27. Απόστολος Κυριακής Θ΄– Α’ Κορ. (3, 9-17)

Α’ Κορ. (3, 9-17)

«…Ἀδελφοί, Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε. Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, ἄλλος δὲ ἐποικοδομεῖ· ἕκαστος δὲ βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ· θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν ᾿Ιησοῦς Χριστός. Εἰ δέ τις ἐποικοδομεῖ ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται· ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει· ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται· καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει. Εἴ τινος τὸ ἔργον μενεῖ ὃ ἐπῳκοδόμησε, μισθὸν λήψεται· εἴ τινος τὸ ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτως δὲ ὡς διὰ πυρός. Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς...».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Η περικοπή αναφέρεται και πάλι στο θέμα της εκκλησιαστικής ενότητας. Ο Παύλος θέλει να δείξει την αναγκαιότητα της ενότητας και της οικοδομής του εκκλησιαστικού σώματος, καθώς και την προσωπική ευθύνη που έχουν οι Απόστολοι και οι διάδοχοι τους, για τη διατήρηση της ενότητας αλλά και τον τρόπο άσκησης του αποστολικού τους έργου.

===========================================================

«...Ἀδελφοί, Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί• Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε...». στιχ. 9

Στην προς Κορινθίους επιστολή, ο απόστολος χρησιμοποιεί μια διπλή εικόνα για να χαρακτηρίσει την Εκκλησία. Ενώ στην προς Ρωμαίους επιστολή την προσομοιάζει με το «σώμα του Χριστού», εδώ την προσομοιάζει με αγρό και οικοδομή.

Σ’ αυτό το «γεώργιον του Θεοῦ» αλλά και σ’ αυτήν την «οικοδομή», μετέχουμε όλοι μας, ο καθένας μας με την διακονία που του έχει καθοριστεί.

Ο αγρός του Θεού δεν είναι νοητό να διαιρείται, αλλά πρέπει να είναι περιτειχισμένος «με φραγμό ομονοίας». Αλλά και η οικοδομή δεν πρέπει να διασπάται, γιατί τότε παύει να είναι οικοδομή, και γίνεται σαν το «γεφύρι της Άρτας», αναξιόπιστη και ατελέσφορη.

«...Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, ἄλλος δὲ ἐποικοδομεῖ• ἕκαστος δὲ βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ• θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν ᾿Ιησοῦς Χριστός…» στιχ. 10-11

Η εικόνα της Εκκλησίας ως οικοδομή, παρέχει στον απόστολο τη δυνατότητα, να προσδιορίσει και το δικό του ρόλο στην ίδρυση της Εκκλησίας της Κορίνθου. Ως «σοφός αρχιτέκτων», δια του χαρίσματος το οποίο έλαβε από το Θεό, να ευαγγελίζεται το Χριστό και να ιδρύει εκκλησίες μεταξύ των εθνικών, έθεσε και το θεμέλιο της Εκκλησίας της Κορίνθου.

Αυτήν την αναφορά ο απόστολος την κάνει, όχι από τάση εγωιστική, αλλά για να επιστήσει την προσοχή πάνω στο θεμέλιο το οποίο έθεσε και ότι πάνω σ’ αυτό πρέπει να συνεχίσει ν’ ανοικοδομείται η οικοδομή και όχι θέτοντας θεμέλια παραπλήσια του αρχικού λίθου.

Ο απόστολος αποφεύγει να κατονομάσει πρόσωπα και να καταλογίσει ευθύνες, αλλά περιορίζεται μόνο στο να διατυπώσει με λεπτότητα και επιφύλαξη, τις απόψεις του γύρω από το πώς θα πρέπει να γίνεται το έργο της οικοδομής μέσα στην Εκκλησία.

«...Εἰ δέ τις ἐποικοδομεῖ ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται• ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει• ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται• καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει. Εἴ τινος τὸ ἔργον μενεῖ ὃ ἐπῳκοδόμησε, μισθὸν λήψεται• εἴ τινος τὸ ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτως δὲ ὡς διὰ πυρός...». στιχ. 12-15

Θεμέλιο αδιάσειστο για την εκκλησία μας είναι ο Χριστός. Πάνω σ’ αυτό οι εργάτες της Εκκλησίας πρέπει να προσέχουν τι χτίζουν και πως χτίζουν.

Ο Παύλος για να διακρίνει την ποιότητα εργασίας των οικοδομούντων, απαριθμεί κλιμακωτά 6 είδη υλικών, από εκείνα που χρησιμοποιούν οι τεχνίτες στο έργο της οικοδομής. Αύτα είναι: ο χρυσός, ο άργυρος, οι πολύτιμοι λίθοι, ξύλα, χόρτο, καλάμι. Η ποιοτική τους διαβάθμιση είναι ανάλογα με την ανθεκτικότητά τους στη φωτιά και η σειρά αναφορά τους έγινε ανάλογα με την ανθεκτικότητά τους. Όπως η φωτιά δοκιμάζει την αξία των φυσικών υλικών, έτσι και στην ημέρα της κρίσεως, ο Θεός ως «…πυρ καταναλύσκον…», θα κατακαύσει κάθε σαθρό και πονηρό, δοκιμάζοντας τα έργα του καθενός. Εκείνου που το έργο θ’ αντέξει στη φωτιά θα λάβει μισθό. Αντιθέτως εκείνου το έργο που δεν θ’ αντέξει ^μέσα στο «πυρ» θα καεί, θα ζημιωθεί και θα χάσει το μισθό του.

Τα υλικά που αναφέρει ο Παύλος, μερικοί ερμηνευτές πιστεύουν πως αναφέρεται κυρίως στην διδασκαλία. Ο χρυσός, ο άργυρος αλλά και οι πολύτιμοι λίθοι, είναι τα έργα όσων ορθόδοξα εποικοδομούσαν στην πίστη. Αντίθετα ξύλα, χόρτος και καλάμης, είναι τα έργα όσων απομακρύνθηκαν από την ορθόδοξη πίστη. Κάποιοι άλλοι ερμηνευτές, επεξηγούν πως τα επονομαζόμενα πρώτα υλικά αναφέρονται σε αρετές ενώ τα μετέπειτα δηλ. το ξύλο, τα χόρτα και το καλάμη τα διάφορα είδη της κακίας.

Η οικοδομή της Εκκλησίας χρειάζεται βαθιά ωριμότητα. Δεν επαρκεί μόνο ο ζήλος, ο ενθουσιασμός και η εργατικότητα. Χρειάζεται αδιάπτωτη προσευχή, ώστε ότι κτίζουμε να μην γκρεμίζεται. Ότι οικοδομούμε να μην αποβλέπει στον εντυπωσιασμό και στα εύγε των ανθρώπων, αλλά να οικοδομούμε από ταπείνωση ώστε να μην δύναται να γκρεμιστεί ποτέ του.

«…Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός• ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς…» στιχ. 16-17

Οι τελευταίοι δυο στίχοι συνθέτουν ακόμα μια εικόνα της Εκκλησίας, ως «ναού του Θεού», στον οποίο κατοικεί το πνεύμα του Θεού. Η παραμονή του Πνεύματος στην Εκκλησία είναι ένα γεγονός για το οποίο έχουμε τη διαβεβαίωση του ιδίου του ιδρυτή της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Αγίου Πνεύματος, επειδή το Άγιο Πνεύμα μένει πάντα σ’ αυτήν και επειδή χωρίς την παρουσία του αγίου Πνεύματος, δεν υπάρχει Εκκλησία.

Αυτοί που φθείρουν το ναό του Χριστού, υπονοώντας τους ψευδοδιδασκάλους, και όσους άλλους που με τα σχίσματα και τις διαιρέσεις, υποθάλπουν και κλυδωνίζουν την ενότητα ανάμεσα στις τάξεις της Εκκλησίας.

Η φθορά του ναού του Θεού, που ο Κύριος αγίασε με τη σταυρική θυσία Του, συνιστά βαρύτατο αμάρτημα και χαίρει ανάλογης τιμωρίας γι’ αυτόν που την πράττει. Ο Θεός θα καταστρέψει δηλ. θα αποκλείσει αυτούς που το πράττουν από τη δυνατότητα της σωτηρίας. Ο αποστολικός λόγος δεν είναι κατάρα αλλά πρόβλεψη των μελλούμενων.

Ως χριστιανοί πρέπει να προσέχουμε πολύ. Η πρόκληση σχισμάτων και η δημιουργία φατριών στην Εκκλησία, είναι η πλέον καταστρεπτική φθορά του ναού του Θεού. Δυναμιτίζουν την ενότητα και αφανίζουν την ειρήνη της Εκκλησίας.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Ο απόστολος ξεκινά την αποστολική αυτή περικοπή με τον χαρακτηρισμό «…Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί…». Ο υπέροχος αυτός τίτλος αποδίδει ο απόστολος στον εαυτό Του αλλά και στους μαθητές του Κυρίου. Κάθε εργάτης της Εκκλησίας είναι συνεργάτης του Θεού! Εργάζεται το «γεώργιον» και την «οικοδομήν» του Θεού που είναι η Εκκλησία.

Ως συνεργάτες όμως δεν είμαστε ομότιμοι και της ίδιας βαθμίδας μ’ Εκείνον. Εργαζόμαστε κάτω από τις διαταγές Του. Ασκούμε ο καθένας το έργο του κάτω από το βλέμμα Του και μέσα στα πλαίσια του αγίου θελήματός Του. Εκείνος είναι η κεφαλή της Εκκλησίας και εμείς απλά οι υπηρέτες του Θεού, που καλούμαστε ν’ αναδειχθούμε σκεύη εκλογής. Όπως μας νουθετεί και ο απόστολος να είμαστε «εύχρηστοι εις διακονίαν» Β’ Τιμ. (4,11).

Ας μην ξεχνάμε ότι εκάστου το έργο φανερωθήσεται την ημέρα της αδέκαστης κρίσεως του Θεού. Δεν επιδιώκουμε στην καθημερινή μας διακονία τη δική μας προβολή και δόξα. Δεν εργαζόμαστε για ευτελείς και μάταιους σκοπούς. Θα είναι τραγικό να εκπέσουμε στην κατηγορία των κακών και δολίων εργατών της αδικίας και της αναλήθειας, την στιγμή που ο Θεός μας έχει καλέσει να γίνουμε συνεργάτες Του. Ο Θεός να μας αξιώσει να γίνουμε εργάτες δόκιμοι και άξιοι μιμητές της αγάπης Του. Γένοιτο.