7. ΚΥΡΙΑΚΗ Z’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ματθαίον (9,  27-35)

«…Τῷ καιρῷ εκείνω, παράγοντι ἐκεῖθεν τῷ Ἰησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ. Έλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· Ναί, Κύριε.

Τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. Καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί. καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω. Οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ.

Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ.

Οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια. Καὶ περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ…»

ΑΝΑΛΥΣΗ

Στο σημερινό Ευαγγέλιο ο Κύριος επιτελεί δύο θαύματα: α. Δίνει το φως σε δύο τυφλούς και β. δίνει τη λαλιά σε κωφό δαιμονισμένο, εκβάλλοντας το δαιμόνιο που είχε μέσα του, το οποίο του έδεσε τη γλώσσα και τον άφησε άλαλο.

Πριν από την επιτέλεση του θαύματος ο Χριστός μας ρωτάει τους μεν τυφλούς «…πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;…» και αφού έλαβε την ομολογία τους, ότι Ναι, πιστεύουμε σε Σένα Κύριε, τότε ακολούθησε το θαύμα κατά την πίστη τους.

Τον δε άλαλο δαιμονισμένο δεν το ρωτάει γιατί προφανώς δεν μπορεί να μιλήσει αλλά επειδή «…ετάζει καρδιές και νεφρούς…» ο Θεός, είδε ότι η πίστη υπήρχε στην καρδιά του και έτσι συντελέστηκε το θαύμα.

Και στις δύο περιπτώσεις, η πίστη των τυφλών και των κωφών, δεν ήταν διανοητική μήτε θεωρητική. Αλλά πίστη αληθινή, έμπρακτη. Γιατί «…διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ…» ομολόγησαν δηλ. τη θεότητα του Χριστού μας και οι όχλοι θαύμασαν με το πρωτόγνωρο γι’ αυτούς γεγονός. Η αλλαγή της προσφώνησης από «υιέ Δαβίδ» σε «Κύριον» είναι ακόμα ένα διαπιστευτήριο της πίστεώς τους και της αναγνώρισης του Χριστού μας ως Θεό. Η πίστη τους, τους προσέφερε την «ανάβλεψιν».

Ανάβλεψαν και κατά το νου και την καρδία, ενώ οι Φαρισαίοι παρέμειναν τυφλοί εσωτερικά, απορρίπτοντάς και κατηγορώντας τον Κύριον.

    1.   Οι τυφλοί αναβλέπουν

Ο Κύριος όπως διαφαίνεται και από το σημερινό Ευαγγέλιο ήρθε στον κόσμο όχι μόνο να απαλλάξει τον κόσμο από την σωματική τύφλωση αλλά για να φωτίσει την καρδία και το νου του ανθρώπου. Δίνει το «φως» της γνώσεως, το «φως» της πνευματικής ανάτασης, το «φως» της ζωής.

Το «φως» αυτό είναι η Χάρης του αγίου Πνεύματος, δεν είναι ένα πράγμα, ένα δημιούργημα, είναι ο Δημιουργός, είναι «φως» ενυπόστατο, ο ίδιος ο Θεός. Είναι η ζωή η αιώνιος, η Βασιλεία του Θεού, στην οποία κλήθηκε κάθε άνθρωπος. Ο Θεός «…φως έστι και σκοτία εν Αυτώ ουκ έστιν ουδεμία…» (Α’ Ιωα. 1, 5).

Με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα του ο άνθρωπος, έχει τον θείο φωτισμό, ώστε να διακρίνει το αιώνιο από το παροδικό, το άφθαρτο από το φθαρτό, το αθάνατο από το θνητό.

    2.   Η τύφλωση

Όταν ο άνθρωπος δέχεται να οδηγείται από το φως της Χάριτος, προχωρεί στην πραγμάτωση του προορισμού του, όπως όρισε ο ίδιος ο Θεός. Ο άνθρωπος τότε χρησιμοποιεί τα αγαθά της γης για συντήρηση της χοϊκής φύσεως του, χωρίς να παρασύρεται και να τα κάνει σκοπό της ζωής του. Με αυτό τον τρόπο έχει την δυνατότητα να μένει στην υπακοή του Θεού, ελεύθερος και ανώτερος όλων των κτισμάτων. Μ ‘ αυτόν τον τρόπο θα αυξάνει διαρκώς μέσα του το φώς το αληθινό, τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, και θα προχωρούσε «καθ’ ομοίωσιν» στην κατά χάριν θέωση.

Όταν ο άνθρωπος επιλέξει να μείνει μακριά από το Θεό, θα οδηγηθεί στη τύφλωση και δεν θα μπορεί να καταλάβει όπως λέει και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ότι είναι «ζώον λογικόν», «ζώον θεούμενο». Όταν ο άνθρωπος αποστατήσει φτάνει στην έσχατη αλογία «…παρεσυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς…» Ψαλ. (48, 13).

Όσοι έχουν συναίσθηση της τύφλωσής τους, ας χαρούν, ας έχουν ελπίδα, γιατί το «…φως ελήλυθεν εις τον κόσμο…». Όσοι έφθασαν στην απιστία, ο Κύριος θα τους ανακαλέσει με το θάνατο και την Ανάστασή Του στην πίστη και την επίγνωσή Του. Θα τους απαλλάξει από τον διάβολο και τις δυνάμεις του, αφού υποστεί όλες τις συνέπειες από τη δική τους απιστία και την άγνοια του Θεού.

Ο Χριστός μας, δίνει ιδιαίτερη σημασία στους πνευματικούς τυφλούς, γιατί η πνευματική τύφλωση, είναι η συνέπεια της πτώσης μας στην αμαρτία που συνδυάζεται με την απώλεια της Χάριτος. Το παν είναι ν’ ανοίξουν οι οφθαλμοί της ψυχής! Να ζει μέσα μας το Άγιο Πνεύμα, παρά να παλεύουμε για την αύξηση  των χρημάτων και του πλούτου.

    3.   Πίστη και αναζήτηση της Χάριτος

Όλοι οι άγιοι μας, έβλεπαν με τα νοητά μάτια το Φως το αληθινό, τον Χριστό, γιατί καθάρθηκαν και έλαβαν το Άγιο Πνεύμα. Τον ομολογούσαν με την πίστη τους και τα έργα τους. Έζησαν ζωή σταυρώσιμη, μέσα από Μετάνοια. Μετατέθηκαν από τον κόσμο στο Χριστό και «…γέγονεν αυτοίς το σκότος εις φως…» όπως λέγει ο προφήτης Ησαΐας.

Πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε την τύφλωσή μας. Πρέπει να έλθουμε εις επίγνωση της αμαρτωλότητάς μας, που δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά. Αλλά πρέπει να έχουμε κατά νου αυτό που λέει και ο ψαλμωδός «…Κύριος σοφοί τυφλούς…» Ψαλ. (145, 8), δηλαδή χορηγεί την «άνωθεν σοφία», που μας καθιστά τυφλούς για τα κοσμικά, γιατί τότε ατενίζουμε τον ουρανό. Χάρη στο φως το αληθινό, θα αποκτήσουμε την αρετή της διακρίσεως, ώστε να μην παραπέφτουμε στις κάθε λογής δοκιμασίες.

Να αναβλέψουμε σημαίνει όπως λένε και οι πατέρες σημαίνει να ενδυθούμε το Χριστό. Όποιος ταπεινώνεται φωτίζεται. Όποιος δεν ταπεινώνεται θα παραμείνει στο σκοτάδι, όπως και ο μνησίκακος εχθρός μας, ο διάβολος.