ΨΑΛΜΟΣ 29. ΚΘ'.

 

«…Εἰς τὸ τέλος...» η φράση αυτή η οποία ξεκινά ο ψαλμός, οι πατέρες αλληγορώντας, την απέδωσαν στο τέλος του κόσμου, άρα όσοι ψαλμοί ξεκινούν μ’ αυτήν τη φράση είναι προφητικοί, Μεσιακοί. 

Το περιεχόμενο αναφέρεται σε ασθένεια από την οποία λυτρώθηκε ο Δαβίδ!

Ο ψαλμός αυτός διαιρείται σε δύο μέρη:

1.    Στίχ. 2-6: Δια τη σωτηρία και θεραπεία του.

2.    Στιχ. 7-13: Ιστορία της νόσου και της θεραπείας του πριν και κατά τη νόσο.

 

1^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 2-6: Ο αίνος του Θεού.

 

Ψαλ. 29,2  - Ὑψώσω σε, Κύριε, ὅτι ὑπέλαβές με καὶ οὐκ εὔφρανας τοὺς ἐχθρούς μου ἐπ᾿ ἐμέ.

Ψαλ. 39,2  (Νεοελληνική απόδοση) – Θα σε δοξολογήσω και θα σε υπερυψώσω με ευγνωμοσύνη, Κύριε, διότι με υποβάσταξες και με στήριξες και δεν επέτρεψες να ευφρανθούν οι εχθροί μου από ενδεχόμενη πτώση και καταστροφή μου.

Ψαλ. 29,3  - Κύριε ὁ Θεός μου, ἐκέκραξα πρὸς σέ, καὶ ἰάσω με·

Ψαλ. 29,3  (Νεοελληνική απόδοση) – Κύριε ο Θεός μου, εφώναξα προς σε με όλη μου την δύναμιν από την κλίνη της ασθενείας μου και Συ με θεράπευσες.

Ψαλ. 29,4 - Κύριε, ἀνήγαγες ἐξ ᾅδου τὴν ψυχήν μου, ἔσωσάς με ἀπὸ τῶν καταβαινόντων εἰς λάκκον.

Ψαλ. 29,4  (Νεοελληνική απόδοση) -  Από τον άδη ανέβασες και επανέφερες την ψυχή μου. Με έσωσες και δεν αφήσες να συγκαταριθμηθώ με τους νεκρούς, οι οποίοι οδηγούνται στον τάφο.

Ψαλ. 29,5 - ψάλατε τῷ Κυρίῳ, οἱ ὅσιοι αὐτοῦ, καὶ ἐξομολογεῖσθε τῇ μνήμῃ τῆς ἁγιωσύνης αὐτοῦ·

Ψαλ. 29,5  (Νεοελληνική απόδοση) - Ας δοξολογήσουν και ας ευχαριστήσουν τον Κύριων μαζί μου όλοι, όσοι είναι αφοσιωμένοι εις Αυτόν. Να διατηρείτε ζωηρά το νουν και την καρδία σας, στην ανάμνηση της αγιότητας Του και της απείρου τελειότητας και να δοξολογείτε το άγιο Όνομα Του.

Ψαλ. 29,6 - ὅτι ὀργὴ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ, καὶ ζωὴ ἐν τῷ θελήματι αὐτοῦ· τὸ ἑσπέρας αὐλισθήσεται κλαυθμὸς καὶ εἰς τὸ πρωΐ ἀγαλλίασις.

Ψαλ. 29,6 (Νεοελληνική απόδοση) - Δοξολογήστε το Θεό, διότι, σαν δίκαιος που είναι, αφήνει να ξεσπάσει η αγανάκτησης Του και να εκδηλωθεί ως οργή και τιμωρία κατά των ασεβών. Αλλά και από το θέλημά Του και την ευσπλαχνία Του, χορηγείται η ζωή και το έλεος στους αγαπώντας Αυτόν, διότι είναι Πανάγαθος και Ελεήμων. Εάν το βράδυ θα διανυκτερεύει μαζί σας ο κλαυθμός, σαν παροδικός επισκέπτης, την πρωία θα έλθει από τον Κύριο η χαρά και η ευφροσύνη.

 

2^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 7-13: Έκκλησης προς τη θεία καλοσύνη.

 

Ψαλ. 29,7 - ἐγὼ δὲ εἶπα ἐν τῇ εὐθηνίᾳ μου· οὐ μὴ σαλευθῶ εἰς τὸν αἰῶνα.

Ψαλ. 29,7  (Νεοελληνική απόδοση) - Ανόητος εγώ, βυθισμένος εις τα πλούσια υλικά αγαθά, είπα εν τη ανοησία μου. Δεν θα μετακινηθώ από την κατάσταση αυτήν της ευτυχίας.

Ψαλ. 29,8  - Κύριε, ἐν τῷ θελήματί σου παρέσχου τῷ κάλλει μου δύναμιν· ἀπέστρεψας δὲ τὸ πρόσωπόν σου καὶ ἐγενήθην τεταραγμένος.

Ψαλ. 29,8  (Νεοελληνική απόδοση) – Κύριε, λησμόνησα ότι Συ με την καλοσύνη Σου μου έδωσες δύναμη σε ότι καλόν έχω. Πικραμένος όμως Συ από την ματαιοφροσύνη μου έστρεψες αλλού το πρόσωπό Σου. Και εγώ τότε περιέπεσα εις ταραχή και σύγχυση.

Ψαλ. 29,9  - πρὸς σέ, Κύριε, κεκράξομαι, καὶ πρὸς τὸν Θεόν μου δεηθήσομαι.

Ψαλ. 29,9  (Νεοελληνική απόδοση) – Προς Σε, λοιπόν, Κύριε, κράζω· προς Σε το Θεό μου απευθύνω και θα απευθύνω την δέηση αυτήν.

Ψαλ. 29,10  - τίς ὠφέλεια ἐν τῷ αἵματί μου ἐν τῷ καταβαίνειν με εἰς διαφθοράν; μὴ ἐξομολογήσεταί σοι χοῦς ἢ ἀναγγελεῖ τὴν ἀλήθειάν σου;

Ψαλ. 29,10  (Νεοελληνική απόδοση) – Ποία ωφέλεια θα προέλθει, εάν χύσω το αίμα μου και κατέβω εις την αποσύνθεση του τάφου; Μήπως από το χώμα του τάφου το αποσυντεθειμένο σώμα μου θα αναπέμψει εις Σε δοξολογία ή θα διακηρύξει και θα διαλαλήσει την Αλήθειά Σου;

Ψαλ. 29,11  - ἤκουσε Κύριος, καὶ ἠλέησέ με, Κύριος ἐγενήθη βοηθός μου.

Ψαλ. 39,11  (Νεοελληνική απόδοση) –Ο Κύριος άκουσε την προσευχή μου και με ελέησε. Ο Κύριος έγινε και πάλι βοηθός μου.

Ψαλ. 29,12  - ἔστρεψας τὸν κοπετόν μου εἰς χαρὰν ἐμοί, διέῤῥηξας τὸν σάκκον μου καὶ περιέζωσάς με εὐφροσύνην,

Ψαλ. 29,12  (Νεοελληνική απόδοση) – Συ, Κύριε, μετέβαλες τον θρήνο μου εις χαρά, έσκισες τον τρίχινο σάκο, που φορούσα εις ένδειξη του πένθους και της ταπεινώσεώς μου, και με πλημμύρισες και με περιέβαλες με ευφροσύνη.

Ψαλ. 29,13  - ὅπως ἂν ψάλῃ σοι ἡ δόξα μου καὶ οὐ μὴ κατανυγῶ. Κύριε ὁ Θεός μου, εἰς τὸν αἰῶνα ἐξομολογήσομαί σοι.

Ψαλ. 29,13  (Νεοελληνική απόδοση) – Δια να ψάλει έτσι προς Σε ύμνους δοξολογίας και ευγνωμοσύνης η ψυχή μου και να μη κυριευθώ από λύπη και παραμελήσω τη δοξολογία Σου. Κύριε και Θεέ μου, πάντοτε θα σε δοξολογώ.

 

Επιλεκτική ερμηνεία Ψαλμού 29. ΚΘ’.  

 

Η ανάλυση του παρόντος ψαλμού θα γίνει γύρω από αυτούς τους 3 στίχους

1.    «…Κύριε ὁ Θεός μου, ἐκέκραξα πρὸς σέ, καὶ ἰάσω με …» στιχ. (3)

2.    «…Κύριε, ἀνήγαγες ἐξ ᾅδου τὴν ψυχήν μου, ἔσωσάς με ἀπὸ τῶν καταβαινόντων εἰς λάκκον…» στιχ. (4)

3.    «…ἔστρεψας τὸν κοπετόν μου εἰς χαρὰν ἐμοί, διέῤῥηξας τὸν σάκκον μου καὶ περιέζωσάς με εὐφροσύνην…» στιχ. (12)

Στους στίχους (2 & 3) βλέπουμε τη δύναμη πίστης του Δαβίδ στον Πανάγαθο Θεό. Έχοντας μια ασθένεια που ομοιάζει με «λάκκον» (δηλ. πολύ βαριά, δύσκολη να θεραπευθεί, αρρώστια θανάτου), με τη συνεχή επίκληση και κραυγή προς το Θεό, - που είναι η βέβαιη και σίγουρη παρηγοριά των ανθρώπων μέσα από τις διάφορες δοκιμασίες και ασθένειες  γιατί «…τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν…», καταθέτει μετά σιγουριά τις ελπίδες του στον Κύριο, και για τούτο τελείται το θαύμα ανεξαιρέτου πόσο φαντάζει ανθρωπίνως αδύνατο. Μας δίνει ένα μήνυμα εδώ ο Δαβίδ! Να ΜΗΝ απελπιζόμαστε γι’ αυτά που έρχονται όσο δύσκολα και αν είναι ακόμα και αν οι δυσκολίες είναι επιπέδου θανάτου, γιατί ο Κύριος βλέποντας το αγωνιστικό μας φρόνημα, βλέποντας την ακλόνητη πίστη μας μέσα από τις λογής δυσκολίες, θα εφαρμόσει και σε μας το «…ἀνήγαγες ἐξ ᾅδου τὴν ψυχήν μου…», θα μας βγάλει από τη δοκιμασία όσο δύσκολη και αν είναι φθάνει να ΜΗΝ χάσουμε την πίστη μας σ’ Αυτόν!

«…ἔστρεψας τὸν κοπετόν μου εἰς χαρὰν ἐμοί, διέῤῥηξας τὸν σάκκον μου καὶ περιέζωσάς με εὐφροσύνην…»

Ο απ. Παύλος μας λέει πως «…ο καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά…», εννοώντας πως η χαρά είναι τεκμήριο σωστής ζωής.

Όταν κάτι δεν είναι πνευματικό καθαρό, δεν μπορεί να υπάρχει αληθινή χαρά και ειρήνη στην καρδιά. Η καρδιά που αισθάνεται ένας πνευματικός άνθρωπος δεν είναι κοσμική χαρά, μια χαρά την οποία επιζητούν πολλοί σήμερα.

Λένε αρκετοί: «…Πρέπει να είμαι χαρούμενος, γιατί είμαι χριστιανός! Να είμαι ήρεμος γιατί είμαι χριστιανός!...».

Αυτοί όμως δεν είναι Χριστιανοί!

Αυτό είναι αδιαφορία, είναι κοσμική χαρά. Όποιος έχει τα κοσμικά στοιχεία δεν είναι πνευματικός άνθρωπος. Αν θέλω να μη στεναχωρηθώ, για να είμαι χαρούμενος, να μη χαλάσω την ησυχία μου, για να είμαι  πράος, τότε είμαι αδιάφορος! Άλλο πραότητα πνευματική και άλλο πραότητα από αδιαφορία.

Ο πνευματικός άνθρωπος είναι όλος ένας πόνος!

Πονάει δηλαδή για καταστάσεις για ανθρώπους, αλλά ανταμείβεται γι’ αυτόν τον πόνο με θεία παρηγοριά «…ἔστρεψας τὸν κοπετόν μου εἰς χαρὰν ἐμοί, διέῤῥηξας τὸν σάκκον μου καὶ περιέζωσάς με εὐφροσύνην…». Νιώθει πόνο, αλλά νιώθει μέσα του θεία παρηγοριά, γιατί ο Θεός κάνει ρίψεις με ευλογίες από τον Παράδεισο στη ψυχή και αγάλλεται ο άνθρωπος από τη θεϊκή αγάπη.

Ποιός άγιος πέρασε από αυτή τη ζωή χωρίς πόνο; Αρρωστούσαν και λέγανε «…Με επισκέφθηκε ο Χριστός μου σήμερα, φέρνοντας μου αυτή τη δυσβάσταχτη ασθένεια…». Βλέπετε ο κοπετός τους ήταν χαρά, ήταν ευλογία!

Ας αγωνισθούμε με όλη μας την ισχύ και δύναμη κατά το θέλημα του Αγίου Θεού, ώστε η σωτήρια θεία χαρά να μας περιτειχίζει πάσας τας ημέρας της ζωής μας. Γένοιτο.