31. Απόστολος Κυριακής IΓ΄– A’ Κορ. (16, 13 – 24)

A’ Κορ. (16, 13 – 24)

«…Ἀδελφοί, γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε· πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γενέσθω. Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί· οἴδατε τὴν οἰκίαν Στεφανᾶ, ὅτι ἐστὶν ἀπαρχὴ τῆς ᾽Αχαΐας καὶ εἰς διακονίαν τοῖς ἁγίοις ἔταξαν ἑαυτούς· ἵνα καὶ ὑμεῖς ὑποτάσσησθε τοῖς τοιούτοις καὶ παντὶ τῷ συνεργοῦντι καὶ κοπιῶντι. Χαίρω δὲ ἐπὶ τῇ παρουσίᾳ Στεφανᾶ καὶ Φορτουνάτου καὶ ᾽Αχαϊκοῦ, ὅτι τὸ ὑμέτερον ὑστέρημα οὗτοι ἀνεπλήρωσαν· ἀνέπαυσαν γὰρ τὸ ἐμὸν πνεῦμα καὶ τὸ ὑμῶν. ἐπιγινώσκετε οὖν τοὺς τοιούτους. ᾽Ασπάζονται ὑμᾶς αἱ ἐκκλησίαι τῆς ᾽Ασίας. Ἀσπάζεται ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ πολλὰ ᾽Ακύλας καὶ Πρίσκιλλα σὺν τῇ κατ᾽ οἶκον αὐτῶν ἐκκλησίᾳ. Ἀσπάζονται ὑμᾶς οἱ ἀδελφοὶ πάντες. ᾽Ασπάσασθε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἁγίῳ. Ὁ ἀσπασμὸς τῇ ἐμῇ χειρὶ Παύλου. Εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα μαραν αθά. Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦθ μεθ᾽ ὑμῶν. Ἡ ἀγάπη μου μετὰ πάντων ὑμῶν ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ. Ἀμὴν...». 

ΑΝΑΛΥΣΗ

Η εν λόγω αποστολική περικοπή αποτελεί τμήμα του επιλόγου της Α’ προς Κορινθίους επιστολής του Παύλου. Σ’ αυτήν την επιστολή ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Κορίνθου, απευθύνει στους χριστιανούς της πόλης, τις τελευταίες υποθήκες και προσθέτει με το ίδιο του το χέρι τον δικό του ασπασμό και τις ευχές του.

Μέσα από την επιστολή ταύτη διαφαίνεται η θερμή αγάπη του αποστόλου, τα ευγενή του αισθήματα που έτρεφε για τους χριστιανούς των Εκκλησιών που έχει ιδρύσει.

===========================================================

«...Ἀδελφοί, γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε...». στιχ. 13

Εδώ έχουμε 4 προστακτικές ισαρίθμων ρημάτων, που συνιστούν την παραίνεση και το παρακλητικό ύφος του αποστόλου.

«…Γρηγορείτε…». Η πνευματική εγρήγορση συνιστά σταθερό πλαίσιο της εν Χριστώ ζωής και αναγκαία προϋπόθεση για την υποδοχή της Παρουσίας του Κυρίου.

«…Στήκετε ἐν τῇ πίστει…». Η πίστη αποτελεί το κύριο θεμέλιο πάνω στο οποίο εμείς οι χριστιανοί οφείλουμε να παραμένουμε στερεωμένοι.

«…Ανδρίζομαι…». Σημαίνει επιδεικνύω ανδρικό φρόνημα και γενναιοψυχία. Ο χριστιανός ως στρατιώτης Ιησού Χριστού οφείλει να είναι ανδρείος και θαραλλέος.

«…Κραταιοῦσθε…». Ο αγώνας της εν Χριστό ζωής προϋποθέτει την παρουσία πνευματικής ισχύος, έτσι ώστε ο χριστιανός να μπορεί ν’ αγωνίζεται αποτελεσματικά. Πάνω σ’ αυτά μας προτρέπει και ο προφητάνακτας Δαβίδ «…ὑπόμεινον τὸν Κύριον· ἀνδρίζου, καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία σου…» Ψαλ. (2  6, 14)

«...πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γενέσθω…» στιχ. 14

Η αγάπη αποτελεί το χαρακτηριστικό γνώρισμα των σχέσεων των χριστιανών μεταξύ τους, ως μέλη μιας εκκλησιαστικής κοινότητας. Ότι κάνουμε ως μέλη του σώματος της Εκκλησίας, θα πρέπει να το εμπνέει η αγάπη. Οτιδήποτε κάνουμε χωρίς αγάπη, όσο μεγάλο και σημαντικό και αν είναι, ΔΕΝ ΕΧΕΙ καμιά αξία. Η αγάπη αποτελεί τη λύδια λίθο αξιολόγησης της συμπεριφοράς και των έργων του κάθε χριστιανού.   

«...Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί· οἴδατε τὴν οἰκίαν Στεφανᾶ, ὅτι ἐστὶν ἀπαρχὴ τῆς ᾽Αχαΐας καὶ εἰς διακονίαν τοῖς ἁγίοις ἔταξαν ἑαυτούς...». στιχ. 15

Η οικία Στεφανά ήσαν οι πρώτοι άνθρωποι που ανταποκρίθηκαν στο κήρυγμα του Παύλου και πίστεψαν στο Χριστό. Μετά την προσέλευσή τους στην πίστη «…ἔταξαν ἑαυτούς εις διακονίαν τοῖς ἁγίοις…» δηλ. με δική τους θέληση, οικειοθελώς, αφιέρωσαν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία των χριστιανών.

Η οικία Στεφανά κατά τον Παύλο αποτελεί διπλό έπαινο, πρώτον, γιατί πρώτοι δέχθηκαν στο σωτήριο κήρυγμα και κατά δεύτερον πρόσφεραν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία και διακονία των αγίων και αποστόλων.

«…ἵνα καὶ ὑμεῖς ὑποτάσσησθε τοῖς τοιούτοις καὶ παντὶ τῷ συνεργοῦντι καὶ κοπιῶντι…» στιχ. 16

Η στάση και η προσφορά της οικίας Στεφανά προς τους χριστιανούς της Εκκλησίας της Κορίνθου, επέβαλλε στους Κορινθίους να υποτάσσονται σ’ αυτούς. Την ίδια στάση έπρεπε να τηρήσουν και οι Κορίνθιοι προς όλους εκείνους οι οποίοι εργάζονταν και κοπίαζαν μαζί με τα μέλη της οικογένειας Στεφανά.

«…Χαίρω δὲ ἐπὶ τῇ παρουσίᾳ Στεφανᾶ καὶ Φορτουνάτου καὶ ᾽Αχαϊκοῦ, ὅτι τὸ ὑμέτερον ὑστέρημα οὗτοι ἀνεπλήρωσαν…» στιχ. 17

Ο Παύλος εκφράζει τη χαρά του με την παρουσία των αναφερθεισών ανδρών και πληροφορεί τους παραλήπτες του, ότι αυτοί αναπλήρωσαν το κενό που αισθανόταν των προσώπων που δεν είχε κοντά του και δεν μπορούσε να δει τα πρόσωπα των άλλων αδελφών.

«…ἀνέπαυσαν γὰρ τὸ ἐμὸν πνεῦμα καὶ τὸ ὑμῶν. ἐπιγινώσκετε οὖν τοὺς τοιούτους. ᾽Ασπάζονται ὑμᾶς αἱ ἐκκλησίαι τῆς ᾽Ασίας. Ἀσπάζεται ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ πολλὰ ᾽Ακύλας καὶ Πρίσκιλλα σὺν τῇ κατ᾽ οἶκον αὐτῶν ἐκκλησίᾳ…» στιχ. (18-19)

Η επίσκεψη των 3 ανδρών καθώς και τα μαντάτα που του έφεραν, που σημαίνει ότι τον ξεκούρασαν και τον παρηγόρησαν. Τα μηνύματα που θα μεταφέρονταν από τους 3 αυτούς άνδρες θ’ ανάπαυαν και το δικό τους πνεύμα.

Ο απόστολος βρισκόμενος εις την Έφεσο, διαβιβάζει τους χαιρετισμούς του καθώς και των χριστιανών της Εφέσου, εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο την οικουμενικότητα της Εκκλησίας και τους δεσμούς αγάπης που συνδέουν τους χριστιανούς μεταξύ τους, ανεξάρτητα από την απόσταση των μερών που κατοικούν.

«…Ἀσπάζονται ὑμᾶς οἱ ἀδελφοὶ πάντες. ᾽Ασπάσασθε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἁγίῳ…» στιχ. (20)

Εκτός από τους χαιρετισμούς των χριστιανών της Εκκλησίας της Εφέσου, μεταφέρει και τους χαιρετισμούς όλων των αδελφών που αποτελούσαν τα μέλη της Εκκλησίας της Εφέσου. Τους παραγγέλει ν’ ασπαστούν ο ένας τον άλλο «εν φιλήματι αγίω» δηλ. ένα ασπασμό αγάπης, άδολο και ανυπόκριτο.

«…Ὁ ἀσπασμὸς τῇ ἐμῇ χειρὶ Παύλου…» στιχ. (21)

Ο ασπασμός του παρόντος στίχου καθώς και των άλλων που ακολουθούν, προέρχονται από το ίδιο το χέρι του αποστόλου. Μ’ αυτό τον τρόπο θέλει να τους δείξει την έμπρακτη αγάπη του και το ακοίμητο ενδιαφέρον του για την πνευματική τους προκοπή. 

«…Εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα μαραν αθά…» στιχ. (22)

Ο παρών στίχος – αφορισμός – μοιάζει με απειλή εξαιτίας του περιεχομένου του, αλλά και λόγω του αιφνίδιου τρόπου με τον οποίο τον εισάγει ο απόστολος. Το ρήμα «…φιλείς…» που είναι πιο ισχυρό από το αγαπώ, εκφράζει τη θρησκευτική αφοσίωση και αφιέρωση στον Κύριο Ιησού Χριστό. Το «…ἤτω ἀνάθεμα…» είναι ο αποκομμένος από την εκκλησιαστική κοινωνία.

Το «…μαράν αθά…» είναι φράση αραμαϊκή και σημαίνει έκκληση για να έρθει γρήγορα ο Κύριος.

Το ερώτημα τώρα που εκπηγάζει και που εύλογα κάποιος μπορεί να διερωτάται, είναι γιατί έτσι ξαφνικά μετά από εγκάρδιο ασπασμό και χαιρετισμό, γίνεται τώρα λόγος για αφορισμό;

Η αιτία είναι λειτουργική! Μετά το πέρας της ανάγνωσης της επιστολής, άρχιζε η τέλεση του Κυριακού Δείπνου. Γνωρίζοντας αυτό ο απόστολος παρενέβαλε στο τέλος της επιστολής του, τις τελετουργικές αυτές εκφράσεις.

«…Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦθ μεθ᾽ ὑμῶν. Ἡ ἀγάπη μου μετὰ πάντων ὑμῶν ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ. Ἀμὴν…» στιχ. (23-24)

Ο Παύλος κλίνει την επιστολή του δίνοντας στους παραλήπτες του, την αποστολική του ευλογία. Είναι σαν να τους εύχεται να έχουν κάθε αγαθό, εγκόσμιο και ουράνιο, αφού η χάρη του Θεού περιλαμβάνει τα πάντα, και απ’ αυτήν πηγάζει κάθε ευλογία.

Η αγάπη αυτή του Παύλου, είναι αγάπη «…εν Χριστώ Ιησού…», πηγάζει από το Χριστό και προσφέρεται στο όνομα του Χριστού.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

«…Γρηγορείτε…» διαλαλεί ο απόστολος. Η εγρήγορση είναι μια πολύ σημαντική παράμετρος της χριστιανικής μας ζωής και σημαίνει πνευματική επαγρύπνηση, επίγνωση χρέους, αίσθηση ευθύνης. Αντιθέτως η ραθυμία και η πνευματική νωθρότητα συνιστούν μεγάλη απειλή. Όταν η συνείδησή μας παύσει ν’ αγρυπνεί, τότε εύκολα παρασυρόμαστε από το πνεύμα του κόσμου και παύουμε να προσβλέπουμε σταθερά στο πρόσωπο του Χριστού, περιμένοντας με λαχτάρα τη θεία παρουσία Του.  Δελεαζόμαστε από τα θέλγητρα του κακού, ενδίδουμε στις προκλήσεις του κακού αμελώντας το χριστιανικό αγώνα. Αδιαφορούμε για την κλήση που μας απεύθυνε ο Κύριος να ζούμε κατά το θέλημά Του και ν’ αγωνιζόμαστε για την εξάπλωση της Βασιλείας Του.

Ο Παύλος θέλει να ενδυθούμε την πνευματική μας πανοπλία, και να παραμείνουμε άγρυπνοι. Το ίδιο μας προτρέπει και ο ίδιος ο Κύριος, «…γρηγορείτε και προσεύχεστε…» στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο (26, 41).

Ο διάβολος ως «…λέων…» (σαν λιοντάρι) περιπατεί να καταπιεί όποιον βρει μπροστά του. Αλλά όποιος επαγρυπνεί μπορεί να φυλάξει την καρδιά του απρόσβλητη από τις επιθέσεις του πονηρού. Όποιος βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση, αυτόν ο διάβολος δεν μπορεί να τον αιφνιδιάσει με τα τεχνάσματά του και τις δόλιες πανουργίες του.

Όσο ζούμε, οφείλουμε να προσέχουμε και να επαγρυπνούμε, ζώντας νηπτικά. Στην αποχαύνωση και νωθρότητα της εποχής μας, οι μαθητές του Χριστού καλούμαστε ν’ αντιτάξουμε πνευματική επαγρύπνηση, εγρήγορση συνειδήσεως, συναίσθηση ευθύνης και επίγνωση του χρέους.

Πνευματική προκοπή χωρίς εγρήγορση δεν επιτυγχάνεται. Καθαρότητα χωρίς εσωτερική επαγρύπνηση δεν κατορθώνεται. Η πνευματική εγρήγορση μας οδηγεί πλησιέστερα στο Θεό και μας εισάγει στη βαθύτερη γνώση του θελήματός Του. Γένοιτο.