Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017

13. ΙΑ’ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ – ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Λουκά. (14, 16 – 24)

«…Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς· 17 καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. 18 καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. 19 καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. 20 καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. 21 καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. 22 καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. 23 καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκος μου. 24 λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου. πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί…».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Στο σημερινό Ευαγγέλιο ο Κύριος, αναγγέλλει την ετοιμασία ενός Δείπνου στο οποίο κληθέντες είναι οι πάντες, ολόκληρη η Οικουμένη. Είναι μια πράξη αγάπης του Θεού, που θέλει «…τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ τὰ διεσκορπισμένα συναγάγῃ εἰς ἕν…». Ιω. Α΄ . (11, 52), να συμμετέχουν όλοι στο ίδιο δείπνο. Δεν επιθυμεί ο Θεός να ζούμε μακριά Του και να τον γνωρίσουμε διανοητικά, αλλά μας θέλει κοντά Του, σε μια σχέση αγάπης, και αμεσότητας γιατί μας θεωρεί οικείους Του, τέκνα «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν».

Μας καλεί να καθίσουμε από κοινού στο ίδιο Τραπέζι, όπως κάθονται τα τέκνα της ιδίας οικογένειας. Όταν η αγάπη γίνει ο σύνδεσμος των ανθρώπων, οι τοπικές αποστάσεις δεν καταργούν την αδελφοποίησή τους.

1. Ο Χριστός: Το Δείπνο της σωτηρίας

Το Δείπνο αυτό που μας καλεί ο Κύριος είναι πνευματικό και «μυστικό», είναι μυστήριο. Δεν προσεγγίζεται με τις αισθήσεις του σώματος, γι’ αυτό και όσοι προσπαθούν να το δουν με τρόπο αισθητό, το απορρίπτουν. Μόνο με καθαρές τις αισθήσεις της ψυχής, είναι δυνατό να γίνει μια προσέγγιση.

Το Δείπνο αυτό αποβλέπει να ενώσει τους ανθρώπους με το Θεό και μεταξύ τους, είναι δείπνο χαράς πνευματικής, εορτής και πανηγύρεως. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από τη σωτηρία του ανθρώπου. Είναι Δείπνο-Πάσχα, γιατί είναι μετάβαση από το θάνατο της αμαρτίας στην Ζωή.

Ο Χριστός σ’ αυτό το Δείπνο είναι τα πάντα: Είναι εστιάτορας, δειπνοκλητήρας, τράπεζα, τροφή. Είναι ο «…Μόσχος ο άμωμος, ο τυθείς δι' ημάς εκών…» (Μ. Βασίλειος) που θέλησε και θυσιάστηκε για μας και η θέση Του στο Δείπνο είναι θέση διακόνου – ΥΠΗΡΕΤΗ.

Αφού τα ετοίμασε όλα και τα έκανε για μας έτοιμα, μας καλεί τώρα να απολαύσουμε. Η κατάληξη είναι η ενσωμάτωση όλων μας στο Σώμα του Χριστού, μια κοινωνία ανθρώπων που θ’ αγαπούν και θ’ αγαπώνται, θα δοξάζουν διαρκώς το Θεό και αυτό θα είναι ευφροσύνη αιώνιος.

2. Θεία Λειτουργία

Εικόνα και απαρχή την ενσωμάτωσης όλων σε μια κοινωνία ανθρώπων, σε μια κοινωνία αγάπης, είναι η Θεία Ευχαριστία. Το μυστήριο του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, φανερώνει αυτό που είναι η Εκκλησία, δηλαδή την ένωση Θεού και ανθρώπων.

Χάρη στη θυσία του Χριστού, οι πριν διασκορπισμένοι και χωρισμένοι ο ένας από τον άλλο άνθρωποι, ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμά Του και γινόμαστε «ἕν» Ιωα. (11, 52). Λαός του Θεού, Εκκλησία, Ευχαριστιακό σώμα.

Με την Κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, εκτός της ένωσής μας με το Χριστό, ενωνόμαστε και μεταξύ μας. Γινόμαστε αδελφοί «εξ αίματος», το οποίον μας παρέχει ο κοινός Πατέρας. Η εικόνα του Παραδείσου λαμβάνει χώρα στη γη μέσα στην θεία Λειτουργία και τη θεία Ευχαριστία.

Σ’ αυτό το Δείπνο δεν παίρνουμε εμείς το Χριστό, αλλά μας παίρνει ο Χριστός όλους στο Σώμα Του. Μας ενσωματώνει όλους στο Σώμα Του και μας κάνει ένα μαζί Του. Είναι η πραγματοποίηση του «μετά του Χριστού είναι». Ο Χριστός ζει μέσα μας και εμείς ζούμε μέσα στο Χριστό, που είναι ο σκοπός της Ενανθρωπήσεως και όλου του μυστηρίου της θείας Οικονομίας.

3. Οι «κεκλημένοι»

Οι πρώτοι που κλήθηκαν στο Δείπνο από το Χριστό, αρνήθηκαν την πρόσκληση. Έμειναν στην απομόνωση, στη σάρκα και τον κόσμο, τους αγρούς, δηλαδή στα υλικά αγαθά, την πολυκτημοσύνη, τα βόδια, στη φιληδονία, στη φιλοσαρκία, στην καθημερινή εργασία.

Έμειναν μόνο στα ανθρώπινα. Αρνήθηκαν να δώσουν μια θέση στο Θεό μέσα τους.

Αυτές οι προφάσεις εκπροσωπούν τα διάφορα αμαρτωλά πάθη, για τα οποία στραφήκαμε στη φθορά και αρνηθήκαμε τη Βασιλεία του Θεού. Δεν θέλουμε ν’ αφήσουμε τα μικρά για να μας αποδοθούν τα μεγάλα και ουράνια.

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως ότι παίρνουμε είτε υλικό είτε πνευματικό, τα παραχωρεί ο ίδιος ο Θεός και οφείλουμε να τα’ αντιπροσφέρουμε σ’ Αυτόν, «…τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν...».

Αν θυσιάσουμε τα κατέχοντα, μας τα προσφέρει πίσω γεμάτη χάρη και ευλογία. Του προσφέρουμε το ψωμί που είναι δικό Του και μας το δίνει πίσω ως τεθεωμένο Σώμα Του, όχι για να συντηρήσουμε τη νυν ζωή που φθείρεται, αλλά για να λάβουμε ζωή άφθαρτη. Όσα «απολέσωμεν» για την αγάπη του Χριστού, τα βρίσκουμε μεταμορφωμένα μέσα στην λειτουργία, όπου η γη γίνεται ουρανός.

Το μόνο που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι η προσέλευσή μας, να γίνεται με καθαρή συνείδηση, και σ’ αυτό συντελεί και το μυστήριο της Εξομολόγησεως, ώστε σιγά σιγά να υπερβούμε την αγάπη στον «παλαιό εαυτό μας», να ταπεινωθούμε, ώστε ν’ ανυψωθούμε και να δυνάμεθα να μετέχουμε στο Δείπνο του Κυρίου, ώστε να γίνουμε μαζί Του, ένα Σώμα και Πνεύμα. Η ζωή Του, ζωή μας, μια διαρκής θεία Λειτουργία.