ΨΑΛΜΟΣ 25.ΚΕ'.

 

«…Τοῦ Δαυίδ…».

Η επιγραφή και περιεχόμενο «του Δαβίδ» είναι διότι είναι συντάκτης του κειμένου.

Ο ψαλμός αυτός είναι μια ταπεινή δέηση, της αγιοσύνης του Δαβίδ, προς το Φιλάνθρωπο Θεό, έχοντας πεποίθηση της αθωότητάς του. Γνωρίζει πως θα συμπεριφερθεί ο Θεός προς αυτόν εις την αθωότητά του και τον ευχαριστεί. Ο ίδιος εξετάζων τη συνείδησή του, δεν βρίσκει κάποια ενοχή, αλλά ζητεί να εξετασθεί από το Θεό. Επιθυμεί να διάγει ζωή άμεμπτο δοξάζοντας το Θεό! Μοιάζει με τον ψαλμό 100^ον και πρέπει να αποτελεί ιδιαίτερο εντρύφημα κυρίως των ιερέων, μελέτη, αυτοεξέταση, καθαρότητα, μακρά του κόσμου, αγάπη του θυσιαστηρίου.  

.

Ο ψαλμός αυτός διαιρείται σε τρία μέρη:

1.    Στίχ. 1-3: Έκκληση στη θεία δικαιοσύνη

2.    Στιχ. 4-8: Η απολογία.

3.    Στιχ. 9-12: Η προσευχή του Δαβίδ

 

1^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 1-3: Έκκληση στη θεία δικαιοσύνη

 

Ψαλ. 25,1  - Κρῖνόν με, Κύριε, ὅτι ἐγὼ ἐν ἀκακίᾳ μου ἐπορεύθην καὶ ἐπὶ τῷ Κυρίῳ ἐλπίζων, οὐ μὴ ἀσθενήσω.

Ψαλ. 25,1  (Νεοελληνική απόδοση) – Κρίνε με, Κύριε, γιατί με αθωότητα εγώ πορεύτηκα· σ' εσένα έλπισα, δε θα σαλευτώ.

Ψαλ. 25,2  - δοκίμασόν με, Κύριε, καὶ πείρασόν με, πύρωσον τοὺς νεφρούς μου καὶ τὴν καρδίαν μου.

Ψαλ. 25,2  (Νεοελληνική απόδοση) – Δοκίμασέ με, Κύριε, κι εξέτασε την πίστη μου· τις σκέψεις μου και την καρδιά μου ερεύνησε.

Ψαλ. 25,3 - ὅτι τὸ ἔλεός σου κατέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μού ἐστι, καὶ εὐηρέστησα ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου.

Ψαλ. 25,3  (Νεοελληνική απόδοση) - Γιατί ποτέ μου δεν ξεχνάω την αγάπη σου· και σύμφωνα με την αλήθεια σου πορεύομαι.

Ψαλ. 25,4 - οὐκ ἐκάθισα μετὰ συνεδρίου ματαιότητος καὶ μετὰ παρανομούντων οὐ μὴ εἰσέλθω·

Ψαλ. 25,4  (Νεοελληνική απόδοση) - Δεν κάθισα μαζί με ευτελείς θνητούς· και με υστερόβουλους ποτέ μου δε θα πάω.

Ψαλ. 25,5 - ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων καὶ μετὰ ἀσεβῶν οὐ μὴ καθίσω.

Ψαλ. 25,5 (Νεοελληνική απόδοση) - Τη σύσκεψη των φαύλων μίσησα· και με τους ασεβείς δε θα συνεδριάσω.

Ψαλ. 25,6 - νίψομαι ἐν ἀθῴοις τὰς χεῖράς μου καὶ κυκλώσω τὸ θυσιαστήριόν σου, Κύριε,

Ψαλ. 25,6  (Νεοελληνική απόδοση) - Στην αθωότητα, Κύριε, πλένω τα χέρια μου· και συμμετέχω στη λατρεία σου.

Ψαλ. 25,7  - τοῦ ἀκοῦσαί με φωνῆς αἰνέσεώς σου καὶ διηγήσασθαι πάντα τὰ θαυμάσιά σου.

Ψαλ. 25,7  (Νεοελληνική απόδοση) – Για ν' ακουστεί ηχηρά η ευχαριστία· κι όλα τα θαυμαστά σου έργα να τα διηγηθώ.

 

2^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 4-8: Η απολογία.

 

Ψαλ. 25,8  - Κύριε, ἠγάπησα εὐπρέπειαν οἴκου σου καὶ τόπον σκηνώματος δόξης σου.

Ψαλ. 25,8  (Νεοελληνική απόδοση) – Κύριε, πολύ επιθύμησα να μένω στο ναό σου· στον τόπο αυτό που η δόξα σου τον κατοικεί.

3^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 9-12: Η προσευχή του Δαβίδ.

 

Ψαλ. 25,9  - μὴ συναπολέσῃς μετὰ ἀσεβῶν τὴν ψυχήν μου καὶ μετὰ ἀνδρῶν αἱμάτων τὴν ζωήν μου.

Ψαλ. 25,9  (Νεοελληνική απόδοση) – Μην κατατάξεις την ψυχή μου με τους ασεβείς· ούτε με δολοφόνους τη ζωή μου.

Ψαλ. 25,10  - ὧν ἐν χερσὶν ἀνομίαι, ἡ δεξιὰ αὐτῶν ἐπλήσθη δώρων.

Ψαλ. 25,10  (Νεοελληνική απόδοση) – Τα δάχτυλά τους βάφτηκαν στο έγκλημα κι απ' τα δωροδοκήματα γεμάτο το δεξί τους χέρι.

Ψαλ. 25,11  - ἐγὼ δὲ ἐν ἀκακίᾳ μου ἐπορεύθην· λύτρωσαί με καὶ ἐλέησόν με.

Ψαλ. 25,11  (Νεοελληνική απόδοση) – Όσο για μένα με την αθωότητά μου ζω· Κύριε, λύτρωσέ με και σπλαχνίσου με.

Ψαλ. 25,12  - ὁ πούς μου ἔστη ἐν εὐθύτητι· ἐν ἐκκλησίαις εὐλογήσω σε, Κύριε.

Ψαλ. 25,12  (Νεοελληνική απόδοση) – Το πόδι μου πατάει με σιγουριά· σ' ευλογώ στις συνάξεις, Κύριε.

 

Επιλεκτική ερμηνεία Ψαλμού 25. ΚΕ’.  

Στον παρόντα ψαλμό θα εστιάσω σε 7 στίχους.

1.    «…Κρῖνόν με, Κύριε, ὅτι ἐγὼ ἐν ἀκακίᾳ μου ἐπορεύθην καὶ ἐπὶ τῷ Κυρίῳ ἐλπίζων…» στιχ. (1)

2.    «…δοκίμασόν με, Κύριε, καὶ πείρασόν με, πύρωσον τοὺς νεφρούς μου καὶ τὴν καρδίαν μου…» στιχ. (2)

3.    «…οὐκ ἐκάθισα μετὰ συνεδρίου ματαιότητος καὶ μετὰ παρανομούντων οὐ μὴ εἰσέλθω…» στιχ. (4)

4.    «…πᾶσαι αἱ ὁδοὶ Κυρίου ἔλεος καὶ ἀλήθεια…» στιχ. (10)

5.    «…τίς ἐστιν ἄνθρωπος ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον;…» στιχ. (12)

6.    «…ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ἐν ἀγαθοῖς αὐλισθήσεται…» στιχ. (13)

 

«…Κρῖνόν με, Κύριε, ὅτι ἐγὼ ἐν ἀκακίᾳ μου ἐπορεύθην καὶ ἐπὶ τῷ Κυρίῳ ἐλπίζων…» στιχ. (1). Τι δυνατός ηχηρός στίχος! Κρίνε με Κύριε, κράζει ο Δαβίδ! Παρόλο που εξετάζει τη συνείδησή του και δεν την βρίσκει ένοχο, ζητά τη κρίση του Θεού γιατί πορεύθηκε χωρίς δόλο, με αθωότητα, προσπαθώντας πάντα να τηρεί το θέλημα του Θεού και όχι το δικό του. Ζητεί να δείξει ενώπιων των εχθρών, οι αυτών που των επιβουλεύονται ματαίως, το δίκαιο της θέσης τους έναντι αυτών.

 «…δοκίμασόν με, Κύριε, καὶ πείρασόν με, πύρωσον τοὺς νεφρούς μου καὶ τὴν καρδίαν μου…» στιχ. (2).

Ακόμα ένας βαθύτατος στίχος της αγάπης του Δαβίδ για το Θεό. Σ’ αυτό το στίχο έχουμε 3 ρήματα που δηλώνουν την αθωότητά του. «…δοκίμασον… πείρασον… πύρωσον…». Δοκίμασέ με δια τη θλίψη του βίου μου, θέσε με εις άλλον μεγαλύτερο πειρασμό και τέλος πυράκτωσον! Ρίψε με στη κάμινο του πυρός, ρίψε με μέσα στη πυρκαγιά και θα δεις ότι σ’ αγαπώ. Οι νεφροί και η καρδία είναι τα πλέον απόκρυφα μέρη του ανθρώπου και η έδρα των επιθυμιών και της βουλήσεως.

«…οὐκ ἐκάθισα μετὰ συνεδρίου ματαιότητος καὶ μετὰ παρανομούντων οὐ μὴ εἰσέλθω…» στίχ. (4) – Ο στίχος αυτός δείχνει την αποστροφή από κάθετι άνομο. Όπως οι άγγελοι του Θεού όταν επιπέσουν οι άνθρωποι εις το πάθος, θλίβονται και απομακρύνονται… Έτσι και εδώ, μπροστά στη θέα της αμαρτίας, της συνομοσιολογίας, της αργολογίας, της φλυαρίας, ο Δαβίδ δεν κάθεται… ο χρόνος που χρησιμοποιείται εδώ είναι παρατεταμένος, για να δηλώσει την εν συνεχή στάση ΜΗ ΜΕΤΟΧΗΣ σε συνέδρια ασεβών ανθρώπων (κρυψίνων, πανούργων, υποκριτών). Ο Δαβίδ δεν τηρούσε μόνο τα κοινωνικά του καθήκοντα αλλά και τα θρησκευτικά. Του άρεσε να είναι όλη τη μέρα στο Ναό του Κυρίου εκτελών όλες τις διατάξεις του Νόμου. Κάτι που επαληθεύεται και στο στίχο 12 «…ὁ πούς μου ἔστη ἐν εὐθύτητι· ἐν ἐκκλησίαις εὐλογήσω σε, Κύριε…».  Το πόδι του δεν πάτησε σε παράνομους οδούς, αλλά τις ευθείες των αρετών, χωρίς να σκοντάφτει βαδίζοντας σταθερά. Και βέβαιως ότι θα εισακουσθεί, υπόσχεται να τον ευχαριστεί στο Ναό. Το «εν εκκλησίαις ευλογήσω σε» έχει και ένα βαθύτερο μήνυμα. Η υπακοή τελείται και έχει τη σημασία της μέσα στο χώρο της εκκλησίας και όχι έξω απ’ αυτόν. Μέσα στο Πνεύμα της Χάριτος που συντελεί στη διάκριση εκεί τηρείται η υπακοή, κάτω από την ομπρέλα της πνευματικής καθοδήγησης. Γι’ αυτό και το «εν εκκλησίαις» και ΜΟΝΟ, διαποτίζεται και χαριτώνεται εν Χριστό ο άνθρωπος και όχι έξω απ’ αυτόν.