ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ: 46. 1821 - 2021 - 200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Σάββατο 31 Ιουλίου 2021

46. 1821 - 2021 - 200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Με αφορμή των 200 χρόνων από την εθνική εξέγερση θα εστιάσω σε ένα θέμα που είναι η χρησιμοποίηση των όπλων στον κάθε λογής απελευθερωτικό αγώνα.

Η Εκκλησία ευλογεί ανθρώπους και όχι όπλα! Δεν ευλογούμε τα κανόνια, δεν αγιάζουμε ποτέ τα όπλα, αλλά τους ανθρώπους που φέρουν τα όπλα!

Ο ίδιος ο Χριστός δεν ευλογεί τα όπλα, ούτε το στρατό!

Γι αυτό όταν ο απ. Πέτρος έβγαλε το μαχαίρι ν’ αποτρέψει αυτούς που ήρθαν να συλλάβουν το Χριστό, ο Χριστός τι του είπε;

«…Βάλε την μάχαιρα πίσω γιατί αυτοί που μαχαιρώνουν θα μαχαιρωθούν!…»

Ο Θεός συγκαταβαίνει ή καλύτερα μας κάνει υπομονή και ανέχεται την ανθρώπινη αλαζονεία μας και για λόγους αμυντικούς, η αγία Εκκλησία προσεύχεται για τα παιδιά της που κρατούν τα όπλα.

Η ύπαρξη του στρατού και τόσο άλλων πραγμάτων είναι αποτέλεσμα του ανθρωπίνου εγωισμού, της κακίας, της επεκτατικής τάσης να πάρει ο ένας τα πράγματα του άλλου…

Πότε δημιουργήθηκε ο τακτικός στρατός στην Κύπρο; Μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας άρχισε να υλοποιείται η συγκρότηση του Κυπριακού Στρατού…

Δεν είχαμε πριν συγκροτημένο στρατό αλλά και η εισβολή το 1974 βρήκε το στρατό της Κύπρου διχασμένο γιατί χρησιμοποιήθηκαν τμήματα της Εθνικής Φρουράς από το στρατιωτικό καθεστώς των Αθηνών στο πραξικόπημα κατά του Προέδρου Μακαρίου…

Μόνο σε κατάσταση ανάγκης και άμυνας παλιότερα συγκροτείτο στρατός και η Εκκλησία ευλογούσε τα παιδιά της που έκαναν άμυνα των οικογενειών τους και της χώρας τους… Οι εκκλησίες μας και τα μνημεία μας όλα ήταν ανοικτά και μπορούσες ανά πάσα στιγμή να προσέλθεις και να προσευχηθείς! Για μας τους ελληνοκύπριους ήτο αδιανόητο ότι θα μπορούσαν ποτέ να κλαπούν ή να βεβηλωθούν οι εκκλησίες μας και έτσι σπάνια κλειδώνονταν. Βρίσκονταν σε συνεχή έκθεση στο κοινό, γιατί αποτελούσαν ιερή ιστορική παρακαταθήκη για όλους, που αναβίωναν την κουλτούρα και την προέλευση του έθνους. Αυτό ήταν το πνεύμα μας… Αγαθό, απλό, χωρίς καχυποψία και δόλο… Έτσι ανδρωθήκαμε! Μέσα σε χριστιανικό Ορθόδοξο Πνεύμα!

Η ύπαρξη του στρατού δεν είναι για να κατακτά, αλλά μήτε δια της ισχύος να καπηλεύεται τους αδύνατους... Ο φιλόχριστος στρατός αγαπά τον εχθρό του και ενεργεί αποτρεπτικά σ’ αυτούς που θέλουν να βιάσουν να σκοτώσουν και να κυριαρχήσουν πάνω σε αδύνατους... Αν δείτε κάποιον ληστή να βιάζει κάποια στο δρόμο θα τον αφήσετε; Όχι βέβαια! Δεν μισούμε και δεν έχουμε αντιπάθεια με καμία χώρα, με καμία θρησκεία... Προστατεύουμε τους αδύνατους, όπως πολλοί συμπολίτες μας το έχουν ως σημείο αναφοράς στη ζωή τους, χωρίς να κάνουμε πόλεμο ή να ασκούμε βία, και παρεμβαίνουμε όταν αδικούν ή ασελγούν κατά του πλησίον μας...

Ο πόλεμος είναι η προέκταση των καθημερινών κακών της ζωής μας σε ένα μεγαλύτερο κακό που δυστυχώς εμείς ως άνθρωποι ευθυνόμαστε... Είναι η αχορταγιά του ανθρώπου για περισσότερα! Περισσότερη ισχύ, περισσότερη δύναμη και δόξα, περισσότερο πλούτο!

Αυτό επουδενί δεν είναι το πνεύμα του Ελληνικού στρατού! Δια της πίστεως και της αρετής διάγεται ο αγών και ΟΧΙ δια του πλούτου!

Ο Μακρυγιάννης, ο Κολοκοτρώνης, η Μπουμπουλίνα όλοι αυτοί είχαν μέσα τους ΖΩΣΑ πίστη και δια των προσευχών αυτών και άλλων ευσεβών χριστιανών ο καλός Θεός επέτρεψε την λευτεριά του έθνους μας!

Ο Μακρυγιάννης[1] όπως αναφέρεται στα απομνημονεύματα του έκανε 2000 μετάνοιες καθημερινώς! Προσκυνούσε τον Θεό με ευλάβεια, μέχρι τα γεράματα του, χωρίς να παρεκκλίνει από τις μετάνοιες του που τις έκανε με τις ώρες, παρόλο που είχε και τραύματα, παρόλο που άνοιγαν οι πληγές του προσκυνώντας τον Θεό και ζητώντας την βοήθεια για την σωτηρία του αλλά και για την σωτηρία του κόσμου και του Έθνους! Με πολύ ταπείνωση έβρεχε το πάτωμα με τα πολλά του δάκρυα.

Επόμενο ήταν να αναπαυθεί το Πνεύμα τού Θεού στον Στρατηγό Μακρυγιάννη και να τον χρησιμοποιήσει ο Θεός σαν νέο Μωυσή, να οδηγήσει το νέο Ισραήλ (τον ελληνικό λαό) στην ορθόδοξη πάλι πορεία του μετά την τουρκική σκλαβιά.

Ένας στρατηγός με ανεξικακία! Δεν καταδικάζει τους εχθρούς του, ως αλλόθρησκους, αλλά το αφήνει στο Θεό. «…Αφήστε μας ήσυχους με την Ορθοδοξία μας, και ας σωθεί και ο καθένας σας με τη θρησκεία του…».

Ένας γνήσιος Πατέρας του Έθνους, μπαρουτοκαπνισμένος και τραυματισμένος, χύνοντας δάκρυα με πόνο στον Θεό και αίμα για την λευτεριά μας.

Ο δε Κολοκοτρώνης[2] έβαζε τους στρατιώτες του σε προσευχή και νηστεία πριν από τη μάχη αλλά και μετά τη νίκη, για να δοξάζεται ο Θεός!

Όλη την ημέρα σκότωνε και έκλεβε γιατί αυτό απαιτείτο από τις συνθήκες και τις καταστάσεις, αλλά το βράδυ απαραιτήτως και απαρεγκλίτως έκανε τους χαιρετισμούς στην Παναγιά! Και για πόσο διάστημα; Για 14 ολόκληρα χρόνια! Και ενώ η ζωή του ήταν μια συνεχή ακαταστασία και αγωνία, συγκίνησε την Παναγία και τον έσωσε, για την αγάπη που είχε στην προσευχή!

Η Μπουμπουλίνα;[3] Άλλη μια ηρωίδα που με πίστη στον Θεό και την πατρίδα συνέβαλε τα μέγιστα στον αγώνα για την ανεξαρτησία. Σας παραθέτω το λόγο της προς τους προκρίτους και τους δημογέροντες: «…’Εχασα τον συζυγόν μου. Εύλογητός ό Θεός! Ό πρεσβύτερος υιός μου έπεσε με τα όπλα ανά χείρας. Εύλογητός ό Θεός! Ο δεύτερος καί μόνος υιός μου, 14ετής την ήλικίαν, μάχεται μετά των Ελλήνων καί πιθανώς να εύρη ενδοξον θάνατον. Εύλογητός ό Θεός! Ύπό το σημείον του Σταυρού θα ρεύση επίσης το αίμα μου. Εύλογητός ό Θεός! ‘Αλλά θα νικήσωμεν ή θα παύσωμεν μεν ζώντες, αλλά θα έχωμεν την παρήγορον ιδέαν, ότι εν τω κοσμώ δεν αφήσαμεν όπισθεν ημών δούλους τους ‘Ελληνας…».

Όταν πήγαιναν οι Έλληνες το βράδυ να πυρπολήσουν τον Τουρκικό στόλο έψελναν τους χαιρετισμούς! Αλλά μέσα στο σκοτάδι πως δύναται να τους απαγγέλλουν καθώς οιονδήποτε φως θα τους πρόδιδε τη θέση τους; Μια είναι η απάντηση… Τους ήξεραν απ’ έξω!!! Τόσες σελίδες απ’ έξω!! Και έτσι η Ελλάδα θριάμβευσε στους αιώνες, δεν δινόταν άλλωστε… ένεκα της πίστης! Οι Γερμανοί πιλότοι όταν βομβάρδιζαν την Ελλάδα δεν μπορούσαν να βρουν την Αίγινα στο χάρτη... είχε εξαφανιστεί... γιατί διενεργούσε δια της Χάριτος ο πολιούχος του νησιού, ο Άγιος Νεκτάριος... Στα τελευταία δρώμενα στον Έβρο και την κλιμάκωση της έντασης βρισκόμενοι υπό την σκιά του πολέμου πολλοί βιώσαμε καταστάσεις θαυμάτων... Με τους αγίους να εμφανίζονται στα σύνορα... Αν η Χάρης του Θεού δεν επέτρεπε καθόλου την άμυνα, δεν θα εμφανίζονταν οι άγιοι!... Μήτε ο Ταξιάρχης, μήτε κανείς!

Ο εκατόνταρχος που ο Χριστός θαύμασε την αυτού πίστη ήταν στρατιωτικός (τέτοια πίστη δεν βρήκε ανάμεσα στους Ιουδαίους), ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Δημήτριος, ο Άγιος Αρτέμιος, ο Άγιος Μηνάς ήσαν στρατιωτικοί... και άλλοι τόσοι που κοσμούν τις εκκλησίες μας... Δόξα στον Φιλάνθρωπο Πανάγαθο Θεό που δεν έστρεψε ακόμα ένεκα των αμαρτιών μας το βλέμμα Του από πάνω μας!

Στην τελευταία μου εργασία η «Βεβήλωση της πολιτιστικής κληρονομιάς της Κύπρου»[4], διαφαίνεται περίτρανα πως η Εκκλησία ευλογούσε και συμμετείχε και με κληρικούς στους αγώνες προς ελευθερία και πάταξη του ζυγού! Οι ήρωες έμειναν στην ιστορία και υμνούνται από την Εκκλησία γιατί; Γιατί στο βωμό της ΑΓΑΠΗΣ έδωσαν τη ζωή τους για να ζήσουν άλλοι ελεύθεροι! Αυτό δεν είναι αγάπη; Δεν είναι ανδρεία; Ο Παλικαρίδης και τόσοι που απαγχονίστηκαν το μόνο που ζήτησαν να μη τους πάρουν από πάνω τους ήταν ο Σταυρός και ψέλλιζαν την ευχή... Ανδρεία... Μεγαλείο... Αδάμαστες ψυχές που γεννήθηκαν για να πεθάνουν για άλλους... Κανέναν δεν μίσησαν... Την ελευθερία που είναι ΔΩΡΟ του Θεού σε κάθε άνθρωπο και αναφαίρετο δικαίωμα αυτό ήθελαν και αγωνίστηκαν…

Αλλά παλιά δίνανε τη ζωή τους για την ελευθερία τώρα ο κόσμος δίνει την ελευθερία για να ζήσει!!! Και όλο αυτό γιατί; Γιατί γίναμε κοσμικοί, χωρίς διάκριση!

Και ένα τελευταίο… Μην αφήνετε το λογισμό να σας νικήσει από κάποιους άλλους, που δεν είναι και δεν ανήκουν στο Σώμα της Εκκλησίας, οποίοι δεν παίρνουν όπλα στο χέρι τους και ακόμη μήτε μεταγγίσεις αίματος κάνουν, αφήνοντας τον συνάνθρωπό τους να πεθαίνει, γιατί αυτοί δεν θέλουν να λερώσουν τα χέρια τους ούτε με όπλα, μήτε με μεταγγίσεις…

Εμείς όμως οι Χριστιανοί, για τον αδερφό μας, ΜΙΜΟΥΜΕΝΟΙ το Φιλάνθρωπο Χριστό θυσιαζόμαστε γι’ αυτόν. Και στον πόλεμο θα πεθάνουμε υπέρ του αδερφού μας, αλλά και θα δώσουμε το αίμα μας, όπως το αίμα Του το έδωσε ο 1^ος αιμοδότης, ο Χριστός!

Κλείνω με το δυναμικό λόγο της Μπουμπουλίνας «…Θα νικήσουμε ή θα παύσουμε να ζούμε, με την παρήγορη ιδέα πως πίσω δεν αφήσαμε υπόδουλους τους Έλληνες! Ευλογητός ο Θεός πάντοτε!...».