«…Ἐπί μακρόν προσηυχόμην μετά κλαυθμοῦ
εἰς τόν Θεόν: «Εὑρέ μέσον νά σώσῃς τόν κόσμον• πάντας ἡμᾶς, τούς διεφθαρμένους
καί ἀξέστους». Ἰδιαιτέρως ζέουσα ἦτο ἡ προσευχή διά τούς «μικρούς τούτους», διά
τούς πτωχούς καί ἐξουθενημένους. Πρός τό τέλος τῆς νυκτός, ὅτε ἤδη ἐξηντλοῦντο
αἱ δυνάμεις μου, ἐπί τινα χρόνον ἐταράσσετο ἡ προσευχή μου ἐκ τῆς ἐπερχομένης εἰς
ἐμέ σκέψεως: «Ἐάν ἐγώ οὕτω, δι’ ὅλης τῆς δυνάμεως τῆς καρδίας μου, συμπάσχω
μετά τῆς ἀνθρωπότητος, πῶς νά θεωρήσω δυνατόν ὅτι ὁ Θεός βλέπει ἀδιαφόρως τήν κάκωσιν
πολλῶν ἑκατομμυρίων ὑπ’ Αὐτοῦ κτισθέντων ἀνθρώπων; Διά τί Οὗτος ἐπιτρέπει τάς ἀμέτρους
βιαιότητας ἐν τῷ κόσμῳ;». Οὕτως ἐστρεφόμην πρός Αὐτόν μετά τῆς παράφρονος ἐρωτήσεως:
«Ποῦ εἶσαι Σύ;»… Εἰς ἀπάντησιν ἤκουσα ἐν τῇ καρδίᾳ μου τούς λόγους: «Μήπως σύ ἐσταυρώθης
δι’ αὐτούς;»… Οἱ πρᾶοι οὗτοι λόγοι ἠχηθέντες διά τοῦ Πνεύματος ἐν τῇ καρδίᾳ μου
συνεκλόνισαν ἐμέ: ὁ Σταυρωθείς ἀπήντησεν εἰς ἐμέ ὡς Θεός…»
Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου