5. ΚΥΡΙΑΚΗ E’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ματθ. (8, 28-34, & 9, 1)

«…Τω καιρώ εκείνω, ελθόντι τω Ιησού εις το πέραν, εις την χώραν των Γεργεσηνών, υπήντησαν αυτώ δύο δαιμονιζόμενοι εκ των μνημείων εξερχόμενοι, χαλεποί λίαν, ώστε μή ισχύειν τινά παρελθείν δια της οδού εκείνης. Και ιδού έκραξαν λέγοντες «τί ημίν και σοί, Ιησού υιέ του Θεού• Ήλθες ώδε πρό καιρού βασανίσαι ημάς» Ήν δέ μακράν απ’ αυτών αγέλη χοίρων πολλών βοσκομένη. Οι δέ δαίμονες παρεκάλουν Αυτόν λέγοντες” ει εκβάλλεις ημάς, επίτρεψον ημίν απελθείν εις την αγέλην των χοίρων. Και είπεν αυτοίς” υπάγετε. Οι δέ εξελθόντες απήλθον εις την αγέλην των χοίρων’ και ιδού ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων κατά του κρημνού εις την θάλασσαν και απέθανον εν τοις ύδασιν. Οι δέ βόσκοντες έφυγον, και απελθόντες εις την πόλιν απήγγειλαν πάντα και τα των δαιμονιζομένων. Και ιδού πάσα η πόλις εξήλθεν εις συνάντησιν τω Ιησού, και ιδόντες αυτόν παρεκάλεσαν όπως μεταβή απο των ορίων αυτών. Και εμβάς εις πλοίον διεπέρασε και ήλθεν εις την ιδίαν πόλιν..…»

ΑΝΑΛΥΣΗ 

Στο σημερινό Ευαγγέλιο έχουμε το δράμα των δύο δαιμονισμένων που πάσχουν και υποφέρουν ζώντας «…εκ των μνημείων…». Μέσα σ’ αυτήν την ευαγγελική περικοπή βλέπουμε τη θηριωδία και απανθρωπιά, του μίσους του διαβόλου εναντίον του ανθρώπου αλλά και την απέραντη μακροθυμία του Θεού, όχι μόνο στον άνθρωπο, αλλά και στον ίδιο το διάβολο.

      1.   Οι ιδιότητες του μνησίκακου εχθρού

Ο διάβολος ήταν λογικό δημιούργημα του Θεού, όπως και ο άνθρωπος και ανήκε στον πνευματικό κόσμο, στο 10^Ο αγγελικό τάγμα του εωσφόρου.

Δεν δημιουργήθηκε για να είναι κακός, γιατί ο Θεός κανένα κακό δεν εποίησε, «…εποίησε τα πάντα καλά λίαν…».

Το κακό άλλωστε όπως λένε οι άγιοι Πατέρες δεν έχει δική του υπόσταση, είναι ανύπαρκτο. Ονομάζεται κακό όταν δεν υπάρχει καλό. Για να το νοήσουμε καλύτερα ας δούμε κάποια παραδείγματα δεν υπάρχει κρύο. Το κρύο δεν μετριέται, είναι ανυπόστατο. Είναι η έλλειψη της ζέστης (θέρμης). Όπως και το σκοτάδι! Δεν υπάρχει σκοτάδι αλλά έλλειψη του αυτού που αυτό είναι το φως. Υπάρχει μερικό φως, υπάρχει άσπρο φως, υπάρχει χαμηλό φως, αναβοσβησμένο φως, κανονικό φως, έντονο φως. αλλά αν δεν έχουμε στιγμιαία φως, δεν έχουμε τίποτα και λέγεται σκοτάδι! Αν δεν ήταν έτσι θα μπορούσαμε να κάνουμε το σκοτάδι σκοτεινότερο!

Την πνευματική φύση που πήρε από το Θεό, την μεταποίησε εξ αιτίας της παρακοής του στον Θεό και έγινε εχθρός του Θεού και αρχηγός του κακού.

Ουδεμία εξουσία έχουν επί των ανθρώπων! Γιατί αν είχαν θα μας αφάνιζαν αν του παρέδιδε την εξουσία ο Κύριος «εν λευκώ». Είναι μισάνθρωποι και ανθρωποκτόνοι.

Όταν λένε στον Θεό «…Ήλθες ώδε πρό καιρού βασανίσαι ημάς;…» τι σημαίνει αυτό;

Υποδηλώνει δύο καταστάσεις:

     

     1.    Θεωρούν βάσανο να μην τους επιτρέπεται από το Θεό να μας βασανίζουν

     2.  Το «…πρό καιρού…» δείχνει στους δύσπιστους την έλευση της Αναστάσιμης ζωής, εκεί που άπαντες θ’ αναστηθούν εν τη B’ Παρουσία του Θεού και τότε η ελευθερία που του δόθηκε σαν κοσμοκράτορας να εξουσιάζει με δόλο και με ψέμα θα καταργηθεί! Ο ίδιος ο διάβολος ομολογεί την ΙΔΙΑ του την ΚΑΤΑΔΙΚΗ, όπου θα παραδοθεί με τους ΟΜΟΙΟΥΣ του στη «…γέεννα του πυρός…», οπότε θα παραδοθεί σε πλήρη ακινησία.

Οι θείες εντολές οδηγούν τον άνθρωπο στην αγαπητική σχέση και κοινωνία με το Θεό, δηλ. στη σωτηρία και αυτό είναι που πολεμά ο διάβολος. Μας παρουσιάζει όλα αυτές τις εντολές βαριές και δύσκολες, ώστε ο άνθρωπος να καταφρονήσει τις εντολές του Θεού και καταφρονώντας αυτές να απορρίψει τον ίδιο το Θεό, που υπάρχει «μυστικώς» σ’ αυτές.

Όπως διαφαίνεται και μέσα από το Ευαγγέλιο, ο διάβολος όχι μόνο είναι ξένος και ελαχίστου ίχνους ελέους και συμπάθειας στο θύμα του, αλλά κινείται με πάθος και μανία εναντίον του.  Γνωρίζει ότι η απομάκρυνση από το Θεό είναι η χειρότερη κόλαση, το σκότος, ο βασανισμός, η δυστυχία, ο θάνατος. Ο «έρημος Θεού» είναι έρημος από τη ζωή της αγάπης, του φωτός, της Χάριτος, είναι δουλεία στο κράτος του θανάτου.

      2.   Παράσυρε και τον άνθρωπο

Ο εωσφόρος όμως δεν έγινε για να εξουσιάζει, μόνο να εξουσιάζεται. Ο άνθρωπος τάχθηκε να εξουσιάζει «όλα τα επί της γης», εφόσον βέβαια δεχόταν ο ίδιος να «εξουσιάζεται άνωθεν» και να καθοδηγείται στον τρόπο ζωής του από τον Θεό.

Αυτό έκανε τον διάβολο να φθονήσει τον άνθρωπο, έγινε ζηλόφθονος και χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να παρασύρει τον άνθρωπο ν΄ απομακρυνθεί από το Θεό, να χάσει δηλαδή την εξουσία που παραχωρήθηκε από το Θεό να «εξουσιάζει».

Στο Ευαγγέλιο μετά λύπης βλέπουμε πως παρά την τέλεση του θαύματος μπροστά στα μάτια των κατοίκων της περιοχής, αυτοί συνέχισαν την «χοιρώδη» ζωή τους – βουτηγμένοι μέσα στα πάθη της αμαρτίας – ζητώντας του Χριστού να φύγει, ώστε να συνεχίσουν ανεμπόδιστα τη ζωή που αυτοί είχαν επιλέξει. Τη ζωή του θανάτου.

      3.   Φοβούνται το Χριστό

Ενώ στους ανθρώπους γίνονται φοβεροί, ώστε κανένας να μη τολμάει να περάσει από το δρόμο που οδηγεί στα μνήματα, μπροστά στο Χριστό «…προσέπεσαν…» και «εδέοντο» όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς.

Αναγνωρίζουν την εξουσία Του και τον φοβούνται, γιατί δεν τον αγαπούν. «…ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον…» Ιωα. (4, 18) Δεν υποτάσσονται, γιατί η υποταγή προϋποθέτει ταπείνωση, πράγμα που δεν έχουν. 

Ο φόβος τους δεν τους επιτρέπει να κινούνται ανεξέλεγκτα αλλά μόνο εκεί που παραχωρεί ο Θεός. «…επίτρεψον ημίν απελθείν εις την αγέλην των χοίρων…» Ζητούν από το Θεό να τους παραχωρήσει άδεια για που; Ακόμα και για τα ζώα! Πόσο μάλλον στον άνθρωπο.

Μισεί ακόμη και τα ζώα όπως και όλη τη δημιουργία. Αφού ο Κύριος από μακροθυμία συγκαταθέτει αυτοί μπαίνουν στους χοίρους και τους πνίγουν στη λίμνη.

Οι χοίροι είναι σύμβολο των ακάθαρτων ανθρώπων, που συντηρούν τα πάθη στις ψυχές τους και ζουν «χοιρώδη» ζωή. Αν δεν μετανοήσουν θα καταλήξουν στην απώλεια, όπως οι χοίροι που πνίγηκαν στην λίμνη. Είναι και μια προειδοποίηση πως αν ζουν «ζωή αποστασίας», «έρημοι Θεού», δίνουμε το δικαίωμα στο διάβολο να αποκτήσει εξουσία πάνω μας. Η ζωή της αποστασίας, απομακρύνει την Χάρη του Θεού και μας καθιστά έρμαιους και πιόνια του διαβόλου.

      4.   Ο Κύριος «λύει τα έργα του διαβόλου»

Ο Κύριος από την απέραντη του φιλανθρωπία έρχεται στη χώρα των Γεργεσηνών – περιοχή εθνικιστών δηλ. ειδωλολατρών – «οικεία θελήσει», επειδή αγαπά τον άνθρωπο. Η φιλανθρωπία Του δεν ανέχεται την τυραννία και βασανισμό του ανθρώπου από τον διάβολο και μάλιστα από ολόκληρη λεγεώνα.

Ελευθερώνοντας τους δυο ανθρώπους, θέλει να δείξει, πως έφθασε η ώρα της νίκης του Χριστού επάνω τους. Θέλει να δείξει ότι πλησιάζει η «κατά κράτος» ήττα τους, όταν θα ανέλθει στον σταυρό και θα πεθάνει, αλλά ποτέ δεν θα κάνει το θέλημά τους, την αμαρτία. Η αδιάσπαστη κοινωνία Υιού με τον Πατέρα, είναι ανάσταση και ζωή για την πεσούσα στον θάνατο της παρακοής ανθρώπινης φύσης.

Πεθάναμε γιατί κάναμε υπακοή στον εχθρό. Αναστηθήκαμε, γιατί ο Χριστός έκανε τέλεια υπακοή στον Πατέρα Του, ακόμα και τη στιγμή της ύψιστης οδύνης Του στο Σταυρό. Με το ξύλο του σταυρού δηλ. με τον οδυνηρότερο και ατιμώτερο θάνατο, ο Χριστός του αφαιρεί την εξουσία πάνω στην ανθρώπινη φύση. Υπέροχος είναι και ο ψαλμός στην Εκκλησία μας που λέει «…Ότε προσηλώθης τώ ξύλω τού σταυρού, τότε ενεκρώθη τό κράτος του εχθρού...»

      5.   Μπορούμε να τον νικήσουμε

Η αφελέστερη οχύρωσή μας εναντίον του μόνου εχθρού είναι η σχέση μας με το Θεό και η συνεχής μνήμη του αγίου ονόματός Του στην καρδία μας. 

Ο Χριστός νίκησε και ως άνθρωπος τον διάβολο και όλες τις δυνάμεις και πανουργίες του γιατί ζούσε αχώριστος από τον Θεό Πατέρα και έκανε πάντα το θέλημά Του. 

Τέτοια σχέση να προσπαθήσουμε να έχουμε και εμείς για να μπορέσουμε να φθάσουμε σε σημεία τελειότητας.

Αντίθετα με την παρακοή γινόμαστε δούλοι στην αμαρτία και τον διάβολο.

Η ταύτιση του θελήματός μας με του Θεού να γίνει καθημερινή μέριμνά μας «…Κύριε δίδαξον με του ποιεί το θέλημά Σου…».

Ας προσπαθήσουμε όπως μας καθοδηγούν και  οι Πατέρες να μην αφήνουμε να χρονίζει η αμαρτία μέσα μας. Να την νεκρώνουμε άμεσα με το μυστήριο της Εξομολογήσεως. Να προσπαθούμε συνεχώς να εργαζόμαστε τις εντολές του Θεού και να έχουμε στο νου μας θεία νοήματα.

Ας χρησιμοποιούμε καθημερινά το «μαστίγιο» της ευχής που τρέπει τον πονηρό σε φυγή. «…Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με…». Η θεοπρεπής ζωή συνιστάται στην ταπείνωση, την αυτομεμψία, την αγάπη, τη μετάνοια.