11. ΙΔ’ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Λουκά. (18, 35 – 43)

«…Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐγένετο ἐν τῷ ἐγγίζειν τὸν Ἰησοῦν εἰς Ἱεριχῶ τυφλὸς τὶς ἐκάθητο παρὰ τὴν ὁδὸν προσαιτῶν· ἀκούσας δὲ ὄχλου διαπορευομένου ἐπυνθάνετο τὶ εἴη τοῦτο. Ἀπήγγειλαν δὲ αὐτῷ ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται. Καὶ ἐβόησε λέγων Ἰησοῦ υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησον μέ. Καὶ οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήση - αὐτὸς δὲ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησον μέ. Σταθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐκέλευσεν αὐτὸν ἀχθῆναι πρὸς αὐτόν. ἐγγίσαντος δὲ αὐτοῦ ἐπηρώτησεν αὐτὸν λέγων τὶ σοὶ θέλεις ποιήσω· ὃ δὲ εἶπε· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω. Καὶ ὃ Ἰησοῦς, εἶπεν αὐτῷ· ἀνάβλεψον ἡ πίστις σου σέσωκε σέ· καὶ παραχρῆμα ἀνέβλεψε, καὶ ἠκολούθει τὸν Κύριον δοξάζων τὸν Θεὸν καὶ πᾶς λαὸς ἰδὼν ἔδωκεν αἶνον τῷ Θεὼ…».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Στο σημερινό Ευαγγέλιο ο Κύριος συναντά τον τυφλό της Ιεριχούς και τον θεραπεύει. Του χαρίζει το φως του σώματος αλλά και της ψυχής. Οι δύο αναβλέψεις ήταν επιβράβευση της θερμής πίστεως του, ως εσωτερικής σχέσεως με το Θεό και της ασταμάτητης προσευχής του.

Η κραυγή του προς το Κύριο, ήταν κραυγή πίστεως, και η πίστη αυτή όχι μόνο τον θεράπευσε αλλά και τον «…σέσωκε…». Πίστευσε στη θεότητα του Χριστού, την οποία οι ηγέτες του Ισραήλ αρνούνταν.

1. Πίστη και προσευχή

  

Ο τυφλός κάθεται σ’ ένα δρόμο της Ιεριχούς και πληροφορείται πως ο Χριστός περνούσε από κοντά του. Μέσα του γεννάται η ελπίδα της ελευθερίας από τη σοβαρή αναπηρία του. Ενθαρρύνεται από το άκουσμα ότι ο Χριστός επισκέφτηκε και τη δική του πτωχή γωνία. Από ζητιάνος χρημάτων και υλικών αγαθών γίνεται τώρα ζητιάνος ελέους του Θεού.

Η κραυγή ελέους και αίτησης «…Ἰησοῦ υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησον με…» γίνεται η ακατάπαυστη προσευχή του στον Κύριο. Με τις λέξεις «…υιέ Δαβίδ…» ομολογεί την ενανθρώπιση του Θεού, από το γένος Δαβίδ, ενώ το «…ἐλέησον με …» που αποσκοπεί στην σωτηρία και στην παρέλευση του μαρτυρίου του, ομολογεί τη θεότητά Του.

Με το «…ἐλέησον με…» δεν είχε συναίσθηση της πνευματικής του φτώχιας αλλά και συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του και ζητούσε σωτηρία. Ζητούσε το φως του σώματος, για να δει τα αισθητά πράγματα, αλλά και το πνευματικό φως, για να δει νοερά τον Κύριο.

Το θείο έλεος είναι η πνευματική προίκα που μας χάρισε ο Θεός, όταν δημιουργηθήκαμε ίνα «…ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα…» Α’ Ιωα. (3, 2). Το θείο έλεος είναι η ζωοποιός Χάρις του αγίου Πνεύματος, με την οποία μπορούμε και εμείς να μετέχουμε στη ζωή των προσώπων της Αγίας Τριάδος.

Το θείο έλεος δεν μπορεί να παραμείνει στη ψυχή που αγαπά τα του κόσμου πιο πολύ από το Θεό.

Η προσευχή του τυφλού ήταν ασίγαστη και αδιάκοπη. Κανένας δεν μπορούσε να την σταματήσει. Ο νους του είχε προσηλωθεί τόσο πολύ στο αίτημά του, που δεν πρόσεχε τίποτε άλλο. Ο κόσμος που συνόδευε το Χριστό παρόλο που «…επετίμησαν…» τον τυφλό για να μην ενοχλεί το Χριστό, αυτός συνέχιζε να κράζει με περισσότερο ζήλο, «…πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν...». Όσο περισσότερο τον μάλωναν τόσο περισσότερο προσευχόταν ΚΑΙ ΝΙΚΗΣΕ!!!

Γιατρεύτηκε σωματικά αλλά και πνευματικά ακολουθώντας τον Κύριο δοξάζοντάς Τον. Όσοι δεν ακολουθούν το Χριστό, σκοτίζεται ο νους από το διάβολο και θεωρούν ενόχληση τη σωτηρία δια της επίκλησης του αγίου ονόματος του Χριστού.

2. Η επίκληση του Αγίου ονόματος του Ιησού

Ο Κύριος μάς υποσχέθηκε πως «…ὅ,τι ἂν αἰτήσητε ἐν τῷ ὀνόματί μου, τοῦτο ποιήσω…» Ιωα. (14, 13).

Ο Κύριος μας άφησε κληρονομία το «υπέρ παν Όνομα Του», και μέσω της επίκλησης Αυτού, καθετί που φαντάζει αδύνατο, θα πραγματοποιείται.

Τα δαιμόνια θα υποτάσσονται, οι ασθένειες θα εξαφανίζονται, η αδυναμία θα μετατρέπεται σε ρώμη, οι άρρωστοι θα θεραπεύονται, οι πεινώντες θα χορταίνουν, οι πονεμένοι θα αγάλλονται, οι αγωνιζόμενοι θα ευφραίνονται, η φύση θα υποτάσσεται, και «…πάντων ένεκεν…» θα υποκλίνονται στον Κύριο και στην επίκληση του αγίου ονόματός Του.

Οι απόστολοι, οι μάρτυρες, όλος ο χορός των αγίων επικαλούντο το πανάγιο όνομα του Κυρίου και το είχαν αδιάλειπτο έργο και μελέτημα. Το έφεραν στην καρδιά, στα χείλη, στο νου και μέσα σ’ αυτό ανάπνεαν, ζούσαν, κοιμόντουσαν, ξυπνούσαν, κινούνταν, έτρωγαν και έπιναν. Όταν Αυτό λείπει μαζεύονται όλα τα κακά!

Ας γίνει γνωστό λοιπόν σε όλους δια στόματος απ. Πέτρου «…Δεν υπάρχει άλλο όνομα κάτω από τον ουρανό, δια του οποίου μπορούμε να σωθούμε, εκτός από το όνομα του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου…».

Η επίκληση του ονόματός Του, προϋποθέτει επίγνωση της πνευματικής μας τύφλωσης και πόθο για ανάβλεψη, για πληρότητα ζωής έστω και αν διαθέτουμε όλη τη σοφία του κόσμου.

Ας μιμηθούμε τον τυφλό του σημερινού Ευαγγελίου, που λησμόνησε τον γύρω του κόσμο και επιδόθηκε στην επίκληση του Ιησού και στην εκζήτηση του ελέους Του, στοιχείο που τον έκανε μέτοχο του Ηλίου της δικαιοσύνης.

3. Ο Θεός ενισχύει εσωτερικά τον προσευχόμενο

Οι άγιοι Πατέρες λένε πως εκείνος που προσεύχεται με θέρμη καρδίας, τα τάγματα των αγίων αγγέλων έρχονται εις βοήθεια του και τον ενθαρρύνουν να συνεχίσει να προσεύχεται και να μη σταματά. Για τις δυσκολίες και τις θλίψεις που του δημιουργεί ο κόσμος, τον παρηγορούν εσωτερικά. Οι άγγελοι είναι κοινωνοί στις θλίψεις των προσευχομένων και το δείχνουν με την εγγύτητά τους κατά την ώρα της προσευχής και μάλιστα εκείνης της προσευχής που αναπέμπεται μέσα από θλίψεις και δοκιμασίες.

«…Ο Θεός ενισχύει εσωτερικά τον προσευχόμενο και του χαρίζει ευφροσύνη στην καρδιά και ο πόνος του γίνεται γλυκύς…» (αββάς Ισαάκ)

Ο τυφλός επικαλείτο το Χριστό μας μέσα από τις θλίψεις και τον πόνο του δικού του μαρτυρίου, επικαλείτο ακόμα και μέσα από τις δυσκολίες που του προκαλούσε ο κόσμος, αλλά ο Κύριος «μυστικά» τον ενδυνάμωνε και τον παρηγορούσε.

Απόδειξη του ότι ο τυφλός προσευχόταν «εξ όλης της καρδίας τους», είναι αυτό που αναφέρει το Ευαγγέλιο. Στην αρχή «…εβόησε…» και στη συνέχεια «…πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν...». Ήταν η κραυγή του εγκάρδιου πόθου να συναντήσει τον Κύριο, για να του χαρίσει το φως.

Οι άγιοι Πατέρες μας καθοδηγούν με τις εμπειρίες τους, πως για να δούμε το Χριστό μέσα μας πρέπει να σταματήσουμε κάθε μετεωρισμό (αστάθεια από εξωτερικές επιδράσεις) και εξωτερική ασχολία. Αν είμαστε καθαροί ο ουρανός είναι μέσα μας και θα βλέπουμε τους αγγέλους με το φως τους και τον Κύριο μαζί μ’ αυτούς.

4. Η απάντηση του Χριστού

Ο Χριστός μπροστά σε μια τέτοια πνευματική προετοιμασία, αφοσίωσης και ταπείνωσης, διακόπτει την πορεία Του και προστάζει τον τυφλό να τον πλησιάσει και σωματικά, όπως τον είχε πλησιάσει και εσωτερικά με τη ψυχή του. Θέλει να δείξει πως τον θεωρεί άξιο να τον πλησιάσει. Θέλει να τον τιμήσει για την πίστη του, την ασίγαστη προσευχή του και τον πόθο του για το Θεό.

Ο Χριστός μας τον ρωτά, παρόλο που ο Κύριος γνώριζε «…τὶ σοὶ θέλεις ποιήσω;…». Εδώ ο Χριστός μας, θέλει να καταστήσει σε όλους γνωστό, πως σέβεται την ελευθερία μας και ποτέ δεν μας δίνει κάτι που εμείς δεν θέλουμε.

«…Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω…» δηλ. Κύριε επιθυμώ να δω.

Ο Κύριος δίνει το πρόσταγμα «…ἀνάβλεψον…» και η φωνή του γίνεται φως για τον τυφλό παραχρήμα δηλ. αμέσως.

Ο τυφλός με τη θεραπεία του δεν τρέχει ν’ ασχοληθεί με βιοτικές μέριμνες, για ν’ αναπληρώσει τα κενά που δημιουργήθηκαν ένεκα της τύφλωσής του, αλλά ακολουθεί τον Κύριο δοξάζοντάς Τον. Ο πόθος του δεν φεύγει από τον Κύριο. Η ανάβλεψή του συνεχίζεται, στη Χάρη προστίθεται Χάρη, λιγοστεύουν οι μέριμνες και αυξάνουν οι αρετές της αγάπης, της ταπείνωσης και της υπακοής. Προσεγγίζει το Θεό συνεχώς και περισσότερο. Γίνεται δούλος ευγνώμων και ακολουθεί τον Ευεργέτη Του, για ν’ ανταποδώσει στο ελάχιστο την ευεργεσία.

Αυτή η δοξολογία και απόδοση τιμής στο Θεό δεν προσθέτει τίποτα στο Θεό. Ο Θεός είναι ΑΥΤΑΡΚΗΣ. Η δόξα επιστρέφει στον άνθρωπο, είναι επιπρόσθετη Χάρη στην υπάρχουσα Χάρη. Όταν ο άνθρωπος λάβει εσωτερική εμπειρία της θείας Χάριτος, δεν υφίσταται κορεσμό, όπως λένε οι Άγιοι.

5. Επίλογος

Ας παραδειγματιστούμε από το ζήλο του τυφλού και ας κράξουμε στο Θεό με όλο μας το είναι. Ας προσευχηθούμε όχι μόνο με το στόμα γιατί τότε θα μοιάσουμε του τυφλού όταν προσευχόταν στην αρχή και έλεγε «…Υιέ Δαβίδ ελέησόν με…».

Αυτός δεν ξέρει να προσεύχεται νοερά, γιατί αν αναβλέψουμε νοερά θα δούμε το Χριστό ΟΧΙ ως ΥΙΟΝ ΔΑΒΙΔ, αλλά ως ΥΙΟΝ ΘΕΟΥ. Τότε θα χύνουμε δάκρυα χαροποιά. (Μάρκος Ασκητής)

Ας μειώσουμε τις βιοτικές μας μέριμνες και ας καθαριστούμε από τα πάθη. Η αληθινή ευδαιμονία είναι να γίνουμε «τυφλοί» στα βλεπόμενα και να βλέπουμε πέρα απ’ αυτά. Ανάλογα με τη θυσία και τη σωτήρια «απώλεια», που θα υποστούμε, θα έλθει και το Φως της Χάριτος.