17. ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ – ΜΕΡΟΣ Β’

Γ. ΠΡΟ ΒΑΠΤΙΣΕΩΣ

Πριν το άγιο Βάπτισμα ο υποψήφιος νεοφώτιστος εγγράφεται στους καταλόγους της Εκκλησίας και δια του Μυστηρίου μεταγράφεται στο Βιβλίο της Ζωής.

Η αγία μας Εκκλησία ευλογεί το νεογέννητο από τις πρώτες στιγμές της ζωής του.

Τη 1^η μέρα διαβάζονται από τον ιερέα 3 ευχές, την 8^η μέρα προσάγεται εν τω ναώ^[1], όπου γίνεται η ονοματοδοσία και η σφράγιση του βρέφους, με το σημείο του σταυρού. Τη 40^η[2] μέρα προσάγεται πάλι εν τω ναώ, όπου διαβάζεται και πάλι ευχή – αν είναι αγόρι ο ιερέας το βάζει εν τω ιερώ μπροστά από την αγία τράπεζα^[3] – και διαβάζεται επίσης ευχή εις την λεχούσα μητέρα)^[4].

Ο ιερέας ζητεί συγχώρεση από το Θεό, για το τι δεν έγινε σύμφωνα με το θέλημά Του, από τη στιγμή της σύλληψης μέχρι την γέννηση. Η αγία μας Εκκλησία, τον προσανατολίζει προς τον Ήλιο της δικαιοσύνης το Χριστό, τον στρέφει προς την «Ανατολή ανατολών» και εύχεται να αξιωθεί δια του αγίου βαπτίσματος, του αληθινού Φωτός.

1. ΟΝΟΜΑΤΟΔΟΣΙΑ

Η εκλογή του ονόματος γίνεται από τους γονείς, «…όπερ αν οι τεκόντες θελήσαιεν…», Άγιος Συμεών Θεσ/κης. Είναι μια ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΜΗ που γίνεται στους γονείς.

Όπως προαναφέραμε, το όνομα δίδεται στο παιδί, την 8η ήμερα από τη γέννηση του όταν προσκομίζεται στο ναό.

Προ της ενσαρκώσεως του Χριστού οι άνθρωποι έδιναν ονόματα στα παιδιά τους αντίστοιχα των δωρεών της αγάπης του Θεού. Ώστε το όνομά τους να τους υπενθυμίζει την ευεργεσία του Θεού. Έτσι με την ονομασία δίδασκαν στα παιδιά τους να επιδίδονται εξ αρχής στην αρετή. Ο ιερός Χρυσόστομος συμβουλεύει να μην δίνουμε στα παιδιά μας τυχαία ονόματα, ούτε των πάππων και των προπάππων αλλά να τους δίνουμε ονόματα αγίων, οι οποίοι διάπρεψαν κατά την αρετή και έχουν μεγάλη παρρησία προς το Θεό.

Ο πιστός που ονομάζεται με το όνομα ενός Αγίου έχει μια διαρκή παρακίνηση να μιμηθεί την ζωή του Αγίου. Το όνομα του Αγίου είναι μια υπόμνηση ότι ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ μας είναι η αγιότης.

Δ. ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΒΑΠΤΙΣΕΩΣ

1. ΟΛΗ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΠΡΟΕΙΚΟΝΙΖΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ

Πολλά σημεία από δημιουργίας του κόσμου μέσα από τη Παλαιά Διαθήκη αλλά και τη Καινή προεικονίζουν το άγιο βάπτισμα.  

1. Η αρχική δημιουργία είναι η 1^η προεικόνιση του αγίου βαπτίσματος, διότι με το μυστήριο ιερουργείται η αναδημιουργία του ανθρώπου.

2. Ο Κατακλυσμός – η σωτηρία του Νώε και των συγγενών του στη Κιβωτό ήταν προτύπωση της δια ύδατος και Πνεύματος σωτηρίας των ανθρώπων μέσα στην άγια εκκλησία.

3. Άλλο γεγονός που προεικονίζει την εξ ύδατος και Πνεύματος αναγέννηση, είναι η γέννηση του Πατριάρχου Ισαάκ. Ο Ισαάκ γεννήθηκε σύμφωνα με τη δύναμη της επαγγελίας (υποσχέσεως) του Θεού. Και εμείς γεννιόμαστε με τους Λόγους του Θεού. Διότι στην κολυμβήθρα οι λόγοι του Θεού είναι που μας γεννούν και μας διαπλάσσουν, γιατί γεννιόμαστε όταν βαπτιζόμαστε στο «…όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…». Αυτή όμως η γέννηση δεν ανήκει στη φύση αλλά στην υπόσχεση του Θεού.

4. Η περιτομή που έκαναν οι Ισραηλίτες στα παιδιά τους ήταν προεικόνιση αλλά και προτύπωση του σφραγίσματος του φωτιζόμενου (αυτός δηλ. που βαπτίζεται) με το σημείο του Τιμίου Σταυρού.

5. Επίσης η διάβαση του Ιορδάνη υπό τον Ιησού του Ναυή, είναι επίσης μια άλλη προεικόνιση που δεικνύει την διάβαση του ανθρώπου, στην Άνω Ιερουσαλήμ. Η κατεύθυνση και οδήγηση του λαού στη γη της επαγγελίας, μέσα από την έρημο της αγνωσίας και της ειδωλολατρίας, δεν υστερεί διόλου, από την τωρινή προτύπωση του τωρινού γίγνεσθαι.

6. Η θυσία του προφήτη Ηλία και το λούσιμο του λεπρού Ναιμάν στον Ιορδάνη προμηνύουν το μυστήριο της πνευματικής αναγέννησης του ανθρώπου.

7. Η διάβαση της Ερυθράς θάλασσας από τον Εβραϊκό λαό. Η διάβαση της Ερυθράς θάλασσας, σημαίνει ότι ο λαός του Θεού «…την εξ ύδατος σωτηρία ευαγγελίζετο…». Εδώ οι Εβραίοι απαλλάχτηκαν από τη Αίγυπτο δια θαλάσσης, ενώ με το άγιο Βάπτισμα απαλλασσόμαστε από την ειδωλολατρία.

2. Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ

Ο Χριστός με την ανάδυσή του εκ των υδάτων του Ιορδάνη δωρίζει στον άνθρωπο και στον σύμπαντα κόσμο την άνωθεν ειρήνη. Όσοι βαπτιζόμαστε πολιτογραφούμαστε στην Άνω Ιερουσαλήμ. Γινόμαστε «μέλη» του Χριστού. Η λαμπρότητα και το κάλος των «μελών» συγκεντρώνεται παρά τω Χριστώ, που είναι η κεφαλή, η οποία κεφαλή είναι κρυμμένη. Στην μέλλουσα όμως ζωή θα φανερωθεί και τότε τα «μέλη» θα λάμψουν και θα αναδειχθούν μαζί με τη Κεφαλή και τότε θα εφαρμοστεί ο λόγος του αποστόλου Παύλου «…απεθάνεται και η ζωήν ημών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ… (Κολ. 3, 3) Όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν Αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη…» Όσιος Νικόλαος Καβάσιλας 

Η αγία κολυμβήθρα είναι η αφετηρία της οδού η οποία καταλήγει στην Βασιλεία του Θεού. Το άγιο Βάπτισμα είναι φυτεία που καρποφορεί την αθανασία. Φυτεύεται στην κολυμβήθρα και καρποφορεί στον ουρανό. Μέγας Αθανάσιος.

Ο άνθρωπος μέσα από το μυστήριο του βαπτίσματος αναδεικνύεται υιός Θεού και υιός Φωτός. Όσοι βαπτίζονται γίνονται φως μέσα στο Φώς και γνωρίζουν Εκείνον που τους γέννησε (τον Θεό), διότι τον βλέπουν. Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος.

Κάτι πολύ σημαντικό που πρέπει να γνωρίζουμε! Όταν «ένυξαν» με λόγχη την πλευρά του Χριστού, επί του Σταυρού, εξήλθε αίμα και ύδωρ. Οι πηγές αυτές δεν είναι διόλου τυχαίες. ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΥΔΩΡ ΣΥΝΕΣΤΗΘΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Αυτό το γνωρίζουν καλύτερα όσοι συμμετέχουν στα Μυστήρια οι οποίοι αναγεννήθηκαν δια του ύδατος του αγίου Βαπτίσματος, και τρέφονται με Σώμα και Αίμα Χριστού δια της θείας Κοινωνία. (Ιερός Χρυσόστομος).

Από τα Μυστήρια λοιπόν του Βαπτίσματος και της Θείας Κοινωνίας «…εξαρτάται ολόκληρη η σωτηρία μας, αφού όλη η θεανδρική Οικονομία συγκεφαλαιώνεται στα δύο (2) αυτά Μυστήρια...» Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς. Όλη η αγάπη του Θεού, ο Οποίος έγινε άνθρωπος δια την «ημετέραν σωτηρίαν», μας προσφέρεται με το άγιο Βάπτισμα, το Χρίσμα και την θεία Κοινωνία. 

Το άγιο Βάπτισμα είναι η επανόρθωση της εικόνας του Θεού εντός μας. Της εικόνας εκείνης που έπεσε και συνετρίβει εξαιτίας της κακίας μας.

3. ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΙ

Με τους εξορκισμούς η ψυχή απελευθερώνεται από την επιρροή του διαβόλου. «…φεύγει μεν ο εχθρός δαίμων, παραμένει δε η σωτηρία και η ελπίς της αιωνίου ζωής, και η ψυχή καθαρθείσα των αμαρτημάτων έχει τη σωτηρία…» Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων.

Καταρχήν, ο φωτιζόμενος (αν πρόκειται σε μεγάλη ηλικία) στέκεται προς Δυσμάς (στην περίπτωση που ο φωτιζόμενος είναι νήπιο, ο ανάδοχος, βαστάει το βρέφος, στρεφόμενος προς τη Δύση) και απαγγέλει τους λόγους της αποτάξεως. Μετά από κάθε λόγο του ιερέα λέμε «…Απεταξάμην…» (αυτό γίνεται Χ3 φορές). (δηλ. Αποτάσσομαι, αποστρέφομαι κάθε κακό! Αποστρέφομαι τον διάβολο και τα έργα του, αποχωρίζομαι και αποκόπτω καθετί που με συνδέει με την αμαρτία.)

Μετά το τέλος των λόγων ο νονός/α (ανάδοχος/η) καλείται να εμφυσήσει και να εμπτύσει αυτόν (το διάβολο).  Έτσι συμβολικά αποβάλλουμε από την καρδιά μας τη διάθεση για αμαρτία. Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς.

Το εμφύσημα είναι η εκ βάθους καρδία άρνηση του διαβόλου και αυτό είναι και το νόημα της προτροπής του νοήματος του ιερέως, αθέτησέ τον με όλη την καρδία σου και ντρόπιασε τον εχθρό.

Τα έργα του διαβόλου και η δύναμή του πάνω στο ποίμνιο του Θεού είναι σαν το δίκτυ της αράχνης όπως λέει και ο ψαλμωδός «…ὅτι πᾶσαι αἱ ἡμέραι ἡμῶν ἐξέλιπον, καὶ ἐν τῇ ὀργῇ σου ἐξελίπομεν· τὰ ἔτη ἡμῶν ὡσεὶ ἀράχνη ἐμελέτων…» Ψαλ. 89,9 δηλ. τα χρόνια μας είναι γεμάτα από ματαίους και αμαρτωλούς διαλογισμούς. Ομοιάζουν με τον ιστόν της αράχνης, που ευκολότατα διαλύεται. Εμείς δεν έχουμε παρά να φυσήξουμε απαξιώνοντάς τον και αυτός ο ιστός θα διαλυθεί. «…τα πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ…».

Η Δύση θεωρείται το βασίλειο του πονηρού, είναι η χώρα του ορατού σκότους, ο δε διάβολος είναι ο ίδιος σκοτάδι, γι’ αυτό στρεφόμαστε συμβολικά προς τη Δύση.

Έπειτα στρεφόμαστε προς Ανατολάς και υποσχόμαστε να γίνουμε μαθητές του Χριστού. Και επαναλαμβάνουμε στο τέλος των λόγων του ιερέα «…Συνεταξάμην…». (αυτό γίνεται Χ3 φορές). Η στροφή αυτή, του φωτιζόμενου από δυσμάς προς ανατολάς, προσομοιάζει τη προσμονή της συναντήσεώς μας με το Φως το αληθινό. Την ώρα της συντάξεώς μας με το Χριστό, ο φωτιζόμενος (ανάδοχος σε περίπτωση βρέφους) επιθυμεί: «…καλόν το δύναι (να δύσω) από κόσμου προς Θεόν, ινα εις Αυτόν ανατείλω…» Άγιος Ιγνάτιος Θεοφόρος

Η ανατολή είναι ο τόπος του Παραδείσου, που τώρα ανοίγει τις πύλες του, για να δεχθεί τον φωτιζόμενο. «…Ανοίγεται σοι ο Παράδεισος του Θεού, ον εφύτευσε κατά Ανατολάς, όθεν δια την παράβασιν εξόριστος γέγονεν ο ημέτερος προπάτωρ…» άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων.

Με την τέλεση των εξορκισμών, ετοιμάζομε την καρδία μας ως κατοικία στον Βασιλέα που θα έλθει «…καθάπερ οικίαν τίνα ευτρεπίζοντες τω μελλόντι παραγίνεσθαι βασιλεί…».

4. ΕΛΑΙΟΝ ΕΠΟΡΚΙΣΤΟΝ

Ο ιερέας πριν την βάπτιση χρίει τον βαπτιζόμενο, με το έλαιο, με το σημείο του σταυρού επί μετώπου, στήθους και μεταφρένων (νώτα) λέγοντας την ευχή «…Χρίεται ο δούλος του Θεού (όνομα), έλαιον αγαλλιάσεως…»

Σφραγίζοντας το στήθος και τα μεταφρένα λέγει: «…εις ίασιν ψυχής και σώματος…»

Εις δε τας ακοάς: «…εις ακοήν πίστεως…»

Εις τους πόδας: «…του πορεύεσθαι τα διαβήματά σου…»

Εις τα χείρας: «….Αι χείρες σου εποίησάν με και έπλασάν με…» (Ψαλμ. 118, 73)

Το επόρκιστον έλαιον, συμβολίζει την αποκοπή του ανθρώπου από τις δαιμονικές δυνάμεις και την ένωση με το Χριστό. Είναι φυγαδευτήριον παντός ίχνους αντικείμενης ενέργειας.

Το επόρκιστον έλαιον με την επίκληση του Θεού και την ευχή, λαμβάνει τέτοια δύναμη και ενέργεια, ώστε όχι μόνο καίει και καθαρίζει τα ίχνη των αμαρτημάτων, αλλά και αποδιώκει όλες τις αόρατες δυνάμεις του πονηρού.

Το έλαιο που χρησιμοποιείται στο άγιο βάπτισμα είναι «η επαγγελία του ελέους του Θεού, που χορηγείται δια του Αγίου Πνεύματος, επειδή και η περιστερά έφερε φύλλο ελιάς σ’ εκείνους που σώθηκαν από τον κατακλυσμό».^[5] (Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός)

5. ΒΑΠΤΙΣΙΣ

Με τρεις καταδύσεις και ισάριθμες επικλήσεις, τελειούται το μέγα μυστήριο του βαπτίσματος. Έτσι και ο τύπος του θανάτου εξεικονίζεται, και με την χορήγηση της θεογνωσίας, φωτίζονται οι ψυχές των βαπτιζομένων. (Μέγας Βασίλειος)

