4. Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Λουκά. (8, 4 – 15)

«…Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· 5 ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· 6 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· 7 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. 8 καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. 9  Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη; 10 ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. 11 ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· 12 οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. 13 οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. 14 τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. 15 τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ…».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Στο σημερινό Ευαγγέλιο έχουμε τη παραβολή του καλού σπορέα. Παρομοιάζει τον εαυτό Του με γεωργό, που σπέρνει στη γη τον σπόρο, δηλ. το λόγο της Χάριτος και της Αληθείας στη γη της καρδιάς μας.

Έρχεται με τρόπο μυστηριακό και ακατάληπτο, ο Ίδιος ο ενυπόστατος Λόγος μέσα μας για να πραγματοποιηθεί και σ’ εμάς η ένωση μας μετά Αυτού.

Αν ο σπόρος ευδοκιμήσει θα εξαρτηθεί από την καλλιέργεια και την ποιότητα την καλλιέργεια της γης. Αν μείνει ανενέργητος και ξεραθεί, θα οφείλεται στην άγονη και ακαλλιέργητη γη.

Ο Χριστός μας χρησιμοποιεί τις έξοχες και ελκυστικές παραβολές Του, για ν’ ανακαλύψουν τη σημασία τους, όσοι καθάρισαν τη γη της καρδιάς τους από τα πάθη και δεχθούν το θείο φωτισμό. Οποιαδήποτε μορφή και αν έχει ο προσφερόμενος Λόγος του Κυρίου, είναι ασφαλής «πλήρης νοημάτων», είναι «πνεύμα και ζωή». Το πρόβλημα είναι να υπάρχουν τα «ώτα» (αυτιά) που θα βρίσκονται σε διαρκή ακρόαση και να είναι σε θέση ν’ ακούουν.

Όπως έκανε ο προφήτης Σαμουήλ που βρισκόταν σ’ αυτή τη διαρκή ακρόαση έλεγε: «…Λάλει Κύριε, ότι ακούει ο δούλος Σου…». Άκουε για να δεχθεί ΟΧΙ διανοητικά, αλλά να τα μεταποιήσει σε γνώση έμπρακτη.

Όταν στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο ο Κύριος λέγει «…μακάριοι οἱ ὀφθαλμοὶ ὅτι βλέπουσιν, καὶ τὰ ὦτα ὑμῶν ὅτι ἀκούουσιν…» Ματθ. (13, 16), εννοεί τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής του «έσω ανθρώπου», που βλέπει και ακούει με τρόπο πνευματικό.

      1.   Στις παραβολές κρύβεται ο Κύριος

Στις παραβολές κρύβονται τα «μυστήρια της Βασιλείας του Θεού», όπως λέει ο Κύριος στους μαθητές Του. 

«…Η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν…» Λουκ (17, 20-21) δηλ. βρίσκεται στις καρδιές μας. Εισέρχεται ως μικρός σπόρος, ως Χάρις, ως «δώρημα άνωθεν καταβαίνον», και αν βρει «αγαθήν γην», αυξάνει με τη χάρη των Αγίων Μυστηρίων και τελειούται στον «μέλλοντα αιώνα».

Ο αγώνας που διεξάγει ο άνθρωπος στο χώρο της καρδίας του, είναι για να νεκρώσει τις πολλές και ποικίλες επιθυμίες της χοϊκής φύσεως, της κατά σάρκα ζωή και να γίνει «εραστής» της Βασιλείας του Θεού. Εδώ είναι η απαρχή, ο αρραβώνας, εκεί θα είναι ο γάμος και ο νυμφώνας της δόξης. (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος).

Γι’ αυτόν πρέπει πρώτον «…να ζητούμε τη Βασιλεία του Θεού (δηλαδή τον Ίδιον), και ταύτα πάντα (τα υλικά αγαθά) προστεθήσεται υμίν…». Μέσα στο Χριστό υπάρχουν όλα.

       2.   Οι δεχόμενοι και οι μη, τον Χριστό

Όπως ξέρουμε, και το έχουμε συζητήσει και σε παλιότερη ενότητα, «…ΜΑΣ ΑΓΑΠΑ Ο ΘΕΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟ ΙΔΙΟ;...», είδαμε πως ναι ο Θεός μας αγαπά όλους το ίδιο και θέλει να δεχθούμε μέσα μας τη Βασιλεία Του για να σωθούμε, να μεταβούμε από τον θάνατο στη ζωή.

Υπάρχουν όμως άνθρωποι, αλαζόνες, υπερήφανοι, που νιώθουν αυτάρκεις και δεν δέχονται το Χριστό, γιατί νομίζουν πως είναι έξυπνοι και σοφοί και δεν τον έχουν ανάγκη. Το Ευαγγέλιο και τη Βασιλεία του Θεού τα θεωρούν μωρία, γιατί δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, τη συσσώρευση πλούτου, την ανθρώπινη δόξα, τις ηδονές του βίου και γενικά την ικανοποίηση των επιθυμιών της «κατά σάρκα» ζωής τους.

Γι’ αυτό και λέγει ο Κύριος «επαχύνθη η καρδία» των ανθρώπων αυτών και έκλεισαν τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής τους και έμειναν εσωτερικά τυφλοί και κωφοί.

Αντίθετα στους μαθητές Του ο Κύριος και σε όσους επιθυμούν τη σωτηρία τους και θέλουν το Χριστό μας, τους δόθηκε η αποκάλυψη των απορρήτων Μυστηρίων. Η ταπείνωση τους, η νέκρωση του σαρκικού τρόπου ζωής είναι προϋποθέσεις για να δεχθούν τη Χάρη του Θεού. Όσο καθαίρονται τόσο «ακούνε» το άγιο Πνεύμα, που μιλά στη καρδιά τους.

Οι Άγιοι δέχτηκαν τη Χάρη και γνώρισαν τα Μυστήρια της Βασιλείας του Θεού, επειδή ξέχασαν τον κόσμο αυτό και συνέλαβαν το νόημα της αληθινής ζωής.

       3.   Ας ετοιμάσομε τις καρδίες ημών

Η προετοιμασία της καρδίας, ανήκει σε μας. Το έργο του Χριστού είναι η σπορά και όχι η ετοιμασία του χωραφιού. Στο Ευαγγέλιο βλέπουμε τον Κύριο να σπέρνει τις τα σπέρματα της Βασιλείας Του σε 4 σημεία και ΜΟΝΟ σ’ ένα καρποφόρησε. Στις άλλες τρεις περιπτώσεις χάθηκε ο σπόρος.

Α. «…Παρά την οδόν…»

Την καρδιά των ανθρώπων που δεν δέχονται μέσα τους το Λόγο του Θεού, ο Χριστός την παρομοιάζει με τη σκληρή και πολυπατημένη γη του δρόμου, που ο σπόρος παραμένει στην επιφάνεια και αρπάζεται από τα πουλιά. Είναι όλες εκείνες οι σκληρές και ασυγκίνητες καρδιές, που δεν εμβάθυναν το Λόγο του Θεού, δεν τον έκρυψαν στις καρδιές τους και έμειναν στην επιφάνεια, γιατί δεν τους αφήνουν χώρο τα πάθη.

Β. «…Επί την πέτραν…»

Ο σπόρος που έπεσε στην πετρώδη γη, είναι οι άνθρωποι που δέχονται μεν τη διδασκαλία του Χριστού, αλλά παραμένει άρριζη. «…Ρίζαν ουκ έχουσι…». Όσα άκουσαν τα ξεχνούν και με την πρώτη δοκιμασία τα εγκαταλείπουν όλα. Δεν είναι βέβαιοι ότι ο Θεός τους αγαπά και μπορεί να τους διασώσει από κάθε δοκιμασία. ΔΕΝ είναι πρόθυμοι για πνευματικό αγώνα. 

Γ. «…Επί τας ακάνθας…»

Το τρίτο μέρος του σπόρου πέφτει «…εν μέσω των ακανθών…». Είναι ο Λόγος του Θεού που γίνεται δεκτός αλλά υπάρχουν οι κοσμικές μέριμνες, η απάτη του πλούτου, οι ηδονές του πλούτου που πνίγουν ότι ενδελεχή να καρποφορήσει.

Δεν αφήνουν τον άνθρωπο να ασχοληθεί με κάτι πνευματικό, να απολαύσει τη προσευχή, και ότι άλλο έχει σχέση με τη σωτηρία του.

Η καρδιά δεν ανυψώνεται προς το Θεό την στιγμή που θέλγεται από τα τερπνά του κόσμου. 

Γι’ αυτό ο Μοναχισμός μεταποίησε τη φιλοκτημοσύνη σε ακτημοσύνη, το «…απερισπάστως ζην…».

Δ. «…Στην αγαθή γην…»

Η «αγαθή γη» που δέχεται το σπόρο και καρποφορεί είναι οι πιστοί, που θέλγονται από τα θεία, «…καὶ ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει ἡμέρας καὶ νυκτός…» Ψαλμός (1, 2).

«Γη αγαθήν» έγιναν με τη συντριβή της καρδίας, την ταπείνωση και με την απαλλαγή από τις κοσμικές μέριμνες.

Κρύβουν το θείο σπόρο στις καρδιές τους, δεν δημοσιοποιούν τις αρετές του και τα έργα τους που κάνουν για την αγάπη του Χριστού. Περιμένουν αναγνώριση ΜΟΝΟ από το Θεό. Αν περιμένουν αναγνώριση από του ανθρώπου, θα χάσουν εκείνη του Θεού. Ο Θεός δέχεται το πολύ αλλά και το λίγο. Όλα μπαίνουν στη ζυγαριά του Θεού.

Πρέπει συνεχώς να καθαίρουμε τη γη της καρδιάς μας με τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας, με την άσκηση μας και να βρισκόμαστε σε εγρήγορση γιατί ο μνησίκακος εχθρός μας «…ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη…», ώστε να ζούμε εν Θεώ και να καρποφορήσουμε τη σωτηρία μας.