2. Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Λουκά. (6, 31 – 36)

«…Εἶπεν ὁ Κύριος· 31 καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. 32 καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. 33 καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. 34 καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾿ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα. 35 πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. 36 Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.…».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Στο σημερινό Ευαγγέλιο ο Κύριος μας καλεί σε μια πνευματικότερη και θεία κατάσταση, «υπέρ φύσιν», πάνω δηλ. από τη φυσική, που είναι οι καθημερινές ανάγκες και επιθυμίες της φύσεως, δηλ. της «κατά σάρκα» ζωής.

Στο σημερινό Ευαγγέλιο μας μιλά για την αρετή της αγάπης, όχι την αγάπη της φύσεως γιατί αυτή όπως τονίζει θα μείνει άμισθη, γιατί είναι αγάπη συμφεροντολογική, σε όσους μας κάνουν καλό, στους «…ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς…».

Μάς μιλά για  εκείνη την αγάπη, που ξεπερνά την ανθρώπινη φύση και αγκαλιάζει ακόμα και τους εχθρούς μας. Αυτή είναι όπως τονίζει η ζωή της Χάριτος. Αυτή αμοίβεται με «…μισθὸς πολύς …» και κάνει τον άνθρωπο «…υἱόν ὑψίστου…».

Σκοπός του σημερινού Ευαγγελίου είναι η διάβαση από τη ζωή της φύσεως στη ζωή της Χάριτος, και αυτό μπορεί να γίνει «δια σταυρού».

      1.   Η ζωή της Χάριτος

Ο Θεός έκανε τον άνθρωπο φιλάγαθο, φιλάνθρωπο και αμνησίκακο, δηλ. κατ’ εικόνα Του. Αυτά είναι προσόντα που τα έχει ο Θεός σε τέλειο και απόλυτο βαθμό και τα χάρισε και στον άνθρωπο, για να έχει τη δυνατότητα να ζει και να υπάρχει κατά θείο τρόπο όπως και ο Τριαδικός Θεός.

Με τη σχέση αγάπης ανθρώπου προς το Θεό αλλά και στους συνανθρώπους του, μετέχει στον αγαπητικό τρόπο ζωής του Θεού, που είναι αθανασία και αιωνιότητα. Ο άνθρωπος ζει αληθινά, όταν αντλεί ζωή από τη θεία ζωή. Ελευθερώνεται η γήινη φύση από τις δικές της επιθυμίες και εντάσσεται κι αυτή στο θέλημα του Θεού, στον θείο τρόπο ζωής και μετέχει στην αιώνια ζωή. Αυτή είναι η ζωή της Χάριτος στην οποία ο Θεός κάλεσε και τον άνθρωπο να μετάσχει.

Ο Κύριος παραγγέλνει τους ανθρώπους να μη περιορίζουν την αγάπη τους στους «…ἀγαπῶντας αὐτοὺς…» δηλ. σ’ αυτούς που μας αγαπούν, μήτε να κάνουμε το καλό μόνο σ’ αυτούς που μας ευεργετούν, αλλά να αγαπούμε ακόμα και τους εχθρούς μας.

       2.   Η ζωή χωρίς αγάπη

Χωρίς αγάπη ο άνθρωπος, από φιλόθεος γίνεται φίλαυτος, από φιλάνθρωπος γίνεται εγωκεντρικός. Υποδουλώνεται στη φύση και τις ανάγκες της, στην «κατά σάρκα ζωή», όπως ονομάζει την κατάσταση αυτή ο απ. Παύλος.

Όλες οι φυσικές του δυνάμεις, αποβλέπουν στην εξυπηρέτηση της αυτόνομης ζωής του, της αποκομμένης από το Θεό. Τη θέση του Θεού πήραν τα αμαρτωλά πάθη.

Ο άνθρωπος γίνεται δούλος της αυτόνομης χοϊκής ύπαρξής του, που έχασε την αληθινή ζωή και προσπαθεί απλά να επιβιώσει. Αφού δεν αντλεί δύναμη από το Θεό, προσπαθεί από τους ανθρώπους και τα χρήματα να εξασφαλίσει κάποια επιβίωση, που καταλήγει στη φθορά και στο θάνατο.

       3.   Η αγάπη είναι σταυρός

Ο Χριστός με την ενανθρώπηση Του, πήρε τη χωρισμένη από το Θεό φύση μας, που βρισκόταν στη φθορά και στο θάνατο και την ένωσε με τη θεότητά Του. Ενωμένη με τον Θεό, βρήκε αυτό που έχασε, την «…όντως ζωήν…», που είναι αγάπη και κοινωνία με τον Θεό και τον άνθρωπο.

Ζωή αληθινή, αθάνατη, αιώνια για την ανθρώπινη φύση του Χριστού, είναι η κοινωνία της αγάπης με τον Θεό και τον άνθρωπο. Γι’ αυτό ο Χριστός αγαπά ΟΛΟΥΣ και αυτούς που τον σταύρωσαν και τους συγχωρεί. Αν ενεργούσε σύμφωνα με τις επιταγές της αυτόνομης φύσεως, που αγωνιζόταν για επιβίωση, θα αφάνιζε τους εχθρούς Του. Δεν θα δεχόταν ν’ ανέβει στο Σταυρό, ο ίδιος ο Θεός, ή θα κατέβαινε για να μη πεθάνει, που θα μπορούσε, όπως τον προκαλούσαν οι σταυρωτές Του. Αυτό όμως θα ήταν προτίμηση της επιβίωσης από τη ζωή, δηλ. θάνατος για την ανθρώπινη φύση.

Ο Χριστός δεν θυσίασε την αιώνιο ζωή για την πρόσκαιρη επιβίωση, γι’ αυτό και η ανθρώπινη φύση Του, όταν έπασχε στο Σταυρό, νικούσε το θάνατο. Νικούσε η αγάπη Του στον Πατέρα Του αλλά και στους ανθρώπους, μέσα στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν και οι σταυρωτές Του.

Αν δεν αγαπούσε κι αυτούς θα καταργούσε το «…ο Θεός αγάπη εστίν…». Χάρη στην τέλεια αγάπη Του, δεν είχε εχθρούς, αλλά ασθενείς αδελφούς, αποτυχημένους από την αληθινή ζωή, «…νεκρωμένους τη αμαρτία…», που θυσιάστηκε για να τους αναστήσει. «…Λοιδορούμενος  ουκ αντελοιδόρει…» δηλ. υβριζόταν και δεν ανταπέδιδε τις ύβρεις. Ο Ίδιος ήταν η αγάπη του «…Υιού του Υψίστου…».

Όταν μας παραγγέλνει «…ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες…» δηλ. να αγαπούμε τους εχθρούς μας, αν τους δανείζουμε, να τους ευεργετούμε, χωρίς να περιμένουμε να μας τα επιστρέψουν, θέλει να μας επαναφέρει από την ανυπαρξία στην «Ύπαρξη».

Ο τρόπος αυτός είναι ΣΤΑΥΡΟΣ!

Το ν’ αγαπάς αυτόν που σ’ αγαπά είναι εύκολο. Το ν’ αγαπήσεις τον εχθρό σου, αυτόν που σε μισεί και θέλει να σ’ αφανίσει είναι μαρτύριο. Είναι σταυρός και μαρτύριο να ευεργετείς ανθρώπους που ποτέ δεν σου έκαναν και το πιο μικρό καλό ή ακόμη να σου έκαναν και κακό. Επίσης μαρτύριο είναι να δανείζεις και μάλιστα πολλά και να μη περιμένεις, όχι απλώς τόκους αλλά ούτε και το κεφάλαιο.

Αυτή η απάθεια είναι μέτρο αγιότητας. Είναι η ζωή «υπέρ φύσιν», ισάγγελης ζωής, που το κέντρο του ανθρώπου δεν είναι πλέον στο «εγώ» του, αλλά στο «εμείς». Όλα αυτά όμως είναι μικρά σε σύγκριση μ’ αυτά που θα πάρει από το Θεό. Θα τιμηθεί και θα δοξασθεί με μισθό μοναδικό, θα γίνει «…Υιός του Υψίστους…» και συγκληρονόμος της Βασιλείας Αυτού, γι’ αυτό και υπόσχεται ο Χριστό μας, ότι όσοι το τηρήσουν θα λάβουν «…μισθὸν πολύ…»!

       4.   Εις «…καθ’ ομοίωσιν Θεού…»

Ο Κύριος στο σημερινό Ευαγγέλιο μας προσκαλεί στη θέωση, όχι απλώς να μείνουμε σε κάποια επιτέλεση του καλού, αλλά να γίνουμε «…Υιοί Υψίστου…» κατά χάριν.

Εάν αγαπάμε όσους μας αγαπούν, γινόμαστε όμοιοι με τους ειδωλολάτρες και τους τελώνες. Εάν όμως αγαπάμε εκείνους που συμπεριφέρονται με τρόπο πονηρό απέναντί μας, γινόμαστε όμοιοι με το Θεό Πατέρα μας, που είναι αγαθός και αγαπά τους «αχαρίστους και πονηρούς».

Αν δεν μπορούμε ν’ αγαπούμε τουλάχιστον ας μη μισούμε. Αν δεν μπορούμε να ευεργετούμε τους συνανθρώπους μας, τουλάχιστον ας μην τους αδικούμε. Αν όμως μπορέσουμε να ευεργετήσουμε αυτούς που μας μισούν θα πάρουμε λαμπρότερο στεφάνι, όπως μας διαμηνύει ο ιερός Χρυσόστομος.

Ας κάνουμε αρχή με μικρές θυσίες. Με μικρές απαρνήσεις και απώλειες, χάριν της θείας υιοθεσίας. Ο Χριστός μας διαβεβαίωσε πως για την ελάχιστη «απώλεια», δεν θα χάσουμε το μισθό μας από Θεό Πατέρα μας.

Είθε να ξαναβρούμε το αρχαίο αξίωμα της θείας εικόνας μέσα μας, για να αποφύγουμε τον θάνατο από την απουσία της αγάπης. Αλλά όπως αναφέραμε αυτό είναι ΣΤΑΥΡΟΣ, οδύνη μέσα στο ίδιο το σώμα μας, ανέβασμα πολύ ανηφορικό, κατορθωτό για αυτούς που θα πιστέψουν στα λόγια του απ. Παύλου «…πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ…».