Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

18. ΦΟΒΟΣ… ΑΓΩΝΙΑ… ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ - ΜΕΡΟΣ Α'

Σ’ αυτή την ενότητα θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε ένα θέμα λιγάκι επίκαιρο και έχει να κάνει με την αγωνία, την αβεβαιότητα αλλά και τον φόβο του κάθε χριστιανού με το «…τι μέλλει γενέσθαι…».

Όντως ζούμε σε μια κοινωνία και γενικότερα σ’ ένα κόσμο που τα γεγονότα τρέχουν πολύ γρήγορα και το ένα διαδέχεται το άλλο… Τι να πούμε; Από σεισμούς, θεομηνίες, εμφύλιους πολέμους, «ειρηνευτικούς» πολέμους με σκοπό την κατάκτηση και υποχείρια του δήθεν επαναστατούντος κράτους, οικονομική κρίση που οδηγεί στην «αόρατη» υποδούλωση, πλαστικοποίηση του χρήματος και των συναλλαγών, κωδικοποίηση του ανθρώπου και καταπάτηση της ελευθερίας του και άλλα πολλά, που ν’ αρχίσουμε να γράφουμε, δεν θα μας αρκέσουν οι σελίδες.

Χαρακτηριστικό του πιο πάνω παραδείγματος είναι και τα λόγια του αγίου π. Παϊσίου «…Ο κόσμος μοιάζει σήμερα, σαν μια κοχλάζουσα χύτρα ταχύτητος, με πολλές βαλβίδες! Θα σκάσει εδώ, θα σκάσει εκεί… Προσεύχεσθε μη γίνει με μας η αρχή…».

Ο ΦΟΒΟΣ

Ο κόσμος όντας απομακρυσμένος από τον κόλπο της Εκκλησίας του Χριστού, ζει μέσα στην αβεβαιότητα και ανασφάλεια. Αναλώνεται σε προφητείες, φοβάται τα μελλούμενα, ζει μέσα στο φόβο. Ο φόβος όμως, είναι έργο του διαβόλου και ο σωστός χριστιανός καλείται να το αντιμετωπίσει αυτό.

Ο γέροντας Παΐσιος περί ανασφάλειας έλεγε «…ο άνθρωπος είναι ανασφαλής γιατί όλοι μας είμαστε ασφαλισμένοι! Ασφαλίζουμε το αυτοκίνητό μας, το σπίτι μας, τη ζωή μας. Κάνοντας λοιπόν την κοσμική ασφάλεια, παραμερίζουμε την προστασία και πρόνοια του Θεού!...»

Οι πατέρες γιατί πάνε σε τόπους απόκρημνους, απόμερους, αποκομμένους, απομονωμένους;

Γιατί αγαπητοί μου εκεί δεν υπάρχει η παραμικρή ανθρώπινη παρηγοριά και έτσι «κράζοντας» να φτάνει η φωνή τους στο Θεό. ΔΕΝ τους κυριεύει ο ΦΟΒΟΣ, η αβεβαιότητα!!! Το λέει άλλωστε και ψαλμός «…ματαία σωτηρία ἀνθρώπου…» Ψαλ. (59,13) δηλ. ματαία και άκαρπος προς σωτηρία, είναι κάθε βοήθεια που προέρχεται από άνθρωπο.

Εμείς, ζώντας μέσα στην κοσμική ζωή, μέσα στο θόρυβο, δεν έχουμε την δυνατότητα της απομόνωσης και της απομάκρυνσης μέσα από το καθημερινό γίγνεσθαι, αλλά όμως θα πρέπει να μάθουμε να εργαζόμαστε και να προκόβουμε πνευματικά κάτω από αυτές τις συνθήκες!

Βλέπουμε ότι τα έργα του διαβόλου απλώνονται πάνω στη γη και οι μεθοδεύσεις και οι πλεκτάνες του πάμπολλες. Προσπαθεί να φοβίσει τον ευλαβή άνθρωπο, να σπείρει τον φόβο και τον τρόμο στις τάξεις των ανθρώπων και να εμποδίσει έτσι την όποια πνευματική του προκοπή.

Όμως τουναντίον, ο άνθρωπος βλέποντας όλα αυτά που γίνονται γύρω του, πρέπει να βρει παρηγοριά στο Θεό και να ΜΗΝ απογοητεύεται. Αυτήν ακριβώς την ώρα που θεωρητικά χανόμαστε, είναι η ώρα είναι που ο άνθρωπος μαθαίνει να προσεύχεται και βρίσκει μεγάλη παρρησία στο Θεό. (Είναι σαν να κράζει, σαν να φωνάζει στο Θεό και ο Θεός τον εισακούει).

Γι’ αυτόν όταν προσευχόμαστε πρέπει να προσευχόμαστε με όλη μας τη δύναμη, γιατί πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πόση ανάγκη έχουμε του ελέους του Θεού.

Όταν αναβοούμε «…Κύριε, πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσον με…», δηλ. «…Κύριε, προτού χαθώ τελείως σώσε με…» είναι ακόμη μια ένδειξη ότι ο Θεός είναι και θα είναι δίπλα μας και στην έσχατη ώρα μας και περιμένει να «…έλθουμε εις επίγνωση…» της αμαρτωλής μας ζωής και να κράξουμε μετανοημένοι προς Αυτόν. Ας δούμε την αποτυχία μας, να συνέλθουμε και να κράξουμε στο Θεό.

«…Οὐ φοβηθήσομαι ἀπὸ μυριάδων λαοῦ τῶν κύκλῳ συνεπιτιθεμένων μοι.…» (Ψαλμός 3,7)

Ο 3^ος ψαλμός του Δαυίδ απαντάει τα χιλιάδες ερωτήματα και έννοιες, που βαραίνουν καθημερινά τη ζωή μας.

«…Γιατί να με μισούν; Γιατί να μ’ αδικούν; Τι θα γίνει; Θα έχουμε πόλεμο; Έφθασε το τέλος του κόσμου;…»

Ο Θεός είναι εδώ, είναι δίπλα μας και όχι με τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε, αλλά όπως ο Θεός θέλει από μας.

Το θέλημά του Θεού, πρέπει να είναι η ανάπαυσή μας, ο πόθος μας. Ότι επιτρέψει ο Θεός, αυτό θέλω και εγώ. Όπως το σίδηρο στον σιδηρουργό, έτσι και εμείς πρέπει να παραδώσουμε το θέλημά μας και ολόκληρο τον εαυτό μας στον Κύριο. Ότι είναι αρεστό στο Θεό, αυτό να πράττουμε. Να μην έχουμε δικό μας θέλημα αλλά ότι είναι ευάρεστο στο Θεό αυτό να μεταδίδουμε. Αυτό όταν γίνει θα ξεκινήσει η ψυχή να αποκτά σημάδια τελειότητας. Τότε ο άνθρωπος έχει «ειρήνη» Θεού μέσα του, δεν πάσχει, δεν φοβάται, δεν αλλοιώνεται, έχει ασφάλεια.

Θέλεις Θεέ μου, να πεθάνω εδώ και τώρα;

«…Να’ ναι ευλογημένο!...»

Θέλεις Θεέ μου, να γίνει η καταστροφή του κόσμου;

«…Να γίνει!…».

Ο άνθρωπος είναι ήσυχος όταν αναπαυθεί στο θέλημά του Θεού.

«…Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα…».

Ο άνθρωπος αυτά που προαναφέραμε, δεν είναι καν εύκολο να τα πει, πόσο μάλλον αν τα κάνει και πράξη.

Αυτό επιτυγχάνεται με την υπομονή και με τη δύναμη της προσευχής – «…ἀνδρίζου καὶ ἴσχυε, μὴ φοβοῦ μηδὲ δειλιάσης…» Δευτερονόμιον (31, 6), αλλά και «…ὑπόμεινον τὸν Κύριον· ἀνδρίζου, καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία σου, καὶ ὑπόμεινον τὸν Κύριον…» Ψαλ. (26,14)

Υπάρχει φυσικά και η περίπτωση ανδρείας που παράγεται από αναισθησία, η οποία φυσικά και δεν μας ενδιαφέρει αλλά και δεν αποδίδει και τους καρπούς της χάριτος. Στην περίπτωση αυτή ο άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για τα τεκταινόμενα, δεν τον ενδιαφέρει τι συμβαίνει γύρω του, ζει στη σφαίρα της δικής μας ουτοπίας.

Οι στρατιώτες του Θεού εφαρμόζουν τον λόγο «…τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει, ὁ δὲ φοβούμενος οὐ τετελείωται ἐν τῇ ἀγάπῃ…» Ιωα. (4, 18) δηλ. η τέλεια αγάπη έξω διώχνει το φόβο, γιατί ο φόβος έχει σχέση με τιμωρία, και αυτός που φοβάται δεν έχει τελειοποιηθεί στην αγάπη. Γιατί να ασχολούμαι με τον αντίχριστο και να μην ασχοληθώ με τον Χριστό;

Για να φοβάμαι ακόμα, σημαίνει ότι είναι αμαυρωμένη η συνείδησή μου! Πώς θα παρουσιαστώ επί του φοβερού βήματος του Θεού και τι θα πω; Πως θα απολογηθώ την στιγμή που γνώριζα και δεν έπραξα, ήξερα και αμέλησα, κατηχήθηκα και αγνόησα;

Τα μελλούμενα θέλουν ζωή αυτοθυσίας και αυταπάρνησης! Πώς θα βαδίσουμε στους έσχατους καιρούς τη στιγμή που βολευτήκαμε στην κοσμική μας ζωή; Πώς θα βαδίσω στις όποιες δυσκολίες μου συμβούν, όταν σκεφτόμαστε την καλοπέρασή μας; Φοβάται, ναι ο άνθρωπος, γιατί δεν είναι έτοιμος να θυσιάσει αυτά που έχει!!!

Ας ασχοληθώ με την καλλιέργεια της «αγάπης», παρά να καταβάλλομαι από φόβο! Οι άγιοι της εκκλησίας μας, αδημονούσαν για την ώρα του θανάτου τους, γιατί θα πήγαιναν μια ώρα αρχύτερα κοντά στον γλυκύτατο Ιησού, που τόσον αγάπησαν.

Όσα και αν λέγονται, όσον και αν μεθοδεύεται η πλάνη και το ψέμα στη σημερινή κοινωνία, εμείς οφείλουμε να παραμένουμε ασάλευτοι, γιατί έχουμε Θεό και δεν πρόκειται να λυγίσουμε ΠΟΤΕ!!!

Θα φανερώσει ο Θεός του πραγματικούς ποιμένες Του, αυτοί που θα βγουν μπροστά και θα κρατήσουν το ποίμνιό Του «…ὅτι οὐκ ἀφήσει Κύριος τὴν ράβδον τῶν ἁμαρτωλῶν ἐπὶ τὸν κλῆρον τῶν δικαίων …». (Ψαλμός 124, 3)

ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Η βασιλεία του Θεού «…εντός ημών εστίν…». Όταν προσδοκούμε, να προσδοκούμε να την αισθανθούμε πρώτα μέσα μας. Ας ψάξουμε βαθιά μας, ας ανιχνεύσουμε να δούμε το φως, ας δοκιμάσουμε να ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας για να δούμε την Αλήθεια.

Σπέρματα εξαγνισμού έχει καθιστήσει μέσα μας ο Θεός και αυτά σε συνεργασία με την εκκλησία πρέπει να μπορέσουμε να τα αναδείξουμε.

Αντί να ασχολούμαστε με τα σημεία ας εστιάσουμε στη μετάνοια, στην προσευχή, στον αγώνα διότι αυτά τα σημεία τα γνωρίζει ΜΟΝΟ ο Πατήρ – προς ιδικήν του εξουσία – και δεν είναι αυτά, κρίματα των ανθρώπων! Όταν ξεκινούμε γιατί ο Θεός το επίτρεψε αυτό, γιατί έτσι γιατί αλλιώς, τότε γινόμαστε κτηνώδεις, διδάσκαλοι του κακού και προσπαθούμε μέσα από την δική μας μηδαμινότητα να ερμηνεύσουμε την τελειότητα και παγγνωσία του Φιλεύσπλαγχνου Θεού, ο οποίος εργάζεται αδιάλειπτα και αθόρυβα για τη σωτηρία όλου του κόσμου.

Αγαπητέ αναγνώστη, ΜΗΝ προσπαθείς να δώσεις τη δική σου εξήγηση σε όλα! Εργάσου πρώτα στην «αγάπη» και ο Θεός με το διάβα του χρόνου, θα σου χαρίσει σοφία, να διακρίνεις καταστάσεις και γεγονότα.

Η «Βασιλεία των Ουρανών» του κάθε ανθρώπου επέρχεται με το θάνατό του. Δεν ξέρουμε αν ο θάνατός μας, προηγείται της συντέλειας του κόσμου. Με το να καθόμαστε να ερμηνεύουμε του καιρούς καταντούμε μελλοντολάγνες και αποσπόμαστε από τα «του αγώνος».

Στον κόσμο τεκταίνονται ποίκιλα γεγονότα και πολλά από αυτά γίνονται πίσω από τις πλάτες μας. Εύλογο είναι ο Χριστιανός, ν’ αγωνιά και να προσπαθεί να αμυνθεί. Αυτή η αγωνία όμως δεν πρέπει να οδηγεί σε παραλήρημα, σε αγχώδης καταστάσεις «…Τι κάνουμε τώρα, είμαστε χαμένοι!!!...» Όχι, προς Θεού. Αυτό θέλει ο μνησίκακος διάβολος, να σπείρει τον πανικό και την απόγνωση και να μας οδηγήσει την απελπισία.

«…τὸ κράτος μου, πρὸς σὲ φυλάξω, ὅτι σύ, ὁ Θεός, ἀντιλήπτωρ μου εἶ…» Ψαλ. 58,10 δηλ. την σωτηρία και ασφάλειά μου, θα αναθέσω εις Σε, διότι συ είσαι ο Θεός μου, ο προστάτης και υπερασπιστής μου.

Το βιβλίο της Αποκάλυψης δεν έχει γραφεί για να μας αγριέψει, ούτε για να μας αγχώσει και για να μας ξεσηκώσει. Αλλά αντιθέτως, η Αποκάλυψη έχει γραφεί, για να μας δείξει το θέλημα του Θεού, το οποίο, η Εκκλησία με τη σειρά της, θα το διακρίνει, ώστε να μας οδηγήσει σε οδό σωτηρίας.

Δυστυχώς στις μέρες μας συμβαίνουν 3 πολύ άσχημα πράγματα:

Α. Δίνουμε έμφαση και εστιάζουμε στα περί «καρτών». Στην Ελλάδα περί κάρτας του πολίτη (ΑΜΚΑ), περί των «chip» που ξεκίνησαν να εμφυτεύουν στα ζώα και τις μεθοδεύσεις που χρησιμοποιούν για να τις μεθοδεύσουν και στους ανθρώπους. Όλοι αυτοί που τα μεθοδεύουν τους ξέρουμε, και φρόνιμο είναι όταν θα μας τα επιβάλλουν να αρνηθούμε. Τα μελλούμενα δεν πρόκειται να τα αλλάξουμε και ότι πρόκειται να συμβεί θα υπομένουμε με πίστη στον Πανάγαθο Θεό, γιατί δεν θα αφήσει τον κλήρο Του επί ασεβών ρομφαία. «…Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν με ὑστερήσει…» Ψαλ. (22,1) Στον κατάλληλο καιρό θα δοθούν οδηγίες για το πώς και με ποιο τρόπο πρέπει να ενεργήσουν οι πιστοί.

Το να αναλωνόμαστε μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν αντιστεκόμαστε στον αντίχριστο. Ο Ιγνάτιος ο Θεοφόρος βάδιζε στα μαρτύρια αδίστακτα, ομολογώντας με λεβεντιά και όχι φοβίες. Το ίδιο και οι μυριάδες μάρτυρες που δοξολογούσαν «επί καμίνης»[1] τον Ένα και Τριαδικό Θεό, αψηφώντας τον επικείμενο θάνατο, γιατί θα πήγαιναν μια ώρα αρχύτερα κοντά στον πανάγαθο και γλυκύτατο Θεό.

Β. Ο πανικός που δημιουργείται – Τι σχέση έχει με την «ειρήνη» του αγίου Πνεύματος;

Ο άνθρωπος του Θεού, αισθάνεται τέτοια ειρήνη, που καμιά λέξη δεν μπορεί να την εκφράσει (Ιωα 14:27) και (Ιωα 15:19). Σε εκείνους τους ανθρώπους τους οποίους ο κόσμος αυτός μισεί, αλλά που έχουν εκλεγεί από τον Κύριο, ο Κύριος δίνει εκείνη την «ειρήνη» που οι δίκαιοι αισθάνονται μέσα τους, που σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου «…την πάντα νούν υπερέχουσαν…» (Φιλιπ. 4:7). Ο Χριστός την αποκαλεί «ειρήνη», η οποία πηγάζει από την δική Του γενναιοδωρία, διότι καμία πρόσκαιρη επίγεια ευτυχία δεν μπορεί να την δώσει στον άνθρωπο, αλλά χαρίζεται από ψηλά από τον ίδιο το Θεό.

Γ. Ρήξη με την εκκλησία. Κέντρα και φορείς μέσα στο χώρο, πιάνουν αρμοδιότητες της Ιεράς Συνόδου – η οποία κατά κάποιους κοιμάται και αδιαφορεί και ότι θα ξεπουλήσει την πίστη. Κλονίζεται η σχέση με θεσμική υπόσταση της Εκκλησίας, η οποία δεν είναι μόνο θεσμική, είναι και θεολογική.

++++++ ΛΟΓΙΑ ΠΑΤΗΡ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ ΠΕΡΙ ΠΟΙΜΕΝΩΝ++++++

«…Ἀπ’ ἀρχῆς τῆς συστάσεως τῆς ἁγίας ἡμῶν ἐκκλησίας δὲν ἔπαυσαν ἐπιδρομαὶ λύκων. Ἀλλ’ οἱ θεῖοι ποιμένες, οἱ γνήσιοι, οἱ ὄντως ἀληθεῖς, οἱ ἀγρυπνοῦντες ὑπὲρ τῶν λογικῶν προβάτων δι’ Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ Τοπικῶν, διὰ κηρυγμάτων, διὰ λόγων, διὰ παραινέσεων καὶ νουθεσιῶν, δι’ ἐπιστολῶν ἐξοστράκιζον καὶ ἀπεδίωκον τοὺς λυμώδεις λύκους, τοὺς διαφόρους αἱρετικοὺς μακρὰν τοῦ ποιμνίου αὐτῶν καὶ οὕτω διέσῳζον τὰ ἑαυτῶν πρόβατα.

Τούτους ἂς μιμηθῶσιν οἱ νῦν ποιμένες καὶ διὰ συγκροτήσεως Συνόδου, διὰ κηρυγμάτων, διὰ συμβουλῶν καὶ νουθεσιῶν ἂς ἀσφαλίσωσι τὰ ποίμνιά των, ἐξοστρακίζοντες καὶ ἀπομακρύνοντες αὐτούς, τοὺς σημερινοὺς λοιμώδεις λύκους, τοὺς φίλους καὶ ἀδελφοὺς τοῦ κακόφρονος Ἀρείου, τοὺς δολίους ὑπηρέτας τοῦ σατᾶν, τὰ ὄργανα τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἐὰν οἱ ποιμένες τῶν ἀλόγων προβάτων ἔχουν μεγάλην προσοχὴν καὶ ἀγρυπνοῦσι μὴ τυχὸν καὶ τοὺς ἁρπάσῃ ὁ λύκος κανὲν πρόβατον, καὶ ἐὰν φανῇ τις λύκος, τρέχουν μετὰ σπουδῆς, μὲ ὅπλα, μὲ κύνες, μὲ φωνὰς καὶ διώκουν καὶ ἀπομακρύνουν τὸν λύκον, οὕτω καὶ ἡμεῖς οἱ πνευματικοὶ ποιμένες ὀφείλομεν νὰ ἔχωμεν μεγάλην προσοχὴν διὰ τὰ λογικὰ πρόβατά μας, τοὺς χριστιανούς, νὰ μὴ ἁρπάσῃ ὁ νοητὸς λύκος κανὲν καὶ ἐὰν φανῇ τις λύκος, νὰ τὸν ἀπομακρύνωμεν.

Ποίαν ἀπολογίαν θὰ δώσωμεν, ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως, ὅταν οἱ μὲν τῶν ἀλόγων προβάτων ποιμένες δεικνύουν τόσην ἐπιμέλειαν καὶ φροντίδα διὰ τὰ ἄλογα πρόβατα νὰ τὰ σώσουν, καὶ ἡμεῖς οἱ πνευματικοὶ ποιμένες νὰ δεικνύωμεν τόσην ἀμέλειαν καὶ ἀδιαφορίαν βλέποντες πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν μας τὰ λογικὰ πρόβατα νὰ τὰ κατατρώγουν καὶ καταξεσκίζουν οἱ νοητοὶ λύκοι, οἱ ποικίλοι καὶ διάφοροι αἱρετικοί;

Πολλάκις πταίουν καὶ τὰ πρόβατα, ὅταν δὲν ἀκούουν τὴν φωνὴν τοῦ ποιμένος• ἵλεως γενοῦ Κύριε!...»

+++++++++++++++++++++++++++

Μόνοι μας νομίζουμε ότι κατανοούμε το πρόβλημα και έτσι απομονωνόμαστε από την Εκκλησία και δημιουργούμε νοσηρά εκκλησιολογία.

Υπάρχουν φυσικά και αυτοί που αγνοούν ότι υπάρχει ο αντίχριστος, μιλάμε τώρα για δύο άκρα αντίθετα. Έχουν εστιάσει εις το «…φιλοσοφείν…» της ζωής, θυσίασαν τον προσωπικό τους αγώνα στην κοσμική «ανάπαυση» και κοιμώμενοι δεν τους ενδιαφέρει για το τι μέλλε γενέσθαι. Αδιαφορούν για το λόγο του προφήτη Δαυίδ «…συναγάγετε αὐτῷ τοὺς ὁσίους αὐτοῦ, τοὺς διατιθεμένους τὴν διαθήκην αὐτοῦ ἐπὶ θυσίαις…» Ψαλ. 49,5 δηλ. συναθροίσατε όσους με αγαθή διάθεση και με ευλαβείς θυσίες, εδέχθησαν τη διαθήκη του στο όρος Σινά. Προτίμησαν τον δρόμο της καλοπέρασης και όχι της θυσίας.

Έχουν υποπέσει στον 3^ον πειρασμό που δέχτηκε ο Κύριος στην έρημο – να υποκύψουν πάσας τα βασιλείς και τη δόξα του κόσμου – «…πάσας τας βασιλείας… σοι δώσω… συ ουν εάν προσκυνήσης ενώπιον εμού….». Και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτώ· «…γέγραπται γαρ, Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις…» (Δευτ. 6,13· 10,20).

Δεν τους ενδιαφέρει. Τα βγάζουν προς τον ζην και αδιαφορούν… Τρέφουν τη σάρκα και όχι το πνεύμα.

Υπάρχει και η κατηγορία των χριστιανών, που δεν ξέρουν τι χριστιανοί είναι!!!! Ζουν μια καθημερινή, μονότονη ζωή. Παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, μόλις μάθουν κάτι περί αντίχριστου, μπαίνουν λογισμοί ανησυχίας - θα τους πλησιάσει, θα τους βασανίσει, θα τους εκδιώξει - γι’ αυτό και πρέπει να είναι ενήμεροι, να προσέχουν τα σημεία και να αγρυπνούν… Αλλά φτάνουν στο άλλο άκρο, της υπερβολής και του πανικού, και βλέπουν τον αντίχριστο παντού και έτσι ξεκινούν τα παρατράγουδα.

Δεν πρέπει να είμαστε Χριστιανοί φυσιολογικοί και ήρεμοι; Που είναι η «ειρήνη» του Θεού στις καρδιές μας; Δεν πρέπει να είμαστε σε κατάσταση πανικού! Πανικοβλημένοι και τρομοκρατημένοι, γελοιοποιείται η πίστη μας στο Θεό, στο Χριστό!

Ο Άγιος Ειρηναίος έλεγε πως «…ασφαλέστερον και ακινδυνότερον είναι να περιμένει κανείς την έκβαση της προφητείας…». ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΘΕΛΗΜΑ! Αν θέλουμε να χαριτωθούμε εν Θεώ, πρέπει να είμαστε ταυτισμένοι πλήρως με το θέλημα Του.

Βαπτιστήκαμε και μας δόθηκε η σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, μας έχει ήδη ξεχωρίσει ο Θεός για δικούς Του λόγους. «…σφραγίσωμεν τους δούλους του Θεού επί των μετώπων αυτών, ίνα μη κινδυνεύσομεν από αυτόν…».

Ο Θεός δεν θα αφήσει με κανένα τρόπο να χαθεί το κλίμα της πίστεως, μέσα από το σχήμα που ο Ίδιος καθόρισε, της Εκκλησίας Του. «…πρόσωπον δὲ Κυρίου ἐπὶ ποιοῦντας κακὰ τοῦ ἐξολοθρεῦσαι ἐκ γῆς τὸ μνημόσυνον αὐτῶν…» Ψαλ. 33,17 δηλ. οργισμένο το πρόσωπο του Κυρίου, έχει στραφεί εναντίον των πονηρών ανθρώπων, δια να τους εξολοθρεύσει από την γη και να σβήσει και αυτήν ακόμη την ανάμνησή τους.

Γι αυτό ας εστιάσουμε στον αγώνα μας, για να έχουμε μεγαλύτερη ανάπαυση. Ας προετοιμαστούμε πνευματικά ώστε όταν θα έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα, να ομολογήσουμε με γενναιότητα ανδρεία και παρρησία σαν πραγματικά παιδιά του Υψίστου, γιατί «…θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ Ὑψίστου πάντες…» Ψαλ. (81, 6) και όχι με επιπόλαιους τρόπους που δεν κοσμούν την ταυτότητά μας.

Ο αντίχριστος, δεν ξέρουμε αν γεννήθηκε, αλλά το αντιχριστιανικό σύστημα του λειτουργεί, και αυτό που χρειάζεται να κάνουμε, είναι να ζήσουμε την Εκκλησία ως μυστήριο και όχι ως λέσχη που έχουμε μεταξύ μας συνήθειες και κοινωνικές υποχρεώσεις και μία καθηκοντολογία.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…