«…Αμαρτήσαμε, Κύριε, ανομήσαμε,
ασεβήσαμε. Λησμονήσαμε τις εντολές σου και πορευθήκαμε σύμφωνα με τη δική μας
πονηρή σκέψη.
Συμπεριφερθήκαμε ανάξια προς την κλήση
μας και προς το Ευαγγέλιο του Χριστού σου.
Περιφρονήσαμε τη θεία Του συγκατάβαση
και τα άγια παθήματά Του, που για χάρη μας υπέμεινε. Ντροπιαστήκαμε μπροστά
στον αγαπητό σου Υιό.
Κλήρος και λαός απομακρυνθήκαμε από
κοντά σου και όλοι βρισκόμαστε μακριά από Σένα.
Όλοι παρεκτραπήκαμε, ναι, όλοι, και
γίναμε ανάξιοι.
Κανένας μας, μα ούτε ένας δεν
εφαρμόζει δικαιοσύνη και δεν αποφασίζει δίκαια.
Αποδειχθήκαμε ανάξιοι της ευσπλαχνίας
σου και της φιλανθρωπίας σου και της στοργικής σου αγάπης, Θεέ μας, εξαιτίας
της κακίας και της πονηρίας μας, που εκδηλώθηκε στα καθημερινά μας έργα και
στις συνήθειές μας.
Συ είσαι γεμάτος αγάπη και αγαθότητα,
αλλά εμείς γίναμε παραβάτες του νόμου σου.
Συ είσαι μακρόθυμος, αλλά εμείς άξιοι
για πολλές τιμωρίες. Γνωρίζουμε την αγαθότητά σου, μολονότι εξακολουθούμε να
φερόμαστε ασύνετα.
Λίγο μας έχεις τιμωρήσει σε σύγκριση
με το πλήθος των αμαρτιών μας.
Συ εμπνέεις φόβο, και ποιος μπορεί να
αντισταθεί στη δύναμή σου;
Εάν θελήσεις να φανερώσεις τη δύναμή
σου, τρόμος θα καταλάβει ακόμη και τα όρη.
Αλλά και στο μέγεθος της δυνάμεώς σου ποιος
ποτέ θα έχει το θάρρος να αντιπαραταχθεί; Εάν κλείσεις τον ουρανό, ποιος μπορεί
να τον ανοίξει; Και αν ανοίξεις τους καταρράκτες σου, ποιος θα βρεθεί να τους
συγκρατήσει;
Πολύ εύκολο είναι σε Σένα να κάνεις σε
μια στιγμή τον πλούσιο ζητιάνο και τον φτωχό πλούσιο, να δώσεις ζωή σ’ όποιον
δεν έχει και να οδηγήσεις στον θάνατο αυτό που είναι γεμάτος υγεία, να πατάξεις
με ασθένεια, αλλά και να θεραπεύσεις.
Και μόνο να θελήσεις κάτι, αυτό έχει
γίνει κιόλας πράξη τελειωμένη.
Κάνε, Κύριε, να κοπάσει η οργή σου.
Δώσε άφεση, Κύριε, συγχώρησε, Κύριε.
Μη μας καταδικάσεις ολοκληρωτικά για
τις ανομίες μας.
Είμαστε και μείς λαός σου και γνήσιοι
κληρονόμοι σου.
Γι’ αυτό τιμώρησέ μας, αλλά με
επιείκεια και αγάπη και όχι με τον θυμό σου. Αμήν…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου