10. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ιωά. (12, 1 – 18)

«…Πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ πάσχα ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς Βηθανίαν, ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. 2 ἐποίησαν οὖν αὐτῷ δεῖπνον ἐκεῖ, καὶ ἡ Μάρθα διηκόνει· ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ. 3 ἡ οὖν Μαρία, λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ  Ἰησοῦ καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ· ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου. 4 λέγει οὖν εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ,  Ἰούδας Σίμωνος  Ἰσκαριώτης, ὁ μέλλων αὐτὸν παραδιδόναι· 5 διατί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς; 6 εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ’ ὅτι κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν. 7 εἶπεν οὖν ὁ  Ἰησοῦς· ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό. 8 τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε. 9  Ἔγνω οὖν ὄχλος πολὺς ἐκ τῶν  Ἰουδαίων ὅτι ἐκεῖ ἐστι, καὶ ἦλθον οὐ διὰ τὸν  Ἰησοῦν μόνον, ἀλλ’ ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἴδωσιν ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. 10 ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν, 11 ὅτι πολλοὶ δι’ αὐτὸν ὑπῆγον τῶν  Ἰουδαίων καὶ ἐπίστευον εἰς τὸν  Ἰησοῦν. 12 Τῇ ἐπαύριον ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν, ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται  Ἰησοῦς εἰς  Ἱεροσόλυμα, 13 ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἔκραζον· ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ  Ἰσραήλ. 14 εὑρὼν δὲ ὁ  Ἰησοῦς ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ’ αὐτό, καθώς ἐστι γεγραμμένον· 15 μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου. 16 Ταῦτα δὲ οὐκ ἔγνωσαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ τὸ πρῶτον, ἀλλ’ ὅτε ἐδοξάσθη ὁ  Ἰησοῦς, τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα ἦν ἐπ’ αὐτῷ γεγραμμένα, καὶ ταῦτα ἐποίησαν αὐτῷ. 17  Ἐμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ’ αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν. 18 διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον..…».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Σήμερα ο Χριστός μας εισέρχεται εις την Ιερουσαλήμ. Η ώρα του πάθους πλησιάζει. Εκτός από τους εμπτυσμούς, τις ύβρεις, τους κολαφισμούς, τα ραπίσματα, τις ατιμίες θα δοκιμάσει και την οδύνη του σταυρικού θανάτου.

Θα θανατωθεί, αλλά θα θανατώσει και την αμαρτία και τον θάνατο, αφού θα την «…κατακρίνει εν τη σαρκί αυτού…» Ρωμ. (8, 3). Ο δικός Του θάνατος δεν θα είναι αποτέλεσμα αμαρτίας, αλλά άκρας υπακοής στο θέλημα του Πατρός, γι’ αυτό και ο θάνατός Του γίνεται ζωηφόρος.

Αν ο θάνατός Του ήταν αποτέλεσμα παρακοής και φυγής από τον Θεό, θα γινόταν και Αυτός αιχμάλωτος του θανάτου και του Άδη και ο άνθρωπος ΔΕΝ θα σώζετο. Αυτό όμως δεν συνέβει, γιατί η ανθρώπινη φύση Του, ήταν ενωμένη αχώριστα με τη θεία και υπάκουε πάντοτε σ’ Αυτή.

Ο Χριστός μας παρότι πειράσθηκε από τον διάβολο, εντούτοις, πάντοτε νικούσε τον πειρασμό και τον πειράζοντα, με την εμμονή στο Πατρικό θέλημα, όσο κι αν αυτό σήμαινε θυσία για την ανθρώπινη φύση Του.

Ο Χριστός μπρόστά στην έσχατη οδύνη, δεν «απέστη Θεού», δεν αμάρτησε ούτε και στο ελάχιστο αφού ήταν αναμάρτητος. Δέχθηκε το θείο θέλημα, πέθανε χωρίς αμαρτία στον Σταυρό και έγινε ο Σταυρός Του καταδίκη αυτού που μας καταδίκασε, της αμαρτίας μας, της παρακοής μας και του «εχθρού και εκδικητού» διαβόλου. «…Η Ανάσταση του Χριστού είναι η φανέρωση της νίκης του πάνω στον Σταυρό…» Ιωα. Χρυσόστομος.

1.    Η ζωή «εκ νεκρών»

Χωρίς νέκρωση, δε νοείται Ανάσταση.

Όλα όσα ανήκουν στον κόσμο, για τον Χριστό είναι νεκρά, ανύπαρκτα, χωρίς σημασία. Κανένα πράγμα δεν μπορεί να πάρει τη θέση του Θεού Πατέρα. Ακόμα και το πιο πολύτιμο στον κόσμο, το αγαθό της ζωής, θα το καθηλώσει μαζί με τα άλλα στον Σταυρό, υπακούοντας στον Πατέρα Του. Το μόνο που κρατά και που ποτέ δεν θυσιάζει, είναι η αγάπη στο θέλημα του Θεού Πατέρα, γιατί αυτό είναι η ζωή.

Η απελευθέρωση του απ’ όλα είναι τόσο απόλυτη, ώστε να διακηρύττει: «…Έρχεται ο του κόσμου άρχων και εν εμοί ουκ έχει ουδεν…» Ιω. (14, 30) ούτε την ελάχιστη αμαρτία. Για όλα είναι νεκρός και η νέκρωση αυτή, έγινε ζωηφόρος και ο Σταυρός Του ζωοποιός.

2.    Κρίση του κόσμου

Όταν ο άνθρωπος «εξεβλήθη του Παράδεισου», δημιουργήθηκε η πιο μεγάλη πνευματική κρίση. Τώρα όμως η κρίση θα είναι για το διάβολο και τον θάνατο, που θα χάσει την εξουσία του, «…νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω …» Ιωα. (12, 31).

Πρώτα ο θάνατος, λόγω της αμαρτίας, ενοχοποίησε και υπόταξε όλους τους ανθρώπους. Ήλθε και στον Χριστό και ενώ αμαρτία δεν βρήκε, τον οδήγησε στον θάνατο. Γι’ αυτό ο Χριστός με τον θάνατό Του νικά τον ίδιο τον θάνατο, θανάτω θάνατω πατήσας. Θα τον δεχθεί, αλλά θα τον νικήσει, γιατί θα μείνει αναμάρτητος.

Ο Χριστός θα είναι και ο λυτρωτής και όλων των θανατωθέντων από τον διάβολο και «εκβληθέντων έξω» από τον Παράδεισο. Όλους θα τους ελκύσει κοντά Του, θα αρπάξει τα «σκεύη Του», πόρνες, ληστές, τελώνες, ασώτους, μοιχούς και όλους που θα απαρνηθούν την ηγεμονία του διαβόλου πάνω τους και θα μεταποιηθούν σε αγίους.

3.    Η είσοδός Του στην Ιερουσαλήμ

Μετά την ανάσταση του Λαζάρου και τη νίκη του πάνω στο θάνατο, θα περίμενε κανείς να εισέλθει στην πόλη μετά δόξης και μεγαλοπρέπειας.

Μ΄ αυτό τον τρόπο εισέρχονταν στην πόλη οι κοσμικοί βασιλιάδες και γενικά αυτόν τον τρόπο εφηύρε ο πεπτωκός άνθρωπος. Με τον τρόπο αυτό όμως απώλεσε αυτό, για το οποίο πλάστηκε, να είναι «εικόνα» και «δόξα» του Θεού. Υποτάχθηκε στο πάθος της περηφάνειας και της αλαζονείας.

Ο Χριστός μας εισέρχεται εις την πόλη χωρίς την κενοδοξία των αρχόντων του κόσμου τούτου, που οδηγεί στο θάνατο. Εισέρχεται πράος και ταπεινός, καθισμένος «..επι πώλου όνου…». Έρχεται ταπεινά για να δείξει πως ο σκοπός Του δεν είναι να νικήσει αισθητούς εχθρούς που δεν έχει, αλλά τον κοσμοκράτορα του σκότους, ο οποίος φράσει τον δρόμο του ανθρώπου προς τον Παράδεισο.

Αυτή η νίκη πραγματοποιείται μόνο  με την ταπείνωση. Δόξα για τον Χριστό είναι να προσελκύσει τους ανθρώπους κοντά Του, αφού κατανοήσουν το νόημα του Σταυρού Του.

Οι ηγέτες του Ισραήλ έμειναν προσκολλήμένοι στην εγωιστική τους αυτάρκεια. Θα αρνηθούν την κλήση του Χριστού και θα παραμείνουν δούλοι των παθών τους. Προσκολλημένοι στα γήινα, αναμένουν αισθητό βασιλιά, με αισθητά μεγαλεία, για να τους σώσει από την Ρωμαική επικράτεια και να τους εξασφαλίσει υλικά αγαθά. Θα παραμείνουν δούλοι στο θάνατο. Η «υψηλόφρων γνώμη» τους δεν τους επιτρέπει να κατανοήσουν την «οδόν Κυρίου».

Η αγία μας Εκκλησία θα υποταγεί στο Χριστό. Θα δεχθεί το Χριστό ως Νυμφίο, με ταπείνωση και υπακοή, θα γίνει η Νύμφη του Χριστού και θα συναφθεί μαζί Του σε γάμο πνευματικό. Εφ. (5, 24). Και η Νύμφη θα ακολουθήσει το μυστήριο της «εκ νεκρών» ζωής, στα πρόσωπα των Αγίων της, είτε με το μαρτύριο του αίματος, είτε με την καθημερινή νέκρωση των παθών μέσα στο ίδιο τους το σώμα.

 Ο Χριστός εισέρχεται στο Σταυρό «εκούσια» γιατί το θέλει. Ο Σταυρός πρέπει να είναι για μας υπόθεση χαράς και σωτηρίας γιατί σταυρούται η αμαρτία και η πλάνη. Μακάρι να ακολουθήσουμε και εμείς μέχρι τέλους το Χριστό στη δια σταυρού και θάνατου οδόν. Αυτό είναι το διαρκές Πάσχα, διάβαση από το «κατά σάρκα ζην», στο «εν Χριστώ ζην», που είναι ανάσταση και αθανασία.  

Αμήν.

Την Κυριακή το βράδυ θα ακούσουμε ένα από τα πολυαγαπημένα, σε μένα, τροπάρια, το 

«…«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα·ἀνάξιος δέ πάλιν, ὅν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καί τῆς Βασιλείας ἔξω κλεισθῇς· ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν, προστασίαις τῶν ἀσωμάτων, σῶσον ἡμᾶς.».