ΨΑΛΜΟΣ 26.ΚΣΤ'.

 

«…Τοῦ Δαυίδ…».

Η επιγραφή και περιεχόμενο «του Δαβίδ» είναι διότι είναι συντάκτης του κειμένου.

Οι πρώτοι στίχοι του ψαλμού εκφράζουν συναισθήματα μεγάλης εμπιστοσύνης του ποιητή προς το Θεό. Τίποτα δεν φοβάται μέσα σε όλες τις παγίδες που του θέτουν οι εχθροί του. Είναι βέβαιος για τον ολοκληρωτικό θρίαμβο επί των εχθρών του.

Ξαφνικά η προσευχή του γίνεται κλαυθμηρίζουσα, παρακαλώντας το Θεό να μην τον εγκαταλείψει μπροστά στους κινδύνους που έρχονται. Κατόπιν επανέρχεται στα πρώτα του συναισθήματα παρακινώντας τον εαυτό του σε υπομονή και πίστη.  

Ετερόδοξοι κριτικοί θέλησαν ν’ αποδώσουν το ψαλμό σε άλλο συνθέτη, αλλά αδίκως, με την επίκληση ότι ο ψαλμός αυτός αποτελείται από δύο ετερογενείς κατά τη μορφή και το περιεχόμενο τεμάχια.   

.

Ο ψαλμός αυτός διαιρείται σε δύο μέρη:

1.    Στίχ. 1-6: Η θριαμβέυουσα πίστη

2.    Στιχ. 7-14: Η δοκιμαζόμενη πίστη

 

1^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 1-6: Άσμα θριαμβέυουσας πίστης

 

Ψαλ. 26,1  - Κύριος φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου· ἀπὸ τίνος δειλιάσω;

Ψαλ. 26,1  (Νεοελληνική απόδοση) – Του Δαβίδ. Κύριε, φως μου και σωτηρία μου, ποιον θα φοβηθώ; Κύριε, καταφύγιο της ζωής μου από ποιον θα πανικοβληθώ;

Ψαλ. 26,2  - ἐν τῷ ἐγγίζειν ἐπ᾿ ἐμὲ κακοῦντας τοῦ φαγεῖν τὰς σάρκας μου, οἱ θλίβοντές με καὶ οἱ ἐχθροί μου, αὐτοὶ ἠσθένησαν καὶ ἔπεσαν.

Ψαλ. 26,2  (Νεοελληνική απόδοση) – Όταν με ζύγωσαν κακοί, εχθροί και καταπιεστές, τη σάρκα μου να φθείρουν, αυτοί σκόνταψαν κι έπεσαν..

Ψαλ. 26,3 - ἐὰν παρατάξηται ἐπ᾿ ἐμὲ παρεμβολή, οὐ φοβηθήσεται ἡ καρδία μου· ἐὰν ἐπαναστῇ ἐπ᾿ ἐμὲ πόλεμος, ἐν ταύτῃ ἐγὼ ἐλπίζω.

Ψαλ. 26,3  (Νεοελληνική απόδοση) - Κι αν συναχτεί στράτευμα για να με πολεμήσει, η καρδιά μου δεν δειλιάζει· κι αν πόλεμος ξεσπάσει εναντίον μου και τότε εγώ θα έχω εμπιστοσύνη.

Ψαλ. 26,4 - μίαν ᾐτησάμην παρὰ Κυρίου, ταύτην ἐκζητήσω· τοῦ κατοικεῖν με ἐν οἴκῳ Κυρίου πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, τοῦ θεωρεῖν με τὴν τερπνότητα Κυρίου καὶ ἐπισκέπτεσθαι τὸν ναὸν τὸν ἅγιον αὐτοῦ.

Ψαλ. 26,4  (Νεοελληνική απόδοση) - Ένα απ' τον Κύριο ζήτησα, και πάλι αυτό ζητάω: Στον οίκο Του να κατοικώ όλες τις μέρες που θα ζω· τη χάρη του Κυρίου να θωρώ και στο ναό του να συχνάζω.

Ψαλ. 26,5 - ὅτι ἔκρυψέ με ἐν σκηνῇ αὑτοῦ ἐν ἡμέρᾳ κακῶν μου, ἐσκέπασέ με ἐν ἀποκρύφῳ τῆς σκηνῆς αὑτοῦ, ἐν πέτρᾳ ὕψωσέ με.

Ψαλ. 26,5 (Νεοελληνική απόδοση) - Γιατί μες στη σκηνή του θα με προστατέψει τη μέρα του κακού, στα μύχια της σκηνής του θα μ' αποκρύψει· πάνω σε βράχο θα μ' ανεβάσει ψηλό.

Ψαλ. 26,6 - καὶ νῦν ἰδοὺ ὕψωσε κεφαλήν μου ἐπ᾿ ἐχθρούς μου· ἐκύκλωσα καὶ ἔθυσα ἐν τῇ σκηνῇ αὐτοῦ θυσίαν ἀλαλαγμοῦ, ᾄσομαι καὶ ψαλῶ τῷ Κυρίῳ.

Ψαλ. 26,6  (Νεοελληνική απόδοση) - Και τώρα το κεφάλι μου υψώνεται πάνω από τους εχθρούς που με κυκλώνουν, θυσίες θριάμβου στη σκηνή Του θα προσφέρω· θα ψαλμωδήσω και θα παιανίσω για του Κυρίου τη Χάρη.

 

2^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 7-14: Η δοκιμαζόμενη πίστη, ικεσία.

 

Ψαλ. 26,7  - εἰσάκουσον, Κύριε, τῆς φωνῆς μου, ἧς ἐκέκραξα· ἐλέησόν με καὶ εἰσάκουσόν μου.

Ψαλ. 26,7  (Νεοελληνική απόδοση) – Άκου, Κύριε, τη φωνή μου που σ' εσένα απευθύνεται· σπλαχνίσου με και δώσ' μου απόκριση.

Ψαλ. 26,8  - σοὶ εἶπεν ἡ καρδία μου· Κύριον ζητήσω· ἐξεζήτησέ σε τὸ πρόσωπόν μου· τὸ πρόσωπόν σου, Κύριε, ζητήσω.

Ψαλ. 26,8  (Νεοελληνική απόδοση) – Θυμήθηκα πως είπες: «Αναζητήστε με». Για τούτο, Κύριε, το πρόσωπό σου αναζητώ.

Ψαλ. 26,9  - μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ᾿ ἐμοῦ καὶ μὴ ἐκκλίνῃς ἐν ὀργῇ ἀπὸ τοῦ δούλου σου· βοηθός μου γενοῦ, μὴ ἀποσκορακίσῃς με καὶ μὴ ἐγκαταλίπῃς με, ὁ Θεός, ὁ σωτήρ μου.

Ψαλ. 26,9  (Νεοελληνική απόδοση) – Μην κρύβεσαι από μένα! Το δούλο σου οργισμένος μην τον απωθείς! Εσύ ήσουν ο βοηθός μου· μη μ' αφήνεις και μη μ' εγκαταλείπεις, Θεέ μου και σωτήρα μου.

Ψαλ. 26,10  - ὅτι ὁ πατήρ μου καὶ ἡ μήτηρ μου ἐγκατέλιπόν με, ὁ δὲ Κύριος προσελάβετό με.

Ψαλ. 26,10  (Νεοελληνική απόδοση) – 10 Η μάνα κι ο πατέρας μου μ' εγκαταλείψαν, μα ο Κύριος με δέχεται.

Ψαλ. 26,11  - νομοθέτησόν με, Κύριε, ἐν τῇ ὁδῷ σου καὶ ὁδήγησόν με ἐν τρίβῳ εὐθείᾳ ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν μου.

Ψαλ. 26,11  (Νεοελληνική απόδοση) – Μάθε με, Κύριε, το δρόμο σου, στο δρόμο οδήγησέ με το σωστό σε πείσμα των εχθρών μου.

Ψαλ. 26,12  - μὴ παραδῷς με εἰς ψυχὰς θλιβόντων με, ὅτι ἐπανέστησάν μοι μάρτυρες ἄδικοι, καὶ ἐψεύσατο ἡ ἀδικία ἑαυτῇ.

Ψαλ. 26,12  (Νεοελληνική απόδοση) – Στη βουλιμία των εχθρών μου μη με παραδώσεις, γιατί ψευδομάρτυρες κατέθεσαν σε βάρος μου και αποπνέουν αδικία.

Ψαλ. 24,13  - πιστεύω τοῦ ἰδεῖν τὰ ἀγαθὰ Κυρίου ἐν γῇ ζώντων.

Ψαλ. 24,13  (Νεοελληνική απόδοση) – Αλίμονο μου αν δεν πίστευα πως του Κυρίου τ' αγαθά στη γη των ζωντανών θα δω.

Ψαλ. 26,14 - ὑπόμεινον τὸν Κύριον· ἀνδρίζου, καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία σου, καὶ ὑπόμεινον τὸν Κύριον.

Ψαλ. 26,14  (Νεοελληνική απόδοση) – Στον Κύριο έλπιζε, ας έχει θάρρος η καρδιά σου και γενναιότητα· ναι, έλπιζε στον Κύριο.

 

Επιλεκτική ερμηνεία Ψαλμού 26. ΚΣΤ’.  

Στον παρόντα ψαλμό θα εστιάσω σε 5 στίχους.

1.    «…Κύριος φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου· ἀπὸ τίνος δειλιάσω;…» στιχ. (1)

2.    «…οἱ θλίβοντές με καὶ οἱ ἐχθροί μου, αὐτοὶ ἠσθένησαν καὶ ἔπεσαν …» στιχ. (2)

3.     «…οὐ φοβηθήσεται ἡ καρδία μου· ἐὰν ἐπαναστῇ ἐπ᾿ ἐμὲ πόλεμος…» στιχ. (3)

4.     «…ὅτι ὁ πατήρ μου καὶ ἡ μήτηρ μου ἐγκατέλιπόν με, ὁ δὲ Κύριος προσελάβετό με…» στιχ. (10)

5.    «…ὑπόμεινον τὸν Κύριον· ἀνδρίζου, καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία σου…» στιχ. (14)

 

«…Κύριος φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου· ἀπὸ τίνος δειλιάσω;…» στιχ. (1). Ένας ψαλμός πλήρης πεποιθήσεως και εμπιστοσύνης στο Θεό, διότι μνημονεύει ευθύς και δις το όνομα του Κυρίου. Ο Χριστός είναι για μας το φως που διαλύει τα σκότη των συμφορών και των αγωνιώδη στιγμών και δίδει ζωή και ευτυχία. Από τι να φοβηθώ ρωτά ο Δαβίδ; Αν ο Θεός μεθ’ ημών τις καθ’ ημών; Αν ο Θεός, ο Παντοκράτορας, είναι μαζί μας, ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας; Ως «σκεύη κεραμέως» Ψαλ. (2, 9) θα συντριβούν όσοι αντιτίθεται στο θέλημα του δικαιοκρίτη Θεού! Οι ψαλμοί (67, 3) - Όπως διαλύεται το κερί εμπρός στο πυρ, κατά παρόμοιο τρόπον θα εξολοθρευθούν και οι αμαρτωλοί εμπρός εις την παρουσία του παντοδυνάμου Θεού… (57, 8) Θα σβήσουν, θα περάσουν, θα εξαφανισθούν σαν το νερό, το οποίον τρέχει ταχέως και δεν επιστρέφει. Μαζί με το στίχο 2 επιβεβαιώνουν τη συντριβή των εχθρών του Θεού και κατά των διαλαμψανόντων αγίων Του.

Δεν υπάρχει ίχνος αμφιβολίας για την ασφάλεια της προστασίας της Χάριτος του Θεού! Ακόμα και πόλεμος γύρω μου να ξεσπάσει «…ἐὰν ἐπαναστῇ ἐπ᾿ ἐμὲ πόλεμος…» στιχ. 3 δεν πρόκειται να ταραχθούμε δεν πρόκειται να ταραχθούμε. Στο στίχο 3 διαφαίνεται το ατάραχο της ψυχής του Δαβίδ διαποτισμένο από την «ειρήνη» της Χάριτος του Θεού αλλά σηματοδοτεί επίσης και την μεγάλη του πίστη (εμπιστοσύνη) στο Θεό.

Η θλίψη και ο πόνος είναι για όλους αυτούς που εμμένουν και δρουν έξω από το θέλημα του Θεού… Οι προσευχές μας είναι μαζί τους!    

 «…ὅτι ὁ πατήρ μου καὶ ἡ μήτηρ μου ἐγκατέλιπόν με, ὁ δὲ Κύριος προσελάβετό με…» στιχ. (10).

Ένα μήνυμα προς πάσα άνθρωπο! Η αγάπη του Θεού είναι ΑΝΩΤΕΡΑ από την αγάπη των γονιών. Οι γονείς όχι μόνο μπορεί να εγκαταλείψουν τα παιδιά τους αλλά και αν τ’ αγαπούν, η αγάπη τους δεν μπορεί να συγκριθεί καν με την αγάπη του Θεού. Γι’ αυτό και η ταπεινότητά μου πάντα νουθετεί… δεν είναι δικά μας τα παιδιά… είναι του Θεού… και αν στο τέλμα μιας μεγάλης δοκιμασίας που οι περισσότεροι ρωτούν τι θ’ απογίνουν τα παιδιά μας; Η απάντηση που όλοι μας πρέπει να έχουμε κατά νου είναι… τα παιδιά είναι πρωτίστως του Θεού και σε μας δόθηκαν για ανατροφή και θεία νουθεσία! Σ’ ένα ποίημα με τίτλο «ΑΝΘΡΩΠΟ ΔΕΝ ΕΧΩ» (http://meagapitheou.blogspot.com/2017/05/blog-post_21.html) ο ποιητής τονίζει ιδιαίτερα  πως ο άνθρωπος χωρίς την παρουσία του Θεού νιώθει ιδιαίτερα μόνος… Σας παραθέτω μερικούς στίχους…

Εσύ είσαι Μάνα στοργική, Πατέρας κι αδερφός μου,

πραγματικό στήριγμα, ο απανταχού Θεός μου.

 

Κύριε σε κρύβουν από με, της αμαρτίας μου τα βάρη,

αλλά Συ είσαι πάντα εδώ, σε ότι η Ζωή μου πάρει.

 

Και όταν απελπισμένος πια, το θρήνο ακουμπήσω,

τη βασιλεία Σου εικονώ, τον πόνο να αγνοήσω.

 

Το φως Του πάντα  κοινωνώ,  στη σταύρωση μετέχω,

το θέλημα τηρώ και την Ζωή κατέχω.

 

«…ὑπόμεινον τὸν Κύριον· ἀνδρίζου, καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία σου…» στίχ. (14) – Μια κατακλείδα πλήρης εμπιστοσύνης στο Θεό. Με την ακλόνητο πίστη συνιστά και παραινεί έτσι και τον κόσμο, να διέλθει ο καθείς το δικό του Γολγοθά μαρτυρίων , υπομένοντας τα άδικα βάσανα, που θα σηματοδοτήσουν στον καθένα τη προσωπική λύτρωση και ανάσταση. Η επάνηληψίς των συνώνυμων λέξεων «…ανδρίζου… κραταιούσθω… υπόμεινον…» δηλώνουν τη μεγάλη πίστη του Δαβίδ στο Θεό, κάνοντας τη κατακλείδα γλυκύτατη.

Ο στίχος αυτός είναι πολύ - διαδεδομένος και χρησιμοποιείται ιδιαίτερα από τον χριστεπώνυμο λαό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού εις πνευματικά ανάταση και ενθάρρυνση στις κατά καιρό δοκιμασίες. Η φράση επαναλαμβάνεται πάμπολλες φορές μέσα στην Αγία Γραφή. Σας παραθέτουμε ακόμα δύο χωρία που προτρέπουν σε θάρρος και πίστη στο Θεό που είναι μαζί μας και ποτέ δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψει!

«…Ίσχυε και ανδρίζου, ο Θεός θέλει είσθαι μετά σου…» Ιησούς Ναυή (1, 9)

«…ἀνδρίζου καὶ ἴσχυε, μὴ φοβοῦ μηδὲ δειλιάσης μηδὲ πτοηθῇς ἀπὸ προσώπου αὐτῶν, ὅτι Κύριος ὁ Θεός σου ὁ προπορευόμενος μεθ᾿ ὑμῶν ἐν ὑμῖν, οὔτε μή σε ἀνῇ, οὔτε μή σε ἐγκαταλίπῃ...» Δευτ. (31, 6)

48. ΠΛΑΝΗΣΑΙ, ΕΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ

 (ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΥΠΟΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΘΕΜΑΤΩΝ ΤΑ ΠΡΟΔΡΟΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ)

Μετά τα σκανδαλώδη κατά πολλούς συμβάντα των τελευταίων ημερών και την παραφιλολογία γύρω απ’ αυτά, καλό είναι να θυμηθούμε το Ευαγγέλιο του Κυρίου μας και τη φράση που είπε μπροστά στους πονηρούς Φαρισαίους, όταν του παρουσίασαν την μοιχαλίδα γυναίκα, στην προσπάθειά τους να τον παγιδεύσουν, με αυτά που δίδασκε υπέρ ελέους και καλοσύνης, μ’ αυτά που έγραφε ο Νόμος του Μωυσή, περί λιθοβολισμού, όσοι συλλαμβάνονται για μοιχεία.

Είπε ο Μόνος Δικαιο-Κριτής «…ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω…» (Ιωά. 8, 7), θέτοντας το μανιασμένο πλήθος που μαζεύτηκε για να λιθοβολήσει την μοιχαλίδα γυναίκα, σε «στήλη άλατος», που μεταβλήθηκε σ’ ένα εσωτερικό ανέκφραστο φόβο, ότι κάποιος έβλεπε εκείνα την ώρα και τα δικά τους βαθύτερα της ψυχής τους και τα αμαρτήματά τους.  Ούτε μια γλώσσα δεν είχε τη δύναμη να κινηθεί, να ξανακάνει τον έλεγχο στην μοιχαλίδα.

Οι πρώην αγέρωχοι δικαστές της αμαρτωλής γυναίκας έστεκαν τώρα αφοπλισμένοι, ένιωθαν αυτοί τώρα σαν ένοχοι μπροστά στον κριτή, άφωνοι, ακίνητοι, λες κι ήταν καρφωμένοι στη γη, αλυσοδεμένοι από την ενοχή τους. 

 

Όταν συμβεί ένα συμβάν, το γνωρίζουν αληθώς 3 εμπλεκόμενοι φορείς.

1.    Τα ουράνια, ο Θεός ( «…Αποδώη αυτώ ο Κύριος κατά τα έργα αυτού…» Τιμ. Β' (4,14) – «…καὶ ἀνταποδώσει μοι Κύριος κατὰ τὴν δικαιοσύνην μου καὶ κατὰ τὴν καθαριότητα τῶν χειρῶν μου ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ…» (Ψαλμοί 17,25) - «…Ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς ὁ Θεός…», εξετάζει με ακρίβεια και γνωρίζει με λεπτομέρεια τα πάντα μέσα μας (Ψαλ. 7, 10). – «…ἐξ οὐρανοῦ ἐπέβλεψεν ὁ Κύριος, εἶδε πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων…» Ψαλ. (32, 13) – «ἔστι δίκης ὀφθαλμός, Ὅς τά πάνθ’ ὁρᾶ»

2.    Ο πράττων ή οι πράττωντες  την αμαρτία

3.    Ο παθών ή οι παθόντες, της ανομίας ή της κακόβουλης πράξης

Οποιοσδήποτε άλλος, εκτός από τους πιο πάνω τρεις φορείς, ως 4^ος φορέας, είτε δεν γνωρίζει, είτε γνωρίζει μερικώς την αλήθεια (ανάλογα αν ήταν στη σκηνή της πράξης), είτε παρακινείται εκ πλάνης ανάλογα φυσικά με τις κοσμικές του πεποιθήσεις και προσκολλήσεις.  

Αλλά και πάλι μήπως αγνοούμε, πως η ίδια η πολιτεία ΑΔΙΚΗΣΕ κατά καιρό πολλούς συνανθρώπους μας, είτε για να κουκουλώσουν τα κακώς κείμενα ανώτερων ισχυρών φορέων, είτε προσπαθώντας να περάσουν τροπολογίες που εξαθλιώνουν τις κατώτερες οικονομικά τάξης; 

Πάμπολλες φορές η κρίση των ανθρώπων ήταν καταδικαστική για πολλούς ανθρώπους, που έχασαν όχι μόνο τα δικαιώματά τους, αλλά στερήθηκαν ακόμα και την ιδία τους τη ζωή…

Να σας θυμίσω μερικά ιστορικά και σύγχρονα γεγονότα, και τουτέστιν ο λόγος, απλά για να προβληθεί τα του αληθές ο λόγος και όχι να θεωρηθεί ως μια γενική αναφορά:

1.    Ο Άγιος Νεκτάριος δέχθηκε πολλές συκοφαντίες από κάποιο γνωστό Εισαγγελέα της εποχής που τον κατηγορούσε για πολύ αισχρά και ανήθικα πράγματα, αλλά και από τον μασόνο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Μελέτιο Μεταξάκη και μετέπειτα Οικουμενικό Πατριάρχη και Πατριάρχη Αλεξανδρείας. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να τον κατηγορούν για ανηθικότητες και ότι το Μοναστήρι το κατάντησε άντρο ακολασίας! Διέδιδαν ότι οι Μοναχές γεννούσαν νόθα παιδιά και τα πετούσε στο πηγάδι. Συγκεκριμένα ο εισαγγελέας που τον κατηγορούσε, αρρώστησε βαριά και το χέρι του ξεράθηκε, και προσέφυγε για εξιλέωση και συγχώρεση στον άγιο.

2.  Στην πολιτεία του Μιζούρι φυλάκισαν άνδρα άδικα για 43 χρόνια για τριπλή δολοφονία. Το δικαστήριο εκ πλάνης τον φυλάκισε και τώρα στην παρουσία μαρτύρων και επιπρόσθετων στοιχείων τον αθώωσαν. Ακόμα μια δικαιοσύνη των ανθρώπων

3.    Συνήθως όταν σας δίνουν κλίση για κάτι το οποίο δεν σας βρίσκει σύμφωνους (ταχύτητα, parking, κτλ), δεν έχεις τη δυνατότητα του αντίλογου στο δικαστήριο (μιας και ο/η δικαστής δεν θα σ’ ακούσει, ή σε αποθαρρύνουν ότι μέχρι να δει την περίπτωσή σου θ’ αργήσει και θα απολέσεις όλη την ημέρα και στο τέλος μετρά ο λόγος του οργάνου απέναντι στο δικό σου). Αυτό δεν είναι μια καθημερινή αδικία;

Ο άνθρωπος έχει θεσπίσει χίλιους δυο κανονισμούς και διατάγματα και πολλά εξ αυτών αναιρούν το άλλο, ώστε να χρησιμοποιείτε κατά δοκούν, κάθε νομοσχέδιο ανάλογα με την περίπτωση συμφερόντων που κρύβονται… Ούτε δικαιοσύνη, ούτε αγάπη, ούτε ειρήνη δεσπόζει στους νόμους των ανθρώπων. Γιατί άραγε;

Διότι συνήθως πετάμε το  διαμάντι! Το νόμο του Θεού! Αν οι ανθρώπινοι νόμοι δεν συνάδουν με το νόμο του Θεού, πως θα περιμένουμε βελτίωση; Ας το καταλάβουμε καλά! Δεν χρειάζονται πολλοί νόμοι και απειλές. Αν εφαρμόζαμε το χρυσό κανόνα, «…Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να τούς συμπεριφέρεσθε κι εσείς…» (Λουκ. 6,31), λόγια απλά, εύκολα, κατανοητά, δεν θα θέλαμε εν διαρκή να παίρναμε τη θέση του ΚΡΙΤΗ για ν’ αποδώσουμε ευθύνες!

Οι βεβιασμένες αποφάσεις οδηγούν κατά 99% σε λάθος αποτελέσματα… Όταν εκδικάζεται οποιοσδήποτε άνθρωπος, χρειάζεται σωφροσύνη και ηρεμία στο να παρθούν οι σωστές αποφάσεις, με βάση τα αίτια και την πράξη που προκλήθηκε... Το να δείχνουμε τα λάθη του άλλου είναι πολύ εύκολο... Το να δούμε όμως τα δικά μας λάθη δυσκολευόμαστε! Στην ερώτηση «Σύ ουν τί λέγεις;» όχι μόνο έχουμε άποψη, αλλά τρέχουμε και να λιντσάρουμε ως δικαιοκρίτες τον «πράξαντα» την αδικία! 

Θα μου πείτε τώρα κάποιοι, «…καλά θ’ αφήσουμε τις πράξεις των ανθρώπων κατά και εις βάρος άλλων συνανθρώπων τους ατιμώρητες;…»

Όχι, δεν είπα αυτό! Αλλά μέχρι να εξεταστούν, όλα τα στοιχεία, και εφόσον υπάρχουν τρανταχτά στοιχεία που να σηματοδοτούν το γεγονός, (της όποιας παρανομίας), ας αφήσουμε την υπόθεση να το χειριστούν οι αρχές, ευχόμενοι υπέρ μετάνοιας του «πράξαντος» και όχι να τρέχουμε να καταστρέψουμε το σπίτι του, ή το ναό, ή το γραφείο του ή τον εργασιακό του χώρο που συνήθως συχνάζει. Ποιος μας βεβαιεί ότι την όποια πράξη, δεν την προκάλεσε ο αποκαλούμενος «παθών»; 

Καλό θα ήταν ν’ ανεβάσουμε στις καρδιές μας, τον σύντομο αυτόν, αλλά και σωτήριο, νόμο του Θεού, που αποτελείται από δώδεκα λέξεις και μόνον «…καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως…» Λουκ. (6, 31)

ΨΑΛΜΟΣ 25.ΚΕ'.

 

«…Τοῦ Δαυίδ…».

Η επιγραφή και περιεχόμενο «του Δαβίδ» είναι διότι είναι συντάκτης του κειμένου.

Ο ψαλμός αυτός είναι μια ταπεινή δέηση, της αγιοσύνης του Δαβίδ, προς το Φιλάνθρωπο Θεό, έχοντας πεποίθηση της αθωότητάς του. Γνωρίζει πως θα συμπεριφερθεί ο Θεός προς αυτόν εις την αθωότητά του και τον ευχαριστεί. Ο ίδιος εξετάζων τη συνείδησή του, δεν βρίσκει κάποια ενοχή, αλλά ζητεί να εξετασθεί από το Θεό. Επιθυμεί να διάγει ζωή άμεμπτο δοξάζοντας το Θεό! Μοιάζει με τον ψαλμό 100^ον και πρέπει να αποτελεί ιδιαίτερο εντρύφημα κυρίως των ιερέων, μελέτη, αυτοεξέταση, καθαρότητα, μακρά του κόσμου, αγάπη του θυσιαστηρίου.  

.

Ο ψαλμός αυτός διαιρείται σε τρία μέρη:

1.    Στίχ. 1-3: Έκκληση στη θεία δικαιοσύνη

2.    Στιχ. 4-8: Η απολογία.

3.    Στιχ. 9-12: Η προσευχή του Δαβίδ

 

1^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 1-3: Έκκληση στη θεία δικαιοσύνη

 

Ψαλ. 25,1  - Κρῖνόν με, Κύριε, ὅτι ἐγὼ ἐν ἀκακίᾳ μου ἐπορεύθην καὶ ἐπὶ τῷ Κυρίῳ ἐλπίζων, οὐ μὴ ἀσθενήσω.

Ψαλ. 25,1  (Νεοελληνική απόδοση) – Κρίνε με, Κύριε, γιατί με αθωότητα εγώ πορεύτηκα· σ' εσένα έλπισα, δε θα σαλευτώ.

Ψαλ. 25,2  - δοκίμασόν με, Κύριε, καὶ πείρασόν με, πύρωσον τοὺς νεφρούς μου καὶ τὴν καρδίαν μου.

Ψαλ. 25,2  (Νεοελληνική απόδοση) – Δοκίμασέ με, Κύριε, κι εξέτασε την πίστη μου· τις σκέψεις μου και την καρδιά μου ερεύνησε.

Ψαλ. 25,3 - ὅτι τὸ ἔλεός σου κατέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μού ἐστι, καὶ εὐηρέστησα ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου.

Ψαλ. 25,3  (Νεοελληνική απόδοση) - Γιατί ποτέ μου δεν ξεχνάω την αγάπη σου· και σύμφωνα με την αλήθεια σου πορεύομαι.

Ψαλ. 25,4 - οὐκ ἐκάθισα μετὰ συνεδρίου ματαιότητος καὶ μετὰ παρανομούντων οὐ μὴ εἰσέλθω·

Ψαλ. 25,4  (Νεοελληνική απόδοση) - Δεν κάθισα μαζί με ευτελείς θνητούς· και με υστερόβουλους ποτέ μου δε θα πάω.

Ψαλ. 25,5 - ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων καὶ μετὰ ἀσεβῶν οὐ μὴ καθίσω.

Ψαλ. 25,5 (Νεοελληνική απόδοση) - Τη σύσκεψη των φαύλων μίσησα· και με τους ασεβείς δε θα συνεδριάσω.

Ψαλ. 25,6 - νίψομαι ἐν ἀθῴοις τὰς χεῖράς μου καὶ κυκλώσω τὸ θυσιαστήριόν σου, Κύριε,

Ψαλ. 25,6  (Νεοελληνική απόδοση) - Στην αθωότητα, Κύριε, πλένω τα χέρια μου· και συμμετέχω στη λατρεία σου.

Ψαλ. 25,7  - τοῦ ἀκοῦσαί με φωνῆς αἰνέσεώς σου καὶ διηγήσασθαι πάντα τὰ θαυμάσιά σου.

Ψαλ. 25,7  (Νεοελληνική απόδοση) – Για ν' ακουστεί ηχηρά η ευχαριστία· κι όλα τα θαυμαστά σου έργα να τα διηγηθώ.

 

2^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 4-8: Η απολογία.

 

Ψαλ. 25,8  - Κύριε, ἠγάπησα εὐπρέπειαν οἴκου σου καὶ τόπον σκηνώματος δόξης σου.

Ψαλ. 25,8  (Νεοελληνική απόδοση) – Κύριε, πολύ επιθύμησα να μένω στο ναό σου· στον τόπο αυτό που η δόξα σου τον κατοικεί.

3^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 9-12: Η προσευχή του Δαβίδ.

 

Ψαλ. 25,9  - μὴ συναπολέσῃς μετὰ ἀσεβῶν τὴν ψυχήν μου καὶ μετὰ ἀνδρῶν αἱμάτων τὴν ζωήν μου.

Ψαλ. 25,9  (Νεοελληνική απόδοση) – Μην κατατάξεις την ψυχή μου με τους ασεβείς· ούτε με δολοφόνους τη ζωή μου.

Ψαλ. 25,10  - ὧν ἐν χερσὶν ἀνομίαι, ἡ δεξιὰ αὐτῶν ἐπλήσθη δώρων.

Ψαλ. 25,10  (Νεοελληνική απόδοση) – Τα δάχτυλά τους βάφτηκαν στο έγκλημα κι απ' τα δωροδοκήματα γεμάτο το δεξί τους χέρι.

Ψαλ. 25,11  - ἐγὼ δὲ ἐν ἀκακίᾳ μου ἐπορεύθην· λύτρωσαί με καὶ ἐλέησόν με.

Ψαλ. 25,11  (Νεοελληνική απόδοση) – Όσο για μένα με την αθωότητά μου ζω· Κύριε, λύτρωσέ με και σπλαχνίσου με.

Ψαλ. 25,12  - ὁ πούς μου ἔστη ἐν εὐθύτητι· ἐν ἐκκλησίαις εὐλογήσω σε, Κύριε.

Ψαλ. 25,12  (Νεοελληνική απόδοση) – Το πόδι μου πατάει με σιγουριά· σ' ευλογώ στις συνάξεις, Κύριε.

 

Επιλεκτική ερμηνεία Ψαλμού 25. ΚΕ’.  

Στον παρόντα ψαλμό θα εστιάσω σε 7 στίχους.

1.    «…Κρῖνόν με, Κύριε, ὅτι ἐγὼ ἐν ἀκακίᾳ μου ἐπορεύθην καὶ ἐπὶ τῷ Κυρίῳ ἐλπίζων…» στιχ. (1)

2.    «…δοκίμασόν με, Κύριε, καὶ πείρασόν με, πύρωσον τοὺς νεφρούς μου καὶ τὴν καρδίαν μου…» στιχ. (2)

3.    «…οὐκ ἐκάθισα μετὰ συνεδρίου ματαιότητος καὶ μετὰ παρανομούντων οὐ μὴ εἰσέλθω…» στιχ. (4)

4.    «…πᾶσαι αἱ ὁδοὶ Κυρίου ἔλεος καὶ ἀλήθεια…» στιχ. (10)

5.    «…τίς ἐστιν ἄνθρωπος ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον;…» στιχ. (12)

6.    «…ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ἐν ἀγαθοῖς αὐλισθήσεται…» στιχ. (13)

 

«…Κρῖνόν με, Κύριε, ὅτι ἐγὼ ἐν ἀκακίᾳ μου ἐπορεύθην καὶ ἐπὶ τῷ Κυρίῳ ἐλπίζων…» στιχ. (1). Τι δυνατός ηχηρός στίχος! Κρίνε με Κύριε, κράζει ο Δαβίδ! Παρόλο που εξετάζει τη συνείδησή του και δεν την βρίσκει ένοχο, ζητά τη κρίση του Θεού γιατί πορεύθηκε χωρίς δόλο, με αθωότητα, προσπαθώντας πάντα να τηρεί το θέλημα του Θεού και όχι το δικό του. Ζητεί να δείξει ενώπιων των εχθρών, οι αυτών που των επιβουλεύονται ματαίως, το δίκαιο της θέσης τους έναντι αυτών.

 «…δοκίμασόν με, Κύριε, καὶ πείρασόν με, πύρωσον τοὺς νεφρούς μου καὶ τὴν καρδίαν μου…» στιχ. (2).

Ακόμα ένας βαθύτατος στίχος της αγάπης του Δαβίδ για το Θεό. Σ’ αυτό το στίχο έχουμε 3 ρήματα που δηλώνουν την αθωότητά του. «…δοκίμασον… πείρασον… πύρωσον…». Δοκίμασέ με δια τη θλίψη του βίου μου, θέσε με εις άλλον μεγαλύτερο πειρασμό και τέλος πυράκτωσον! Ρίψε με στη κάμινο του πυρός, ρίψε με μέσα στη πυρκαγιά και θα δεις ότι σ’ αγαπώ. Οι νεφροί και η καρδία είναι τα πλέον απόκρυφα μέρη του ανθρώπου και η έδρα των επιθυμιών και της βουλήσεως.

«…οὐκ ἐκάθισα μετὰ συνεδρίου ματαιότητος καὶ μετὰ παρανομούντων οὐ μὴ εἰσέλθω…» στίχ. (4) – Ο στίχος αυτός δείχνει την αποστροφή από κάθετι άνομο. Όπως οι άγγελοι του Θεού όταν επιπέσουν οι άνθρωποι εις το πάθος, θλίβονται και απομακρύνονται… Έτσι και εδώ, μπροστά στη θέα της αμαρτίας, της συνομοσιολογίας, της αργολογίας, της φλυαρίας, ο Δαβίδ δεν κάθεται… ο χρόνος που χρησιμοποιείται εδώ είναι παρατεταμένος, για να δηλώσει την εν συνεχή στάση ΜΗ ΜΕΤΟΧΗΣ σε συνέδρια ασεβών ανθρώπων (κρυψίνων, πανούργων, υποκριτών). Ο Δαβίδ δεν τηρούσε μόνο τα κοινωνικά του καθήκοντα αλλά και τα θρησκευτικά. Του άρεσε να είναι όλη τη μέρα στο Ναό του Κυρίου εκτελών όλες τις διατάξεις του Νόμου. Κάτι που επαληθεύεται και στο στίχο 12 «…ὁ πούς μου ἔστη ἐν εὐθύτητι· ἐν ἐκκλησίαις εὐλογήσω σε, Κύριε…».  Το πόδι του δεν πάτησε σε παράνομους οδούς, αλλά τις ευθείες των αρετών, χωρίς να σκοντάφτει βαδίζοντας σταθερά. Και βέβαιως ότι θα εισακουσθεί, υπόσχεται να τον ευχαριστεί στο Ναό. Το «εν εκκλησίαις ευλογήσω σε» έχει και ένα βαθύτερο μήνυμα. Η υπακοή τελείται και έχει τη σημασία της μέσα στο χώρο της εκκλησίας και όχι έξω απ’ αυτόν. Μέσα στο Πνεύμα της Χάριτος που συντελεί στη διάκριση εκεί τηρείται η υπακοή, κάτω από την ομπρέλα της πνευματικής καθοδήγησης. Γι’ αυτό και το «εν εκκλησίαις» και ΜΟΝΟ, διαποτίζεται και χαριτώνεται εν Χριστό ο άνθρωπος και όχι έξω απ’ αυτόν.