Πριν κάνουμε μια σύντομη ανάλυση και
παραθέσουμε τη θέση μας, ας μιλήσουμε πρώτα με αριθμούς.
Με την έκτρωση διαπράττεται ένα εθνικό
έγκλημα ή μάλλον περίπου 1000 εθνικά εγκλήματα συντελούνται κάθε ημέρα στην
Ελλάδα. Συγκεκριμένα 70 διακοπές κύησης ανά 1.000 Ελληνίδες πραγματοποιούνται
στην Ελλάδα τον χρόνο, που σημαίνει ένα ιλιγγιώδες νούμερο: 350.000 εκτρώσεις τον χρόνο!
Στην Πάτρα, σύμφωνα με την εφημερίδα
«Πελοπόννησος» γίνονται 400 εκτρώσεις τον μήνα, δηλαδή περίπου 5.000 όλο το
χρόνο. Σκεφτείτε ότι τα συγκλονιστικά αυτά στοιχεία είναι της περασμένης
δεκαετίας, που σημαίνει ότι όλες οι εκτρώσεις δεν δηλώνονταν. Άραγε ποιος είναι
ο αληθινός αριθμός των εκτρώσεων σήμερα στην Πάτρα;
Περισσότερες
οι αμβλώσεις παρά οι γεννήσεις στην Κύπρο,
σύμφωνα με τον δρ. Μάριο Λιασίδη, ο οποίος μίλησε στην εκπομπή Μεσημέρι και
Κάτι.
Οι εκτρώσεις στην Ελλάδα είναι 400.000
τον χρόνο. Δηλαδή κάθε χρόνο καταστρέφεται μία ολόκληρη πόλη!!!!
Για αρχή θέλω να αναφέρω πως οι ίδιοι οι
ιατροί που το συνιστούν για τις δικές τους σκοπιμότητες, αντιβαίνουν τον ίδιο
τους τον όρκο (όρκο του Ιπποκράτη), που δίνουν όλοι οι γιατροί.
Συγκεκριμένα ο όρκος αναφέρει ότι «δε θα δώσω σε κανένα φάρμακο θανάσιμο, ούτε
τέτοια συμβουλή, ούτε σε γυναίκα θα δώσω εκτρωτικό φάρμακο» . («Ου
δώσω δε ουδενί φάρμακον θανάσιμον, ουδέ γυναικί πεσσόν φθόριον δώσω»). Εκτός
λοιπόν ότι είναι συνένοχοι στο φόνο παραβιάζουν και το προσωπικό τους
όρκο, αθετώντας τις υποσχέσεις που έδωσαν ενώπιον Θεού και ανθρώπων.
ΕΚΤΡΩΣΗ=ΦΟΝΟΣ.
Δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρη ανάλυση και ερμηνεία από αυτή και όποιος δεν το
αποδέχεται δεν σημαίνει και ότι δεν το καταλαβαίνει. «Oυ
φονεύσεις» μας επιτάσσει η έβδομη εντολή του Κυρίου και εσύ παίρνεις στα χέρια
σου το δικαίωμα που ΜΟΝΟ ο Θεός έχει, της «ζωής και του
θανάτου». Ο Θεός κάλεσε τους ανθρώπους «…αυξάνεσθε και πληθύνεσθε…» και δίδαξε
αγάπη!
Οι κύριες περιπτώσεις που οδηγούν κυρίως σε
εκτρώσεις είναι είτε ένεκα βιασμού, είτε το παιδί θα είναι άρρωστο, είτε
τίθεται σε κίνδυνο η ζωή της μητέρας. Δεν θα αναλύσουμε ξεχωριστά την κάθε
περίπτωση, αλλά «…Όποια και να είναι η περίπτωση δεν παύει να έχουμε ένα νέο
πρόσωπο, ένα νέο άνθρωπο, που η σχέση του είναι σχέση προς το Θεό
και όχι προς το γονέα, μητέρα ή πατέρα. Έστω και αν είναι μέσα στη
μήτρα της μάνας του, έχει απευθείας σχέση με το Θεό. Η αφαίρεση της ζωής δεν
ανήκει ούτε στη μητέρα ούτε στον πατέρα . Μόνο ο Θεός που είναι Κύριος
αυτής της νέας ζωής.
Για την Εκκλησία η ζωή ξεκινά με τη
γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο.Μπορεί
κάποιοι γιατροί να λένε ότι μέχρι τις 14 μέρες δεν το θεωρούν ότι είναι
άνθρωπος , πρέπει να προσκολληθεί στη μήτρα για να το θεωρούν. Η Εκκλησία
θεωρεί πως – είτε μέσα στη μήτρα, είτε στις σάλπιγγες, είτε μέσα στο
δοκιμαστικό σωλήνα- το ζυγωτό είναι άνθρωπος και χρειάζεται προστασία. Το ότι η
ζωή για την Εκκλησία ξεκινά από την πρώτη στιγμή φαίνεται και από τις γιορτές
που έχει θεσπίσει. (όπως η σύλληψη της Παναγίας 9 Δεκ, η σύλληψη Ιωάννη του
Προδρόμου 23 Σεπ.)…»
Όσο για την περίπτωση των άρρωστων αγέννητων
μωρών γιατί να το σκοτώσουμε; Τα γεννημένα παιδιά όταν αρρωστούν τα σκοτώνουμε;
Εσύ αγαπητέ μου φίλε όταν πονάς το χέρι σου ή το μάτι σου το κόβεις ή το
βγάζεις; Όχι βέβαια, απλά υπομένεις στον εκάστοτε πόνο με υπομονή και πίστη στο
Θεό. Έτσι και εδώ, «…άρατε τον σταυρόν σας», βάδισε την οδό την τεθλιμμένη, την
οδό της σωτηρίας.
Όσο
για τις περιπτώσεις εκείνες που η επιστήμη επιμένει ότι κάποιος θα πρέπει να
θανατωθεί τότε η εκκλησία επιλέγει να ζήσει η μητέρα που έχει κι άλλα
εξαρτώμενα άτομα πάνω της (όπως σύζυγο, άλλα παιδιά κτλ) αλλά αυτές οι
περιπτώσεις με την πρόοδο της επιστήμης είναι μηδαμινές. Αξίζει να σημειωθεί
ότι πολλές περιπτώσεις μητέρων καταφρόνησαν τις προειδοποιήσεις των γιατρών και
βάδισαν μέχρι τέλους αδιαφορώντας για το θάνατο για χάρη του παιδιού και ο
καλός Θεός βλέποντας την απαράμιλλη πίστη τους οικονόμησε να σωθούν και οι
δυο. «…Τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστίν…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου