Κυριακή 27 Αυγούστου 2017

12. ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ματθαίον (19, 16-26)

«…Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νεανίσκος τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, γονυπετῶν αὐτῷ καὶ λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον; ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. εἰ δὲ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωήν, τήρησον τὰς ἐντολάς. λέγει αὐτῷ· ποίας; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε· τὸ οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καὶ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. λέγει αὐτῷ ὁ νεανίσκος· πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου· τί ἔτι ὑστερῶ; ἔφη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. ἀκούσας δὲ ὁ νεανίσκος τὸν λόγον ἀπῆλθε λυπούμενος· ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά. Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ραφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. ἀκούσαντες δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐξεπλήσσοντο σφόδρα λέγοντες· τίς ἄρα δύναται σωθῆναι; ἐμβλέψας δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· παρὰ ἀνθρώποις τοῦτο ἀδύνατόν ἐστι, παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι…».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Στο σημερινό Ευαγγέλιο έχουμε τη συνάντηση ενός νέου πολύ πλούσιου, «…ἔχων κτήματα πολλά…», με τον Κύριο. Ο νέος παρόλο τον πλούτο του ποθούσε και την αιώνια ζωή, τον Παράδεισο και καταφεύγει στον Κύριο για να καταστήσει σαφές με ποιο τρόπο θα κληρονομήσει την αιωνιότητα.

Παρόλο που φαινομενικά ήταν σε καλό δρόμο, «…πόρρω απείχε από την Αλήθεια...». Ας προσπαθήσουμε να δούμε το γιατί.

1. Διχασμένος εσωτερικά

Η αγάπη του νέου δεν ήταν ολοκληρωτική για την αιώνια ζωή. Η αγάπη του ήταν μοιρασμένη στον Θεό και τα υλικά αγαθά και όπως δυστυχώς φαίνεται, πολύ περισσότερο στα δεύτερα. Αυτό είναι αναίρεση της 1^ης εντολής, «…ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου…».

Η βασιλεία των ουρανών δεν κερδίζεται με μικρές θυσίες, με κάποιο έργο, που να μην κοστίζει και πολύ. Γι’ αυτό και ο νέος ρωτούσε τον Χριστό, «…τί ἀγαθὸν ποιήσω…», γιατί παρόλο που γι’ αυτόν τηρούσε τις εντολές «…οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καὶ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν…» εντούτοις η συνείδησή του τον έλεγχε. Ήθελε να κάνει κάτι μικρό, αλλά να μείνει άθικτος ο επίγειος θησαυρός του. Λέγεται δια των πατέρων πως ποθούσε την αιώνια ζωή, όχι για να’ ναι «εν τω Θεώ», αλλά για να απολαμβάνει τα υλικά του αγαθά αιώνια.

Μεταξύ του αιώνιου πλούτου της Βασιλείας του Θεού και του γήινου πλούτου, προτίμησε το δεύτερο.

«…ἀπῆλθε λυπούμενος…» για να μείνει δέσμιος στον εαυτόν του και σ’ αυτά που τον γεμίζουν. Δεν απαρνείται τον παλαιό του εαυτό, δεν έχει εμπιστοσύνη στο Χριστό. Από κάθε άλλη απώλεια, προτίμησε την απώλεια του Χριστού, την άγουσα εις την αιώνια ζωή. Άκουσε τα λόγια του Χριστού αλλά δεν ήθελε να τα εφαρμόσει. Παρέμεινε κάτω από τη σκιά του Εβραϊκού νόμου.

2. Η καθοδήγηση του Κυρίου

Ο Κύριος και Θεός μας βλέπει και γνωρίζει ποιο είναι το εμπόδιο του νέου για την κληρονομία της αιώνιας ζωής. Η καρδία του είναι προσκολλημένη στα γήινα και παροδικά και θέλει να την αναγάγει στα θεία και αιώνια. Θέλει να τον βοηθήσει να στρέψει την προσοχή του στον Θεό.

Για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει σιγά σιγά ν’ αρχίσει να μειώνει την αγάπη του στα χρήματα και τα κτήματα και να ξυπνήσει μέσα του ο πόθος του Θεού και της Βασιλείας Του. Αυτή η μεταστροφή θα μετατρέψει σιγά σιγά τον πόθο του σε «έρωτα και ακατάσχετη μέθη» στον «Ένα» και τότε το κάθε αδύνατο θα είναι πλέον δυνατό. Η «πυρωμένη» από αγάπη καρδιά του θα είναι το «διαβατήριο» εις την άγουσα αιώνια ζωή.

3. Η τελειότητα

«…ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι…»

Με τα λόγια αυτά ο Χριστός μάς τονίζει πως η αιώνια ζωή, δεν είναι μια μεταθανάτια κατάσταση, αλλά η ζωή « εν τω Θεώ», η συνεχής κοινωνία μαζί Του. Το «…ακολούθει μοι…» είναι η αρχή της αιώνιας ζωής.

Το «…ακολούθει μοι…» συνεπάγει όμως και κάποιες προϋποθέσεις:

1. Ο Χριστός δεν μας θέλει διχασμένους, και μοιρασμένους στον κόσμο και σ’ Αυτόν.

2. Το «…ακολούθει μοι…» συνεπάγει ΟΧΙ μικρές θυσίες αλλά ΜΕΓΑΛΕΣ, που στην περίπτωση του νέου είναι η προσφορά του πλούτου του στους πτωχούς. Του λέει να πουλήσει «πάντα», γιατί γνωρίζει ο Κύριος, πως η πολυκτημοσύνη του νέου θα οδηγήσει το νέο και πάλι να τ’ αυξήσει, και του υποδεικνύει την σωτηρία μέσω της ακτημοσύνης.

3. Το «…ακολούθει μοι…» είναι κάλεσμα του Κυρίου προς όλους, πτωχούς και πλούσιους. Μπορεί και κάποιος να’ ναι πτωχός αλλά να’ ναι προσκολλημένος σε μια «βελόνα», ούτε και αυτός τότε θα κριθεί άξιος. Ο καθένας μας, ας εκμεταλλευτεί τα «τάλαντα» που του έδωσε ο Θεός και ας ενεργήσουμε ανάλογα του σταυρού που μας δόθηκε να σηκώσουμε.

4. Το «…ακολούθει μοι…» περιλαμβάνει και την έσχατη απώλεια, χύσιμο αίματος, φτύσιμο, ονειδισμό, χλευασμό δηλ. τα χνάρια που ο Κύριος διάβηκε. Γι’ αυτό και το «…ακολούθει μοι…» θα μας αναδείξει παιδιά Του, μαθητές Του, αποστόλους Του.

Όσα και αν περάσει ο «δίκαιος» όσες δοκιμασίες και να έχει ποτέ δεν κοιτάει πίσω! Δεν αλλάζει ούτε μια στιγμή της δοκιμασίας του, γιατί ξέρει πως αυτή είναι το μέσω της σωτηρίας του. Είναι το μέσω που θα τον οδηγήσει στον πολυπόθητο Μαργαρίτη, γι’ αυτό δύναται να επωμιστεί τα πάντα.

Όλα αυτά που θεωρητικά μας καταστούν ασφαλή, ας τα ξεκάμουμε και ας ασφαλιστούμε σ’ Αυτόν που τρέφει τα πετεινά και ενδύει τα «κρίνα του αγρού». Για όσα απωλέσουμε θα βρούμε θησαυρό στον ουρανό, εκεί που οι τράπεζες και οι Τρόικες δεν έχουν εξουσία, ούτε ισχύει επί αυτού. Ο Χριστός μας είναι «πλούτος αδαπάνητος και μη κενούμενος» και οι πραγματικά πλούσιοι είναι οι δια Χριστόν πένητες.

Αν επιθυμούμε την σωτηρία μας, ας προσέξουμε να μην κάνουμε την επιλογή του νέου. Ο πλούτος είναι πειρασμός και περισπασμός για όσους θέλουν να σωθούν. Και να μην τα έχουμε ακόμα και η δίψα και η επιθυμία να τ’ αποκτήσουμε μας επιφέρει μεγάλη ζημιά. Ο «έρωτάς» μας στα επίγεια πλούτη δεν απορρέει από τις ανάγκες μας, αλλά από αφροσύνη.

Να πωλήσουμε τα «πάντα» σημαίνει να νεκρωθούμε από καθετί που μας κρατάει δέσμιους. Να απεγκλωβιστούμε από την αμαρτία, να αποβάλουμε τον παλαιό άνθρωπο, για να ζήσουμε με τον Κύριο μας Ιησού, που είναι η αληθινή και η αιώνια ζωή.

Άλλωστε τι μας λένε τα τόσα ωραία νεκρώσιμα τροπάρια?

- Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον· οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθὼν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται.

(Ὅλα τὰ ἀνθρώπινα πράγματα εἶναι παροδικὰ καὶ δὲν ὑπάρχουν μετὰ τὸν θάνατο, οὔτε τὰ πλούτη παραμένουν, οὔτε ἡ δόξα μᾶς συνοδεύει. Διότι ὅταν ἔρχεται ὁ θάνατος ὅλα αὐτὰ θὰ ἐξαφανιστοῦν)

- Ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ κόσμου προσπάθεια; Ποῦ ἐστιν ἡ τῶν προσκαίρων φαντασία; Ποῦ ἐστιν ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος; Ποῦ ἐστι τῶν οἰκετῶν ἡ πλημμύρα καὶ ὁ θόρυβος; Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά.

(Ποῦ εἶναι πλέον ἡ προσπάθεια γιὰ τὰ ὑλικά; Ποῦ εἶναι πιὰ οἱ ἰδέες γιὰ τὰ πρόσκαιρα; Ποῦ εἶναι ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος; Ποῦ εἶναι τῶν ὑπηρετῶν τὸ πλῆθος καὶ ὁ θόρυβος; Ὅλα σκόνη, ὅλα τέφρα, ὅλα σκιά.)