17. ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ – ΜΕΡΟΣ Γ’

Ε. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΒΑΠΤΙΣΗ

1. ΧΙΤΩΝΑΣ ΒΑΠΤΙΣΕΩΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Ο σκοπός της μετά-βαπτίσεως εποχής είναι η διασφάλιση της λαμπρότητας του χιτώνος της βαπτίσεως, «…όσοι Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσατε…». Πρέπει η ζωή μας να αναδύει χρηστότητα. Το άρωμα μας να είναι άρωμα Χριστού, άρωμα καθαρότητας, άρωμα ευφροσύνης και λαμπρότητας. Νομίζετε ότι με την έννοια του αρώματος υπερβάλλω; Θα αντιληφτείτε τι εννοώ διαβάζοντας το πιο κάτω περιστατικό ενός μαθητή του αγίου Παϊσίου.

Αυτός ο μαθητής, λοιπόν, ενώ ήταν στην πόλη έπεσε σε μια παρέα με Εβραίους και του έλεγαν ο «…Χριστός δεν είναι Θεός όπως εσείς οι χριστιανοί λέτε…». Αφελέστατα αυτός τους απάντησε: «…ίσως να είναι έτσι όπως λέτε…». Όταν επέστρεψε πίσω στο γέροντα Παΐσιο, ο γέροντας δεν τον αναγνώριζε και του έλεγε, «…Μα ποιος είσαι;…», και να του απαντάει ο άνθρωπος «…Μα είμαι ο μαθητής σου…».

«…Μα ποιος μαθητής μου; Εμένα ο μαθητής μου είναι Χριστιανός, εσύ δεν είσαι Χριστιανός. Δεν έχεις την Χάρη του Βαπτίσματος πάνω σου…».

Και κατόπιν έγινε μια ολόκληρη διαδικασία δοκιμασίας και αγώνων για να επανέλθει ξανά ο άνθρωπος στην αρχική του κατάσταση.

Βλέπουμε εδώ ότι η Χάρη του Θεού, που δίδεται στον άνθρωπο δια του αγίου Βαπτίσματος, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΑΟΡΙΣΤΟ, ΚΑΤΙ ΓΕΝΙΚΟ ΚΑΙ ΑΦΗΡΗΜΕΝΟ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ, το οποίο δίδεται δια της Εκκλησίας μας, διότι η γέννησή μας γίνεται μέσα στην Εκκλησία. Αυτή την μυρωδιά, αυτό το άρωμα της Χάριτος οι μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας μας, το αντιλαμβάνονταν.

Ο απόστολος Παύλος μας προτρέπει  «…όσοι εκδυθήκαμε τη φθαρμένη στολή του Παλιού ανθρώπου να φορέσουμε τον καινούριο χιτώνα τον κατά Θεό κτισθέντα εν οσιότητι και δικαιοσύνη…»^[1] 

Έχουμε καταταγεί στη στρατιά του μεγάλου Βασιλέως, γι’ αυτό θα ετοιμαστούμε για να διαφυλάξουμε τις στολές που μας εδόθησαν, όχι στολών λαμπρών ενδυμάτων, αλλά στολών ευλάβειας ψυχής και ευσυνειδησίας. Σαν υιοί φωτός (δωρεά βαπτίσματος), οφείλουμε να διατηρήσουμε λαμπρή και φωτεινή τη στολή της ψυχής ώστε να παραμείνουμε δια βίου νεοφώτιστοι. 

Ο άγιος Κύριλλος μας προτρέπει να κάνουμε όπως έκανε και ο Χριστός. Μετά την βάπτισή Του και την επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος εξήλθε στην έρημο και νίκησε τον εχθρό διάβολο, έτσι και εμείς, ενδεδυμένοι την πανοπλία του αγίου Πνεύματος, να αντισταθούμε και να πολεμήσουμε εναντίον των δυνάμεων του διαβόλου. Και νικώντας τον να λέμε πάντοτε «…Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ…» (Φιλιπ. 4, 13)

Ο Χιτώνας της βάπτισης, πώς να σας δώσω να καταλάβετε, είναι πάνω σ’ αυτό που στηρίζετε ότι πιο πολύτιμο έχουμε. Πάνω σ’ αυτό και μόνο μπορεί να στηριχτεί το διαμάντι της πίστεως, της Χριστού ομολογίας και αγάπης.

Όπως το διαμάντι, όταν το περιστρέφουμε, από όποια οπτική γωνία το δούμε, αντανακλά πίσω τη λάμψη του και την ομορφιά πόσο μάλλον ο γλυκύτατος Χριστός μας. Το διαμάντι συμβολίζει το Χριστό και είναι ότι πιο πολύτιμο έχουμε.

Αυτό το διαμάντι, θέλουμε να το έχουμε όσο πιο ψηλά μέσα στο σπίτι μας, ώστε να το βλέπουν οι πάντες. Αν προσπαθήσεις να το στηρίξεις οπουδήποτε, το διαμάντι ένεκα της μορφής του θα πέσει. Ο μόνος τρόπος για να το στηρίξουμε χωρίς να κρύβεται η λάμψη του και η ομορφιά του είναι με ένα λευκό χιτώνα, (βάπτιση) ώστε να λάμπει και να συνεχίσει να λάμπει στις καρδιές μας αλλά και στους γύρω μας.

2. ΒΑΠΤΙΖΟΜΕΝΟΣ – ΦΩΤΙΖΟΜΕΝΟΣ

Αφού δεχτήκαμε το άγιο βάπτισμα, ο φωτιζόμενος, εκπέμπει Φως Χριστού το οποίο φαίνει πάσι (δηλαδή φωτίζει όλους). Ο πιστός δεν χωρίζεται από τους απίστους αλλά τους έλκει στο Φως του Χριστού.

Ο ιερός Χρυσόστομος λέει γι’ αυτό πως «…αν μείνουμε σταθεροί, συναναστρεφόμενοι με τους απίστους να τους οδηγούμε στην ευσέβεια, και με τη ζωή των αγαθών έργων να γινόμεθα διδάσκαλοι της ευσέβειας, γι’ αυτό ακριβώς ο Κύριος επέτρεψε να ζούνε μαζί πονηροί και αγαθοί, ευσεβείς και ασεβείς...» Και καταλήγει ο άγιος «…ίνα ούτω λάμπωμεν εν αρετή ώστε και σιγώντων ημών ικανήν έχειν διδασκαλία τους ημάς ορώντας…».

3. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ

Ο απόστολος Παύλος λέει: «…Ταύτα τύποι ημών εγεννήθησαν, εις το μη είναι ημάς επιθυμητάς κακών…». Όπως οι Εβραίοι, παρόλες τις προτυπώσεις των αγίων μυστηρίων, δεν ωφελήθηκαν γιατί είχαν το μυαλό τους στραμμένο στις πονηρές επιθυμίες, έτσι και εμείς, αν ζούμε μέσα στην αμαρτία δεν πρόκειται να μας σώσει το άγιο βάπτισμα αλλά και τα άλλα άγια μυστήρια.

Αν δεν ζούμε με μετάνοια, δεν υπακούσουμε τις θείες εντολές, θα εκπέσουμε από την ουράνια κληρονομία, όπως οι Εβραίοι από την γη της επαγγελίας (Α’ Κορ. 10, 6)

Με το άγιο Βάπτισμα ο άνθρωπος γίνεται ένοικος Χριστού και ο Χριστός ενοικεί στον άνθρωπο, γι’ αυτό λοιπόν η ζωή μας πρέπει να είναι ανάλογη με τη ζωή του Χριστού. Ο ιερός Χρυσόστομος περί αυτού λέει: «…εμείς που  ενδυθήκαμε μια για πάντα τον Χριστό και αξιωθήκαμε να τον έχουμε ένοικο εντός μας, θα μπορέσουμε με την ενάρετη ζωή μας και σιωπώντας ακόμη να δείχνομε τη δύναμη εκείνου που κατοικεί μέσα μας…» 

Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς λέει «…το Άγιο Πνεύμα για όσους βαπτίστηκαν που ζουν με μετάνοια, ακόμη και αν αμαρτήσουν, παραμένει, ενώ εκείνοι που ζουν αμετανόητοι απομακρύνεται…». «…Είθε όλοι να εργάζονται τις μετανοίας τα έργα,  λόγια και λογισμούς, για να φυλάσσουμε μέσα μας διαπαντός το Άγιο Πνεύμα, για να μας συνετίζει, να μας φροντίζει και να μας παρέχει την ύψιστη σωτηρία, τώρα και πάντοτε και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν…»

Όλοι οι πιστοί λέει ο άγιος Χρυσόστομος «…ονομαζόμαστε χριστιανοί και υιοί Θεού, φίλοι του Χριστού και σώμα Χριστού…». Ας κατανοήσουμε και ας σεβασθούμε το μεγαλείο της ονομασίας μας. Είναι πρέπον όχι μόνο να ονομαζόμαστε χριστιανοί αλλά και να είμαστε! (Θεοφόρος Ιγνάτιος). Επίσης «…όσοι γαρ Πνεύματι Θεού άγονται, ούτοι εισίν υιοί Θεού…» δηλ. όσοι σε όλη τους τη ζωή ζούνε όπως τους οδηγεί το άγιο Πνεύμα, αυτοί είναι υιοί Θεού (Ιερός Χρυσόστομος).

Η πίστη και το άγιο Βάπτισμα είναι 2 τρόποι σωτηρίας συνδεδεμένοι μεταξύ τους και αδιαίρετοι. Διότι η πίστη ολοκληρώνεται με το βάπτισμα και το βάπτισμα θεμελιώνεται στην πίστη. Προηγείται η ομολογία που μας εισάγει στη σωτηρία και επακολουθεί το βάπτισμα που επισφραγίζει τη συγκατάθεσή μας. Μέγας Βασίλειος

Η πίστη στον Θεό και η ομολογία της πίστεως πρέπει να συνυπάρχουν με έργα αρετής. (Γρηγόριος Νύσσης)

4. ΞΕΒΓΑΛΜΑ ΤΩΝ ΜΥΡΩΝ

Ο νεοφώτιστος οφείλει την 7^η μέρα να προσέλθει στο ναό και στον ιερέα και δ’ αυτού να απολουσθεί. Τον ξεπλένει ο ιερέας με υγρό σπόγγο, λέγοντας άγιος ευχές. Αν ο νεοφώτιστος είναι βρέφος, τότε φροντίζει γι’ αυτόν η μητέρα του να το προσκομίσει στον ναό. (αυτά πλέον όμως γίνονται σήμερα από τον Ιερέα κατά την ημέρα της Βαπτίσεως, δηλαδή οι ευχές της απολούσεως).

Τα εξωτερικά σημάδια της Χάριτος τότε σφογγίζονται, αλλά η δωρεά της Χάριτος του Θεού που δεχθήκαμε «…εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών δια Πνεύματος Αγίου του δοθέντος ημίν…» (Ρωμ. 5, 5)

Στις μέρες μας, λόγω της εκκοσμίκευσης, το ξέβγαλμα των μύρων, γίνεται την 3^η ημέρα. Ο ανάδοχος, πηγαίνει στο σπίτι του βαπτισθέντος παιδιού και ξεπλένει με πολύ προσοχή, τα ρούχα του βρέφους – όσα έχει φορέσει κατά την προαναφερθείσα περίοδο –.

Τις επόμενες 3 συνεχόμενες Κυριακές είθισται παραδοσιακά, οι γονείς να παίρνουν μετά λαμπάδων το νεοφωτισμένο βρέφος στο ναό για τη κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων. Αυτό είναι ΛΑΘΟΣ από την άποψη ότι το παιδί ΠΡΕΠΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΑ, ώστε να αυξάνει πνευματικά και να συντηρείται από το Χριστό.

Όσες περισσότερες φορές και αν είναι δυνατόν και κάθε Κυριακή το παιδί να κοινωνά. Αυτό αποτελεί ευλογία και δύναμη για το παιδί. Κάθε φορά το παιδί που κοινωνά γίνεται «Χριστόφορο» και «Πνευματοφόρο».

5. ΝΟΝΟΣ/Α Ή ΑΝΑΔΟΧΟΣ/Η

Ο νονός/ανάδοχος είναι εγγυητής των προθέσεων (αν είναι νήπιο) και της παλαιάς ζωής του κατηχουμένου (αν είναι σε εφηβική ή μεταγενέστερη ηλικία). Ο ανάδοχος ως εγγυητής αναπληρώνει την έλλειψη βούλησης τού νηπίου και ομολογεί πίστη εξ ονόματος του. Ο νονός εγγυάται για τη βιωτή του στην Εκκλησία. Είναι εγγυητής στο Χριστό γι’ αυτόν, ότι θα φυλάξει την πίστη και θα ζήσει χριστιανικά.

Ο ιερός Χρυσόστομος συνιστά στους αναδόχους «…Ας μη νομίζουν οι ανάδοχοι ότι είναι τυχαία η σχέση τους με τον αναδεκτό. Ας γνωρίζουν καλά, εάν με τις συμβουλές τους οδηγήσουν τους νεοφωτιζόμενους στον δρόμο της αρετής, συμμετέχουν και οι ίδιοι στην πνευματική του προκοπή. Αντίθετα αν ραθυμήσουν θα είναι μεγάλη και η δική τους καταδίκη…».

Γι’ αυτό υπάρχει συνήθεια τους ανάδοχους, να τους ονομάζουν πνευματικούς πατέρες, απλά για να καταδείξουν τη σημασία του καθήκοντος το οποίο ανέλαβαν αλλά και για να μάθουν έμπρακτα πόση φιλοστοργία πρέπει να δείχνουν στους αναδεκτούς κατά τη διδασκαλία της πνευματικής ζωής. Ο ανάδοχος αναλαμβάνει την υποχρέωση να διδάξει στο παιδί, μαζί με τους γονείς του, μόλις έλθει σε κατάλληλη ηλικία, το περιεχόμενο της πίστεως μας.

Το πρόσωπο τού αναδόχου είναι ιερό, συνάπτει δεσμούς πνευματικής συγγένειας με το παιδί και την οικογένεια του. Και λόγω της φύσεως του λειτουργήματός του επιβάλλεται να τυγχάνει της εμπιστοσύνης και εγκρίσεως της Εκκλησίας.

Επομένως δεν επιτρέπεται να είναι ανάδοχοι:^[2]

α. Μη ορθόδοξοι, έστω και αν είναι χριστιανοί ετερόδοξοι,

β. Οι δεδηλωμένοι άθεοι και άπιστοι.

γ. Οι επιδεικτικά παραβιάζοντες εντολές και αποφάσεις της Εκκλησίας όπως π.χ. οι έχοντες τελέσει πολιτικό γάμο.

δ. Οι μη γνωρίζοντες τα της πίστεώς μας, και να μη δύναται ούτε το «πιστεύω» να απαγγείλουν, δεν είναι σε θέση να αναλάβουν το έργο τού αναδόχου πού είναι έργο ευθύνης, πίστεως και αγωγής.

ε. Τα μικρά παιδιά, ηλικίας κάτω των 10 ετών, λόγω ανωριμότητας.

Μεγάλη πνευματική ευθύνη λοιπόν φέρει ο ανάδοχος αλλά μεγάλη είναι και η βοήθεια που παρέχει ο Χριστός ο Ανάδοχος του ανθρώπινου γένους. Με τη Χάρη του Χριστού, ο ανάδοχος συνεργεί στο μυστήριο της επαναφοράς του ανθρώπου στη ζωή και στην ύπαρξη.

ΣΤ. ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο Ιησούς Χριστός δια του αγίου Βαπτίσματος μας οδηγεί στην καινή ζωή της Βασιλείας. Ο λαός του Ισραήλ, γράφει ο Μέγας Βασίλειος «…δεν θα είχε απαλλαγεί από το Φαραώ, αν δεν περνούσε μέσα από τη θάλασσα. Κι εμείς δεν θα απαλλαγούμε από την πικρή δουλεία του διαβόλου, αν δεν περάσουμε μέσα από το ύδωρ του βαπτίσματος. Ο Ισραήλ δεν θα έπινε ύδωρ από την πνευματική πέτρα, εάν δεν βαπτιζόταν το τυπικό βάπτισμα. Ούτε και εμείς θα γευθούμε το αληθινό πόμα, αν δεν γευθούμε το αληθινό βάπτισμα. Ο Ισραήλ μετά το βάπτισμα έφαγε άρτο αγγελικό, έτσι και εμείς πώς θα τραφούμε με το ζωντανό Άρτο, αν πρώτα δεν δεχθούμε το Βάπτισμα; Εκείνος δια του τυπικού βαπτίσματος εισήλθε στην γη της επαγγελίας, εμείς πώς θα επιστρέψουμε στον Παράδεισο αν δεν σφραγισθούμε με το άγιο Βάπτισμα;…».

Δια του Αγίου Βαπτίσματος ο άνθρωπος επιστρέφει στην Βασιλεία του Θεού και τρέφεται με τον ουράνιο Άρτο, τον Ιησού Χριστό. Το άγιο Βάπτισμα είναι «…όχημα που οδηγεί στον ουρανό και την απόλαυση του Παραδείσου…» Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων.

Ότι είναι για τον Χριστό ο Σταυρός και ο Τάφος, έτσι είναι και για μας το άγιο Βάπτισμα. Διότι ο Χριστός απέθανε και ετάφη σωματικά, ενώ εμείς αποθάναμε και ταφήκαμε ως προς την αμαρτία. ^[3]

==================================

+++++++++++++++++++++

====================================

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΝΑ ΕΚ ΤΩΝ ΚΑΤΩΘΕΝ ΣΥΝΔΕΣΜΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΒΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

ΑΓΙΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ – ΜΕΡΟΣ Α’

ΑΓΙΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ – ΜΕΡΟΣ Β’

Ζ. ΜΕΡΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΔΟΧΟΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ

1. Ο νεοφωτιζόμενος μετά το βάπτισμα πρέπει να ενδύεται με εμφώτια (λευκά) ρούχα, στοιχεία που καταδεικνύουν την καθαρότητα της ψυχής του. Το λευκό συμβολίζει την αγνότητα και καθαρότητα, το άγιο Πνεύμα. Τα ρούχα έχουν άμεση σχέση με την ύπαρξή μας γιατί μαρτυρούν το ποιών μας και την παρουσία μας. Έχουν άμεση σχέση με την προσωπικότητά μας.

2. Όταν ο άνθρωπος δεν έχει βαπτισθεί μέσα στην καρδιά του, είναι αδύνατο να υπάρξει η Χάρη του Θεού.

3. Προτιμάτε την ενορία σας για να βαπτίσετε το παιδί σας. Μη παρασύρεσθε από κενόδοξες σκέψεις και αλλάζατε την ενορία σας. Στην ενορία σας τηρείται Μητρώο βαπτίσεων. Από εκεί θα εξυπηρετηθείτε όταν περαστεί ανάγκη.  

4. Τα «μαρτυρικά» είναι ο Σταυρός ή η εικόνα της Παναγίας. Τίποτε άλλο.

5. Το λάδι. Ονομάζεται «επορκιστόν έλαιον» γιατί μ αυτό ο ιερεύς χρίει το παιδί πριν από τη βάπτιση. Με το ίδιο λάδι αλείφει το παιδί σε όλο το σώμα του ο ανάδοχος. Επιβάλετε να είναι ελαιόλαδο αγνό και όχι σπορέλαιο.

6. Το μυστήριο της βαπτίσεως ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να προσεγγίζεται εθιμοτυπικά ως κοινωνικό και οικογενειακό γεγονός. Το βάπτισμα είναι μια παλιγγενεσία, είναι η αναγέννησης του ανθρώπου. Μιλάει ο ιερέας, λέει τις ευχές και κανένας δεν τον ακούει, μόνο οι δαίμονες τον ακούνε. (Πανεριώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ.κ Αθανάσιος)

7. Μην ξεχνάτε το ρόλο του ανάδοχου πόσο σημαντικός είναι και δεν είναι απλά μια καινούρια κουμπαριά. Μην ξεχνάτε ότι η Εκκλησία μας θέτει κάποιους όρους για να αποδεχθεί κάποιον ανάδοχο.

8. Οι λαμπάδες συμβολίζουν τον φωτισμό του Χριστού που έλαβε ο νεοφώτιστος γι’ αυτό μην τις στολίζεται με κούκλες, αρκουδάκια κ.α ζωάκια, χάνοντας με αυτό τον τρόπο την ιερότητά της.

9. Ο σταυρός δεν είναι ένα κόσμημα που στολίζει απλά το στήθος μας, αλλά είναι το σύμβολο της χριστιανική μας ιδιότητας. Πρέπει να είναι αληθινός Σταυρός και όχι προσομοίωμα σταυρού.

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ

++++++++++++++++++++++++++

---

[1] Το δεν ένδυμα που αναφέρει ο απόστολος Παύλος είναι ο Ιησούς (άγιος Γρηγόριος Νύσσης)

[2]Οι κανονισμοί περί των αναδόχων πάρθησαν από τον ιστότοπο http://ierosnaosagandreou.blogspot.com.cy/2009/09/blog-post_5501.html με θέμα «Δύο λόγια προς τους γονείς για τη Βάπτιση του παιδιού τους»

[3] Ιερός Χρυσόστομος

17. ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ – ΜΕΡΟΣ Β’

Γ. ΠΡΟ ΒΑΠΤΙΣΕΩΣ

Πριν το άγιο Βάπτισμα ο υποψήφιος νεοφώτιστος εγγράφεται στους καταλόγους της Εκκλησίας και δια του Μυστηρίου μεταγράφεται στο Βιβλίο της Ζωής.

Η αγία μας Εκκλησία ευλογεί το νεογέννητο από τις πρώτες στιγμές της ζωής του.

Τη 1^η μέρα διαβάζονται από τον ιερέα 3 ευχές, την 8^η μέρα προσάγεται εν τω ναώ^[1], όπου γίνεται η ονοματοδοσία και η σφράγιση του βρέφους, με το σημείο του σταυρού. Τη 40^η[2] μέρα προσάγεται πάλι εν τω ναώ, όπου διαβάζεται και πάλι ευχή – αν είναι αγόρι ο ιερέας το βάζει εν τω ιερώ μπροστά από την αγία τράπεζα^[3] – και διαβάζεται επίσης ευχή εις την λεχούσα μητέρα)^[4].

Ο ιερέας ζητεί συγχώρεση από το Θεό, για το τι δεν έγινε σύμφωνα με το θέλημά Του, από τη στιγμή της σύλληψης μέχρι την γέννηση. Η αγία μας Εκκλησία, τον προσανατολίζει προς τον Ήλιο της δικαιοσύνης το Χριστό, τον στρέφει προς την «Ανατολή ανατολών» και εύχεται να αξιωθεί δια του αγίου βαπτίσματος, του αληθινού Φωτός.

1. ΟΝΟΜΑΤΟΔΟΣΙΑ

Η εκλογή του ονόματος γίνεται από τους γονείς, «…όπερ αν οι τεκόντες θελήσαιεν…», Άγιος Συμεών Θεσ/κης. Είναι μια ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΜΗ που γίνεται στους γονείς.

Όπως προαναφέραμε, το όνομα δίδεται στο παιδί, την 8η ήμερα από τη γέννηση του όταν προσκομίζεται στο ναό.

Προ της ενσαρκώσεως του Χριστού οι άνθρωποι έδιναν ονόματα στα παιδιά τους αντίστοιχα των δωρεών της αγάπης του Θεού. Ώστε το όνομά τους να τους υπενθυμίζει την ευεργεσία του Θεού. Έτσι με την ονομασία δίδασκαν στα παιδιά τους να επιδίδονται εξ αρχής στην αρετή. Ο ιερός Χρυσόστομος συμβουλεύει να μην δίνουμε στα παιδιά μας τυχαία ονόματα, ούτε των πάππων και των προπάππων αλλά να τους δίνουμε ονόματα αγίων, οι οποίοι διάπρεψαν κατά την αρετή και έχουν μεγάλη παρρησία προς το Θεό.

Ο πιστός που ονομάζεται με το όνομα ενός Αγίου έχει μια διαρκή παρακίνηση να μιμηθεί την ζωή του Αγίου. Το όνομα του Αγίου είναι μια υπόμνηση ότι ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ μας είναι η αγιότης.

Δ. ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΒΑΠΤΙΣΕΩΣ

1. ΟΛΗ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΠΡΟΕΙΚΟΝΙΖΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ

Πολλά σημεία από δημιουργίας του κόσμου μέσα από τη Παλαιά Διαθήκη αλλά και τη Καινή προεικονίζουν το άγιο βάπτισμα.  

1. Η αρχική δημιουργία είναι η 1^η προεικόνιση του αγίου βαπτίσματος, διότι με το μυστήριο ιερουργείται η αναδημιουργία του ανθρώπου.

2. Ο Κατακλυσμός – η σωτηρία του Νώε και των συγγενών του στη Κιβωτό ήταν προτύπωση της δια ύδατος και Πνεύματος σωτηρίας των ανθρώπων μέσα στην άγια εκκλησία.

3. Άλλο γεγονός που προεικονίζει την εξ ύδατος και Πνεύματος αναγέννηση, είναι η γέννηση του Πατριάρχου Ισαάκ. Ο Ισαάκ γεννήθηκε σύμφωνα με τη δύναμη της επαγγελίας (υποσχέσεως) του Θεού. Και εμείς γεννιόμαστε με τους Λόγους του Θεού. Διότι στην κολυμβήθρα οι λόγοι του Θεού είναι που μας γεννούν και μας διαπλάσσουν, γιατί γεννιόμαστε όταν βαπτιζόμαστε στο «…όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…». Αυτή όμως η γέννηση δεν ανήκει στη φύση αλλά στην υπόσχεση του Θεού.

4. Η περιτομή που έκαναν οι Ισραηλίτες στα παιδιά τους ήταν προεικόνιση αλλά και προτύπωση του σφραγίσματος του φωτιζόμενου (αυτός δηλ. που βαπτίζεται) με το σημείο του Τιμίου Σταυρού.

5. Επίσης η διάβαση του Ιορδάνη υπό τον Ιησού του Ναυή, είναι επίσης μια άλλη προεικόνιση που δεικνύει την διάβαση του ανθρώπου, στην Άνω Ιερουσαλήμ. Η κατεύθυνση και οδήγηση του λαού στη γη της επαγγελίας, μέσα από την έρημο της αγνωσίας και της ειδωλολατρίας, δεν υστερεί διόλου, από την τωρινή προτύπωση του τωρινού γίγνεσθαι.

6. Η θυσία του προφήτη Ηλία και το λούσιμο του λεπρού Ναιμάν στον Ιορδάνη προμηνύουν το μυστήριο της πνευματικής αναγέννησης του ανθρώπου.

7. Η διάβαση της Ερυθράς θάλασσας από τον Εβραϊκό λαό. Η διάβαση της Ερυθράς θάλασσας, σημαίνει ότι ο λαός του Θεού «…την εξ ύδατος σωτηρία ευαγγελίζετο…». Εδώ οι Εβραίοι απαλλάχτηκαν από τη Αίγυπτο δια θαλάσσης, ενώ με το άγιο Βάπτισμα απαλλασσόμαστε από την ειδωλολατρία.

2. Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ

Ο Χριστός με την ανάδυσή του εκ των υδάτων του Ιορδάνη δωρίζει στον άνθρωπο και στον σύμπαντα κόσμο την άνωθεν ειρήνη. Όσοι βαπτιζόμαστε πολιτογραφούμαστε στην Άνω Ιερουσαλήμ. Γινόμαστε «μέλη» του Χριστού. Η λαμπρότητα και το κάλος των «μελών» συγκεντρώνεται παρά τω Χριστώ, που είναι η κεφαλή, η οποία κεφαλή είναι κρυμμένη. Στην μέλλουσα όμως ζωή θα φανερωθεί και τότε τα «μέλη» θα λάμψουν και θα αναδειχθούν μαζί με τη Κεφαλή και τότε θα εφαρμοστεί ο λόγος του αποστόλου Παύλου «…απεθάνεται και η ζωήν ημών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ… (Κολ. 3, 3) Όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν Αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη…» Όσιος Νικόλαος Καβάσιλας 

Η αγία κολυμβήθρα είναι η αφετηρία της οδού η οποία καταλήγει στην Βασιλεία του Θεού. Το άγιο Βάπτισμα είναι φυτεία που καρποφορεί την αθανασία. Φυτεύεται στην κολυμβήθρα και καρποφορεί στον ουρανό. Μέγας Αθανάσιος.

Ο άνθρωπος μέσα από το μυστήριο του βαπτίσματος αναδεικνύεται υιός Θεού και υιός Φωτός. Όσοι βαπτίζονται γίνονται φως μέσα στο Φώς και γνωρίζουν Εκείνον που τους γέννησε (τον Θεό), διότι τον βλέπουν. Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος.

Κάτι πολύ σημαντικό που πρέπει να γνωρίζουμε! Όταν «ένυξαν» με λόγχη την πλευρά του Χριστού, επί του Σταυρού, εξήλθε αίμα και ύδωρ. Οι πηγές αυτές δεν είναι διόλου τυχαίες. ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΥΔΩΡ ΣΥΝΕΣΤΗΘΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Αυτό το γνωρίζουν καλύτερα όσοι συμμετέχουν στα Μυστήρια οι οποίοι αναγεννήθηκαν δια του ύδατος του αγίου Βαπτίσματος, και τρέφονται με Σώμα και Αίμα Χριστού δια της θείας Κοινωνία. (Ιερός Χρυσόστομος).

Από τα Μυστήρια λοιπόν του Βαπτίσματος και της Θείας Κοινωνίας «…εξαρτάται ολόκληρη η σωτηρία μας, αφού όλη η θεανδρική Οικονομία συγκεφαλαιώνεται στα δύο (2) αυτά Μυστήρια...» Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς. Όλη η αγάπη του Θεού, ο Οποίος έγινε άνθρωπος δια την «ημετέραν σωτηρίαν», μας προσφέρεται με το άγιο Βάπτισμα, το Χρίσμα και την θεία Κοινωνία. 

Το άγιο Βάπτισμα είναι η επανόρθωση της εικόνας του Θεού εντός μας. Της εικόνας εκείνης που έπεσε και συνετρίβει εξαιτίας της κακίας μας.

3. ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΙ

Με τους εξορκισμούς η ψυχή απελευθερώνεται από την επιρροή του διαβόλου. «…φεύγει μεν ο εχθρός δαίμων, παραμένει δε η σωτηρία και η ελπίς της αιωνίου ζωής, και η ψυχή καθαρθείσα των αμαρτημάτων έχει τη σωτηρία…» Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων.

Καταρχήν, ο φωτιζόμενος (αν πρόκειται σε μεγάλη ηλικία) στέκεται προς Δυσμάς (στην περίπτωση που ο φωτιζόμενος είναι νήπιο, ο ανάδοχος, βαστάει το βρέφος, στρεφόμενος προς τη Δύση) και απαγγέλει τους λόγους της αποτάξεως. Μετά από κάθε λόγο του ιερέα λέμε «…Απεταξάμην…» (αυτό γίνεται Χ3 φορές). (δηλ. Αποτάσσομαι, αποστρέφομαι κάθε κακό! Αποστρέφομαι τον διάβολο και τα έργα του, αποχωρίζομαι και αποκόπτω καθετί που με συνδέει με την αμαρτία.)

Μετά το τέλος των λόγων ο νονός/α (ανάδοχος/η) καλείται να εμφυσήσει και να εμπτύσει αυτόν (το διάβολο).  Έτσι συμβολικά αποβάλλουμε από την καρδιά μας τη διάθεση για αμαρτία. Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς.

Το εμφύσημα είναι η εκ βάθους καρδία άρνηση του διαβόλου και αυτό είναι και το νόημα της προτροπής του νοήματος του ιερέως, αθέτησέ τον με όλη την καρδία σου και ντρόπιασε τον εχθρό.

Τα έργα του διαβόλου και η δύναμή του πάνω στο ποίμνιο του Θεού είναι σαν το δίκτυ της αράχνης όπως λέει και ο ψαλμωδός «…ὅτι πᾶσαι αἱ ἡμέραι ἡμῶν ἐξέλιπον, καὶ ἐν τῇ ὀργῇ σου ἐξελίπομεν· τὰ ἔτη ἡμῶν ὡσεὶ ἀράχνη ἐμελέτων…» Ψαλ. 89,9 δηλ. τα χρόνια μας είναι γεμάτα από ματαίους και αμαρτωλούς διαλογισμούς. Ομοιάζουν με τον ιστόν της αράχνης, που ευκολότατα διαλύεται. Εμείς δεν έχουμε παρά να φυσήξουμε απαξιώνοντάς τον και αυτός ο ιστός θα διαλυθεί. «…τα πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ…».

Η Δύση θεωρείται το βασίλειο του πονηρού, είναι η χώρα του ορατού σκότους, ο δε διάβολος είναι ο ίδιος σκοτάδι, γι’ αυτό στρεφόμαστε συμβολικά προς τη Δύση.

Έπειτα στρεφόμαστε προς Ανατολάς και υποσχόμαστε να γίνουμε μαθητές του Χριστού. Και επαναλαμβάνουμε στο τέλος των λόγων του ιερέα «…Συνεταξάμην…». (αυτό γίνεται Χ3 φορές). Η στροφή αυτή, του φωτιζόμενου από δυσμάς προς ανατολάς, προσομοιάζει τη προσμονή της συναντήσεώς μας με το Φως το αληθινό. Την ώρα της συντάξεώς μας με το Χριστό, ο φωτιζόμενος (ανάδοχος σε περίπτωση βρέφους) επιθυμεί: «…καλόν το δύναι (να δύσω) από κόσμου προς Θεόν, ινα εις Αυτόν ανατείλω…» Άγιος Ιγνάτιος Θεοφόρος

Η ανατολή είναι ο τόπος του Παραδείσου, που τώρα ανοίγει τις πύλες του, για να δεχθεί τον φωτιζόμενο. «…Ανοίγεται σοι ο Παράδεισος του Θεού, ον εφύτευσε κατά Ανατολάς, όθεν δια την παράβασιν εξόριστος γέγονεν ο ημέτερος προπάτωρ…» άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων.

Με την τέλεση των εξορκισμών, ετοιμάζομε την καρδία μας ως κατοικία στον Βασιλέα που θα έλθει «…καθάπερ οικίαν τίνα ευτρεπίζοντες τω μελλόντι παραγίνεσθαι βασιλεί…».

4. ΕΛΑΙΟΝ ΕΠΟΡΚΙΣΤΟΝ

Ο ιερέας πριν την βάπτιση χρίει τον βαπτιζόμενο, με το έλαιο, με το σημείο του σταυρού επί μετώπου, στήθους και μεταφρένων (νώτα) λέγοντας την ευχή «…Χρίεται ο δούλος του Θεού (όνομα), έλαιον αγαλλιάσεως…»

Σφραγίζοντας το στήθος και τα μεταφρένα λέγει: «…εις ίασιν ψυχής και σώματος…»

Εις δε τας ακοάς: «…εις ακοήν πίστεως…»

Εις τους πόδας: «…του πορεύεσθαι τα διαβήματά σου…»

Εις τα χείρας: «….Αι χείρες σου εποίησάν με και έπλασάν με…» (Ψαλμ. 118, 73)

Το επόρκιστον έλαιον, συμβολίζει την αποκοπή του ανθρώπου από τις δαιμονικές δυνάμεις και την ένωση με το Χριστό. Είναι φυγαδευτήριον παντός ίχνους αντικείμενης ενέργειας.

Το επόρκιστον έλαιον με την επίκληση του Θεού και την ευχή, λαμβάνει τέτοια δύναμη και ενέργεια, ώστε όχι μόνο καίει και καθαρίζει τα ίχνη των αμαρτημάτων, αλλά και αποδιώκει όλες τις αόρατες δυνάμεις του πονηρού.

Το έλαιο που χρησιμοποιείται στο άγιο βάπτισμα είναι «η επαγγελία του ελέους του Θεού, που χορηγείται δια του Αγίου Πνεύματος, επειδή και η περιστερά έφερε φύλλο ελιάς σ’ εκείνους που σώθηκαν από τον κατακλυσμό».^[5] (Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός)

5. ΒΑΠΤΙΣΙΣ

Με τρεις καταδύσεις και ισάριθμες επικλήσεις, τελειούται το μέγα μυστήριο του βαπτίσματος. Έτσι και ο τύπος του θανάτου εξεικονίζεται, και με την χορήγηση της θεογνωσίας, φωτίζονται οι ψυχές των βαπτιζομένων. (Μέγας Βασίλειος)

Η τριήμερη κατάδυση στο ύδωρ λέει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων συμβολίζει την τριήμερον ταφή του Χριστού. Με την πρώτη ανάδυση μιμούμαστε τη 1^η μέρα ταφής του Χριστού και με την 1^η κατάδυση την νύκτα. Πεθαίναμε και γεννιόμασταν και το σωτήριο εκείνο ύδωρ μας έγινε και τάφος και μητέρα… Όταν βυθίζουμε το κεφάλι στο ύδωρ, θάπτεται ο παλαιός άνθρωπος, ο παλαιός εαυτός μας, και αφού βυθιστεί (όλο), θάπτεται ολόκληρος. Ύστερα όταν ανερχόμαστε, ανέρχεται ο καινός άνθρωπος…» (Ιερός Χρυσόστομος)

Έτσι εναποθέτουμε την φθορά μέσα στην κολυμβήθρα, ωσάν αυτή να είναι τάφος. Και ανίσταμεθα στη ζωή νέοι πνευματικά.

Κατόπιν ενδύουμε με λευκά ρούχα το βαπτιζόμενο, για να δείξουμε τη λαμπρότητα και καθαρότητα που απέκτησε ο φωτιζόμενος.

Οι λαμπάδες που κρατάμε δεικνύουν το φωτισμό της ψυχής και οι άγγελοι με βάση τον άγιο Κύριλλο ψάλλουν το ψαλμό του Δαυίδ «…Ψαλ. 31,1 Μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καὶ ὧν ἐπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι·…».

6. ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΧΡΙΣΜΑ

Το μυστήριο του Χρίσματος είναι η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και ο χριόμενος κοινωνεί των δωρεών του αγίου Πνεύματος.

Ο ιερέας με το άγιο μύρο σφραγίζει όλα τα μέρη του σώματος, του φωτιζόμενου, με το σημείο του Σταυρού, ως ένδειξη προσφορά θυσίας όλου του εαυτού μας. (Ιερός Χρυσόστομος)

1. Πρώτα χρίζουμε το μέτωπο για να ελευθερωθούμε από την εντροπή, που μετάφερε παντού ο πρώτος άνθρωπος

2. Ύστερα χρίονται τα αυτιά για να αποκτήσουμε τα αυτιά εκείνα που λέει το Ευαγγέλιο «…ο έχων ώτα ακούειν, ακούετω…»

3. Κατόπιν χριζόμαστε στην μύτη, ώστε έχοντας την αίσθηση του Πνευματικού Μύρου να λέμε: «…Χριστού ευωδία εσμέν τω Θεώ εν τοις σωζομένοις…»

4. Τέλος χρίζεται το στήθος, ώστε φορώντας το θώρακα τη δικαιοσύνης, να αντιστρατευόμαστε τις μεθοδείες του διαβόλου.

7. ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

Όταν ο ιερεύς χρίει τον νεοφώτιστο, κάνει με το άγιο Μύρο το σημείο του σταυρού σε όλα τα σημεία του σώματος λέγοντας κάθε φορά «…Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου…».

Ο νεοφώτιστος χρίεται και γίνεται κατά Χάριν, χριστός: «…Χριστοί γεγόνατε, του Αγίου Πνεύματος το αντίτυπον δεξάμενοι…» (άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων)

Έτσι ο νεοφώτιστος (βαπτιζόμενος) που χρίεται με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος γίνεται εκ νέου βασιλεύς, ιερεύς και προφήτης.

Το σύμβολο του σταυρού παρίσταται σε όλα τα μυστήρια τη Εκκλησίας. Είναι το σύμβολο της νίκης του Χριστού. «…Πανταχού το της νίκης παρίσταται σύμβολον…». Είναι το σύμβολο της ελευθερίας μας, της σωτηρίας μας, αλλά και της αγαθότητας του Δεσπότου. (Ιερός Χρυσόστομος)

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός «…με το Σταυρό του Κυρίου Ιησού Χριστού, έχουμε γίνει υιοί Θεού και συγκληρονόμοι του. Με τον Σταυρό έχουν κατορθωθεί όλα…»

Η σφραγίδα του Σταυρού είναι «φοβερά και αιδέσιμος» με την οποία ο Κύριος μας, ως Καλός Ποιμήν σφραγίζει τα ίδια τα πρόβατα. Ο τίμιος σταυρός μας δόθηκε «ως σημείον επί του μετώπου μας» όπως δόθηκε στους Εβραίους η περιτομή, και με το σημείο αυτό οι πιστοί χωριζόμαστε από τους απίστους και γνωριζόμαστε μεταξύ μας. (Όσιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός)

Ο σταυρός λοιπόν γίνεται η θύρα του παραδείσου, ο σταυρός πήρε από το χέρι τον άνθρωπο και τον οδήγησε στη βασιλεία των ουρανών (Ιερός Χρυσόστομος).

Στην Β΄ Παρουσία το πρώτο πράγμα που θα φανεί είναι ο Τίμιος Σταυρός. Όλα τα μυστήρια γίνονται με τη σφραγίδα του Τιμίου Σταυρού. Αυτό πρέπει να αποτελεί παράδειγμα και τροχοπέδη για μας τους χριστιανούς της σημασίας που έχει ο σταυρός γι’ αυτό και πρέπει να γίνεται σωστά.

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος συμβουλεύει να σφραγίζουμε τα παιδιά μας με τον τίμιο σταυρό για να τα περιλούζει και να τα προστατεύει η χάρις του Σταυρού. Τα μωρά έχουν αίσθηση των μυστηρίων γιατί έχουν «καθαρά την καρδίαν» και έτσι πρέπει να λειτουργούμε δια της καρδίας και όχι με το νου.

8. ΓΥΜΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Με την γυμνότητα του σώματος δείχνει την παλιά γυμνότητα του Παραδείσου, που ο Αδάμ και η Εύα παρότι ήσαν γυμνοί δεν ντρεπόντουσαν «…γυμνοί και ουκ ησχύνοντο…», μέχρις ότου ενδύθηκαν το ένδυμα της αμαρτίας, που είναι γεμάτο από πολλή ντροπή και όταν τους αναζητούσε ο Κύριος, αυτοί έτρεχαν να κρυφτούν. Η κολυμβήθρα είναι πολύ ανώτερη από τον παράδεισο. Δεν βρίσκεται εδώ το φίδι, ο διάβολος, αλλά βρίσκεται ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος μυσταγωγεί προς την εξ ύδατος και Πνεύματος αναγέννηση.

«…Εδώ δεν υπάρχουν δένδρα καλά και ωραία στη θέα, δεν υπάρχει ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού, ούτε νόμος και εντολές, αλλά υπάρχουν χαρίσματα πνευματικά, υπάρχει η Χάρις και δωρεές...» Ιερός Χρυσόστομος

Η γυμνότης του βαπτιζομένου, είναι μίμηση της γυμνότης του Κυρίου επί το Σταυρό. «…Όπως ο Χριστός με τη γύμνωσή Του, απογύμνωσε τις αρχές και τις εξουσίες του σκότους και τις κατατρόπωσε πάνω στο ξύλο του Σταυρού, έτσι και εμείς μιμούμενοι Αυτόν, να μείνουμε καθαροί και άσπιλοι  από τις δυνάμεις και τα έργα του διαβόλου…» άγιος Κύριλλος.

9. ΜΕΤΑΛΗΨΗ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Αφού βγούμε από την κολυμβήθρα ο ανάδοχος (όταν πρόκειται για βάπτιση βρέφους) λέει το «Πάτερ ημών». Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό;

Αφού έχεις συγκαταλεχθεί ως ποίμνιο του Θεού, με το μυστήριο της βαπτίσεως, αφού σου συγχωρέθηκαν όλες οι αμαρτίες, τώρα η φιλανθρωπία του Θεού σου επιτρέπει να τον επιφωνείς «Πατέρα»… Αγκαλιάζεις αμέσως, τον ίδιο τον Δεσπότη, ενώνεσαι με το άγιο Σώμα Του. Γίνεσαι ένα με το σώμα Σώμα που βρίσκεται επάνω στον ουρανό.

Κατόπιν ο φωτιζόμενος μεταλαμβάνει τη θεία Κοινωνία, δια τροφή πνευματική. Έτσι ο Κύριος, αυτούς που γέννησε, τους εκτρέφει δια του εαυτού Του χωρίς να τους δίδει σε άλλον. (Ιερός Χρυσόστομος). Έτσι ο Θεός αφού μας αναγέννησε δια του αγίου Βαπτίσματος, μας συνήρμοσε και συνέδεσε προς τον εαυτό Του, όπως ο νυμφίος τη νύμφη, και έγινε μια σαρξ μαζί μας δια της μεταλήψεως του αγίου τούτου Αίματος. Και έτσι ο άνθρωπος γίνεται φοβερός στους δαίμονες, θαυμαστός στους αγγέλους, υιός αγαπητός του ουράνιου Πατρός, αεί ζων, τερπνό κατοικητήριο της υπέρτατης Τριάδος. (Ιερός Χρυσόστομος).

10. ΤΡΙΧΟΚΟΥΡΙΑ

Η τριχοκουρία στις μέρες μας γίνεται μετά την απόλυση. Το νόημα της είναι η αφιέρωση του ανθρώπου στο Θεό. Ο ιερεύς κείρει τα τρίχας της κεφαλής του νεοφώτιστου, σταυροειδώς, αφενός γιατί έχει κεφαλή τον Χριστό και οφείλει να προσεύχεται ασκεπής (κάθε περιττή έννοια). Ακόμη η κόμη, προσφέρεται από το βαπτισθέντα στο Θεό, ως αρχική θυσία του ανθρώπινου σώματος. 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

================================

================================

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΝΑ ΕΚ ΤΩΝ ΚΑΤΩΘΕΝ ΣΥΝΔΕΣΜΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΒΕΙΤΕ ΣΤΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΘΕΜ. ΕΝΟΤΗΤΑΣ 

ΑΓΙΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ – ΜΕΡΟΣ Α’ 

ΑΓΙΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ – ΜΕΡΟΣ Γ’

---

[1] Ο Ναός στον οποίον προσήλθε το βρέφος συμβολίζει τον ουρανό. Εκεί εισέρχονται οι βαπτιζόμενοι, και με τη θεία Κοινωνία γίνονται οι ίδιοι «ναοί χριστοφόροι».

[2] Ο Ιησούς Χριστός τεσαράκοντα ημερών προσάγεται από την Υπεραγία Θεοτόκο στο Ναό.

[3] Η είσοδος του βρέφους στο άγιο βήμα έχει το νόημα της αφιερώσεως του ανθρώπου στο Θεό. Ο άνθρωπος εισέρχεται στο θυσιαστήριο εμφανισθήναι των πάντων Ποιητή. Το δημιούργημα ανήκει στο Δημιουργό. (Άγιος Ιουστίνος)

[4] 8^η μέρα ορίστηκε κατά μίμηση του Κυρίου μας, ο οποίος την 8^η μέρα περιτμήθηκε και εκλήθη το όνομα αυτού Ιησούς. Η 8^η μέρα είναι σύμβολο της Ουράνιας Βασιλείας. Ένας άλλος λόγος που η ονοματοδοσία γίνεται την 8^η μέρα είναι γιατί η μέρα ταύτη «…εστίν άλλου κόσμου αρχή...» (Βαρνάβας Επιστολή)

[5] Το ύδωρ προετύπωνε το Άγιο Βάπτισμα, η περιστέρα το Άγιο Πνεύμα, ενώ το κλαδί της ελιάς που είχε στο στόμα της ήταν σημείο του ελέους και της απείρου αγαθότητος του Θεού.