Σαν τον τυφλό της Ιεριχούς, στη γη
περιπλανιέμαι,
ψάχνω το Φως το Αληθινό, για να μην
τυραννιέμαι.
Μέσα στις πολλές δοκιμασίες, απορώ πως
κρατιέμαι,
δεν έχω από πού ν’ ανασκουμπωθώ, νιώθω
πως νικιέμαι.
Συγκύπτω συνεχώς, όπως η γυναίκα, στην
Ιουδαϊκή συναγωγή,
η ψυχή μου τρέπει στην αμαρτία, ζητά
τη θεία Σου αρωγή.
Πώς Θεέ μου δύναται, στο Φως Σου να
βαδίσω,
ν’ αναβλέψω και εγώ ο άμοιρος και να
Σε αντικρίσω;
Πώς Θεέ μου θ’ ανασηκωθώ, όταν
κυλιέμαι καταγής,
όταν της αμαρτίας τα δεσμά, με κρατάνε
επί γης;
Πώς Θεέ μου θα σε βρω, μέσα στης
αμαρτίας το σκοτάδι,
χωρίς να μ’ αναθαρρήσει, το θείο και
γλυκό Σου χάδι;
Μα να, θυμήθηκα που ίασες τον τυφλό
της Ιεριχού,
που και αυτός χωρίς να βλέπει, έκραζε
απανταχού.
«…Ἰησοῦ υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν
με…»
και από τον πόνο του μαρτυρίου,
οικτήρισόν με.
Η κραυγή του ήταν διαρκή, επίμονη,
θερμή,
και αυτό του έδινε δύναμη, θέληση,
ορμή.
Δεν τον έκαμπτε η επιτίμηση, των γύρω του
ανθρώπων,
αλλά «…πολλάκις έκραζε…» μετά θυσιών και κόπων.
Και ο Επιβλέπων και Δωροδότης Χριστός,
του άνοιξε, του φώτισε τα όμματα,
γιατί ήτανε πιστός.
Για να σε δω Κύριε, πρέπει τον τυφλό
να μιμηθώ,
και τη Χάρη Σου θα βιώσω, όταν «εκ
θλίψεως» ασκηθώ.
Πρέπει την τεθλιμμένη οδό να βαδίσω,
αν επιθυμώ να Σ’ αντικρύσω.
Πρέπει «υπερ φύσιν» ν’ αγωνισθώ,
αν επιζητώ ν’ αναστηθώ.
Πρέπει μέσα από το σκοτάδι να βαδίσω,
και την πλάνη του εχθρού μου νικήσω.
Σηκώνω τα
χέρια στον ουρανό,
και με
πίστη αναβοώ:
«…Ἰησοῦ υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν
με,
και από της αμαρτίας τα
δεσμά, απάλαξόν με…
…Ἰησοῦ υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν
με,
και στο δρόμο της Ζωής,
οδήγησόν με…
…Ἰησοῦ υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν με,
και συγκληρονόμο Σου
κατέστησόν με…
…Ἰησοῦ υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν
με,
ανάβλεψον μου τα μάτια
της ψυχής, φώτισόν με…»
Στο «…φώτισόν
με…», θερμαίνεται η καρδία,
δέχεται αλλοίωση, και ζητά ομολογία.
«…Ἰησοῦ υἱὲ Θεού, ἐλέησόν με,
και προς γαλουχεία μου, παίδευσόν με…
…Ἰησοῦ υἱὲ Θεού, ἐλέησόν με,
μέσα από τις θλίψεις, καθοδήγησόν με…
…Ἰησοῦ υἱὲ Θεού, ἐλέησόν με,
και στον μαρτυρικό τον Γολγοθά οδήγησόν με…»
Ξάφνου ο χώρος γεμίζει Φως, τίποτα πια
δεν έχει σημασία,
οι λέξεις χάνονται, παύει η
ομοιοκαταληξία.
Μόνο δύο λέξεις μένουν,
«…Ιησού μου,
Ιησού μου,
Ιησού μου…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου