ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ: 16. ΤΑ «ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ» ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2016

16. ΤΑ «ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ» ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - ΜΕΡΟΣ Γ’

…ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΡΟΥΣ Β’…

Πατώντας ένα εκ των συνδέσμων, μεταβαίνετε είτε στο Μέρος Α’, είτε στο Μέρος Β’, είτε στο Μέρος Δ’

ΤΑ «ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ» ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ- ΜΕΡΟΣ Α’
ΤΑ «ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ» ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ- ΜΕΡΟΣ Β’
ΤΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - ΜΕΡΟΣ Δ'

Ο άνθρωπος δυστυχώς μέσα στον κόσμο ξεχνάει τον Θεό, βαδίζοντας το δρόμο της καλοπέρασης και ο Θεός καταντά σαν μια ιδέα αόριστη. Ο άνθρωπος καταντά αλαζόνας μπροστά στα τόσα αγαθά και ξεχνά ότι όλα προέρχονται από το Θεό. «…Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων…» (Ψαλ. 126:1).

Αν λοιπόν ο άνθρωπος δεν συνυπολογίσει και τον Θεό μέσα στην «εξίσωση» των παραγόντων της ζωής του, το αποτέλεσμα θα είναι πάντα μηδέν. Θα περιφέρεται μέσα σε μια ανθρώπινη θλίψη, προσδοκώντας περισσότερα και στο τέλος μη βρίσκοντας ανάπαυση ο άνθρωπος τρελαίνεται.

Ο άνθρωπος λοιπόν πρέπει να κάνει πράξη τα λόγια του Κυρίου στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο «…Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινόν ἔσται·…» Ματθ. (6:22) Ο λύχνος, που φωτίζει και εξυπηρετεί το σώμα, είναι το μάτι (λύχνος δε που φωτίζει την ψυχή είναι ο νους, το λογικό που σας έχει δώσει ο Θεός). Εάν λοιπόν ο άνθρωπος καθαρίσει το μάτι και είναι γερό, όλον το σώμα θα φωτίζεται, θα είναι φωτεινό (έτσι θα φωτίζεται και η ψυχή σου, εάν ο νους και η καρδία σου δεν έχουν τυφλωθεί από την προσκόλληση στους επιγείους θησαυρούς).

Η αυστηρότητα του ασκητικού βίου, που συναντάται που θα δούμε και πιο κάτω στον μοναχισμό, δεν απαντάται τόσο εις τα εγκόσμια, διότι ο άνθρωπος αναλώνεται και σε διακονήματα τα της οικογενείας του, έχει εξαρτώμενα σ’ αυτόν άτομα που περιμένουν απ’ αυτόν φροντίδα και έτσι, ένεκα χρόνου και κούρασης, ο αγώνας του ατονεί, χωρίς να σημαίνει ότι η προσφορά του εαυτού του, στην υπηρεσία του ανθρώπου, στην υπηρεσία του θεσμού της οικογένειας δεν είναι θείο και αγαπητό έργο. Η προσευχή ατονεί και η επικοινωνία με τον Θεό και Πατέρα μας έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Αλλά, πως να το κάνουμε, ο μοναχισμός είναι ανώτερος. Στο γάμο πρέπει να αγαπήσεις τον/τη σύζυγο και τα παιδιά, πράγμα τελείως φυσικό, και τα ζώα το κάνουν. Στο μοναχισμό πρέπει να αγαπήσεις όλους, και μάλιστα χωρίς αντάλλαγμα.

Το αγωνιστικό πνεύμα δεν είναι προνόμιο των μοναχών και των ιερωμένων, αλλά δυνατότητα κάθε χριστιανού που έχει πίστη ορθή, μετάνοια και αγωνιστικό φρόνημα.

Ο τρόπος ζωής των μοναχών αποτελεί πρότυπο για τους ευλαβείς λαϊκούς. Έγιναν το φώς και παράδειγμα για τους αγωνιζόμενους μέσα στο κόσμο χριστιανούς, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια ασκητική παράδοση, με αφετηρία τους μοναχούς οι οποίοι ενίσχυαν και ενισχύουν με το παράδειγμά τους εμάς στον κόσμο.

Ο Μοναχισμός είναι μια υπέρβαση της φύσης. Όποιος θέλει τον ακολουθεί. Δεν είναι αντίθεση στη φύση. Άλλο αντίθεση, άλλο υπέρβασης. Να θέσω ένα παράδειγμα. Είναι αξιέπαινο να κάνεις κατάδυση με μπουκάλες οξυγόνου κάτω από 200 μέτρα δεχόμενος πίεση περίπου 22 ατμοσφαιρών. Ακόμα πιο αξιέπαινο είναι να κατεβείς σ’ αυτό το βάθος με ελευθέρα κατάδυση με κάποια μικρά υπό-βοηθήματα (μικρή φιάλη οξυγόνου σε περίπτωση ανάγκης, έλκηθρο ανάδυσης κτλ). Ακόμα όμως περισσότερο αξιέπαινο θα είναι να κατεβείς σ’ αυτό το βάθος με ελευθέρα κατάδυση χωρίς κανένα βοήθημα. Οι μοναχοί είναι στην κατηγορία αυτή.

Σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού «…ευνούχισαν εαυτούς διά την βασιλείαν των ουρανών. ο δυνάμενος χωρείν χωρείτω...» (Ματθ. 19,12).

Ο μοναχός πώς να σας δώσω να καταλάβετε, είναι πρώτη γραμμή μάχης. Είναι μπροστά βαστώντας το λάβαρο, δείχνοντας το δρόμο της πορείας. Μια πορείας που δεν έχει ούτε δεξιά, αλλά ούτε και αριστερά αλλά κατά τον Απ. Παύλο «…ευθύς είναι ο δρόμος που οδηγεί στη βασιλεία των ουρανών…». Αυτός που λοξοδρομεί, εναπόκειται στην Πρόνοια του Θεού, να τον φέρει πίσω στο σωστό δρόμο. Ο Λόγος του Θεού, ο βίος των Αγίων, αποτελούν άσβεστο φάρο στην πορεία μας προς το Θεό. Αποτελούν το αστέρι εκείνο της Βηθλεέμ που σου δείχνει το δρόμο προς το σπήλαιο, το δρόμο της λύτρωσης.

Τώρα ας δούμε και λίγο την ζωή ενός μοναχού, εμπεριστατωμένα όπως αναφέραμε και τη ζωή του ανθρώπου μέσα στην πόλη.

Πολλοί από μας δεν λέμε, «…Κοίτα αυτόν έφυγε από τον κόσμο και πήγε και έγινε καλόγηρος. Ήταν αδύνατος πολύ σαν άνθρωπος και σαν χαρακτήρας. Δεν άντεχε στη βιοπάλη της ζωής και βρήκε την εύκολη λύση του μοναχισμού… Έγινε μοναχός και ξένοιασε…». Αλήθεια φίλοι μου έτσι είναι; Σας ερωτώ;!

Ο άνθρωπος άπαξ και αποφασίσει να γίνει μοναχός πρέπει πρώτα να πουλήσει, να χαρίσει τα πάντα, να αποδεσμευτεί από τα δεσμά της ύλης, που τον κρατούν δέσμιο σ’ αυτόν τον κόσμο, για να μπορέσει να αφοσιωθεί πλήρως στο Θεό. Αυτό είναι το πρώτο βήμα (1^ο στοιχείο δύναμης και θέλησης).

Πρέπει να απομακρυνθεί από μητέρα, πατέρα, αδέλφια, συγγενείς, φίλους και να ετοιμάσει τον εαυτό του να προϋπαντήσει τον Νυμφίο. (2^ο στοιχείο δύναμης και θέλησης)

Κατόπιν όταν ο άνθρωπος από δόκιμος γίνεται μοναχός ενδύεται το μοναχικό αγγελικό σχήμα και δίνει υπόσχεση στο Θεό να το διαφυλάξει καθαρό και αλώβητο έως τέλος. Όπως και οι άγγελοι του Θεού, δεν συνυπάρχουν όπου δεσπόζει το κακό, το αποστρέφονται και φεύγουν, έτσι και ο μοναχός πρέπει να αποστραφεί το κακό, να κόψει κάθε ρίζα επαφής μαζί του. Η ευθύνη που έχει τώρα έναντι στο Θεό είναι μεγαλύτερη, τον βαραίνει, ο αγώνας του ακόμα πιο δύσκολος, γιατί πρέπει να μισήσει το κακό παντελώς, να αποστραφεί οτιδήποτε τον δένει με τη σάρκα, την ύλη τον κόσμο. Πρέπει να «πεθάνει» για τον κόσμο τούτο και η σκέψη του να είναι μόνο στην άνω Ιερουσαλήμ. Αυτό το αγγελικό σχήμα πρέπει να το περιφρουρήσει και να το προστατέψει με όλο του το είναι, την διάνοια, την σκέψη. Πρέπει να ομοιάσει με άγγελο Κυρίου που περιμένει απλά το κάλεσμα του Πατρός Του. (3^ο στοιχείο δύναμης και θέλησης)

Όπως αναφέραμε και στην θεματική ενότητα «Πνευματικός Αγώνας», υπάρχει ένας ιδιαίτερος φθόνος και άσπονδο μίσος των δαιμόνων εναντίον της ισάγγελης μοναχικής πολιτείας, γιατί προορίζεται να αναπληρώσει τη θέση του τάγματος εκείνων των αγγέλων, - που λόγω της έπαρσής τους, έγιναν αποστάτες και έπεσαν στη γη, - έχοντας ως αρχηγό τους τον Τίμιο Πρόδρομο (μοναστική παράδοση).

Ως τόπος κατοικίας αναφέρονται πολλές φορές στην Αγία Γραφή, στα Συναξάρια και στα γεροντικά κάποιοι επίγειοι συγκεκριμένοι τόποι, όπως είναι έρημες τοποθεσίες, ερειπωμένες πόλεις ή σπίτια, ναοί και ιερά ειδώλων, μνήματα νεκρών, πηγές, λίμνες κ.α. Μολονότι η έρημος γενικά χαρακτηρίζεται ως κατοικητήριο των δαιμόνων, δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι αυτή αποτελεί φυσική κατοικία του σατανά και ότι βρίσκεται από τη μόνιμη κυριαρχία του.

Το αξιοθαύμαστο εδώ ποιό είναι; Ότι οι άγιοι μοναχοί μας, πηγαίνουν και κτίζουν ναούς και μοναστήρια, μέσα στα βάθη της ερήμου, σε περιοχές που οι δαίμονες τη θεωρούσαν δική τους. Δεν φοβούνται τον πόλεμο κατά του διαβόλου! Με βοηθό και συμπαραστάτη το Θεό, πάνε και κτίζουνε τους ναούς και τα μοναστήρια, τους προμαχώνες της πίστεως, μέσα στην καρδιά της ερήμου, μέσα στην φωλιά του διαβόλου. (4^ο στοιχείο μεγαλείου ψυχής).

Αγωνίζονται σκληρά νύχτα, μέρα, με προσευχή, με μετάνοια, εγκράτεια, ταπείνωση για να μπορέσουν να αξιωθούν κατά Θεό. Δεν υπάρχουν διακοπές και “summer seasons” όπως συνηθίζεται στα εγκόσμια. Πρέπει να μένει κλεισμένος στο κελί του, στη «φυλακή» της αγάπης του. Στο κελί της νίψης και της ένωσης με τον Θεό. Αυτή είναι η ζωή ενός μοναχού, μια ζωή δοσμένη στον Κύριο. (5^ο στοιχείο δύναμης και θέλησης).

Πολλοί από μας λένε απερίσκεπτα δεν έχουν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που έχουμε εμείς στα εγκόσμια, και ότι ο εγκόσμιος άνθρωπος έχει περισσότερους πειρασμούς. Όχι αγαπητοί μου δεν είναι έτσι. Οι πειρασμοί αυξάνονται όταν ο άνθρωπος προκόβει σε αρετές είτε είσαι στα εγκόσμια είτε στο μοναχισμό. Όταν ζεις εφησυχαστικά και πλανεμένα οι πειρασμοί δεν αυξάνουν, οι δαίμονες σε έχουνε δικό τους, και όπου σου σφυρίσουνε πας, όπως το στάχυ μες στον κάμπο, όπου φυσήσει ο αέρας πάει.

Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ σε μια συνομιλία που είχε με κάποιο μητροπολίτη της Ρωσίας περί των πειρασμών του πονηρού κατά των μοναχών, του είπε ότι οι πειρασμοί στους μοναχούς είναι 9 φορές περισσότεροι απ’ ότι των ανθρώπων! Επέτρεψε ο καλός Θεός να δοκιμαστεί στις επιθέσεις και στους λογισμούς ο μητροπολίτης αυτός, για να βιώσει την λύσσα του πονηρού, κατά του μοναχικού βίου, έτσι την επομένη ο μητροπολίτης κατέφυγε στον Άγιο Σεραφείμ ζητώντας του να τον απαλλάξει από τους συνεχείς πονηρούς λογισμούς που δεν τον άφησαν καν να αναπαυθεί και να ξεκουραστεί! Με τη προσευχή φυσικά του Αγίου, οι πειρασμοί έσβησαν, και ο μητροπολίτης πορεύθηκε κατόπιν εν ειρήνη.

Βλέπετε αγαπητοί μου τι πολέμους περνάει μια ασκητική, μοναστική ψυχή που θέλει να αφιερωθεί και να αφοσιωθεί στο Θεό;!

«…στενή και τεθλιμμένη η οδός που οδηγεί στην βασιλεία των ουρανών…» (Ματθ. 7, 14), αλλά ο Κύριος είναι συνεχής παραστάτης στην ζωή του κάθε ανθρώπου και δεν επιθυμεί να απολεστεί καμιά ψυχή. Χαρακτηριτικά είναι και τα λόγια του Ψαλμωδού «…καὶ ἔδωκάς μοι ὑπερασπισμὸν σωτηρίας, καὶ ἡ δεξιά σου ἀντελάβετό μου, καὶ ἡ παιδεία σου ἀνώρθωσέ με εἰς τέλος, καὶ ἡ παιδεία σου αὐτή με διδάξει…» (Ψαλ. 17,36) αλλά και ο γνωστός στους περισσότερους ψαλμός 22 του Δαβίδ «…Την ψυχήν μου επέστρεψεν, ωδήγησε με επί τρίβους δικαιοσύνης, ένεκεν του ονόματος αυτού. Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ μετ΄ εμού ει…». Και αν αντιμετωπίσω κάθετι κακό δεν θα φοβηθώ για Συ ο Θεός μου είσαι μαζί μου πάντοτε.

Εξάλλου ο Κύριος δεν υποχρεώνει κανένα σ’ αυτό τον αγώνα. Το είπε ξεκάθαρα άλλωστε (Ματθαίος 16:24) «…ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι…»

Όσοι λοιπόν αφήσουν τα εγκόσμια και αφιερωθούν στον Χριστό, όπως οι ασκητές, οι ιεραπόστολοι, οι μοναχοί κ.λπ., από έρωτα και αγάπη προς τον Θεό, αυτοί θα έχουν εκατονταπλάσιο μισθό - «…καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει…» (Ματ. 19:29) - και δόξα στους Ουρανούς σε σχέση με μας τους υπόλοιπους, που ζούμε «ησύχιον βίον» και πολύ πιο εύκολο (Ματθ. 19:27). Αυτοί είναι οι «ευνουχίζοντες (πνευματικά) εαυτούς» χάριν της Βασιλείας του Θεού, όπως εξηγεί ο ίδιος ο Κύριος.

Επίσης, τον πλανεμένο άνθρωπο οι δαίμονες δεν τον πολιορκούν, αυτός έχει «εξωστρατήσει» που λέμε έχει πάρει την κατιούσα. Και τι κάνουν; Φεύγουν, και έρχονται και βλέπουν την πορεία του κάθε τόσο για να δουν, μπας και υπήρχε καμία ξαφνική μεταστροφή στον πορεία της ζωής του. Φεύγουν ναι, δεν μένουν να παρακολουθούν του ξεπεσμένους και κατάκοιτους ανθρώπους, πάνε να αποπλανήσουν και άλλες αθώες ευσεβείς ψυχές, για να τους ρίξουν και αυτούς στα Τάρταρα, στον βρυγμό και τριγμό των οδόντων, της αιώνιας τιμωρίας. Να μην μείνουν μόνοι τους να καίονται στο αιώνιο πυρ που φτιάχτηκε γι’ αυτούς ένεκα της αποστροφής της αγγελικής τους τάξης.

Το συμπέρασμα που απορρέει από το πιο πάνω χωρίο είναι ότι όσο περισσότερο δίνεσαι στο Θεό, τόσες περισσότερες δοκιμασίες και θυσίες θα περάσεις. Τι λέει εδώ ο Ψαλμωδός; «…συναγάγετε αὐτῷ τοὺς ὁσίους αὐτοῦ, τοὺς διατιθεμένους τὴν διαθήκην αὐτοῦ ἐπὶ θυσίαις…» Ψαλ. (49: 5) Μετάφραση: Εσέις οι άγγελοι συναθροίσατε, ενώπιόν Του τους αγίους Του, τους εκλεκτούς εκείνους οι οποίοι έδειξαν την αγαθή διάθεση τους με τις ευλαβείς θυσίες τους, που εδέχθησαν την διαθήκη Του στο όρος Σινά.

ΤΕΛΟΣ «ΤΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - ΜΕΡΟΣ Γ’»

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ «ΤΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - ΜΕΡΟΣ Δ’» è

Πατώντας ένα εκ των συνδέσμων, μεταβαίνετε είτε στο Μέρος Α’, είτε στο Μέρος Β’, είτε στο Μέρος Δ’