Η τριήμερη κατάδυση στο ύδωρ λέει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων συμβολίζει την τριήμερον ταφή του Χριστού. Με την πρώτη ανάδυση μιμούμαστε τη 1^η μέρα ταφής του Χριστού και με την 1^η κατάδυση την νύκτα. Πεθαίναμε και γεννιόμασταν και το σωτήριο εκείνο ύδωρ μας έγινε και τάφος και μητέρα… Όταν βυθίζουμε το κεφάλι στο ύδωρ, θάπτεται ο παλαιός άνθρωπος, ο παλαιός εαυτός μας, και αφού βυθιστεί (όλο), θάπτεται ολόκληρος. Ύστερα όταν ανερχόμαστε, ανέρχεται ο καινός άνθρωπος…» (Ιερός Χρυσόστομος)

Έτσι εναποθέτουμε την φθορά μέσα στην κολυμβήθρα, ωσάν αυτή να είναι τάφος. Και ανίσταμεθα στη ζωή νέοι πνευματικά.

Κατόπιν ενδύουμε με λευκά ρούχα το βαπτιζόμενο, για να δείξουμε τη λαμπρότητα και καθαρότητα που απέκτησε ο φωτιζόμενος.

Οι λαμπάδες που κρατάμε δεικνύουν το φωτισμό της ψυχής και οι άγγελοι με βάση τον άγιο Κύριλλο ψάλλουν το ψαλμό του Δαυίδ «…Ψαλ. 31,1 Μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καὶ ὧν ἐπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι·…».

6. ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΧΡΙΣΜΑ

Το μυστήριο του Χρίσματος είναι η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και ο χριόμενος κοινωνεί των δωρεών του αγίου Πνεύματος.

Ο ιερέας με το άγιο μύρο σφραγίζει όλα τα μέρη του σώματος, του φωτιζόμενου, με το σημείο του Σταυρού, ως ένδειξη προσφορά θυσίας όλου του εαυτού μας. (Ιερός Χρυσόστομος)

1. Πρώτα χρίζουμε το μέτωπο για να ελευθερωθούμε από την εντροπή, που μετάφερε παντού ο πρώτος άνθρωπος

2. Ύστερα χρίονται τα αυτιά για να αποκτήσουμε τα αυτιά εκείνα που λέει το Ευαγγέλιο «…ο έχων ώτα ακούειν, ακούετω…»

3. Κατόπιν χριζόμαστε στην μύτη, ώστε έχοντας την αίσθηση του Πνευματικού Μύρου να λέμε: «…Χριστού ευωδία εσμέν τω Θεώ εν τοις σωζομένοις…»

4. Τέλος χρίζεται το στήθος, ώστε φορώντας το θώρακα τη δικαιοσύνης, να αντιστρατευόμαστε τις μεθοδείες του διαβόλου.

7. ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

Όταν ο ιερεύς χρίει τον νεοφώτιστο, κάνει με το άγιο Μύρο το σημείο του σταυρού σε όλα τα σημεία του σώματος λέγοντας κάθε φορά «…Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου…».

Ο νεοφώτιστος χρίεται και γίνεται κατά Χάριν, χριστός: «…Χριστοί γεγόνατε, του Αγίου Πνεύματος το αντίτυπον δεξάμενοι…» (άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων)

Έτσι ο νεοφώτιστος (βαπτιζόμενος) που χρίεται με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος γίνεται εκ νέου βασιλεύς, ιερεύς και προφήτης.

Το σύμβολο του σταυρού παρίσταται σε όλα τα μυστήρια τη Εκκλησίας. Είναι το σύμβολο της νίκης του Χριστού. «…Πανταχού το της νίκης παρίσταται σύμβολον…». Είναι το σύμβολο της ελευθερίας μας, της σωτηρίας μας, αλλά και της αγαθότητας του Δεσπότου. (Ιερός Χρυσόστομος)

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός «…με το Σταυρό του Κυρίου Ιησού Χριστού, έχουμε γίνει υιοί Θεού και συγκληρονόμοι του. Με τον Σταυρό έχουν κατορθωθεί όλα…»

Η σφραγίδα του Σταυρού είναι «φοβερά και αιδέσιμος» με την οποία ο Κύριος μας, ως Καλός Ποιμήν σφραγίζει τα ίδια τα πρόβατα. Ο τίμιος σταυρός μας δόθηκε «ως σημείον επί του μετώπου μας» όπως δόθηκε στους Εβραίους η περιτομή, και με το σημείο αυτό οι πιστοί χωριζόμαστε από τους απίστους και γνωριζόμαστε μεταξύ μας. (Όσιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός)

Ο σταυρός λοιπόν γίνεται η θύρα του παραδείσου, ο σταυρός πήρε από το χέρι τον άνθρωπο και τον οδήγησε στη βασιλεία των ουρανών (Ιερός Χρυσόστομος).

Στην Β΄ Παρουσία το πρώτο πράγμα που θα φανεί είναι ο Τίμιος Σταυρός. Όλα τα μυστήρια γίνονται με τη σφραγίδα του Τιμίου Σταυρού. Αυτό πρέπει να αποτελεί παράδειγμα και τροχοπέδη για μας τους χριστιανούς της σημασίας που έχει ο σταυρός γι’ αυτό και πρέπει να γίνεται σωστά.

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος συμβουλεύει να σφραγίζουμε τα παιδιά μας με τον τίμιο σταυρό για να τα περιλούζει και να τα προστατεύει η χάρις του Σταυρού. Τα μωρά έχουν αίσθηση των μυστηρίων γιατί έχουν «καθαρά την καρδίαν» και έτσι πρέπει να λειτουργούμε δια της καρδίας και όχι με το νου.

8. ΓΥΜΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Με την γυμνότητα του σώματος δείχνει την παλιά γυμνότητα του Παραδείσου, που ο Αδάμ και η Εύα παρότι ήσαν γυμνοί δεν ντρεπόντουσαν «…γυμνοί και ουκ ησχύνοντο…», μέχρις ότου ενδύθηκαν το ένδυμα της αμαρτίας, που είναι γεμάτο από πολλή ντροπή και όταν τους αναζητούσε ο Κύριος, αυτοί έτρεχαν να κρυφτούν. Η κολυμβήθρα είναι πολύ ανώτερη από τον παράδεισο. Δεν βρίσκεται εδώ το φίδι, ο διάβολος, αλλά βρίσκεται ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος μυσταγωγεί προς την εξ ύδατος και Πνεύματος αναγέννηση.

«…Εδώ δεν υπάρχουν δένδρα καλά και ωραία στη θέα, δεν υπάρχει ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού, ούτε νόμος και εντολές, αλλά υπάρχουν χαρίσματα πνευματικά, υπάρχει η Χάρις και δωρεές...» Ιερός Χρυσόστομος

Η γυμνότης του βαπτιζομένου, είναι μίμηση της γυμνότης του Κυρίου επί το Σταυρό. «…Όπως ο Χριστός με τη γύμνωσή Του, απογύμνωσε τις αρχές και τις εξουσίες του σκότους και τις κατατρόπωσε πάνω στο ξύλο του Σταυρού, έτσι και εμείς μιμούμενοι Αυτόν, να μείνουμε καθαροί και άσπιλοι  από τις δυνάμεις και τα έργα του διαβόλου…» άγιος Κύριλλος.

9. ΜΕΤΑΛΗΨΗ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Αφού βγούμε από την κολυμβήθρα ο ανάδοχος (όταν πρόκειται για βάπτιση βρέφους) λέει το «Πάτερ ημών». Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό;

Αφού έχεις συγκαταλεχθεί ως ποίμνιο του Θεού, με το μυστήριο της βαπτίσεως, αφού σου συγχωρέθηκαν όλες οι αμαρτίες, τώρα η φιλανθρωπία του Θεού σου επιτρέπει να τον επιφωνείς «Πατέρα»… Αγκαλιάζεις αμέσως, τον ίδιο τον Δεσπότη, ενώνεσαι με το άγιο Σώμα Του. Γίνεσαι ένα με το σώμα Σώμα που βρίσκεται επάνω στον ουρανό.

Κατόπιν ο φωτιζόμενος μεταλαμβάνει τη θεία Κοινωνία, δια τροφή πνευματική. Έτσι ο Κύριος, αυτούς που γέννησε, τους εκτρέφει δια του εαυτού Του χωρίς να τους δίδει σε άλλον. (Ιερός Χρυσόστομος). Έτσι ο Θεός αφού μας αναγέννησε δια του αγίου Βαπτίσματος, μας συνήρμοσε και συνέδεσε προς τον εαυτό Του, όπως ο νυμφίος τη νύμφη, και έγινε μια σαρξ μαζί μας δια της μεταλήψεως του αγίου τούτου Αίματος. Και έτσι ο άνθρωπος γίνεται φοβερός στους δαίμονες, θαυμαστός στους αγγέλους, υιός αγαπητός του ουράνιου Πατρός, αεί ζων, τερπνό κατοικητήριο της υπέρτατης Τριάδος. (Ιερός Χρυσόστομος).

10. ΤΡΙΧΟΚΟΥΡΙΑ

Η τριχοκουρία στις μέρες μας γίνεται μετά την απόλυση. Το νόημα της είναι η αφιέρωση του ανθρώπου στο Θεό. Ο ιερεύς κείρει τα τρίχας της κεφαλής του νεοφώτιστου, σταυροειδώς, αφενός γιατί έχει κεφαλή τον Χριστό και οφείλει να προσεύχεται ασκεπής (κάθε περιττή έννοια). Ακόμη η κόμη, προσφέρεται από το βαπτισθέντα στο Θεό, ως αρχική θυσία του ανθρώπινου σώματος. 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

================================

================================

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΝΑ ΕΚ ΤΩΝ ΚΑΤΩΘΕΝ ΣΥΝΔΕΣΜΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΒΕΙΤΕ ΣΤΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΘΕΜ. ΕΝΟΤΗΤΑΣ 

ΑΓΙΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ – ΜΕΡΟΣ Α’ 

ΑΓΙΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ – ΜΕΡΟΣ Γ’

---

[1] Ο Ναός στον οποίον προσήλθε το βρέφος συμβολίζει τον ουρανό. Εκεί εισέρχονται οι βαπτιζόμενοι, και με τη θεία Κοινωνία γίνονται οι ίδιοι «ναοί χριστοφόροι».

[2] Ο Ιησούς Χριστός τεσαράκοντα ημερών προσάγεται από την Υπεραγία Θεοτόκο στο Ναό.

[3] Η είσοδος του βρέφους στο άγιο βήμα έχει το νόημα της αφιερώσεως του ανθρώπου στο Θεό. Ο άνθρωπος εισέρχεται στο θυσιαστήριο εμφανισθήναι των πάντων Ποιητή. Το δημιούργημα ανήκει στο Δημιουργό. (Άγιος Ιουστίνος)

[4] 8^η μέρα ορίστηκε κατά μίμηση του Κυρίου μας, ο οποίος την 8^η μέρα περιτμήθηκε και εκλήθη το όνομα αυτού Ιησούς. Η 8^η μέρα είναι σύμβολο της Ουράνιας Βασιλείας. Ένας άλλος λόγος που η ονοματοδοσία γίνεται την 8^η μέρα είναι γιατί η μέρα ταύτη «…εστίν άλλου κόσμου αρχή...» (Βαρνάβας Επιστολή)

[5] Το ύδωρ προετύπωνε το Άγιο Βάπτισμα, η περιστέρα το Άγιο Πνεύμα, ενώ το κλαδί της ελιάς που είχε στο στόμα της ήταν σημείο του ελέους και της απείρου αγαθότητος του Θεού.