Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

10. ΙΓ’΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Λουκά. (18, 18 – 27)

«…Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; 19 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. 20 τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. 21 ὁ δὲ εἶπε· ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. 22 ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. 23 ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. 24 ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! 25 εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. 26 εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι; 27 ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν…».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Το σημερινό Ευαγγέλιο αναφέρεται στη γνωστή περίπτωση του πλούσιου Νεανίσκου «…πλούσιος σφόδρα…» (στιχ.23) που πλησίασε το Χριστό μας, με ενδιαφέροντα, μπορούμε να πούμε διαφορετικά από τους πολλούς.

Οι πλείστοι πλησίαζαν το Χριστό μας ζητώντας ίαση σώματος και απαλλαγή από κάθε φύσις δοκιμασία. Ο νεανίσκος ζητούσε κάτι βαθύτερο, ζητούσε κάτι πνευματικό και αιώνιο. Ήθελε να γίνει «κοινωνός θείας φύσεως», να ζει εν τω Θεώ, να γίνει κατά χάριν θεός.

Ο προσανατολισμός όπως τότε έτσι και σήμερα, είναι μια έκπληξη για τους πολλούς, όπως είναι και σήμερα. Χαρακτηριστικό είναι ένα προσωπικό μου βίωμα. Όταν ένα παιδί άκουσε κάποιον να ψάλλει εκτός εκκλησίας, στο παιδί αυτό του προκάλεσε έκπληξη. Ήταν κάτι γι’ αυτό ασυνήθιστο. Μπορεί να του άρεσε η ψαλμωδία αλλά δεν έπαυε γι’ αυτόν να είναι έκπληξη. Απ’ αυτό τι διαφαίνεται;

Διαφαίνεται ότι τα παιδιά που είναι ο καθρέφτης της σημερινή κοινωνίας, η υμνωδία, η δοξολογία είναι κάτι που τους προκαλεί έκπληξη. Είναι κάτι που δεν το έχουν για βίωμα. Και με την πάροδο του χρόνου αυτό ατονεί και θ’ ατονεί περισσότερο, γιατί επιλέξαμε να ζούμε άνευ Χριστού, και ότι θα έχει μετά να κάνει με τη σωτηρία μας, θα το θεωρούμε αδιάφορο.

Τα όνειρα, οι φιλοδοξίες του κάθε ανθρώπου, δυστυχώς για τους πλείστους, βάζουν σε δεύτερη μοίρα την αναζήτηση του Θεού και την τήρηση των αγίων εντολών Του. Ο Σύγχρονος άνθρωπος δυσκολεύεται να αγωνισθεί για πράγματα μη ορατά, αβέβαια και ανύπαρκτα για τους πολλούς. Και αν στο μυαλό του θεωρήσει ότι υπάρχουν, τότε προγραμματίζει ν’ ασχοληθεί μ’ αυτά λίγο πριν φύγει από τη ζωή, καταντώντας άφρων και ψευδοπροφήτης, που γνωρίζει τη μέρα που θα τον καλέσει ο Κύριος. Αυτός είναι ο σύγχρονος άνθρωπος, αλλά ας αναλύσουμε το σημερινό Ευαγγέλιο.

1. Η «αιώνιος ζωή»

Ο νεανίσκος στο σημερινό Ευαγγέλιο αποζητά την «αιώνιο ζωή», «…τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω…» (στιχ. 18).

Ποια είναι λοιπόν η «αιώνιος ζωή»; Είναι μήπως το πέρας της φυσικής ζωής και η απαρχή μιας άλλης ζωής; ΟΧΙ!

Είναι ο ίδιος ο Χριστός και η ένωσή μαζί Του. Όταν ο πιστός γίνει κατοικητήριο του Θεού, τότε φέρει μέσα του την «αιώνιον ζωή». «…Οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος…» μαρτυρεί με την εμπειρία του ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.

Ο άγιος Ισαάκ μας διδάσκει πως η αθάνατος ζωή είναι η «αίσθησις εν Θεώ». Είναι το «υπέρ αίσθησιν» που βιώνει μέσα του ο άνθρωπος. Αυτός που θα απολαύσει την εμπειρία της θείας γνώσεως θα νοιώσει μια τέτοια γλυκύτητα, που δεν υπάρχει παρόμοια στον κόσμο.

Αυτήν την γλυκύτητα την έζησαν και ζουν όλοι οι άγιοι και βρίσκει την πληρότητά της στους ουρανούς.

2. Η τήρηση των αγίων εντολών

Εν συνεχεία του ερωτήματος του νέου «…τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω…» (στιχ. 18) ο Χριστός μας ο «…ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς …» του λέει «…τὰς ἐντολὰς οἶδας…» δηλ. γνωρίζεις τις εντολές του Θεού. Δεν τον ερωτά, αλλά του λέει τα πράγματα πως έχουν, αφού γνωρίζεις.

Τώρα αν η τήρηση των άγιων εντολών του Θεού, ήταν τυπική και εξωτερική, όπως διαφαίνεται ναι, ήταν τυπική, γιατί ΔΕΝ συμμετείχε η ψυχή του. Ήταν απασχολημένος συνεχώς με τα κτήματά του, χωρίς να στρέφει στο Θεό τους οφθαλμούς της ψυχής του. Δεν ποθούσε το Θεό όπως ποθούσε τα χρήματα και όσο τα πλήθαινε, τόσο περισσότερο υπερίσχυε κάθε άλλου πόθου.

«…Μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου…».

Στην προσφώνηση ξανά των εντολών, ο Χριστός μας, καθοδηγεί το νέο στην τήρηση του θελήματος του Θεού, γιατί η τήρηση των εντολών σημαίνει θυσία των δικών μας επιθυμιών, που εναπόκεινται στο «…φρόνημα της σαρκός…» και ν’ αποδεχθούμε αυτό που εντέλλεται ο Θεός. Η θυσία του δικού μας θελήματος είναι μια γεύση θανάτου, είναι μια άσκηση, ένας κόπος, ώστε να κατευθύνει το νέο και γενικότερα τον κάθε άνθρωπο να πάρει μια γεύση της «αιώνιου ζωής».

Όπως ερμηνεύουν οι Πατέρες οι εντολές του Θεού δεν είναι νεκρές προσταγές, αλλά μέσα σ’ αυτές υπάρχει «…μυστικώς…» ο ίδιος ο Θεός. Και όποιος αγωνίζεται να δεχθεί και να εφαρμόσει τις άγιες εντολές Του, δέχεται τον ίδιο το Θεό, που είναι ζωή αιώνιος.

3. Η οδός της τελειότητας

Ο νέος αφού ισχυρίζεται πως τήρησε όλες τις εντολές «…ἐκ νεότητός…» του, (στιχ. 21), ζητά από το Χριστό να του υποδείξει αν υπάρχει κάποιο κενό, κάποια παράληψη στην οποία δεν επέπεσε στην αντίληψή του και πρέπει να προσέξει.

Πριν όμως της τέλειας παράδοσης στο Χριστό και υιοθέτηση της δικής Του σταυροαναστάσιμης πορείας, ο Χριστός μας πριν απευθύνει στο νέο το «…ἀκολούθει μοι…», την ύψιστη θυσία, τον παραγγέλλει «…πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς…» (στιχ. 22).

Ο Κύριος υποδεικνύει στο νέο την οδό των τέλειων. Το δρόμο του σταυρού και της θυσίας, την οδό της υπέρβασης, που και ο Ίδιος ακολούθησε. Όπως και ο Ίδιος νέκρωσε κάθε το τι ανθρώπινο και παραδόθηκε στον Θεό Πατέρα Του, που αυτή η παράδοση ήταν «ζωή αιώνιος», δηλ. νίκη πάνω στο θάνατο, κατά τον ίδιο τρόπο και αυτός έπρεπε να παραδοθεί «άνευ όρων» στο Χριστό, στην ενυπόστατη αιώνια ζωή.

Για να μπορούμε να φθάσουμε σ’ αυτή τη θυσία, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε μικρότερες θυσίες. Για να καρπωθούμε ολόκληρου του θησαυρού, πρέπει και η θυσία να είναι πλήρης και τέλεια. Γι’ αυτό και ο Χριστός μιλά απόλυτα: «…πάντα ὅσα ἔχεις…», ΟΧΙ ΜΕΡΙΚΑ.

Αυτά που αποτελούν για μας επίγειους θησαυρούς, γήινες προσκολλήσεις πρέπει να πωληθούν, να απαλειφθούν. Η εν τω κόσμω σταύρωση είναι πρόξενος αιώνιας ζωής. Η τελειότητα περνά μέσα από τη θυσία και τον καθημερινό θάνατο.

Πώς μπορεί κάποιος να γίνει άξιος της μεγάλης θυσίας του μαρτυρικού θανάτου, αν δεν είναι πρόθυμος για τη μικρότερη θυσία των κτημάτων και των χρημάτων; Η απαλλαγή απ’ αυτά είναι η δυνατότητα ν’ ακολουθεί κανείς το Χριστό.

4. Η άρνηση του νέου

Ο νέος αρνήθηκε ν’ ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Χριστού γιατί του φάνηκαν βαριά, τον λύπησαν αυτά που του είπε ο Κύριος, «…δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο…» (στιχ. 23).

Ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει πως όταν κανείς έχει πολλά «…ο έρως των χρημάτων γίνεται τυραννικώτερος…».

Ο άνθρωπος της Βασιλείας του Θεού δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι διχασμένος. Δεν μπορεί να αντλεί ζωή από δύο πηγές, από τη σχέση με το Θεό που είναι αιωνιότητα και συγχρόνως ν΄ αναμένει ζωή από την προσκόλληση στον υλικό κόσμο.

Ο νέος εγκατάλειψε το Χριστό γιατί υπερίσχυσε ο κόσμος. Αλλά με αυτή του την απόφαση, απώλεσε την αιώνιο ζωή και οδήγησε τη ψυχή του στο θάνατο. Εγκατάλειψε την πραγματική πηγή Ζωής. Νέκρωσε και την αγάπη του προς τους πτωχούς, γιατί δε μπόρεσε να υπερβεί τη φιλαυτία του.

4. ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Για να ξεκινήσει ο άνθρωπος να τηρεί τις θείες εντολές, πρέπει να ζει και να εργάζεται κατά θείο τρόπο. Η έξοδος από τη κατά σάρκα ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, γι’ αυτό συνιστάται εγρήγορση και επαγρύπνηση.

Οι μοναχοί υμνούν και δοξολογούν το Θεό συνεχώς, για να βρίσκονται αεί σε μια σχέση αγάπης και κοινωνίας μαζί Του. Για να είμαστε σε συνεχή αναζήτηση του Θεού, απαιτείται προετοιμασία που ξεκινά με μικρές θυσίες (χρημάτων, χρόνου, ανέσεων, πραγμάτων), ώστε σιγά σιγά ο άνθρωπος ν΄ ανυψώνεται από τα κοσμικά και τα επίγεια και να υπερυψούται στα νοητά και επουράνια.

Πρέπει να δώσουμε επίγεια για να πάρουμε ουράνια. Γι’ αυτό θα κλείσω με τη ευχή του αββά Ισαάκ «…Κύριε πλήρωσον την καρδίαν μου ζωής αιωνίου…». Αμήν.