως είδαμε και στην θεματική ενότητα -  ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΝΟΜΟΙ - ΜΕΡΟΣ Β' και ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΝΟΜΟΙ - ΜΕΡΟΣ Γ', - υπαγόμενοι σε μια κοινωνία, που οι νόμοι και η ζωή της αντιβαίνουν στο Λόγο του Θεού, γινόμαστε έρμαιο της σκληρότητάς της και οδηγούμεθα δυστυχώς στην απώλεια και τον πνευματικό θάνατο. Μας έκαναν μάζα, μηχανικά ρομπότ και θέλουν να μας ελέγχουν και να μας εξουσιάζουν!

ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΤΕ ΟΜΩΣ ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΕΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ:

Α. Τους άγιους και Β. τους αγωνιζομένους με φιλότιμο και αγάπη Χριστιανούς. Ξέρετε γιατί;

Γιατί και οι 2 περιπτώσεις έχουν την συνείδησή τους ελεύθερη και καθαρή και δεν μπορεί καμία κοινωνία ή αλλότριοι κύνες να την εξουσιάσουν!

Εγώ ειμί το "Α" και το "Ω"

Αγαπημένε μου φίλε αναγνώστη, ας μην κρίνουμε με τη θολωμένη μας συνείδηση γιατί περισσότερο «αμαυρώνουμε» το κάτοπτρο, που θα γίνει αποδέκτης του φωτισμού της χάριτος. Ας μην παίρνουμε ως μέτρο σύγκριση των πλησίον μας ή τον εαυτό μας, ως μέτρο σύγκρισης των άλλων, ούτε να έχουμε απόλυτη γνώμη για την ενδεχόμενη αρετή μας, αλλά να ρωτούμε πάντα. «…Είναι η συνείδησή μου καθαρή;…». Επειδή ενδεχομένως δεν είναι, να ατενίζουμε πάντα προς το Χριστό! Ας ατενίζουμε το Χριστό, το πρότυπο της ζωής μας, ο οποίος ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΟΣ, ΆΓΙΟΣ, και έχει όλες τις τελειότητες σε άπειρο βαθμό. Γι’ αυτό ας ενώσουμε τη συνείδησή μας με το Χριστό, έτσι ώστε να την αναλάβει και να την καθαρίσει.[4]

Ποιο είναι το τεκμήριο αν έχουμε «αμαυρωμένη τη συνείδησή μας;

Οι πατέρες της εκκλησίας λένε ότι το κριτήριο καθαρής συνειδήσεως είναι η αμετεώριστη προσευχή δηλαδή όταν προσευχόμαστε ενώπιον του Θεού «ψυχή τε και σώματι» και ο νους χωρίς να αποσπάτε ο λογισμός σου! Είναι συγκεντρωμένη και στέκεται σαν κεράκι αναμμένο ενώπιον του Κυρίου.

Για να ακούσουμε τη φωνή του άφωνου Θεού Λόγου, πρέπει πρώτα να συμφιλιωθούμε με τη συνείδησή μας.[5] Η Αγία Γραφή, την συνείδηση την ονομάζει αντίδικο. Αν δεν συμφιλιωθούμε με τον αντίδικό μας, τότε να μην περιμένουμε να ακούσουμε τη φωνή του άφωνου Θεού Λόγου, ούτε να δούμε τη θέα, του προσώπου του Θεού. Με θολή συνείδηση δεν μπορούμε να Τον αναγνωρίσουμε!!!

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εξηγεί γιατί χρησιμοποιείται ο όρος «αντίδικος» στην Αγία Γραφή και όχι «συνοδοιπόρος» για δύο πολύ σημαντικούς λόγους:

Α. Για να απορήσουμε εμείς οι άνθρωποι και να της αποδώσουμε την ανάλογη σημασία.

Β. Ο Υιός του Θεού ήξερε ότι ο άνθρωπος θα αποκλίνει, έχοντας ροπή προς την αμαρτία, και δεν θα την θεωρεί ως συνοδοιπόρο αλλά ως αντίδικο.

Γι’ αυτό αγαπητοί μου φίλοι ας συμφιλιωθούμε με τον αντίδικό μας. Οι Άγιοι πατέρες της εκκλησίας μας, μας προτρέπουν να διαφυλάξουμε καθαρή, την συνείδησή μας, γιατί δεν θα δώσουμε λόγο για τα μεγάλα αμαρτήματά μας αλλά και για τα μικρά, ή αν θέλετε στο τι εμείς θεωρούμε μικρό.

ΠΕΙΡΑΜΑ Α'

Αυτό με τις μικρές ή μεγάλες αμαρτίες, μου θυμίζει το πείραμα με το βάτραχο. Ο βάτραχος αν του γεμίσουμε ένα δοχείο με ζεστό νερό και τον ρίξουμε μέσα θα πεταχτεί ευθύς έξω. Αν τον βάτραχο τον βάλουμε εξαρχής, μέσα στο δοχείο με το κρύο νερό και ξεκινούμε να το σιγοβράζουμε, ο βάτραχος φίλοι μου δεν θα βγει έξω, θα παραμείνει εντός του δοχείου.

Αυτό παρατηρείται και σε μας τους ανθρώπους. Πόσοι από μας λένε ότι εγώ δεν σκότωσα, δεν έκλεψα, ή δεν διέρρηξα, δεν έκανα μεγάλα εγκλήματα επαναπαύοντας την συνείδηση μας για πράγματα που μας φοβίζουν ή για πράγματα που θεωρούμε μεγάλα αμαρτήματα.

Το κρύο το νερό το ανεχόμαστε με ευχαρίστηση. Το κουτσομπολιό, το ψεματάκι, το αισχρό αστείο, την προσκόλληση στα υλικά αγαθά, την βλασφημία κα. Όλα αυτά και άλλα μας εγκλιματίζουν στο περιβάλλον τους και δεν καταλαβαίνουμε ότι ψηνόμαστε στο κακό και οδηγούμαστε μοιραία στον πνευματικό θάνατο. Όλα αυτά μας κρατάν μακριά από το δρόμο της μετάνοιας.

ΠΕΙΡΑΜΑ Β'

Ας μην καταντήσουμε φίλοι μου όπως τον βάτραχο που εγκλιματίστηκε μέσα στο δοχείο και ψήθηκε μέσα στο ζεστό νερό…

Αυτή η μεγάλη αλλοίωση αν θέλετε που εφίσταται ο άνθρωπος με την πάροδο του χρόνου, το βλέπουμε έκδηλα, συγκρίνοντας τη στάση και συμπεριφορά των μικρών παιδιών! Μέσα από τα λόγια τους, τις πράξεις τους, το χαμόγελό τους, την αγνότητά τους αντικατοπτρίζεται η Χάρης του Θεού, που φέγγει και λάμπει τα πρόσωπά τους. Η Χάρης του Θεού ρέει άπλετη μέσα τους, τειχίζοντάς τα με αντίληψη, διάκριση,  συμπόνια, χαρά!

Ας δούμε όμως μερικά παραδείγματα «καθαρής συνειδήσεως» και πως αντικατοπτρίζεται στα παιδιά, για να κατανοήσουμε ακόμη περισσότερο το «τι εστί μεγαλείο παιδικής ψυχής!». 

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Α’ – ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ

Η πεθερά μου έχει στο χωριό της μια μάντρα με ζώα (κατσίκια, πρόβατα, αγελάδες κα). Ο Παύλος, το 3χρονο αγοράκι μου, του αρέσει πολύ να πηγαίνει εκεί, να παίζει με τα ζώα, να έρχεται σε επαφή μαζί τους, να τρέχει στην φύση, να γίνεται ένα μ’ αυτή.

Κάποτε μια κατσίκα γέννησε ένα κατσικάκι, μαύρο στο χρώμα, αλλά η μητέρα του δεν το τάιζε και το κατσικάκι κινδύνευε να πεθάνει. Ο Παύλος, έπαιρνε το πιπερό με το γάλα, που του έδινε η γιαγιά και το έβαζε στο στόμα του νεογέννητου κατσικιού να φάει να δυναμώσει. Πονούσε το κατσικάκι πολύ και το καταλάβαινε ότι ήταν αδύνατο και άρρωστο. Έλεγε συνέχεια:

«…Τι έχει, τι συμβαίνει, θα γίνει καλά;…»

«…Μην φοβάσαι…» του απαντούσανε, «…θα το πάμε στο γιατρό και θα γίνει καλά…»

Δυστυχώς το κατσικάκι πέθανε, χωρίς να είναι παρόν το παιδί και χωρίς φυσικά να ενημερωθεί περί αυτού του γεγονότος, αλλά από τότε δημιουργήθηκε μέσα του μια τάση - παρόλο των δικών μας παραινέσεων - να μην θέλει να ξαναπάει στο χωράφι.

Προσπαθήσαμε να τον προσεγγίσουμε, να μάθουμε το λόγο, γιατί εμείς (νομιζόμενοι), το χειριστήκαμε όσο καλύτερα γίνεται, για να μην στεναχωρηθεί ο μικρός. Μετά από επίμονες προσπάθειες, σπάσαμε την σιωπή του, και μας είπε:

«…Δεν θέλω να ξαναπάω στην φάρμα με τα ζώα γιατί το μαύρο κατσικάκι πέθανε, πήγε στον ουρανό, ήρθε και το πήρε η γιαγιά του…».

Δεν του είχαμε ποτέ μιλήσει για τη ψυχή του ανθρώπου, τι εστί μεταθάνατο. Δεν του μιλήσαμε εκτενώς για την θρησκεία -  και τι να πούμε άλλωστε σε ένα 3χρονο αγοράκι – και ναι, έδωσε αυτήν την απάντηση.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Β’ – ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΑ ΘΕΙΑ

Από μόνος του, όταν δει εικόνα αγίου ή αρχαγγέλου, (του Χριστού και της Παναγίας μας εξ υπακούετε), την ασπάζεται, χωρίς να τον παροτρύνει κάποιος να το κάνει.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Γ’ - ΔΙΑΚΡΙΣΗ

Μια καλή μέρα ευρισκόμεθα οικογενειακώς στο σπίτι της πεθεράς μου για επίσκεψη. Ο μικρός ζήτησε να φάει αυγό και η πεθερά μου έτρεξε να του το κάνει πηγαίνοντας σε μια άλλη κουζινούλα που έχει παραπλήσιον του κυρίου σπιτιού, όπου και ασκείται εκεί στην μαγειρική της τέχνη. Καθώς καθόμασταν στην κύρια κουζίνα του σπιτιού ήθελα να κρατήσω τη σύζυγό μου αγκαλιά και να την παρηγορήσω από μια φιλονικία που είχαμε τις προάλλες. Για κάποιο άγνωστο λόγο χωρίς να δώσω σημάδια ότι θέλω να το κάνω, απλά το είχα στο μυαλό μου, ότι έπρεπε να το κάνω, ο μικρός βγήκε και στάθηκε έξω από την κουζίνα, φωνάζοντας αστειευόμενος την γιαγιά του «…Άτε βρε γιαγιά το αυγό μου!…».

Όταν πλησίασε λοιπόν η γιαγιά, έγινε το θαυμαστό περιστατικό. Έκλεισε την πόρτα της κουζίνας βιαστικά πίσω του, παρόλο ότι πριν βιαζόταν να φάει το αυγό του, και λέει στη γιαγιά μεγαλόφωνα: «…Περίμενε γιαγιά, μέσα είναι η μαμά και ο παπάς, όχι τώρα…».

Θαυμάζοντας τη διάκριση του γιού μου, αποκάλυψα την πρόθεση μου στη σύζυγό μου και μείναμε και οι δύο άφωνοι!!!

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Δ’ – ΟΛΙΓΑΡΚΕΙΑ ΚΑΙ ΑΚΤΗΜΟΣΥΝΗ

Η μητέρα του παιδιού μου, μια καλή μέρα, βολιδοσκοπούσε την αυτάρκεια του 3χρονου παιδιού μας.

«…Παιδάκι μου θα σ’ άρεσε να μέναμε σε ποιο μεγάλο σπίτι;...»

«…Όχι μαμά, δεν θέλω, θέλω το σπιτάκι μας…»

Θέλοντας να τον δοκιμάσει ακόμη περισσότερο του λέει:

«…Αγάπη μου τώρα που θα μεγαλώσει και το μικρό σου αδερφάκι, θα πρέπει να μοιραστείς το δωμάτιό σου και τα παιχνίδια σου…»

«…Δεν με πειράζει μαμά!...»

================================================================

Σαν αυτά τα παραδείγματα μπορώ να συναριθμήσω αρκετά, όχι μόνο από τα δικά μου βιώματα, αλλά και από φίλους μου, γνωστούς μου προβάλλοντας το μεγαλείο της ψυχής ενός βρέφους, που είναι τόσο καθαρή ώστε η αντίληψη και η συνείδησή τους να λειτουργούν σε άλλες συχνότητες, σε άλλα μήκη κύματος, μακριά από τα δικά μας, γιατί αυτών η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΗ και άσπιλη.

Όπως λέει και ο Κύριος μας:

«…Εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών…» και «…Αμήν, λέγω υμίν, ος εάν μη δέξηται την βασιλείαν του Θεού ως παιδίον, ου μη εισέλθη εις αυτήν…» (Μάρκ. 10:15, Λουκ. 18:17).

Όταν ενθυμούμαι τα λόγια αυτά του Κυρίου, μου έρχονται πάλι τα λόγια του παιδιού μου σε μια συζήτηση που είχε με την μητέρα του.

 «…Παιδί μου με ποιον θέλεις να μοιάσεις όταν μεγαλώσεις;…»

Το παιδί σκέφτεται δεν απαντά… τον προβληματίζει όμως η ερώτηση. Η μητέρα όμως συνεχίζει.

"...ΟΠΟΥ ΓΑΡ ΕΣΤΙΝ Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΥΜΩΝ,
ΕΚΕΙ ΚΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΥΜΩΝ..."

«…Θέλεις να γίνεις όπως τον παπά;…»

«…Όχι…», απαντά

«…Θέλεις να γίνεις όπως τον παππού;…»

«…Όχι μάμα δεν θέλω…». Για λίγο επικρατεί σιωπή και το παιδί λέει θαρρετά:

 «…Θέλω να μείνω… Παύλος…»

«…Παιδί μου…» του λέω χαρούμενος, «…σου το εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου!!!...»

Πώς θα παραμείνουμε ή να ξαναγίνουμε νήπια; Με την ασταμάτητη άσκηση, με την προσευχή, με τη νηστεία, με την υπακοή, με τη συνεχή θύμηση και αγάπη του Θεού και Λόγου, που είναι η πηγή φωτός και ζωής, αυτού του κόσμου.

Ας πλησιάσουμε Αυτόν, που είναι η πηγή της καθαρότητας, ώστε να ζήσουμε στο φως, να συμφιλιωθούμε μαζί Του, να γίνουμε αδέλφια με το Χριστό, έτσι ώστε να εφαρμοστεί σε μας ο λόγος «…οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς…»[6] Ματθ. (5,16) 

Αμήν. Εύχεστε.

++++===================++++=================+++++

---

[1] Αν και περί αυτού, ο πανάπειρος αγαθότητας Χριστός στην Παλαιά Διαθήκη, έστειλε τους προφήτες, το Νόμο, έστειλε τους δικαίους. Προσπάθησε να έλξει προς διαπαιδαγωγία τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Έδωσε φωτεινά παραδείγματα. Μετά την παρέλευση του Μωσαϊκού Νόμου πρότυπο και οδηγός μας, είναι ο ίδιος ο Κύριος, με τις πράξεις Του και τα δίκαια ρήματά Του. 

[2] Γέροντας του Αρχιμ. Αρσένιου, Ηγούμενου της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Ραϊθούς Σινά.

[3] Όπως ακριβώς το λυχνάρι που δίνει θαμπό φως, έτσι κι αυτή αρχίζει να μας δείχνει όλο πιο θολά, όλο πιο σκοτεινά τα πράγματα, όπως συμβαίνει και με το θολωμένο από τα πολλά χώματα νερό, που δεν μπορεί κανείς να δει μέσα το πρόσωπό του.

[4] Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

[5] Άγιος Εφραίμ ο Σύρος

[6] Μετάφραση: Το φως λοιπόν (που επήρατε από εμέ και είναι τώρα ιδικόν σας), ας λάμψη εμπρός στους ανθρώπους, δια να δουν τα καλά σας έργα και δοξάσουν τον Πατέρα σας τον ουράνιο, που έχει τέτοια ενάρετα τέκνα.