Στην άδικη τούτη τη ζωή,
που στάλθηκα να ζήσω,
γνώρισα «εικόνες» του
Θεού, ώστε χάριτι Θεού ν’ αντλήσω.
Ήσαν όλοι τους λαμπροί,
αλλά και διαφορετικοί,
μα εδώ ήταν όλη η
ομορφιά, γιατί ήσαν ξεχωριστοί.
Πως τα οικονομάει η
αγάπη του Θεού, μαζί να πορευθούμε,
«αλλήλων τα βάρη να
βαστάζουμε», όταν εν καιρώ δεθούμε.
Μέσα από φουρτούνες περάσαμε,
και αναρίθμητους σκοπέλους,
μα τίποτα δεν προδίκαζε
τις παραστάσεις τέλους.
Είχαμε γίνει οικογένεια,
σε τύπο και σε τάξη,
το κακό δεν μπορούσε
πλέον να μας τρομάξει.
Μα ο πολέμιος των
ανθρώπων, που σπέρνει τη διχόνοια,
το σπόρο της αδικίας
φύτεψε, ύπουλα και υποχθόνια.
Τους καρπούς του δένδρου
της αγάπης να περιορίσει,
και αφού κόψει τα κλαδιά,
σιγά να το γκρεμίσει.
Ω μνησίκακε, τι κι αν τα
κλαδιά του δένδρου αποκόψεις,
και με τον άνεμο τα
φύλλα, αλλού τα ταξιδέψεις.
Όπου και να τα πάει ο
άνεμος, ποτέ δεν θα ξεράνουν,
με «ανδρείο φρόνημα»
μπολιάστηκαν, και άλλους θα ζεστάνουν.
Το σπόρο του δένδρου
τους, θα μεταδώσουν και σε άλλους,
αφήνοντας την
παρακαταθήκη τους, ομορφιά απείρου κάλλους.
Μέχρι να φυσήξει ο
Νοτιάς[1],
και από κάθε γωνιά της γης τα επαναφέρει,
το δένδρο προσμένοντας καρτερικά,
με τη συμβολή τους θα επιχαίρει.
Το δένδρο αυτό που
φτιάξαμε δεν θα χάσει την ομορφιά του,
έστω και γυμνό σαν
στέκεται χωρίς τη φυλλωσιά του.
Το δένδρο της ενότητας, από
τις ρίζες, σφικτά, γερά, κρατιέται,
και από τους λογής της
γης τους κραδασμούς, καθόλου δεν σειέται.
Θα περιμένει εκεί ακλόνητο,
να φυσήσει γλυκιά ο Μπάτης[2],
να φέρει τα φύλλα που
χάθηκαν ξανά, ως του Θεού εργάτης.
Τα φύλλα σαν δουν το
δένδρο τους, στις ρίζες θ’ απλωθούνε,
λίπασμα θε να γινούν,
και αιώνια εκεί θα ζούνε.
Το δένδρο αν και θα
στέκει ολόγυμνο, στις μπόρες και σε χιόνια,
το «Δόξα Σοι» ως θρόισμα, δυνατό και ηχηρό, θ’ αντηχεί αιώνια!
Δεν θα χαλάσουνε ποτέ, οι
δεσμοί του δένδρου με τα φύλλα,
[1] Ο νοτιάς όπως έχει επικρατήσει να
λέγεται είναι άνεμος ήπιος.
[2] ΜΠΑΤΗΣ, άνεμος που κάνει συχνά την
εμφάνισή του σε τραγούδια και σε ποιήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου