ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ: 12. ΠΕΡΙ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΩΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2021

12. ΠΕΡΙ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΩΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ

1. Ρώτησε αδελφός τον αββά Αγάθωνα: Πάτερ, ποια αρετή είναι στην ασκητική ζωή που έχει μεγαλύτερο κόπο; Και του λέει: Συγχώρεσέ με, νομίζω πως δεν υπάρχει άλλος κόπος σαν την προσευχή προς τον Θεό. Όποιον τρόπο ασκήσεως κι αν εφαρμόσει ο άνθρωπος, μένοντας καρτερικά σ’ αυτόν θα βρει ανάπαυση. Ενώ για την προσευχή μέχρι την τελευταία μας αναπνοή χρειάζεται αγώνας. Επειδή πάντοτε, όταν θέλει ο άνθρωπος να προσευχηθεί, επιδίωξη των δαιμόνων είναι να τον εμποδίσουν, γιατί γνωρίζουν καλά ότι τίποτε άλλο δεν τους ανακόπτει, παρά μόνο η προσευχή. Και γι’ αυτό χρειάζεται μεγάλος αγώνας ως το τέλος.

2. Ο αββάς Ιωάννης έλεγε ότι ο προφήτης Δαβίδ προσευχόταν πάρωρα[1]. Τα μεσάνυχτα σηκωνόταν[2], πριν ξημερώσει στεκόταν πάλι για προσευχή, τα πρωινά παρακαλούσε, μεσημέρι και σούρουπο ικέτευε[3]. Και γι’ αυτό έλεγε: Πολλές φορές στη διάρκεια της μέρας σε ύμνησα[4].

3. Είπε ο αββάς Ευάγριος: Όταν έχεις αθυμία[5], να προσεύχεσαι, όπως λέει η Γραφή[6]. Και να προσεύχεσαι με πολύ δέος και βαθειά συναίσθηση της μεγαλειότητος του Θεού, με νηφαλιότητα και εγρήγορση. Γιατί έτσι πρέπει να προσευχόμαστε, προπαντός εξαιτίας των αοράτων εχθρών μας, των μοχθηρών και πονηρών, που θέλουν να μας ενοχλούν κατά την ώρα της προσευχής.

4. Επισκέφθηκε ο αββάς Λώτ τον αββά Ιωσήφ και του λέει: Αββά, όσο μπορώ κάνω τη λίγη μου ακολουθία και τη μικρή μου νηστεία, την προσευχή, τη μελέτη, την ησυχία και όσο μου είναι δυαντό διατηρώ καθαρό τον εαυτό μου ως προς τους λογισμούς. Τι μου υπολείπεται να κάνω; Σηκώθηκε τότε ο γέροντας, ύψωσε τα χέρια στον ουρανό και τα δάκτυλά του έγιναν σαν δέκα λαμπάδες από φλόγα και του λέει: Αν το θέλεις, γίνε όλος μια φλόγα.

5. Έλεγε ο αββάς Ιάκωβος ότι ένας γέροντας είπε: Όταν ήμουν νέος και έμενα στην έρημο, είχα εκεί κοντά ένα παλικάρι που έκανε κατιδίαν την ασκητική του ζωή. Κάποια μέρα που παραφύλαξα, τον είδα να προσεύχεται και να ζητάει από τον Θεό να έχει ειρηνικές σχέσεις με τα θηρία. Εκεί κοντά ήταν μια ύαινα που θήλαζε τα βρέφη της και το παλικάρι μετά την προσευχή πήγε και ξάπλωσε και άρχισε να θηλάζει μαζί τους. Άλλη φορά τον είδα να προσεύχεται και να λέει στον Κύριο: Δωσ’ μου το χάρισμα να γίνω φίλος με τη φωτιά. Άναψε ύστερα φωτιά και αφού γονάτισε μέσα στη φωτιά προσευχήθηκε στον Δεσπότη.

6. Ρώτησαν κάποιοι τον αββά Μακάριο: Πως πρέπει να προσευχόμαστε; Και ο γέροντας τους είπε: Δεν χρειάζεται να φλυαρούμε, αλλά να υψώνουμε τα χέρια και να λέμε: Κύριε, όπως θέλεις και όπως γνωρίζεις, ελέησέ με. Και αν προμηνύεται πόλεμος: Κύριε βοήθει με, και γνωρίζει ο Ίδιος τι μας συμφέρει και θα μας ελεήσει.

7. Είπε ο αββάς Μωυσής: Εάν δεν συμφωνήσει η πράξη με την προσευχή, είναι χαμένος ο κόπος σου. Και τον ρώτησε άλλος αδελφός: Και τι σημαίνει να συμφωνεί πράξη και προσευχή; Σημαίνει – είπε ο γέροντας – αυτά για τα οποία προσευχόμαστε να μας απαλλάξει ο Θεός, να μην τα κάνουμε πια. Γιατί όταν ο άνθρωπος παραιτείται από τα θελήματά του, τότε ο Θεός γίνεται φίλος τους και δέχεται την προσευχή του.

8. Είπε ο αββάς Νείλος: Η προσευχή είναι γέννημα της πραότητος και της παντελούς έλλειψεως της οργής.

9. Είπε πάλι: Η προσευχή απομακρύνει τη λύπη και την αθυμία.

10. Έλεγε ένας γέροντας ότι όπως είναι αδύνατον να δει κανείς το πρόσωπό του καθρεπτισμένο σε θολό νερό, έτσι και η ψυχή αδυνατεί να προσευχηθείμ εάν δεν καθαρισθεί από τα αμαρτωλά στοιχεία.

11. Είπε γέροντας: Όταν ο άνθρωπος προσέχει να μην βλάψει τον πλησίον, τότε ενθαρρύνεται ο λογισμός του ότι η προσευχή του έγινε δεκτή από τον Θεό. Αν όμως βλάψει τον πλησίον, η προσευχή του γίνεται σιχαμερή και είναι απαράδεκτη. Γιατί ο στεναγμός του αδικημένου δεν πρόκειται να αφήσει την προσευχή του άδικου ανθρώπου να φθάσει ενώπιον του Θεού.

12. Είπε γέροντας: Εάν ακούσεις για κάποιον ότι σε έβρισε, και σε επισκεφθεί, μην του δείξεις ότι το μαθες, αλλά χαριτολόγησε μαζί του και καλοσύνεψε το πρόσωπο σου απέναντί του, για να έχεις παρρησία στην προσευχή σου.

13. Διηγήθηκε κάποιος γέροντας ότι κάποτε ένας αδελφός, που ζούσε στην Αίγυπτο, βάδιζε στον δρόμο και τον βρήκε η νύκτα και μπήκε λοιπόν σ’ ένα μνημείο ειδωλολατρικό να κοιμηθεί, γιατί έκανε κρύο. Πέρασαν από εκεί δαίμονες και λέει ο ένας στον άλλο: Βλέπεις τι θάρρος έχει ο μοναχός αυτός που κοιμάται μέσα στον τάφο; Έλα να τον ενοχλήσουμε. Και γιατί – αποκρίνεται ο άλλος – να ενοχλήσουμε αυτόν; Αυτός δικός μας είναι, κάνει τα θελήματά μας, τρώει, πίνει, κουτσομπολεύει και τις ακολουθίες του αμελεί. Προτιμότερο είναι αντί να χάνουμε τον καιρό μας σ’ αυτόν, να πάμε και να στεναχωρήσουμε αυτούς που μας στεναχωρούν και μας πολεμούν με την προσευχή τους μέρα και νύκτα.