ΛΘ'. ΕΓΩ ΝΑ ΜΑΡΤΥΡΩ ΚΑΙ ΕΣΥ ΝΑ Μ' ΑΓΑΠΑΣ

Κύριε σ’ αυτήν την εποχή που μας έλαχε να ζούμε,

πόλεμοι, διχόνοιες, κακά, πρέπει να επωμιστούμε.

Ο κόσμος παραδίδεται στο μνησίκακό εχθρό,

και εμείς πρέπει να βαστάξουμε κρατώντας το σταυρό.

Πως δύναται Θεέ μου, η «Αγάπη» να πολεμείται,

η πιο πολύτιμη αρετή, και εντούτοις ν’ απεμπολείται;

Πως γίνεται  η Αγάπη που καθορίζει τη ζωή,

να εκδιώκεται, να εκβάλλεται, να παραμένει περιττή;

Κύριε στον κόσμο όσοι αγαπούν, το Γολγοθά διαβαίνουν,

τον σταυρό Σου αγάπησαν, και γι’ αυτόν αργοπεθαίνουν.

«…Όποιος απολέση την ψυχήν για Με…» θα ζει αιώνια,

αυτό έχουν κατά νου και σβήνει η ψυχοπόνια.

Τα προδρομικά χρόνια του αντίχριστου, πια ζούμε,

και την μεγάλη απόφαση πρέπει να σκεφτούμε,

Βασιλιάς εν τω κόσμω, και στη γη νεκρός,

ή «ΜΕΓΑΣ» στον ουρανό και στη γη θεός;

Ζωή στον «κόλπο Αβραάμ», μετά συνοδεία αγγέλων,

ή στον Άδη κατερχόμενος, μετά πυρακτωμένων βέλων;

Κύριε, χωρίς την αγάπη Σου, δεν μπορώ μόνος να παλέψω,

να βαδίσω «…εκ δυνάμεως εις δύναμιν…» και στο τέλος να διαπρέψω.

Πως μπορώ Πατέρα ν’ αγωνισθώ και στο τέλος να μη λυγίσω,

να εργασθώ εις Δόξα Σου και στο τέλος να Σε υμνήσω;

Στείλε Θεέ μου την αγάπη Σου, σαν πέπλο προστασίας,

να κρατήσει το δούλο Σου ζεστό, να τύχω της θυσίας.

Να μείνω στην πίστη κραταιός, υψωμένος και περίτρανα δοσμένος,

να μην με διαβάλλει πια ο εχθρός που παραμονεύει λυσσασμένος.

Όλες οι ορδές τότε του εχθρού, θα κτυπάνε με μανία,

αλλά όσοι μείνουν «…εν τω Θεώ…», θα νικούν την τυραννία.

Πολλοί «…ἀλλότριοι…» θα επαναστατήσουν κατά των δούλων του Θεού,

αλλά όλη τους η δύναμη θα ‘ναι σαν της αράχνης του ιστού.

Αξίωσε με Δέσποτα, το Σταυρό μου να σηκώσω,

στο «…καθ’ ομοίωσιν…» να εργασθώ και να στο ανταποδώσω.

Χωρίς την Αγάπη Σου, δεν μπορώ να μαρτυρήσω,

πάει χάνεται το Φως, δεν θέλω πια να ζήσω.

Πριν «…απώλλυμεν, σώσον με…», γλυκύτατε Θεέ μου,

γιατί ειν’ το παιδί Σου αδύνατο, μόνε Πολυέλεέ μου.

Την ώρα του πόνου μου Χριστέ, θέλω να δω τη μορφή Σου,

ν’ αναθαρρύνει η καρδία μου, στο χάδι της αφής Σου.

Πάει απέρχεται ο πόνος, όταν στην καρδιά μου κατοικείς,

ανατείλεις «…το φως το της γνώσεως…», που τη ζωή μου οδηγείς.

Πλέον Κύριε δεν φοβάμαι, γιατί όσους «…εάν φιλείς…»[1],

τους «…ελέγχεις και παιδεύεις…» και εις προκοπή τους γαλουχείς.

Δεν κάνω Θεέ μου πίσω, γιατί μέσα μου πια ξέρω,

πως για να σωθώ, πρέπει θυσία να γινώ και ας υποφέρω.

Εσένα έχουμε οδηγό, Εσένα παραστάτη,

και ότι κακό και αν μας συμβεί, Εσένα έχουμε προστάτη.

Και στην ζωή την άδικη θα ριχτώ για να παλέψω,

γιατί έχω μέσα μου Θεό και δεν θα ξεθαρρέψω.

Κύριε Εσύ αγάπα με, και ας τρέπω στην αμαρτία,

γιατί το παιδί Σου είναι έτοιμο, ν’ απονέμει τη θυσία.

---

[1] Αποκάλυψη 3-19 «…ἐγὼ ὅσους ἐὰν φιλῶ, ἐλέγχω καὶ παιδεύω· ζήλευε οὖν καὶ μετανόησον…»