…ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΡΟΥΣ Γ’…
Πατώντας
ένα εκ των συνδέσμων, μεταβαίνετε είτε στο Μέρος Α’, είτε στο Μέρος Β’, είτε στο Μέρος Γ’
Γιατί πρέπει να περάσει ο άνθρωπος μέσα από θυσίες θα με
ερωτήσει κάποιος; Γιατί απλούστατα ο Θεός δοκιμάζει τον άνθρωπο, μέσα από τις δοκιμασίες θα
ξεχωρίσει το «ποίμνιό Του» και όσο περισσότερες είναι οι δοκιμασίες μας, τόσο
μεγαλύτερος ο στέφανος της νίκης. Για να διαβείς όμως το δρόμο του Κυρίου είτε
στα εγκόσμια είσαι είτε στη μοναχική ασκητική ζωή θέλει λεβεντιά και θάρρος. Και οι δυο δρόμοι είναι ευλογημένοι αλλά τα
στεφάνια διαφορετικά. Εκεί που υπάρχει αυτοθυσία και αυταπάρνηση
εκεί είναι και η Βασιλεία των Ουρανών.
Ένας γέροντας μέσα από το Μέγα
Γεροντικό λέει ότι το τελευταίο στάδιο και πιο δύσκολο από τ’ άλλα είναι ο
πόλεμος της καρδιάς. Για να φτάσει ο άνθρωπος στη θέωση, πρέπει να βγει νικητής
μέσα από αυτό το στάδιο. Καθαρίζοντας την καρδία μας, με την αποστροφή από κάθε
κακής επήρειας αντικειμένου, με την απεξάρτηση από κάθετι γήινο, κοσμικό, με
την αδιάλειπτη προσευχή, αγρυπνία, νηστεία και άσκηση, ενδεδυμένοι με την
πνευματική πανοπλία που ο ίδιος ο Απόστολος των εθνών μας ορίζει, θα επιτύχουμε
το σκοπό μας και τότε θα δούμε τον Κύριο. Το είπε άλλωστε και ο Κύριος στο όρος
των Ελαιών «…Οι καθαροί τη καρδία αυτοί
τον Θεόν όψονται…, δηλαδή θα δούν»
Επίσης βλέπουμε ότι όσο περισσότερο
στερούμαστε, τόσο μεγαλύτερη καρδιά και λεβεντιά θέλει και όχι το αντίθετο!
Κανένας από τους αγίους μας δεν έζησε ζωή χαρισάμενη! Κανένας! Όλοι «σήκωσαν»
τον σταυρό τους, όλοι υπέφεραν για χάρη του Κυρίου και ο Κύριος τους αγκάλιασε,
όπως ένας πατέρας αγκαλιάζει με στοργή και αγάπη το παιδί του. Η παλικαριά δεν
είναι πόσους σάκους τροφή θα μαζέψεις σήμερα για την οικογένειά σου, παλικαριά
είναι πόση Χάρη Θεού θα αποκομίσεις από το χρόνο που σου δόθηκε. «…Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς…».
Β. AΣΚΗΣΗ
Η 2η σύγκριση που
μπορούμε να κάνουμε έχει να κάνει με το θέμα της άσκησης. Μέσα από την άσκηση
φαίνεται και η κατάθεση της ψυχής του κάθε ανθρώπου. Ας τα δούμε λοιπόν ένα
παρά ένα.
Α. Νηστεία
Ο άνθρωπος του κόσμου,
προαιρείται να νηστεύσει με βάση το εκκλησιαστικό νηστειολόγιο και οι αδύνατοι
ψυχικά άνθρωποι με βάση οδηγιών που θα δοθούν από τον πνευματικό τους. Ο
μοναχός δεν έχει αυτή την πολυτέλεια. Στερείται το κρέας εφόρου ζωής, νηστεύει
πιο έντονα τις περιόδους των μεγάλων εορτών, και όλη του η ζωή είναι ένας
αγώνας εγκράτειας και αυταπάρνησης.
Υπήρξαν αρκετές φορές που υπήρξα
αποδέκτης παραπόνων στο γιατί να επιβάλλει η θρησκεία μας τόσες πολλές μέρες
και σε τόσο έντονο αυστηρό βαθμό;!
Θα το ξαναπώ όμως, η νηστεία δοθείσα
σε μας τους κοσμικούς, είναι στα μέτρα του μέσου ανθρώπου, ώστε οποιοσδήποτε να
μπορεί να την ακολουθήσει. Αυτοί που δεν καταφέρνουν να την ακολουθήσουν καλό
είναι να συμβουλευτούν τον πνευματικό τους για να τους κατευθύνει ανάλογα. (ας
μην παραπονιόμαστε ειδικά σήμερα που υπάρχουν και τόσες τροφές νηστίσιμες…..ας
θυμηθούμε τους παππούδες μας που νηστεία για αυτούς ήταν μόνο ένα κομάτι
καρβέλι και ντομάτα και ελιές!!!)
Β. Άσκηση – ασταμάτητη (δεν έχει ούτε καλοκαίρια, ούτε
χειμώνες)
Η άσκηση, η προσευχή, οι
αγρυπνίες, οι παρακλήσεις, οι μετάνοιες, ασταμάτητες. Δεν υπάρχει χειμώνας,
καλοκαίρι. Δεν υπάρχουν διακοπές και «ρεπό» κατά την καθομιλουμένη. Δεν
υπάρχουν θέατρα, σινεμά, γήπεδα, διακοπές, έξοδοι αναψυχής για την ζωή ενός
ασκητή. Είναι μια ζωή θυσίας, μια ζωή χωρίς ανέσεις, δοσμένη στον Κύριο της
καρδιάς τους. Θέλει δύναμη αυτό ή δεν θέλει; Πού είναι περισσότερο η
καταπόνηση, στα εγκόσμια ή στον ασκητικό βίο;
Να θυμίσω εδώ και τα λόγια του π.
Παίσιου «…30 λεπτά προσευχή είναι σαν να τσαπίζεις 5 ώρες…». Μεγάλη
είναι η δυσκολία της αμετεώριστης προσευχής και ο μοναχός καλείται να το κάνει
συχνά.
Γ.
ΔΙΑΒΙΩΣΗ
Κλεισμένοι στο κελί της καρδιάς
τους (έρημος, σπηλιά, κοινοβιακή ζωή, δάσος) έχοντας μόνο τα προς το ζην της
τρέχουσας μέρας, εναποθέτουν την ελπίδα τους και τη ζωή τους εξολοκλήρου στο
Θεό, με μόνη ένδυσή τους το ράσο τους (χειμώνα – καλοκαίρι), να τους θυμίζει τα
δάκρυα μετανοίας που πρέπει να αποθέσουν προς τον Θεάνθρωπο Χριστό, τη ζωή
πένθους προ της χαρμόσυνης ώρας της αναστάσεως και Βασιλείας των Ουρανών. Θέλει δύναμη και παλικαριά ή δεν θέλει;
***********************************************
ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ
ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ
*************************
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Τα παλικάρια λοιπόν του Χριστού είναι όλοι
αυτοί που με αυταπάρνηση και απαράμιλλο θάρρος γίνονται θυσία για τον πλησίον
τους.
Παλικάρια του Χριστού απαντώνται όχι
μόνο στη μοναχική ζωή αλλά και στη κοσμική. Αυτό το άρωμα της λαϊκής ασκητικής και ευλάβειας φθάνει
μέχρι και τις μέρες μας, που πολλοί τέτοιοι ασκητές, παρόλες τις δυσκολίες,
κατορθώνουν να ζουν ανώτερη πνευματική ζωή, παρόμοια με τη μοναχική.
Τα παλικάρια του Χριστού είναι αυτοί
που περιφρόνησαν ότι τους δεσμεύει με τον παρόν κόσμο, απαλλάχτηκαν από τις
αλυσίδες της ύλης και φτεροπετούν καθημερινά προς την πύλη του παραδείσου «…ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι΄ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ,
σωθήσεται, καὶ εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται, καὶ νομὴν εὑρήσει…» (Ιωάννη 10, 9).).
Τα παλικάρια του Χριστού είναι αυτά
που δεν
λογαριάζουν τον κίνδυνο για την
αγάπη του Χριστού και εύχονται να έχουν μαρτυρικό θάνατο ως ένδειξη της αγάπης
τους.
Τα παλικάρια του Χριστού είναι τελευταία
απ’ όλους, όχι
γιατί δεν μπορούν να είναι πρώτοι, αλλά αντιθέτως, θέτουν τους εαυτούς τους
τελευταίους για να υπηρετήσουν τον άνθρωπο, τον ξένον, τον πονεμένο,
τον εχθρό τους, αυτόν που ζητά την βοήθειά τους. Επαφίενται και επαναπαύονται
στα λόγια του Κυρίου «…Πολλοὶ δὲ ἔσονται
πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι…» Ματθαίον (20:16). Οι πρώτοι σ’ αυτή τη
ζωή θα είναι τελευταίοι και οι τελευταίοι πρώτοι. Αυτοί που θέτουν τους εαυτούς τους τελευταίους και θυσιάζονται για
όλους θα είναι πρώτοι εις τη βασιλεία των ουρανών!
Τα παλικάρια του Χριστού δεν
σκιάζονται από φόβους, άγχη, πολέμους, κακουχίες, γιατί είναι πάνω στο καράβι
της σωτηρίας με καπετάνιο τον Κύριο.
Τα παλικάρια του Χριστού πτύονται
και πάλι αυτοί αγαπούν.
Τα παλικάρια του Θεού πεθαίνουν για
τους άλλους όχι
μόνο για τους δίκαιους αλλά και γι’ αυτούς που τους αδικούν!
Τα παλικάρια του Θεού εφαρμόζουν
πιστά τα λόγια του απ. Παύλου «…λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα,
βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων
περίψημα ἕως ἄρτι…» Α’ Κορ. (4,12-13).
Τα παλικάρια του Χριστού υπήρξαν και
είναι ασκητές της υπομονής, της αγάπης,
της ταπεινοφροσύνης, της ευλάβειας, της ελεημοσύνης παρόλο που ήταν
πάμπτωχοι. Ήταν ανθεκτικοί στους
πειρασμούς και υπομονετικοί στις δοκιμασίες, συγχωρητικοί στις αδικίες και δοξολογητικοί στις θλίψεις.
Τα παλικάρια του Χριστού είναι ομολογητές πίστεως,
ιδιαίτερα στη σύγχρονη περίοδο της αποστασίας. Τα έργα τους περισσότερο από τα λόγια
τους κηρύττουν στους άλλους το Θεό και
την Βασιλεία Του και παρακινούν σε μετάνοια και αγώνες.
Τα παλικάρια του Χριστού ζητούν τη δόξα του Θεού και το καλό των ανθρώπων. Μεταδίδουν
χαρά, ειρήνη, ευλογία, παρηγοριά και όχι ταραχή, σύγχυση και φόβο. Είναι
μεγάλοι στην απλότητα τους και ταπεινοί στα πνευματικά τους κατορθώματα.
Τα παλικάρια του Χριστού, είναι τα μωρά και εξουθενωμένα του κόσμου, οι αφανείς στύλοι
που στηρίζουν την οικουμένη, το φως και το άλας του κόσμου. «…ο Θεός
εξελέξατο τους πτωχούς του κόσμου πλουσίους εν πίστει και κληρονόμους της
Βασιλείας Του…» Ιακ (2, 5).
Οι απλές ψυχές τους έγιναν οίκοι της
χάριτος και θησαυροφυλάκια όλων των πνευματικών αξιών. Μέσα στη ζωή και στα
πιστεύω αυτών των ανθρώπων, υπάρχει όλη η ορθόδοξη θεολογία, όλες οι αξίες και
τα ιδανικά του γένους μας.
Στα πρόσωπα και τον αγώνα τους προβάλλεται η
ορθόδοξη παράδοσή μας, το μεγαλείο της πίστεώς μας, ο ίδιος ο Χριστός, ο
ενεργών και λαλών αυτών και χαριτώσας αυτούς. Αν και χαρισματούχοι, υπακούουν,
εξομολογούνται και καθοδηγούνται από τους πνευματικούς πατέρες και αυτοί. Έτσι
θέλει ο Θεός και αυτή είναι η τάξη της Εκκλησίας μας.
Δεν είναι μόνο θαυμαστά και ωφέλιμα
για μας τα πνευματικά τους επιτεύγματα, αλλά μας μεταδίδουν και ένα άλλο
πνεύμα, μια νοοτροπία διαφορετική από τη δική μας. Εμείς θέλουμε να κερδίσουμε
το παράδεισο αλλά να έχουμε κι όλες τις ανέσεις σ’ αυτή τη ζωή, ενώ αυτοί είχαν
την αγάπη για το Χριστό που έκαιγε τα κοσμικά και αμαρτωλά. Εμείς χωρίς θυσίες
και με λίγο κόπο θέλουμε να σωθούμε, ενώ αυτοί θυσίασαν τα πάντα για το Χριστό
και μερικοί έφθασαν στο κατά προαίρεση μαρτύριο.
Τα παλικάρια του Χριστού είναι οδοδείκτες για την βασιλεία των ουρανών.
Σήμερα έχουμε ανάγκη από τέτοια
φωτεινά παραδείγματα, τώρα που ένας άλλος τύπος ανθρώπου διαμορφώνεται, του
φίλαυτου και εγωκεντρικού. Η προβολή και η μίμηση αυτών των παλικαριών
θα βοηθήσει να τονωθεί η λαϊκή ασκητική παράδοση μας, ώστε βιώνοντάς την να επανέλθουμε
στο αρχέγονο και πρωτόκτιστο κάλλος και να αναζωγραφίσουμε την αληθινή εικόνα
του ανθρώπου, που δυστυχώς βρίσκεται χαμένη στα πάθη και στις δικαιολογίες των
σημερινών σαρκικών ανθρώπων.
Κύριε τείχισέ με τον ανάξιο με τη δύναμή Σου
και κάνε με παλικάρι της πίστεώς σου! Αμήν. Γένοιτο!!!
Πατώντας
ένα εκ των συνδέσμων, μεταβαίνετε είτε στο Μέρος Α’, είτε στο Μέρος Β’, είτε στο Μέρος Γ’
========================================
++++++++++++++++++
========================================
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου