ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ: 15. Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΩΣ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

15. Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΩΣ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ – ΜΕΡΟΣ Γ’

ΜΕΡΟΣ Γ’

Ζ. ΠΟΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Πατώντας ένα εκ των συνδέσμων, μεταβαίνετε είτε στο Μέρος Α’, είτε στο Μέρος Β’

15. ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ – ΜΕΡΟΣ Α’ ή 15. ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ - ΜΕΡΟΣ Β'

1. Φεύγει ο νους μας και στρέφεται γύρω από επίγειες μέριμνες ή μελλοντικές εργασίες/υποχρεώσεις που οφείλει ο άνθρωπος να κάνει.

2. Σκεφτόμαστε μυριάδες πράγματα. Όπως λέει και ο προοιμιακός ψαλμός 103 «…Αύτη η θάλασσα η μεγάλη και ευρύχωρος εκεί ερπετά ών ουκ έστιν αριθμός, ζώα μικρά μετά μεγάλων…». Εδώ αλληγορικά εννοεί, πως το μυαλό του ανθρώπου, είναι αχανές. Μέσα σ’ αυτό δοκιμάζεται από λογισμούς, εξετάζει τις επιθυμίες του, βιώνει τα οράματά του, κοκ. Ο άνθρωπος πρέπει να απλοποιήσει, να μαζέψει το νου του, και γενικά τη ζωή του, αν θέλει να κάνει το πρώτο πνευματικό βήμα.

Ο νους είναι άστατος, είναι ένας μικρός αλήτης και του αρέσει να πηγαίνει και σε καλά και σε κακά μέρη.

"..όταν προσεύχεσε θα πολεμηθείς..."

3. Ο π. Παϊσιος έλεγε «…Προτιμώ να σκάβω 5 ώρες παρά να προσεύχομαι 30’. Είναι πιο δύσκολο να κάνει κανείς προσευχή 30 λεπτά παρά να σκάβεις και να κουραστείς σωματικά…».

4. Κάποιοι θα πούνε δυσκολεύονται να κάνουν προσευχή, επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια συνέχεια. Ατονούν… Όμως δεν είναι έτσι. Την απάντηση έρχεται να τη δώσει ένας γέροντας σε 1 ζευγάρι και μάλιστα με χαρακτηριστικό τρόπο. Το ζευγάρι σε μια εξομολόγησή του προς τον πατέρα, ομολογεί ότι δυσκολεύεται να λέει την ευχή και γενικά να επαναλαμβάνει τα ίδια συνέχεια. Καταντά κουραστική! Ο πατέρας αυτός, ακούγοντας με κατανόηση τα λόγια τους απευθύνθηκε στο κορίτσι και της λέει:

«…Εσύ στο αγόρι σου, του λες σ’ αγαπώ…»

«…Μα και βέβαια πάτερ…»

«…Εσύ από το αγόρι σου δεν ζητάς να ακούς το σ’ αγαπώ… ως ένδειξη της αγάπης του… Νιώθοντας παράλληλα και ασφάλεια για την πιστότητα του αγοριού σου…»

«…Ναι πάτερ μου, του το ζητώ…»

«…Έτσι είναι και η ευχή… Λέμε συνέχεια και επαναλαμβάνουμε την ευχούλα σαν ένδειξη αγάπης προς το Θεό και Πατέρα μας… Είναι μια ένδειξη της πίστης μας και της υπακοής μας στο άγιο θέλημά Του…»

Θα αντέχατε όση ώρα διαβάζετε το κείμενο αυτό να κάνετε προσευχή, όσο όμορφα και αν αντηχούν τα λόγια αυτά στην καρδιά μας; Πολύ δύσκολο!

ΖΑ’. ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΘΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ

Όταν μπαίνεις στην πνευματική παλαίστρα ξεκινάς και βλέπεις την δυσκολία του αγώνα. Ότι αυτός ο δρόμος είναι για αγωνιστές και όχι για ονειροπόλους. Οι δαίμονες, όταν αμελείς, σε παραμελούν, αλλά όταν καταπιαστείς στην προσευχή, τότε ξεκινάει ο πόλεμος, ένας πόλεμος όχι υλικός αλλά πνευματικός.

Αββάς Αμμωνάς

Έλεγε ο αββάς Αμμωνάς πως, όποιο τρόπο άσκησης και αν επιδοθεί ο άνθρωπος μέχρι τέλους, θα βρει ανάπαυση. Ενώ για την προσευχή μέχρι την τελευταία μας πνοή χρειάζεται αγώνας. Όταν ο άνθρωπος θέλει να προσευχηθεί, επιδίωξη των δαιμόνων είναι να τον εμποδίσουν, γιατί γνωρίζουν ότι τίποτε δεν τους ανακόπτει παρά ΜΟΝΟ η προσευχή. Γι’ αυτό χρειάζεται πολύς αγώνας μέχρι τέλους.

Γι’ αυτό αγαπητέ μου αναγνώστη μην πτοηθείς αν πολεμηθείς. Θα χρησιμοποιήσει πολλές μεθόδους για να σε αποσπάσει και να σε καταβάλει ο πονηρός. Πώς θα το καταφέρει αυτό;

1. Θα προσπαθήσει να σε σταματήσει, εμφυτεύοντάς σου το λογισμό να ασχοληθείς με κάτι άλλο, να σου καλλιεργήσει την επιθυμία να μεριμνήσεις για κάτι άλλο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις εμπαιζόμαστε από το διάβολο. (π.χ. η ανάγκη να κάνουμε κάποιο τηλέφωνο, να επικοινωνήσουμε με κάποιο για κάτι που ξεχάσαμε, δευτερεύουσες προτεραιότητες ξεκινούν να κυριαρχούν και να ταλαντεύουν στο μυαλό μας, για να μας απομακρύνουν από την προσευχή).

2. Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα σε ένα εξορκισμό που ο διάβολος έλεγε σε μια κ. Ελένη «…ότι εγώ έβαλα να σε πάρουν τηλέφωνο, για να σε αποσπάσω, από την προσευχή!...». Σ’ αυτή την περίπτωση τι βλέπουμε; Βλέπουμε πως, αν ο άνθρωπος παραμένει συγκεντρωμένος στον κανόνα του, ή αν θέλετε στην προσευχή του, και ο διάβολος δεν μπορεί να τον αποσπάσει, ο πονηρός χρησιμοποιεί άτομα του γύρω ή κοντινού μας περιβάλλον για να μας αποσπάσουν.

3. Την άλλη φορά σε άλλο εξορκισμό έλεγε «…μην ανησυχείτε, δεν υπάρχει Άδης…» για να μας ρίξει σε αδιαφορία, αμέλεια και απομάκρυνση από την προσευχή.

4. Ο διάβολος καιροφυλακτεί, να δει κάποιο κενό, όταν ο άνθρωπος παύσει να σκέπτεται τον Θεό, για να εισβάλλει στην καρδιά του με τα διάφορα πάθη.

Όταν ο άνθρωπος ζει μόνος, χωρίς τον Θεό, εύκολα δέχεται τις προσβολές του εχθρού και στη συνέχεια την εξουσία του. Ο διάβολος καιροφυλακτεί και στο κατάλληλο χρόνο, βρίσκει την καρδία μας ανυπεράσπιστη και επιτίθεται προσπαθώντας να μας υποτάξει. Με την προσευχή που ζητά ο Κύριος, αρχίζει η σχέση και η κοινωνία με το Θεό, ο οποίος δίνει τη νίκη κατά του διαβόλου.

Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου

5. Χαρακτηριστικό είναι και το περιστατικό με την Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου. Η αγία Ειρήνη είχε μεγάλο ζήλο για την αγάπη του Κυρίου μας, και δεν μείωνε επ΄ ουδενί τον πνευματικό της αγώνα. Γι’ αυτό ο διάβολος τη φθόνησε, και ένα βράδυ καθώς προσευχόταν με κατάνυξη, άναψε κερί και έβαλε φωτιά στο κουκούλι της αγίας Ειρήνης.

Η φλόγα άρχισε να καίει κατόπιν τα μαλλιά, το φόρεμα και τις σάρκες της αγίας Ειρήνης, η οποία ακίνητη, ενώ καιγόταν, συνέχιζε την προσευχή της. Και θα είχε καεί ζωντανή, αν μία αδελφή από διπλανό κελί δεν οσμιζόταν καμένη σάρκα και δεν έτρεχε να σβήσει με νερό τη φωτιά! Η ηγουμένη την επέπληξε λέγοντάς της, όπως αναφέρει ο Συναξαριστής: «…Γιατί μού προξένησες, παιδί μου, τόσο κακό και μού στέρησες τέτοια αγαθά; Δεν πρέπει να φρονούμε τα των ανθρώπων αλλά τα του Θεού. Λίγο πριν μπροστά μου έβλεπα έναν άγγελο πού έπλεκε για μένα στεφάνι κι όταν άπλωνε το χέρι του για να με στεφανώσει, ήρθες εσύ και από ευγνωμοσύνη προκάλεσες χειρότερα της αγνωμοσύνης. Βλέποντάς σε ο άγγελος έφυγε και μού έδωσες λύπη και απερίγραπτη ζημία…».

Η. ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝ

1. Διώχνε τις σκέψεις του αίσχους. Μην πιάνεις συζήτηση με τους κακούς λογισμούς και απέφευγε θέματα που δεν είναι του πνευματικού σου υπόβαθρου.

2. Προσπάθησε το μυαλό να μένει στα λόγια της προσευχής (αυτό δεν είναι εύκολο). Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα ενός δασκάλου σε σχολείο, που πήρε στα παιδιά, μια μεγάλη σοκολάτα στη τάξη, και τους είπε, «…Αν μου πει κάποιος την επομένη, ότι προσευχήθηκε 10 λεπτά απερίσπαστα, θα του δώσω τη σοκολάτα…». Αυτό έγινε και 1 και 2 και 3 φορές, αλλά τα παιδιά πάντα ομολογούσαν, ότι έρχεται μια στιγμή έστω, που φεύγει το μυαλό και σκέφτονται κάτι άλλο. Τελικά ο δάσκαλος την μοίρασε σε όλους, νουθετώντας τους ότι είναι δύσκολο και θέλει πολύ προσπάθεια για να παραμείνουμε συγκεντρωμένοι στην προσευχή, αλλά δεν πρέπει να τα παρατούν.

3. Αρπαγή του νου. Ταξιδεύει ο νους μας, φεύγει από τον κόσμο, ζούμε κάπου αλλού.

Ο π. Παίσιος που αρπαζόταν ο νους του, ζώντας μεταφυσικές ομορφιές και αποκαλύψεις, δυσκολευόταν να προσαρμοστεί. Μπροστά στον ήλιο της δικαιοσύνης, έβλεπε τον ήλιο σαν φεγγάρι, σε λάμψη, και έλεγε, «…πάλι άργησε να ξημερώσει σήμερα…». Και όταν πήγαινε να επισκεφθεί κάποιο γειτονικό εις αυτόν ασκητή και τον ρωτούσε γιατί και πως είναι ακόμα νύχτα, ο ασκητής των ρωτούσε αν είναι στα καλά του, γιατί η ώρα πήγαινε μεσημέρι… Σε τέτοια επίπεδα έφθανε ο αείμνηστος σε όλους, π. Παίσιος.

4. Η προσευχή παραλύει τους δαίμονες και διώχνει την επίδραση της μαγείας.

Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα με τον μοναχό Πούμπλιο. Όταν ο Ιουλιανός ο παραβάτης, εξαπέλυσε εκστρατεία κατά την Περσία, έστειλε ένα δαίμονα κατά τη Δύση να του φέρει νέα. Αλλά ο πονηρός κατά την διαδρομή ακινητοποιήθηκε από τον μοναχό Πούμπλιο, που για 10 μέρες δεν σταμάτησε να προσεύχεται. Ο δαίμονας παρέμεινε ακινητοποιημένος και άπρακτος, μη μπορώντας να μάθει τίποτα. Όταν επίστρεψε τα ανακοίνωσε όλα αυτά στον Ιουλιανό για τη δύναμη της προσευχής, και αντί ο βασιλιάς να συνετιστεί, είπε ότι θα εκδικηθεί τον μοναχό γι’ αυτό που έγινε, αλλά δεν πρόλαβε, επειδή ένεκα της πρόνοιας του Θεού θανατώθηκε. Ένας από τους επιτελείς του, βλέποντας τα όλα αυτά, μετανόησε, τα πούλησε όλα, και πήγε και βρήκε τον Πούμπλιο και έζησε ασκητικά με πολύ ζήλο, μέχρι το τέλος της ζωής του όπου και πέθανε ειρηνικά.

Θ. ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΜΑΣ

Όταν ο άνθρωπος είναι ευγνώμων ο Θεός θα το δώσει γρήγορα.

Ο άνθρωπος δυστυχώς πολλές φορές καταντά όπως τα σκυλιά, που τους πετάμε φαγητό στο δρόμο. Αυτά τρέχουν να πάρουν το φαγητό και δεν επιστρέφουν πίσω ως ένδειξη σεβασμού σ’ αυτόν που τους παρείχε την τροφή. Τρέχουν και κρύβονται για να φάνε μόνα τους. Δυστυχώς έτσι καταντά και ο άνθρωπος. Ζητούμε, λαμβάνουμε και μετά τρέχουμε να κρυφτούμε χωρίς ένα απλό ευχαριστώ.

Πολλές φορές λέμε «…Δώσε μου αυτό Θεέ μου και θα σ’ αγαπώ…». ΟΧΙ δεν είναι σωστό αυτό, αλλά πρέπει να εφαρμόζεται ο λόγος «…Εγώ Κύριε σ’ αγαπώ και Εσύ κάνε με ότι θες…».

Με την προσευχή παίρνουμε και πληροφορία για κάτι που θα μας συμβεί, επαναπαύοντας τη ψυχή μας σε μια απόφασή μας.

Να μην είμαστε απαιτητικοί! Φέρνουμε το Θεό σε δύσκολη θέση. Πολλές φορές μας το δίνει, παρά το γεγονός ότι δεν είναι για το συμφέρον μας!

«…Οἶδεν ὁ πατήρ ὑμῶν ὧν χρείαν ἔχετε πρό τοῦ ὑμᾶς αἰτῆσαι αὐτόν…» (Ματθ. 6:8). Πρέπει να λέμε στο Θεό «…Κύριε στο άγια χέρια Σου αφήνομαι, ελέησέ με σύμφωνα με το θέλημά Σου και όχι το δικό μου… Αν η «χρείαν» μου είναι προς όφελος μου, «παραχρήμα» υγίασέ με…».

Και σε κάθε περίπτωση να ευχαριστούμε το Θεό, σύμφωνα με το αποστολικό παράγγελμα: «…Ἐν παντί εὐχαριστεῖτε…» (Α' Θεσ. 5:18). Έτσι θα ωφεληθούμε τόσο ψυχικά αλλά και σωματικά.

Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα με το π. Παϊσιο που ζήταγε 3 χρόνια κάπως συναινετικά. Του το έδωσε ο Θεός αλλά μετά ο γέροντας κατάλαβε ότι ήταν λάθος και μετά παρακαλούσε το Θεό μισό χρόνο να το πάρει πίσω. Ας παρουσιάζουμε τα αιτήματά μας και υπογραφή ας βάζει Αυτός, αν το θέλει και όποτε το θέλει. Να του δίνω το δικαίωμα να σβήνει αυτό το αίτημα μου μιας και ξέρει καλύτερα και να μου το αναπληρώνει με άλλο καλύτερο.

Ι. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

1. Ψυχική ανακούφιση και ελαφρότητα. Είμαστε ανάλαφροι και ψυχή μας φυλλοπετά.

2. Νιώθουμε χαρά! Ανείπωτη ευφορία! «…Καθώς ευφραίνεται νυμφίος επί νύμφην, ούτως ευφρανθήσεται Κύριος επί σε…» (Ησαίου 62, 5)

3. Αν αγγίξεις το Θεό που είναι φλόγα, θα γίνεις φλόγα, αν αγγίξεις το Θεό που είναι αγάπη θα πάρεις αγάπη.

4. Αλλοιώνεται το πρόσωπό μας. Φωτίζεται, γίνεται ειρηνικό, ήρεμο. Ο άγιος στάρετς Σεραφείμ του Σάρωφ, πολλές φορές δεν μπορούσες να τον κοιτάξεις στο πρόσωπο. Είχε φτάσει κοντά στο φως, κοντά στον Τριαδικό Θεό μας.

5. Ο διάβολος θα μας αφήσει ήσυχους, όταν προσευχόμαστε συνέχεια. Διότι δεν αντέχει ο κακός να στεφανώνεσαι συνέχεια πολεμώντας εναντίον Του. Τον θίγει αυτό και τον κάνει να αναρωτιέται «…Θα παίρνεις εσύ στεφάνια εξαιτίας μου; Σε παρατάω!...» και έτσι κάπου θα σε αφήσει ήσυχο. Αλλά να ξέρετε καιροφυλακτεί και προσπαθεί να σου φέρει δόλια άλλες παγίδες, αλλά στην προσευχή θα σε αφήσει να προχωράς και να προοδεύεις.

6. Καταλαβαίνεις ότι ενεργεί η προσευχή, από τα εμπόδια που φέρνει ο διάβολος και έτσι ο άνθρωπος θα φροντίσει να φυλάγεται ακόμα περισσότερο και τον καρπό του θα σώσει, με την ήττα του διαβόλου.

7. Με την προσευχή κατορθώνουμε ΕΠΙΛΥΣΗ όλων μας των προβλημάτων. Ο Άγιος Γέροντας Πορφύριος συμβούλευε η αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων γίνεται με την προσευχή.

8. Αλλά ότι και να γράψουμε σ’ αυτήν την υποενότητα δεν πρόκειται να προσεγγίσουμε στο ελάχιστο βαθμό τις δωρεές τις προσευχής! Αν δεν ασκήσετε την προσευχή για να αποκαλυφθεί μπροστά σας πλούσια η Χάρης του Πανάγαθου Θεού δεν θα τα εννοήσετε. «…Γεύσασθε και ίδετε…» μας λέει ο ψαλμωδός (33, 9) και εμείς αυτό πρέπει να πράξουμε.

Κ. ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ;

Όχι δεν διδάσκεται η προσευχή. Παρόλο που προσπαθήσαμε να δώσουμε κάποια εντρυφήματα των πατέρων, που θα μας βοηθήσουν στη συνέχεια, εντούτοις η προσευχή παραμένει θείο μυστικό.

Είναι έμφυτο στον κάθε άνθρωπο η προσευχή. Όπως κανείς δεν μας δίδαξε να βλέπουμε και να ακούμε έτσι είναι και η προσευχή. Είναι ατομικό και προσωπικό στοιχείο/γεγονός η προσευχή. Διδάσκαλος είναι ΜΟΝΟ ο Θεός, ο μέγας Αρχιερεύς, «…ο διδάσκων άνθρωπον Γνώσιν… διδούς Ευχήν τω ευχομένω…».

Ακόμα και οι μαθητές Του ρώτησαν τον Κύριο «…Κύριε δίδαξε ημάς προσεύχεσθαι…».

Λ. ΑΙΤΙΑ ΜΙΑΣ ΔΥΝΑΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Από την υπακοή βγαίνει η προσευχή! Όλα ξεκινούν από την υπακοή για τη σωτηρία. ΠΡΩΤΑ υπακοή και ύστερα προσευχή. Έκανες υπακοή αυτή είναι η προσευχή. Σε διάταξε κάποιος να κάνεις κάτι πήγαινε. Μέσα από την υπακοή αναπαύεται η ψυχή και αναπαύεται σ’ αυτήν και ο Θεός.

"...Η υπακοή είναι ανώτερη από την προσευχή και
τη νηστεία μαζι..." Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ

Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα μέσα από το γεροντικό της τέλειας υπακοής. Κάποτε ένας γέροντας είχε αρκετούς υποτακτικούς αλλά ένας από αυτούς έκανε τυφλή υπακοή στο γέροντά του και ο γέροντας του τον αγαπούσε πολύ. Αυτή η αγάπη του προς τον υποτακτικό του προκάλεσε τις αντιδράσεις των άλλων γερόντων που του κάνανε παρατήρηση στο πως πρέπει να τους έχει όλους το ίδιο. Ο γέροντας για να τους δώσει να καταλάβουν γιατί είναι τόσο έκδηλη η αγάπη του, καθώς οι μοναχοί ήταν στα κελιά τους, κάνοντας το εργόχειρό τους ή τον κανόνα τους, πήρε τους άλλους γέροντες που τον επισκέφθηκαν και πήγαινε από κελί σε κελί, κτυπώντας την πόρτα τους, ζητώντας τους βοήθεια για κάτι. Άλλοι άνοιγαν σε 3 λεπτά, άλλοι σε πέντε, άλλοι φώναζαν από μέσα έρχομαι σε λίγο γέροντα, ενώ όταν κτύπησε την πόρτα του αγαπημένου του μοναχού, η πόρτα άνοιξε αμέσως. «…Εδώ είμαι γέροντά μου…», απεκρίθηκε, «…τι με θέλεις να κάνω;…».

Μόλις είδαν την ανταπόκρισή του και οι άλλοι γέροντες θαύμασαν και δόξασαν τον Θεό που αναπαύεται σ’ αυτούς που διακονούν. Να σημειωθεί ο μοναχός αυτός ήταν καλλιγράφος και άφησε στη μέση τη γραφή του «Ο» όταν τον φώναξε ο γέροντάς του.

Έτσι πρέπει να κάνουμε και εμείς, πρέπει πρώτα να προσφέρουμε τους εαυτούς μας ως «θυσία» προσφοράς στις επιθυμίες των άλλων και μετά έρχεται η προσευχή. Η επίμονη άσκηση, οι πολλές μετάνοιες, και η καταπόνηση δεν μπορούν να φθάσουν τα επίπεδα χάριτος που μπορεί και προσφέρει η ΥΠΑΚΟΗ και η υποταγή του δικού μας «θέλω» στο «θέλω» του συνανθρώπου μας.

Χαρακτηριστικό του πιο πάνω παραδείγματος ήταν και το περιστατικό με τα κατά σάρκα αδέλφια που κατέφυγαν στην έρημο να ασκητέψουν και να προσπαθήσουν να σώσουν τη ψυχή τους. Ο ένας κατέφυγε σε κοινοβιακή ασκητική ζωή, κάνοντας τυφλή υπακοή στο γέροντά του, ο δε άλλος έγινε ερημίτης κάνοντας έντονο ασκητικό αγώνα. Ανέβασε το μέτρο της νηστείας του, τρώγοντας ελάχιστο και μια φορά την βδομάδα, πολλές ώρες προσευχή και έντονης άσκηση σε υπέρμετρο βαθμό.

Μετά από χρόνια αποφάσισε να επισκεφθεί το μοναστήρι του αδελφού του για να δει και αυτόν πως είναι και αν πρόκοψε πνευματικά. Επισκέφθηκε το μοναστήρι, και ζήτησε από το γέροντα την ευλογία του να πάει μια βόλτα έξω από το μοναστήρι με τον αδελφό του, για να τον δει λίγο και να τα πούνε. Του έδωσε την ευλογία ο γέροντας και αναχώρησαν.

Ο ερημίτης για να δοκιμάσει τον αδελφό του σε θέματα υπακοής και αφοσίωσης, του είπε να διασταυρώσει ένα ποταμό που ήταν γεμάτο κροκόδειλους. Αυτός χωρίς δεύτερη σκέψη το έκανε και με μεγάλη του έκπληξη, τι είδε; Είδε τους κροκόδειλους να του φυλάν τα πόδια. Αυτό το θαυμαστό γεγονός όμως δεν το απόδωσε στον αδελφό του αλλά στον εαυτό του.

Συνεχίζοντας την πορεία τους, ποιο κάτω βρήκαν κάτω ένα νεκρό. Ο ερημίτης είπε ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε και ότι θα έπρεπε να αναχωρήσουν. Ο αδελφός του, ο υποτακτικός, του είπε να κάνουν προσευχή. Και να το θαύμα. Ο νεκρός αναστήθηκε. Ο ερημίτης πάλι απόδωσε το θαύμα σ’ αυτόν ένεκα του υπέρμετρου αγώνα του.

Όταν επέστρεψαν στο μοναστήρι, ο γέροντας του μοναστηριού έχοντας διάκριση και γνωρίζοντας τα όσα προηγήθησαν, του είπε: «…ΜΗΝ απατάσαι, όλα αυτά τα θαυμαστά που έγιναν δεν έγιναν ένεκα του δικού σου πνευματικού αγώνα αλλά ένεκα του αδελφού σου, που ζει στο κοινόβιο και ασκεί τέλεια υπακοή…»

Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ

Βλέπεται λοιπόν μέσα από τα 2 πιο πάνω παραδείγματα που σας έδωσα ότι η προσευχή εκπηγάζει από την υπακοή. Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ έλεγε η υπακοή είναι ανώτερη από την προσευχή και τη νηστεία μαζί.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα που θέλω να το προσέξετε πολύ είναι αυτό. Κάποτε κάποιος υποτακτικός στάλθηκε από τον γέροντά του να γευματίσει με κάτι γέρους ως ένδειξη φιλοξενίας. Στο δρόμο συνάντησε ένα ακάθαρτο πνεύμα και το πρόσταξε να φύγει.

Το πονηρό πνεύμα χρησιμοποίησε τα λόγια του ευαγγελίου και του λέει, «…τι είπε ο Χριστός στο κατά Ματθαίο ευαγγέλιο;…» «…Τούτο το γένος των δαιμόνων ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία…». «…Νομίζεις ότι εγώ θα φύγω; Όχι βέβαια. Για να φύγω θα πρέπει να πας να νηστέψεις! Μην πας να φας με τους γέρους…».

Ο σκοπός του πονηρού δεν ήταν να τον κάνει να νηστέψει αλλά να τον κάνει να παρακούσει, να τον απομακρύνει από την υπακοή και να τον έχει του χεριού του, οδηγώντας τον σε απόγνωση. Βλέπετε τον δόλο που χρησιμοποιεί ο πονηρός;! Χρησιμοποιεί λόγια του Ευαγγελίου, για να παρασύρει τα θύματά του. Γι’ αυτό όσοι δεν γνωρίζουν τις γραφές, καλύτερα να μην ξεκινούν συζήτηση, ούτε με τον λογισμό τους σε τέτοια θέματα και ζητήματα.

Ο γέροντας Εφραίμ
Κατουνακιώτης

«…Φεύγεις από τον γέροντά σου, φεύγεις από το Χριστό σου!...» Ο διακονιτής λέει πάντα τη φράση «…Να ναι ευλογημένο…» και ας μας φαίνεται κακό ή ξεδιάντροπο. Αν δεν κάνεις υπακοή και έχεις προσευχή θα την χάσεις (π. Εφραίμ Κατουνακιώτης)

Η δυνατή προσευχή πετυχαίνεται με καθαρά τη καρδία. Δωρεάν βαπτισθήκαμε, δωρεάν μας έδωσε το σώμα και το Αίμα Του, δωρεά μας δίνει και τον παράδεισο. Μόνο καθαρή καρδία χρειάζεται. Αν το πετύχουμε αυτό, πετυχαίνουμε και την καρδιακή προσευχή.

Η Χάρις έρχεται με υπακοή και όχι αντιλογία. Είναι μίμησης Χριστού, χαριτώνεται περισσότερο ο άνθρωπος. Όσοι υποτάσσονται είναι πολύ ανώτεροι.

Η Χάρις δεν μας εξετάζει από τη σοβαρότητα της μέρας, αλλά από της κρίσεως του Θεού. Όταν ο Θεός μας επισκέπτεται θέλει να μας βρίσκει σε εγρήγορση και προσευχή. Όταν μας βρίσκει μετεωρισμένους και σε άγνοια, αυτό λυπεί το Θεό.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αν κόψεις την εκκλησία, την ψαλμωδία, την προσευχή είναι σαν κόβεις από τον άνθρωπο το οξυγόνο. Όπως ο δύτης μέσα στη θάλασσα θέλει οξυγόνο για να ζήσει, αν του το στερήσεις σε λίγα λεπτά έχει χαθεί. Το ίδιο και η ψυχή του ανθρώπου, δεν μπορείς να της στερήσεις την προσευχή, το ανάγνωσμα του Λόγου του Θεού. Στερώντας αυτά η ψυχή δεν μπορεί να τραφεί και αργοπεθαίνει.

«…Πάσα η γη ας φωνάξει με ενθουσιασμό (Ψ. 65,1)… Η καρδία μου, με την πίστη εις Σε, είναι έτοιμη να νικήσει τους πειρασμούς και να αντιμετωπίσει οτιδήποτε κινδύνους (Ψ. 56, 8)… Θα σε δοξολογώ, Κύριε και Θεέ μου, με όλη την καρδία μου και θα δοξάζω πάντοτε το πανένδοξων όνομά Σου (Ψ. 85, 12)… Επίβλεψε επί την προσευχή των δούλων Σου (101, 18)… και ας ευφρανθεί η καρδία εκείνων που σε ζητούν (104, 3)…».