2. ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ματθ. (4, 18-23)

«…Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, 18 περιπατῶν ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδε δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ  Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφόν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς. 19 καὶ λέγει αὐτοῖς· δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. 20 οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ. 21 Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς,  Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ  Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῷ καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν, καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. 22 οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ.

23 Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ  Ἰησοῦς διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ…»

ΑΝΑΛΥΣΗ

Μέσα από το σημερινό Ευαγγέλιο βρισκόμαστε στη θάλασσα της Γαλιλαίας, για να δούμε τον Κύριο να αλιεύει, όχι ψάρια, αλλά ανθρώπους. Γι’ αυτό τον σκοπό δεν χρησιμοποιεί καλάμι, αλλά προβάλλει τον Σταυρό (ως τρόπο ζωής) γι’ αυτούς που θα δεχθούν την κλήση Του.

Θέλει να καλέσει τους Δώδεκα, αυτούς που θα αποτελέσουν τη «ζύμη» για τη Βασιλεία Του (την αγία μας Εκκλησία. Οι Μαθητές που θα δεχθούν την κλήση Του θα πρέπει με προθυμία να σηκώσουν το σταυρό τους, να δεχθούν την σταυρώσιμη ζωή ως πηγή της αναστάσιμης χαράς και να Τον ακολουθήσουν.

Οι Μαθητές Του δέχθηκαν «ευθέως» την κλήση Του, σκορπίστηκαν στην Οικουμένη, και ακολουθώντας της σταυρική οδό, έκτισαν την αγία Εκκλησία Του, που ως άλλη Νύμφη δια μέσου των αιώνων περιμένει και προς καρτερά την 2^η έλευση του Νυμφίου της, που θα σηματοδοτήσει την απαρχή της Αναστάσιμης Ζωής, της Αληθινής, της Αθάνατης.

    1.   Η κλήση του Χριστού

Για το αποστολικό αξίωμα δεν καλεί ο Χριστός τους σοφούς του κόσμου, τους δυνατούς, τους ευγενείς, γιατί αυτοί στηρίζονται στις δικές τους ικανότητες, στη σοφία τους, στον πλούτο τους και δε ζητούν τη Χάρη και τη βοήθεια του Θεού. Είναι υπερήφανοι και αλαζόνες.

Γι’ αυτό και ο Κύριος μας επιλέγει τους ψαράδες, που δεν έχουν σοφία, ούτε δύναμη, ούτε υψηλή καταγωγή! Θεωρούνται «μωροί και εξουθενημένοι» και ως «μη όντες», ανύπαρκτοι. Αυτοί οι «μη όντες» με τη Χάρη του Θεού, αποκτούν θεία σοφία, και υπέρμετρη δύναμη. Ο Χριστός διαλέγει τους «ασθενείς», τους «μη όντας», τους μηδαμινούς, τους αδυνάτους, τους ταπεινούς αλλά και πιστούς στο Θεό για να καταντροπιάσει τους λεγόμενους σοφούς και δυνατούς του κόσμου. Ο Θεός απορρίπτει τους αλαζόνες, που στηρίζονται στην αυτάρκεια τους και καλεί αυτούς που έχουν πίστη και καταφεύγουν ταπεινά στο Χριστό.

Η κλήση του Χριστού μας είναι σαφής: «…Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω ημάς αλιείς ανθρώπων…».

Εδώ ο Χριστός μας δεν τους ζητά να αφιερώσουν λίγο χρόνο στο επάγγελμά τους και λίγο σ’ Αυτόν, αλλά να εγκαταλείψουν κάθε κοσμική φροντίδα και να δοθούν ολόκληροι σ’ Αυτόν, «ψυχή και σώματι». Για να γίνουν υπηρέτες και μάρτυρες του Θεού Λόγου, πρέπει να γίνουν ελεύθεροι από όλα τα του κόσμου και από την ίδια τους τη ζωή.

Τι θα γίνουν οι οικογένειές τους, χωρίς χρήματα, χωρίς ασφάλεια;

Η λύση δεν είναι η εξασφάλιση πρώτα των δικών τους και μετά η ακολούθηση του Χριστού. ΟΧΙ. Αλλά η «άνευ όρων» παράδοση στο Χριστό, η τόλμη και η αποφασιστικότητά τους, αυτή τους η στάση είναι το κλειδί της εξασφάλιση της αιωνιότητας, η εξασφάλιση της αιώνιας χαράς.

Παραδινόμαστε στο Χριστό γιατί τον εμπιστευόμαστε! Είναι σε θέση να κάνει και τις πέτρες ψωμιά. Ετοιμάζει τραπέζι ακόμα και στην έρημο. Αυτό που πρέπει να γίνει δεν είναι να αποδείξει ο Θεός την αγάπη Του, αλλά εμείς να «νεκρωθούμε» από παντός κόσμου και να παραδοθούμε σ’ Αυτόν, που είναι η «Zωή των ανθρώπων».

Στην περίπτωση που επιθυμεί και θέλει ο Κύριος να δοκιμασθούμε, να μην απαντούμε μόνο με το «…γεννηθήτω το θέλημά Σου…» αλλά να ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ για το προνόμιο της δοκιμασίας.

Οι απόστολοι του Χριστού μας δεν φοβόνταν τον θάνατο, γιατί είχαν μέσα τους τον «ζώντα Χριστό». Η αυτοπαράδοσή τους, η θυσία τους στο Χριστό ήταν σε τέλειο βαθμό. Η ταύτιση της ζωής τους ήταν ολοκληρωτική μ΄ Αυτόν που τρέφει τα πετεινά και συντηρεί τα κρίνα του αγρού. (Προοιμιακός 103)

Ο Χριστός καλεί κοντά του τις ψυχές με καθαρό βίο, ανώτερες από υλικά αγαθά αλλά και ανώτερες από τη ίδια τη φυσική ζωή. Το «δεύτε οπίσω μου» θα πει να πιούν το ποτήριον του Χριστού και να βαπτισθούν στο δικό του «βάπτισμα» στο αίμα του Μαρτυρίου.

    2.   Η ανταπόκριση των Μαθητών

Στο «δεύτε οπίσω μου», ο Ευαγγελιστής προσθέτει και την απάντηση:

Ο Πέτρος και ο Ανδρέας «…οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ…» ενώ ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης άφησαν και τον πατέρα τους «…οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ…»

Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει το «ευθέως», δηλ. χωρίς δισταγμό, χωρίς επιφύλαξη, χωρίς αναβολή. Όταν αυτός που καλεί είναι ο ίδιος ο Χριστός, η απάντηση δεν μπορεί να’ ναι άλλη από το «ευθέως». Η προθυμία τους αυτή και η άμεση υπακοή τους, δείχνει το βαθμό της τέλειας αγάπης προς Αυτόν.

Με το «ευθέως» καταρρίπτονται όλες οι αντιστάσεις του κοσμικού φρονήματος και το σώμα και οι ανάγκες του, εναρμονίζονται με το φρόνημα του πνεύματος.

Από την φτώχεια του υλικού πλούτου προτίμησαν τον πλούτο της ακτημοσύνης, χάριν της Βασιλείας των ουρανών. Θάνατος είναι η ΜΗ ανταπόκριση στο «ευθέως», στο «δεύτε οπίσω μου». Η κλήση μπορεί να είναι σταυρός αλλά είναι σταυρός ζωηφόρος, σταυρός δόξας και Ανάστασης.

    3.   Οι καρποί της υπακοής τους

Οι Μαθήτες Του πίστεψαν, ακολούθησαν, εργάσθηκαν, βίωσαν, μαρτύρησαν, αγιάσθηκαν, θεώθηκαν. Πάνω στη δική τους πίστη θεμελιώθηκε η Εκκλησία, η θεανθρώπινη κοινωνία. «…εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών…»

Ο καρπός του αποστολικού τους έργου, είναι η μεταστροφή των εθνών, η απόρριψη της ειδωλολατρίας, και η ένταξη τους στην Εκκλησία με το άγιο Βάπτισμα. Εκατομμύρια άνθρωποι έγιναν κληρονόμοι της θείας Βασιλείας. Ο μεγαλύτερος όμως καρπός είναι οι μυριάδες Μάρτυρες, όσιοι και άγιοι που κατάλαβαν ότι η αληθινή ζωή – αυτήν που δεν την αγγίζει ο θάνατος – είναι ο σταυρός, η «νέκρωσις παντός κόσμου».

Οι απόστολοι μας, και κατ’ επέκταση οι άγιοι μας, «εν ονόματι Ιησού Χριστού», πάτησαν επί «όφεων και σκορπιών και επί πάσα τη δύναμη του εχθρού» (Λουκά 10, 17). Νίκησαν στον πόλεμο κατά του «αρχέκακου» εχθρού που δηλητηριάζει τον κόσμο όπως τα φίδια και οι σκορπιοί.

Όλα αυτά τα πέτυχαν γιατί ξεπέρασαν τον κόσμο και όσα υπ’ άρχουν σ΄ αυτό. Αγάπησαν τον Χριστό και δέθηκαν με τον πόθο Του.

Ότι και να πούμε για τους αποστόλους είναι λίγο! Το σίγουρο είναι εργάσθηκαν μέχρι θανάτου για την Αγάπη του Χριστού, και σ’ αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε και εμείς, ο καθένας στο βαθμό του σταυρού του.

Ας ξεκινήσουμε για αρχή να δίνουμε λιγότερη σημασία στα του κόσμου πράγματα, που φθείρονται και παρέρχονται[1] και ας στραφούμε στο Χριστό και στα αιώνια αγαθά του. ΌΣΟ ΝΕΚΡΩΝΟΜΑΣΤΕ ΤΟΣΟ ΖΟΥΜΕ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ!

Ο άνθρωπος δυστυχώς μέσα στον κόσμο ξεχνάει τον Θεό, βαδίζοντας το δρόμο της καλοπέρασης και ο Θεός καταντά σαν μια ιδέα αόριστη. Ο άνθρωπος καταντά αλαζόνας μπροστά στα τόσα αγαθά και ξεχνά ότι όλα προέρχονται από το Θεό. «…Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων…» (Ψαλ. 126:1).

Αν λοιπόν ο άνθρωπος δεν συνυπολογίσει και τον Θεό μέσα στην «εξίσωση» των παραγόντων της ζωής του, το αποτέλεσμα θα είναι πάντα μηδέν. Θα περιφέρεται μέσα σε μια ανθρώπινη θλίψη, προσδοκώντας περισσότερα και στο τέλος μη βρίσκοντας ανάπαυση ο άνθρωπος τρελαίνεται.

Ας προσπαθήσουμε να μετέχουμε περισσότερο στη θεραπευτική άσκηση των αγίων Μυστηρίων, που μας προσφέρει η αγία μας Εκκλησία. Ας ελευθερώσουμε λίγη αγάπη από μέσα μας, ως «θυσία αινέσεως» προς το συνάνθρωπό μας. Ας μελετούμε τη ζωή των Αποστόλων μας και των Αγίων μας, γιατί όπως μου εκμυστηρεύτηκε ο πνευματικός μου διδάσκαλος από ομιλία του Δεσπότη, η πνευματική μελέτη είναι ένα είδος προσευχής, ένα είδος επικοινωνίας με το Θεό.

Ας ζητήσουμε και ας έχουμε πρώτιστη επιλογή μας το «…ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού…» δηλ. την δική μας επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, που είναι Ζωηφόρος και …ταύτα πάντα προστιθήσεται υμίν (Ματθ. 6, 33)

---

[1]Όπως φθείρονται τα του κόσμου «…Ὡς ἄνθος μαραίνεται, καὶ ὡς ὄναρ παρέρχεται…» πας άνθρωπος – Νεκρώσιμος ακολουθία. Γι’ αυτό επιτακτική για τον κάθε άνθρωπο είναι η στροφή στο Θεό, την πηγή της Ζωής και της Αφθαρσίας.