2. ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ματθ. (2, 1 – 12)

«…Τοῦ δὲ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλέεμ τῆς Ἰουδαίας ἐν ἡμέραις Ἡρῴδου τοῦ βασιλέως, ἰδοὺ μάγοι ἀπὸ ἀνατολῶν παρεγένοντο εἰς Ἱεροσόλυμα λέγοντες· Ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; εἴδομεν γὰρ αὐτοῦ τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καὶ ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ. Ακούσας δὲ Ἡρῴδης ὁ βασιλεὺς ἐταράχθη καὶ πᾶσα Ἱεροσόλυμα μετ’ αὐτοῦ, καὶ συναγαγὼν πάντας τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ γραμματεῖς τοῦ λαοῦ ἐπυνθάνετο παρ’ αὐτῶν ποῦ ὁ Χριστὸς γεννᾶται. Οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Ἐν Βηθλέεμ τῆς Ἰουδαίας· οὕτως γὰρ γέγραπται διὰ τοῦ προφήτου· Καὶ σύ Βηθλέεμ, γῆ Ἰούδα, οὐδαμῶς ἐλαχίστη εἶ ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα· ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται ἡγούμενος, ὅστις ποιμανεῖ τὸν λαόν μου τὸν Ἰσραήλ. Τότε Ἡρῴδης λάθρᾳ καλέσας τοὺς μάγους ἠκρίβωσεν παρ’ αὐτῶν τὸν χρόνον τοῦ φαινομένου ἀστέρος, καὶ πέμψας αὐτοὺς εἰς Βηθλέεμ εἶπε· Πορευθέντες ἐξετάσατε ἀκριβῶς περὶ τοῦ παιδίου· ἐπὰν δὲ εὕρητε ἀπαγγείλατέ μοι, ὅπως κἀγὼ ἐλθὼν προσκυνήσω αὐτῷ. Οἱ δὲ ἀκούσαντες τοῦ βασιλέως ἐπορεύθησαν· καὶ ἰδοὺ ὁ ἀστὴρ ὃν εἶδον ἐν τῇ ἀνατολῇ προῆγεν αὐτοὺς ἕως ἐλθὼν ἐστάθη ἐπάνω οὗ ἦν τὸ παιδίον· ἰδόντες δὲ τὸν ἀστέρα ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην σφόδρα. Καὶ ἐλθόντες εἰς τὴν οἰκίαν εἶδον τὸ παιδίον μετὰ Μαρίας τῆς μητρὸς αὐτοῦ, καὶ πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ, καὶ ἀνοίξαντες τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν προσήνεγκαν αὐτῷ δῶρα, χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν· Καὶ χρηματισθέντες κατ’ ὄναρ μὴ ἀνακάμψαι πρὸς Ἡρῴδην, δι’ ἄλλης ὁδοῦ ἀνεχώρησαν εἰς τὴν χώραν αὐτῶν…».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Ο Θεός επί γης!!!

«…Ο άσαρκος σαρκούται. Ο Λόγος παχύνεται…» Γρηγ. Του Θεολόγου. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος και πραγματοποιείται το πιο μεγάλο Μυστήριο «…το πάντων καινών καινότατον…» δηλ. το πιο καινούριο απ’ όλα τα καινούρια, το μόνο και μοναδικό!

Όλα τα έργα που διαβάζουμε στην Παλαιά Γραφή, ο Θεός τα έκανε «λίαν καλώς» δηλ. πολύ καλά. Δεν λέγει, είναι άριστα, γιατί άριστο θα είναι ένα και θα επακολουθήσει «επ’ εσχάτων των καιρών», όταν θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου. Όπως μας λένε και οι Πατέρες η Ενανθρώπηση του Κυρίου μας, είναι το μόνον όντως και ασυγκρίτως άριστον, που από αυτήν περισσότερο κατά τον Γρηγόριο Παλαμά είναι το τέλος, δηλ. τα σωτήρια πάθη και η Ανάστασης.

Στην παραβολή του γάμου, του Υιού του Βασιλέως, ο Βασιλιάς μεταξύ των άλλων αναφέρει «…ιδού το άριστόν μου ητοίμασα…». Όπως ερμηνεύει ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, η πρόσκληση αυτή του Θεού, απευθύνεται μετά την «εκ νεκρών Ανάστασιν», όταν με τη θυσία Του και τη προσφορά του Σώματος και Αίματός Του, γίνεται ο γάμος Του, δηλ. η σύναψή του με τον άνθρωπο που ήρθε στη γη για να σώσει.

Το μυστήριο αυτό, «του μυστικού και αχράντου γάμου», είναι το όντως άριστο, που αρχίζει εδώ και ολοκληρώνεται στο δείπνο της Βασιλείας Του, και είναι ο καρπός της θείας Ενανθρωπήσεως.

Ο Θεός λοιπόν γίνεται άνθρωπος για να ενώσει τον ουρανό με τη γη, γίνεται άνθρωπος για ν’ ανυψωθεί ο άνθρωπος στο ύψος της θεώσεως και να συμπληρωθεί ο «άνω κόσμος». Αυτό γιορτάζουμε σήμερα, «…επιδημίαν (=ερχομό) Θεού προς ανθρώπους, ίνα προς Θεόν ενδημήσωμεν ή επανέλθωμεν…» (Γρ. Θεολόγου).

1. Η «…έφεσις του κρείττονος…»

Ο άνθρωπος, όπως λένε οι άγιοι Πατέρες, φέρει μέσα του, την «…έφεσιν του κρείττονος…», δηλ. την επιθυμία να γίνει πνευματικά ανώτερος, καλύτερος. Η επιθυμία που κατευθύνει τον κάθε άνθρωπο, δεν μπορεί έτσι απλά να σβήσει ή ν’ αποκοπή. Ο μόνος τρόπος για να αλλάξεις την υπάρχουσα είναι να την αντικαταστήσεις με μι ανώτερη επιθυμία! Αλλά τι πιο ανώτερο και καλύτερο από τον Θεό;

H «έφεσις» αυτή μπορεί να βρει το πλήρωμά της, στο «καθ’ ομοίωσιν», να γίνει ο άνθρωπος κι αυτός θεός «κατά χάριν».

Ο κίνδυνος εδώ που ελλοχεύει, είναι η  «έφεσις» αυτή του ανθρώπου, ν’ αντικατασταθεί από τη ματαιότητα του κόσμου και να υποδουλωθεί ο άνθρωπος στον κόσμο, κάτι το οποίο έγινε και γίνεται. Δυστυχώς, με την υποκίνηση του διαβόλου, απαρνήθηκε τη σχέση του με το Θεό και πίστεψε πως μπορούσε μόνος του να πραγματοποιήσει τη θέωση. Όχι μόνο δεν κατάφερε ο άνθρωπος τη θέωσή του, αλλά επέφερε και κάτι χειρότερο, την αποκτήνωσή του. «…Νους αποστάς Θεού γίνεται κτηνώδης ή δαιμονιώδης…» διδάσκουν οι Πατέρες.

Ο άνθρωπος κατέληξε στο θάνατο, στον πυθμένα του Άδη, έγινε δέσμιος του άσπονδου εχθρού και στην κατάσταση που περιέπεσε, ΜΟΝΟ η παρουσία του Θεού, μπορεί να τον σώσει.

2. «…Εγγεννήθη και εδόθη ημίν…»

Μετά την αστοχία του ανθρώπου να πραγματοποιήσει την «…έφεσιν του κρείττονος…», την λύση την δίνει ο ίδιος ο Θεός.

Αφού αστόχησε ο άνθρωπος θα πάρει τη θέση του ο Θεός, θα γίνει άνθρωπος, και θα προσφερθεί στον Θεό με υπακοή και ταπείνωση για να πραγματοποιήσει την «έφεσιν». «…Παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν…» Ησαϊας (9, 6) δηλ. για μας γεννήθηκε και σε μας δόθηκε. Έγινε για μας όχι μόνο η «οδός» προς το πλήρωμα της θεώσεως, αλλά το ίδιο το πλήρωμα.

Από το ύψος της θεότητος, κατέβηκε στη γη, στην ανθρώπινη εσχατιά, καταδέχθηκε να γεννηθεί και να σπαργανωθεί σε μια σπηλιά, σε μια φάτνη, ν’ απαρνηθεί και τα πιο στοιχειώδη αγαθά για τον άνθρωπο. Πείνασε, δίψασε, έμεινε άστεγος και πτωχός, μη έχοντας που «την κεφαλήν κλίνει», σταυρώθηκε και πέθανε υπέρ όλου του κόσμου! 

Γυμνώθηκε απ’ όλα τα του κόσμου, για να ντύσει τον άνθρωπο τη στολή της θεότητος. Και ενώ ο άνθρωπος αρνήθηκε το θέλημα του Θεού, για να μην υποστεί την «ελάχιστη» θυσία, ο Κύριος υπέστη όλες τις θυσίες «μέχρι θανάτου σταυρού», ακολουθώντας το θέλημα του Πατρός Του.

Το θέλημα του Πατρός Του ήταν το «βρώμα» Του (=η τροφή Του) αλλά και η ασπίδα όλων των σκοτεινών δυνάμεων που παρατάχθηκαν εναντίον Του. Πάντα υπότασσε με αγάπη το θέλημα της ανθρώπινης φύσεως στο θείο θέλημα. «Το γεννηθήτω το θέλημά Σου» ήταν το όπλο που νίκησε το θάνατο και χάρισε στον κόσμο την Ανάσταση.

3. Η Ενανθρώπηση, «οδός» για συνάντηση

Είναι δυνατό ο σημερινός άνθρωπος να συναντήσει τον Ενανθρωπήσαντα Θεό;

Ασφαλώς ναι! Φτάνει ο άνθρωπος να τον αναζητήσει σωστά. Οι ψυχές που τον αναζητούν είναι πολλές, όπως τότε, έτσι και σήμερα. Ο τρόπος αναζήτησης δεν είναι ατομικός αλλά εκκλησιαστικός δηλ. μέσα από τη ζωή της Εκκλησίας. Η Εκκλησία κατέχει και χορηγεί τη Χάρη, δηλαδή το Χριστό. Όλοι όσοι επιθυμούν και διψούν να ενωθούν μαζί Του, μόνο δια μέσου της ζωής της Εκκλησίας, μπορούν να βρουν πλήρωμα ζωής.

Παρόλα αυτά ο σύγχρονος άνθρωπος αμφιβάλλει πως μια τέτοια ζωή, την οποία ακολούθησαν εκατομμύρια άγιοι αποτελεί την οδό για τη Ζωή. Έγινε δούλος του καταναλωτισμού και των κοσμικών αγαθών. Τα ίδια τα Χριστούγεννα τα έχει αλλοιώσει. Νομίζει πως γιορτάζει Χριστούγεννα όταν φωταγωγήσει τους δρόμους και τα σπίτια. Όταν η μέριμνα μας είναι το πώς θα περάσουμε καλύτερα τις γιορτές και πόσα εδέσματα θα έχουμε στο τραπέζι μας. Μέσα σ’ όλα αυτά, λείπει ο Χριστός, αυτή είναι η «κατά σάρκα» γνώση του Χριστού, που θ’ αφήνει πάντοτε ανεκπλήρωτη την «έφεσιν του κρείττονος».

Για να συναντήσουμε το Χριστό απαιτείται Μετάνοια, «κένωση|», θυσία, σταυρός για τον κόσμο και μεταστροφή της δίψας μας από τον κόσμο στο Θεό και θέλημά Του. Αυτήν την «κένωση» ζητεί η Εκκλησία μας, που προϋποθέτει νηστεία, όχι μόνο τροφών, αλλά από κάθε πάθος, κάθε αμαρτία και παράδοση στον Ενανθρωπήσαντα Χριστό. Είναι η οδός της αγάπης, της ταπείνωσης, της θυσίας προς το συνάνθρωπό μας και όχι στον εαυτό μας.

Αυτή η οδός προϋποθέτει σταύρωση, θάνατο καθημερινό και επώδυνο για την κατά σάρκα ζωή αλλά είναι Ζωηφόρος. Τότε θα δούμε τον Κύριο μας να γεννάται συνεχώς και ανελλιπώς μέσα στις καρδιές μας!!!! Αμήν.

4. Πορεία θεώσεως

Με την ενανθρώπηση του Θεού, δια της Υπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας, ο Θεάνθρωπος Χριστός μας, αφού ήρθε, περπάτησε και δίδαξε στη γη, έστειλε το θαυμαστό μήνυμα σ’ όλη την Οικουμένη, πως ο κάθε άνθρωπος μπορεί να χωρέσει μέσα του τον Θεό «κατά πνεύμα» και να γίνει «κατά χάριν» θεός.

Εάν καθαρθούμε από τα πάθη μας, δια της ασκήσεως που ορίζει η αγία μας Εκκλησία, ο Θεός θα ευαρεστηθεί και θα έλθει μέσα μας και θα «ποιήση μονήν». Ο «…τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ…» Ιωα. (6, 56) μας υποσχέθηκε και ο Λόγος του Θεού «…διαμένων εις τον αιώνα…».

Το δικό μας χρέος είναι να ετοιμάσουμε τον εαυτό μας για να γίνει «οίκος Θεού». Ποια απολογία ερωτά ο ιερός Χρυσόστομος, θα έχουμε όταν Αυτός για χάρη δική μας, κατεβαίνει από τους ουρανούς, ενώ εμείς ούτε από το σπίτι μας δεν βγαίνουμε να έρθουμε κοντά Του στη θεία Λειτουργία; Και συνεχίζει «…οι Μάγοι μόνο προσκύνησαν αλλά εσύ αν έρθεις με καθαρή συνείδηση, όχι μόνο θα τον προσκυνήσεις αλλά θα τον πάρεις και σπίτι σου…». Οι μάγοι πρόσφεραν χρυσόν, λίβανο και σμύρνα. Εμείς ας προσφέρουμε σωφροσύνη, προσευχή καθαρή, θυμιάματα πνευματικά, ταπεινοφροσύνη και ελεημοσύνη. Με τέτοια δώρα θα πλησιάσουμε και θα ενωθούμε μαζί Του. Γένοιτο.